ตอนที่ 220 ลูบจนเบิกบานใจ
หลงถึงตบใส่ใบหน้าด้านข้างของหลงเซียวอย่างแรง จนเกิดเสียงดัง “ปัง” ขึ้น! หยวนชูเฟินเดินเข้ามาด้วยความเสียใจ และพูดว่า
“เชียวเอ๋อ!”
“ไอ้ลูกไม่รักดี! คู่หมั้นของแกคือใคร แกอย่าคิดลืม เชียวนะ! คนที่แกต้องแต่งงานด้วยคือ โม่หรูเฟย ทำไม แกถึงใฝ่ต่ำอยากแต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่รู้มาจากไหน ด้วย!”
หลงเชียวถูกตบใส่ใบหน้าอย่างแรง จนสะบัดหน้า ไปด้านข้าง จากนั้นเลือดสีแดงคาวก็พุ่งทะลักออกมา บนริมฝีปากของเขา ซึ่งดูแล้วเขามีท่าทางป่าเถื่อนและ ดูบ้าอำนาจมาก
เขายกมือข้างหนึ่งเช็ดคราบเลือดบนริมฝีปาก แล้ว หันหน้าจ้องมองหลงถึงด้วยสายตาเย็นชาเหมือนกัน ศัตรู
คนที่เดินใคร่คว้าตามหาความสุขของตัวเองมักพบ เจอกับอุปสรรคและศัตรู
“พ่อครับ ครั้งนี้ผมคิดว่าคงทำให้พ่อระบายความ โกรธได้นะครับ ผมสามารถแบกรับความเสียหายทุก อย่าง แต่ถ้ามายุ่งกับผู้หญิงของผม ผมจะไม่มีวันยอม เด็ดขาด!”
จะไม่อดทนเหมือนแต่ก่อนแล้ว จะไม่ยอมให้ใครมา กำหนดชีวิตแล้ว และจะไม่ฟังคำสั่งของใครแล้วด้วย หลงเชียวไม่ยอมให้ตัวเองผิดพลาดอีกแล้ว และจะไม่ ยอมให้ใครมาเอาเปรียบด้วย
ต่อให้เป็นพ่อก็ไม่ละเว้น
หลงถึงโกรธจนตัวสั่นเทา ขณะเดียวก็ยกมือชี้หน้า ของหลงเซียวด้วยท่าทางสั่นเทา พร้อมกับจ้องมอง ลูกชายด้วยสายตาขุ่นเคือง “หลงเชียว แกกล้าพูดกับ ฉันแบบนี้หรอ! ใครปั่นหัวให้แกกล้าพูดกับฉันแบบ นี้!”
แน่นอนว่าเขาไม่มีสิทธิ์ต่อกรกับพ่อของตัวเอง แต่ก็ ไม่ได้หมายความว่า หลงเชียวจะไม่สามารถต่อต้าน เสาหลักของตระกูลอย่างหลงถึงได้ เพราะความ สามารถและทรัพย์สินที่เขามีไม่น้อยกว่าหลงถึงเลย
หรือสามารถพูดได้ว่า บริษัทMBK ยังสามารถไม่มีหลงถึงได้ แต่ไม่สามารถไม่มีหลงเชียวได้
ดังนั้นต่อให้หลงถึงโมโห และโกรธเคืองแค่ไหน ก็ ไม่กล้าตัดเขาจากตระกูล
เขากลัวตัวเองจะพูดออกมา เพราะกลัวหลงเชียวจะ จากไปจริงๆ
หลงถึงยกมือกุมหน้าอก ขณะเดียวกันสีหน้าก็เริ่ม ขาวซีดมากขึ้น หากไม่ใช่เพราะหยวนชูเฟินเข้ามา ประคองเขาทันเวลา หลงถึงคงฟุบตัวนั่งบนพื้นแล้ว
“ไสหัวออกไป! ออกไป! ไป!”
หลงถึงชี้หน้าด่าทอลูกชายของตัวเอง
หลงเชียวยังคงไม่ลืมฐานะของพวกเขาสองคน ถึง แม้หลงถึงจะปฏิบัติต่อเขาแบบนั้นก็ตาม แต่เขายังคง รักษามารยาทพูดว่า “ครับ”
การกล่าวลาที่มีมารยาทแบบนี้ของเขา ยิ่งยั่วโมโห หลงถึงมาก จนหายใจหอบหืด
“ลูกเนรคุณ! ลูกเนรคุณ!”
