ตอนที่ 200 กลิ่นแปลกๆ ในอากาศ เรียกว่าความหึง
หลงเชียวขมวดคิ้ว คิดไปถึงเรื่องแปลกๆตั้งแต่วันแรกที่เขา พบกับแอนน่า เสียงสองเสียงก็ดังขึ้นดีกันไปมาในหัว ความ เป็นเหตุเป็นผลบอกกับเขาว่า ผู้หญิงที่แสนเย็นชาไม่มีความ เมตตาอ่อนโยนสักนิดคนนี้ไม่มีทางเป็นภรรยาของเขาได้
แต่ความรู้สึกกลับตะโกนบอกเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ว่า หน้าตาจะเปลี่ยนไป นิสัยจะไม่เหมือนเดิม แต่ลึกๆแล้วเธอ คนนี้ก็คือลั่วถั่วที่เขารักจนสุดหัวใจ
ชั่วขณะนึง คุณชายเซียวก็แยกไม่ออกเหมือนกัน
จี้ตงหมิงมีความเคลื่อนไหวขึ้นมาอีก เขาใช้ความคิดอยู่ ครู่แล้วพูดขึ้น “แต่ก็ไม่น่าใช่อีก ในข้อมูลบอกว่าเฉียวหย่วน ฟานกับได้มิ้นภรรยาของเขามีลูกสาวด้วยกันจริง นั่นก็คือแอ นน่า ในข้อมูลเขียนไว้ชัดเจน”
หลงเซียวรู้ดีว่ามือของลั่วลั่วได้รับอุบัติเหตุ เธอไม่สามารถจับมีดผ่าตัดได้อีก
โลกนี้กำลังปรับองศาให้ทุกอย่างกลับมาสู่ตำแหน่งของ มันอีกครั้ง
เรื่องนี้มันซักน่าปวดหัวมากขึ้นเรื่อยๆแล้วสิ
หลงเชียวส่งเสียงอึม “ไม่ใช่เธอจะใช่หรือไม่ ข้อมูลทุก อย่างเกี่ยวกับตระกูลเฉียวก็ต้องสืบออกมาให้ได้ ฉันต้องการ รู้ความจริงให้เร็วที่สุด”
จี้ตงหมิงพยักหน้า “ครับ! เจ้านายโปรดวางใจ ผมจะคอย จับตาดูทางนั้น คุณชายกู้ก็อยู่ที่อเมริกา เราสามารถสืบ ข้อมูลมาได้ไม่ยาก”
ดี ออกไปได้แล้ว”
ตงหมิงออกไป หลงเชียวลุกขึ้นจากเก้าอี้ ร่างสูงเดินไปที่ ระเบียง วิวตึกสูงใหญ่ไม่ต่างอะไรกับภูเขา ความคิดของชาย หนุ่มล่องลอย ความทรงจำในอดีตปรากฏขึ้น
ยังมีวิธีไหนสามารถพิสูจน์ตัวตนที่แท้จริงของเธอได้อีก ใหมนะ?เขาเพิ่งคิดได้ว่าตัวเองรู้อะไรเกี่ยวกับลั่วลั่วน้อย เหลือเกิน
ไม่สิ! ยังมีอีกวิธีนึง รอยฟันที่หน้าอก!
เข้ารุ่งขึ้น ณ วิลล่าหรูหราส่วนตัว
เพราะความเคลือบแคลงสงสัยในสถานะของแอนน่า ตอน นี้ทุกครั้งที่หลงเชียวมองเธอสายตาก็มักจะเผลอจับผิด โดย ไม่รู้ตัว เขาอยากจะเอามีดผ่าเนื้อหนังมังสาของเธอออก แล้ว ดูว่าข้างในนั้นเป็นใครกันแน่!
แอนน่าอุ้มช่อดอกไม้เดินกลับเข้ามาในห้องรับแขก บังเอิญสบสายตาของหลงเชียวเข้าพอดี “เฉือนคนผ่าน สายตาตั้งแต่เช้าเลยนะ จะทำฉันตกใจตายหรือไง?”
