บทก่อนหน้า ตอนที่ 261 งานรวมตัวครอบครัวที่ต่างฝ่ายต่างมีแผนการในใจ
บทต่อไป
ตอนที่ 261 งานรวมตัวครอบครัวที่ต่างฝ่ายต่างมีแผนการในใจ
วันถัดมา รุ่งเช้า
ลั่วหานกลับไม่ได้นอนถึงตะวันโด่งฟ้าอย่างที่คาดเอาไว้ เธอเพียง แต่ตื่นสายกว่าหลงเซียวครึ่งชั่วโมง หลังจากที่ล้างหน้าล้างตาเสร็จ ลง มาชั้นล่างก็พบว่าภายในบ้านเปลี่ยนเป็นอีกแบบ
คนรับใช้หญิงสามคนสวมชุดสาวใช้เต็มรูปแบบยืนอยู่ที่ห้องโถงชั้น หนึ่งอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย มองเห็นลั่วหานลงมาชั้นล่าง ทั้งสาม คนก็ก้มศีรษะทักทายอย่างให้เกียรติ “คุณหญิง สวัสดีตอนเช้าค่ะ”
มุมปากของลั่วหานกระตุกขึ้นเล็กน้อย “”
การเคลื่อนไหวของหลงเชียวก็เร็วเกินไปหน่อยแล้วกระมัง? นี่เพิ่งจะ เจ็ดโมงเช้า เขาจัดการคนรับใช้เรียบร้อยตั้งแต่เมื่อไรกัน?
อีกทั้ง สามคนนี้ ดูแล้วสะอาดสะอ้านเรียบร้อยเป็นอย่างมาก ทำงาน
จะต้องราบรื่นมากอย่างแน่นอน เขาหามาจากที่ไหนกัน?
“ตื่นแล้ว ทานอาหารเช้าเถอะ”
เธอยังคงกำลังมีนงง หลงเซี่ยวก็เดินออกมาจากห้องครัวในมือยัง ถือจานอาหาร ด้านบนเป็นอาหารเช้าที่เขาเตรียมด้วยตัวเอง อาหาร เช้าสไตล์ยุโรป โภชนาการอุดมสมบูรณ์เรียบง่ายสะอาด ประเด็นหลัก ก็คือ เขาทำด้วยตัวเอง
“คุณไม่ใช่หาคนรับใช้มาแล้วหรอคะ? ทำไมยังลงครัวด้วยตัวเอง อีก? เรื่องเหล่านี้ส่งมอบให้กับพวกเธอไม่ใช่ว่าดีกว่า?”
ท่านเซียวกลับสบายๆสดใสร่าเริง ราวกับติดการทำอาหารแล้วยังไง อย่างงั้น “ทำอาหารเช้าให้กับภรรยาด้วยตัวเอง ดีที่สุด ไม่มีอะไรดีไป กว่านี้อีกแล้ว”
ลั่วหานถูกความรักใคร่เอ็นดูของเขาโอ่จนทั้งอยากโกรธทั้งอยาก หัวเราะ คนๆนี้นะ จริงๆเลย
ในมือถือมีดส้อมเอาไว้ลั่วหานทานอาหารเช้าในส่วนของตัวเอง เงย ศีรษะมองดูหลงเซียว “เสิ่นเหลียว ฉันรู้แล้ว ทำได้ดีมากค่ะ”
ชายหนุ่มที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเงยศีรษะขึ้น สบเข้ากับสายตาของเธอ
โดยมีโต๊ะอาหารกั้นอยู่ “นี่เพิ่งจะเป็นการเริ่มต้น คุณจะเอาบริษัทฉู่ชื่อ กลับคืนมา เรื่องที่ต้องทำยังมีอีกเยอะมาก” ลั่วหานพยักหน้า ในปากมีผักใบเขียวอยู่ กัดไปหนึ่งคำ “คุณไม่ถาม ฉันหน่อยหรอคะว่ารู้ได้ยังไงกัน?”
