ตอนที่ 454 สิ้นสุดการเดินทาง กลับมาอย่างสมบูรณ์แบบ
เครื่องบินบินตรงไปยังเคนยา ใช้แค่ครึ่งชั่วโมง
ลั่วหานตื่นตะลึงถึงประสิทธิภาพทนทานอยู่ยงคงกระพันสุดๆของเครื่องบินก่อน “สามีจ๋า เครื่องบินลำนี้ตกลงว่าคุณทุ่มเทจิตใจไปมากเท่าไหร่ล่ะ? เครื่องใช้ข้างในหรูหราจนเกินไป ความเร็วในการบินยังเร็วจนพลิกฟ้า สุดยอดนะ!”
หลงเซียวจับมือลั่วหานเดินลงบันได ระยะห่างแค่ไม่กี่ก้าวก็ลงพื้นแล้ว จึงตอบว่า “เครื่องบินลำนี้อยู่มาหลายปีแล้ว ที่จริง ตอนเวลานั้นผมซื้อมันไว้ คือเตรียมพร้อมที่จะใช้ตอนฮันนีมูน”
ฮันนีมูนหรือ? ความหมายคือ เพราะว่าเธอถูกทำร้ายทำให้เขาหดหู่ใจ ดังนั้นการฮันนีมูนที่เตรียมไว้ตั้งแต่แรกจึงถูกยกเลิกหรือ?
“ดังนั้น…….แท้ที่จริงแล้วในเวลานั้นคุณได้วางแผนฮันนีมูนอยู่หรือ? จริงๆรึเปล่า?”
ลั่วหานไม่กล้าเชื่อ เธอไม่กล้าเชื่อ คิดไม่ถึงว่าเขาเคยคิดวางแผนมากมายขนาดนี้แล้ว แท้ที่จริงแล้วเขาเตรียมพร้อมทุกอย่างมานานแล้ว
หลงเซียวพยักหน้า คิดไม่ถึงว่าเรื่องในเวลานั้นยังมีสักวันที่จะอธิบายให้ชัดเจนได้ เขาแอบรู้สึกโชคดีในใจว่ามีการเดินทางครั้งนี้ ทำให้ความเข้าใจผิดที่พัวพันมาหลายปีล้วนสามารถคลี่คลายได้
“อืม ซื้อก่อนที่จะแต่งงาน แต่……..จนถึงในเวลานี้ ใช้ไปแค่สองครั้ง ครั้งที่หนึ่ง ก็คือคุณอยู่ที่เคนยา ผมมาหาคุณ จากนั้นมาก็ไม่เคยไปเตะต้องเลย ผมคิดว่าก่อนที่มันจะแทงบัญชีเป็นของชำรุด ไม่มีโอกาสที่จะบินขึ้นท้องฟ้าอีกแล้ว ขอบคุณครับ ลั่วลั่ว”
ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เอง!
ที่แท้เวลานั้นคิดไม่ถึงว่ามีเรื่องมากมายขนาดนี้ สิ่งที่เขารู้ เธอไม่รู้ สิ่งที่เขาไม่รู้ เธอรู้ ทั้งสองเพราะว่าการเข้าใจผิดเกิดการขัดแย้งมากมายเท่าไหร่ สร้างการทำร้ายมากมายเท่าไหร่
ลั่วหานเงยหน้าจ้องมองเครื่องบินสีขาวที่ยังใหม่อยู่ เกาะแขนของเขาไว้ “คุณมาหาฉันครั้งก่อน จอดอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”
หลงเซียวพยักหน้า “ใช่ที่นี่ แต่ว่าลานจอดอากาศยานในเวลานั้นทรุดโทรมเกินไป ทั้งหมดมีรูรั่วมากเกินไป ตอนนี้ซ่อมแซมให้ดีๆแล้ว”
ไม่ถูกต้องหรือ? เธอล้วนดูไม่ออกสักนิด มีเงาของเวลานั้นสักนิดที่ไหนล่ะ เธอก็หาตำแหน่งที่ตนเองตกหน้าผาไม่เจอแล้วเช่นกัน
ลานจอดอากาศยานที่ได้รับการซ่อมแซมใหม่แล้ว ความกว้างใหญ่กว่าหนึ่งเท่าตัว บริเวณรอบๆล้วนสร้างรั้วป้องกันสูงมากกว่าหนึ่งเมตร เหวที่อยู่ข้างๆถูกกั้นไว้อยู่ข้างหลังรั้วป้องกัน สามารถพิงรั้วส่องมองทิวทัศน์อย่างวางใจ ไม่ต้องเป็นห่วงว่าจะเกิดอุบัติเหตุตกเหวสักนิด