หลงเชียวเหลดอกไม้ในอ้อมกอดของเธอ “ฉันเคยบอก แล้วใช่ไหม อย่าเอาของที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าเข้าบ้าน โยน ออกไปเดี๋ยวนี้”
แอนน่ากลับซูตอกไม้เข้าไปตรงหน้าเขาอย่างได้ใจ “มัน ไม่ใช่ของไม่รู้หัวนอนปลายเท้านะ แค่ตอนนี้ฉันยังสืบไม่ได้ก็ เท่านั้น รอฉันแน่ใจแล้วจะบอกคุณ”
หลงเชียวรู้สึกว่าตอกไม้สีแดงนี่มันบาดตาหนักกว่าเดิม นิ้วเรียวยกขึ้นนวดหัวคิ้ว เช้านี้ไม่มีอารมณ์อ่านหนังสือพิมพ์ “ถ้าเธอชอบดอกกุหลาบ ฉันจะสั่งมาให้ทุกวัน แต่กับตอกไม้ที่ไม่รู้ว่าแฝง อันตรายอะไรมาด้วยหรือเปล่าแบบนี้ โยนมันทิ้งไปซะ
“กุหลาบเขาไม่ขี้ชั่วมอบให้กันหรอกนะคะ นอกซะจากว่า ให้เพราะรัก” ริมฝีปากเธอยกยิ้มสูง ตั้งใจท้าทายความ อดทนของชายหนุ่ม
หลงเชียวไม่ใช่คนที่มีความอดทนนัก “ความรักราคาถูกๆ แบบนั้น จะไปรับให้เสียมือทำไม”
“ยุ่งอะไรล่ะ”
หลงเซียวแค่นเสียงในลำคอ “ฉันจำได้ว่าเธอมีคู่หมั้นนี่ ลับหลังคู่หมั้นตัวเองมาแอบรับตอกกุหลาบจากคนอื่น ช่าง เป็นคู่หมั้นที่ดีซะจริงเลยนะ”
“ใช่สิ ฉันมันเป็นคู่หมั้นที่แย่ ว่าแต่คุณหลงเถอะ ลับหลังคู่ หมั้นตัวเองมาอาศัยอยู่บ้านเดียวกันกับผู้หญิงคนอื่น คุณก็ เป็นคู่หมั้นที่ไม่เลวเหมือนกันนี่!”
ขิงก็ราข่าก็แรง ไม่มีใครยอมใคร
ยิ่งไปกว่านั้น ลึกๆแอนน่ารู้สึกว่าดอกไม้นี่มีลับลมคมใน
แปลกๆ
เป็นใครส่งมากันนะ อีกไม่นานเธอก็จะรู้แล้ว
ตามคาด ยังไม่ทันจะกินข้าวเช้าเสร็จ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
แต่เธอแปลกใจนิดหน่อยที่เห็นว่าเป็นเควิน โทรมา แอนน่าวางส้อมลง แล้วยกหูโทรศัพท์ขึ้น “เควิน”
ทันทีที่ได้ยินชื่อนี้ ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามโต๊ะอาหารก็ เคี้ยวอาหารแรงขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ สลัดผักในปากถูก ขบเคี้ยวราวกับเป็นสเด็กเนื้อในระดับความสุกเจ็ดสิบเปอร์ เซ็นก็ไม่ปาน เสียงฟันกระทบกันเสียงดังซัดเจน
เควินนั่งอยู่ในห้องรับแขกในวิลล่าส่วนตัวที่อเมริกา ใน มือถือแก้วไวน์ ช่วงนี้เขานอนไม่ค่อยหลับ ถ้าไม่ดื่มอะไร หน่อยคงนอนไม่สนิท เสียงของแอนน่าที่อยู่ห่างไกลจากเขา หลายร้อยไมล์ลอยเข้าหู ความหมองคล้ำบนใบหน้าก็พลัน หายไป “แอนน่า เธอแสบจริงๆ”
อ้อ?
“หมายความว่าไง?”
