ตอนที่ 458 การโต้ตอบกลับที่สวยงาม! จู่โจมหัวใจ ใจร้าย
คำพูดที่พูดออกมา ห้องพิเศษของโรงน้ำชาเดิมทีก็สงบอยู่แล้ว ยิ่งเพิ่มความสงบอีก สงบจนสามารถได้ยินแรงอาฆาต สามารถได้ยินได้กลิ่นคาวเลือด สามารถมองเห็นอาวุธมากมายอยากจะเคลื่อนไหวอยู่รอบๆ
ลูกตาของหลงถิงตึงขึ้นแล้ว หุบลงอีก รวบรวมแสงเย็นอยู่โฟกัสหนึ่ง ผ่านโฟกัสรวบรวมอยู่บนใบหน้าหลงเซียว เขาอยากเห็นอะไรบ้างจากหน้าของหลงเซียว แต่ว่า ไม่มี สีหน้าของเขาที่เงียบสงบจนไม่มีอารมณ์อะไรสักนิด
ไม่มีการกระหายกับอำนาจ ไม่มีความอยากกับเงินทอง
เขาซ่อนเร้นตนเองเก่งเกินไป เขาดูเขาไม่ออกเลย
หวาดกลัว จากเริ่มดูไม่ออกความคิดแท้ๆของฝ่ายตรงข้าม เหมือนเช่นดั่งกลิ้งลูกหิมะยิ่งกลิ้งยิ่งใหญ่ขึ้น
“เหอะๆ” หลงเซียว ฮึ เย็นชาเสียงหนึ่งอย่างราบเรียบส่งให้พ่อที่อยู่ฝั่งตรงข้าม “ยังไงหรือ?”
เขาถามกลับคำเดียวอย่างไม่หนักหนาอะไร ตลอดทางล้วนราบเรียบมาก
แต่ว่าหลงถิงที่อยู่ตรงข้ามเขา เส้นเลือดเขียวที่อยู่หลังมือพองขึ้นมาอย่างสูงแล้ว เส้นเขียวแต่ละเส้นดันจนกระอยู่หลังมือตกหล่นไปไม่น้อย
“ความอยากของแกใหญ่เกินไปแล้ว! หลงเซียว!”
แสงเย็นชาในหางตาหลงเซียวจ้องมองการเปลี่ยนแปลงของสีหน้าเขา ลูบกาน้ำชาลูบแล้วลูบอีก น้ำเย็นไปนิดหน่อยแล้ว เขาเปิดกาน้ำร้อนต้มน้ำ เทชาที่เย็นแล้วในถ้วยชาทิ้ง ชาที่เย็นแล้วเทอยู่บนตัวกบปั้นดินเผาสีน้ำตาลเข้มบนเครื่องชงน้ำชา ในปากกบพ่นฟองน้ำหลายอันออกมา
หลงเซียวจ้องมองฟองน้ำเล็กๆ รู้สึกสนุกมาก “ขี้ป๊อดไม่นับเป็นลูกผู้ชาย ไม่โหดเหี้ยมไม่นับเป็นชายชาตรี ตอนที่ผมยังเด็ก พ่อก็สั่งสอนผมแบบนี้ จนถึงวันนี้ผมก็ยังจำได้ อีกทั้งใช้อย่างมีชีวิตชีวา สนุกไร้ขอบเขต”
หลงถิง เพี๊ยะ ตบเครื่องชงน้ำชาหนึ่งที สะเทือนจนแก้วน้ำชาเล็กๆที่อยู่บนเครื่องชงน้ำชาเด้งขึ้นมา “เป็นไปไม่ได้ ผมจะไม่ยกตำแหน่งของประธานกรรมการให้แก แกตายใจเถอะ ผมยังไม่ตาย แกอยากปืนขึ้นไปบนศีรษะของผม แกฝันไปเถอะ”
หลงเซียวย่อมรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะตอบตกลงอยู่แล้ว ปฏิกิริยาของเขาก็อยู่ในการคาดเดาของเขาเช่นกัน แต่ว่า จ้องมองเขาโมโห เขารู้สึกสบายเป็นพิเศษ เขาโมโหยิ่งรุนแรง เขายิ่งรู้สึกสบายกายไปทั้งตัว
“ไม่ให้หรือ…….ตัดใจไม่ลง ผมเข้าใจ งั้นก็เปลี่ยนเป็นอีกอย่างหนึ่งเถอะ ครั้งที่แล้วพ่อขายหุ้นจากในบัญชีของผมไปมากเท่าไหร่ ผมไม่แน่ใจแล้ว”
หลังของหลงถิงตึงขึ้น ไอเย็นจากก้นกบขึ้นมาถึงกระดูกสันหลัง “แกอยากได้หุ้นของบริษัท MBK หรือ?”
