ตอนที่ 194 สงครามประสาทระหว่างแอนน่ากับหลงถึง
หลงจื้อเกาหัว ไม่กล้าบอกความจริงกับหลงถึง “ผมว่ามัน สวยดีก็เลยซื้อมา พ่อว่าเป็นไงบ้างครับ?”
หลงถึงปรายตามองแหวนสลับกับใบหน้าที่เผยใต้ชัดเจน ว่ากำลังโกหกของหลงจื้อ น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำระคนแหบ มีแววไม่ประสบอารมณ์เล็กๆ “แสดงไม่เนียนยังคิดจะโกหก ฉัน? แกเผลอชอบหมอส่วนตัวของพี่ชายตัวเองแล้วใช่ ไหม?”
เมื่อต้องเผชิญกับความตรงไปตรงมาของผู้เป็นพ่อ หลงจี้ อก็ได้แต่ยืนที่อเป็นรูปปั้น ไม่จริง เขาถูกจับได้เร็วขนาดนี้เลย หรอ? ฟังจากน้ำเสียง เขาจะมีชีวิตรอดผ่านคืนนี้ใหม?
หลงจื๋อส่ายหน้า แล้วเปลี่ยนประเด็นเบี่ยงเบนความสนใจ “โย่พ่อ ผมโสดนะ แถมเธอก็ยังไม่แต่งงาน ถึงผมจะชอบเธอ จึงก็ไม่เห็นจะผิดตรงไหนนี่นา? พ่อคิดยังไงถ้าเธอมาเป็น แฟนผม? สวยมากใช่ไหม?”
หลงถึงแค่นเสียง หี “แกยังคิดจะจีบเธอหรอ? พ่อกลัวก็แต่ สุดท้ายแกจะโดนปั่นหัวยังไงก็ยังไม่รู้ล้มเลิกความคิดนี้ไป ได้เลย”
หลงจื้อไม่ยอม “ผมไม่เชื่อ ผู้หญิงคนนี้ผมจะเอามาให้ได้”
หลงจื้อประเมินลูกขาย เจ้าลูกคนเล็กของเขาปกติทำอะไร ก็ไม่ค่อยจะตั้งใจ แต่เกิดจะมุ่งมั่นขึ้นมาเพราะคนๆนึ่ง มัน เป็นเพราะเขาเกิดหลงรักเธอขึ้นมาจริงๆหรือแค่นึกอยาก สนุกชั่วคราวกัน?
“ฉันบอกว่าไม่ได้ อีกอย่างแกก็ไม่ใช่เด็กๆแล้ว ตอนนี้ก็ เข้ามาเป็นผู้บริหารอย่างเต็มตัว ถึงเวลาที่ต้องเตรียมพร้อม เรื่องงานแต่งของตัวเองสักที มะรืนนี้ฉันจะให้แกไปพบคุณ หนูจากบริษัทเฟยหง”
ลูกตาของหลงจื้อแทบจะถลนออกมา เขาอ้าปากพะงาบๆ มองหลงถึง “พ่อจะให้ผมไปดูตัว?!”
“ทำไม? แกจะปฏิเสธ?” หลงถึงถามย้อนด้วยคำถาม ง่ายๆหนึ่งประโยค เพียงเท่านั้นก็ทำให้ความดึงดันทั้งหมด ของหลงจื่อมลายหายไป
หลงจื่อก้มหน้า “ผมจะทำตามคำสั่งพ่อครับ”
หลงถึงตบบ่าลูกชาย “จำไว้อย่าเลียนแบบพี่แก ที่เอา อนาคตตัวเองไปทิ้งเพียงเพราะผู้หญิงแค่คนเดียว”
แม้ว่าหลงจื้อจะไม่ได้ตอบกลับหรือไม่ต่อต้าน แต่ในใจ ของเขาไม่เห็นด้วยกับผู้เป็นพ่อสุดๆ
เขาชื่นชมพี่ชายของเขามาก ถ้าเขาได้เจอผู้หญิงที่ตัวเอง รักมากจริงๆสักคน อย่าว่าแต่อนาคต ต่อให้ต้องเอาชีวิตตัวเองไปถวาย เขาก็ยอม
