ตอนที่ 241 เกมของแมวกับหมาป่า
ทันใดนั้นในห้องผู้ป่วยก็เงียบลงกะทันหัน ท่าน เชียวผู้ยุติหัวข้อการพูดคุยที่แท้จริง ปิดกั้นปากของทุก คนด้วยคำพูดคำเดียว
ฝังแหวนคู่ด้วยกันไปแล้วเหรอ?
ความคิดนั้นผิดต่อฟ้าดินอีกนิดได้ไหม?
หลงจื่อสำลักน้ำ และไอไปหลายครั้ง ก่อนที่เขาจะ พูดว่า “พี่ชาย แหวนแต่งงานนี้ ไม่ใช่ของธรรมดา ถ้า มันหายไป มันจะไม่ค่อยดีไม่ใช่เหรอ?”
สู่ซวงซวงก็รีบพูดต่อตามคำพูดของหลงจื่อ “โดย ทั่วไปแล้ว ระหว่างสามีและภรรยา อันนี้….แหวนหรือ อะไร ก็เป็นสิ่งสำคัญมาก ฮ่าฮ่าฮ่า คุณหลง คุณ ว่า..”
จู่ลั่วหานไม่ได้เร่งรีบที่จะพูดเช่นกัน เธอก็ยิ้มและ มองไปที่หลงเชียวที่ถูกขนาบทั้งซ้ายขวา รอยยิ้มที่มุม ปากของเธอนั้น ว่าชัดเจน แต่ก็ไม่ค่อยชัดเจน หากว่า ไม่ชัดเจน ก็สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน
ในใจคิดอยู่กับตัวเอง หลงเชียว เรื่องนี้ ขึ้นอยู่กับ คุณเอง
เห็นได้ชัดว่าท่านเซียวไม่ยอมล้มเรือในรางน้ำ เล็กๆ ใบหน้าที่สงบ โดยไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมาทั้ง สิ้น “เรื่องแหวนนั่น ผมจะจัดการเอง คุณสองคนกังวล มากเกินไปแล้ว”
“ผมจริงใจและจริงจังนะ พี่สะใภ้ แหวนที่พี่ชายสั่ง ทำเมื่อหลายปีก่อนนั้น ซึ่งเป็นแหวนที่สั่งทำพิเศษที่มี ราคาค่อนข้างสูง”
หลงเซียวกล่าวว่า “เสี่ยว จื่อ ในเมื่อคุณเสียดาย ขนาดนี้ ผมช่วยบอกพิกัดให้คุณ แล้วคุณไปค้นหาใน ทะเลเป็นอย่างไร?”
สู่ซวงซวง ”
นานๆที่กว่าจะมีโอกาสที่ได้ตอบโต้กับคุณชาย หลง แต่กลับถูกขัดขวางระหว่างทางกลับกัน หลงจื่อ และลู่ซวงซวงรวมตัวกัน ยังมีพลังน้อยกว่าเขาครึ่งหนึ่ง
หรงจื่อหยิบแอปเปิ้ลจากจานผลไม้แล้วโยนให้ลูซ วงซวง “พี่สาวโลลิ กินอะไรสักหน่อย กินผลไม้”
ลู่ซวงซวงจับแอปเปิ้ลที่ลอยมาด้วยมือทั้งสองข้าง และกัดฟันอย่างดุเดือด และแทงหลงจื่อด้วยสายตาที่ เบิกกว้าง “คุณเรียกฉันว่าอะไรนะ! คุณอยากตายใช่ ไหม!”
หลงจือกัดแอปเปิ้ลค่ำหนึ่ง “พี่สาวโลลิ ชื่อนี้เหมาะ กับคุณดี ไม่ชอบเหรอ?”
คู่ซวงซวงกัดฟันตัวเอง “คุณชายรองหลง! คุณ อยากตายจริงๆเหรอ!” “ไม่ชอบเหรอ? งั้น คิงคองบาร์บี้? ผมคิดชื่ออื่นไม่ ออกแล้วจริงๆ คุณลองดูตัวเองสิ หน้าตาคุณดูเหมือ นโลลิตัวเล็กๆ แต่ในแง่ของอายุคุณแก่กว่าผมตั้งหลาย จริงๆ เรียกว่าน้องสาว ไม่เหมาะสมไม่ใช่เหรอ?”
“หลงจื่อ! ข้าจะบีบคอเจ้าให้ตาย!