หลงเซียวขมวดคิ้ว “ผมเป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง ชอบเงินขาวทองแท้มากกว่า ในเมื่อท่านไม่ยอมยกอำนาจให้ผม เงินน่าจะได้มั้ง? ครั้งที่แล้วพ่อขายหุ้นจากในบัญชีของผมไปมากเท่าไหร่แล้ว ผมหวังว่าภายในสองชั่วโมง ได้เห็นการชดเชยสองเท่า”
“แกเรียกข้อเสนอเยอะ! หลงเซียว แกวางแผนแม้แต่พ่อของแก แกเลวทรามชั่วช้าคนหนึ่ง!” หลงถิงจับแก้วน้ำชาขึ้นมาก็จะโยนลงไปอีกครั้ง ——
หลงเซียวเบ้ริมฝีปาก เบ้แล้วเบ้อีก เหมือนดั่งเด็กที่งอแงกับพ่อพูดว่า “พ่อ หนึ่งเดือนก่อนท่านเคยแสดงตัวอย่างด้วยตัวเอง ผมแค่เลียนแบบมาเท่านั้น พ่อคือคุณครูประจำชั้นของลูกชาย ผมจะต้องติดตามย่างก้าวของท่านให้แน่นอย่างแน่นอน พ่อก็ถือว่าผมแค่เลียนแบบคนอื่นจนเสียความเป็นตัวเองเท่านั้น อย่างไรก็ตามผมอยู่ต่อหน้าท่านเพียงแค่เด็กคนหนึ่ง”
แขนของหลงถิงสั่นอยู่ เขาใกล้จะนั่งไม่อยู่แล้ว นั่งไขว้ขาบนเบาะเดิมทีก็นั่งไม่สบายอยู่แล้ว ขาสองข้างของเขาล้วนชานิดๆแล้ว
ครั้งที่แล้วเขาอ้างว่าจะปล่อยเงินกู้ให้ลงทุน ขายหุ้นของหลงเซียวในบัญชีไปไม่น้อย จุดประสงค์คือตัดทอนแรงกระทบของเขา ตอนนี้เขาถึงขนาดจะให้ชดเชยสองเท่า สองเท่า……ล่ะ!
“ผมสามารถชดเชยจำนวนของแกกลับมาถึงจำนวนเดิม แต่สองเท่าไม่ได้”
“อย่างนี้ล่ะก็ ดูแล้วพวกเราก็ไม่จำเป็นต้องพูดต่อไปอีกแล้วเช่นกัน”
“แกคุกคามผม!”
“มิบังอาจ? ผมแค่พูดคุยสิทธิ์ในการคุ้มครองสิ่งของกับพ่อ ยังมีเงินเดือนผลตอบแทน เทียบกับที่ผมสามารถกอบกู้ความเสียหายของบริษัท MBK กลับมา อันไหนเบาอันไหนหนัก ท่านพิจารณาเอง”
ฟันเหล็กหลงถิงกัดจนดัง กร๊อดกร๊อด เขากำกำปั้นอย่างแน่น หัวใจแทบจะเต้นออกมา “ได้! สองเท่า ตอนนี้กลับไปกับผม”
หลงเซียวอมยิ้ม “รีบอะไร น้ำชายังดื่มไม่หมด”
ชงชาใหม่อีกรอบ หลงเซียวกดรีโมตเปิดทีวีที่แขวนอยู่บนกำแพง ภาพฉายของช่องเฟิร์สไฟแนนซ์เมืองหลวงสนุกมาก
“ท่านผู้ชมทั้งหลาย ที่นี่กำลังถ่ายทอดสด ‘ความมืดมิดในหนึ่งอาทิตย์ของบริษัท MBK’ ให้ท่าน ก็เมื่อกี้อยู่ที่ มีผู้ถือหุ้นสามร้อยกว่าคนโมโหจนบุกเข้าไปในอาคารบริษัท MBK แล้ว แต่ว่าคุณหลงถิงท่านประธานกรรมการบริษัท MBK ไม่ได้อยู่ในออฟฟิศเลย ผู้ถือหุ้นสงสัยว่าคุณหลงถิงอาศัยความวุ่นวายหนีออกไปเลย…..ตอนนี้การจลาจลยังต่อเนื่องกันอยู่ ถ้าหากว่าบริษัท MBK ไม่ได้ให้คำตอบทันเวลา แค่กลัวว่า……”
มือทั้งคู่ของหลงถิงดันเบาะ “chua” จะลุกขึ้น แต่ขาสองข้างเมื่อยชาถึงขนาดไม่มีเรี่ยวแรงเคลื่อนไหว เนื้อที่อยู่ใต้คางสั่นไปหลายครั้ง ความโมโหของหลงถิงถูกบีบใกล้จะถึงขอบแล้ว เขาหันหน้าจ้องมองหลงเซียว ลางสังหรณ์ที่น่ากลัวรุนแรงมาก เขารู้แล้วว่าอะไร ต้องรู้อะไรแล้วอย่างแน่นอน
“รายการทีวีในช่วงนี้ ดูเหมือนน่าสนุกมาก ไม่รู้ว่าเวลาว่างพ่อจะไปดูไหม?” หลงเซียวเหลียวมองเวลา ห้าโมงเย็นแล้ว
“ในเมื่อแกรู้หมดแล้ว ยังไม่กลับไปกับผมอีก! ผมชดเชยสองเท่าให้แก ที่นั่งของประธานบริษัท MBK แกยังอยากจะเอายังไงอีกล่ะ?”