“คุณหลงเป็นผู้มีอิทธิพลใหญ่ในท้องถิ่น ช่างไม่เสียดายที่จะใช้เงินจริงๆ” เธอเยาะเย้ยเขาอย่างมีความสุข ในใจถูกการรักใคร่โปรดปรานของเขาเติมเต็มอย่างหวานมากมานานแล้ว
เธอส่องมองหุบเขาลึกที่อยู่ใต้รั้วป้องกัน สามารถรู้สึกได้อย่างเลือนรางในปีนั้นที่ตกหน้าผาอย่างหมดหนทางและสิ้นหวัง เธอแหบคอร้องเรียกชื่อของเขา น้ำตาของเธอไหลทีละหยดเปียกทั่วใบหน้า
จนถึงวันนี้ก็ยังจำได้ ในวันที่ฝนตกหนัก เธอบ่นอยู่ในใจ หลงเซียว……ฉันรอคุณไม่ได้แล้ว…….ฉันรอคุณไม่ได้แล้ว…….
ตอนนี้ เธอหมุนตัวหลบเข้าไปในอ้อมอกของเขา เมฆดำในใจล้วนกระจายไปหมด
“เวลานั้น ฉันคิดว่าฉันจะลาจากคุณไปแล้วจริงๆ ฉันคิดว่าฉันรอคุณไม่ได้แล้ว เครื่องบินของคุณไม่มาเลย แต่ฉันจะตายแล้ว…….” เธอกระซิบอยู่
เขาไม่พูดไม่จากอดเธอไว้ อ่อนโยนและรอบคอบ
“หลงเซียว” เธอร้องอย่างลุ่มหลง
“อืม” เขากอดอย่างอ่อนโยน
“หลงเซียว!” อยู่ดีๆเธอร้องเรียกชื่อเขาอย่าง งงๆ เสียงดัง เหมือนดั่งเสพติดแล้ว “หลงเซียว! หลงเซียว!” เรียกต่อๆกันไปหลายรอบ !
เธอยื่นมือทำเป็นรูปแตร ร้องเสียงดังพุ่งใส่หุบเขากับหน้าผาอย่างปลดปล่อย “หลงเซียว——หลงเซียว——”
ชื่อในปีนั้นที่เรียกยังไงก็เรียกไม่ขาน ฝันร้ายที่ไล่ไม่ไป เธอจะไม่จะไม่ จะไม่ทำอีกแล้ว!
“ผมอยู่ที่นี่ ผมมาแล้ว”
“แม้ว่ามาสาย แต่ว่าผมอยู่ที่นี่” เขาเอาลั่วหานปกคลุมไว้อยู่ระหว่างตนเองกับรั้วป้องกัน หน้าอกที่หนากว้างให้ความรู้สึกปลอดภัยที่ไร้รูปลักษณ์แก่เธอ
ลั่วหาน เฮอะๆๆ หัวเราะเหมือนเด็กคนหนึ่ง “ในที่สุดก็รอคุณจนได้ โชคดีที่ไม่ได้ยอมแพ้”
เขาใช้มือที่สวมแหวนอยู่จับมือของเธอไว้ กุมไว้ จับไว้อยู่ในมืออย่างแน่น “ขอบคุณที่คุณรอผม”
“ชาตินี้ฉันไม่มีอะไรที่น่าเสียดายอีกแล้ว หลงเซียว ฉันไม่มีอะไรที่น่าเสียดายอีกแล้ว”
เครื่องบินลำเดียวกัน สถานที่ที่เดียวกัน เวลาเหมือนทะลุดวงดาวกับมหาสมุทร ความเสียดายที่เกิดรากอยู่ในใจทั้งหมด ล้วนถูกเขาเติมเต็ม
การฝันร้ายของเธอถูกเขาเปลี่ยนเป็นความทรงจำที่งดงาม ความตื่นตกใจของเธอกลายเป็นความรักใคร่โปรดปรานในมือเขา ทะเลกว้างใหญ่สีดำที่แม้แต่เธอนึกถึงขึ้นมาก็ล้วนจะเจ็บใจนั้น ปัจจุบันนี้ความรักอันลึกซึ้งล้วนกลายเป็นความอ่อนโยนอยู่นัยน์ตาของเขา
เธอมีความสุขเต็มเปี่ยมแล้ว!