หลังจากส่งเสียงดัง และโต้เถียงกันแล้ว ลู่ซวงซวง ก็ยื่นกรงเล็บเวทย์ทั้งสองของเธอออกไปข่วนหลงจื๋อ ทั้งสองวิ่งไล่ไปรอบๆในห้องผู้ป่วย “ตามทาง” พวกเขา ก็หนีออกไปเลย
ในบรรยากาศตอนเมื่อกี้นี้ ถ้าพวกเขายังไม่ออกไป อีก หลงก็จะนั่นพวกเขาเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยด้วย สายตาของเขาแล้ว
ในที่สุด คนเสือกก็จากไปหมดแล้ว ในห้องผู้ป่วยก็ เหลือเพียงคู่รักที่สามัคคีกันอีกครั้ง ฉู่ลั่วหานที่เฝ้าดู การต่อสู้เมื่อกี้ นอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล และใน ที่สุดก็เอ่ยปากขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม
“หลงเชียว ดูเหมือนว่า ค่ายของฉันจะใหญ่กว่า ของคุณแล้ว และแม้แต่หลงจื่อก็หันมาหาฉัน ตอนนี้ คุณเป็นแม่ทัพที่ไร้ลูกน้อง ความรู้สึกดีไหม?”
หลงเซียวหยิบมะม่วงที่กลิ่นหอมเย้ายวนออกมา จากจานผลไม้ลูกหนึ่ง ใส่ในมือ แล้วปอกเปลือกทีละ ชิ้น “ผมต้องการความช่วยเหลือจากคนอื่นด้วยหรือ?”
“ไม่ต้องการหรือ?” ดวงตาที่ฉลาดของฉู่ลั่วหาน ยัง คงสดใสอยู่เสมอ อารมณ์ของเธอในตอนนี้ ดีมาก เอา ล่ะถ้าเธอไม่ได้นอนอยู่ในโรงพยาบาล เธอก็อยากจะ ขับรถด้วยความเร็วกระโดดให้ถึงสองร้อยแปดสิบไมล์ ไปให้ลมพัดอย่างเย็นสบาย
“ไม่ต้องการ คุณสามารถขยายค่ายของคุณต่อให้ ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆได้เลย แต่ต่อหน้าผม พันธมิต คุณ มีความเปราะบางมาก ไม่ว่าพวกเขาจะพ่ายแพ้ทีละคน หรือเข้ามาพร้อมกันทีเดียวก็ตาม”
ลั่วหานหัวเราะเบาๆ และยิ้มเล็กๆ “จุดนี้ มัน เหมือนกับเมื่อก่อนไม่เปลี่ยนเลย และความสามารถใน การหลงตัวเองก็เพิ่มขึ้นไม่มีลดลงเลย”
หลงเซียวปอกเปลือกมะม่วงเสร็จแล้ว นั่นมะม่วง เป็นแผ่นเท่าๆกัน แล้ววางไว้ในจานแก้วใส พร้อมกับ ส้อมผลไม้ที่สวยหรู
เขารับเป็นประโยชน์มาก “ขอบคุณสำหรับคำชม”
ในขั้นตอนการปอกมะม่วงน้ำเหนียวของผลไม้ ไม่ ได้เปื้อนมือเขาเลยสักนิด มือที่ขาวใสสะอาดและเรียว ยาวคู่นั้น ยังคงสะอาดมาก
ต้องรู้ว่า ในเวลาปกติตอนที่ฉู่ลั่วหานปอกเปลือก มะม่วงนั้น มือของเธอส่วนใหญ่เต็มไปด้วยน้ำเดียวสี ส้ม
“หลงเซียว คุณฝึกมากี่ครั้งแล้ว? ถึงจะปอกมะม่วง ได้สะอาดขนาดนี้? ระดับมืออาชีพเลย” คืบเข้าปากไปชิ้นหนึ่ง มันหวานและอร่อยมาก รส มะม่วงที่อยู่ในปากมีกลิ่นหอมไม่รู้จบ ผลไม้ธรรมดาที่ กินมานับครั้งไม่ถ้วน มันอร่อยกว่าสิ่งอื่นในความทรง จำ!
หลงเซียวหยิบกระดาษสองสามแผ่นออกมา เช็ด มือของเขาที่ไม่ได้เปื้อนอะไรเลย “เมื่อกี้นี้คือครั้งแรก
“ครั้งแรกเหรอ?!”
