ตอนที่ 192 ส่งดอกกุหลาบเก้าสิบเก้าให้เธอ
แต่ไม่รู้ว่ากลอนนี้บทนี้ยังมีประโยคจบต่อท้าย หิมะละลายกลายเป็นหยดน้ำ แสงอาทิตย์สาดส่องทอ
ประกายดั่งเพชร แสงแรกแย้มรุ่งอรุณหลอมละลายน้ำค้าง ทำลายความหนาว
ดวงวิญญาณกลับสู่สรวงสวรรค์ เหลือไว้เพียงมนุษย์ที่ใจ
สลาย
แอนน่ามองตัวอักษรบนรูปปั้นหินอย่างไม่อยากเชื่อ สายตา ตัวอักษรแต่ละตัวแสดงให้เห็นถึงพลังและความหนัก แน่น กลอนนี้เป็นคนเขียน?”
“ใช่แล้ว ตักอักษรบนหินนี่เขาก็เป็นคนเขียนเอง เมื่อก่อน
ไม่เคยรู้มาก่อนว่าจะเจ้าบทเจ้ากลอนอยู่ไม่น้อย ที่ สำคัญความรู้สึกที่เขามีต่อลั่วลั่วมันลึกซึ้งเกินกว่าใครจะ จินตนาการได้”
เมื่อติดมาถึงตรงนี้ ลู่ก็รู้สึกผิดตอนนั้นเธอยังคิดจะจับคู่ลั่วหานกับถังจิ้นเหยียนอยู่ เลย…เอาเถอะ ถึงยังไงเธอเองก็ถูกใบหน้าที่แสนเย็นชาของ หลงเชียวหลอกเช่นกัน
“ฉันว่า เขาประสบกับเหตุการณ์การเสียชีวิตของลั่วลั่วมา แบบนี้ คงไม่กล้ารักผู้หญิงคนไหนแล้วมั้ง? ฉันได้ยินว่าต่อมา หลงเชียวเกือบไม่รอดด้วยนี่…”
เพราะอารมณ์ชั่ววูบของฉู่ลั่วหานแท้ๆ ใครจะคิดว่าหลง เซียวผู้แสนเย็นชาจะต้องแบกรับเรื่องราวต่างๆ ในเวลาต่อมา
“ฉันได้ยินว่าตอนนี้เธอเป็นหมอส่วนตัวของเขา
อืม…เพราะงั้นหวังว่าเธอจะดูแลเขาอย่างดี ถึงแม้ว่า ภายนอกเขาจะดูเย็นชา แต่จริงๆแล้วเขาไม่ใช่คนเลวร้าย อะไร”
เอ่อ..
“ฉันดูแลคนไม่เป็นหรอก” เธอพูดตามตรง
“ถ้าเป็นไปได้ แค่ยิ้มให้เขาก็พอ ชีวิตของเขาดำมืดมาก พอแล้วล่ะ”
อันนี้มัน…จะพยายามแล้วกันนะ
ระหว่างการแสดงดนตรี ลู่ซวงซวงฟังไปได้ครึ่งทางก็หลับ เธอทิ้งตัวลงบนไหล่ของแอนน่า ตอนที่ตื่นขึ้นทุก คนก็ออกจากงานไปหมด
“พระเจ้า ฉันหลับไปหรอเนี่ย ขอโทษนะๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจ แขนของเธอเหน็บกินหรือเปล่า?”
แอนน่าหัวเราะพร้อมกับสายหน้า “เปล่า เห็นเธอหลับปุ๋ย เลย ฉันก็เลยไม่ได้ปลุก นอนอิ่มหรือยัง?”
งใช้มือจัดทรงผม “คือว่า จริงๆแล้วฉันไม่ได้ชอบ
ลู่ซวงซวงไหม
ดนตรีคลาสสิกหรอก แหะๆ คิดแค่ว่าเธอน่าจะชอบ ก็เลย…”
แอนน่าถือกระเป๋าขึ้นมา ก่อนจะยื่นมือไปลูบผมลู่ซวงซวง แผ่วเบา “ฉันหรอ? ฉันชอบดูคนอื่นผ่าตัดมากกว่า”
สู่ชวงชวงเบิกตาโพล่งมองแอนน่า เมื่อกี้เธอลูบผมของ หล่อน? ลูบผมเชียวนะ! นี่มันคนสนิทกันเขาทำกันชัดๆอัก
กก!