หลงเซียวเพียงแค่ทานผัก หัวเราะขึ้นพร้อมกับเอ่ย “รู้ได้ยังไงไม่ สำคัญ รู้อะไรมาก็ไม่สำคัญเช่นเดียวกัน เรื่องของผมคุณต่างมีสิทธิ์ที่ จะรู้
ลั่วหานคิดไม่ถึงว่าหลงเซียวจะตอบกลับแบบนี้ ในใจค่อนข้างที่จะ รู้สึกผิด หลงเชียวจริงใจขนาดนี้ เธอก็ต้องจริงใจหน่อยใช่หรือเปล่า? แต่ก็รู้สึกขึ้นมาอีกว่ายังไม่ถึงเวลา ยังไงก็รออีกหน่อยก็แล้วกัน
“มามุกนี้น้อยๆหน่อยค่ะ ฉันรู้นะคะว่า นอกเสียจากเรื่องที่คุณยินดีจะ ให้ฉันรู้ สิ่งที่คุณไม่อยากจะให้ฉันรู้ ฉันจะมีวิธีรู้ได้ที่ไหนกัน? ในท้อง ของคุณหลง ลำไส้ขดล้อมอยู่กี่รอบ ฉันไม่กล้าที่จะคิด”
หลงเชียวหั่นเนื้อวัวชิ้นเล็กออกใส่เข้าไปในปาก “ต่อไปคุณจะรู้ ทั้งหมด ใช่แล้ว วันนี้ผมจะกลับบ้านตระกูลหลงสักรอบ คุณอยากจะไป หรือเปล่า?”
ได้ยินบ้านตระกูลหลง มีดส้อมที่อยู่ในมือของลั่วหานก็หยุดลงโดย จิตใต้สำนึกในทันที “ไม่อยากไปค่ะ”
เธอไม่อยากมองเห็นหลงถึง ไม่อยากมองเห็นหยวนซูเฟิน ไม่อยาก กลับไปยังสถานที่ที่แบกรับความรู้สึกอัปยศอดสูไว้อย่างมากมายนั่น อย่างน้อยที่สุดตอนนี้เธอไม่อยากไป
“ได้ ผมจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุด หากคุณอยู่บ้านเบื่อสามารถออกไป เดินเล่นได้ ในบ้านมีอะไรที่ต้องซื้อ คุณดูเอาตามสบาย พาคนหนึ่งไป ด้วยกัน อย่าถือของเอง”
ลั่วหานรู้สึกส้อมมืดที่อยู่ในมือค่อนข้างที่จะหนักอึ้ง นี่หลงเชียวจะโอ เธอขึ้นไปถึงบนฟ้าเลยหรอ?
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันไม่ได้ล้ำค่าแตกหักง่ายขนาดนั้น เรื่องอะไรก็ ต้องให้คนอื่นทำทั้งหมด จะถูกคนอื่นมาแทนที่ได้ง่าย ฉันชอบลงมือ ด้วยตัวเองค่ะ”
เธอค่อนข้างมีความหมายที่สองแง่สองง่าม
หลงเซียวเลิกหัวคิ้วขึ้น “ไม่มีใครสามารถแทนที่คุณได้ แต่ว่าคุณ ชอบก็โอเค”
คฤหาสน์ของตระกูลหลง พูดขึ้นมาหลงเชียวก็ไม่ได้กลับมาระยะ เวลาหนึ่งแล้ว ลั่วหานไม่อยากมา เขาจะอยากมาทำไม?
เพียงแต่การพบหน้าในวันนี้ ดูเหมือนไม่มาก็ไม่ได้
หลงเซียวก้าวเท้าใหญ่ๆเข้าไปในคฤหาสน์ตระกูลหลง พ่อบ้านเปิด ประตูใหญ่ด้วยความเคารพนบนอบ “คุณชายใหญ่”
“อืม มาถึงกันหมดแล้ว?” หลงเชียวเอ่ยถามขึ้นเบาๆ
“ใช่ครับ ต่างก็รออยู่ที่ห้องรับแขก” มุมปากของท่านเซียวฉีกออก หัวเราะขึ้นอย่างประชดประชันโดยที่
ไม่รู้ตัวเพียงชั่วพริบตาก็หายไป
หลงเซียว ไม่เจอกันตั้งนาน!
