ตอนที่ 469 ฉันเป็นโรคไข้ใจ มาดูแลฉันเถอะนะ
หลงเซียวเดินออกจากคลับเฮ้าส์ ปัดกลิ่นบนชุดสูทของเขาออก เขาไม่ชอบกลิ่นน้ำหอมของเจิ้งซินจนถึงขั้นเกลียด เกลียดถึงขั้นสูดครั้งหนึ่งก็ยังขยะแขยง
ทันใดนั้น รถBenzสีดำคันหนึ่งขับมาพร้อมเปิดประตูออก หวังเจี้ยนเดินออกมาอย่างเร็ว พร้อมกับถือเสื้อยี่ห้อArmaniตัวใหม่หนึ่งที่พึ่งซักเสร็จมา
อย่างเคารพ “ประธาน นี่ชุดของท่าน”
เวลาที่หวังเจี้ยนอยู่กับหลงเซียวมีไม่มาก แต่เขารู้ดีว่าหลงเซียวรักความสะอาดที่มากกว่าคนทั่วไป แต่ความสะอาดของประธานนี้เขาชอบ
นึกถึงครั้งก่อนชุดสูทของเขาถูกเจิ้งซินชน เขาเอาทิ้งโดยทันที หวังเจี้ยนรู้เลยจัดเตรียมเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้เขาได้เปลี่ยนด้วย
เป็นไปตามคาด ประธานก็ยังคงเกลียดเจิ้งซินเหมือนเดิม
หลงเซียวใช้สายตาที่ยิ้มอ่อนๆมองเขา “หวังเจี้ยน นายนี่เป็นคนที่คุ้มต่อการพัฒนาจริงๆ ”
หวังยิ้มอย่างเคารพพูดว่า “ต่อไปผมก็เป็นคนของประธานแล้ว ความชินของประธานผมก็จะค่อยๆเรียนรู้ไป ทำหน้าที่ผู้ช่วยนี้ให้ดีที่สุด”
หลงเซียวดึงชุดสูทลงแล้วเปลี่ยนตัวใหม่เข้าไปอย่างไว กลิ่นฉุนที่จมูกหายไปสักที เขาสูดอากาศที่สดชื่นเข้าทีหนึ่ง ยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา “ไปเถอะ”
“ครับ!”
หวังเจี้ยนเปิดประตูรถBenzสีดำที่หลงเซียวนั่งมาเมื่อกี้ออกให้หลงเซียวนั่งเข้าไป แล้วตัวเองก็อ้อมไปนั่งข้างที่ใกล้คนขับ
คนขับขับรถออกมา หวังเจี้ยนแอบมองสีหน้าของหลงเซียวผ่านทางกระจกแต่หลงเซียวไม่ปรากฏสีหน้าแต่อย่างใด
หวังเจี้ยนถามอย่างเบาๆว่า “ท่านจะทำอย่างไรต่อ ประธาน?”
หลงเซียวไม่แสดงกิริยาใดๆพร้อมกับหลับตาลงพักผ่อน “ควรทำอย่างไรก็ทำอย่างงั้นแหละ ต้องใช้เธอให้คุ้มค่า”
หวังเจี้ยนกลืนน้ำลาย เอาตามจริงคือเขาไม่เข้าใจที่หลงเซียวพูด
เสียงโทรศัพท์หลงเซียวดังขึ้น
เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา ข้างบนมีข้อความจากลั่วหานส่งมา
“เมื่อกี้ฉันอยู่ห้องผู้ป่วยช่วยเขา วันนี้ฉันเข้าเวร เที่ยงคืนกว่าถึงจะกลับบ้านได้ คุณนอนหรือยัง?”
