ตอนที่ 291 ผู้หญิงไดโนเสาร์ในออฟฟิศ คืนนั้น ล้วหานถูกหลงเซียวบังคับให้
นอนแต่เช้า เธออาบน้ำเสร็จก็สามทุ่มแล้ว จาก น้นก็เข้านอน
มองดูลั่วหามหลับมา หลงเซียวก็ลุกเดิน ไปห้องหนังสือ
ปิดประตูห้องหนังสือ ท่านเขียวก็ โทรศัพท์ให้จัดงหมิง เมื่อโทรติดแล้วดังแค่ สองครั้ง ดงหมิงก็รับโทรศัพท์
“บอส ได้จัดการตามที่ท่านสั่งแล้วครับ พรุ่งนี้ตอนที่ท่านกับคุณหญิงนั่งเครื่อง เรื่อง ทั้งหมดได้จัดการเรียบร้อยแล้วครับ”
หลงเซียวนั่งบนเก้าอี้ทํางาน มือจับ ปากกาเล่น ขีดเขียนบนกระดาษเปล่า “อย่าให้ เธอหายตัวไป ถ้าขายตัวไปก็ไม่สนุกแล้ว
ตงหมิงตุ้นเคยกับฝีมือของบอสดี ฟัง แล้วก็เข้าใจทันที บอสวางใจได้ครับ เรื่องนี้ ผมจะคอยจับตาตลอดเวลา แต่ว่างทางด้าน เกา งอาน บอสคิดว่าต้องทําอะไรหน่อยไหม ครับ?”
เกา งอานเหรอ?
มือที่เขียนหนังสือของท่านเขียวไม่ได้ หยุด มีเสียง เขียนหนังสือบนกระดาษ “เกา งอ่านไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ ถ้าเขาไม่ได้มาขัด ขวางการทํางาน ก็ไม่ต้องไปสนใจ ถ้าเขามา ขัดขวางอะไร นายก็ลงมือได้ ไม่ต้องรอคําสั่ง
“รับทราบครับ”
สั่งงานกับ ดงหมิงเรียบร้อยแล้ว หลง เขียวก็วางสาย
หยุดนิ่งไปถึงนาที ก็โทรไปยังอีกเบอร์ หนึ่ง
เมื่อได้ยินเสียงระบบสั่นของมือถือ เยน เป็นกำลังทําโอทีอยู่ที่บริษัท ซีออย่างตั้งหน้า ตั้งตา ปากบ่นไป ส่วนมือก็เคาะแป้นพิมพ์ คํานวณตัวเลข ความรู้สึกของกูเยนเซนตอนนี้ ก็เหมือนแกะที่หลงเข้าในวงหมาป่า รอเชือด แต่ก็ทําอะไรไม่ได้
เหี้ย
ผู้หญิงอย่างไปเวย มันไม่ใช่ผู้หญิงเลย ตัวเองบ้างานก็แล้วไป ยังมาถึงคนอื่นเข้าร่วม ด้วย ไม่มีจิตสํานึกความเป็นคนเลย
ในสถานการณ์แบบนี้ มือถือกู้เยนเซ็นดัง ขึ้น แน่นอนว่าอารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว หยิบมือถือ มาวางบนหัวไหล่ เริ่มบ่นป้น “คุณชายหลง ได้ยินเสียงคุณก่อนฉันตาย ก็ถือว่านอนตาย ตาหลับแล้ว?”
หลงเชียวไขว้ขา “เป็นอะไรคุณชายกู้ ไม่ได้รับงานมาหลายวัน ตั้งตารอคอยเหรอ?”
ตั้งตารอคอย
นิ้วของกู้เยนเชินก็เคาะแป้นพิมพ์ไม่หยุด เอาอารมณ์โกรธทั้งหมดลงไปในแป้นพิมพ์ “อย่า ถ้าจะจัดงานให้ฉัน ชาตินี้ฉันจะไม่รับ โทรศัพท์นายอีก ทางที่ดีนายพูดอะไรที่ไม่ เกี่ยวกับงานหน่อยนะ”
หลงเซียวก็ไม่หยุดแกล้ง พูดเสียงเย็น “ฉันกับลั่วลั่วไปไม่อยู่นครึ่งเดือน ช่วงนี้นาย ต้องจับตาบริษัท ชื่อนะ”
กู้เยนเซ็นยืนขึ้นทันที เอกสารตกเต็มพื้น “นายจะไปอเมริกา? ทําไมไม่ให้ฉันไปด้วย? ฉันให้นายใช้งานอย่างงัวอย่างควายนาน ขนาดนี้แล้ว ไม่คิดจะให้ฉันกลับไปเยี่ยมบ้าน บ้างเหรอ?”