ดีใจซะมัดเลย
แอนน่ามองมือตัวเอง ก่อนจะรีบชักกลับราวไฟฟ้าช็อต
“งั้น ฉันส่งเธอกลับบ้าน?”
“อะ….อเค”
หลังจากส่งลู่ซวงซวงเสร็จ แอนน่าก็กลับมาที่วิลล่าของ
หลงเชียว
“ในที่สุดคุณแอนน่าก็กลับมาสักที ฉันรอเธอตั้งชั่วโมงนึง
แหนะ”
ทันทีที่เข้าประตูมา เสียงของหลงซื้อก็ลอยออกมาจากห้อง รับแขก พร้อมเสียงหัวเราะที่ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกสนุกด้วย
“นายมาอยู่นี้ได้ไง?”
เมื่อเปลี่ยนมาใส่รองเท้าสลิปเปอร์เสร็จ แอนน่าก็ยืน กอดอกอยู่ตรงประตูห้องรับแขก รักษาระยะห่างจากหลงจื้อ เธอเชิดหน้ามองเขา
หลงจื้อยักไหล่ “ฉันก็มาหาเธอน่ะสิ หลังจากแยกกันที่งาน เลี้ยง ใบหน้าของเธอก็วนเวียนอยู่ในหัวฉันไม่หยุด ฉันกลัว ว่าเธอจะวิ่งอยู่ในใจฉันจนเหนื่อย ก็เลยมาเยี่ยมสักหน่อย”
แอนนาเลิกคิ้วขึ้น “แหวนฉันล่ะ?”
หลงจื่อหมุนตัวไปหยิบช่อกุหลาบที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา ก่อนจะสาวเท้ายาวมายืนตรงหน้า “ฉันให้รับไปก่อนสิแล้ว เรื่องอื่นค่อยว่ากัน”
ดอกกุหลาบสีแดงสดเก้าสิบเก้าดอกที่ถูกห่อเป็นข้ออย่างดี สวยงามและหรูหรา
“หมายความว่าไง?” แอนน่าไม่ได้รับมาทันที เธอกวาด สายตาคาดคะเนจำนวนดอกกุหลาบคร่าวๆ ก่อนจะค่อยๆ ลากกลับขึ้นมามองหน้าหลงจื้อ
หลงจื้อยักคิ้ว ริมฝีปากบางยกยิ้มนุ่มนวล “แน่นอนว่าการ ที่มอบดอกกุหลาบให้ นั่นหมายถึงฉันอยากให้เธอรู้สึกดีกับ ฉัน ในขณะเดียวกันก็เป็นการจีบไปในตัว แล้วก็นะ คุณแอน น่า อย่าเอาคู่หมั้นมาเป็นข้ออ้าง สมัยนี้คนที่แต่งงานกันแล้ว ยังหย่ากันได้ นับประสาอะไรกับคนที่ยังไม่ทันได้แต่ง? เธอ ไม่จำเป็นต้องรีบปฏิเสธฉัน บางทีฉันอาจจะเหมาะสมกับเธอ มากกว่าไอคู่หมั้นนั่นก็ได้”
แอนน่าโกรธจนไม่สามารถจะโกรธไปมากกว่านี้ได้ แขนที่ กอดอกรัดกันแน่น สายตามองเด็กน้อยหลงจื๋ออย่าเอาเรื่อง “ฉันว่านะเจ้าหนู นายอายุเท่าไหร่? บรรลุนิติภาวะยัง?”
“ยี่สิบสอง ตอนนี้ทำงานที่MBKอย่างเป็นทางการแล้ว แม้ว่าประสบการณ์กับตำแหน่งฉันในตอนนี้จะเทียบกับเธอ ไม่ติด แต่ฉันมั่นใจในศักยภาพของตัวเอง อีกอย่างฉันเป็น ถึงคุณชายรองตระกูลหลง มีอะไรสู้คู่หมั้นเธอไม่ได้งั้นหรอ? ไม่ว่าจะพูดยังไง ฉันถึงขนาดสมยอมให้เธอกินหญ้า อ่อนขนาดนี้ เธอยังลังเลอะไรอีก?”
