ตอนที่ 485 คุณหลงหยอกล้อคนเก่งมาก
“ลั่วลั่ว” เป็นเสียงเรียกที่น่าดึงดูด อ่อนโยนน่าฟังในค่ำคืนที่ยาวนาน
หัวใจของลั่วหานเต้นเร็วเมื่อได้ยินที่เขาตะโกนเรียกด้วยคำสองคำ เกือบล้มลง คิดคิดดูก็น่าตกใจ ต้องยอมจำนนเพราะเสียงของเขา!
แต่ว่า เธอชอบมัน
ลั่วหาน พิงที่ขอบหน้าต่าง ทำท่าทางสดใสออดอ้อนถาม “คุณกำลังทำอะไรอยู่ เมื่อกี้ยังดุฉันอยู่เลย จู่ๆก็อยากจะปลอบฉัน”
ปิดโน๊ตบุ๊ค เอนกายพิงโซฟาด้วยความเกียจคร้าน ความหรูหราและสง่างาม ละลายไปในยามค่ำคืน
เขาถือโทรศัพท์ไว้ในมือข้างหนึ่ง อีกข้างจับที่เท้าแขนของโซฟา มีช่องว่างระหว่างแขนของ สามารถแทรกตัวเข้ามาได้พอดี “อืม เมื่อกี้ฉันดุคุณ คุณอยากจะลงโทษฉันยังไงเหรอ”
แววตาลั่วหานดูฉลาดอ่อนไหว ดวงตากลมโตดูกังวล เสียงของหลงเซียวฟังดูอ่อนล้า เรื่องต่างๆในสหรัฐอเมริกาไม่ราบรื่นเหรอ
ก็ใช่ มันผ่านมาสามสิบปีแล้ว คงยากที่จะย้อนกลับไปค้นหา
“ถ้าฉันบอกว่าจะลงโทษยังไง คุณจะร่วมมือโดยดีใช่ไหม” ลั่วหาน จะไม่คุยเรื่องงานและคดีกับเขา เพราะไม่อยากให้เขาไม่สบายใจ
หลงเซียวหลับตาลง และเพลิดเพลินไปกับเสียงของเธออย่างสบายๆ “ใช่ เธอบอกอะไร ฉันทำตามหมดเลย”
ลั่วหาน เอามือจับหน้าเขา แก้มปรากฏสีแดงบนใบหน้าที่บอบบางและสวยงาม “ฉันจะลงโทษโดยการให้คุณไปอาบน้ำร้อน ดื่มนมอุ่นๆ แล้วก็เข้านอน”
ดวงตาของหลงเซียวยิ้มอย่างมีความสุข ริมฝีปากที่เซ็กซี่ และยิ้มที่อ่อนโยน “หือ”
ลั่วหาน ใช้มือแตะที่หน้าตัวเอง “และจะลงโทษให้คุณฝันดี จะดีมากถ้ามีฉันอยู่ในความฝันด้วย”
ใบหน้าของหลงเซียวก็มีรอยยิ้ม ความหดหู่และความหงุดหงิดเมื่อกี้เธอก็ค่อยๆทำให้หายไป ถาม “มีอีกไหม”
“อีกอย่างคือลงโทษให้คุณไม่ให้คิดเรื่องงานอีก ทำให้สมองว่างเปล่า ถ้าคุณต้องคิด ก็ให้คิดถึงฉัน คิดถึงภรรยาที่สวยงามและน่ารักของคุณที่อยู่อีกซีกหนึ่งของโลก”
รอยยิ้มของหลงเซียวสดใสขึ้นเรื่อยๆ เขานอนลงอย่างเกียจคร้าน ขาไขว่ห้าง และมองออกไปนอกหน้าต่าง เวลานี้กลางคืนในสหรัฐอเมริกายิ่งมืดลง แต่ที่จีนเป็นช่วงเช้าที่งานยุ่งที่สุด แม้ว่าจะมีความต่างของเวลา แต่ก็ดูเหมือนเธอจะอยู่ตรงหน้าเขา
“โอเค การลงโทษอย่างสุดท้ายที่ฉันสามารถทำให้คุณพอใจได้เลยในตอนนี้” เขาวางมือที่สวมแหวนไว้บนท้องน้อย หลับตาและยิ้มกริ่ม
