ตอนที่ 202 เป็นเธอจริงๆ อย่ามาโกหก
การที่แขนของแอนน่าบาดเจ็บนั้นโชคดีที่อธิการบดีเฉินเข้า ให้การรักษาพยาบาลทันเวลา จึงไม่เกิดอันตรายใดๆ แต่ชื่อ เสียงของซุนเจียลี่นั้นก็ถูกนำไปวิพากษ์วิจารณ์อย่างเสียหาย ทั่วโรงพยาบาล
เธอนำตัวอย่างเลือดไปให้โรงพยาบาลข้างนอกทำการ ตรวจ ชุนเจียลี่วิ่งหอบเหงื่อตกมาเพื่อต้องการรายงานความ คืบหน้าในวันนี้ แต่ปรากฏว่าปลายสายกลับเป็นสิ่งที่เธอ คาดไม่ถึง
เกาหยิ่งจือรับสายเธอแล้วพูดขึ้นด้วยความโมโหว่า “คุณ หมอชุน ทำไมทำอะไรไม่คิดแบบนี้ ไม่ระมัดระวังเอาเสียเลย คุณกล้าทำร้ายร่างกายแอนน่าต่อหน้าต่อตาคนอื่น ไม่กลัว จะถูกขับไล่ออกจากโรงพยาบาลหรือไง? ”
แอนน่าเป็นใครกัน? ทำไมตอนนี้ทุกคนคอยคุ้มครองเธอ ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอมีชื่อเสียงเพียงใดในโรงพยาบาลหวา เชี่ยตอนนี้ เพียงแค่คิดว่าเธอถูกเชิญมาโดยหลงถึง เท่านี้ก็ ไกลเกินที่ซุนเจียลี่จะเทียบได้
เธอตัดสินใจโดยไม่ยั้งคิด ไม่ใช้สมองในการทำงานและ ทำให้แอนน่าบาดเจ็บ เห็นได้ชัดว่าซุนเจียลี่คงอยู่ในโรง พยาบาลนี้ได้อีกไม่นานแน่
เมื่อเป็นเช่นนี้ เกาหยิ่งจือจึงไม่จำเป็นต้องเกรงใจชุนเจียลี่ อีกต่อไป และมีท่าทีเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ
ซุนเจียลี่ไม่ได้สังเกตถึงเหตุการณ์ที่เปลี่ยนแปลงไป “คุณ พูดเกินไปหรือเปล่า? ฉันเป็นถึงคุณหนูตระกูลซุนนะ โรง พยาบาลหวาเซี่ยเก่งขนาดไหนก็ต้องให้เกียรติคุณพ่อฉัน บ้าง หรือว่าหลงถึงจะขับไล่ฉันออกจากที่นี่เพียงเพราะแอน น่างั้นเหรอ? คุณให้ความสำคัญกับผู้หญิงคนนี้เกินไปหรือ เปล่า? ”
เกาหยิ่งจือยิ้มออกมาด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ เธอสัมผัสได้ อย่างชัดเจนว่าใครบางคนจะอยู่ที่นี่ต่อไม่นานแล้ว กับพวก ไร้ประโยชน์ เก็บไว้ข้างกายก็มีแต่ผลเสีย
“คุณพูดถูก ฉันอาจจะตกใจไปหน่อย แต่ก็เพราะเป็นห่วง คุณไม่ใช่เหรอ? เทคนิคการแพทย์ของคุณไม่เลวนี่ แต่กลับ ไม่เคยได้รับคำชื่นชมจากผู้อื่นเลย รอผลตรวจออกมาแล้วรีบ บอกฉันทันทีนะ ขับรถดีๆล่ะ”
“วางใจได้ คนที่ทำการตรวจเลือดเป็นเพื่อนของฉัน คงได้ รับผลรวดเร็วแน่นอน”
