ตอนที่ 231 บ้าอ่านาจแล้วยังไง
บนท้องฟ้าตอนนี้มีกลุ่มเมฆก่อตัวขึ้นเป็นสีดำทะมีนมากมาย ราวกับว่าฝนมันจะตกลงมาตอนไหนก็ได้เลย ท้องฟ้าเหนือ สนามบินตอนนี้ก็มีเครื่องบินขึ้นลงมากมาย พลันมีเครื่องบิน ที่กำลังบินกลับมา พร้อมกับส่งเสียงอื้ออึงเข้าหู จนกลบเสียง พูดคุยรอบๆ ไปจนหมด
คนที่มารับที่สนามบินก็ดูตัวเปียกปอนไปหมดราวกับกลัว ว่าจะมีฝนห่าใหญ่ตกลงมา คนที่ไม่มีร่มต่างก็วิ่งกันไปที่ร้าน ค้าข้างๆ ทั้งทางเดิน ร้านกาแฟ สนามอันกว้างใหญ่ตอนนี้ เพียงแค่มีกลุ่มเมฆรวมตัวกันได้ไม่กี่นาที กลุ่มคนเหล่านั้นก็ สลายหายไปหมด
รถ Rolls-Royce สีดำมาจอดอยู่ที่สนามนั้น ที่มีคนอยู่ บางตา รถรอบๆ ต่างก็ค่อยๆ ขับออกไปตามล่ำดับ เพราะ กลัวว่าจะไปชนเข้ากับรถหรู แล้วต้องชดใช้ค่าเสียหายอย่าง ไม่ระวังเข้า เพียงครู่เดียว รอบๆ รัศมีห้าเมตรของที่จอดรถ ก็ ไม่มีรถคันใดจอดอยู่เลย
พลันฝนก็เริ่มเทลงมาอย่างกับฟ้ารั่ว! ตอนที่ 231 บ้าอ่านาจแล้วยังไง
บนท้องฟ้าตอนนี้มีกลุ่มเมฆก่อตัวขึ้นเป็นสีดำทะมีนมากมาย ราวกับว่าฝนมันจะตกลงมาตอนไหนก็ได้เลย ท้องฟ้าเหนือ สนามบินตอนนี้ก็มีเครื่องบินขึ้นลงมากมาย พลันมีเครื่องบิน ที่กำลังบินกลับมา พร้อมกับส่งเสียงอื้ออึงเข้าหู จนกลบเสียง พูดคุยรอบๆ ไปจนหมด
คนที่มารับที่สนามบินก็ดูตัวเปียกปอนไปหมดราวกับกลัว ว่าจะมีฝนห่าใหญ่ตกลงมา คนที่ไม่มีร่มต่างก็วิ่งกันไปที่ร้าน ค้าข้างๆ ทั้งทางเดิน ร้านกาแฟ สนามอันกว้างใหญ่ตอนนี้ เพียงแค่มีกลุ่มเมฆรวมตัวกันได้ไม่กี่นาที กลุ่มคนเหล่านั้นก็ สลายหายไปหมด
รถ Rolls-Royce สีดำมาจอดอยู่ที่สนามนั้น ที่มีคนอยู่ บางตา รถรอบๆ ต่างก็ค่อยๆ ขับออกไปตามล่ำดับ เพราะ กลัวว่าจะไปชนเข้ากับรถหรู แล้วต้องชดใช้ค่าเสียหายอย่าง ไม่ระวังเข้า เพียงครู่เดียว รอบๆ รัศมีห้าเมตรของที่จอดรถ ก็ ไม่มีรถคันใดจอดอยู่เลย
พลันฝนก็เริ่มเทลงมาอย่างกับฟ้ารั่ว! ฝนท่าใหญ่ของปลายฤดูใบไม้ผลิซ่างดูรุนแรงราวกับว่า เป็นการสั่งลาช่วงสุดท้ายของฤดู เสียงดังซูซ่าดังขึ้นบน หลังคาของรถ โดยที่ไม่มีสัญญาณบอกล่วงหน้า บนร่มเองก็ มีหยดน้ำฝนที่ดูสะอาดสดใส สะสมไว้เป็นหนองน้ำอย่าง รวดเร็ว
หลงเชียวเปิดประตูรถ ก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งถือคันร่มสีดำ เอาไว้ รองเท้าหนังที่ดูส่องประกายเหยียบลงไปบนพื้นที่มีน้ำ ขังอยู่ จนน้ำกระเซ็นขึ้นมาเต็มรองเท้า จนรองเท้าหนังของ เขาเปียกปอนไปด้วยหยดน้ำ แล้วหยดน้ำก็ไหลผ่านรองเท้า หนังจระเข้ที่ดูดำเงานั้นลงไป
มือที่ดูสะอาดและเรียวยาวกำคันร่มนั้นไว้ พลันผู้ชายที่มี ร่างกายสูงใหญ่กำย่าค่อยๆ ก้าวเดินไปข้างหน้า เสื้อสีขาว บริสุทธิ์ของเขา พร้อมกับกางเกงขายาวสีดำมันขลับ ทำให้ ร่างกายของเขายิ่งดูสะอาดสูงส่งมากขึ้น ถึงแม้ว่าจะยืนอยู่ ท่ามกลางสายฝนก็ตาม แต่บุคลิกอันอาจหาญของเขาก็ไม่ได้ ลดน้อยลงเลย
สายฝนก็พัดซัดสาดร่มของเขา จนเกิดเสียงดังซู่ซ่า คน รอบๆ ต่างก็ถือร่มกันอย่างยากลำบาก จนเกิดคำสบถลอย มาอยู่บ่อยครั้ง มีเพียงเขา ฝนท่าใหญ่ของปลายฤดูใบไม้ผลิซ่างดูรุนแรงราวกับว่า เป็นการสั่งลาช่วงสุดท้ายของฤดู เสียงดังซูซ่าดังขึ้นบน หลังคาของรถ โดยที่ไม่มีสัญญาณบอกล่วงหน้า บนร่มเองก็ มีหยดน้ำฝนที่ดูสะอาดสดใส สะสมไว้เป็นหนองน้ำอย่าง รวดเร็ว
หลงเชียวเปิดประตูรถ ก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งถือคันร่มสีดำ เอาไว้ รองเท้าหนังที่ดูส่องประกายเหยียบลงไปบนพื้นที่มีน้ำ ขังอยู่ จนน้ำกระเซ็นขึ้นมาเต็มรองเท้า จนรองเท้าหนังของ เขาเปียกปอนไปด้วยหยดน้ำ แล้วหยดน้ำก็ไหลผ่านรองเท้า หนังจระเข้ที่ดูดำเงานั้นลงไป
