ตอนที่ 297 เกาหยิ่งจือโดนจับ
ทางโรงงานเมื่อพวกเขาได้ยินว่าหลง เซียวจะเพิ่มค่าโอทีให้สิบเท่า ทำงานเสร็จแล้ว จะให้หยุดหนึ่งอาทิตย์ เหล่าพนักงานต่างก็ ดีใจ ถึงไม่กินไม่นอนพวกเข้าก็ต้องผลิตงานนี้ ให้เสร็จจนได้
วันเริ่มงาน พนักงานก็ใช้ผลงานเป็นสิ่ง ยืนยันความสามารถของพวกเขา
เดิมแล้วเป็นงานที่ต้องใช้เวลาสองวันจึง จะทำเสร็จ พวกพนักงานทำเสร็จตั้งแต่ตีสอง จากนั้นก็เป็นขั้นตอนการประมวลผล ทุกอย่าง เร็วกว่ากําหนดการหนึ่งเท่า
ไป๋เวยกับกู้เยนเชิน ก็อยู่ทำงานใน โรงงานร่วมกับกลุ่มพนักงานด้วย ทั้งสองคนก็ ไม่ได้หลับมาหนึ่งวันหนึ่งคืนแล้ว จนถึง 11 โมง เช้าของวันที่สอง ทุกคนจากความตื่นเต้นจน เหนื่อยล้า “หาต่อไปแบบนี้ไม่ใช่วิธี ต้องให้ พนักงานพักผ่อนก่อน ทำงานด้วยความ เหนื่อยล้าจะลดคุณภาพการทำงาน อีกอย่าง ฉันกลัวคนงานจะทิ้งชีวิตเพราะเงินเดี๋ยวจะเกิด เรื่องขึ้นมา”
ไป์เวยไม่วางใจ กู้เยนเซินเห็นด้วยกับ ความคิดเธอ โดยเฉพาะตาแพนด้าของไปเลย อย่าว่าแต่คนอื่นเลย แค่พวกเขาเดินดูงานอด นอนกับพวกพนักงานยังทนไม่ไหวเลย
“ประธานไป๋ รีบกลับไปนอนก่อน ขอบตา คําของคุณจะปิดใบหน้าคุณอยู่แล้ว” กู้เย็นเป็น หาวไม่หยุด ว่าแต่ประธานไป๋ ตัวเองหาวจน น้ำตาไหล
“คุณก็เหมือนกัน ฉันไปแจ้งพนักงานให้ กลับบ้านนอน เริ่มงานสองทุ่ม ทุกคนต้องพัก ผ่อนสักพัก”
“ได้”
ยากที่ทั้งสองความคิดตรงกัน จากคำ โน้มน้าวของทั้งสองพนักงานเห็นด้วยกับข้อ เสนอของพวกเขา พนักงานต่างก็ง่วงซึมกัน แยกย้ายกลับบ้าน ในโรงงานจากเสียงดัง กลายเป็นสงบเงียบทันที
ไปเวยฝืนร่างที่มึนเวียน มือปิดปากหาว “ประธานกู้ ฉันกลับก่อนนะคะ”
กู้เยนเซินมองเธอที่สายตาสะลึมสะลือ จากการอดนอน จึงเข้าไปขวางไปเวยไว้ ไม่ เอาแล้ว คุณแบบนี้แล้วยังขับรถ? คุณไม่กลัว ตาย ผมกลัวคนบนถนนจะโดนคุณชนตาย
ไปเวยกลอกตาใส่เขา “ฉันไม่เป็นไร วางใจเถอะ ฉันไม่ได้อ่อนแออย่างที่คุณคิด
“เอาเถอะนะ ขับรถด้วยอาการอ่อนเพลีย เกิดอุบัติเหตุได้ง่าย ผมขับเอง คุณไปนั่งเลย
ไปเวยขมวดคิ้ว “คุณก็ไม่ได้นอนเหมือน กัน? ฉันขับด้วยอาการอ่อนเพลีย คุณก็เหมือน กัน” พูดไปไปเวยก็หาวอีก
“พอแล้ว ง่วงขนาดนี้แล้วยังฝืนอีก ผม ส่งคุณเอง ตามนี้แหละ คุณอย่าเข้าใจผิดละ ประธานไป ผมกลัวว่าถ้าคุณเป็นอะไรขึ้นมา เรื่องวุ่นวายพวกนี้ผมต้องจัดการคนเดียว เพราะฉะนั้นคุณต้องไม่เป็นไร
ไป๋เวยขี้เกียจเถียงกับเขา ยืนกุญแจให้ เขา “ได้ ประธานกู้จะเป็นคนขับรถให้ทั้งที เป็น เกียรติของฉันอย่างยิ่ง
“ที่อยู่ให้ผมด้วย”
“เลขที่197ถนนเถาหยวน
กู้เยนเงินขมวดคิ้วมองเธอ สีหน้าเหมือน ไม่อยากเชื่อ “คุณพักที่ถนนเถาหยวน?”