ลั่วหาน งอปากถาม “แล้วอย่างอื่นล่ะ ไม่ทำให้ตอนนี้เหรอ” เวลาใกล้ห้าทุ่มแล้ว และหลงเซียวต้องไปทำงานทั้งคืนอีกใช่ไหม
เธออยากให้เขาเข้านอนเร็วๆ ไม่อยากให้เขาทำงานหนักเกินไปสักนิดเดียว
“ลั่วลั่วฉันไม่พบข้อมูลของคดีในตอนนั้นเลย เพราะถูกคนทำลายไปแล้ว ตอนนี้ทั้งคดีว่างเปล่า ฉันสงสัยว่ามีคนลงมือไปก่อนหน้าฉันแล้ว”
จู่ๆหลงเซียวก็พูดแทรกขึ้น บอกลั่วหาน ถึงปัญหาที่ตัวเองเจออย่างธรรมชาติ เขากลับไม่รู้สึกอายที่ตัวเองทำไม่สำเร็จ
เขาอยากแชร์ทั้งความสำเร็จและพ่ายแพ้ของตัวเองให้คนที่เขารักได้รู้
สิ่งที่เรียกว่าความรักมันก็มีแค่นี้ ที่ไม่ใช่คำพูดหวานลึกซึ้งมากมาย
“อารมณ์ไม่ดีเมื่อกี้เป็นเพราะเรื่องนี้เหรอ ถ้างั้นคุณหลงเราลองคิดอีกแง่หนึ่งได้ไหม ว่าอีกฝ่ายจงใจล้างข้อมูลของคดีทิ้งไป นั่นแสดงว่าพวกเขากลัวที่จะถูกจับได้ไง”
ซึ่งมันชัดเจนมาก
“ใช่ คุณพูดถูก ฉะนั้น คุณนายหลงมีความคิดเห็นอย่างไรบ้าง” หลงเซียวหลับตาลงและตั้งใจฟัง “ฉันตั้งใจฟังอยู่”
ลั่วหานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็พูด “คุณสามีคะ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เข้าใจการจัดการเรื่องคดี แต่ฉันคิดว่า นอกจากจะหาตัวฆาตกรจากหลักฐานแล้ว ยังสามารถระบุตัวฆาตกรที่สงสัยได้ก่อนจึงค่อยหาหลักฐานเพื่อยืนยันจากตัวเขา หากคุณมีคนที่คิดว่าน่าจะเป็นผู้ต้องสงสัย ทำไมต้องกังวลอยู่กับหลักฐานล่ะ คนเรามีทั้งความอ่อนแอ เข้มแข็ง และโหดเหี้ยมอยู่ในตัว ตราบใดที่คนยังมีชีวิตอยู่ย่อมต้องมีข้อเสียให้เห็น”
“ฮ่าฮ่า!” หลงเซียวยิ้มอย่างมีความสุข นอนหนุนแขนสบาย รู้สึกเห็นด้วยมากๆกับข้อเสนอของเธอ “ลั่วลั่ว คุณเคยทำการทดสอบระดับไอคิวหรือยัง ระดับไอคิวของคุณเท่าไหร่เหรอ”
ลั่วหานรู้ว่าเขากำลังชื่นชมเธอ แต่ไม่ได้ชื่นชมเธอโดยตรง ตอบ “น่าจะต่ำกว่าคุณเล็กน้อยเท่านั้น”
“ทำไมล่ะ”
“เพราะไม่ว่าฉันจะฉลาดแค่ไหน ฉันก็ยังคงก้มตัวอยู่ใต้กางเกงของคุณนะสิ ดังนั้น ฉันปฏิเสธที่จะยอมรับใช้คนอื่น ฉันจะรับใช้แค่คุณเท่านั้น”
ลั่วหานพูดเช่นนี้ เป็นการชื่นชมยกย่องหลงเซียวกลับไป เป็นการชื่นชมไม่ทิ้งร่องรอย ดูมีระดับมาก
“ฮ่าฮ่า!” หลงเซียวหัวเราะอย่างสบายใจ อารมณ์ของเขาถูกรักษาจากลั่วหานหายไปหมดสิ้น “ฉันคิดว่าวิธีการของคุณคุ้มค่าที่จะลอง หลักฐานถูกทำลายหมดแล้ว แต่ฆาตกรยังลอยนวลอยู่ ยึดตามวิธีการของคุณ คงไม่ยากที่จะเค้นถามความจริงจากตัวฆาตกร”
