ตอนที่ 243 จากกันมานาน ยิ่งสนิทสนมกว่าตอน พึ่งแต่งงาน
หลังอาหารค่ำ แสงไฟที่สวยงามทำให้ล็อบบี้ของ วิลล่าดูอบอุ่นขึ้น ฉู่ลั่วหานนั่งอยู่บนโซฟาเดี่ยวและ อ่านหนังสือ โดยมีหมอนหนุนใต้แขน เอนตัวพิงอยู่ ใน ห้องทำงานที่เงียบสงบ มีเพียงเสียงของพลิกกระดาษ ที่ทำให้กรอบแกรบ
ภายใต้เงาของโคมไฟ ผมของหญิงสาวในชุดบ้าน สีอ่อนห้อยลงมา ปิดแก้มข้างหนึ่ง และแสงนั้นทำให้ เกิดเงาตื้นๆ ใบหน้าเล็กๆ ครึ่งหนึ่งของเธอซ่อนอยู่ใน เงา และจมูกอันบอบบางของเธอก็เอียงไปตามแสง ความแตกต่างระหว่างแสงและความมืด ทำให้ความงาม ดูเหมือนอยู่ในความฝัน
หลงเซียวยืนอยู่ที่ทางขึ้นบันไดเลื่อนที่ชั้นสอง โดยพิงราวรั้ว ดูร่างภรรยาของเขาที่กำลังอ่านหนังสือ อย่างจริงจัง ราวกับว่าเขากำลังชื่นชมภาพวาด บุคคล ในภาพวาดขยับไปมา ขมวดคิ้ว และเป็นจริงจนจะพัง กระดาษออกมาแล้ว
เดินอย่างเงียบๆ เขาเดินลงบันไดไม้เนื้อแข็งเบาๆ และข้าๆ
ลั่วหานสังเกตเห็นว่าทันใดนั้นแสงก็ลดลงไปกว่า ครึ่งหนึ่ง และเงาของหลงเซียวก็ปิดกั้นแสง และบน หนังสือที่เธอเปิดออก หัวที่ก้มลง ก็ยกขึ้น หันไปรอบๆ และเงยหน้าขึ้นมอง
ทันใดนั้นหลงเชียวก็เข้าครอบครองร่างของเธอ และยื่นมือออกไปเพื่อเอาหนังสือออกไป “คุณหมอฉู่ ตอนนี้มันเป็นเวลาสี่ทุ่มกลางคืนแล้ว”
ลั่วหานกางมือ และกอดหมอนไว้ในอ้อมกอด “แล้วไงต่อ?”
ท่านเซียวยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ร่างสูง 188 เซนติเมตรเหมือนกำแพงเนื้อมนุษย์ขวางอยู่ในด้าน การมองเห็น ปิดกั้นแสง แม้ว่าจะไม่ครอบงำเกินไป ก็ตาม แต่การยับยั้งก็มาโดยไม่ได้รับเชิญ “จากนั้น ผม อยากจะเตือนคุณหมอฉู่ว่า หลังสี่ทุ่ม ก็ได้เวลาเข้านอน แล้ว อีกอย่าง ตอนนี้คุณเป็นคนไข้อยู่ และคนไข้ก็จะ ต้องพักผ่อน”
ลั่วหานพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “โอเค งั้นฉันจะ ขึ้นไปนอนแล้ว”
เมื่อพูดจบ ลั่วหานวางหมอนลงบนร่างของหลง เชียว ปกปิดเสียงหัวเราะลึกที่ใต้ตา และเดินโซเซไปที่ ไหล่ของหลงเชียวแล้วเดินขึ้นบันไดโดยตรง
หลงเซียวมองไปที่หมอนข้างที่ถูกบังคับให้อยู่ใน อ้อมกอดของเขา หลับตาโดยไม่พูด และหันกลับมาก็ เห็นร่างสีขาวกำลังเดินขึ้นไปชั้นบน” ลั่วลั่ว….”