ขณะที่ได้ยินคำพูดด่าทอ แต่หลงเชียวยังคงเดิน
จากไปอย่างยืนหยัด
ไอ้ลูกเนรคุณ!
เขาแอบหัวเราะเบาๆออกมา ที่เขามาถึงขั้นนี้ในวัน นี้ ใครกันที่แอบจัดฉากเขาจากข้างหลัง? ใครกันที่บีบ บังคับให้เขาต้องมาสู่เส้นทางของลูกเนรคุณกัน?
ใครกันที่ฉวยโอกาสตัดสินใจแทนเขาโดยพลการ ตอนที่เขาไม่รู้สถานการณ์เลย ใครกันที่เอานิ้วมือของ เขามาลายประทับนิ้วมือ ตอนที่เขาไม่ได้สติ!
ถ้าหากเขาเป็นลูกเนรคุณ แล้วเขาล่ะ?
เป็นพ่อแบบไหนกัน! !
เวร!
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ความขุ่นเคืองที่คับอกคับใจของ ท่านหลงก็ใกล้จะปะทุออกมา เขาอยากเผาบ้านหลังนี้
ให้สิ้นซากเพื่อระบายความโกรธของตัวเอง
“พี่ใหญ่”
ไม่นานหลงจือก็เดินตามเข้ามาปิดประตูรถยนต์ที่ เขากำลังจะเปิด แล้วจับมือเขาอย่างแน่น
หลงเชียวขมวดคิ้ว เงยหน้ามองหลงจื้อ และพูดด้วย น้ำเสียงเย็นชาเหมือนเดิมว่า “หากนายมาคุยกับฉันเรื่องเดิม ไม่จำเป็น”
พูดจบ เขาก็ยื่นมือเปิดประตูอีกครั้ง
“เปล่า ผมไม่สนใจปัญหาความขัดแย้งของพี่กับพ่อ หรอก ส่วนเรื่องงานก่อนสร้างผมก็ไม่สนใจเหมือนกัน ผมแค่อยากถามพี่ว่า ที่พี่บอกว่าจะแต่งงานกับแอน น่า….เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า?”
หลงจื้อหันหน้ามองหลงเชียวไม่ละสายตา เขาหวัง อยากเห็นในดวงตาพี่ของเขาเผยสายตาหยอกเล่น เขาหวังว่าพี่ของเขาพูดแบบนั้น เพราะต้องการหลอก พ่อ แต่อันที่จริงแล้วไม่ใช่เลย
หลงเชียวดึงมือกลับมา และยกมือตบบนบ่าของ หลงจื้อเบาๆ “ฉันรู้ว่านายต้องการพูดอะไร การ แต่งงานกับแอนน่าไม่ได้เป็นการหักหลังพี่สะใภ้ของ นาย ไม่ได้ใช้เธอเพื่อผลประโยชน์ด้วย แต่ฉันพูด จริงจัง”
มือของหลงจื้อเริ่มสั่นเทาขึ้น จนไม่สามารถควบคุม ได้ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอืดอัดใจว่า “ทำไมหรอ? เพียงเพราะน้ำเสียงของเธอกับพี่สะใภ้คล้ายกันหรอ?”
หลงเชียวรู้ว่าหลงจื้อรู้สึกยังไงต่อ แอนน่าเหมือนกับตอนที่เขารู้ว่าหลงจื้อรู้สึกยังไงต่อสั่วหานด้วย แต่ เขาก็ต้องทำลายความหวังของเขา ถึงแม้ว่าจะโหด ร้ายก็ตาม “เสี่ยงจื้อ แอนน่าไม่ใช่เฉียวแอนน่าแต่เธอ คือพี่สะใภ้ของนาย”
“พี่ใหญ่! พี่รู้ว่าผมชอบ แอนน่า! แล้วทำไมทำแบบ นี้อีก!” หลงจื้อคลุ้มคลั่งเหมือนคนบ้า เขากำหมัดไว้ อย่างแน่น พร้อมกับเตะพื้นหญ้าบนสนามหญ้าไม้ ครั้ง
หลงเซียวหรี่ตาจ้องมอง “ความหมายของฉันคือ แอนน่าคือลั่วหาน พี่สะใภ้ที่ร่วงตกลงมาจากหน้าผ่า เมื่อสองปีก่อน ตัวตนที่แท้จริงของเธอก็คือพี่สะใภ้ของ นาย เข้าใจไหม?”