อธิการบดีเฉินนั่งอยู่ภายในห้องทำงานของแอนน่าด้วย ความรู้สึกผิด ในมือถือแก้วน้ำชาร้อนอยู่อย่างไม่เป็นสุข เมื่อ นึกถึงว่าคุณหมอคนนี้ท่านประธานเป็นคนคัดเลือกมาเองกับมือ เฉินจงหัวรู้สึกถึงแรงกดดันอย่างมาก เขาจัดการกับ ความรู้สึกนี้อยู่นานจนกระทั่งยิ้มออกมาว่า “เรื่องในวันนี้ผม ต้องขอโทษแทนคุณหมอขุนด้วยนะครับ คุณเป็นคนใจกว้าง คงไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเธอใช่ไหม? ๆ
แขนของแอนน่าไม่เจ็บเท่าไหร่แล้ว แต่เมื่อนึกถึงสกิลการ ผ่าตัดของคุณหมอชุนก็ทำให้เธอปวดหัว “ท่านอธิการบดี เฉินคะ บาดแผลเล็กน้อยบนร่างกายของฉันเท่านี้ไม่เป็นไร มาก แต่หากคุณหมอซุนทำผิดพลาดระหว่างการผ่าตัดอีก ผู้ ป่วยอาจถึงชีวิตได้”
อธิการบดีเฉินรีบพยักหน้า “ครับๆ คุณแอนน่าคิด รอบคอบกว่าผมมากนัก เอาอย่างนี้ไหม ผมจะให้คนไป กำชับว่าคุณหมอซุนย้ายไปรับผิดชอบแผนกอื่น คุณคิดเห็น ว่ายังไง? ”
แอนน่ายักไหล่ “เรื่องภายในโรงพยาบาลของคุณฉันไม่ ขอเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย ส่วนจะจัดการอย่างไรแล้วแต่ความ คิดเห็นของท่านเลยค่ะ”
เฉินจงหัวไม่ใช่คนไม่มีสมอง เขาแยกแยะออกว่าระหว่าง แอนน่าและซุนเจียลี่ ระหว่างตระกูลหลงและตระกูลซุน ใคร จะมีอำนาจมากกว่ากัน “แขนของคุณได้รับบาดเจ็บ สองวันนี้ อยู่พักผ่อนให้เต็มที่เถอะครับ ส่วนเคสหลังจากนี้ผมจะ จัดการเอง”
แอนน่าพยักหน้า “ขอบคุณค่ะ”
เฉินจงหัวเดินเหงื่อซึมออกมาจากห้องท่างานของแอนน่า เขาไม่รีรอรีบเดินเข้าไปในห้องรองอธิการฯเพื่อเข้าพบซุนเจี ยูลี่
แอนน่ามองดูผ้าก๊อซที่แขน เธอขมวดคิ้วโดยไม่คาดคิดว่า เธอจะกลายเป็นผู้บาดเจ็บเสียเอง ทำให้แผนของเธอหยุด ชะงัก โดยสิ้นเชิง
Lisaมองดูแขนของแอนน่าด้วยความไม่สงบใจ เธออดไม่ ใต้ที่จะพูดว่า “แอนน่า พวกเรารีบกลับอังกฤษดีไหม? เรื่อง ราวที่จีนซับซ้อนเกินไป ที่คุณหมอชุนทำเมื่อสักครู่เห็นได้ชัด ว่าเธอมีแผนการชั่วร้ายขนาดไหน สถานที่แบบนี้ไม่เหมาะ กับพวกเราเลย”
แอนน่าส่ายหน้า “ตอนนี้ยังกลับไปไม่ได้ พวกเธอสองคน จัดการกับคนใช้เคสต่อๆไปนะ ช่วยดูให้หน่อยว่าเคสล่าสุดที่ จะต้องทำการผ่าตัดคือวันไหน ฉันขอตัวกลับบ้านก่อน”
ดวงตาสีฟ้าของLisaกะพริบไปมา “กลับบ้าน? ”
เธอพูดว่ากลับบ้านออกมาอย่างเป็นธรรมชาติขนาดนี้ เชียว?