จู่ๆเขาก็เรียกเธอให้หยุด ในที่ที่ห่างออกไปไม่กี่ เมตร ทั้งสองมองหน้ากันทั้งสูงและต่ำ ท่านเชียวยืนอยู่ ตรงกลางห้องนั่งเล่น ส่วนลู่ลั่วหานยืนอยู่บนบันได เฟอร์นิเจอร์สไตล์เมดิเตอร์เรเนียน ลมพัด และผ้าม่าน อยู่ตรงนั้น ลอยอยู่เงาของต้นไม้ ที่แกว่งไปแกว่งมา ทอดตัวบนผนังเงียบๆ ทำให้เกิดบรรยากาศที่โรแมน ติกและน่าหลงใหล
นูลั่วหานมองลงไปที่เขา “มีอะไรเหรอ?” แกล้งไม่รู้ จะต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้ ท่านเซียววางหมอนข้างลง มือข้างหนึ่งใสใน
กระเป๋ากางเกง และมองไปที่ภรรยาของเขาด้วยรอย
ยิ้มที่ไร้เดียงสา “คืนนี้ ผมคิดว่าเราจะสามารถ.. “อันนั้น ฉันนึกขึ้นได้ว่าฉันยังมีงานต้องทำอีกเล็ก น้อย ฉันจะไปจัดการมันก่อน คุณ..คุณตามสบาย ได้เลย”
ด้วยคำพูดที่เร่งรีบ ฉู่ลั่วหานวิ่งไปที่ห้องของตัวเอง ที่ชั้นสองราวกับว่ากำลังหลบหนีภัยอยู่ กระแทกประตู ปิดลง หลังของเธอพิงเข้ากับแผงประตู และอ้าปาก ค้างหายใจแรงๆ
หลังจากหายใจแรงๆ ไม่กี่ครั้ง ฉ่ลั่วหานก็กำหมัด แน่นด้วยสีหน้าหงุดหงิด โง่มาก! โง่มาก! เธอกำลังหลีก เลี่ยงอะไร? ในวันนี้เธอรอมานานแล้ว และคอยมานาน ขนาดนี้ ก็เพราะอยากอยู่กับเขาไม่ใช่หรือ?
บ้า! เกิดอะไรขึ้นกับหลุมในสมองเมื่อกี้
หลังจากที่ฉู่ลั่วหานหนีไป หลงเซียวก็ตกตะลึงไป ชั่วขณะ ด้วยปฏิกิริยาที่ใหญ่เช่นนี้? เธอกำลังกลัว อะไรอยู่? หรือว่าหลีกเลี่ยงอะไรอยู่? หรือว่าเขาพูด กะทันหันเกินไป และเธอยังไม่ทันปรับตัว?
หรือว่าวิธีการของเขาผิดไปหรือ? ควรอ้อมค้อม หน่อย?
ท่านเซียวรู้สึกหดหูใจเล็กน้อยที่ต้องไตร่ตรองสัก พัก สุดท้ายก็ไม่ได้ข้อสรุป ปิดไฟในห้องนั่งเล่นและขึ้น ไปที่ชั้นสอง
ลั่วหานอาบน้ำอย่างช้าๆ เปลี่ยนเป็นชุดนอน นั่ง อยู่หน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้งแล้วตบโลชั่นบำรุงผิว แบบเรียบง่าย เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยใน กระจกนั่น ก็รู้สึกเหมือนตัวเองข้ามผ่านเวลามาอย่าง งั้น
บีบอย่างไม่แน่นอน “ใบหน้านี้ สวยพอที่จะดึงดูดผู้ ชายจริงๆ ไม่รู้ว่าแอนน่าคนก่อน เป็นเพราะว่าถูกผู้ชาย ติดตามจำนวนมากเกินไปและเสียชีวิตจากอารมณ์เสีย หรือเปล่า”
โดยตามธรรมชาติแล้ว สำหรับแนวคิดที่ไร้สาระนี้ ไม่มีพื้นฐานทางวิทยาศาสตร์ เพียงเพื่อเบี่ยงเบนความ สนใจออกมาเท่านั้น
หัวใจ เต้นเร็วมากอย่างกะทันหัน เร็วมาก ควบคุม ไม่ได้ และไม่สามารถบรรเทาได้
เมื่อนึกถึงสิ่งที่หลงเชียวพูดในตอนเมื่อกี้นี้ ฉู่ลั่วหา นก็รู้สึกราวกับว่ามีไฟถูกจุดขึ้นในใจของเธอ ย้อน ความทรงจำอย่างบ้าคลั่ง!