หลงจื้อยืนนิ่งอึ้ง!
เขามีนงงไปหมด เขาแทบดึงสติกลับมาไม่ได้เลย จากนั้นไม่นานก็พูดว่า “พี่…พี่พูดอะไร? พี่ พี..”
หลงเชียวพยักหน้าเล็กน้อย แล้วตบบนบ่าของเขา เบาๆ “รายละเอียด เตียวฉันค่อยบอกนาย แต่รู้ไว้ว่า แอนน่าคือพี่สะใภ้ของนาย เมื่อก่อนเป็น อนาคตก็เป็น ตอนนี้มีปัญหาเล็กน้อยต้องจัดการ แต่ไม่นานหรอก”
หลงจื้อรู้สึกเจ็บปวดทั่วทั้งร่างกายราวกับถูกรถม้า เหยียบนับครั้งไม่ถ้วน
หลงเชียวยื่นมือแบมือ พร้อมเผยสายตาหนักแน่น
“เอาแหวนคืนมาให้กับฉัน ฉันจะให้พี่สะใภ้ของนาย” หลงจื่อกัดฟัน มองฟ้า กำหมัด กระทืบเท้า!
อารมณ์หลายอย่างกดดันจนเขาเกือบเป็นบ้า! เขา แทบจะระเบิดแล้ว! แต่ความจริงเบื้องหน้าไม่สามารถ ปฏิเสธได้ เลยทำได้เพียงยอมรับอย่างฝืนใจ
ดวงตาของหลงจื้อแดงกำเหมือนเปลวไฟ เขาเช็ด น้ำตาอย่างแรง แล้วดึงสร้อยคอออกมา จากนั้นก็หยิบ แหวนที่ห้อยบนสร้อยคอเหล็กวางในมือของหลงเซียว “พี่ใหญ่….พวกคุณช่างหยอกเล่นผมเก่งมาก”
จนปัญญา เจ็บปวด เขาแทบไม่รู้ความรู้สึกของตัว เองตอนนี้เลย และไม่รู้จะอธิบายยังไงด้วย
หลงเชียวเองก็ไม่รู้ว่าจะพูดปลอบใจเขายังไง การ รักใครสักคนล้วนไม่ใช่ความผิดของใคร ยิ่งไปกว่า นั้นความรู้สึกที่หลงจื้อมีต่อลั่วลั่ว เขารู้ดีที่สุด
“พี่ต้องขอโทษด้วย หากในอนาคตนายต้องการ ความช่วยเหลืออะไร พี่พร้อมยื่นมือช่วยนายเสมอ”คำสัญญานี้หนักแน่นเหมือนดั่งดาบเหล็กไร้เทียม
ทาน
แต่หลงเชียวคงไม่รู้ว่า ค่าสัญญาในวันนี้ยิ่งสร้าง
ความบาดหมาง
นอกคฤหาสน์เงียบสงบมาก แอนน่ากำลังนอนบน ห้องตัวเอง และปิดไฟเรียบร้อยแล้ว หลงเชียวผลัก ประตูรถยนต์ออก และไม่ได้รับร้อนเข้าบ้าน แต่ยืน ตรงลานสวนดอกไม้ขนาดเล็กจ้องมองหน้าต่างที่ปิด อยู่ หน้าต่างอันหนาได้ปกปิดทุกอย่างมิดชิด แม้แต่ เงาก็ตาม
เขาสูบลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินขึ้นบนชั้นบันได
เมื่อเปิดประตูก็พบว่า ภายในห้องโถงปิดไฟอยู่ มี เพียงไฟตรงมุมห้องที่เปิดอยู่ส่องสว่างบนพื้นที่ทาง เดิน และบนโต๊ะมีชาบัควีทที่ยังอุ่นแก้วหนึ่งวางอยู่
ชาถูกจิบไปแล้วครึ่งหนึ่ง
ดังนั้นเมื่อกี้ลั่วลั่วต้องนั่งบนพรม และจิบชาอยู่คน
เดียวแน่เลย!