“ทําไม? ไม่ได้เหรอ?”
กู้เยนเซ็นยิ้มไม่พูดอะไรอีก นำกุญแจใน
มือเปิดประตูรถ
ร่างกายไปเวยไม่ได้ดีอย่างผู้ชายร่าง ใหญ่อย่างกู้เยนเซ็น ระหว่างทางก็นั่งหลับอยู่ ที่นั่งข้างคนขับ หัวเอียงไปเอียงมาอยู่ที่เบาะ สีหน้าอ่อนเพลีย บุคลิกเดิมไม่อยู่แล้ว แต่ ใบหน้าอ่อนเพลีย ไม่เหมือนความเข้มงวด เฉียบขาดที่ออฟฟิศแล้ว
ไปเวยตอนนี้ก็เหมือนผู้หญิงคนหนึ่งที่ ต้องการใครสักคนมาปกป้อง แสดงความอ่อน โยนออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
กู้เยนเซินมองหน้าด้านข้างของไปเวย รู้สึกใจหวั่นไหว
ดูแบบนี้แล้ว ใบหน้าที่อ่อนเพลียไร้ เครื่องสําอาง อย่าว่าแต่สวยงามน่าดึงดูดเลย ความอ่อนเพลียทําให้เธอดูแล้วมีความรู้สึก เศร้าโศก
แต่ใจสั่นไป เต้นแรงจนควบคุมไม่ได้ ฟัง ช้อขนาดนี้
กู้เยนเซินบังคับตัวเองหันกลับมา “แม่ง ไม่ใช่มั้ง ฉันคงไม่ได้ชอบนางไดโนเสาร์นี้หรอ กมั้ง?”
ตกใจกับความคิดตัวเอง กู้เยนเซินเกือบ มือลื่นขับไปชนเกาะกันระหว่างถนน เรียกสติ คืนมา สูดหายใจเข้าลึกๆ เป็นไปไม่ได้ ผู้หญิง คนนี้ไม่รู้จักความอ่อนโยนคืออะไร เขาจะชอบ ได้ยังไง?
เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด
รถมาถึงคอนโดหรูของไปเวย กู้เยนเซิน เรียกด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ประธานไป่ ถึงแล้ว”
เรียกไปครั้งหนึ่ง ไม่ตอบ กู้เยนเซ็นมอง หน้าเธอ เรียกอีกครั้ง “ประธานไป ถึงบ้านแล้ว คุณลงรถได้แล้ว”
ไป์เวยหลับสนิท อืมในลำคอไปที่หนึ่ง หนังตาหนังลืมไม่ขึ้น “อืม……..
เสียงตอนไปคำหนึ่งจากนั้นก็เงียบ เข้าสู่ อาการเหนื่อยล้าอ่อนเพลีย
กู้เยนเซินเกาหัวทำพูดอะไรไม่ออก “ไป๋ เวย ลงรถ”
“เหนื่อย”
เสียงอันเหนื่อยล้าและอ่อนเพลียออกมา จากปากของไป๋เวย ปราศจากคราบความเฉียบ ขาดในตัวเธอ กลับเห็นความอ่อนแอของผู้ หญิง
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความเหนื่อยจึงทำให้หู มีปัญหา ผู้หญิงคนนี้ก็มีด้านความอ่อนโยนอยู่ เหมือนกัน สรุปตอนนี้ กู้เยนเซินงงมาก
เอานิ้วจิ้มไหล่เธอ เรียกเสียงเบา “เฮ้?”
กู้เยนเซินมองท้องฟ้านอกหน้าต่าง หรือจะให้ผมอุ้มคุณขึ้นไป?”