มือที่ดูสะอาดและเรียวยาวกำคันร่มนั้นไว้ พลันผู้ชายที่มี ร่างกายสูงใหญ่กำย่าค่อยๆ ก้าวเดินไปข้างหน้า เสื้อสีขาว บริสุทธิ์ของเขา พร้อมกับกางเกงขายาวสีดำมันขลับ ทำให้ ร่างกายของเขายิ่งดูสะอาดสูงส่งมากขึ้น ถึงแม้ว่าจะยืนอยู่ ท่ามกลางสายฝนก็ตาม แต่บุคลิกอันอาจหาญของเขาก็ไม่ได้ ลดน้อยลงเลย
สายฝนก็พัดซัดสาดร่มของเขา จนเกิดเสียงดังซู่ซ่า คน รอบๆ ต่างก็ถือร่มกันอย่างยากลำบาก จนเกิดคำสบถลอย มาอยู่บ่อยครั้ง มีเพียงเขา เท่านั้น ที่ยังคงนิ่งสงบสูงส่ง ราวกับเขาไม่ได้อยู่ท่ามกลาง พายุฝนนั้นเลย
เขาดูน่าเกรงขาม เยือกเย็น อย่างที่ผู้คนรอบๆ ก็เทียบเขา ไม่ติด
แอนน่าเดินออกมาจากสนามบิน พร้อมกับกระเป๋าเดิน ทางที่เธอลากมา เธอค่อยๆ เบียดเสียดไปตามฝูงชนไปมา กว่าจะมาถึงทางออกก็ไม่ง่ายเลย เธอเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า วันนี้มีพายุฝนตกหนัก แล้วคุณชายหลงผู้ยิ่งใหญ่ ที่หยิ่งยโส และรักสะอาด จะมารับเธอไหมนะ?
หลังจากเดินออกจากชานชาลา ด้านนอกตอนนี้เต็มไป ด้วยร่มที่เรียงรายจนบังทัศนวิสัยกว่าครึ่ง แต่ทว่าก็ยังมีร่มที่ ดูโดดเด่นอยู่ด้านหลัง ซึ่งเป็นร่มสีดำที่ถูกยกสูงขึ้นมา ท่ามกลางฝูงชนอย่างเห็นได้ชัดเลย
ตอนนี้เหมือนแอนน่าถูกตอกตัวลงกับพื้นเลย เธอมอง ร่างกายที่อยู่ด้านนอกนั้น ผ่านบานกระจกไป ทันใดนั้นเอง ในใจของเธอก็เต้นระรัว
สายฝนที่เป็นฉากกั้นอยู่ตอนนี้ ฝูงชนที่เป็นฉากกั้นอยู่ตอน นี้ อีกทั้งคันร่มมากมายสลับซับซ้อน หลงเชียวยืนตระหง่าน
อย่างหล่อ เท่านั้น ที่ยังคงนิ่งสงบสูงส่ง ราวกับเขาไม่ได้อยู่ท่ามกลาง พายุฝนนั้นเลย
เขาดูน่าเกรงขาม เยือกเย็น อย่างที่ผู้คนรอบๆ ก็เทียบเขา ไม่ติด
แอนน่าเดินออกมาจากสนามบิน พร้อมกับกระเป๋าเดิน ทางที่เธอลากมา เธอค่อยๆ เบียดเสียดไปตามฝูงชนไปมา กว่าจะมาถึงทางออกก็ไม่ง่ายเลย เธอเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า วันนี้มีพายุฝนตกหนัก แล้วคุณชายหลงผู้ยิ่งใหญ่ ที่หยิ่งยโส และรักสะอาด จะมารับเธอไหมนะ?
หลังจากเดินออกจากชานชาลา ด้านนอกตอนนี้เต็มไป ด้วยร่มที่เรียงรายจนบังทัศนวิสัยกว่าครึ่ง แต่ทว่าก็ยังมีร่มที่ ดูโดดเด่นอยู่ด้านหลัง ซึ่งเป็นร่มสีดำที่ถูกยกสูงขึ้นมา ท่ามกลางฝูงชนอย่างเห็นได้ชัดเลย
ตอนนี้เหมือนแอนน่าถูกตอกตัวลงกับพื้นเลย เธอมอง ร่างกายที่อยู่ด้านนอกนั้น ผ่านบานกระจกไป ทันใดนั้นเอง ในใจของเธอก็เต้นระรัว
สายฝนที่เป็นฉากกั้นอยู่ตอนนี้ ฝูงชนที่เป็นฉากกั้นอยู่ตอน นี้ อีกทั้งคันร่มมากมายสลับซับซ้อน หลงเชียวยืนตระหง่าน
อย่างหล่อ เหลาและสง่างามอย่างเงียบๆ ตรงนั้น หากมองที่โกลๆ ที่อยู่ ด้านหลังไป เป็นหุบเขาที่อยู่นอกชานเมือง ดูเป็นทิวทัศน์ที่ดู กว้างใหญ่ไพศาล ทำให้ร่างกายของเขารู้สึกเหมือนกับสูงส่ง และกว้างใหญ่ ท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำ ตอนนี้ ท่ามกลางวิวหุบเขาและสายฝน ราวกับทุกอย่างสลายหายไป เหลือเพียงแค่เขาเพียงคนเดียวเท่านั้น
สายตาทั้งสองประสานกัน แอนน่าเผยอยกมุมปากขึ้น เผย ให้เห็นรอยยิ้มที่ดูน่ารักจนแทบใจเต้น
ริมฝีปากที่บางของหลงเชียวก็ยกขึ้นยิ้มบางๆ ด้วยเช่นกัน
“เหนื่อยหน่อยนะ คุณนายหลง”
หลงเซียวเอื้อมมือข้างหนึ่งมาโอบเอวของเธอไว้ก่อนจะ โน้มตัวลงไปประทับจูบลงบนหน้าผากของเธอ รอยยิ้มที่ดู อบอุ่นของเขา ดูเหมือนว่าจะแยกบรรยากาศ ที่อืมครีมไป ด้วยพายุฝนออกไปเลย