เพิ่งจะก้าวเข้าไปที่บริเวณทางเข้า เงาร่างสีดำก็เข้ามากอดอย่างเป็น มิตร มือใหญ่ตบเบาๆที่แผ่นหลังของหลงเซียว ความสนิทสนมและ ความคุ้นเคย ราวกับรู้จักกันมาหลายสิบปี
หลงเซียวผลักผู้ชายที่กอดไหล่ของตนเองเอาไว้อย่างเป็นธรรมชาติ น้ำเสียงราบเรียบ “คุณลุงใหญ่ ไม่เจอกันนานเลยนะครับ”
“ฮาๆ! หลายปีมานี้ลุงกับพี่ชายของหลานต่างก็อยู่ที่ต่างประเทศ กลับมาน้อยมาก พวกเราครอบครัวหนึ่งดูเหมือนจะห่างไกลกันมาก
แล้ว ไม่สมควรจริงๆน่ะนะ! หลงเซียวยิ้มบางๆ “ลุงใหญ่กับพี่ชายปกติอยู่ที่ออสเตรเลีย ยังยินดี ที่จะกลับประเทศ หาได้ยากจริงๆครับ”
“! เป็นคนน่ะนะ ไม่อาจจะลืมตัวเองได้ ลุงใหญ่อายุมากแล้ว ใบไม้ตกลงสู่ราก ยังไงก็ต้องกลับมาที่บ้านเกิด ถึงจะมีความรู้สึกที่เป็น เจ้าของ
เผชิญหน้ากับความกระตือรือร้นเป็นมิตรของหลงเซิ่ง ปฏิกิริยาของ หลงเซียวก็ยังคงนิ่งเฉยทั้งยังใจเย็นอยู่ตลอดเวลา ดูการแสดงออกถึง ความสนิทสนมแนบแน่นของการเจอญาติที่ไม่ได้พบกันมานานไม่ออก เลยแม้แต่น้อย
ในเวลานี้เอง หลงยี่ที่นั่งอยู่บนโซฟาก็ยืนขึ้น หลงยี่หลังจากที่เข้า ประตูก็ถอดเสื้อคลุมสูทออก ตอนนี้บนร่างกายยังมีเสื้อสีขาวตัว หนึ่ง บวกกับเสื้อสูทสีดำ หลงยี่ที่เพิ่งจะสามสิบต้นๆสืบทอดลักษณะ ทางพันธุกรรมที่ดีของตระกูลหลงอย่างที่เป็นมาโดยตลอด รูปโฉมไม่ ธรรมดา ท่าทางสง่างาม โดยเฉพาะอย่างยิ่งดวงตาที่ฉลาดในด้านการ คิดคำนวณ มีลำแสงสะท้อนเปล่งประกาย
เทียบกับความกระตือรือร้นเป็นมิตรของผู้เป็นพ่อแล้ว หลงยี่ใจเย็น กว่าเป็นอย่างมาก “ทุกคนก็รอแกแล้ว”
มุมริมฝีปากของหลงเซียวเฉียงขึ้นเล็กน้อย “ครับ
”
หลงจื่ออยู่ที่ด้านข้าง ราวกับผู้ชมข้างสนามก็ไม่ปาน มองดูทุก สิ่งที่อยู่ต่อหน้า เพียงแค่มองดูตัวเอง เล่นกับตัวเอง
คนทั้งแถวลงนั่ง หลงเซิ่งก็นำระดับคะแนนที่มีต่อในหลาย ปีมานี้ชมไม่ขาดปาก จากบนพื้นชมขึ้นไปถึงบนฟ้า ที่พูดก็คือบนฟ้ามี ในโลกมนุษย์ไม่มี เรียกได้ว่าดันหลงเชียวขึ้นไปบัลลังก์ของอัจฉริยะ หลงเซียวเพียงแต่พิงไปบนโซฟา จิบชาอย่างช้าๆ ฟังคำโม้ของหลง
เซิ่ง ให้คำสองคำเป็นการตอบรับเป็นบางครั้งบางคราว เขาแทบจะเดาออกได้ว่า หลังจากคำโม้ที่ยาวเหยียด หลงเซิ่งจะ ต้องขออะไรหน่อยอย่างแน่นอน ไม่เจอกันหลายปี เขาไม่เปลี่ยนเลยแม้แต่น้อย
เป็นไปอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ หลังจากที่หลงเซิ่งหัวเราะจนหน้าแดง ก็เอียงตัวมาทางรอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้ายังไม่หายไป เนื้อหา ที่พูดกลับมีการเปลี่ยนแปลง “หลงเซียว ลุงได้ยินว่า โรงพยาบาลหวา เซี่ยที่อยู่ในเครือบริษัทMBKช่วงนี้กำลังวิจัยและพัฒนายาปฏิชีวนะตัว ใหม่ ไม่รู้ว่าโปรเจกต์นี้ หลานวางแผนว่าจะให้ใครทำ?”