แอนน่าหลุดข่าอย่างอดไม่ได้ นิ้วเรียวจับจมูกแก้เขิน หมอ นี่ทั้งน่าโมโหทั้งตลก “คุณชายรองหลงคะ หยุดล้อเล่นสักที ได้ไหม? ฉันไม่เคยมีความคิดท่านองนั้นกับคุณจริงๆนะ”
หลงจื่อชี้ไปที่แอนน่าแล้วหัวเราะ “ยังจะบอกว่าไม่คิดอีก? เหอๆๆ วงการนี้ใครไม่รู้บ้างว่าเธอมันคนสวยเย็นชา แต่นี่ เธอกำลังหัวเราะเพราะฉันอยู่ เนี่ยหรอที่เรียกว่าไม่มีความ รู้สึกต่อกัน!”
แอนน่าหุบยิ้ม “คุณชายรองหลง ระหว่างเราสองคนไม่มี ทางเป็นไปได้ OK?” “น่าหงุดหงิดจริงๆเลย เอาดอกไม้ไปก่อน เรื่องอื่นค่อยว่า
กัน”
แอนน่าต่อล้อต่อเถียงไม่ไหว จึงจำใจต้องรับมา “เอาล่ะ
เอาแหวนฉันคืนมาได้แล้ว ”
“รอแป๊บนึง แป๊บนึง”
“อะไรอีก?”
หลงจื้อควักโทรศัพท์ออกมา ชายหนุ่มเคลื่อนตัวมายืนประชิดด้านข้างอย่างรวดเร็ว มือข้างนึ่งยกขึ้นมา โอบไหล่ พร้อมกับเอียงศีรษะเข้าไปใกล้ มือใหญ่ยก โทรศัพท์ขึ้น “มองนี่!”
แซะ
ที่หน้าจอเป็นภาพทั้งสองยืนโอบกันอย่างสนิทชิดใกล้ พร้อมทั้งดอกกุหลาบสีแดงสดที่ประดับอยู่ด้านหน้าสำตัว ดู แล้วเหมือนภาพคู่รักช่วงสวีทไม่มีผิดเพี้ยน
สีหน้าของแอนน่าเปลี่ยนทันที เธอรีบยื่นมือหวังจะไปแย่ง โทรศัพท์ “ลบ! ลบรูปเดี๋ยวนี้”
หลงจื้อพอใจในผลงาน เขายืนได้ใจกับสิ่งที่ปรากฏบน หน้าจอโทรศัพท์ “แอนน่า เราสองคนนี่ช่างเหมาะกันซะจริง อย่างกับคู่สามีภรรยายังไงอย่างงั้น เธอว่าถ้าฉันโพสน์รูปนี้ ลงfacebook จะมียอดไลก์เท่าไหร่?”
“หลงจื่อ อย่ามากวนประสาท! เล่นอะไรเป็นเด็กไปได้”
หลงจื่อกดล็อคหน้าจอก่อนจะยัดมันลงกระเป๋ากางเกง “ใช้วิธีไหนไม่สำคัญ สำคัญตรงที่ตอนนี้เธอรับดอกไม้ฉัน แล้ว แถมยังเซลฟ์ด้วยกันอีก ความสัมพันธ์ของเราคืบหน้า ไปอย่างรวดเร็วปานจรวด เพราะฉะนั้น นับว่าฉันยังมีความหวังอยู่มากที เดียว จริงไหม?”
แอนน่ากุมขมับ “หลงจื้อ นาย…”
“ฉันทำไม? อายุน้อย หล่อ แถมหุ่นอย่างกับนายแบบ เธอ ไม่มีทางขาดทุนแน่”
ทำไมโลกนี้ถึงได้มีคนหน้าด้านได้ขนาดนี้? แอนน่ากลุ่มใจ
“นายไม่ได้คิดจะคืนแหวนให้ฉันใช่ไหม??”