แอนน่าเงยหน้าขึ้น พร้อมกับส่งสายตาที่สุกสว่างของเธอ ไปมองเขา ริมฝีปากสีแดงสดเผยอยิ้มจนเป็นเส้นโค้ง พร้อม กับพูดด้วยน้ำเสียงที่ เหลาและสง่างามอย่างเงียบๆ ตรงนั้น หากมองที่โกลๆ ที่อยู่ ด้านหลังไป เป็นหุบเขาที่อยู่นอกชานเมือง ดูเป็นทิวทัศน์ที่ดู กว้างใหญ่ไพศาล ทำให้ร่างกายของเขารู้สึกเหมือนกับสูงส่ง และกว้างใหญ่ ท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำ ตอนนี้ ท่ามกลางวิวหุบเขาและสายฝน ราวกับทุกอย่างสลายหายไป เหลือเพียงแค่เขาเพียงคนเดียวเท่านั้น
สายตาทั้งสองประสานกัน แอนน่าเผยอยกมุมปากขึ้น เผย ให้เห็นรอยยิ้มที่ดูน่ารักจนแทบใจเต้น
ริมฝีปากที่บางของหลงเชียวก็ยกขึ้นยิ้มบางๆ ด้วยเช่นกัน
“เหนื่อยหน่อยนะ คุณนายหลง”
หลงเซียวเอื้อมมือข้างหนึ่งมาโอบเอวของเธอไว้ก่อนจะ โน้มตัวลงไปประทับจูบลงบนหน้าผากของเธอ รอยยิ้มที่ดู อบอุ่นของเขา ดูเหมือนว่าจะแยกบรรยากาศ ที่อืมครีมไป ด้วยพายุฝนออกไปเลย
แอนน่าเงยหน้าขึ้น พร้อมกับส่งสายตาที่สุกสว่างของเธอ ไปมองเขา ริมฝีปากสีแดงสดเผยอยิ้มจนเป็นเส้นโค้ง พร้อม กับพูดด้วยน้ำเสียงที่ ดูน่าฟังเคลิบเคลิ้ม ราวกับว่าอยู่คนละโลกกับฝนที่โหม กระหน่ำตอนนี้เลย “เพื่อคุณยังไงคะ คุณหลง”
ทั้งสองคนยืนจ้องมองกันด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง ท่ามกลาง ร่มคันสีดำที่หันไปทางฟ้าโปร่งอยู่นาน โดยไม่มีใครอยาก ให้สถานการณ์ที่ใกล้ชิดกันตอนนี้จบลงเลย
หยังเซ็นรับกระเป๋าเดินทางของแอนน่าใส่ไว้กระโปรงหลัง รถ หลังจากนั้นก็กลับก็รอทั้งสองคนอยู่ที่รถ
แอนน่าจ้องมองหลงเชียวแบบนั้น ราวกับไม่ได้เจอหน้ากัน เป็นร้อยปี ผ่านไปอยู่นานกว่าเธอจะพูด “ฉันคิดว่าคุณจะไม่ มาซะแล้ว”
หลงเซียวโอบไหล่เธอ เพื่อให้เธอเข้ามาใกล้เขามากขึ้น “ผมก็คิดว่าจะมาไม่ได้เหมือนกัน แต่ถ้าผมไม่มา เกรงว่า
ภรรยาผมจะไม่มีน่ะสิ”
แอนน่ากลั้นหัวเราะเอาไว้ “ฉันยังไม่เคยยอมรับเลยนะ ว่า ฉันเป็นภรรยาของคุณน่ะ ภรรยาของคุณคือสาวสวยที่ชื่อจู่ลั่ วหานต่างหาก ฉันเป็นแค่เฉียวแอนน่าที่ชอบหาเรื่องยุ่งยาก ให้คุณ ไม่เหมาะที่จะอยู่กับคุณหลงหรอกค่ะ” ดูน่าฟังเคลิบเคลิ้ม ราวกับว่าอยู่คนละโลกกับฝนที่โหม กระหน่ำตอนนี้เลย “เพื่อคุณยังไงคะ คุณหลง”
ทั้งสองคนยืนจ้องมองกันด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง ท่ามกลาง ร่มคันสีดำที่หันไปทางฟ้าโปร่งอยู่นาน โดยไม่มีใครอยาก ให้สถานการณ์ที่ใกล้ชิดกันตอนนี้จบลงเลย
หยังเซ็นรับกระเป๋าเดินทางของแอนน่าใส่ไว้กระโปรงหลัง รถ หลังจากนั้นก็กลับก็รอทั้งสองคนอยู่ที่รถ
แอนน่าจ้องมองหลงเชียวแบบนั้น ราวกับไม่ได้เจอหน้ากัน เป็นร้อยปี ผ่านไปอยู่นานกว่าเธอจะพูด “ฉันคิดว่าคุณจะไม่ มาซะแล้ว”
หลงเซียวโอบไหล่เธอ เพื่อให้เธอเข้ามาใกล้เขามากขึ้น “ผมก็คิดว่าจะมาไม่ได้เหมือนกัน แต่ถ้าผมไม่มา เกรงว่า
ภรรยาผมจะไม่มีน่ะสิ”
แอนน่ากลั้นหัวเราะเอาไว้ “ฉันยังไม่เคยยอมรับเลยนะ ว่า ฉันเป็นภรรยาของคุณน่ะ ภรรยาของคุณคือสาวสวยที่ชื่อจู่ลั่ วหานต่างหาก ฉันเป็นแค่เฉียวแอนน่าที่ชอบหาเรื่องยุ่งยาก ให้คุณ ไม่เหมาะที่จะอยู่กับคุณหลงหรอกค่ะ” หลงเชียวเอามือคล้องหลังของเธอไว้ แล้วออกแรงโอบ เข้ามาหา ทำให้ร่างกายที่ผอมเพรียวของแอนน่า ติดเข้ากับ หน้าอกของเขา ดูแล้วใกล้ชิตเข้ากันได้อย่างดี
ลมหายใจที่ร้อนผ่าวของหลงเชียวก็พ่นรดใบหน้าของเธอ จนทำให้ใบหน้าที่ดูสะอาดสวยงามของเธอ แดงระเรื่อขึ้นมา ทันที
“ไม่ว่าคุณจะเป็นลั่วลั่วหรือว่าแอนน่า คุณก็คือภรรยาของ ผม ซึ่งคุณไม่ต้องสงสัยในจุดนี้เลย”
แอนน่าเบ้ปาก “บ้าอำนาจที่สุด!”