คนอื่นพูดว่าความรักลึกซึ้งไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันนาน ความรักใคร่โปรดปรานไม่จำเป็นต้องพูดมาก แต่ว่าลั่วหานขอบคุณเขาที่เป็นเพื่อนมาโดยตลอด ยิ่งชอบคำพูดอันแสนหวานของเขา
ความรักของเขามีอุณหภูมิ สมบูรณ์พูนสุขรอบคอบไม่มีที่ติ ก็เหมือนดั่งคนอย่างเขา สมบูรณ์แบบไร้ที่ติ ไม่ยอมให้แปดเปื้อนทรายสักเม็ด การเดินทางที่เตรียมพร้อมอย่างละเอียดในครั้งนี้ มองแล้วเหมือนหลบหนีความวุ่นวายในเมืองหลวง
แต่ว่าลองคิดดูสถานที่ที่หยุดในทุกแห่ง ใจละเอียดอ่อนของเขาช่างสมบูรณ์แบบเหลือเกินจริงๆ!
ลั่วหานเขย่งเท้า ไปยังริมฝีปากจูบเขาเองหนึ่งที “คุณหลง ภูเขาสูญเสียขอบ ท้องฟ้าแผ่นดินบรรจบกัน จึงกล้าละทิ้งความรักที่มีต่อคุณ ฉันรักคุณ”
ฉันรักคุณของเธอ พูดจนเบานุ่มดั่งเมฆลอยก้อนหนึ่ง และหนักจนครึ่งตัวทับอยู่บนกายเขา ตามด้วยจูบที่พัวพันหลงใหลอันหนึ่ง ขยี้เละอยู่ริมฝีปากของเขา
“ผมรักคุณ ลั่วลั่ว”
เขาเพิ่มความลึกจูบนั้น ถี่ยิบแน่นขนัด แน่นมากไม่มีช่องว่าง ไม่เหลือความเสียดายสักนิด
ผ่านไปนาน พวกเขาปล่อยกันและกันออก จับมือเดินลงจากเขามองไม่ออกว่าเป็นสถานที่ที่รับภัยแผ่นดินไหวร้ายแรงที่สุดในปีนั้น แต่——
เมืองที่อยู่นัยน์ตานี้ซ่อมแซมใหม่แล้ว เวลาผ่านไปเกือบสี่ปีแล้ว ร่องรอยแห่งความตายถูกเจือจาง สภาพที่นี่เปลี่ยนไปหมดเลย
“โอ้พระเจ้า ความคืบหน้าในการซ่อมแซมใหม่เร็วมาก คุณอย่าบอกฉันว่า เป็นการช่วยเหลือจากคุณ” หลงเซียวทำให้ลั่วหานตื่นตกใจ ต่อเรื่องในปีนั้นเขามีความเคียดแค้นที่ลึกนะ คิดไม่ถึงว่าเอาเงินมาซ่อมแซมลานจอดอากาศยาน และการซ่อมแซมของเมือง เขาจะต้องใช้เงินไม่น้อยอย่างแน่นอนล่ะ?
หลงเซียวส่องดูไปหนึ่งรอบ ในที่สุดก็ได้พบเห็นเป้าหมาย “ไม่ใช่เป็นการช่วยเหลือจากผม คือคุณ ตามผมมา”
เขาจับมือของเธอไว้ ตามทางเล็กที่มีดอกไม้บานเต็มทั้งสองข้างอ้อมไปบ้านใหม่หลังหนึ่ง มีศิลาจารึกสีขาวที่ละเอียดอ่อน วางไว้อยู่บนแท่นด้านหน้า เป็นศิลาจารึกการขอบคุณที่คนในพื้นที่ตั้งใจสร้างขึ้นมา
“GOD!” ลั่วหานแปลกใจจนปิดปากไว้ ไม่น่าเชื่อ ไม่น่าเชื่อเหลือเกิน!