แอนน่าหัวเราะ “อืม กลับไปที่พักของฉันนะ เมื่อกี้เพิ่งจะ บอกว่าคุณหมอซุนมีความคิดเล็กคิดน้อย ตอนนี้คุณเองก็เป็นเหรอ? ๆ
ใบหน้าขาวผ่องของLisaพร้อมกับรอยยิ้มสไตล์ยุโรป เธอ พูดว่า “แอนน่า คุณก็เปลี่ยนไปนะ คุณก่อนหน้านี้ไม่เคยยิ้ม เลย แต่เวลาคุณยิ้มช่างสวยจริงๆ !
จริงเหรอ? ทำไมเธอไม่รู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไป?
เมื่อก่อนเธอไม่ยิ้มเหรอ?
เธอไม่สามารถขับรถด้วยมือเดียวได้ แอนน่าจึงนั่งแท็กซี่ กลับบ้าน เนื่องจากวันหยุดที่ได้มากะทันหัน แอนน่ากลับถึงที่ พักเร็วกว่าปกติ คฤหาสน์ใหญ่โตเพียงนี้มีเธออยู่คนเดียว ทำให้รู้สึกเหงาขึ้นมา
ก่อนหน้านี้เธอไม่จำเป็นต้องพูดคุยกับใคร ไม่ต้องพบเจอ ผู้ใด อยู่บ้านอ่านหนังสือคนเดียวได้ถึงสามสี่วัน แม้ว่าโลกนี้ จะเหลือเธอเพียงคนเดียว เธอก็ไม่รู้จักคำว่าโดดเดี่ยว
แต่ตอนนี้ เพียงเพราะในบ้านไม่มีหลงเชียวอยู่ ทำให้เธอ รู้สึกเงียบเหงาเหลือเกิน
แย่แล้ว!
แอนน่าขมวดคิ้วแล้วหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านด้วยความขี้ เกียจ เธอมองไปยังเปียโนสีขาวที่ถูกตั้งไว้ในมุมห้องโถง
ก่อนหน้านี้ทำไมเธอไม่เคยเห็นมันกันนะ
เธอใช้มือข้างเดียวเปิดผ้าคลุมออก ปรากฏเปียโนสีดำ สง่างามออกมา มันวาวราวกับไม่เคยใช้งานอย่างไรอย่าง นั้น
เมื่อนิ้วมือสัมผัสไปถูกคีย์ เสียงดังกังวานก็แผ่ออกมา เธอนั่งลงตามสัญชาตญาณแล้วบรรเลงอย่างเป็นสุข
เล่นเพลงอะไรดีนะ?
แอนน่านำมือไปติดแป้นคีย์ ในสมองของเธอคล้ายนึก ทำนองออกมาได้
–
รถ rolls royceสีดำจอดลงหน้าคฤหาสน์ หลงเชียวคล้าย กับถูกเสียงเพลงที่ลอยมาทำให้หัวใจเจ็บปวดเหลือเกิน!
ภายในคฤหาสน์ เสียงเพลงที่พัดมากับสายลม เสียงโน้ต เหล่านั้นคล้ายกำลังที่มแทงร่างกายของเขา! ! !
เพลงนี้ เขารู้จักมันดี! เขาคุ้นเคยดี!
รถยังไม่ทันเข้าที่จอดดี หลงเชียวกลับรีบเปิดประตูออกไป ด้วยความรวดเร็ว เขาเดินไปไม่กี่ก้าวก็มาถึงหน้าประตู
หูของเขาฟังชัดเจนยิ่งขึ้น ท่านองนั้นช้าลงนิดหน่อย คล้าย กับบรรเลงด้วยมือเดียว แต่ไม่สามารถทำลายความทรงจำ อันสวยงามนี้ได้แม้แต่น้อย
เขาลับตาลง สูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นรวบรวมพลัง ทั้งหมดเพื่อเปิดประตูเข้าไป
ชายผู้นั้นเดินตรงเข้ามายังต่าแหน่งที่จัดตั้งเปียโน แอนน่า หันข้างเข้าหาเขา อาจเป็นเพราะหลงใหลในเสียงเพลงจึง ทำให้เธอไม่ทันสังเกตเห็นผู้ที่เดินเข้ามา
เธอพยายามนึกถึงโน้ตเพลงและบรรเลงมันออกมาเป็น ทำนองเสียงสูงเสียงต่ำสลับกันไป
ไฟที่โหมกระหน่ำเข้ามาในใจของหลงเชียวลุกไหม้ และ แววตาของเขาก็แสดงออกมาถึงความเยือกเย็น ขณะนี้ดู เหมือนว่าเท้าของเขาจะก้าวไม่ออก มันช่างหนักเหลือเกิน
ช่างแสนไกล เลือนราง จินตนาการ.