หลงเชียวหยิบชาที่เธอจูบแล้วครึ่งแก้วมาชิมคำ หนึ่ง และพบว่ารู้ขาติชมได้ใจมาก
หลังจากวางแก้วชาลง หลงเชียวลุกขึ้นเดินขึ้นข้าง ล่าง แต่ตอนที่เดินผ่านห้องของแอนน่าเขาก็หยุดฝีเท้า ลง เขาไม่ได้เคาะประตู แต่จ้องมองประตูอย่างเงียบๆ
เพียงนึกว่าเธอนอนอยู่ข้างใน หลงเชียวก็รู้สึก สบายใจแล้ว
แต่คืนนี้ แอนน่านอนหลับยากมาก
เธอพลิกตัวไปมาหลายครั้ง จนทนไม่ไหวลุกขึ้น และเดินมาเปิดประตู
น่าบังเอิญ หลงเชียวอยู่ข้างนอกประตู
แอนน่าตกใจจนเกือบกรีดร้องออกมาแล้ว ผู้ชายที่ อยู่ข้างนอกหน้าต่างก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าเธอจะเปิด ประตู
“ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?”
ท่านหลงพูดว่า “เพิ่งกลับมา แต่แอนน่าคุณเปิด ประตูทันเวลาพอดีเลย หรือว่าคุณอยากเชิญผม เข้าไป?”
หน้าไม่อาย!
แอนน่าอยากด่าคำนี้มาก แต่พอเงยหน้าขึ้นก็เห็น รอยบวมช้ำบนด้านข้างใบหน้า “คุณ…ไปต่อยกับใคร
มาหรอ?”
ต่อยหรอ?
ท่านหลงทำตัวไม่ถูกเลย เขาโตเป็นผู้ใหญ่ขนาดนี้ แล้ว ยังต้องไปต่อยข้างถนนอีกหรอ?
แต่ถึงยังไงก็ไม่ควรบอกว่า ถูกพ่อตัวเองตบหรอก! ดังนั้นหลงเชียวตอบอย่างฉลาดว่า “ว่ายังไงนะ?”
ผมต่อยไม่เป็นหรอก!
แอนน่าจ้องมองใบหน้าของเขา และทายว่าคงถูก ตบมา “พรุ่งนี้มันจะยิ่งซ้ำมากขึ้น คุณควรเอาเลือดคั่ง ออก”
หลงเซียวพยักหน้าเหมือนกับเด็กน้อยที่เชื่อฟัง
“ครับ”
“คุณกลับไปที่ห้องก่อน เดียวฉันจะไปเอาผ้าอุ่น”
หลงเซียว : ”
โอเค เขาเลือกทำตาม ไม่ว่าเธอพูดอะไร เขาทำ ตามหมดเลย
ไม่นาน แอนน่าก็ถืออ่างน้ำร้อนกับผ้าขนหนูเดินเข้า มาห้องนอนของหลงเซียว
และพบว่า หลงเชียวกำลังนั่งพิงบนโซฟาอยู่ คิดไม่ ถึงว่าเขาถอดเสื้อ สวมเพียงเสื้อเชิ้ต แถมยังปลด กระดุมสามเม็ดเผยกล้ามเนื้ออันแข็งแกร่งด้วย…
“บริเวณที่คุณได้รับบาดเจ็บคือใบหน้า ไม่ใช่บน
ตัว”
แอนน่าพยายามบังคับตัวเองไม่เหลือบมองบนตัว เขา แต่ผู้ชายที่สมควรตายคนนี้รูปร่างดีเหลือเกิน อีก อย่างตอนที่เธอเข้าใกล้ เขาชอบยืดหน้าอกเข้าใกล้ ใบหน้าของเธอด้วย!
ท่านหลงพูดขึ้นว่า “ผมอยากผ่อนคลายในห้องตัว เองสักหน่อยไม่ได้หรอ?”
“ทึม!”
แอนน่าออกแรงบิดผ้าขนหนูแรงเกินไป จนทำให้ บาดแผลบนแขนขยับ จากนั้นเธอร้อง “โอ๊ย” ด้วย ความเจ็บปวด
ท่านหลงขมวดคิ้ว แล้วแย่งผ้าขนหนูมาบิดเอง “คุณ เป็นคนประเภทโมโหแล้วขาดสติหรอ?” แอนน่ากัดริมฝีปากเล็กน้อย พร้อมกับจ้องมองเขา
“ว่ายังไงนะ?”