บนศิลาจารึกใช้ภาษาอังกฤษกับจีนสองภาษาเขียนตัวหนังสือใหญ่อย่างตื่นตาไว้ว่า “ขอบคุณ คุณผู้หญิงฉู่ลั่วหานที่ช่วยซ่อมแซมบ้านให้กับพวกเรา”
ข้างล่างเขียนจำนวนเงินบริจาคอย่างชัดเจน เป็นจำนวนเงินที่มหาศาลก้อนหนึ่ง!
“คุณ……..คุณใช้นามของฉันบริจาคเงินให้ที่นี่หรือ?”
“อืม เพื่อเมืองนี้คุณเสียสละมากเกินไปแล้ว ผมจะให้ความทุ่มเทของคุณเสียเปล่าได้ยังไงล่ะ?”
“แต่ว่า คุณบริจาคก็…….มากเกินไปแล้วมั้ง?” แม้เธอก็เจ็บใจแล้ว เจ็บใจมากนะ
หลงเซียวพยักหน้า ขมวดคิ้วพูดว่า “ตอนเวลานั้นผมเสียใจมากเกินไป คาดว่าตัวเลขศูนย์เกินไปตัวหนึ่ง”
ลั่วหาน “……เอ่อ……”
เขตเภทภัยที่ซ่อมแซมใหม่แล้วเงียบสงบสุข ดูเหมือนไม่เคยเกิดเภทภัยมาก่อน ทุกอย่างล้วนสวยงามขึ้นมา ที่ที่มีบาดแผลตกสะเก็ด ยิ่งแข็งแรงมากกว่าแต่ก่อนแล้ว
“ดีจริงๆ หลงเซียว แบบนี้ดีจริงๆ คุณช่วยวาดวงกลมหนึ่งวงให้ชีวิตของฉันเลย สมบูรณ์พูนสุขแล้ว”
“แบบนี้ก็สมบูรณ์พูนสุขหรือ? คุณพอใจง่ายเกินไป” ตาที่งดงามของเขาตกตะกอนคลื่นอ่อนโยนเล็กน้อย ให้เธอไปหมดเลย
ลั่วหานโล่งใจหนึ่งที เงยหน้าจ้องมองท้องฟ้าที่สูงไกลร้อนจัดในประเทศเขตร้อน “ไม่ ฉันยังไม่รู้จักพอ ชีวิตของฉันสมบูรณ์พูนสุขแล้ว ของคุณยังไม่ได้ พวกเรากลับไปกันเถอะ คุณช่วยทำให้ความฝันของชีวิตฉันสมบูรณ์ ฉันก็จะช่วยกางร่มให้ชีวิตของคุณ”
หลงเซียว คำพูดของเธอที่ละเอียดอ่อน “ช่วยกางร่มให้ชีวิตของผม ดี”
ชีวิตของเขาน่ะ…….พายุฝนยังไม่ได้เริ่มต้น ต้องการคนกางร่มคนหนึ่งจริงๆ แต่ว่า “คุณก็คือร่มของผม คุณอยู่ด้วยก็พอแล้ว”
ต่อให้มีฝนหิมะลมน้ำค้าง สถานที่ที่มีเธออยู่ล้วนเป็นท้องฟ้าที่แจ่มใส
“ดี ฉันเป็นร่มของคุณ พวกเราไปแบกรับทั้งหมดด้วยกัน! หลงเซียว พวกเรากลับไป!”
“เชื่อฟังคุณหญิงครับ”
——
ออฟฟิศประธานกรรมการบริษัท MBK
หลงถิงจับโทรศัพท์ขึ้น เพี้ยง โยนแตก!
“เลวทรามชั่วช้า!”
เหลียงจ้งซุนเงยหน้าจ้องมองหลงถิง “ท่านประธานกรรมการ เป็นยังไงแล้วล่ะ?”