“ถูกต้อง! ฉลาดเหมือนคุณไง! คุณหลงเป็นนักเจรจาที่เก่งกาจ ไม่ว่าบทบาทอะไร คุณก็สามารถจัดการได้อย่างยุติธรรม”
“เสพติดคำยกยอแล้วเหรอ” หลงเซียวลุกใส่รองเท้าแตะแล้วเดินไปที่ห้องน้ำ เชื่อฟังคำพูดของภรรยาเตรียมตัวเข้านอนเร็วๆ ไม่คิดเรื่องที่ปวดหัวแล้ว
“ถูกต้อง ฉันเสพติดแล้ว และไม่ใช่แค่คำยกยอนะ กับคุณฉันก็เสพติดแหละ คุณหลงคุณคือทั้งยาพิษแล้วก็ยาถอนพิษของฉัน ฉะนั้นคุณต้องกลับมาหาฉันอย่างปลอดภัยนะ”
ลั่วหานพูดคำหวานๆเข้าไปในหูของเขา เสียงของเธอเหมือนคลื่นทะเลที่นุ่มนวล ทุกประโยคและทุกคำประดุจเป็นไข่มุกส่องประกายสีเงิน ทั้งอ่อนโยนและยังทำให้ประหลาดใจได้อีกด้วย
หลงเซียวถอดชุดนอนออก และยืนอยู่หน้ากระจกห้องน้ำ กระจกที่สะอาดและสว่างสะท้อนให้เห็นรูปร่างที่แข็งแรงและได้สัดส่วน มีกล้ามเนื้อหน้าท้อง ข้างใต้ลงไปยังเห็นร่องสิบเอ็ดที่ดูเซ็กซี่และร้อนแรงน่าดึงดูด
“ลั่วลั่วคุณรู้ไหม เวลาที่ผู้ชายกำลังจะอาบน้ำ ความสามารถในการป้องกันการถูกโจมตีจะต่ำ จะถูกศัตรูจับตัวได้ง่ายมาก” น้ำเสียงอันน่าหลงใหลของเขาช่างนุ่มนวลและอบอุ่น
ลั่วหานเงยหน้าขึ้น จึงเห็นว่าหลินซีเหวินกับหวาเทียนกำลังเดินมาพอดี หมายถึงใกล้เวลาการประชุมช่วงเช้าแล้ว
“คุณถูกฉันจับตัวได้งั้นเหรอ”
”ถูกต้อง ฉันถูกคุณจับตัวได้ ฉันจึงเป็นของคุณ แต่คุณไม่ใช่ศัตรูของฉัน คุณคือคนรักของฉัน” หลงเซียวยังไม่เปิดเครื่องดูดอากาศ ยืนพิงอ่างล้างหน้าคุยกับลั่วหานอยู่
การเอาใจคนแบบนี้ สามารถทำให้เมาได้จริงๆนะ! ลั่วหานไม่สามารถทนต่อไปได้
“คิคิ…..ปากคอเราะร้าย! คุณหลงของฉัน บทลงโทษอันสุดท้าย และต้องทำตามคือ พรุ่งนี้ให้คุณนอนตื่นสายได้ คุณเหนื่อยเกินไปแล้ว ต้องการการนอนหลับพักผ่อนอย่างเพียงพอเพื่อเติมเต็มพลังงานของคุณ ถ้าเป็นไปได้อย่าแม้แต่จะคิดถึงฉัน ดูแลตัวเองให้ดีก็พอ”
หลงเซียวมองตัวเองในกระจก และหัวเรา “ข้อนี้สัญญาได้แค่ครึ่ง ยัยโง่ ฉันเป็นผู้ชายนะ ไม่ต้องห่วงฉัน พรุ่งนี้ต้องเป็นวันที่มีแน่นอน เชื่อสิคนดี”
เขาใช้คำว่าคนดีมาพูดเอาใจเธอน้อยมาก ทุกครั้งที่พูดคำนี้ขึ้นมา เธอจะดีใจจนตัวอ่อนไปหมด ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
“เห็นฉันปลอดภัยมีความสุข คุณเองก็รู้สึกมีความสุขไปด้วย ”