เขาไม่สามารถบอกได้ถึงสิ่งที่อยู่ตรงหน้านี้ เขาเห็นชัดเจน ว่านี่คือใบหน้าของแอนน่า แต่เขากลับจินตนาการถึงใบหน้า ของลั่วลั่ว
ผมยาวสลวยดุลเส้นไหม ทิ้งตัวประบ่าอันขาวผ่อง นิ้วมือ
เรียวยาวงดงามราวกับฝัน
เขาคล้ายว่ากำลังอยู่ในความฝัน แววตาของเขาแฝงไป ด้วยความหวัง มองไปยังเธออย่าสงสัย ห่างไกล
เขากลืนน้ำลายลงคอ ปากเรียวบางขยับและพูดออกมาว่า “ลั่วลั่ว เป็นคุณใช่ไหม? ”
เป็นคุณใช่ไหม? ถึงแม้แค่วิญญาณก็ตาม
เป็นคุณใช่ไหม? ถึงแม้จะแค่ภาพลวงตา
แอนน่าได้สติกลับคืนมา ใบหน้าของเธอหันไปทางผู้ที่เข้า มา ขนตางอนยาว ฟันขาวผ่อง เอ่ยออกมาว่า “หลงเชี่ยว กลับมาแล้วเหรอคะ”
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด เธอจึงได้เรียกเขาด้วยสองคำว่า “หลงเชียว”
เสียงนั้นช่างดึงดูดใจนัก คล้ายกับฝันที่เป็นจริง! ลั่วลั่ว! เธอคือลั่วลั่วที่เขาถวิลหาทุกคืนวัน!
หลงเชียวตื่นเต้นดีใจและโผเข้าหาเธอ เขาก้มตัวลงไป โอบกอดเธอเอาไว้อกของเขาแนบสนิทกับแผ่นหลังของเธอ แขนทั้งสองโอบรัดตัวเธอ ราวกับกลัวว่าเธอจะหายไป
“เป็นคุณจริงๆ ใช่ไหม? ลั่วลั่ว คุณกลับมาแล้ว? ”
แอนน่าขมวดคิ้วและพยายามหดตัว โธ่เอ๊ย! คิดว่าฉัน
เป็นผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว!
เมื่อไหร่จะจบสิ้นสักที!
แอนน่าพยายามใช้แรงเพื่อดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดเขา แต่ไม่เป็นผล “คุณหลงคะได้สติสักที มองให้ดีว่าฉันไม่ใช่ ภรรยาของคุณ ฉันคือแอนน่า ! แอนน่าตัวจริงเสียงจริง! ”
แต่เขากลับไม่ยอมปล่อยเธอ อ้อมกอดนั้นแข็งแกร่งยิ่งนัก
“เป็นคุณแน่ๆ! อย่ามาหลอกผม! ”
อยู่ๆเขาก็กลับกลายเป็นเด็กเล็กขึ้นมา เอาแต่ใจ และไม่
ยอมฟังความคิดเห็นใครทั้งสิ้น
แอนน่ากัดฟันกรอดๆ ใบหน้าอันงดงามของเธอปรากฏ
ความเบื่อหน่ายและเจ็บปวดใจ “คุณหลงคะ คุณมองหน้าฉัน ฉันหน้าคล้ายลั่วลั่วของคุณตรงไหน? เขายังคงกอดเธอไม่ปล่อย สายตาจ้องมองไปยังเธอ “คุณ
รู้จักเพลงนี้ได้ยังไง? เพลงนี้เป็นเพลงในความทรงจำของผม
และภรรยา! คุณไม่มีทางรู้เด็ดขาด!