หลงถิงโยนตัวเองลงบนเก้าอี้ ปุ้ง ปุ้ง ปุ้ง ทุบโต๊ะอย่างแรง “เลวทรามชั่วช้า! เมื่อวานตกลงแล้วจะช่วยผมจัดการโครงการของเมืองเจียงเฉิง วันนี้เล่นไท่เก๊กกับผม! เฒ่าสารพัดพิษ!”
คาดเดาไม่อยาก รัฐบาลของเมืองหลวงไม่ได้ให้หลงถิงสมหวัง
เหลียงจ้งซุนเก็บโทรศัพท์ขึ้นมา วางให้ดีๆอย่างระวัง “ท่านประธานกรรมการ ตอนนี้ท่านคิดว่าจะทำยังไงดีหรือ? วันนี้คนที่รวมตัวอยู่ข้างล่างยิ่งมากขึ้น อีกทั้ง…….คุณชายรองออกแถลงการณ์ว่าภายในหนึ่งอาทิตย์จะให้คุณชายใหญ่กลับมาควบคุมสถานการณ์โดยรวม จากการออกแถลงการณ์จนถึงวันนี้ผ่านไปสี่วันแล้ว ถ้าหากว่าในสองวันนี้ยังไม่มีข่าวของคุณชายใหญ่ ผมกลัวว่า…….”
เขาไม่กล้าพูดต่อไปอีก แต่ความหมายเห็นได้ชัดเจนพอแล้ว
หลงถิงนึกไม่ถึง ตัวเองถึงขนาดจะถูกทำให้พ่ายแพ้
“ไม่มีทางอื่นแล้วหรือ?” หลงถิงกดเสียงต่ำไม่ยินยอมถามไปประโยคหนึ่ง ทีละคำทีละประโยคล้วนเป็นไอเย็น
“อีกครึ่งชั่วโมงประชุมคณะกรรมการ ท่านอยากจะทำยังไงล่ะ? เสียงเรียกร้องของพวกกรรมการดังกว่าคนที่อยู่ข้างล่าง อีกทั้งเรื่องเกิดขึ้นมาถึงขั้นนี้แล้ว พวกกรรมการดูเหมือนสูญสิ้นความอดทนไปแล้วอีกทั้งตอนนี้มีสื่อมวลชนมากมายล้วนเอาบริษัท MBK กับLehman Brothers มาเทียบกันอยู่ ยังมีคนพูดว่าบริษัท MBK ไปไม่รอดแล้ว”
“หลงเซียว……” หลงถิงกัดฟันเปล่งออกมาสองคำนี้ เขาอยากจะใช้ซอกฟันกัดให้เละ ฉีกให้เละ
ผ่านไปนาน…….
หลงถิงลุกขึ้นจากเก้าอี้ “ติดต่อเขา แน่ใจถึงที่อยู่ของเขาก่อน”
“ได้ครับ”
“สำหรับเขาจะมาได้หรือไม่ ผมยังต้องใช้ดุลพินิจ”
“ได้ครับ”
ในเวลาเดียวกัน หลงจื๋อได้รับคำเตือนจากเลขา จะเปิดการประชุมคณะกรรมการทันที
“วันที่สี่แล้ว…….” หลงจื๋อจัดแต่งชุดสูทสักหน่อย ยิ้มจนเจ็บปวดเล็กน้อย ความทุกข์ทรมานขมขื่นเล็กน้อย “ผู้ช่วยจี้ คุณคิดว่าวันนี้จะสำเร็จไหม?”
จี้ตงหมิงพยักหน้า “การวางแผนอยู่ที่คน ความสำเร็จอยู่ที่ฟ้าคุณชายรอง เชิญเถอะ”
หลงจื๋อหัวเราะ เหอะๆ “จี้ตงหมิง คุณคือสุนัขจิ้งจอกที่เจ้าเล่ห์ตัวหนึ่ง ข้างกายพี่ชายใหญ่ผมมีผู้ช่วยอย่างคุณแบบนี้ ดั่งเสือติดปีก!”