ลั่วหานคว่ำปากลงและพูด “ฉลาดพูดจริงๆเลย ไม่น่าเชื่อ รีบไปอาบน้ำนอนเถอะ ฉันจะไปประชุมแล้ว ทางนี้ทุกอย่างเรียบร้อยดี ไม่มีอะไรสามารถมาขวางคุณได้ สัญญาจะทำให้คุณมีความสุขทุกวัน ไม่ต้องพูดต่อแล้ว บ๊ายบาย”
ลั่วหานพูดจบ ก็รีบวางสายลง
หลงเซียวมองไปที่โทรศัพท์ที่วางสายไป แล้วยิ้มที่มุมปาก
ประเดี๋ยวเดียว เขาจะกดโทรออกไปยังหมายเลขหนึ่ง
และรับสายโดยเร็ว เหมือนกับว่ากำลังรอโทรศัพท์สายนี้อยู่โดยเฉพาะ
เกาจิ่งอาน รับสายด้วยความดีใจ “พี่หลง ในที่สุดคุณก็ติดต่อฉันแล้ว ฉันทุกทิ้งไว้ให้เหงาอยู่นานมาก”
หลงเซียว ขมวดคิ้วและบอก “พูดจาดีๆหน่อย”
เกาจิ่งอานรีบนั่งตัวตรง จัดระเบียบเนกไท และพูด “โอเคโอเค พี่หลงมีคำสั่งอะไร ฉันพร้อมที่จะไปบุกน้ำลุยไฟเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเพื่อพี่ได้ทุกเมื่อ!”
หลงเซียวขมวดคิ้วอีกรอบ “จะพูดจาให้มันดีๆไม่หรือยัง”
“ได้ ได้ ได้! พี่ใหญ่พูดสิ พูดมา” เกาจิ่งอานไม่ได้รับโทรศัพท์จากหลงเซียวมาเป็นเวลานานแล้ว เขาตื่นเต้นมาก ทำท่าทางน่ารักอยู่ตั้งนาน เห็นได้ชัดว่าจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว
แต่ไม่ได้ผลสำหรับคนอย่างท่านเซียว
“ช่วงนี้บริษัทอึนเคอได้รับความนิยมมากใช่ไหม” หลงเซียวถามออกมาอย่างมีนัย
เกาจิ่งอานเกือบจะสำลักออกมา “เป็นไปไม่ได้หรอกพี่ใหญ่ เมื่อกี้ฉันก็คิดแบบนี้ แต่ไม่ได้แสดงออกมา คุณรู้ได้อย่างไร ดูเหมือนฉันก็ไม่ได้เปิดเผยข้อมูลใดๆ…ใช่ไหม”
หลงเซียวหัวเราะหึหึ แต่เปิดเผยเหรอ แค่กระตุ้นนิดหน่อยก็พร้อมจะเปิดเผยออกมาอัตโนมัติอยู่แล้ว
“ฉันรู้ได้อย่างไรไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญก็คือ ฉันสามารถช่วยให้คุณได้โปรเจคงานที่กำลังช่วงชิงอยู่”
เกาจิ่งอานเกือบจะคุกเข่าคำนับ หลงเซียวแล้ว “แม่เจ้า! พี่ใหญ่ เทพจริงๆเลย คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันต้องการช่วงชิงให้ได้สิทธิเข้าร่วมในแบรนด์ห้างสรรพสินค้าบริษัทSKYอยู่”
หลงเซียวลงไปในอ่างอาบน้ำ นั่งพิงขอบเพื่อให้น้ำไหลผ่านร่างกาย “คุณต้องการได้สิทธิเข้าร่วมในห้างสรรพสินค้าบริษัทSKYแห่งสหรัฐอเมริกา และคู่แข่งที่ใหญ่ที่สุดคือบริษัทหลันเทียน คุณรู้ความสัมพันธ์ระหว่างบริษัทหลันเทียนและบริษัทSKY”