ทุกครั้งที่อยู่กับเขา ความบ้าคลั่งของเขา ความป่า เถื่อน การปล้นสะดม และการยึดครอง ความเจ็บปวด ที่จะฉีกเธอออกจากกัน…
นอกจากนี้ยังมีอ้อมกอดของเขา ความอ่อนโยน ของเขา ความสนิทสนมที่เขาแนบหูเธอทุกครั้งและ เรียกชื่อเธอเบาๆ…
ลั่วหานผู้หญิงที่แต่งงานมาหลายปีแล้ว หน้าแดง โดยไม่คาดคิด
หลงเชียวอาบน้ำเย็น เปลี่ยนชุดนอน นอนหงายที่ บนเตียง พับมือไว้ข้างหลังศีรษะ และคิดถึงสิ่งต่างๆที่ เคยผ่านมากับลั่วลั่วในอดีต เขาต้องยอมรับว่า ผู้หญิง คนนี้ดูเหมือนจะมีพลังเวทย์มนต์บางอย่างอยู่ มีวิธีที่จะ ทำให้เขาอยากหยุดแต่ไม่สามารถทำได้ ครั้งแล้วครั้ง เล่า พยายามอย่างเต็มที่อยากจะฝังเธอไว้ในร่างกาย ของตัวเอง
เข้มข้นและบ้าคลั่ง ตามใจและทั่วถึง
ในตอนนี้ เธอก็นอนอยู่ที่ไม่ไกล
สำหรับผู้ชายปกติคนหนึ่ง มันช่างทรมานเหลือ
เกิน!
ฉ่ลั่วหานพบว่าตัวเองนอนไม่หลับ เวลาสี่ทุ่มครึ่ง และห้าทุ่ม พลิกไปพลิกมา ใช้ความคิดอย่างดุเดือด ทำ ยังไงก็นอนไม่หลับสักที
ไอ้เหี้ย!
ท่านเขียวก็นอนไม่หลับเช่นกัน พอหลับตาลง ก็มี เงาผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ตรงหน้าเขา สักพักเป็นลั่วลั่ว สัก พักก็เป็นแอนน่า สักพักรอยยิ้มของทั้งสองก็ซ้อนทับ กัน
บ้าเอ่ย!
ท่านเซียวเปิดผ้าห่มออกแล้ว เดินออกจากห้อง
โดยตรง
แทบจะในเวลาเดียวกัน ฉู่ลั่วหานก็เปิดประตูห้อง นอนเช่นกัน และการเคลื่อนไหวของทั้งสองก็หยุดลง ทันที ในความห่างจากห้องหนึ่ง
ดวงตาสองคู่นั้นหันหน้าเข้าหากัน และแสงจันทร์ เหมือนสายน้ำ
ใบหน้าที่แดงก่ำของเธอสว่างไสวด้วยแสงจันทร์ คิ้วของเธอมีความโดดเด่น และมีระลอกคลื่นตื้นๆ
ท่าทางตกใจเล็กน้อยของเขาสว่างและมืดลง คิ้ว ดาบของเขาขมวด และริมฝีปากบางของเขาก็ซุกอยู่
“ทำไมคุณยังไม่นอน?” เสียงของหลงเซียวแหบ แห้งเล็กน้อย อาจเป็นเพราะเมื่อกี้นี้เขาอดทนหนักเกิน ไป เลือดของเขาไหลแรง หายใจเร็วเกินไป และเสียง ในตอนกลางคืนเป็นเหมือนการเชิญชวนที่ชัดเจน คู่ลั่วหานเป็นหมอ แน่นอนเธอรู้ว่าปฏิกิริยาของ ชายคนนี้หมายถึงอะไร เธอจึงหน้าแดงมากขึ้น “ฉันลุกขึ้นมาดื่มน้ำ”
ท่านเซียวขมวดคิ้ว “ผมก็เหมือนกัน”
ทั้งๆที่พวกเขาเป็นคู่แต่งงานกันมานานหลายปีแล้ว ทำไมถึงยังล่าบากใจเหมือนคู่หนุ่มสาวพึ่งเปิดห้องกัน เป็นครั้งแรก?