ข้อความที่ส่งออกไปตั้งแต่2ทุ่ม เกือบจะ4ทุ่มถึงจะตอบกลับ หลงเซียวอมยิ้มแล้ว
“เธอเป็นหมอพิเศษของโรงพยาบาล ทำไมต้องเข้าเวร? ต่อไปเวรดึกเธอไม่ต้องไป”
ลั่วหานดื่มน้ำอยู่เห็นข้อความที่หลงเซียวตอบมา ยิ้ม “ปกติของหมอก็เป็นแบบนี้แหละสลับกันเข้าเวรทำงาน24ชั่วโมง เพื่อรักษาความปลอดภัยของคนไข้”
หลงเซียวเคาะหน้าจอตอบกลับไปอีกข้อความ “ฉันอยากเป็นคนไข้เธอจังเลย จะได้โดนเธอดูแลตลอด24ชั่วโมง”
ลั่วหานดูจนตาอมยิ้ม ทำให้เขาอารมณ์ดีจริงๆ!
“เธอไม่ใช่คนไข้ของฉัน แต่ฉันสามารถเป็นคนไข้เธอได้ คุณชายหลง ฉันเป็นโรคคิดถึงแล้วเมื่อไหร่คุณจะกลับมาดูแลฉัน?”
หลงเซียวหัวเราะขึ้นมาทันที เสียงช่างน่าฟัง “ได้! รอฉัน!”
ทันทีที่เขาหัวเราะ หวังกับคนขับรถถึงกับอึ้ง เกิดอะไรขึ้น? เมื่อกี้ประธานหมายความว่าอย่างไร?
——
ในยามค่ำคืนรถตำรวจพาเจิ้งซินตรงไปที่สะพานแล้วตรงเข้าไปที่เส้นทางชานเมืองโดยไม่หันกลับ
ในตอนแรกเจิ้งซินกัดฟันคิดว่าจะให้พ่อช่วยเธอออกมายังไง แล้วค่อยมาแก้แค้นหลงเซียวให้หนักตามที่เขาทำเธอ
แต่เมื่อมองไปที่เส้นทางเจิ้งซินก็เริ่มตื่นตัว ถนนสายนี้เป็นถนนที่ออกจากกรุงเมืองหลวง ไม่ใช่เส้นทางไปสถานีตำรวจ
เจิ้งซินเขย่ามือ “พวกแกจะไปไหน? นี่คือที่ไหน?”
ตำรวจที่ใส่หมวกเมื่อกี้ยิ้มอ่อนๆ “คุณเจิ้ง ไปตามเราก็พอ แต่จะไปที่ไหนนั้นไม่ต้องเป็นห่วง”
เจิ้งซินรู้สึกใจสลายมากขึ้นหลังจากได้ยินสิ่งที่เขาพูดและรีบคว้าไปจับที่ประตู “ปล่อยฉันออกจากรถ! ปล่อยฉันออกไป! แกเป็นใคร! แกไม่ใช่ตำรวจ!”
ชายที่สวมหมวกแก๊ปใบใหญ่ถอดหมวกออกแล้วโยนลงบนเบาะเผยให้เห็นใบหน้าที่ยังหนุ่มของเขา ใบหน้าเขาค่อนข้างดูดี ไม่มีพิษมีภัยเหมือนธรรมดาแต่พอดูลึกๆแล้วก็มีความหล่อเหลา
“คุณเจิ้ง คุณอยู่ในเมืองเจียงเฉิง 20 กว่าปีมีคนของคุณอยู่เกือบทุกที่ในที่นี้ ดั่งกล่าวที่ว่าปกปิดท้องฟ้าได้ด้วยมือเดียว แต่……” เขายิ้มให้เจิ้งซิน“คุณรู้จักฉันไหม?”
ดวงตาของเจิ้งซินเบิกกว้างและแทบจะหลุดออกจากเบ้าตาของเธอ ทันใดนั้นก็มีความสับสนในใจ เธอหลงกลเข้าแล้ว!