เวลาเดินไปอย่างไม่เร็วไม่ช้า ในที่สุดก็ผ่านไปอีกสองวัน แอนน่าเตรียมมื้อเช้ากับมื้อค่ำให้หลงเชียวดรงเวลาในทุก วัน แถมยังทำอาหารหลากหลายเพื่อให้เขาได้กลับไปลิ้มรส อาหารในวันวาน
วันที่สาม แอนน่าลุกขึ้นออกไปวิ่ง
แล้วก็พบเข้ากับหลงเชียวที่เปลี่ยนมาใส่รองเท้ากีฬาโดย บังเอิญ เธอกำลังจะออก เขาเองก็กำลังจะออก
ทั้งสองคนพบกันบนชั้นสองโดยไม่ได้นัดหมาย
เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเขาในชุดกีฬา ร่างสูงมาในชุดออก กำลังกายสีขาวสะอาด เป็นผู้ชายที่แค่ใส่เสื้อตัวโคร่งกับ กางเกงขายาวก็ออกมาดูดีสะอาดสะอ้าน หล่อเท่ไปอีกแบบ ไม่พูดไม่ได้เลยว่า นอกจะเกิดมาหล่อแล้ว หุ่นของเขาก็ไม่ ต่างอะไรกับนายแบบ แม้ยามที่ใส่ชุดนอน ก็ยังใส่ให้ออกมา เป็นเจ้าชายรูปงามได้
“อรุณสวัสดิ์! คุณหลง” แอนน่าส่งยิ้มให้คนขาดความรัก หลงเชียวตอบกลับเสียงเรียบ “ไปกันเถอะ”
หือ? หมายความว่า ออกไปวิ่งด้วยกัน?
แอนน่าอึ้งไปนิดหน่อย ก่อนจะหยักหน้า ค่ะ”
เธอที่มาในชุดออกกำลังกายสีดำกับเขาที่สวมชุดสีขาว บริสุทธิ์ ทั้งคู่วิ่งรอบสวนดอกไม้ในวิลล่า ขนาดของสวนใหญ่ มาก เมื่อนำเส้นรอบวงมารวมกัน สวนนี้น่าจะมีขนาดอย่าง น้อยๆก็สี่ร้อยเมตร เทียบเท่ากับสนามกีฬามาตรฐานพอดี ทั้งสองคนวิ่งวนสองรอบโดยที่ต่างก็ไม่ได้พูดคุยอะไร
ในตอนแรกทั้งคู่วิ่งขนาบข้างกัน จนเข้ารอบที่สามแอนน่า เริ่มตามเขาไม่ทัน เธอมองตามแผ่นหลังตรงของชายหนุ่ม แล้วรู้สึกจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
ร่างสูงขายาวไหล่กว้างราวกับกำลังเดินชมอยู่ในสวน ดอกไม้บนสรวงสวรรค์ แผ่นหลังของเขายึดตรงสง่าดั้งภูเขา ลูกใหญ่ โดยเฉพาะตอนที่แสงอาทิตย์สาดส่องลงมาบน เส้นผมสีดำขลับจนทอประกาย นี่เธอกำลังทำอะไรผิดบาป อยู่หรือเปล่า!
หลงเชียวชะลอฝีเท้ารอแอนน่าจนหญิงสาวตามทัน เขาจึง เอ่ยจึง “ข้อเสนอของฉัน เธอพิจารณาไปถึงไหนแล้ว?”
แอนน่าเริ่มกระตุกหัวคิ้ว “คุณหลงจะทำเสียบรรยากาศแต่ เข้าเลยสินะ?”
หลงเชียวหันกลับมาเหงื่อเม็ดเล็กๆเกาะอยู่บนหน้าผาก แสงอาทิตย์ส่องเข้ามาอีกครั้ง เขาไม่เหมือนคนป่วยที่เคย ผ่าตัดหัวใจเลยสักนิด “อ้อ? บรรยากาศระหว่างฉันกับเธอดี มากเลยสินะ?”
แอนน่าเบ้ปาก “ตอนที่คุณไม่พูด ก็ถือว่าได้อยู่”
“งั้นฉันก็จะถือว่าได้ทำลายมันไปเรียบร้อย ตอบมา เธอ พิจารณาไปถึงไหนแล้ว?”