แอนน่าข้อนสายตาขึ้นมองหลงเชียวที่ยังคงเอร็ดอร่อยกับ อาหารเช้า แล้วเบ้ปากใส่
“เธอเราได้ใช่ไหมล่ะว่าฉันเป็นคนส่งตอกกุหลาบให้? ยัง ไปกดดันพนักงานอีกนะ เธอเนี่ยน้า คงเป็นวิธีเดียวที่เธอ นึกออกแล้วสินะ”
พูดๆอยู่เควินก็หัวเราะ ความทรมานเพราะคิดถึงคนรักใน หลายวันนี้หายวับไปทันทีที่ได้ยินเสียงเธอ ราวกับดอกไม้บน โลกนี้อยู่ๆก็พร้อมใจกันบานสะพรั่ง
แอนน่าขมวดคิ้ว เธอไม่คิดว่าจะเป็นเควิน หรืออาจจะคิด แต่ไม่กล้าฟันธง แต่ลึกๆแล้วเธอไม่หวังให้เป็นเขา
แต่กระนั้นเธอก็ไม่อยากประวิงเวลา จึงบอกกับเด็กส่งดอก ไม้ว่าช่วงนี้เธอมีอาการแพ้ดอกกุหลาบคงรับต่อไปไม่ได้อีก ถึงทำให้เขายอมเปิดเผยตัวออกมา
ปฏิกิริยาแรกของแอนน่าไม่ใช่ความดีใจ แต่เป็นความ สงสัย “คุณแอบตามสืบฉันหรอ? ไม่งั้นจะรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ ที่ไหน”
ถ้าเป็นแบบนั้น เกรงว่าเควินคงไม่รู้แต่ที่อยู่ของเธอ แต่ อาจจะรู้ไปถึงว่าเธอพักอาศัยอยู่กับใครแล้วละมั้ง?
พอคิดแบบนี้ ขนหัวก็ลุกซัน ถ้าคู่หมั้นของเธอรู้ว่าตัวเอง กำลังอาศัยอยู่กับชายแปลกหน้าด้วยกันสองต่อสอง เธอก็ เดาได้ถึงจุดจบ
เควินเติบโตมาในตระกูลผู้ดี เขาคงรับไม่ได้และอาจจะ โกรธจนอยากจะถล่มโลกนี้ แต่นี่กลับไม่ได้โทรมาเค้นอะไร เธอ แถมยังพูดคุยราวกับไม่รู้เรื่องรู้ราวชะอย่างนั้น
จริงหรือเปล่าเนี่ย?
“ฉันเชื่อใจในตัวคู่หมั้นของฉัน แล้วก็หวังว่าเธอจะเชื่อใจ ในตัวฉัน เรื่องที่อยู่ของเธอฉันไม่ได้สืบ แต่จำได้จากครั้ง ก่อนที่เธอพูดกับคนขับรถแท็กซี่ ถ้าพูดแบบนี้เธอจะเชื่อ ไหม?”
เอ่อ
แอนน่ารู้สึกตัวว่าเธอหวาดระแวงจนเกินไป
“ขอโทษ ฉันไม่ควรสงสัยในตัวคุณ ดอกไม้สวยมากค่ะ หอมสดชื่นทุกวันเลย ขอบคุณมาก” แอนน่ามองกุหลาบในแจกัน พูดไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง
“เธอชอบก็ดีแล้ว พรุ่งนี้ไม่ต้องทำเด็กส่งของลำบากใจ แล้วนะ เอนจอยกับความโรแมนติกที่ฉันมอบให้ก็พอ”
“ส่งมาทุกวันแบบนี้ มันจะไม่เวอร์ไปหน่อยหรอ? ฉันรู้ว่า คุณดีกับฉันมาก แต่ไม่จำเป็นต้องลำบากขนาดนี้ก็ได้”
เควินละเมียดไวน์ในปาก “แอนน่า เธอจะเป็นภรรยาของ ฉันในอีกไม่ช้า ทุกอย่างที่ฉันทำให้เธอเป็นสิ่งที่สมควร”
หลังจากวางสายแอนนาก็รีบล้างมลทินให้กับดอกไม้ “คุณหลง ขอโทษทีนะคะ แต่ดอกไม้พวกนี้เป็นคู่หมั้นของฉัน ส่งมา ต่อจากนี้ไปฉันคงต้องรับมันทุกวัน ถ้าคุณไม่ชอบเห็น มันก็เชิญทำเป็นไม่เห็นไปเถอะ แต่กรุณาอย่าพูดนุ่นพูดนี้อีก”
หลงเซียวคนเจ้าอารมณ์!