ท่านเซียวพยักหน้า “เรื่องง่ายๆเช่นนี้ จำเป็นต้อง ฝึกฝนหลายๆครั้งหรือ? มันง่ายมาก ที่จะเข้าใจทักษะ เข้าใจเส้นที่งอกบนเปลือกผลไม้ และปอกไปตามเส้น นั้น ก็แค่นี้เอง”
กินอาหารอยู่ในช่องปาก แก้มที่ทั้ง สองข้าง “คุณไม่ได้ล้อเล่นกับฉันใช่ไหม?”
หลงเซียวยิ้มอย่างพอใจให้กับเธอ ใช้มือข้างหนึ่ง ลูบหัวลูบเส้นผมเธอเบาๆ ดวงตาที่ลึกราวกับหมึก ส่อง แสงดั่งสุนัขจิ้งจอก “นี่ก็คือความแตกต่างระหว่างการ ทำสิ่งต่างๆด้วยสมอง กับพลังเดรัจฉาน ดังนั้นคุณนาย หลง จุดแข็งอ่อนของทีมงาน อย่าไปดูที่จำนวนคน แต่ ให้ดูที่นี่
นิ้วของเขา ชี้ที่หัวของเธอ ด้วยแรงเบาๆ ราวกับ กำลังแกล้งเด็กอยู่ เงยหน้าขึ้น กลืนมะม่วงลง และเห็นที่
ประตูของห้องผู้ป่วยจากมุมตาของเธอ ถ้าอย่างงั้น คุณหลง เดี๋ยวสักพัก ก็เชิญคุณใช้ไอคิวที่สูงของคุณ ให้เต็มที่ไปเลยนะ”
คำพูดของเธอฟังจบลง และก็มีเสียงเคาะประตูดัง ขึ้นมา
ท่านเซียวถอนมือออก ร่างแข็งที่อหันไปที่ประตู ขมวดคิ้วโดยไม่ได้ตั้งใจ “โอเค”
เขาใช้ความคิดริเริ่มที่จะคืบเนื้อผลไม้สีเหลืองส้ม ให้เธอ แล้วยัดเข้าไปในปากของเธอ รักใคร่จนเกินไป
“เข้ามา”
ชายผู้สง่างาม กลับไปนั่งบนโซฟาอีกครั้ง หยิบ เอกสารขึ้นมาหนึ่งฉบับอย่างไม่เลือก ยกขาข้างหนึ่ง ขึ้น อย่างสบายๆ และไม่ใส่ใจ
เกาหยิ่งจือยืนอยู่ที่ประตูในชุดเสื้อคลุมสีขาว ยิ้ม เล็กน้อย แอนน่า ฉันขอโทษจริงๆ ฉันยุ่งมากจนถึง ตอนนี้ พึ่งมีเวลามาเยี่ยมคุณ”
แอนน่า?
หรือว่าเธอไม่รู้เรื่องเหรอ?
สายตาจากมุมดวงตาของฉู่ลั่วหานเหลือบมองไป ที่หลงเซียวเหมือนดั่งมองไปที่ท่านลุง ซึ่งเป็นสัมผัส แห่งปัญญาในดวงตา ซ่อนอยู่ไม่ได้แสดงออก
แน่นอนว่า ฉู่ลั่วหานไม่ได้เอ่ยปากพูดเลย หลง เชียวกล่าวอย่างเฉยเมย “ในเมื่อผู้อำนวยการเกายุ่งกับ งานขนาดนี้ งั้นก็กลับไปทำงานต่อเถอะ ที่นี่ไม่ต้องการ ความช่วยเหลือจากคุณ”
เกาหยิ่งจือยิ้มอย่างสง่างามและใจเย็น ทำเหมือน เธอไม่รู้อะไรเลย หลงเซียว สิ่งที่คุณพูดมันไม่เหมาะ สมมั้ย? แอนน่าเป็นคุณหมอของหวาเซี่ย ถึงยังไงเราก็ เป็นเพื่อนร่วมงานกัน เธอเกิดเรื่อง แน่นอนที่ฉันควรมา เยี่ยมเธอสักหน่อย”
ฉู่ลั่วหานยิ้มจางๆ สามแฉกสุภาพ ถากถางเจ็ด แฉก
หลงเซียวพลิกหน้าเอกสาร และพูดต่อ “ถ้าพูดเช่น นี้ขึ้นมาแล้ว ผู้อำนวยการเกาไม่ได้เป็นเพียงเพื่อนร่วม งานของเธอเท่านั้น แต่ยังเป็นผู้อำนวยการแผนกโรค หัวใจด้วย ถ้าอย่างงั้นผมอยากถามผู้อำนวยการเกา หน่อยว่า พนักงานคนหนึ่งประสบอุบัติเหตุในงานเลี้ยง อาหารค่ำ คุณเป็นในฐานะหัวหน้าผู้นำ ไม่จำเป็นต้อง อธิบายกับเรื่องนี้? หรือรับผิดชอบสิ่งใดๆหรือ?”