ลั่วหานบ่นตัวเองอยู่ในใจ เป็นคู่สามีภรรยาเก่า กันแล้วยังจะรู้สึกอึดอัดทำไม! ถึงแม้ว่าทั้งสองคนจะใช้ เวลาอยู่ร่วมกันจริงๆ ยังไม่เท่ากับคู่รักที่แต่งงานกันมา ครึ่งปี
ท่านเซียวดูถูกตัวเองมากยิ่งขึ้น ท่านเซียวที่เป็น ฝ่ายรุกมาโดยตลอด วันนี้เล่นเป็นหนักแน่นขึ้นมา เหี้ย! เสียใจ!
ทั้งสองคนต่างก็ถือน้ำบริสุทธิ์หนึ่งแก้ว และจิบมัน อย่างครุ่นคิด
ลั่วหานเม้มริมฝีปาก “หลงเซียว”
“หือ?” คำพูดที่อู้อี้และน่าฟัง ก้องอยู่นาน และเซ็ก
ซี่ต่ำๆ
“ฉันคิดว่า เราอาจจะสามารถ..หัวของฉู่ วหานลดระดับลงเรื่อยๆ และแก้วในมือของเธอก็ถูกบีบ แน่นขึ้นเรื่อยๆ
ท่านวางแก้วน้ำลง แขนยาวอ่อนโยนเหมือน เถาวัลย์ เมื่อเธอจับแขนรอบเอวบางของเธออย่างดื้อ รั้น แยกออกด้วยชุดนอนบางร่าง ทั้งสองแนบชิดกัน และร่างของทั้งสองก็ร้อนผ่าว ความร้อนที่แผดเผา สัมผัสกับฝ่ายตรงข้าม กระแสไฟฟ้าพุ่งจากฝ่าเท้าขึ้น ไปบนศีรษะอย่างรวดเร็ว รวมตัวกันที่หน้าผาก กระแทกและระเบิดกระจายไปที่แขนขา!
ร่างสูงลงมา แนบคางของเธอด้วยมือข้างเดียว และริมฝีปากที่อบอุ่นจับเธอได้อย่างแม่นยำ อย่าง อ้อยอิ่ง และแนบกันอย่างสนิท
“อิม….”
หลังจากเดินโซซัดโซเซอยู่ครู่หนึ่ง เสียงทุ้มต่ำ และทิ้งตึงก็ดังขึ้นที่ริมฝีปากของเขา “ลั่วลั่ว…ผ่อน คลาย”
เธอหายใจไม่เป็นจังหวะ และเธอก็สับสนไปหมด
ตามคำแนะนำของเขา เธอค่อยๆผ่อนคลาย มีอ ใหญ่คู่หนึ่งลูบหลังมือของเธอ ผ่านชุดนอนผ้าไหม ค่อยๆดึงและพันรอบๆ
หายใจ อุ่น!
อากาศ จุดไฟ!
แขนยาวของท่านเซียวงอและกอดเธอ ธอไว้ที่เอว ก้าวขึ้นบันไดแล้ว เตะเปิดประตูห้องนอนใหญ่
ในแสงจันทร์สีเงิน ผมของเธอพันรอบแขนของ เขา มองหน้ากันเงียบๆ โดยไม่พูดอะไร แต่หลังจากจูบที่ยาวนาน ท่านเขียวก็หยุดการ เคลื่อนไหวต่อไป นิ้วมือดึงริบบิ้นของชุดนอนของเธอที่ คล้องแขนมาที่ไหล่ของเธอ กอดเขาไว้แน่นจากด้าน หลัง ริมฝีปากของเขากดแนบใบหูของเธอ พึมพำเบาๆ “ให้ผมนอนกอดคุณนะ”
ลั่วหานยิ้มเบาๆ “โอเค”
“ผมจะไม่ใช่โอกาสนี้รังแกคนป่วยหรอก” เขา หลับตาลง และมุมปากของเขาเปื้อนไปด้วยความ ขบขัน
นี่ลั่วหานหัวเราะเยาะ “ที่คุณเคยรังแกฉันมันยัง น้อยหรือ?”