หลงเซียวเล่นแก้วน้ำชา “ได้ยินว่าบริษัท MBK เพิกถอนโครงการทั้งหมดของโรงพยาบาลหวาเซี่ยแล้วหรือ?”
ฟันของหลงถิงชนกัน ฟันเกิดเสียง กร๊อด ออกมา “ไม่มีเรื่องนี้! ผมจะไปสืบให้ชัดเจน”
“ไม่มีดีที่สุด ถ้าไม่งั้นใบหน้าของผมเอาไม่อยู่ อารมณ์ก็จะไม่ค่อยดีเช่นกัน”
หลงถิงถูกเขาดันไปทางตันที่ไม่มีทางออก เขาจำเป็นต้องฝืนใจมุ่งไปข้างหน้า รายการอยู่บนทีวีเล่นต่ออยู่เหมือนเดิม อีกทั้งการจลาจลกลายเป็นปฏิกิริยาลูกโซ่แล้ว มีคนมากมายตะโกนบริษัท MBK ให้คำตอบ เสียงที่ดังอยู่ในกลุ่มคนดังที่สุดก็คือ “หลงเซียว!” “หลงเซียว!”
“โครงการของหวาเซี่ยจะดำเนินการต่อ แกยังมีข้อเรียกร้องอะไรอีก!”
ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน พูดเสียงเย็นชา
หลงเซียวดื่มน้ำชาได้พอสมควรแล้ว “ผมดูเหมือนได้ยินท่านพูดว่า โครงการของเมืองเจียงเฉิงกับอเมริกา ก็จะให้ผมจัดการด้วยหรือ?”
“เป็นแกอย่างแน่นอน!”
“อย่างนี้ล่ะก็ เกรงว่าท่านต้องมีเงื่อนไขเพียงพอที่จะดึงดูดใจผมจึงได้ ที่ดินของเมืองเจียงเฉิงถูกเวนคืนโดยรัฐบาล ท่านรู้ว่ารัฐบาลของเมืองหลวงคุยกันยาก ”
ริมฝีปากบางๆของหลงเซียวพูดออกมาเบาๆ ทุกครั้งออกเสียงล้วนเหมือนลูกเหล็กตกอยู่บนจานกระเบื้องสีขาว ดัง เปรี้ยงเปรี้ยง ป้างป้าง
“แกอยากเอายังไงล่ะ?”
“ง่ายมาก โครงการของเมืองเจียงเฉิงผมจะเอา”
“แกพูดไร้สาระ!”
หลงถิงนั่งไม่อยู่แล้วจริงๆ เขาไม่อยู่แม้แต่นิดโครงการของเมืองเจียงเฉิงเป็นหัวใจสำคัญของบริษัท MBK ขาดทุนไปแล้วหลายหมื่นล้าน ตอนนี้เขาถึงขนาดจะเอาไป!
เอาไปทั้งหมดหรือ?!
“ถ้าไม่ก็ให้ผม ถ้าไม่ก็ให้รัฐบาลของเมืองเจียงเฉิงนั่งเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ พ่อทำธุรกิจมาหลายปี การค้าขายนี้นับได้ว่าชัดเจน”
หลงถิงรู้สึกหัวใจเต้นแรงจนเจ็บกระตุก เลือดหลั่งไหลรวมอยู่ปากหัวใจ หัวใจบวมเจ็บจนจะกลืนกินลมหายใจทั้งหมดของเขาทรงผมอย่างละเอียดอ่อนของหลงถิงถูกเขาสะบัดจนกระจาย ผมเงาดำดูแลอย่างดี ยังไม่มีผมขาว เพียงแค่ใบหน้านี้นะ แก่ลงไปหลายปีแล้ว
“เพียงแค่แกช่วยบริษัท MBK กลับมาเหมือนเดิม ผมสามารถยกโครงการของเมืองเจียงเฉิงให้แก”
ดีมาก แต่ยังไม่พอ
“โครงการของอเมริกาล่ะ?”