นิ้วมือของหลงเซียวเล่นแก้วน้ำชาอย่างเต็มที่ ท่าเหมือนไม่ระวัง เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง “ลุงใหญ่หมายความว่ายังไงครับ?”
“เหอะๆ! ลุงไม่ได้หมายความว่ายังไง ฮ่าๆ ลุงกับพี่ของหลาน ได้ซื้อโรงงานยาขนาดใหญ่แห่งนึงในประเทศจีน ต่างก็เป็นที่ผลิตยา ระดับสูงภายในประเทศ หากหลานเชื่อมั่นในตัวลุงใหญ่ สิทธิ์ในการ ผลิตยาล็อตนี้ สู้ส่งมอบให้กับลุงใหญ่จะดีกว่า ลุงใหญ่รับประกันว่า..
“ลุงใหญ่หลงเซียวตัดบทหลงเซิ่ง “ยาล็อตนี้ตอนนี้กำลังอยู่ใน ช่วงทดลอง ไม่ได้นำเข้าการผลิต ลุงใหญ่เร่งรีบเกินไปหน่อยแล้วหรือ เปล่าครับ”
หลงยี่รีบร้อนเอ่ย “หลงเซียวพูดถูกยาจะต้องระมัดระวังอย่าง รอบคอบ จะเร่งรีบเกินไปไม่ได้ รอหลังจากที่มั่นใจตัวยาที่สำเร็จแล้ว ค่อยตัดสินใจก็ไม่สาย โรงงานทางนั้นเตรียมความพร้อมเอาไว้ตลอด เวลา ต้องการเมื่อไร เริ่มงานเมื่อนั้น แกว่าเป็นยังไง?”
หลงเซียวจิบชาไปคำหนึ่ง “พี่ พี่ซื้อโรงงาน ก็เพื่อจะรอบิลจากผม? หากการวิจัยและพัฒนาล้มเหลว พี่ไม่ใช่ว่าจะต้องจำนวน มหาศาลหรอกหรอ?”
“ฮาๆ! นี่คำพูดที่ไหนกัน? โปรเจกต์ที่แกทำ ไม่เคยมีคำพูดว่าล้ม เหลวมาก่อน! ฉันเชื่อใจแก! ฮ่าๆ ! ”
หลงหัวเราะขึ้นอย่างประชดประชัน สอดเข้ามาหนึ่งประโยค “พี่ เชื่อใจคำๆนี้ เป็นสิ่งที่ต้องมีต่อกัน ฝ่ายเดียวไม่มีประโยชน์”
หลงถึงที่ไม่ได้พูดอะไรอยู่ด้านข้างอุทานออกมาอย่างเยือกเย็น “เสี่ยว?” คำถามย้อนกลับคำหนึ่ง หลงจื๋อหุบปากไม่พูดอะไรออกมาอีก “ขอตัวสักครู่ ผมไปห้องน้ำ” หลงเชียวไม่สนใจบรรยากาศภายใน
ห้องรับรองแขกและแผนการในใจของทุกฝ่าย ลุกขึ้นเดินไปทาง
ห้องน้ำในทันที เพิ่งจะเดินมาถึงที่ด้านนอกประตู ก็ได้ยินเสียงซุบชิบเบาๆ ไม่ขาด สายที่สะท้อนเข้ามาจากทางเดินอีกฝั่ง
“น้ารอง หลงเชียวอยู่ด้วยกันกับยัยแม่มดฉลั่วหานคนนั้นจริงๆหรอ? ได้ข่าวว่าในตอนแรกเธอตายไปแล้วนะ…
“ก็คือเธอ”
“หลงเซียวไร้เหตุผลมากเกินไปหน่อยแล้วหรือเปล่า ผู้หญิงแบบ นี้ ฉันรู้สึกว่าไม่ค่อยเหมาะสม พูดออกไปก็ไม่น่าฟัง ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่ ผู้หญิงดีอะไร…”
เสียงวิพากษ์วิจารณ์ค่อยๆเบาลงไปเรื่อยๆ ท่านเซียวก็ไม่ได้ยินแล้ว แต่สองสามประโยคนี้ เพียงพอที่จะจุดไฟโกรธของเขาให้ติด
ไม่ใช่ผู้หญิงดี?
ภรรยาของเขา ถึงตาให้คนอื่นมาวิจารณ์มั่วๆตั้งแต่เมื่อไรกัน!