“ข้อเสนอของฉันยังคงอยู่เหมือนเดิม เธอควรไตร่ตรองให้ ดี แต่งงานกับผู้ชายที่ไม่ได้รักวันนึงก็ไม่พ้นต้องหย่าร้าง ไม่สู้ เลือกฉัน เธอจะได้มีจุดยืนเป็นของตัวเอง แถมยังให้ความมั่นคงกับตระกูลเฉียวได้”
เธอลังเล
หากขาดความรัก งานแต่งก็คงมีค่าแค่ผลประโยชน์ แต่ ถึงแม้จะแต่งเพราะความรัก ใครจะรับประกันว่าสุดท้ายจะไม่ ลงเอยที่การหย่าร้าง?
“ขอโทษที แต่ฉันไม่ชอบเป็นตัวแทนของใคร”
“เธอไม่ใช่ตัวแทน”
“งั้นฉันเป็นอะไรล่ะ? คุณนายแห่งตระกูลหลง? ภรรยาของ ท่านซีอีโอ? ฉายาพวกนี้ดูท่าคู่หมั่นคุณจะชอบ แต่ฉันไม่ สนใจ ในเมื่อไม่ว่าจะเลือกทางไหนก็ล้วนแต่ไม่ใช่เพราะรัก ทำไมฉันต้องเลือกคุณ?”
คู่หมั้นเธอยังขยันส่งดอกไม้มาให้ทุกวี่วัน แต่เขานอกจาก ทำหน้าเป็นตูดแล้วทำอะไรเป็น
“ฉันจะทำให้เธอรู้ว่าฉันเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดของเธอ”
โรงพยาบาลหวาเซี่ย
“แอนน่า! แอนน่า! พ่อฉัน…จู่ๆ พ่อฉันก็เลือดไหลออกจาก สมอง ตอนนี้ไม่มีหมอคนไหนว่างเลย ทำไงดี?”
ทันทีที่มาถึงโรงพยาบาล แอนน่าก็ถูกสู่ชวงชวงรั้งแขนไว้ ลู่ชวงชวงมีเหงื่อท่วมใบหน้าเพราะความร้อนรน ดวงตาทั้ง สองข้างมีน้ำตาคลอ เธอจับแขนแอนน่าราวกับเธอเป็นที่พึ่ง สุดท้าย
“เลือดออกในสมองต้องรีบผ่าตัดด่วน พ่อเธออยู่ไหน?”
“ตอนนี้หมอทุกคนติดผ่าตัด ไม่ถึงคิวพ่อฉันสักที แถมเมื่อ กี่หมอยังบอกว่าไม่มีเตียงแล้ว ฮือๆๆ ทำยังไงดี? ทำยังไง ดี?”
แอนน่าลูบบ่าเธอ “ไม่ต้องร้อง ฉันจะรีบติดต่อหมอกับ เตียงคนไข้ให้เดี๋ยวนี้ อาการพ่อเธอตอนนี้รอไม่ได้อีกแล้ว เธอกลับไปอยู่กับพ่อก่อน ตรงนี้ฉันจัดการเอง”
ลู่ซวงซวงลนจนทำอะไรไม่ถูก สติกระเจิดกระเจิง “ได้! งั้น ฉันไปก่อน ช่วยเราด้วยนะ! ช่วยเราด้วย!”