“ก็ให้แกเช่นกัน!”
เขาเบ่งออกคำนี้จากซอกฟัน อยากบีบคอของเขาให้ขาด! บีบลำคอของเขาให้ขาด!
เหอะๆ!
“โครงการของเมืองหลวง……” หลงเซียวค่อยๆพูดออกมาประโยคหนึ่ง
หลงถิงกัดฟัน “แกอยากจะเอาไปทั้งสามโครงการหรือ?!”
หลงเซียวหัวเราะ เหอะๆ พูดว่า “พ่อคิดมากเกินไปแล้ว ที่ไหนผมจะมีใจโลภขนาดนี้ล่ะ? สิ่งที่ผมอยากได้เพียงแค่ใช้ชีวิตอย่างง่ายๆเท่านั้น โครงการของเมืองหลวงผมจะเอาไปได้ยังไงล่ะ? เพียงแค่ผมได้ยินพ่อกับพ่อตาของผมในปีนั้นมีองค์กรการกุศลแห่งหนึ่งอยู่ในเมืองหลวง จากนั้นมาองค์กรการกุศลอยู่ดีๆหายไปเลย ผมแปลกใจมากตกลงว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่…….”
หลงถิงยังไม่ได้ลุกขึ้นมา ก็นั่งลงไปอย่างรุนแรงอีกครั้ง “แกสืบผมหรือ?”
“กล้าได้ยังไงล่ะ? ท่านคือพ่อของผม! แต่ผมคิดว่า สถาบันสวัสดิการเด็กที่ดีขนาดนี้ หายไปแล้ว น่าเสียดายมากจริงๆ ไม่อย่างนั้นพ่อก็ทำให้โครงการของเมืองหลวงกลายเป็นสถาบันสวัสดิการของเด็กเถอะ สะสมบารมีให้มาก กลางคืนฝันร้ายให้น้อยลงหน่อย”
“แก!”
“เสี่ยวจื๋อเป็นเด็กที่ใจดี วิธีการสอนสั่งแบบสัตว์ป่าของท่านไม่เหมาะสมกับเขา ไม่อยากทำลายลูกของตนเอง ก็ปล่อยมือให้อิสระเขา”
“แกยุ่งมากเกินไปแล้ว!”
“เพียงแค่ข้อเสนอ ท่านไม่ฟังก็ได้”
พูดถึงเสี่ยวจื๋อ หลงเซียวก็ยังเจ็บใจเป็น อะไรเขาก็ไม่รู้กลับถูกหมุนเข้าไปในมหันตภัยหนึ่ง เขาหวังว่าเขาสามารถถอยออกไปทั้งตัวได้ ถ้าหากว่าไม่ได้ เขาก็หวังว่าเขาได้รับบาดเจ็บน้อยลงหน่อยเช่นกัน
“ข้อเรียกร้องของแกผมรับปากไปหมดแล้ว ตอนนี้ตามผมกลับบริษัท” หลงถิงดันเบาะลุกขึ้นมายืน แต่ว่าขาสองข้างของเขาเมื่อยชาจนยากจะอดทน แค่ขยับก็กระตุกถึงเส้นประสาททั้งตัว เจ็บจนใกล้จะเป็นอัมพาต
หลงเซียวลุกขึ้นมา สะบัดชุดสูทแล้ว สะบัดอีก ชุดสูทที่ตรงเรียบไม่มีรอยยับสักนิด ลักษณะของเขายังเป็นเหมือนตอนที่มาสูงส่ง งดงาม “พรุ่งนี้จึงเป็นวันสุดท้าย เห็นสิ่งที่ผมอยากได้ ผมย่อมออกมาอยู่ที่บริษัท MBK อยู่ดี”
หลงเซียวติดกระดุมเม็ดหนึ่งของชุดสูท ชุดสูทสีขาวเงินดูงดงามจนแสบตา “ยังมี พ่อเรียนรู้การชิมชาหน่อยดีกว่า ชาล้างไฟ สงบอารมณ์ อายุมากแล้วไฟร้อนโจมตีหัวใจได้ง่าย”
“หัวใจผมดีมาก!” ขาหลงถิงชาจนปวดจี๊ด แต่เขาขยับไม่ได้ ท่าทีอึดอัดจนนิ่งอยู่
หลงเซียวใส่รองเท้าหนังขึ้นมา รองเท้าหนังดำเงา ตั้บตั้บ เดินมา “งั้นดีมาก พ่อดูแลร่างกายให้ดีๆ ทางยังยาวไกล ความสนุกยังมีมากมาย”
เขาเปิดมือใหญ่ออก กดเบาๆอยู่บนไหล่ของหลงถิงหนึ่งที หลงถิงที่ถูกเขากดไปหนึ่งที เมื่อยชาจนปวดจี๊ด ตุ๊บตุ๊บตุ๊บ ตีระบบประสาทแตกทุกเส้น เขาเจ็บจนหน้าซีด!