หลงเซียวกระชับแขนของเขา และหนีบขาเรียวไว้ ระหว่างขาของเธอ “ครั้งนี้มันไม่เหมือนกัน อย่างไร ก็ตามผมยังไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ปกครองของ คุณเลย”
“ดี
กอดกันและนอนหลับ หายใจด้วยกัน ในคืนนี้ เงียบสงบและสวยงาม
วันรุ่งขึ้น หลังจากที่ฉู่ลัวหานตื่นขึ้นมาด้านข้าง ของเธอก็ว่างเปล่า ถูหัวของเธอและเปิดผ้าห่ม
“ฉันพูดผิด การวิ่งออกกำลังกายตอนเช้าของคุณ จะหายไป เป็นอย่างไร?”
ออกไปข้างนอกก็เห็นหลงเซียวที่กำลังวิ่งกลับมา อยู่ มีเหงื่อออกที่เต็มใบหน้า ชายหนุ่มในชุดกีฬามี สุขภาพแข็งแรง และหล่อเหลา
“ทำไมคุณไม่ปลุกฉันหล่ะ?”
“เห็นคุณนอนหลับสนิท ไม่อยากปลุก นอนตื่นหรือ ยัง? เดี๋ยวทานอาหารเช้ากัน”
“คุณทำเหรอ?”
ท่านเซียวพยักหน้า “ผมจะทำงานบ้านทุกอย่าง ก่อนที่คุณจะหายดี และคุณก็รับผิดชอบเพลิดเพลิน กับมันก็พอแล้ว”
ฉ่ลั่วหานกลืนน้ำลาย ทำไมรู้สึกเหมือนถูกรางวัล ห้าล้านจากการเก็บสลากบนถนนได้
“โอเค! งั้นฉันก็ไม่เกรงใจแล้วนะ!”
“ไปล้างหน้าแปรงฟันและเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมเร็ว
มาก”
“โอเค!”
ลั่วหานเปลี่ยนเสื้อผ้าและออกมา ตามที่คาดไว้ ชายผู้มีประสิทธิภาพกำลังยุ่งอยู่ในครัวแล้ว
เขย่งเดินไปหลังของเขา ยื่นมือผ่านช่องว่างที่ แขน แล้วแอบหยิบแตงกวาที่เพิ่งนั่นออกมาสองสาม ขึ้น พร้อมกับเสียงเคี้ยวที่กรอบ และแม้กระทั่งลม หายใจก็เย็นสบาย
“ฝีมือการนั่นเยี่ยมมาก” หลงเชียวหันกลับไปมองคู่ลั่วหานที่กำลังแอบกิน “หิวแล้วเหรอ?”
“ใช่ ฉันรอไม่ไหวแล้ว หิวมาก
เธอยังลูบหน้าท้องอย่างอวดดี
หลงเซียวถือแตงกวาที่ยังไม่ได้หั่นไว้ในมือข้าง หนึ่ง และอีกข้างจับด้ามมีด ทาบทับริมฝีปากของเธอ ริมฝีปากอุ่นกดเข้ากับริมฝีปากของเธอ รสชาติเรียบ ง่าย ปลายลิ้นถูกลาก และมือก็ลอยไม่ได้กอดเธอ แต่ ริมฝีปากที่แนบสนิทดูเหมือนจะดูดเธอไว้ ดูดอากาศ อย่างอ่อนโยน ลิ้นรีดชิ้นแตงกวาที่ไม่ได้เคี้ยวในปาก ของเธอ สดชื่นและกรอบ รสชาติหวานอย่างไม่น่าเชื่อ
เป็นเวลานาน เขาปล่อยเธอด้วยความลังเล ดวงตา ร้ายกาจสีดำของเขามองผ่านรูมานตาที่สดใสของเธอ ริมฝีปากบางของเขายกขึ้นเล็กน้อย “ตอนนี้ยังหิวอยู่ หรือเปล่า?”
ใบหน้าของฉู่ลั่วหานร้อนมีอ “หิวกว่าเดิม คุณแอบ กินฉัน….ของในปากของฉัน!”
ท่านเซียวหยิบมาสองสามแผ่นใส่ใจปากตัวเอง และจับตัวไว้ตรงที่ริมฝีปากของเธอ ยิ้มอย่างจิ้งจอก เฒ่าทรยศ และเปิดคิ้วดาบของเขา “โอเค คืนให้คุณ เป็นสองเท่าเลย”