ท่านหลงเอาผ้าหนูที่บิดน้ำแห้งยัดใส่ในมือของเธอ จากนั้นก็หลับตารอ “การปรนนิบัติ” “เปล่า ต่อไปหาก เจอคนที่ตั้งใจยั่วโมโหคุณ คุณอย่าทำอะไรบุ่มบ่าม เดียวไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง”
“ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ”
ผ้าขนหนูอุ่นๆ กระทบบนผิวหนัง เธอประคบอย่าง อ่อนโยนและเชี่ยวชาญมาก
ท่านหลงเสพสุขการปรนนิบัติของเธอที่อ่อนโยน อย่างสำราญใจ “ทำไมจะไม่เกี่ยวกับผมล่ะ? ใครกันที่ พอโมโหแล้ว เอาแหวนหมั้นของตัวเองให้กับคนอื่น?”
ห่ะ?
แอนน่าหยุดนิ่งชั่วขณะ “คุณรู้ได้ยังไง?”
แหวนของคุณอยู่กับหลงจื้อ สมควรตาย เธอลืมได้ ยังไง พรุ่งนี้ก็จะกลับนิวยอร์กแล้ว ทำยังไงดี?
“อย่าหยุดสิ ผมหน้าตาหล่อเหลาแบบนี้ หากมีรอย ซ้ำคงดูไม่ดีแน่”
แอนน่า: “”
อยากจะบีบคอเขาให้ตายจัง! หลงตัวเอง!
หลงเชียวยังคงหลับตาอยู่ และเอ่ยปากพูดว่า “แหวนของคุณ ผมเอากลับมาแล้ว อยู่ในกระเป๋า กางเกง ผมไม่สะดวกเอา คุณเอาออกมาเองได้เลย”
จริงหรอ?
แอนน่าที่รู้สึกหนักอึ้งกลางใจก็รู้สึกผ่อนคลายทันที!
“โอเค!”
เมื่อดีใจตื่นเต้นเธอก็มักขาดสติเหมือนกัน แอนน่า ยื่นมือยัดเข้าไปในกระเป๋ากางเกงด้านขวาของเขา
แหวนเป็นสิ่งของขนาดเล็ก มักจะอยู่ตรงมุมกระเป๋า
กางเกง หรือบริเวณริมขอบ แอนน่าเลยยิ่งล้วงมือ เข้าไปยิ่งลึกมากขึ้น กางเกงคอเลคชั่นฤดูร้อนมักเป็นผ้าโปร่งบาง ยิ่งไป กว่านั้นผ้าตรงกระเป๋ากางเกงบางจนแนบเนื้อด้วย
ระหว่างที่เธอลูบคล้ำในกระเป๋ากางเกงนั้น จู่ๆนิ้วมือก็กระทบกับเนื้อผู้ชายที่แข็งและอุ่นขึ้น
เมื่อยิ่งลูบคล้ำ ใบหน้าของแอนน่าก็แดง ก่ำ และนึ่ง
เพราะอารมณ์ตื่นเต้น นิ้วของเธอเลยสัมผัสของบาง อย่าง เมื่อเธอดึงสติกลับมาได้ก็รีบดึงมีอกลับมา เหมือนถูกไฟช็อต เธอกัดฟันและเผยสีหน้าขุ่นเคือง “คนหลอกลวง! ไม่มีแหวนเลย”
คนเลว! คนหลอกลวง! คนโรคจิต!
ท่านหลงหรี่ตาลืมตาเล็กน้อย พร้อมยิ้มแย้มจ้อง มองเธอด้วยสีหน้าสนุกสนาน จากนั้นก็พูดว่า “อ๋อ? ไม่ได้อยู่ด้านนี้ แต่อยู่ด้านนี้ต่างหาก”
ห่ะ!
“ทำไมคุณไม่บอกตั้งแต่แรก!” แอนน่าอยากเอาผ้า ขนหนูปิดจมูกเขา ใหญ่ าให้ตาย!
ท่านหลงอมยิ้ม และพูดว่า “ทำไมผมต้องบอกตั้งแต่ แรกล่ะ! ผมก็เห็นคุณลูบคล้ำอย่างมีความสุขอยู่”