ก้มตัวลงไปอุ้มไป์เวยที่กลับหลับไม่รู้ เรื่อง กู้เยนเชินขมวดคิ้วบ่น “ไป๋เวย คุณเป็น หนี้บุญคุณผมนะ คิดดูว่าจะคืนผมยังไง”
ส่วนสูงไป์เวยเกือบ170 แต่เธอรูปร่าง ผอมสูง บนตัวไม่มีเนื้อเลย อุ้มขึ้นมาไม่หนัก เลย
กู้เยนเซินรู้สึกว่าผู้หญิงที่เขาอุ้มอยู่กลิ่น บนตัวเธอหอมมาก กลิ่นน้ำหอมที่หลงเหลือ อยู่เป็นกลิ่นสดชื่นไม่หนักมาก ไม่เหมือนผู้ หญิงในผับบาร์ กลิ่นแรงจนเขารับไม่ได้ เหมือนทดสอบจมูกเขาอย่างนั้น ยิ่งในลิฟต์ แคบๆ กลิ่นแรงจนทำให้ผู้ชายหน้าเบี้ยวไป เลย
เขาต้องควบคุมฮอร์โมนในร่างกาย กู้ เยนเซนตื่นทันที ความง่วงซึมเมื่อกี้ได้หายไป หมดแล้ว ให้ตายซิ คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้ยังมี ความสามารถในการทำให้สดชื่น
วางไปเวยไว้บนเตียงแล้ว กู้เยนเซินก็ไม่ วายที่จะบ่นไปหลายคำ “ไป๋เวย จากนี้ไปก็ เกรงใจผมด้วยนะ อย่าลืมความช่วยเหลือจาก ผมในวันนี้ละ
ไปเวยตอบเสียงเบา “ขอบคุณ”
กู้เยนเซินเบิกตากว้าง “เฮ้ย คุณนี่หลับ หรือไม่หลับกันแน่?
ไปเวยเงียบไปไม่มีเสียงอะไรออกมาอีก
เธอนอนอย่างสบาย กู้เยนเงินผม
ยุ่งเหยิง คอนโดไปเวยใหญ่มาก เป็นคอนโดหรู ประมาณสองร้อยกว่าตาราง มีห้องนอนใหญ่ ห้องเดียว ส่วนอื่นเป็นห้องแบบเปิดกว้างไม่ได้ ทําห้องกั้น อย่างห้องหนังสือ ห้องรับแขก ห้องครัว ล้วนไม่ได้ทำที่กั้น ตกแต่งโทนสีขาว ดำ มองเห็นแต่ความกระฉับกระเฉง ความสงบ ความสมเหตุสมผล
“โอ้โห ซึ่งไม่เหมือนผู้หญิงเอาสักเลย”
ปากก็ว่าเธอไป กู้เยนเซินนั่งลงที่โซฟา ในห้องรับแขกอย่างเหนื่อยล้า โน้มตัวลงไปก็ หลับเลย
ห้องทํางานประธานบริษัทMBK
จี้ตงหมิงยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของหลง เซียว เพื่อรอหลงเซียวดูเอกสารให้หมด
นิ้วเรียวยาวของหลงเซียวจับอยู่ที่มุม ขวาของเอกสาร เปิดดูทีละหน้า ดูไปพูดไป “เริ่มเดือนหน้า เอาตามนี้ก่อน “ครับบอส”
หลงเซียวเซ็นชื่อของตัวเองอย่าง รวดเร็ว เงยหน้าขึ้นพูด “ยังมีอะไรอีกไหม?”
จี้ตงหมิงรับเอกสารมา “บอสครับ เวลานี้ คุณเกาน่าจะถูกจับแล้ว ผมว่า……เปิดทีวีดู หน่อยครับ”
“ออ?” หลงเซียวมือประสานกันวางบน โต๊ะ ในหน้ายิ้มอย่างมีเชิงและเย็นชา “ได้”
เปิดทีวีแล้วเป็นช่องของเมืองหลวงพอดี นักข่าวกำลังยืนรายงานข่าวหน้าโรงพยาบาล
“โรงพยาบาลหวาเซี่ยหัวหน้าแผนก อายุรกรรมแพทย์หญิงเกาหยิ่งจือ ถูกจับใน ข้อหาทำการซื้อขายอวัยวะโดยผิดกฎหมาย ซึ่งเป็นพี่สาวของประธานบริษัทอื่นเคอ ไม่ ทราบว่าทําไมคุณเกาหยิ่งจื้อถึงเอาตัวเข้าไป ยุ่งเกี่ยวกับการซื้อขายตลาดมืด? ซึ่งในตอนนี้ หลักฐานมัดตัว….