ทั้งสองโต้ตอบด้วยการวิ่งเสียดสีกันไปมา ทั้งคู่วิ่งเอียง ซ้ายทีขวาที เดี๋ยวก็แขนขนกัน เดี๋ยวก็เหยียบเท้ากัน ในตอน แรกก็รู้สึกแปลกๆ แต่หลังจากชนกันไปชนกันมาได้สักพัก ก็ กลายเป็นว่าซินกันไปซะอย่างนั้น
“คำตอบของฉันไม่เปลี่ยน ข้อเสนอของคุณฉันไม่เก็บเอา มาคิดหรอก ในทางกลับกัน ฉันก็ไม่ต้องการความช่วยเหลือ ใดๆจากคุณ ฉันรู้ว่าคุณหลงไม่ใช่คนธรรมดา แต่เรื่องบาง เรื่องคุณคงทำมันไม่ได้หรอก”
หลงเซียวมองคนตัวเล็กที่วิ่งขนาบข้าง แอนน่าที่มัดผม หางม้ามีเหงื่อออกทั่วใบหน้า ผิวขาวเริ่มมีสีแดงระเรื่อเหมือน เด็กสาวแรกแย้ม เธอเป็นผู้หญิงที่หน้าเด็กมาก เห็นครั้งแรก ก็นึกว่าเป็นเด็กมหาลัยเพิ่งเรียนจบ เธอมีนิสัยดื้อดึงและ แสดงทุกความรู้สึกออกอย่างง่ายดาย แต่หลังจากได้คุ้นเคย กันมากขึ้น ถึงรู้ว่าจริงๆแล้วเธอเป็นแมงป่องกัดคนชัดๆ
“ไม่ต้องมาทำเป็นยอ เรื่องที่ฉันต้องทำฉันทำแน่ รอก็แค่ เวลากับโอกาสเท่านั้น อีกอย่างที่ต้องดูคืออารมณ์ของฉัน” แอนน่าหัวเราะห์ “คุณหลงพูดแบบนี้จะทำให้ฉันเข้าใจผิด
ได้ว่าคุณหลงรักฉัน ฉันกับคู่หมั้นคุณไม่เหมือนกัน ที่ขนาดคุณหายหัวไปเป็นสิบวัน ก็ยังตั้งหน้าตั้งตารอคุณเหมือนแมว ที่ชื่อสัตย์”
จู่ๆหลงเชียวก็หยุดวิ่ง ขายาวของเขายืนอยู่หน้าซุ้มดอกไม้ “แน่นอนว่าพวกเธอไม่เหมือนกัน เพราะเธอเป็นเสือชีต้าร์ที่ กัดแมวตายได้ในค่ำเดียว”
แอนน่าหันกลับมามองชายหนุ่มด้วยดวงตาใสวิ่ง แล้วเลีย ขอบปาก “ผิดค่ะ ฉันไม่ใช่เสือซีต้าร์ ฉันเป็นงูเห่า คุณรู้จัก งูเท่าหรือเปล่าล่ะ?”
เหอ! ด่าตัวเองก็เป็น!
หลงเชียวเริ่มออกวิ่ง เขาวิ่งตามร่างผอมบางของหญิง “แต่ฉันไม่ใช่ชาวนา”
เขาจะทำให้เธอรู้ไม่ว่าเธอจะเป็นเสือหรืองู เขาก็คือนาย
พรานมือฉมัง
ห้องทำนประธานMBK
หลงถึงวางโทรศัพท์ลง แล้วจิบชาดำชั้นดีจากยูนนาน จาก นั้นจึงเรียกเหลียงจังซุนเข้ามา “ติดต่อแอนน่า บอกว่าฉัน
ต้องการพบ”
เหลียงจังซุนมีสีหน้าตกใจเล็กน้อย “ท่านประธาน ทำไม จู่ๆถึงอยากพบเธอครับ?”
หลงถึงเหลือบสายตาไปที่โทรศัพท์นิดนึง “รู้ไหมว่าเมื่อกี้ใครโทรหาฉัน?”
เหลียงจังซุนส่ายหน้า “ท่านประธานช่วยบอกผมที่ครับ”
“ตู้หลิงเซวียนโทรมา”
เหลียงจังซุนยืดหลังตรงขึ้น “ทำไม? นี่เขาถึงขนาด โทรเข้า มาหาท่านถึงที่นี่? ช่างกล้าหาญซะจริง”
หลงถึงส่งเสียงที “เพื่อผู้หญิง คงขุดความกล้าทั้งหมดออก แล้วมาวุ่นวายกับฉันแล้ว”
ฟังจากน้ำเสียง หลงถึงไม่ประสบอารมณ์กับตู้หลิงเซวีย นอะไรนี่นัก
แอนน่ารู้สึกอัศจรรย์ใจหลังจากได้รับโทรศัพท์จากเหลียง จังซุน แต่พอได้ฟังสาเหตุที่โทรมาเธอก็รู้สึกอัศจรรย์ใจยิ่ง กว่า
หลงถึงเนี่ยนะอยากพบเธอ?