เกาจิ่งอานรู้สึกว่าเขาถูกมองทะลุปรุโปร่ง “อืม ใช่แล้ว บริษัทหลันเทียนและบริษัทSKYเป็นเครือญาติกันโดยตรง บริษัทหลันเทียนออกไป ต่อมาบริษัทSKYก็เติบโตขึ้นจนกลายเป็นตัวแทนอันดับต้นๆของแบรนด์หรูสัญชาติอเมริกัน ตอนนี้แม้แต่บริษัทหลันเทียนก็ต้องให้เกียรติพวกเขา ฉะนั้นฉันกำลังคิดหาวิธีจะเอาชนะบริษัทหลันเทียนอยู่”
หลงเซียวยิ้มอย่างใจเย็นและพูด “ไม่ต้องคิดแล้ว ฉันคิดแทนให้เรียบร้อยแล้ว พรุ่งนี้คุณก็ไปเจรจากับประธานของบริษัทหลันเทียนได้เลย ทำตามที่ฉันบอก ฉันสัญญาว่าคุณจะไม่เปิดโอกาสให้เขาได้หายใจหายคอกันเลยทีเดียวเชียว”
ตาของเกาจิ่งอานเกือบถลนออกมา กลืนน้ำลายทีหนึ่งและพูด “แม่เจ้า! พี่ใหญ่คุณสุดยอดมาก ว่าแต่ทำไมกัน คุณสนิทสนมกับประธานของบริษัทหลันเทียนเหรอ” เกาจิ่งอานครุ่นคิดไปด้วยขณะพูด ประธานของบริษัทหลันเทียนคือคุณเควิน… เควินก็คือตู้หลิงเซวียนแม่เจ้า!!
มิน่าล่ะ!
หลงเซียวหัวเราะแต่ไม่พูดอะไร
เกาจิ่งอานตีหน้าผากตัวเองก่อนพูด “ฉันมันโง่! ฉันลืมเรื่องสำคัญแบบนี้ได้ยังไงกัน พี่ใหญ่ คุณเป็นเทพเจ้าผู้มาโปรดชีวิตของฉันจริงๆ”
“อย่ามาชื่นชมฉัน ไปเตรียมเอกสารของคุณให้พร้อม ฟังนะ จำสิ่งที่ฉันพูดให้ดี”
“โอเค! เชิญพี่ใหญ่พูดได้เลย”
หลงเซียวจึงสรุปความหมายของเขาสั้นๆอีกครั้ง
เกาจิ่งอานเหมือนถูกปลุกให้ตื่น ผลักเก้าอี้ออก และลุกขึ้นมากระโดดโลดเต้นเหมือนลิง พร้อมพูด “สุดยอดไปเลยพี่ใหญ่ของฉัน!! คุณรู้เรื่องของตู้หลิงเซวียนมากขนาดนี้ได้ยังไง ฮี่ ฮี่ ฮี่”
“ช่วงนี้ฉันกำลังสืบหาเกี่ยวกับตู้หลิงเซวียนอยู่พอดี ทำให้ได้รู้เรื่องภายในโดยบังเอิญ คุณไปยั่วอารมณ์ของเขาก่อน แล้วปล่อยให้เขาเสียหน้าต่อหน้าบริษัทSKY ที่เหลือ คงไม่ต้องให้ฉันสอนหรอกนะ”
หลงเซียวลูบที่ผิวน้ำ และนอนแช่อ่างอย่างสบายใจ
เกาจิ่งอานแอบหัวเราะและตอบ “ไม่ต้องไม่ต้อง ฉันเข้าใจดี พี่ใหญ่ต้องการเอาชนะวิญญาณของตู้หลิงเซวียน เพื่อประกาศสงครามครั้งแรกอย่างเป็นทางการใช่ไหม ฉันยินดีที่จะเป็นผู้บุกเบิกมากเลย!”
“ฮ่า!” หลงเซียวยิ้มอ่อน ใช่ สงครามครั้งที่หนึ่ง เกาจิ่งอานเหมาะที่จะเป็นผู้บุกเบิกที่สุด
“พี่ใหญ่ ว่าแต่ ดูเหมือนคุณจะไม่เป็นมิตรกับตู้หลิงเซวียนมากนัก ช่วงนี้เขาทำตัวดี และผลงานการทำงานก็ไม่เลย พี่ใหญ่ไม่คิดจะให้โอกาสเขาอีกครั้งเหรอ”
“โอกาสงั้นเหรอ สำหรับฉัน ตู้หลิงเซวียนจะไม่มีทางได้รับโอกาสแน่นอน”