พลันเขาก็คลายมือออกจากเอวของเธอ ก่อนจะจับคาง ของเธอไว้ให้เชิดขึ้น เขาโน้มตัวลงไป แล้วประทับจูบลงไป บนริมฝีปากของเธอ ริมฝีปากทั้งสองประกบกัน ลิ้นที่ตวัดกัน ไปมาทำให้รู้สึกถึงลมหายใจที่รวยริน ทั่วทั้งร่างกายของแอ นน่าตอนนี้รู้สึกเหมือนกับถูกโจมตีด้วยสายฟ้า ตั้งแต่หัวไหล่ จนไปถึงหัวอย่างรวดเร็ว จนเกิดเสียงดัง “ปัง!” ขึ้นมาทันที
หลงเชียวเองก็ประทับจูบลงไปบนริมฝีปากที่เผยออยู่เล็ก น้อยของเธอ ก่อนจะพูดด้วยน้ำ หลงเชียวเอามือคล้องหลังของเธอไว้ แล้วออกแรงโอบ เข้ามาหา ทำให้ร่างกายที่ผอมเพรียวของแอนน่า ติดเข้ากับ หน้าอกของเขา ดูแล้วใกล้ชิตเข้ากันได้อย่างดี
ลมหายใจที่ร้อนผ่าวของหลงเชียวก็พ่นรดใบหน้าของเธอ จนทำให้ใบหน้าที่ดูสะอาดสวยงามของเธอ แดงระเรื่อขึ้นมา ทันที
“ไม่ว่าคุณจะเป็นลั่วลั่วหรือว่าแอนน่า คุณก็คือภรรยาของ ผม ซึ่งคุณไม่ต้องสงสัยในจุดนี้เลย”
แอนน่าเบ้ปาก “บ้าอำนาจที่สุด!”
พลันเขาก็คลายมือออกจากเอวของเธอ ก่อนจะจับคาง ของเธอไว้ให้เชิดขึ้น เขาโน้มตัวลงไป แล้วประทับจูบลงไป บนริมฝีปากของเธอ ริมฝีปากทั้งสองประกบกัน ลิ้นที่ตวัดกัน ไปมาทำให้รู้สึกถึงลมหายใจที่รวยริน ทั่วทั้งร่างกายของแอ นน่าตอนนี้รู้สึกเหมือนกับถูกโจมตีด้วยสายฟ้า ตั้งแต่หัวไหล่ จนไปถึงหัวอย่างรวดเร็ว จนเกิดเสียงดัง “ปัง!” ขึ้นมาทันที
หลงเชียวเองก็ประทับจูบลงไปบนริมฝีปากที่เผยออยู่เล็ก น้อยของเธอ ก่อนจะพูดด้วยน้ำ เสียงทุ้มต่ำและคลุมเครือ “ผมบ้าอำนาจแล้วยังไงล่ะ?”
พูดจบ เขาก็โน้มลงจูบอีกรอบหนึ่ง ท่ามกลางฝนที่ตกหนัก ก็มีภาพแสดงความรักของทั้งสองคน แสดงออกมาอย่างเต็ม ที่ ทุกคนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างก็หันมามองด้วยความ อิจฉา พวกเขาเหมือนกับยืนอยู่บนจุดยอดสุดที่ไร้ผู้คน ต่าง คนต่างก็มีแค่อีกฝ่าย ไม่มีใครอื่นทั้งนั้น
หลังจากอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดเสร็จ ทั้งสองคนด่าง ก็เปิดประตูห้องนอนของตัวเอง แทบจะเป็นเวลาเดียวกัน หลังจากเดินออกมา พอทั้งสองเห็นเสื้อผ้าที่อีกฝ่ายสวมใส่ ทั้งสองคนต่างก็หัวเราะขึ้นพร้อมกัน
แอนน่าเลือกสวมชุดคลุมยาวสีขาว แถมยังสวมรองเท้า แตะสีขาวอีกด้วย
ส่วนหลงเชียวที่อยู่ประตูอีกด้านหนึ่ง กลับสวมชุดสีดำ
เป็นเสื้อสีดำสนิท กางเกงสีดำสนิท แม้แต่รองเท้าแตะก็ยัง เป็นสีหม่นๆ เพียงแต่เสื้อผ้า เสียงทุ้มต่ำและคลุมเครือ “ผมบ้าอำนาจแล้วยังไงล่ะ?”