แอนน่าไปถึงที่นัดหมายด้วยความสงสัย ร้านชาสไตล์จีนที่ ดีที่สุดในเมืองหลวง ชาหนึ่งแก้วของที่นี่มีราคาแพงกว่าไวน์ ทั้งขวด ที่นี่คือร้านน้ำชาตะวันออก
พนักงานพาแอนน่าเดินลัดเลอะตึกใหญ่มายังสวนด้านใน ด้านหลังมีแม่น้ำที่ทางร้านขุดขึ้นมา กลางแม่น้ำมีศาลาหลัง หนึ่ง ศาลานี้ตกแต่งเลียนแบบเรือ ทั้งสี่ทิศเปิดหน้าต่างออก ทำให้เห็นวิวภายนอก เหนือน้ำเต็มไปด้วยดอกบัวบานสะพรั่ง สวยยิ่งกว่าภาพวาดพู่กันซะอีก
เธอเดินขึ้นมาบนสะพานเล็กๆ แอนน่ามองเห็นหลงถึงที่ กำลังนั่งจิบชาอยู่ด้านในศาลาคนเดียว เขาสวมชุดสูทสีดำ ใส่เน็กไทสีน้ำเงินเข้ม คลาสสิกและเคร่งครัด เข้ากันดีกับ ใบหน้าที่เย็นชาและซีเรียสจริงจังตลอดเวลานั่น
ดวงตาของเขาเหมือนงูที่พร้อมจะทำสาปคนให้เป็นหินได้
ตลอดเวลา
เมื่อได้พบตัวจริง หลงถึงก็อตขมวดคิ้วไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้ สวยมากพอจะทำให้ลูกชายของเขาตกหลุมรักได้สมดั่งคำร่ำ
ลือ
“สวัสดีค่ะคุณหลง”
หลงถึงอึ้งไปทันใด มือของเขากำถ้วยซาแน่น เสียงนี่ช่าง
เหมือนเหลือเกิน!
แค่ประโยคเดียว หลงถึงก็เข้าใจได้ในทันที ผู้หญิงที่ สามารถทำให้ลูกชายทั้งสองคนตกหลุมรักได้ในเวลา เดียวกัน ที่แท้ไม่ใช่แค่เพราะหน้าตาที่สละสลวย
“สวัสดีคุณแอนน่า นั่งก่อนสิ”
แอนน่าเลือกนั่งฝั่งตรงข้ามกับหลงถึง บนโต๊ะมีเครื่องน้ำ ซาดินประณีตที่ทำจากทรายสีม่วง กลิ่นใบชาหอมฟัง เข้ากับ
บรรยากาศ
“ไม่ทราบว่าคุณหลงเรียกดิฉันมามีธุระอะไรหรอคะ” แอน น่านั่งลงบนเก้าอี้เตี้ย ในใจก็คิดไม่ตก ผู้ขายสามคนจาก ตระกูลหลงผลัดกันมาหาเธอ เป็นแค่ความบังเอิญ? ไม่มีทาง
หลงถึงรินน้ำชาให้แอนน่า แล้วผายมือเชิญดื่ม ก่อนจะว่า “คุณแอนน่ามาประเทศจีนได้สักพักแล้วสินะ?”
หลงถึงแอบสืบประวัติเธอมาก่อนแล้ว?!
นัยน์ตาเธอเป็นประกาย “เกือบยี่สิบวันได้แล้วค่ะ” หลงถึงพยักหน้า “ไม่คิดจะกลับบ้านบ้างหรอ? ที่บ้านคง เป็นห่วงเธอน่าดู”
แอนน่ารู้สึกว่าชาแก้วนี้รสชาติไม่ถูกปากเธอนัก “ฉันคิด ตลอดว่าอยากกลับ แต่ตอนนี้คนไข้ของฉันยังรักษาไม่หาย ฉันเลยไปไหนไม่ได้ค่ะ”
หลงถึงอดปรายตามองแอนน่าไม่ได้ น้ำเสียงของเธอไม่ได้ ถ่อมตัวแต่ก็ไม่ได้โอหัง ไม่มีความตระหนก ไม่เสแสร้ง เรียบ ง่ายแต่ตรงไปตรงมา มีความสุขุมและสง่างามเกินอายุ
“ได้ยินว่าเธอหมั้นแล้ว?”