“มาครบกันหมดแล้วนะ ดีจังเลย งั้นพวกเราอีกสักครู่เริ่มรับประทาน อาหารกัน วันนี้ฉันลงครัวด้วยตัวเอง ทำกุ้งล็อบสเตอร์ออสเตรเลียให้ กับทุกคน รับรองว่าพวกคุณจะต้องชอบ”
ผู้หญิงที่ยังไม่เห็นตัวก็ได้ยินเสียงมาก่อน ตัดไม้ข่มนามนั่น ก็คือ ภรรยาของหลงยี่ โจวหยู่เช่น
หยวนซูเฟินเดินเข้ามาอย่างเชื่องช้า ชุดกี่เพ้าที่สง่างาม การแต่ง หน้าที่ประณีต ยืนด้วยกันกับโจวหยู่เช่นในเรื่องอายุแม้ว่าจะเสีย เปรียบ แต่รูปโฉมบุคลิกไม่ได้แพ้เลยแม้แต่น้อย
“โจวหยู่เช่นยุ่งมาจนถึงตอนนี้ ช่างเอาใจใส่อีกทั้งมีความสามารถ จริงๆ หลงยี่มีภรรยาที่ดีขนาดนี้ ช่างทำให้ฉันรู้สึกอิจฉา” “น้ารองล้อเล่นแล้ว ผมกลับได้ยินว่าภรรยาของหลงเซียวเป็น ศัลยแพทย์ที่มีชื่อเสียงระดับนานาชาติ นั่นถึงจะเรียกว่ามีความ สามารถที่แท้จริง”
หลงยี่เอ่ยขึ้นราวกับไม่ทันได้ยั้งคิด บรรยากาศภายในห้องรับรอง แขกเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด
หยวนซูเฟินหัวเราะขึ้นเล็กน้อย “มีความสามารถ เหอะๆ ก็ถือว่ามี ความสามารถจริงๆ ! แต่ว่าผู้หญิง ถึงอย่างไรก็ต้องพากลับมาได้ถึงจะ ดี! ”
ความหมายนั้นก็คือบอกเป็นนัยกับลูกชาย ผู้หญิงคิดไม่ถึงว่าแม้แต่ งานเลี้ยงครอบครัวที่สำคัญขนาดนี้ก็ยังไมปรากฏตัวออกมา พี่ใหญ่ ของตระกูลหลงไม่กลับประเทศมาหลายปี เธอได้แจ้งกับลูกชายอย่าง เป็นทางการแล้วว่า งานเลี้ยงในตอนบ่ายจะต้องตั้งใจเข้าร่วม ใครจะ รู้คิดไม่ถึงว่าเขาจะกลับมาคนเดียว
หลงเซียวยิ้มอ่อนๆ “พี่สะใภ้สุดยอดจริงๆ อาหารมื้อเดียวก็เอาชนะ ใจแม่ผมแล้ว อาหารจานนี้ช่างทำให้คนรอคอยจริงๆ”
“กำลังจะเสร็จแล้วจะ เดี๋ยวนี้”
โจวหยู่เช่นกับหลงยี่แต่งงานกันที่ออสเตรเลีย เธอกับหลงเซียวไม่ ได้มีการคบค้าสมาคมอะไร ยังคงได้ยินมาว่านิสัยส่วนตัวของหลง เซียวองอาจเผด็จการยุแหย่ไม่ได้ง่ายๆ ที่แท้ยุแหยไม่ได้ง่ายๆอย่างที่ คิดเอาไว้จริงๆ
ถึงเวลารับประทานอาหาร เพิ่งจะหนึ่งทุ่ม
งานเลี้ยงครอบครัวที่ดูภายนอกสนิทสนมกันแต่ความจริงไม่ใช่ รับ ประทานกันอย่างถือว่าสงบราบรื่น ถึงอย่างไรต่างก็เป็นการใช้ภาษา ทางการเพื่อเบี่ยงประเด็น พูดให้น่าฟังก็พอแล้ว