จี้ตงหมิงไม่เคยเรียกร้องผลงานตนเอง แต่เป็นอ่อนน้อมถ่อมตนพูดว่า “ไม่ครับ เจ้านายเป็นมังกรซึ่งอยู่ท่ามกลางหมู่คน ผมเป็นได้เพียงแค่แหงนมองหลังของเขาเรียนรู้ผิวเผินเท่านั้น ”
หลงจื๋อสูดลมหายใจลึกๆหนึ่งที “เป็นมังกรซึ่งอยู่ท่ามกลางหมู่คน พี่ชายใหญ่ของผมเป็นมังกรซึ่งอยู่ท่ามกลางหมู่คนจริงๆ มังกรตัวนี้ สุดท้ายก็จะบินกลับมา”
“คุณชายรองก็เป็นมังกรเช่นกัน”
“ไม่ครับ ผมไม่อยากเป็นมังกร ผมเป็นม้าตัวหนึ่งก็พอแล้ว ท้องฟ้าไม่เหมาะกับผม ท้องฟ้าแม้ว่าดี แต่ว่าสูงเกินไปแล้ว…….ตำแหน่งที่สูงเกินไป เงียบเหงาเปล่าเปลี่ยวเหลือเกิน” เขากระซิบ อย่างเงียบขรึมหลายประโยค จัดแต่งชุดสูทให้ดีๆ ยกขาเดินก้าวไป
ไม่เกินความคาดคิด ในการประชุมคณะกรรมการเถียงกันอย่างรุนแรง พวกกรรมการเอียงไปทางหลงเซียวหมด เรียกร้องให้หลงเซียวกลับมาทันที กอบกู้การสูญเสียของบริษัทกลับคืนมา
สมาชิกของคณะกรรมการบริษัท MBK ล้วนเป็นรุ่นอาวุโส แน่นอน ก็เป็นผู้คนกลุ่มหนึ่งที่หันหางเสือตามลม เห็นแก่ผลประโยชน์
ปัจจุบันนี้เงินในมือยิ่งมายิ่งน้อยลง จ้องมองตลาดหุ้นระเหยไปกับตา บินหนีเต็มท้องฟ้าล้วนเป็นเงินหยวน อย่างนั้นจะได้หรือ
ในห้องประชุม การถกเถียงกันยังคงต่อเนื่อง ผ่านไปแล้วหนึ่งชั่วโมง ผ่านไปแล้วสองชั่วโมง……..
ด่าด้วยการดูถูกเหยียดหยามของหลงถิง การโต้แย้งของหลงจื๋อ การถกเถียงกับการปะทะของพวกคณะกรรมการ
อิอิ!
จี้ตงหมิงยืนอยู่ข้างนอก เสียงด่าอยู่ข้างใน เสียงโยนของดังขึ้นเรื่อยๆเป็นช่วงๆ ไม่ยากที่จะจินตนาการว่าคึกคักมากขนาดไหน
จี้ตงหมิงยืนมือไขว้หลัง ยิ้มเย็นชาอยู่ในใจ
ทะเลาะกันไปเถอะ โวยวายไปเถอะ พลิกฟ้าแล้วจึงจะดี!
และอยู่ในเวลานี้ มือถือของจี้ตงหมิงสั่นขึ้นมาเลย
หยิบมือถือออกมา หัวใจของจี้ตงหมิง ตุ้มตุ้มตุ้ม สั่นสะเทือนอย่างรุนแรงสามครั้งต่อกัน โอ้ฟ้า! พระเจ้า!
หนึ่งเดือนแล้วนะ!! หนึ่งเดือนเต็มๆ!
เจ้านายบ้านพวกเขาถึงขนาด……..ถึงขนาดโทรมาแล้ว!
อ๋าว อ๋าว อ๋าว!
จี้ตงหมิงจับหน้าอกไว้ สงบสติ จะต้องสงบสติ!
“เจ้านาย…….”
เสียงของเขาสั่นอยู่ ไอ้ควย สงบสติไม่ได้! สงบสติไม่ได้!
“ผมกลับมาแล้ว”
สายโทรศัพท์ฝั่งโน้น เสียงที่อบอุ่นยาวไกล คุ้นเคย ใกล้ชิด ดึงดูดใจ แทบจะน่าฟังจนไม่สามารถบรรยายได้!