“พวกแกเป็นใคร จับฉันมาทำไม! ทำอย่างนี้มันผิดกฎหมาย! ปล่อยฉัน! ปล่อยฉันลง!” ทั้งขาและแขนของเจิ้งซินดิ้นรนอย่างสุดแรง ปากก็ตะโกนออกมาดังมาก
แต่ไม่ว่าเขาจะร้องยังไงก็ไม่มีประโยชน์
ชายคนนั้นเกาหัวขมวดคิ้วและพูดอย่างรำคาญว่า “คุณเจิ้งคุณเป็นผู้หญิงที่ดูดีในระดับหนึ่งก็ควรทำตัวให้ดูสง่ากว่านี้ ไม่อย่างนั้นสักพักอาจจะขึ้นไม้ขึ้นมือกับคุณได้ เพราะฉันเองก็ไม่ใช่คนมีความอดทนอะไร”
ชายคนนั้นทำหน้ามุ่ยและดูหงุดหงิดดูเหมือนว่าการจับกุมเจิ้งซินเป็นเรื่องที่ทำให้เขาปวดหัวมาก
หัวใจของเจิ้งซินตกถึงตาตุ่ม หัวของเธอนึกถึงทุกอย่างที่เกิดขึ้นในเวลากลางคืนอย่างรวดเร็วตั้งแต่หลงเซียวเข้าประตูไปหาเธอแล้วเขาสองคนอยู่ด้วยกันจนเธอออกจากห้องมา……
เหมือนว่าทุกย่างก้าวอยู่ในแผนของหลงเซียวหมด เป้าหมายของเขาก็คือล่อเขาหลงกล สุดท้ายเป็นเหยื่อของเขา!
อีกอย่าง ขณะที่เขาโดนจับ เฉิงห้าวก็ไม่ได้อยู่ในห้องโถงนั้น เขาคงโดนปราบไปนานแล้ว!
ให้ตายเถอะ ทำไมเพิ่งมาคิดได้ตอนนี้ ตอนที่หลงกลไปแล้ว!
“โย้ ตาหมุนไวขนาดนี้ คิดอะไรอยู่? ใช่กำลังรื้อฟื้นความทรงจำไหม ทำไมตัวเองถึงตกมาสภาพนี้?” มือเรียวๆของเขาจับไปที่หัวคิ้วพร้อมกับมองบน
เจิ้งซินใส่กุญแจมือไว้ เธอสังเกตดูรถตำรวจคันนี้เป็นของจริง ตำรวจปลอม หลงเซียวจัดการพวกนี้เสร็จแล้ว!
ให้ตายเหอะ! ไอ่บ้า!
“พวกแกไม่ได้ตายดี!” หลังจากเจิ้งซินคิดออกก็ด่าออกมา
“โอ้ปากร้ายดีนะ แต่ใครจะไม่ได้ตายดีตอนนี้ยังไม่แน่เจิ้งซินปากเธอพูดจาระวังหน่อย ไม่อย่างงั้นไม่ได้มีชีวิตรอดออกไปแน่ ”
“แกกล้าเตะผมฉันเส้นหนึ่ง ดูสิ!”
“หึ! ไว้รอดูกัน!”
หลังจากนั้นไม่นานรถก็เลี้ยวเข้าทางลงเนินแล้วชนเข้าอาคารโรงงานแล้วก็หยุดรถไว้ที่ห้องโถงของโรงงาน
ชายกระชากแขนเจิ้งซินลงจากรถ “ถึงแล้ว คุณเจิ้ง!”
เจิ้งซินยืนนิ่งและมองไปรอบ ๆ ด้วยความตื่นกลัว สถานที่นี่ดูแวบแรกก็รู้ว่าเป็นพื้นที่โรงงานร้าง
“พวกแกอยากฆ่าฉัน? พวกแกรู้ไหมว่าฆ่าต้องใช้คืนชีวิต!”
“ฆ่าต้องชดใช้ชีวิตไว้จริง”
เสียงที่ต่ำและสง่างามดังเข้ามาในยามค่ำคืนตามด้วยร่างสีดำหลงเซียวเดินมาจากข้างนอกแสงจันทร์เต็มดวงแสงไฟรถที่สาดส่องมาที่ตัวเขา เขาเหยียบลงบนพื้นดินที่เต็มไปด้วยฝุ่นดูเหมือน เดินเล่นในชนบทอันเขียวชอุ่ม
เจิ้งซินเข้าใจสักที! ว่ามันเป็นแผนของหลงเซียว ทั้งหมดนี้ในคือแผนของหลงเซียว!
เจิ้งซินกระทืบเท้า “ถรุ้ย! หลงเซียว ไอ้สารเลว! แกลักพาตัวฉัน แกกล้ามาลักพาตัวฉัน!”