“ตอนนี้ไม่ได้ นายต้องอยู่ประเทศจีน จับตาบริษัท ชื่อ ฉันกลัวว่ามันจะมีเรื่องอะไร ระหว่างที่ฉันไม่อยู่ หลงเชิงกับหลงยี่ พ่อลูกคู่ นี้จ้องโรงงานของบริษัท ขออยู่ ลิขสิทธิ์ของ หวาเซียให้กับบริษัทอู่ซ่อแล้ว พวกเขาต้องไม่ พอใจแน่ เพราะฉะนั้น นายเข้าใจนะ
กู้เยนเชินพยักหน้า นั่งลงไปอย่างห่อ เหี่ยว “ถ้าพูดอย่างนี้ พวกเขาก็อาจจะทำอะไร กับโรงงานบริษัทฉินชื่อ?” “เป็นไปได้
ดนตระกูลหลงที่หลงเขียวรู้จัก เป็นไป ไม่ได้แน่ พวกเขาจะเสียเปรียบแล้วไม่ทํา อะไรเลย ช่วงนี้พวกเขาเงียบมาก ยิ่งเงียบ ก็ เท่ากับเรื่องร้ายกำลังจะเกิด ก็แค่รอโอกาส
ได้ ฉันจะดูบริษัท อไว้ ไม่ให้พวกเขา เข้าใกล้แม้แต่ครึ่งก้าว” กู้เยนเซ็นรับปากอย่าง หนักแน่น จากนั้นน้ำเสียงก็เปลี่ยนไป “คุณชายหลง คนอย่างซุนยิ่งเหวินกับโม่ล่างคุ นยังจัดการได้ง่ายอยู่ ไม่ต้องคำนึงอะไร แต่ คนในตระกูลหลงนายนี่ซิ ถ้าต้องจัดการ คงไม่ ง่ายขนาดนั้น?”
หลงเขียวได้ยินประโยชน์ว่า คนใน ตระกูลหลงของนาย ฟังแล้วรู้สึกเสียดสี เมื่อ เทียบกับคนข้างนอกแล้ว คนในต่างหากที่ต้อง ระวัง แค่ไม่ระวังก็อาจจะตายคาปืนของพวก เขาได้
คิดอย่างรอบคอบ “ดนตระกูลหลง? ดนตระกูลหลงมีอะไร พิเศษ? ขวางทางฉันเมื่อไหร่ ผลลัพธ์เหมือน กันหมด” หลงเขียวสายตาเย็นเฉียบ เหมือน มีดคมท่ามกลางความเงียบ
กู้เยนเชินชูนิ้วโป้ง “ไม่เสียชื่อที่เป็น คุณชายหลง พูดตามตรง ฉันก็รอนายสิบล้าง ตระกูลสักวัน เหอะๆ เรื่องของบ้านนาย ทำให้ ฉันไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย
อยู่ต่อหน้าเพื่อนรัก หลงเขียวไม่เคยปิด ป้งความรู้สึกตัวเอง เห็นได้ชัดว่าเยนเซินก็ไม่ ถือว่าเรื่องตระกูลหลงเป็นเส้นตายของเขา ทั้ง สองคนคุยขึ้นมาอยากถูกคอ
“เรื่องของตระกูลหลง นายไม่ต้องเข้าใจ เข้าใจเยอะไป ก็ไม่ดีกับนาย
คําพูดนี้ พูดตามตรงกู้เยนเซินก็ไม่ค่อย เข้าใจ แต่ก็ไม่ได้อยากเข้าใจ แต่ก็กำชับไปค่ หนึ่ง “ฉันว่านายนอกจากจะระวังพวกหลงยิ่ แล้ว ยังต้องระวังเงินเหลียวด้วย ครั้งที่แล้วที่ เมืองหลวงเขาเสียงศูนย์ขนาดนั้นกลับมา เมืองเจียงเฉิง นานขนาดนี้แล้วยังไม่มีท่าที อะไรเลย มันไม่ค่อยปกติ”
“ฉันรู้ เงินเหลียวมันหนีฝ่ามือฉันไปไม่ ได้หรอก ช่วงนี้ให้มันเลียแผลมันไปก่อน เพราะฉันไม่ชอบไปสู้กับสัตว์ร้ายที่บาดเจ็บ”
ชนะแล้วก็ไม่สะใจ
เยนเซนตบโต๊ะไปหลายทีแทนการปรบ มือ เหมาะสมกับสไตล์คุณชายหลงจริงๆ
“ชมเกินไป คุณชายกู้คงมีเรื่องต้องยุ่ง เยอะ วางสายสะ
“เฮ้ เช้ เดี๋ยวก่อน คุณชายหลง ระหว่างที่ นายไปอเมริกาช่วยฉันออกมาจากขุมนรกนี้ได้ ไหม? ผู้หญิงอย่างไป๋เวยมันโรคจิตชัดๆ ทําโอ ท้ในบริษัททุกวันจนถึงสี่ทุ่ม ฉันไม่เข้าใจเลย เมียนายให้อะไรเธอ เธอถึงได้ทุ่มแทชีวิตให้ เมียในขนาดนี้? ฉันไม่ไหวแล้วนะ”
ออ? ไปเวยเหรอ?