“หลงเซียว แกภาคภูมิใจเร็วเกินไป!”
มีสักวันที่แกต้องขอร้องผม แกรอดูเถอะ!
หลงเซียวผลักประตูของห้องพิเศษออก ท้องฟ้าทางตะวันตกถูกพระอาทิตย์ตกย้อมกลายเป็นสีแดงชาด แดงจนแวววาว แดงจนเจิดจ้า แดงจนกว้างโอ่อ่า
“พ่อ เลือดไหลเต็มแม่น้ำเป็นสีแบบนี้หรือเปล่า?”
เขาเงยหน้าจ้องมองพระอาทิตย์ตกทางตะวันตก แสงสีแดงเต็มท้องฟ้า เหมือนดั่งมหาสมุทรสีเลือด
หลงถิงเงยหน้าจ้องมองพระอาทิตย์ตก แสงเงินแสงทองบนท้องฟ้าแม่น้ำไหล พระอาทิตย์ตกลึก ดูเหมือนสระเลือดมาก เหมือนมากเลย
“เป็นประสาท! พระอาทิตย์ตกแค่นั้น!”
“แต่ผมได้ยินว่า เคยเกิดคดีฆ่าทั้งตระกูลในอเมริกา ในเหตุการณ์ก็เป็นแบบนี้ บ้านหลังนั้นขึ้นๆลงๆ คนแก่คนหนุ่ม แค่คืนเดียวทั้งบ้านถูกฆ่าหมดเลย น่าเวทนาเกินกว่าที่จะทนดูได้ ทั้งบ้านเต็มไปด้วยเลือด ผมไม่เห็นสภาพการณ์ในเวลานั้น พ่อลองคิดดูสิ เป็นแบบนี้ใช่หรือไม่”
สมองของหลงถิงเหมือนดั่งถูกค้อนตีหนึ่งที หลังศีรษะเจ็บจี๊ด ตาของเขาเดิมทีที่ตึงใหญ่ยิ่งใหญ่ยิ่งกลมกว่าเก่าอีก สายตาที่มืดมัวเต็มเปี่ยมด้วยสีเลือด “แก…….พูดอะไรอยู่หรือ?”
หลงเซียวยิ้มขึ้นมา ไม่มีอารมณ์ ไม่มีคลื่น ไม่มีความโมโห “ไม่ได้พูดอะไร แค่มีความรู้สึกแล้วพูดออกมาเท่านั้น พรุ่งนี้ยังมีเรื่องมากมายต้องทำ พ่อกลับบ้านแล้วพักผ่อนให้เร็วๆหน่อย”
ฝ่ามือของหลงถิงเปียกชุ่มด้วยเหงื่อแล้วไม่รู้ตัว เหงื่อไหลตามเส้นลายมือค่อยๆกระจาย ไหลเต็มไปทั่วฝ่ามืออย่างรวดเร็ว “แกยังจำได้ว่าตนเองมีแม่คนหนึ่งหรือไม่!”
“พูดแบบนี้ ในเงื่อนไขของผมควรเสริมเพิ่มอีกข้อหนึ่ง แม่ของผม จะต้องนั่งอยู่ที่นั่งของคุณหญิงตระกูลหลงอย่างมั่นคง คุณหญิงที่แต่งตามประเพณีของพ่อในปีนั้น เมียน้อยหรือโสเภณียังไงก็เทียบไม่ติด ท่านรู้สึกยังไงล่ะ?”
“แก!”
“เวลาดึกแล้ว ผมกลับบ้านก่อน พ่อเก็บใจสักนิด ความในใจหนักเกินไปจะแก่เร็ว”
“แก!”
“พ่อไม่ชอบชาต้าหงเผา คราวหน้าผมเชิญท่านดื่มชาซีหูหลงจิ่ง ชาหลงจิ่งยิ่งทำให้ใจสงบ ขจัดพิษ ทำความสะอาดปอด บำรุงหัวใจ!”