ทว่ากินไปกินมา โจวหยู่เช่นก็เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม “หลงเชียว ต่างก็ ว่ากันว่าภรรยาคนนี้ของเธอ คือสาวสวยที่พบเห็นได้ยาก อีกทั้ง บุคลิกลักษณะ ความสามารถ คนธรรมดาเทียบไม่ได้เลยแม้แต่น้อย วันไหนมีโอกาสก็ให้พี่ทำความรู้จักหน่อยสิ?” หลงจื่อที่รับประทานอาหารอยู่ ถือโอกาสเอ่ยขึ้นว่า “พี่สะใภ้ พี่สะใภ้ ใหญ่ของผมก็ทำงานอยู่ที่แผนกหัวใจของโรงพยาบาลหวาเซี่ย พี่ อยากทำความรู้จักเธอยังไม่ง่ายอีกหรอ? ไปจองคิวผู้เชี่ยวชาญเฉพาะ ด้านก็ได้แล้ว”
“หลงจื่อ พูดจาแบบนี้กับพี่สะใภ้ของแกได้ยังไงกันนะ? ไม่มี มารยาท! ” หยวนชูเฟินยิงสายตาที่เยือกเย็นเข้ามา ใช่ลูกชายแท้ๆ หรือไม่ สายตานั้นก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ได้
หลงเซียวเอ่ย “ที่หลงจื่อพูดก็ไม่ผิด ทำไมแม่จะต้องตำหนิเขา? ลั่วลั่วเป็นหมอ รักษาโรคช่วยชีวิตคนยุ่งมาก แน่นอนว่าไม่มีกำลังที่จะ ใช้เวลาหลายชั่วโมงอยู่ในห้องครัวทำอาหารจานหนึ่ง พบเธอหรอ? โรงพยาบาลคือทางเลือกที่ดีที่สุด”
หยวนชูเฟินถูกลูกชายสกัดกั้นมาหนึ่งประโยค เอ่ยขึ้นเบาๆอย่างไม่ สบอารมณ์ว่า “เซียวเอ๋อ คิดไม่ถึงว่าลูกยังจะช่วยเธอพูด! ” หลงเซียววางมีดส้อมลง หยิบผ้าเช็ดปากขึ้นมาเช็ดที่มุมริมฝีปาก
แล้วทิ้งลงไป “ลั่วลั่วคือภรรยาของผม ผมไม่ช่วยเธอพูดช่วยใครพูด?
ผมทานเสร็จแล้ว พวกคุณทานต่อ” หลงเซียวดันเก้าอี้ออกเดินออกไปจากโต๊ะอาหาร รังสีที่แผ่ออกมา นั้นใครก็ไม่อยู่ในสายตา
ลุงใหญ่? พี่ชาย?
ที!
ไม่มีอะไรจะมากไปกว่าเล็งมาที่ทรัพย์สินของตระกูลหลง มีหุ้นส่วน เล็กน้อยในบริษัทMBK และธุรกิจที่ต่างประเทศช่วงนี้ไม่ค่อยดี กลับ ประเทศมาหาที่หลบภัย!
คิดไม่ถึงว่ายังจะกล้าแตะเกล็ดมังกรต่อหน้าของเขา รนหาที่ตาย! พอเขาไป หลงเซิง หลงยี่ และโจวหยู่เช่นต่างก็ตกตะลึงกันไปครู่
หนึ่ง
“หลงเซียว! แกหยุดอยู่ตรงนั้น! ” คนที่เอ่ยขึ้นเป็นคนสุดท้ายคือหลงถึง สีหน้าของเขาไม่เปลี่ยน ถึง ขั้นมีดส้อมที่อยู่ในมือก็ยังคงรักษาการเคลื่อนไหวในการนั่นเนื้อเอาไว้
“ทำไมครับ? พ่อยังมีธุระ?”
“เรื่องของแกกับฉู่ลั่วหาน ฉันไม่ยุ่งก็ได้ แต่แกฟังเอาไว้ หาก บริษัทMBKเกิดเรื่องอย่างที่ราคาหุ้นเปลี่ยนแปลงเพราะเธอเป็นต้นเหตุ อีกล่ะก็ ฉันจะไม่ปล่อยพวกแกไปง่ายๆแน่! ”
พูดถึงราคาหุ้นเกิดความเปลี่ยนแปลงหรอ…
พ่อ ลุงใหญ่ เกี่ยวกับตลาดหุ้นของบริษัทMBK พวกท่านก็เห็นแล้ว ข่าวเชิงลบเล็กๆน้อยๆของผมก็สามารถทำให้ราคาหุ้นเกิดความ เปลี่ยนแปลงอย่างใหญ่หลวง ต่อไป ยังไงก็ต้องให้พ่อกับลุงใหญ่คิด หนักมากหน่อย ให้ตำแหน่งของผมมั่นคงสักนิด อย่าปรากฏภาพที่อก สั่นขวัญหายแบบนี้อีก