เกาหยิ่งจือเป็นใบ้เมื่อถูกหลงเซียวขัดขวาง และ เธอก็หัวเราะอย่างเชื่องช้า และก็พูดเปลี่ยนเรื่องว่า “แอ นน่า คุณมีความสุขมากจริงๆ ที่มีหลงเซียวเป็นคุณ หมอส่วนตัว คุณไม่สบายยังสามารถถูกเขาดูแลด้วย ตัวเอง แต่ก่อนเขา ไม่มีเวลาให้กับคู่หมั้นแม้กระทั่งตอน รักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลด้วยซ้ำ”
ฉู่ลั่วหานกินเนื้อผลไม้ในปากหมด เช็ดมุมปากตัว เอง เงยหน้าขึ้นยิ้ม ยิ้มอย่างสุภาพและไม่เป็นอันตราย เป็นมิตรและใจดี “คู่หมั้น อาจยังไม่มีคุณสมบัติพอ แต่ ว่า ถ้าเป็นภรรยา ก็ว่าไปอีกอย่าง”
เธอนวดทิชชูที่ใช้แล้วให้เป็นลูกบอล กำไว้ใน ฝ่ามือ บีบมันแรงๆ กระดาษก็กลายเป็นลูกบอลขนาด เล็กที่แข็งแรง
เห็นได้ชัดว่า หลังของเกาหยิ่งจือถูกยึดแข็งเล็ก น้อย จากนั้นก็พูดเหมือนไม่รู้เรื่องเลยว่า “แอนน่า ฉัน ไม่เข้าใจว่าคุณหมายถึงอะไร”
ลั่วหานขว้างมันออกไป ลูกบอลกระดาษก็ดึงรูป พาราโบลาสีขาว และบินลงถังขยะ ตรงจุด!
“อ่อ? ใช่ ฉันเกือบลืมอธิบาย ผู้อำนวยการเกา ไม่ เห็นมานาน ไม่รู้ว่าคุณยังจำฉันได้ไหม ครั้งสุดท้ายที่ เราพบกันนั้น อยู่ที่แอฟริกา ยังจำได้ไหม? ฝนตกหนัก ในครั้งนั้น แผ่นดินไหว ฝนตกหนักในพื้นที่ภัยพิบัติ มัน ตกอย่างไม่เบาเลยจริงๆ”
มือของเกาหยิ่งจือ ถูกกำแน่นเงียบๆอยู่ในกระเป๋า ใหญ่ของเธอ กัดริมฝีปาก “คุณ..คุณคือฉู่ลั่วหาน?”
เธอยิ้มเล็กน้อย “ไม่กล้าที่จะเชื่อเหรอ? ดูเหมือน ว่าจะถูกเหมือนกัน ฉันเป็นคนที่ถูกวินิจฉัยว่าเป็นโรค เอดส์ไปแล้ว โรคแบบนั้น ไม่สามารถอยู่รอดได้จนถึง วันนี้หรอก ยิ่งไปกว่านั้น ฉันยังบังเอิญตกหน้าผาไปอีก
ด้วย..”
รอยยิ้มของเธอดูไม่อาจหยั่งรู้ได้มากขึ้น โดย เฉพาะอย่างยิ่งสายตาที่เฉียบคมในดวงตาของเธอ ซึ่ง ดูเหมือนว่าจะสามารถมองทะลุผ่านหัวใจของเกาหยิ่ง จือได้ ผ่านความสงบที่ตื่นตระหนกและเสแสร้งของ เธอ!
ปากของเกาหยิ่งจือกระตุกเล็กน้อย และเธอยิ้ม ด้วยความตกใจ “คุณคือคู่ลั่วหานจริงๆหรือ? นี่เยี่ยม จริงๆ! คุณสามารถกลับมาอีกครั้งได้ ไม่น่าแปลกใจที่ หลงเซียวต้องคอยปกป้องทุกย่างก้าว! ฮ่าฮ่า โอ้…นั่น ก็ไม่น่าแปลกใจ ที่หลงเซียวจะยกเลิกสัญญาการ แต่งงานกับหรูเฟย”
ฉู่ลั่วหานหัวเราะเบาๆ ด้วยใบหน้าที่บอบบางและ ละเอียดอ่อน หัวเราะเยาะเย้ย “พูดถึงเช่นนี้ ฉันก็อิจฉา โม่หรูเฟยจริงๆ มีพี่สาวลูกพี่ลูกน้องที่ดีเช่นนี้คนหนึ่ง เพราะว่าฉันไม่มีพี่สาวลูกพี่ลูกน้องไง ฉันถึงติดเชื้อ เอดส์ และเกือบตายอยู่ข้างล่างหน้าผานั่น น่าอิจฉา จริงๆ!”