ผ่านไปสิบนาที แอนน่าได้รับอนุมัติจากเบื้องบนให้สับ เปลี่ยนวันหยุดหมอ และเรียกทุกคนกลับเข้าเวร จากนั้นรวม ทีมผ่าตัดขึ้นมาใหม่ ก่อนจะนำร่างพ่อของลู่ซวงซวงเข้าห้อง ผ่าตัดอย่างราบรื่น
สู่ชวงชวงกุมมือแอนน่าแน่นด้วยความตื้นตันใจจนพูดไม่ ออก เธอโค้งตัวแสดงความขอบคุณ ใบหน้าขาวซีดท่วมไป ด้วยเหงื่อเพราะความตกใจ
การผัดตัดใช้เวลานาน ระหว่างนั้นแม่ของลู่ซวงซวงก็มา ถึง ญาติพี่น้องในตระกูลลู่ต่างพากันเข้ามายืนออที่หน้าห้อง ผ่าตัด
“โชคดีที่คนไข้ทำการผ่าตัดได้ทันเวลา สถานการณ์จึงไม่ เลวร้ายนัก โอกาสผ่าตัดสำเร็จมีสูงมาก พวกคุณวางใจได้”
คนแช่ลู่ห้าหกคนขอบคุณแอนน่ายกใหญ่ แอนน่าทำตัวไม่ ถูกจึงเพียงตอบกลับว่าทำตามหน้าที่ก็เท่านั้น
คุณนายลู่น้ำตาหยดติ้งๆ “ซวงซวง หมอแอนน่าช่วย ครอบครัวเราไว้มากขนาดนี้ ยังไม่รีบไปหาน้ำหาท่ามาให้ เธออีก? ผ่าตัดมาก็ชั่วโมงกว่าๆได้แล้ว”
“อะ งั้นหนูไปซื้อชาให้เธอก่อน ถ้ามีอะไรแม่รีบโทรหาหนู เลยนะ”
สู่ซวงซวงคล้องแขนแอนน่าแกมบังคับพาเธอไปยังร้าน กาแฟในโรงพยาบาล จากนั้นก็จัดแจงกดเธอให้นั่งลงบน เก้าอี้ “แอนน่า วันนี้ฉันจะต้องขอบคุณเธอให้ได้เลย ห้ามปฏิเสธนะ”
“นี่มันเป็นหน้าที่ของหมอ เธอไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้ก็ได้” ลู่ชงงชวงกระตือรือร้นอยากจะขอบคุณเธอจนห้ามไม่อยู่อีก ต่อไป
“เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่หรือเปล่า? ถ้ายังเป็นก็ห้ามปฏิเสธ
ฉัน!”
เอ่อ ก็ได้ ลู่ซวงซวงชนะแล้ว
ขณะกำลังรอ เกาหยิ่งจือกับซุนเจียลี่ก็มาดื่มกาแฟเช่นกัน พวกหล่อนนั่งลงตรงโต๊ะข้างๆ ทั้งสามคนพบหน้ากันก็พยัก หน้าเล็กน้อยเป็นการทักทาย
หญิงสาวยกถาดขนาดใหญ่ที่บรรจุทั้งเครื่องดื่มและของ หวานมาที่โต๊ะ ลู่ซวงซวงเริ่มการถวายของบรรณาการ “รู้ว่า เธอไม่ชอบกินของหวาน แต่ฉันก็ยังอยากจะแนะนำกึ่งบังคับ ให้เธอลองชิมดู! ถ้าเธอไม่กิน ฉันจะรู้สึกผิดไปอีกหลายวัน เลยล่ะ”
นี่มัน….แบบนี้ก็ได้หรอ?
เค้กผลไม้ที่มีหน้าตาสวยงาม ชั้นบนสุดเป็นมะม่วงสด ประดับด้วยไอศกรีมแครนเบอร์รี่กับซอสมัทฉะสีเขียว กินคู่กับกาแฟบลูเมาท์เท่นเข้มๆ
ลู่ขวงขวงตัดเค้กออกมาคำนึงแล้วยื่นเข้าปากเธอ “อร่อย จริงๆนะ ฉันไม่โกหกแน่นอน!”
แอนน่าหดตัวหลบไปข้างหลังเล็กน้อย ไม่กล้ากิน
ตอนที่เธอนอนรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล ต้องใต้รับ เกลือแร่กับกลูโคสผ่านสายน้ำเกลือเพื่อให้มีชีวิตต่อในแต่ละ วัน ผ่านไปนานวันเข้า จนเธอรู้สึกสะอิดสะเอียนกับของหวาน สุดๆ เธอเกลียดจนถึงขั้นแค่เห็นก็อยากจะอ้วกแล้ว แต่นี่จะ ให้เธอกินเนี่ยนะ?