พูดจบ เขาก็โน้มลงจูบอีกรอบหนึ่ง ท่ามกลางฝนที่ตกหนัก ก็มีภาพแสดงความรักของทั้งสองคน แสดงออกมาอย่างเต็ม ที่ ทุกคนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างก็หันมามองด้วยความ อิจฉา พวกเขาเหมือนกับยืนอยู่บนจุดยอดสุดที่ไร้ผู้คน ต่าง คนต่างก็มีแค่อีกฝ่าย ไม่มีใครอื่นทั้งนั้น
หลังจากอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดเสร็จ ทั้งสองคนด่าง ก็เปิดประตูห้องนอนของตัวเอง แทบจะเป็นเวลาเดียวกัน หลังจากเดินออกมา พอทั้งสองเห็นเสื้อผ้าที่อีกฝ่ายสวมใส่ ทั้งสองคนต่างก็หัวเราะขึ้นพร้อมกัน
แอนน่าเลือกสวมชุดคลุมยาวสีขาว แถมยังสวมรองเท้า แตะสีขาวอีกด้วย
ส่วนหลงเชียวที่อยู่ประตูอีกด้านหนึ่ง กลับสวมชุดสีดำ
เป็นเสื้อสีดำสนิท กางเกงสีดำสนิท แม้แต่รองเท้าแตะก็ยัง เป็นสีหม่นๆ เพียงแต่เสื้อผ้า สีดำนั้น มันยิ่งทำให้ผิวหนังสีขาวของเขา ดูสุขภาพดีมากยิ่ง ขึ้น ใบหน้าก็ยิ่งดูโอ้อวด และดื้อรั้นอย่างมาก
เธอไม่ค่อยเห็นเขาสวมชุดดำแบบนี้เท่าไหร่ แต่พอหลง เชียวสวมชุดสีดำแบบนี้ทำให้เขาดูดีอย่างมาก เขารูดแขน เสื้อขึ้นมาจนถึงข้อศอก เผยให้เห็นลำแขนที่ดูสะอาดและ ผอมเรียวของเขา
ทั้งดูหล่อ และดูดีอย่างมาก!
“สวมชุดแบบนี้ นี่คุณคิดจะเป็นอัศวินราตรีงั้นหรือ?” แอน น่ายกมือขึ้นกอดอก พร้อมทั้งพูดแหย่เขา
หลงเชียวยักไหล่ ก่อนจะยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “ผมคิดว่า ตามสไตล์ของคุณ คิดว่าคุณกลับมาจะสวมชุดกระโปรงสีดำ ซะอีก ดูเหมือนว่าวันนี้ ผมจะเดาผิดไปนะ แต่แบบนี้ก็ดี เหมือนกัน คุณขาวผมดำ คู่กันพอดิบพอดีเลย”
“ฮ่าๆ! ทำไมคุณไม่พูดว่าเป็นจอมโจรทั้งสองคนเลยล่ะ?” แอนน่าอดไม่ได้ ก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมาจนตาตี่
หลงเชียวเองก็ไม่ได้พูดอะไร เขามองเธอหัวเราะแบบนั้น รอจนกว่าเธอจะหัวเราะเสร็จ สีดำนั้น มันยิ่งทำให้ผิวหนังสีขาวของเขา ดูสุขภาพดีมากยิ่ง ขึ้น ใบหน้าก็ยิ่งดูโอ้อวด และดื้อรั้นอย่างมาก
เธอไม่ค่อยเห็นเขาสวมชุดดำแบบนี้เท่าไหร่ แต่พอหลง เชียวสวมชุดสีดำแบบนี้ทำให้เขาดูดีอย่างมาก เขารูดแขน เสื้อขึ้นมาจนถึงข้อศอก เผยให้เห็นลำแขนที่ดูสะอาดและ ผอมเรียวของเขา
ทั้งดูหล่อ และดูดีอย่างมาก!
“สวมชุดแบบนี้ นี่คุณคิดจะเป็นอัศวินราตรีงั้นหรือ?” แอน น่ายกมือขึ้นกอดอก พร้อมทั้งพูดแหย่เขา
หลงเชียวยักไหล่ ก่อนจะยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “ผมคิดว่า ตามสไตล์ของคุณ คิดว่าคุณกลับมาจะสวมชุดกระโปรงสีดำ ซะอีก ดูเหมือนว่าวันนี้ ผมจะเดาผิดไปนะ แต่แบบนี้ก็ดี เหมือนกัน คุณขาวผมดำ คู่กันพอดิบพอดีเลย”
“ฮ่าๆ! ทำไมคุณไม่พูดว่าเป็นจอมโจรทั้งสองคนเลยล่ะ?” แอนน่าอดไม่ได้ ก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมาจนตาตี่
หลงเชียวเองก็ไม่ได้พูดอะไร เขามองเธอหัวเราะแบบนั้น รอจนกว่าเธอจะหัวเราะเสร็จ พลันเสียงหัวเราะของแอนน่าก็หยุดลงกะทันหัน พร้อมทั้ง มองไปรอบๆ อย่างเคอะเขิน “คุณจะมองฉันแบบนี้ทำไม นั่น?”
หลงเชียวขมวดคิ้ว “ผมกำลังคิดอยู่น่ะ ว่าใครเป็นคนทำ ศัลยกรรมให้คุณกันแน่ มองไม่เห็นรอยเย็บเลยสักนิด ผม ต้องตามหาคนนั้นให้เจอให้ได้”
“ทำไมกันล่ะคะ? คุณอยากจะทำศัลยกรรมด้วยงั้นหรือ?”
หลงเชียวเองก็ยิ้ม พร้อมทั้งเดินเข้าไปหาเธอ และดึงมือ ของเธอเอาไว้ ให้คล้องเข้ากับนิ้วมือของตัวเอง “คุณคิดว่า หน้าของผมยังมีจุดไหนที่ต้องเปลี่ยนอีกหรือเปล่า?”
“หลงตัวเอง!”
หลงเชียวหยิกจมูกของเธอ “ใช่ ผมหลงตัวเอง ก็เพราะผม มีภรรยาแบบนี้ ทำให้ผมไม่เพียงแต่หลงตัวเองเท่านั้น แต่ยัง เย่อหยิ่งอีกด้วย แล้วยังไงล่ะครับ?”
แอนน่าเบ้ปากขึ้นอีกรอบ “ใครยอมเป็นภรรยาของคุณ กัน? ฉันไม่เห็นจะจำได้เลย” พลันเสียงหัวเราะของแอนน่าก็หยุดลงกะทันหัน พร้อมทั้ง มองไปรอบๆ อย่างเคอะเขิน “คุณจะมองฉันแบบนี้ทำไม นั่น?”
หลงเชียวขมวดคิ้ว “ผมกำลังคิดอยู่น่ะ ว่าใครเป็นคนทำ ศัลยกรรมให้คุณกันแน่ มองไม่เห็นรอยเย็บเลยสักนิด ผม ต้องตามหาคนนั้นให้เจอให้ได้”
“ทำไมกันล่ะคะ? คุณอยากจะทำศัลยกรรมด้วยงั้นหรือ?”