หลงเซียวจับหูขมวดคิ้ว “คุณเจิ้ง คุณรู้อยู่แล้วว่าปกติผมจะจัดการกับคนที่ด่าผมยังไง?”
“ไม่รู้!”
หลงเซียวโบกมือ มีชายในชุดตำรวจคนหนึ่งเดินมา “ให้ผมจัดการเอง เจ้านาย”
“ได้ แต่ตัวของคุณเจิ้งนั้นบอบบาง ลงมือเบาหน่อย”
“ฮ่าๆ เป็นยังนั้นอยู่แล้ว ผมจะกล้าลงมือกับคุณเจิ้งยังไง!”
ทันทีที่พูดจบ “เปี้ย” ฝ่ามือตบไปที่หน้าอย่างแรง
เจิ้งซินโดนตบไปทีหนึ่ง ตบจนเบลอไปแล้ว “แก……แกกล้าตบฉัน!”
เบะปาก “เมื่อกี้อยู่ในรถยังกล้าดีอยู่ไม่ใช่เหรอ? ฉันทำให้แกรู้ว่าปกติแล้วตำรวจทำงานกันอย่างไง!”
“เปี้ย!” เขาตบไปอีกที “เท่ากันแล้ว ก็สวยดี สบายไหม? คุณเจิ้ง ผมไม่ได้ตบตีใครไปมั่ว คนปากหมาคุณสมควรโดนตบ ผู้หญิงที่ไม่รู้กาลเทศะก็ควรโดนตบ แล้วยิ่งคนที่ปากหมาและไร้กาลเทศะอย่างคุณ ยิ่งควรโดน!”
เจิ้งซินโดนตบทั้งซ้ายและขวา ปวดจนกัดฟัน แก้มทั้งสองข้างระบมขึ้นมา แค่ขยับก็ปวดแล้ว
หลงเซียวพยักคาง “พอแล้ว ให้นางรู้มารยาทหน่อยก็พอแล้ว”
“ครับ เจ้านาย!”
หลงเซียวเดินไปข้างหน้าของเธอ “คุณเจิ้ง ตอนนี้ยังอยากให้ผมตายอยู่ไหม? แล้วอยากให้ตายด้วยวิธีไหน? ”
หวังเจี้ยนเปิดท้ายรถเอาเก้าอี้พับออกมา เช็คให้สะอาด“ เชิญนั่งครับ นาย ”
จางหย่งอึ้ง “โห่ว อย่างนี้ก็ได้ ผู้ช่วยหวังคุณนี่สุดยอดไปเลย ！ยังมีอีกหรือเปล่า ฉันก็อยากนั่ง”
หวังเจี้ยนส่ายหัว “โทษทีด้วย มีแค่ตัวเดียว”
“เชอะ!”
หลงเซียวดึงสูทเขาแล้วนั่งลง “คุณเจิ้ง คนฉลาดอย่างคุณน่าจะรู้แล้วว่าฉันจะทำอะไร ฉันไม่ชอบพูดอ้อม ง่ายๆหน่อย”
หลังหลงเซียวพูดจบ จางหย่งอุ้มกระดาษลังหนึ่งมา ข้างในมีแต่หลักฐานการโกงอย่างละเอียดทุกปีของเจิ้งซิน
“ของในนี้ พอที่จะให้เธอสองพ่อลูกอยู่ในคุกตลอดในชีวิตที่เหลือ”
เจิ้งซินเปิดตากว้าง เขาส่ายหัวอย่างเกร็งกลัว “ไม่…… เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ที่แกจะรู้เรื่องพวกนี้!”
จางหย่งหัวเราะเบาๆ “นังหนู แกดันเล่นกับคนที่ไม่สมควรเล่นเข้าซะแล้ว ไม่เหลืออะไรไว้หน่อย พวกผมไม่ให้คุณไปหรอก!”