หลงจื้อเดินวนห้องรับแขก ก่อนจะนั่งพิงลงกับโซฟาแล้ว เอ่ย “คืนให้ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้ได้ยินว่าเธอถึงขั้นลงมือทำ อาหารให้พี่ด้วยตัวเอง งั้นเย็นนี้ฉันก็อยากจะชิมฝีมือเธอด้วย ถ้ารสชาติอร่อยกินแล้วอารมณ์ดี ฉันอาจจะคืนให้ก็ได้”
ขณะที่ทั้งสองคนกำลังต่อล้อต่อเถียงกันอยู่ในห้องรับแขก ประตูใหญ่ของวิลล่าก็ถูกเปิดออก หยังเป็นพาหลงเชียวกลับ มาแล้ว
คิดไปถึงเรื่องที่หลงเชียวเคยพูดกับเธอ แอนน่าถึงกับ ชมวดคิ้ว หลงเชียวอยากให้เธอร่วมมือกับเขา ในขณะที่น้อง ชายกลับรุกจีบเธอหนัก นี้มันละครน้ำเน่าขัดๆ
“พี่กลับมาแล้วหรอ”
หลงเชียวเห็นหลงจื้อ แล้วเหลือไปเห็นกุหลาบช่อใหญ่ใน มือแอนน่า ก่อนจะค่อยๆกระตุกหัวคิ้วเล็กน้อย “เสี่ยวจื่อ แก มาที่นี่ทำไม?”
ในขณะที่ถามคำถามนี้
แขนข้างนึงที่โอบไหล่แอนน่าอยู่ก็โอบแน่นกว่าเดิม “ผม มาหาแอนน่า ทำไมวันนี้พี่กลับมาเร็วจังล่ะ?”
เพิ่งห้าโมงกว่า ก็กลับมาแล้วเนี่ย?
แน่นอนว่าหลงจื้อไม่รู้ วิลล่าของหลงเชียวเชื่อมต่อเข้ากับ คอมของบริษัท ใครก็ตามที่เข้าออกล้วนไม่มีทางรอดไปจาก กล้องวงจรปิดที่ติดตั้งอยู่ทั่ว ไหนจะกล้องบันทึกวิดีโอตัว ใหญ่หน้าประตูทางเข้า ต่อให้เป็นนกสักตัวบินเข้ามาก็ไม่มี ทางรอดพ้นกล้องไปได้
นับประสาอะไรกับคนตัวโตๆอย่างหลงจื้อ มิหน่าซ้ำยังมี ช่อดอกไม้เบ้อเร่อ หลงเชียวไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเขาจะเอา ตอกไม้มาให้ใคร
เพียงแค่เห็นการปรากฏตัวของหลงจื้อพร้อมกับช่อตอกไม้ คุณชายเขียวถึงกับต้องเปลี่ยนแพลนประชุม กะทันหันเพื่อเลิกงานก่อนเวลา และเขาเองก็ไม่สามารถ อธิบายกับการกระทำนี้ของตนเองได้เช่นกัน
หลงเชียวเดินมาถึงห้องรับแขก เขานั่งอยู่บนโซฟา ไม่รู้ เหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกว่าภาพที่แอนน่ากอดซ่อดอกไม้มัน ถึงได้ที่มตาเขานัก “แอนน่า มานี่หน่อย”
แอนน่ากอดช่อตอกไม้เดินเข้าไป “มีอะไรจะใช้ฉันคะ คุณ หลง?”
คำว่าคุณหลงมันช่างบาดหูซะจริง “วางดอกไม้ลงก่อนสิ”
แอนน่าดมดอกไม้ต่ออีกฟอดใหญ่ “ค่ะ”
ผู้หญิงคนนี้ดูท่าจะชอบซะด้วย
เธอเอาช่อดอกไม้ไปวางไว้ในแจกันใหญ่ แล้วจึงหันกลับ มา “มี อะไร ว่ามา”
หลงเชียวปรายตามองหลงจื้อ ก่อนจะตวัดกลับมาที่หญิง สาว “ครั้งก่อนเธอบอกว่าจะช่วยตรวจหัวใจให้เอาเป็นวันนี้ เลยแล้วกัน”
“ทำไมอยู่ดีๆก็จะตรวจล่ะ? หัวใจคุณมีอะไรผิดปกติงั้นหรอ?” สีหน้าของเขาไม่เหมือนคนป่วยสักนิด คุณชายเชียวตอบอืมไปคนนึงแล้วว่า “ไปที่ห้องฉัน” แอนน่าหยักหน้า “ค่ะ จะรีบขึ้นไปเดี๋ยวนี้”
“..พี่ จะมาจิกหัวใช้แอนน่าขนาดนี้ไม่ได้มั้ง? เธอเพิ่งกลับ มาจากข้างนอก ก็ให้เธอพักหน่อยเถอะ” หลงจื้อพูด
หลงเชียวกำลังเดินขึ้นบันได หันกลับมามองหลงจื้อ “หน้าที่ของหมอคือรักษาคนไข้ไม่ว่าจะเวลาไหน แล้วก็นะ ว่า กันตามอายุแล้วนายควรจะเรียกเธอว่าพี่หรือหมอแอนน่า”
เรื่องแค่นี้ก็ต้องมายุ่ง? เรียกพี่เนี่ยนะ? คุณชายรองอย่าง เขาเรียกไม่ลง!