หลงเชียวเองก็ยิ้ม พร้อมทั้งเดินเข้าไปหาเธอ และดึงมือ ของเธอเอาไว้ ให้คล้องเข้ากับนิ้วมือของตัวเอง “คุณคิดว่า หน้าของผมยังมีจุดไหนที่ต้องเปลี่ยนอีกหรือเปล่า?”
“หลงตัวเอง!”
หลงเชียวหยิกจมูกของเธอ “ใช่ ผมหลงตัวเอง ก็เพราะผม มีภรรยาแบบนี้ ทำให้ผมไม่เพียงแต่หลงตัวเองเท่านั้น แต่ยัง เย่อหยิ่งอีกด้วย แล้วยังไงล่ะครับ?”
แอนน่าเบ้ปากขึ้นอีกรอบ “ใครยอมเป็นภรรยาของคุณ กัน? ฉันไม่เห็นจะจำได้เลย” ระหว่างที่พูดคุย ทั้งสองคนก็เดินลงไปชั้นล่างด้วยกัน อย่างรวดเร็ว
มือข้างหนึ่งของหลงเซียวสอดอยู่ในกระเป๋ากางเกง ส่วน อีกข้างหนึ่งจูงมือของเธอไว้ เขาไตร่ตรองอยู่สักครู่หนึ่ง ก่อน จะพยักหน้า “สิ่งที่คุณพูดก็ไม่ผิดนะ ดูเหมือนว่าผมคงต้อง แต่งงานกับคุณอีกทีแล้วล่ะ”
แอนน่าเงยหน้าขึ้น “หมายความว่ายังไงกันคะ?”
หลงเชียวหยุดฝีเท้าลง ก่อนจะก้มหน้ามองใบหน้าที่ขาว ผ่องของเธอ ใบหน้าของเธอมันช่างดูน่าแกล้งอย่างมาก ซึ่ง ดูอ่อนเยาว์กว่าอายุของเธอกว่าสี่ถึงห้าปีด้วยซ้ำ เขาเองก็ สงสัยจริงๆ ว่าเฉียวแอนน่าคนเดิมนั้น อายุน้อยกว่าลั่วลั่ว มากหรือเปล่านะ
“ผมหมายถึง คุณต้องแต่งงานกับสามีคนก่อนของลั่วลั่ว ไม่ทราบว่าคุณแอนน่าจะยอมหรือไม่?”
มือของแอนน่าพลันกำแน่นขึ้นมาอย่างกะทันหัน ก่อนที่ริม ฝีปากของเธอจะเผยรอยยิ้มขึ้น “นี่คุณกำลังขอฉันแต่งงาน หรือ?”
“จะพูดแบบนั้นก็ได้” ระหว่างที่พูดคุย ทั้งสองคนก็เดินลงไปชั้นล่างด้วยกัน อย่างรวดเร็ว
มือข้างหนึ่งของหลงเซียวสอดอยู่ในกระเป๋ากางเกง ส่วน อีกข้างหนึ่งจูงมือของเธอไว้ เขาไตร่ตรองอยู่สักครู่หนึ่ง ก่อน จะพยักหน้า “สิ่งที่คุณพูดก็ไม่ผิดนะ ดูเหมือนว่าผมคงต้อง แต่งงานกับคุณอีกทีแล้วล่ะ”
แอนน่าเงยหน้าขึ้น “หมายความว่ายังไงกันคะ?”
หลงเชียวหยุดฝีเท้าลง ก่อนจะก้มหน้ามองใบหน้าที่ขาว ผ่องของเธอ ใบหน้าของเธอมันช่างดูน่าแกล้งอย่างมาก ซึ่ง ดูอ่อนเยาว์กว่าอายุของเธอกว่าสี่ถึงห้าปีด้วยซ้ำ เขาเองก็ สงสัยจริงๆ ว่าเฉียวแอนน่าคนเดิมนั้น อายุน้อยกว่าลั่วลั่ว มากหรือเปล่านะ
“ผมหมายถึง คุณต้องแต่งงานกับสามีคนก่อนของลั่วลั่ว ไม่ทราบว่าคุณแอนน่าจะยอมหรือไม่?”
มือของแอนน่าพลันกำแน่นขึ้นมาอย่างกะทันหัน ก่อนที่ริม ฝีปากของเธอจะเผยรอยยิ้มขึ้น “นี่คุณกำลังขอฉันแต่งงาน หรือ?”
“จะพูดแบบนั้นก็ได้” แอนน่ายักไหล่ เห็นได้ชัดเลยว่าเธอไม่ค่อยพอใจกับค่า ตอบของหลงเชียวเท่าไหร่ เธอจึงก้าวเดินลงไปก่อน เติมที เธอเองก็เตี้ยกว่าเขาอยู่แล้ว ทำให้ลงขั้นบันใดไปแค่ชั้นเดียว ก็ดูยิ่งเตี้ยกว่าเขาเข้าไปอีก แต่สายตาที่เธอเงยหน้าขึ้นมา มองเขา กลับไม่ได้ดูอ่อนแอเลยสักนิด “คุณเคยแต่งงานมา แล้ว แล้วการที่คุณมาขอแต่งงานกับฉันแบบนี้ มันจะทำให้ คุณดูเป็นคนไม่ดีไปหรือเปล่า?”
หลงเซียวยิ้มบางๆ ก่อนจะพยักหน้ายอมรับ “ครับ”
ทันทีที่เดินมาถึงโถงรับแขก หลงเชียวก็ปล่อยมือของเธอ เขาหันหน้ามามองแขนของเธอ ก็เห็นว่าผ้าพันแผลถูกถอด ออกแล้ว ซึ่งยังคงเหลือรอยแผลจางๆ ไว้ ที่ถูกรักษาอย่างดี ทำให้รอยแผลดูตื้นอย่างมาก จนมองแทบจะไม่เห็นเลย “แขนดีขึ้นหรือยัง?”