ตาของเจิ้งซินเจ็บอย่างแสบๆ ในใจก็ตื่นกลัวจนร้องไห้ไม่ออกมา จบแล้ว เธอรู้ว่าเธอจบแล้วแน่ๆ
ในมือหลงเซียวมีหลักฐานที่สามารถทำให้เขาตายได้
หวังเจี้ยนยื่นปืนมา หวังเจี้ยนส่งปืนพกให้หลงเซียวหยิบปืนขึ้นมาและเขาก็โหลดมันด้วยการคลิกที่เฉียบคมและเล่นกับเขาอย่างไม่เป็นทางการ “คุณเจิ้งชีวิตของคุณอยู่ในมือของฉันพ่อของคุณและชะตากรรมของครอบครัวเจิ้งทั้งหมดของคุณอยู่ในมือของฉัน มาคุยกันเถอะ”
“อย่า……อย่าฆ่าฉัน……” เจิ้งซินส่ายหัว ตกใจจนตัวเย็นไปทั้งตัวดั่งงู
หลงเซียวยิ้มอ่อน ๆ “ฆ่าคุณเหรอ?” เขาใช้ปืนพกเจาะไปที่หน้าผากของเจิ้งซิน“ฉันอยากฆ่าเธอง่ายเหมือนพริกมือ แต่เห็นว่าคุณเจิ้งยังมีประโยชน์ต่อผม ผมสามารถให้โอกาสคุณ”
เจิ้งซินพยักหน้าอย่างโง่เขลา “นาย……นายจะให้ฉันทำอะไร?”
หลงเซียวเก็บปืน แล้วหมุนเล่นในมืออย่างหล่อไปรอบหนึ่ง “คำพูดของคุณเจิ้งในเมืองเจียงเฉิงถือว่ามีอำนาจ ผมก็แค่อยากหาเงินเลี้ยงดูครอบครัวที่เมืองเจียงเฉิงนี้หน่อย ไม่รู้ว่าคุณเจิ้งจะยอมให้ทางสะดวกแก่หลงเซียวหน่อยไหม?”
จางหย่ง：“……”
หาเงินเลี้ยงดูครอบครัว? คุณชนะแล้วเจ้านาย!
เจิ้งซินคอแห้งจนกลืนแล้วกลืนน้ำลาย จนคอแห้งและคันไปมากกว่าเดิม “นาย……นายอยากให้ฉันช่วยอะไร?”
หลงเซียวเม้มริมฝีปากบาง ๆ “ก่อนอื่นฉันต้องการเอาที่ดิน MBK คืน มีปัญหาหรือเปล่า?”
เจิ้งซินส่ายหัว พยักหน้าพูด “ไม่……ไม่มี”
หลงเซียวพยักหัว พอใจหน่อย “ต่อไป ฉันต้องการเอาใบอนุญาตการก่อสร้างคืน มีปัญหาหรือเปล่า?”
“ไม่……ไม่มี ฉันช่วยนายจัดการสองเรื่องนี้เสร็จ นาย……นายปล่อยฉันไป”
หลงเซียวหัวเราะ ดวงตาของเขาราวกับมหาสมุทรที่กลิ้งเข้าสู่คลื่นสีดำที่อันตราย “คุณเจิ้ง ผมสนใจที่อยากพัฒนา MBKที่เมืองเจียงเฉิงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะไม่เจอปัญหา หวังว่าในอนาคตยังต้องให้คุณเจิ้งค่อยจัดการ มีปัญหาหรือเปล่า?”
อะไรนะ?
เธอต้องเป็นหุ่นเชิ่ดเขาไปอีกนานเหรอ?
“หลงเซียว นาย……”
ปืนในมือของหลงเซียวยกขึ้นเจาะไปที่ดวงตาของเธอ “อย่างไร?”
เจิ้งซินก้าวถอยหลังและล้มลงกับพื้น“ฉัน……ฉันสัญญากับนาย ต่อไปนี้ในเมืองเจียงเฉิงจะไม่มีใครกล้ามาเบียดเบียนนายอีก ปล่อยฉันไป……ปล่อยฉัน……”
หลงเซียวยื่นปืนพกให้หวังเจี้ยนใบหน้าของเขาสะอาดไร้ฝุ่น “ดีมาก คืนนี้คุณเจิ้งคงเหนื่อยแล้ว กลับไปก็พักผ่อนดีๆ เดี๋ยววันหน้าผมจะไปเยี่ยมคุณ……และพ่อของคุณด้วยตัวผมเอง”