“ผม…จะรออยู่ตรงนี้”
หลงเชียวเอ่ย “วันนี้กลับไปก่อนเถอะ การตรวจต้องใช้ เวลานาน แล้วก็รายงานความคืบหน้าของโปรเจคก่อสร้าง ตอนนี้ลาช้ามาสามวันแล้ว ฉันให้เวลานายวันนี้วันสุดท้าย ก่อนเที่ยงคืนนี้ต้องส่งให้ฉัน”
“ว่าไงนะ?!! คืนนี้! พี่ แบบนี่มัน…ไม่ฉุกละหุกไปหน่อย
หรอ?”
“ถ้ามากไป งั้นก่อนห้าทุ่มเป็นไง?”
“ไม่มากครับๆ! เที่ยงคืนก็เที่ยงคืน ผมจะกลับบริษัทเดี่ยว นี้ พวกพี่ค่อยๆตรวจกันไปนะครับ ไว้ผมจะมาหาแอนน่า ใหม่”
หลงจื่อหยิบกุญแจขึ้นแล้วก้าวฉับๆไปเปลี่ยนรองเท้าที่ หน้าประตู พี่ชายของเขาเป็นพวกจริงจังกับงานมาแต่ไหนแต่ ไร และหลงจื้อรู้จักความเก่งกาจนี้ของพี่ชายดี ดังนั้นจึงไม่ กล้าดื้อดึง
แอนน่าหยิบกล่องยาออกมา หลงจื้อรีบเดินออกจากประตู ด้วยความรีบร้อน “คุณชายรองจะกลับแล้วหรอ? ไม่อยู่กิน ข้าวหรอ?”
“แหะๆ วันหลังนะ แอนน่าเหนื่อยแล้ว! ไว้ฉันจะมาอีก
แน่นอน”
หลงเชียวขมวดคิ้ว “แอนน่ามานี้”
เมื่อมาถึงห้อง หลงเชียวนอนลงบนเตียง แอนน่านำ อุปกรณ์ออกมาวางเรียบร้อย พร้อมทั้งสวมหูฟังแพทย์ลงบน คอ ทันทีที่ก้มลงไป ก็เห็นชายหนุ่มกำลังมองเธออยู่
“ชอบดอกกุหลาบมากหรอ?” จู่ๆเขาก็ถามขึ้นไม่มีปีมีขลุ่ย
แอนน่าโน้มตัวลงไปฟังเสียงการเต้นหัวใจของเขา โลหะ เย็นๆประทับลงบนหน้าอกของชายหนุ่มโดยมีเสื้อผ้ากั้น ทำให้ฟังไม่ค่อยชัดนัก
“ก็ไม่เกลียด”
เธอตอบกลับไปคำนึง ก่อนจะพูดต่อ “ต้องถอดเสื้อออก”
คุณชายเซียวพยักหน้า “ได้ เธอถอดสิ”
นิ้วเรียวชะงักไป ทำไม….คำพูดนี้มันฟังดูแปลกๆ?
เธอปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของชายหนุ่มทีละเม็ด แผงอกแข็ง แรงกระเพื่อมขึ้นลงช้าๆอยู่ตรงหน้า ซิกแพ็คเป็นมัดๆอย่าง คนที่ออกกำลังกายเป็นประจำปรากฏเด่นชัดพร้อมรอยแผล จากการผ่าตัดลากยาวเป็นแนวขวาง
แอนน่าหยุดมือ สายตาเหม่อไป “รอยแผลบนตัวคุณมา จากการผ่าตัดเมื่อสองปีก่อนหรอ?”