แอนน่าผงกหัว “ดีขึ้นแล้วล่ะค่ะ”
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นผมยกอาหารเที่ยงให้คุณ
ทำแล้วกันนะ”
“นี่! หลงเชียว! ฉันเพิ่งจะนั่งเครื่องบินมานะ แอนน่ายักไหล่ เห็นได้ชัดเลยว่าเธอไม่ค่อยพอใจกับค่า ตอบของหลงเชียวเท่าไหร่ เธอจึงก้าวเดินลงไปก่อน เติมที เธอเองก็เตี้ยกว่าเขาอยู่แล้ว ทำให้ลงขั้นบันใดไปแค่ชั้นเดียว ก็ดูยิ่งเตี้ยกว่าเขาเข้าไปอีก แต่สายตาที่เธอเงยหน้าขึ้นมา มองเขา กลับไม่ได้ดูอ่อนแอเลยสักนิด “คุณเคยแต่งงานมา แล้ว แล้วการที่คุณมาขอแต่งงานกับฉันแบบนี้ มันจะทำให้ คุณดูเป็นคนไม่ดีไปหรือเปล่า?”
หลงเซียวยิ้มบางๆ ก่อนจะพยักหน้ายอมรับ “ครับ”
ทันทีที่เดินมาถึงโถงรับแขก หลงเชียวก็ปล่อยมือของเธอ เขาหันหน้ามามองแขนของเธอ ก็เห็นว่าผ้าพันแผลถูกถอด ออกแล้ว ซึ่งยังคงเหลือรอยแผลจางๆ ไว้ ที่ถูกรักษาอย่างดี ทำให้รอยแผลดูตื้นอย่างมาก จนมองแทบจะไม่เห็นเลย “แขนดีขึ้นหรือยัง?”
แอนน่าผงกหัว “ดีขึ้นแล้วล่ะค่ะ”
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นผมยกอาหารเที่ยงให้คุณ
ทำแล้วกันนะ”
“นี่! หลงเชียว! ฉันเพิ่งจะนั่งเครื่องบินมานะ บินมาตั้งสิบกว่าชั่วโมง แล้วคุณจะมาใช้ฉันแบบนี้หรือ”
หลงเชียวเดินไปนั่งที่โซฟา ก่อนจะหยิบนิตยสารขึ้นมาวาง ไว้บนตัก “คุณทำอาหารอร่อยกว่าผมอีก ผมชอบกินอาหารที่ คุณทำที่สุดเลย”
“บังเอิญจังเลยนะ ฉันเองก็ชอบอาหารที่คุณทำเหมือนกัน ดังนั้นอาหารเที่ยงคุณต้องเป็นคนทำยังไงล่ะคะ” แอนน่าเอง ก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้เขา ก่อนจะยกมือขึ้นกอดอกจ้องเขาแบบ นั้น
หลงเชียวยกมือขึ้นจับหน้าผาก ราวกับกำลังคิดคำนวณ อะไรบางอย่าง “ให้ผมคิดดูก่อนนะ ตอนนี้คุณนะเป็นหมอ ส่วนตัวของผม เป็นผู้ช่วยส่วนตัวของผม เป็นคนขับรถส่วน ตัวของผม ผมก็ให้ที่อยู่กับคุณ รถกับคุณ…ดูเหมือนว่า คุณก็ ต้องเป็นคนทำอาหารไม่ใช่หรือ?”
ให้ตายเถอะ! มันมีวิธีคิดแบบนี้ด้วยหรือไง! นี่เขาเพิ่งจะ พูดอะไรออกมานะ! แอนน่ากัดฟันแน่น ก่อนจะโต้กลับไปด้วยความฉุนเฉียว
ะ..ตอนนี้ฉัน…เป็นของคุณนี่..”
“นั่นเป็นเพราะ..ฉ
หลงเซียวเงยหน้าขึ้น แล้วถามกลับไปว่า “เป็น บินมาตั้งสิบกว่าชั่วโมง แล้วคุณจะมาใช้ฉันแบบนี้หรือ”
หลงเชียวเดินไปนั่งที่โซฟา ก่อนจะหยิบนิตยสารขึ้นมาวาง ไว้บนตัก “คุณทำอาหารอร่อยกว่าผมอีก ผมชอบกินอาหารที่ คุณทำที่สุดเลย”
“บังเอิญจังเลยนะ ฉันเองก็ชอบอาหารที่คุณทำเหมือนกัน ดังนั้นอาหารเที่ยงคุณต้องเป็นคนทำยังไงล่ะคะ” แอนน่าเอง ก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้เขา ก่อนจะยกมือขึ้นกอดอกจ้องเขาแบบ นั้น
หลงเชียวยกมือขึ้นจับหน้าผาก ราวกับกำลังคิดคำนวณ อะไรบางอย่าง “ให้ผมคิดดูก่อนนะ ตอนนี้คุณนะเป็นหมอ ส่วนตัวของผม เป็นผู้ช่วยส่วนตัวของผม เป็นคนขับรถส่วน ตัวของผม ผมก็ให้ที่อยู่กับคุณ รถกับคุณ…ดูเหมือนว่า คุณก็ ต้องเป็นคนทำอาหารไม่ใช่หรือ?”
ให้ตายเถอะ! มันมีวิธีคิดแบบนี้ด้วยหรือไง! นี่เขาเพิ่งจะ พูดอะไรออกมานะ! แอนน่ากัดฟันแน่น ก่อนจะโต้กลับไปด้วยความฉุนเฉียว
ะ..ตอนนี้ฉัน…เป็นของคุณนี่..”
“นั่นเป็นเพราะ..ฉ
หลงเซียวเงยหน้าขึ้น แล้วถามกลับไปว่า “เป็น อะไรของผมงั้นหรือ?”
ซิ! นี่เธอขุดหลุมฝังตัวเองหรือไงกันเนี่ย?
ก็ได้!
“ไม่ได้เป็นอะไรหรอก งั้นฉันขอตัวไปทำอาหารก่อนนะคะ
คุณชายหลง” ไอ้เจ้าบ้าน! นายมันเป็นไอ้เจ้าบ้าชัดๆ หลงเชียว!