“ใช่ค่ะ คู่หมั้นฉันอยู่อเมริกา อีกไม่นานเราก็จะจัดงานแต่ง
กัน”
หรือบอกเป็นอีกนัยว่า ฉันไม่ได้สนใจลูกชายคุณ
หลงถึงชะงักไปเล็กน้อย “หรือว่าคุณแอนน่าไม่รู้เรื่องข่าว ลือเสียๆของคุณกับหลงเชียวลูกชายผมหรอ?”
รสชาติชักจะแย่ขึ้นเรื่อยๆ แอนน่าดื่มชานี่ไม่ลงอีกต่อไป “คุณหลงก็พูดเองว่ามันเป็นข่าวลือ ถ้าไม่ได้ทำอะไรผิดก็ไม่ จำเป็นต้องกลัวจะเสียหาย ระหว่างฉันกับลูกชายคุณเราไม่มี อะไรกัน”
ยิ้ม? ยังกล้าถูกเถียงกับเขา นับว่าใจกล้าไม่เบา
หลงถึงส่งเสียงที่เบาๆ “ไม่กลัวว่าคนเขาจะลือกันจนกลาย เป็นเรื่องจริง?”
แอนน่ายิ้ม “ฉันเชื่อแค่คำที่บอกว่า ข่าวลือจะจบลงถ้าคน ฉลาดมากพอ”
หลงถังหัวเราะอย่างเหนือความคาดหมาย ในแววตามี ประกายชื่นชม แต่ไม่แสดงออกมา
ผู้หญิงคนนี้ ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาภายนอกหรือความ สามารถล้วน โดดเด่น ถ้าหากเป็น..
หลงถึงเปลี่ยนเรื่อง “คุณแอนน่า ไม่ทราบว่าอาการป่วย ของลูกชายผมตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”
เหอะ! เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าต้องถามถึงลูกชายหรือไง?
“ที่เขาป่วยหลักๆก็มาจากโรคทางใจ ร่างกายไม่มีส่วน ไหนเป็นอันตราย แต่ถ้าจะรักษาโรคทางใจจำเป็นต้องใช้เวลานิดนึงค่ะ”
หลงถึงรินชา แล้วยกขึ้นดื่ม “ฝีมือระดับคุณ พอจะมีโอกาส
รักษาเขาให้หายขาดได้ไหม?”
แอนน่าสายหน้า “ไม่มีค่ะ แต่ฉันจะพยายาม”
หลงถึงมองใบชาที่ลอยล่องอยู่ในกา “ในเมื่อไม่มีโอกาส ทำไมเขาถึงยังเก็บเธอไว้ข้างกาย?”
“คำถามนี้คุณไปถามเขาเองดีกว่าค่ะ แล้วก็ คุณหลงวันนี้ที่ เรียกดิฉันมา เกรงว่าจะไม่ใช่เพื่อถามอาการป่วยของลูกชาย คุณ มีอะไรพูดมาตรงๆดีกว่าค่ะ”
เด็กนี่ช่างกล้านัก!
หลงถึงขมวดคิ้วยิ้มๆ “เธอเป็นคนแรกที่กล้าพูดจาแบบนี้ กับฉัน”
จู่ๆก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ เป็นผู้ใหญ่มือถือสาก ปากถือศีลชะมัด
แอนน่ายิ้มตอบ “คงบอกได้แค่ว่า ที่ผ่านมาทุกคนที่พูดคุย กับคุณถ้าไม่เสแสร้งเป็น ก็คงกลัวบารมีของคุณจนไม่กล้า พูดตรงๆ แต่ระหว่างฉันกับคุณหลงไม่มีผลประโยชน์อะไรต่อ กัน ฉันจึงไม่จำเป็นต้องเอาใจคุณ กลับกัน ตอนนี้ลูกชายของ คุณกำลังรักษาอาการป่วยกับฉัน คุณต่างหากที่ต้องเอาใจ ฉัน”
“ช่าๆ!”
หลงถึงหัวเราะชอบใจ เขาวางแก้วชาลงกับโต๊ะหินอ่อน วินาทีนี้ เขาได้เปลี่ยนเป้าหมายในการมาพบเธอในวันนี้แล้ว เรียบร้อย
ผู้หญิงคนนี้ ขึ้นปล่อยไปคงน่าเสียดายแย่!
หลงถึงขยับเน็กไท ดวงตาสีดำขลับลึกล้ำยิ่งกว่าแม่น้ำ “คุณแอนน่า เรามาร่วมมือกันหน่อยเป็นไง?”
แอนน่ายกยิ้มมุมปาก แต่แววตาไม่ได้ยิ้มตาม “ร่วมมือ?”