กลัวว่ากินเข้าไปแล้วจะอ้วกออกมานะสิ
“ฉันไม่ชอบกินอันนี้เธอกินเองเถอะ” แอนน่าเหนื่อยหน่าย กับความคะยั้นคะยอของลู่ซวงซวง
ลู่ชวงซวงจ้อง “อย่าเสียมารยาทสิ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าใน โลกนี้จะมีผู้หญิงคนไหนไม่ชอบกินของหวาน แค่คำเดียวเป็น ไง?”
แอนน่าหน้านิ่วคิ้วขมวด “ฉัน..
“พูดมากจริง! อ้าปาก!”
อาจจะเป็นเพราะเธอสั่งเด็ดขาด จนแอนน่าเผลออ้าปาก ตามจริงๆ รสชาติหวานสดชื่นละลายเข้ามาในปาก กลิ่น หอมหวานของมะม่วงละมุนอยู่ในลิ้น ฮอร์โมนโตพามีนหลั่ง ไปทั่วร่างกาย
นอกจากร่างกายจะไม่ปฏิเสธ แถมยังรู้สึกดีและ เพลิดเพลินไปกับรสชาติของขนมพวกนี้
เป็นไปไม่ได้!
“เป็นไงเป็นไง? อร่อยใช่ไหมล่ะ?” ดวงตากลมโตของลู่ช
วงซวงรอคอยคำตอบของเธอ
“รสชาติไม่เลวไอศครีมมัทฉะนี่ ฉันขอซิมอีกนิด”
ได้เลยๆ! เธอจะต้องชอบแน่!”
แอนน่าตักเข้าปากไปนิดหน่อย ความรู้สึกแรกคือเย็น เจี๊ยบ ถัดมาคือรสหวาน ลิ้มรสไปได้สักพักสัมผัสได้ถึงความ
หอม
นี่เธอชอบรสหวานที่ตัวเองต่อต้านมาตลอดสองปี!
“อร่อยจริงๆ ขอบคุณที่ให้กิน”
สู่ชวงชวงกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ “เย่! ฉันว่าแล้ว ว่าเธอต้องชอบ! รู้อะไรไหม? เมื่อกี้หน้าเธอตอนที่กินของหวานโคตรจะเหมือนลั่วลั่วเลย! ถ้าไม่ นับเรื่องหน้าตา เธอคือลั่วลั่วชัดๆเลย! รู้หรือเปล่าล่ะ
เธอ…ไม่รู้ว่าตัวเองรู้ หรือว่าไม่รู้กันแน่
เกาหยิ่งจือและซุนเจียลี่หันไปมองแอนน่า ทั้งคู่ประสาน สายตากัน คำพูดเมื่อครู่ของลู่ซวงชวงดึงความสนใจของเกา หยิ่งจือได้ดีสุดๆ
ซุนเจียลี่พูดเสียงต่ำ “หรือว่าแม่แอนน่าคนนี้เกี่ยวข้อง อะไรกับคู่ลั่วหานจริง?”
เกาหยิ่งจือกำแก้วกระดาษในมือแน่น จนรูปทรงแก้ว เปลี่ยนเป็นบิตเบี้ยว “ดูท่าทางต้องพิสูจน์กันสักหน่อย”
“พิสูจน์ยังไง?”
มือบีบแก้วกาแฟอย่างแรง จนน้ำด้านในกระฉอกออกมา เลอะนิ้วมือ เกาหยิ่งจือสะบัดน้ำทิ้ง ก่อนจะยิ้มตาหยี “ฉู่สั่วหา นกรุ๊ปเลือดRHลบ หมู่เลือดนี้หากยากแบบนี้ ไม่ใช่ใครจะมี ก็ได้ ต้องหาทางเอาเลือดของเธอมา แต่นี้ก็เป็นอันรู้เรื่อง!”