แต่เมื่อกี้นี้ เธอเองก็พูดไม่ออกจริงๆ
ขณะที่เธอหันหลังจะออกเดินไปนั้น หลงเชียวก็ยื่นแขนอัน เรียวยาวของเขา ไปรั้งเธอไว้อย่างฉับพลัน ก่อนเขาจะ ออกแรงดึงทั้งตัวของแอนน่าให้ลงมานั่งที่โซฟา จนเข้าไปสู่ อ้อมกอดของเขาพอดิบพอดี
หลงเซียวก้มหน้าลงมองไปหน้าของเธอ ด้วยรอยยิ้มบาง ทำท่าทำทางราวกับผู้ชายใจดำไม่ปาน “คุณเป็นอะไรของผม งั้นหรือ? แฟน? คู่หมั้น? หรือว่าผู้หญิงที่อาศัยอยู่ร่วมกันกับ ผมเท่านั้น?”
แอนน่ายึดตัวตรง แต่กลับถูกเขากอดรัดให้เข้าไปในอ้อม กอดของเขาแน่นยิ่งขึ้น “ฉันยังไม่ อะไรของผมงั้นหรือ?”
ซิ! นี่เธอขุดหลุมฝังตัวเองหรือไงกันเนี่ย?
ก็ได้!
“ไม่ได้เป็นอะไรหรอก งั้นฉันขอตัวไปทำอาหารก่อนนะคะ
คุณชายหลง” ไอ้เจ้าบ้าน! นายมันเป็นไอ้เจ้าบ้าชัดๆ หลงเชียว!
แต่เมื่อกี้นี้ เธอเองก็พูดไม่ออกจริงๆ
ขณะที่เธอหันหลังจะออกเดินไปนั้น หลงเชียวก็ยื่นแขนอัน เรียวยาวของเขา ไปรั้งเธอไว้อย่างฉับพลัน ก่อนเขาจะ ออกแรงดึงทั้งตัวของแอนน่าให้ลงมานั่งที่โซฟา จนเข้าไปสู่ อ้อมกอดของเขาพอดิบพอดี
หลงเซียวก้มหน้าลงมองไปหน้าของเธอ ด้วยรอยยิ้มบาง ทำท่าทำทางราวกับผู้ชายใจดำไม่ปาน “คุณเป็นอะไรของผม งั้นหรือ? แฟน? คู่หมั้น? หรือว่าผู้หญิงที่อาศัยอยู่ร่วมกันกับ ผมเท่านั้น?”
แอนน่ายึดตัวตรง แต่กลับถูกเขากอดรัดให้เข้าไปในอ้อม กอดของเขาแน่นยิ่งขึ้น “ฉันยังไม่ ได้ตอบรับอะไรคุณเลยนะ!”
เขาเองก็ไม่ได้รีบร้อนอะไรนัก “ไม่เป็นอะไรหรอก จะตอบ รับตอนนี้ก็ไม่สายเกินไป คุณเป็นคนเลือกนะ ว่าเป็นแฟนหรือ ว่าเป็นคู่หมั้น?”
แล้วมันต่างกันตรงไหนเนี่ย?
แอนน่าไม่เลือก โชคดีที่เธอเองก็เป็นผู้หญิงที่มีนิสัยหัว ร้อนเหมือนกัน เธอจะไปยอมก้มหัวให้เขาชักจูงได้ยังไง
“ฉันไม่เอาอะไรทั้งนั้นล่ะ!”
เธอเบือนหน้าหนีด้วยความฉุนเฉียว เธอไม่มีทางให้เขา
ทำสำเร็จแน่
หลงเชียวกลับยิ้มขึ้น ก่อนจะยกมือที่ดูขาวบริสุทธิ์ราวกับ หยกที่แกะสลัก ขึ้นวาดผ่านบนแก้มของเธอ พร้อมพยักหน้า อย่างพอใจ “ในเมื่อคุณไม่เลือก ผมจะช่วยคุณเลือกเองงั้น ผมให้คุณเป็นภรรยาของผมเลยจะดีกว่า เพราะฉะนั้นคืนนี้ คุณสามารถย้ายของมาที่ห้องนอนผมได้เลยนะ”
“ไม่เอา! มันเร็วเกินไปแล้ว!”
“ถ้าอย่างนั้น คุณคิดว่ายังไงล่ะ?”
แอนน่ารู้สึกว่าตัวเองเหมือนลูกไก่ในกำมือ ได้ตอบรับอะไรคุณเลยนะ!”
เขาเองก็ไม่ได้รีบร้อนอะไรนัก “ไม่เป็นอะไรหรอก จะตอบ รับตอนนี้ก็ไม่สายเกินไป คุณเป็นคนเลือกนะ ว่าเป็นแฟนหรือ ว่าเป็นคู่หมั้น?”
แล้วมันต่างกันตรงไหนเนี่ย?
แอนน่าไม่เลือก โชคดีที่เธอเองก็เป็นผู้หญิงที่มีนิสัยหัว ร้อนเหมือนกัน เธอจะไปยอมก้มหัวให้เขาชักจูงได้ยังไง
“ฉันไม่เอาอะไรทั้งนั้นล่ะ!”
เธอเบือนหน้าหนีด้วยความฉุนเฉียว เธอไม่มีทางให้เขา
ทำสำเร็จแน่
หลงเชียวกลับยิ้มขึ้น ก่อนจะยกมือที่ดูขาวบริสุทธิ์ราวกับ หยกที่แกะสลัก ขึ้นวาดผ่านบนแก้มของเธอ พร้อมพยักหน้า อย่างพอใจ “ในเมื่อคุณไม่เลือก ผมจะช่วยคุณเลือกเองงั้น ผมให้คุณเป็นภรรยาของผมเลยจะดีกว่า เพราะฉะนั้นคืนนี้ คุณสามารถย้ายของมาที่ห้องนอนผมได้เลยนะ”
“ไม่เอา! มันเร็วเกินไปแล้ว!”
“ถ้าอย่างนั้น คุณคิดว่ายังไงล่ะ?”
แอนน่ารู้สึกว่าตัวเองเหมือนลูกไก่ในกำมือ “ก็…เริ่มจากแฟนก่อน แล้วค่อยพัฒนาไปเรื่อยๆ ไง”
“ตกลงครับ” “ก็…เริ่มจากแฟนก่อน แล้วค่อยพัฒนาไปเรื่อยๆ ไง”
“ตกลงครับ”