หลงเซียวมีความรู้สึกรักใคร่ ยิ้มปากโค้ง พูดปลอบ “เรื่องนี้ฉันช่วยนายไม่ได้ คนที่เมีย ฉันจัดมาฉันเปลี่ยนไม่ได้
“ไม่ใช่ ง นายกลัวเมียขนาดนี้ คุณชาย หลง นี่มันไม่ใช่สไตล์นาย
“ไม่เกี่ยวกับสไตล์ บ้านของเราผู้หญิงอยู่ ในบ้าน ผู้ชายอยู่นอกบ้าน แต่พอดี ก่อนไป เมืองนอกพวกเราต้องอยู่บ้านทั้งสองคน ทุก อย่างต้องฟังลิ่วล้วเท่านั้น”
หลงเซียวจัดการทั้งสองเรื่องเรียบร้อย แล้ว วางใจแล้ว ก็ก้มหน้าดูตัวหนังสือที่ตัวเอง ขีดเขียน ท่านหลงต้องขมวดคิ้ว
หมึกปากกาโค้งเว้า ตัวหนังสือสวยงาม นั่นคือชื่อของลั่วหาน
กู้เยนเขินมองโทรศัพท์ที่ถูกวางไปแล้ว สายตาระยิบระยับ
หมายความว่าอะไร?
แค่นี้ก็วางสายแล้ว? เบนเซินกําลังคิดความหมายของ ประโยชน์นั้นอยู่ หน้าประตูห้องทำงานมีเงาคน
ไม่ต้องเงยหน้ากู้เยนเป็นก็รู้ได้ว่าใครมา จากกลิ่นที่ลอยมาในอากาศ
อีกอย่าง ตึกขนาดนี้แล้วยังทำงานที่ บริษัท นอกจากเธอแล้วจะมีใครอีก?
เบนเซ่นขมวดคิ้ว ก้มตัวไปเก็บเอกสาร บนพ้น ไม่ทราบว่าท่านประธานมา ไม่ได้ไป ต้อนรับ ต้องขออภัยด้วยครับ”
ไปเวยกอดอกพิงอยู่ข้างประตู กระโปรง ยาวถึงหัวเข่า ขาว า งับกลีบดอกบัวที่ปลาย กระโปรง ดูแล้วมีความเป็นผู้หญิงมากกว่าเมื่อ ก่อน
“ถ้ารู้ว่าผิดแล้ว ฉันก็ไม่พูดอะไรไร้สาระ แล้ว”
เปิดปากก็เป็นเสียงเย็นชา แข็งทื่อ หน้าตาสวย แต่กลับไม่เหมือนผู้หญิง
กู้เยนเซินวางเอกสารที่ยังไม่ได้จัดไว้บน โต๊ะ หันไปมองร่างผมบางนั้น “คำพูดที่ออกมา จากปากท่านประธานจะไร้สาระได้อย่างไร? เรื่องไร้สาระมันต้องคนธรรมดาอย่างผมถึงพูด ได้ ท่านประธานเชิญพูดครับ
กู้เยนเขินทางหาเชิญอย่างไม่กลัวตาย ท่าทางไม่พอใจ
ไปเวณหางตากระตุก เกือบกับคุณชาย เพลย์บอยขี้เล่นคนนี้ลงไป พูดขึ้นสีหน้าเย็น ชา “ทํางานไปถึงไหนแล้ว?”