เธอคือลั่วลั่ว! ใช่เธอแน่นอน! ต้องเป็นเธอแน่ๆ!
ใช้แล้ว! รอยฟัน!
หลงเชียวคล้ายสิงโตบ้าคลั่ง เขาใช้มือทั้งสองข้าง
กระชากเสื้อของแอนน่าออกอย่างแรง!
“หลงเชียว! คุณทำอะไรน่ะ! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ! ฉันบอก
ให้ปล่อย! ”
แอนน่าตกใจมาก แขนของเธอไม่กล้าออกแรงมาก เนื่องจากได้รับบาดเจ็บอยู่ จึงได้แต่ใช้แขนอีกข้างหนึ่งผลัก ตันเขา แต่แรงเขาช่างมหาศาล ทำให้เธอต่อสู้ไม่เป็นผล
หลงเชียวกระชากเสื้อผ้าด้วยความรุนแรง!
“เป็นคุณแน่ๆ! ลั่วลั่ว! ”
เสื้อของแอนน่าถูกฉีกออกด้วยแรงของเขา เผยให้เห็นผิว อันขาวผ่อง เนินอกอันอิ่มอวบปรากฏต่อหน้าเขา เขา ใช้แรงดึงเสื้อผ้าชิ้นเล็กที่ปกปิดอยู่ บัดนี้เรือนร่าง
เปลือยเปล่าถูกเผยออกมา
“ไอ้บ้า! คนลามก! หลงเชียวคุณมันบ้า! ” เธอใช้มือทุบเข้าที่หลังของเขา แต่เขาแข็งราวกับหิน
ความรู้สึกใดๆ
เขาคล้ายกับถูกแทงด้วยมีด มือนั้นอ่อนแรงลง
ไม่มี
ไม่มี หน้าอกของเธอไม่มีรอยฟันของเขา รอยลึกขนาดนั้น จะหายไปอย่างไร้ร่องรอยได้ยังไง?
หรือว่า..จะไม่ใช่เธอ
ไม่ใช่เธอ ไม่ใช่
หลงเชียวมีอาการเจ็บตรงหัวใจกำเริบขึ้นมาอีกครั้ง เขา เจ็บคล้ายถูกเข็มที่มแทง มันเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก แอนน่ารีบหยิบเสื้อขึ้นมาปกปิดร่างกายของเธอเอาไว้
นิสัยป่าเถื่อนของเขา บัดนี้กลับกลายเป็นเหมือนเด็กน้อย ที่ไร้วิญญาณ
“คุณเป็นอะไรคะ? ”
เขาไม่ตอบใดๆออกมาได้แต่นั่งนึ่งเพื่อรักษาความเจ็บ ปวดเมื่อครู่
(enternal love) เพลงนี้เขาเล่นให้ลั่วลั่วฟังบนเรือ สำราญนั้น สำหรับหลงเชียวแล้วเพลงนี้เป็นบทเพลงของพวก เขาทั้งสองเท่านั้น
ทำไมเธอถึงมาลอกเลียนความทรงจำของพวกเขาด้วย “คุณรู้จักเพลงนี้ได้ยังไง? ” เขาเอ่ยถามออกมาอย่างไม่
ถอดใจ
แอนน่าไม่รู้จะตอบค่ำถามของเขาอย่างไร เพราะเธอแค่
บังเอิญนึกออกจากความทรงจำคล้ายกับก่อนหน้านี้เคย บรรเลงมันออกมานับไม่ถ้วนด้วยความเคยชิน
“คุณหลงถามแปลกนะคะ คุณค้นหาในอินเทอร์เน็ตก็เจอ แล้ว คุณฟังได้ คุณชอบ ฉันชอบไม่ได้เหรอคะ? ”
หลงเชียวสีหน้าซีดเผือด แสงไฟแห่งความหวังในแววตา เมื่อครู่ถูกดับลง “แอนน่า คุณเป็นใครกันแน่? ถ้าคุณเป็น เธอ ช่วยบอกผมที่ ไม่ว่าคุณจะอยากได้อะไรผมจะให้คุณ ทั้งหมด ช่วยบอกผมทีว่าคุณคือเธอ! “