“อืม” สายตาของชายหนุ่มมองไปยังดวงตาที่มองต่ำของหญิงสาว ขนตายาวเรียงเป็นระเบียบ ใบหน้าสวยมี
แววประหลาดใจ
“ทำไม? มีอะไรผิดปกติหรือไง?”
แอนน่าหันกลับด้วยความรวดเร็ว “การสมานแผลหลัง ผ่าตัดไม่ดีนัก ไม่งั้นคงไม่ทิ้งรอยชัดไว้ขนาดนี้”
นึกถึงที่ลู่ซวงซวงเล่า ในใจของเธอก็สับสนวุ่นวายไปหมด
สิ่งมีชีวิตที่เย็นชาไร้หัวใจอย่างหลงเชียว ต้องรักคนคนนึง
มากขนาดไหนถึงทำแม้กระทั่งเกือบจะปลิดชีวิตตัวเอง?
ผู้หญิงที่ชื่อ ฉลั่วหาน เป็นผู้หญิงที่โชคดีไม่น้อยทีเดียว
“ระหว่างเธอกับหลงจื้อมันยังไง?” หลงเชียวพูดด้วยสีหน้า
นิ่ง
แอนน่ายักไหล่ “เขาจะจีบฉัน”
คุณชายเซียวขมวดคิวนิดๆ สีหน้าเย็นเยียบไม่สบอารมณ์ “ปฏิเสธเขา ซะ ใช้วิธีไหนก็ได้”
แอนน่าใช้สายตาขำขันมองไปยังร่างบนเตียง พร้อมส่ง เสียงฮีเบาๆ “คุณหลงจะวุ่นวายมากไปหน่อยมั้งคะ ใครจะมาตามจีบมันก็เป็นอิสระของฉัน ไม่เกี่ยว อะไรกับคุณ”
“อย่าลืมว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน”
“คุณหลง ชีวิตของคุณอยู่ในกำมือฉัน ฉันรักษาคุณให้ หายได้ ก็ทำให้คุณตายโดยไม่ทิ้งหลักฐานได้เช่นกัน คุณคิด จะเอาครอบครัวมาข่มขู่ฉัน ก็ต้องดูด้วยว่าคุณจะมีชีวิตอยู่ จนถึงวินาทีสุดท้ายหรือเปล่า”
ไม่ทันพูดจบ หญิงสาวก็กระชากเสื้อของเขาออก รูปร่าง ของชายหนุ่มแผ่หลาอยู่ตรงหน้า หัวเข็มขัดกางเกงตั้งอยู่ตรง กลางเอว ลามไปยังส่วนที่เหลือนั้น เรียกว่าเซ็กซี่จนฮอร์โมน
พลุ่งพล่าน
รูปร่างของหมอนี่ ดีจนไร้ที่ติ
แอนน่าพยายามเก็บอาการ แล้วพูดต่อ “คุณคงจะเคย รักษากับหมอดังๆมานับไม่ถ้วน แต่ไม่มีใครรักษาคุณได้ อย่างจริงๆจังๆสักคน ฉันเป็นความหวังสุดท้ายของคุณแล้ว ฉันพูดถูกไหมคะ?”
คุณชายเซียวเด้งตัวขึ้นมาทันใด มือใหญ่บีบแขนเธอแน่น ดวงตาทั้งสองคู่ประสานกันตุเดือด “สาวน้อย เธอกำลังขู
ฉัน?”
แอนน่าเงยหน้าสู้ดวงตาเกรี้ยวกราดของชายหนุ่ม มืออีก ข้างจับหูฟังขึ้นแปะลงบนหน้าอก ก่อนจะยิ้มเล็กน้อยอย่างผู้ ถือไพ่เหนือกว่า “คุณหลงอย่าตื่นเต้นขนาดนี้สิคะ หัวใจของ คุณจะรับไม่ไหวเอานะ ลองฟังสิ หัวใจของคุณตอนนี้ มัน…อื้อ!”
ไม่ทันพูดจบ ริมฝีปากบางของหลงเชียวก็จู่โจมลงบนปาก ที่พูดไม่หยุดของอีกฝ่าย กลืนคำพูดที่เหลือของเธอเข้าปาก ไป!