เรียนท่านประธาน ผมได้เรียบเรียง ตารางงบประมาณสามปีที่ผ่านมาที่ท่านสั่งไว้ ไปรอบหนึ่งแล้วครับ พบจุดผิดปกติเยอะมาก กําลังเขียนรายงานเตรียมนําไปเสนอ ท่านก็ มาพอดี”
น้ำเสียงเบนเข็นฟังได้ชัดว่าสงสัยและ ต่อต้านผู้บังคับบัญชาของเขา เขารู้สึกอยาก ถีบ ป่วยออกไปจริงๆ เหมือนชัยชนะของกอง ทัพชาวนาทีรบชนะแล้ว ไปเวยกะพริบตา “หนังสือรายงานฉันรอ ไม่ไหวแล้ว คุณรายงานปากเปล่าให้ฉันก็พอ”
ตอนนี เยนเซนเล่นต่อไม่ไหวแล้ว “โอ้ โห คุณเป็นอะไรมากไหม? รายงานปากเปล่า? คุณรู้ไหมว่ารายงานตัวเลขการเงินสามปีมันมี ข้อมูลเยอะขนาดไหน? ชั่วโมงสองชั่วโมง เหนื่อยตายก็รายงานไม่จบ พูดเป็นเล่น
ไปเวยพยักหน้า เห็นด้วยกับคําพูดเขา จากนั้นก็ มุมขวาของหน้าจอคอมพิวเตอร์ “ตอนนี้กี่โมง?”
กู้เยนเซ็นไม่เข้าใจ พูดอย่างหน้าดำ เคร่งเครียด สามทุ่มสี่สิบไอรีนโนเวล
ไปเวยพูด “ดีมาก ฉะนั้นเหลือก่อนเวลา ทำงานพรุ่งนี้อีก11 ชั่วโมง 15นาที ฉันจะเหลือ เวลาให้คุณนอนสามชั่วโมง ที่เหลือ อีก8ชั่วโมง15นาที คุณก็ค่อยๆ รายงานให้ฉัน
ฟังคําพูดของไปเวยจบ กู้เยนเซินก็ เหมือนฟังบทสวดมนต์จบไปบทหนึ่ง เหลือก ตาไปมา ปากเป็นตะคิว ตัวสั่น “คุณ……….ผม รายงานกับคุณข้ามคืน?”
“ไซ”
ตอบอย่างเรียบง่าย และไม่มีช่องว่างให้
เจรจา
“บ้าแล้ว ผมยังไม่ได้กินข้าวเลย คุณกลับ ให้ผมรายงานกับคุณอีก?”
เบนเซินเงยหน้ามองเพดาน แสงไฟ สองดา เหมือนเวลากลางวัน แต่ใจของเขา ด แล้… ดสนิท
กู้เยนเซนมีฐานะเป็นผู้สืบทอดกิจกรรม ของตระกูลกู้ เคยไปทำงานที่บริษัทตั้งแต่เมื่อ ไหร่? ยิ่งไม่ต้องพูดถึงท้าโอ จะให้เขาเข้า บริษัทไปตรวจงานยังก็ดูอารมณ์ของเขาเลย
ไปเลยกลับให้เขาหาโอข้ามคืน นี่มัน กําลังท้าทายเส้นดายของเขา
“ฉันก็ยังไม่ได้กินข้าว เพราะฉะนั้นคุณ กันไปพูดไป ฉันก็กินไปฟังไป ต่างก็ไม่เสีย เวลา”
ไปเวยตอบอย่างหนักแน่นไอรีนโนเวล
*ได้ ไปกินที่ไหน? หัวหน้าเลี้ยงข้าวครั้ง แรก ก็คงเป็นร้านที่มีระดับหน่อย?
กู้เยนเซินหยิบกุญแจเตรียมตัวจะไป แต่ ถูกคําพูดของไป๋เวยชะงักไว้
“ไม่ต้องยุ่งยากขนาดนั้น เพื่อประหยัด เวลา ฉันสั่งอาหารแล้ว ตามเวลาการจัดส่ง ประมาณยี่สิบนาทีก็ถึงบริษัท ฉะนั้นประธาน ตอนนี้ขอให้คุณเรียบเรียงรายงานก่อน เดี่ยว เจอกันที่ออฟฟิศฉัน”
พูดจบ ร่างที่ดุดันและเซ็กซี่ของไป๋เวยก็ จากไป ในอากาศยังมีกลิ่นน้ำหอมของเธอ รอยอยู่
กู้เยนเซ็นร้อง “บ้าไปแล้ว ไป์เวย ประธานไป คุณกําลังกดขี่ข่มเหงแรงงาน
สิ่งที่ตอบมาคือเสียงรองเท้าส้นสูงที่ เหยียบฟันของเธอ เบนเซินขมวดคิ้ว บ้า
มนุษย์ผู้หญิงนั้น เท่าที่เขาดูก็มีแบบเต้น ยั่วในผับ หรือไม่ก็ฉลาดสวยอย่างล้วหาน แต่ว่าใครก็ได้ช่วยบอกเขาที ทำไมบนโลกนี้ยัง มีผู้หญิงไดโนเสาร์อย่างไปเวยอีก
ให้ตาย อีดอัดใจจนอยากกลืน ไดโนเสาร์ตัวหนึ่ง