เกาหยิ่งจือกัดฟันของเธอ และยิ้ม “ในเมื่อคุณไม่ เป็นไรแล้ว ฉันก็จะกลับไปทำงานต่อแล้ว”
ลั่วหานพยักหน้าคาง “โอเค ค่อยๆไปนะผู้อำนวย การเกา ฉันก็ไม่ไปส่งแล้วนะ”
เกาหยิ่งจือหันหลังกลับด้วยความโกรธ และมอง ไปที่หลงเชียว แต่อีกฝ่ายมองลงไปที่เอกสารอยู่ตลอด และไม่แม้แต่จะมองเธอเลย
มือพึ่งสัมผัสลูกบิดประตู เสียงของฉู่ลั่วหานก็ดัง มาจากด้านหลังอีกครั้ง “ผู้อำนวยการเกา จากนี้ไปเรา คงยังเป็นเพื่อนร่วมงานอยู่ ยังต้องพึ่งพาให้คุณดูแล เยอะๆนะ!”
เกาหยิ่งจือไม่ตอบ ผลักประตูเปิดและออกไป! หลังจากที่คนจากไป ฉู่ลั่วหานก็ยิ้มจางๆ “เสแสร้ง เก่งจริงๆ!”
หลงเซียวพลิกดูเอกสารอีกหน้าหนึ่ง “คุณมีความ อดทนกับเธอมาก ในเมื่อคุณรู้แล้วว่าเธอเป็นคนที่ล้อม กรอบคุณ ทำไมคุณไม่เปิดเผยเธอโดยตรง? ถ้าคุณไม่ อยากจะเจอหน้าเธออีก ผมจะให้เธอออกจากหวาเซี่ย ทันที”
บู่ลั่วหานส่ายหัว “รีบร้อนอะไรไป ตอนนี้ฉันเป็น แมว เธอเป็นหนู ฉันไม่ชอบที่จะกัดเธอให้ตายทันที เก็บไว้ก่อน เพราะคนที่ฉันอยากจะจัดการมากที่สุดใน ตอนนี้ ยังไม่ใช่เธอ”
หลงเซียวเม้มมุมปาก เอียงอย่างชั่วร้าย “ลั่วล้ว เรา สองคน มีภาพลักษณ์แห่งคู่สามีภรรยากันมากขึ้นแล้ว จริงๆ”
ลั่วหานกินอิ่มแล้ว วางจานผลไม้ลง “นี่ไม่ใช่ภาพ ลักษณ์แห่งสามีภรรยากัน นี่เรียกว่าคนที่อยู่ใกล้สิ่งใด ก็จะเหมือนสิ่งนั้น ” เมื่อมองดูหลงเชียวที่ทำเป็นแก้ เอกสาร เธอเลิกคิ้ว “คุณดูเอกสารอยู่จริงๆหรือ?”
ไม่ใช่แค่แสร้งทำท่าทางต่อหน้าเกาหยิ่งจือหรือ? “ผมไม่มีเวลาว่างขนาดนั้นที่จะเล่นกลกับเกาหยิ่ง จือ ผมชอบที่จะเป็นหมาป่ามากกว่า มองหาเหยื่อที่จ้อง ไว้ และกัดให้ตายทันที”
ฉ่ลั่วหานเขย่าไหล่ เธอต้องยอมรับว่า ผู้ชายคนนี้ เป็นหมาป่าตัวหนึ่งจริงๆ
ในขณะที่คุยกัน ประตูของห้องผู้ป่วยก็ดังขึ้นอีก ครั้ง
ทั้งสองเงยหน้าขึ้นพร้อมกัน และยิ้มให้กัน ฉู่ลั่วหา นถามว่า “คุณคิดว่า คนคนนี้ จะเป็นของคุณ หรือเป็น ของฉัน?”
ท่านเซียวเลิกคิ้วเล็กน้อย ยิ้มอย่างทรยศ “ทำไม ถึงเป็นของเราไม่ได้?”