จ้องที่หน้าจอ สายตาดำคมของหลง เซียวก็ค่อยๆ ยิ้มอย่างเย็นชา “ดีมาก”
จัดงหมิงพูด “บอส จัดการเรียบร้อยแล้ว ครั้งนี้เกาหยิ่งจื่อได้รับโทษทำการซื้อขายผิด กฎหมาย ต้องอยู่ในคุกไปสักพักเลยครับ
ผู้หญิงอย่างเกาหยิ่งจือ กระดูกแข็ง ไม่ สั่งสอนหน่อยเธอคงไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร แบบนี้ก็ดี ให้เธอรู้รสชาติความลำบากหน่อย อีกหน่อยออกมาจะได้กลับเนื้อกลับตัวเป็นคน ใหม่”
“ครับ บอส”
“ซื้อขายอวัยวะอย่างผิดกฎหมาย? แม่ เจ้า หัวหน้าเกาทําไมถึงทำเรื่องแบบนี้ได้? ฉัน ไม่อยากจะเชื่อเลย
“หัวหน้าเกาปกติก็เป็นคนเข้าใกล้ยากอยู่ แล้ว คิดไม่ถึงว่าเธอจะทำเรื่องแบบนี้ลับหลัง ได้ แม่เจ้า น่ากลัวมาก”
ในโรงพยาบาลเรื่องของเกาหยิ่งจือถูก เอามาพูดคุยกันทั่วโรงพยาบาล มีชื่อของเกา หยิ่ง ออยู่ทั่วทุกมุม ชั่วขณะเดียวเชื่อเกาหยิ่ง ลือสามตัวนี้ได้กลายเป็นศูนย์กลางหัวข้อใน การพูดคุยไปแล้ว
ลัวหานนั่งอยู่ในออฟฟิศ นิ้วกดตรงขมับ ในคอมพิวเตอร์เป็นเสียงตะโกนของเกาหยิ่ง จ่อขณะถูกจับกุมตัว เสื้อคลุมสีขาวยุ่งเหยิง จากกันขัดขืน ผมที่เคยเรียบร้อยดูดีก็ยุ่งเหยิง ไปหมด ไม่เหลือความสง่างามของหัวหน้าเกา เลย
ในใจลั่วหานรู้สึกอึ้ง วิธีที่หลงเซียว จัดการกับคนอื่นสุดยอดจริงๆ
“หมอฉ่?”
กำลังคิดจนเหม่อ หลินซีเหวินก็เรียกเธอ
ล้วหานเงยหน้า “มีอะไร?”
“ดีใจละชิ ได้ยินตั้งนานแล้วว่าเกาหยิ่ง จ๊อยโสโอหังในโรงพยาบาล พวกหมอและ พยาบาลก็กลัวเธอ เห็นเธอโดนจับน่าดีใจ จริงๆ”
สายตาหลินซีเหวินหลังแว่นตานั้นมีแวว ประกาย ผิวพรรณอันอ่อนโยนเต็มไปด้วยสีสัน แห่งความสุข
“ออ? ทำไมฉันรู้สึกว่า เธอดีใจขนาดนี้ ไม่น่าจะเป็นเพราะคนเลวถูกจับหรอกมั้ง? เท่า ที่ฉันรู้มา เกาหยิ่งจือชอบหมอถัง แล้วผู้ช่วย ของฉันก็ค่อนข้างพอใจในตัวหมอถัง ตอนนี้ผู้ ช่วยหลินดีใจ เป็นเพราะเรื่องนี้ใช่ไหม?”
“เหอะๆ หมอฉู่นิ่ฉลาดจัง แต่ว่า ที่ดีใจยัง
มีอีกสาเหตุหนึ่ง
“ออ? คืออะไร?”
“เพราะหมอไง ฉันได้ยินมาว่าเมื่อก่อน เกาหยิ่งจ๊อชอบหาเรื่องหมอ หมอก็ไม่ได้ ติดใจเอาเรื่อง ตอนนี้ดีเลย มีคนช่วยแล้ว หมอ ฉ่ดีใจมากใช่ไหม?
ล้วหานหัวเราะ แน่นอน มีคนช่วยเธอ แล้ว เธอก็ย่อมดีใจ
