ตอนที่ 503 บอส เล่นเก่งมาก
จี้ตงหมิงเปิดแฟ้มเอกสาร ด้านในมีเอกสารที่ถ่ายมาหลายสิบฉบับ เคลียร์ลำคอแล้วเริ่มอ่าน
“ท่านคณะกรรมการทั้งหลาย ผมในนามของประธานบริษัทMBKขอแสดงความขอโทษ ในเวลาที่ผมดำรงตำแหน่ง เนื่องด้วยเหตุจำเป็นต้องออกจากหน้าที่ เพื่อช่วยบริษัทกู้มูลค่าความเสียหายของบริษัทเป็นจำนวนเงินหลายพันล้านในตลาดหลักทรัพย์นิวยอร์กกลับคืนมา เนื่องจากระยะเวลาที่ผมไม่อยู่ไม่ได้บอกกล่าวทุกท่าน ถือเป็นการละเลยหน้าที่ ฉะนั้น ผมจะนำเงินคืนกลับตลาดหลักทรัพย์ เพื่อเป็นการขอโทษ……”
“เดี๋ยวก่อน”
หลงถิงรีบยกมือห้าม “นายพูดอะไรนะ? อะไรมูลค่าความเสียหายในตลาดหลักทรัพย์?”
หลงเซียวพูดขึ้นอย่างเชื่องช้า “พวกท่านไม่รู้เหรอ อาทิตย์ที่แล้วMBKตลาดหลักทรัพย์นิวยอร์กเนื่องจากอัตราแลกเปลี่ยนเกือบเสียหายไปหลายพันล้าน? ออ ก็ไม่แปลก เป็นเพราะผมทำงานพลั้งมือไป แต่ผมได้โทรไปหาพวกเขาแล้ว เงินจำนวนนี้ที่ผมถอนออกชั่วคราว เมื่อกี้ ได้……”
มีเรื่องแบบนี้ด้วย?
ทันใดนั้น ในห้องประชุมเงียบสงบ พวกคณะกรรมการทั้งหลายใจลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ตลาดหลักทรัพย์ฝั่งโน้นเกิดเรื่องใหญ่โตขนาดนี้ พวกเขาทำไมไม่รู้เรื่องเลย?
ตามหลักแล้วไม่ควร แต่……ไม่ใช่ หลงเซียวรู้จักคนวงการกว้างขวางกว่าพวกเขาเยอะ ข่าวสารภายในต้องรู้ก่อนพวกเขาแน่นอน เพราะฉะนั้นข่าวยังมาไม่ถึงในประเทศ เขาก็รู้ก่อนแล้ว?
นี่คือคำอธิบายเดียว
“หลงเซียว รีบเรียกเงินคืนเดี๋ยวนี้” หลงถิงเบิกตากว้าง ตาดำเกือบจะถลนออกมาแล้ว
เพราะความรีบร้อน หน้าตาเขาบูดเบี้ยว เปลี่ยนรูปแปลกประหลาด
หน้าใบนี้ ช่างเหมาะกับคำว่าน่าเกลียด หน้าเนื้อใจเสือ
“ออ? พ่อไม่ให้ผมขอโทษแล้วเหรอ? หนังสือขอโทษของผมยาวมาก นี่แค่เริ่มต้น” นิ้วหลงเซียวจับแหวนหมุนไปมา
นิ้วเรียวยาวขาวเหมือนหยกขยับทีหนึ่ง ก็ทำให้หลายคนใจสั่น ก้าวต่อไปพวกเขาจะได้ขึ้นสวรรค์หรือลงนรก ล้วนอยู่ในกำมือเขา ความมั่นใจนั้นสามารถพลิกฟ้าพลิกแผ่นดินได้ และนั่นเป็นความสงบนิ่งเฉพาะตัวของหลงเซียว
“ขอโทษอะไร รีบโทรไปเรียกกลับมาให้หมด” ความเร็วในการเปลี่ยนหน้าของหลงถิง เร็วอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ หมุนทิศทางลมในเสี้ยววินาที
เหอะๆ
หลงเซียวลุกขึ้นอย่างสง่า ปรับคอเสื้อ เนกไทที่ภรรยาผูกให้ ต้องรักษาดีๆ “ถ้าไม่ต้องขอโทษ ผมขอตัวก่อน ทุกท่านก็อยู่คุยกันต่อ ตามสบาย”
หลงถิงรีบดึงแขนหลงเซียวไว้ เพราะลุกขึ้น ตัวเขาก็ลุกตาม “หลงเซียว อย่าไม่รู้จักหนักเบา ผลประโยชน์ของบริษัทต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง ฉันไม่อนุญาตให้นายทำอะไรไปเรื่อยเด็ดขาด”
หลงเซียวมองมือหนาหยาบนั่น มือคู่นี้ เปื้อนเลือดคนมามากมาย มากมายมาก
ยิ้มอย่างเรียบเฉย ความหยิ่งยโสในตัวเขา “ท่านประธานไม่ปล่อยมือ ผมจะทำได้ยังไงครับ?”
หลงถิงปล่อยมืออย่างหน้าเสีย
พวกคณะกรรมการที่รอดูหลงเซียวเสียหน้า เลือกที่จะเงียบ มือที่สะบัดออกไป เหมือนสะท้อนกลับมาตบหน้าตัวเอง รสชาติก็ต้องไม่ดีอยู่แล้ว
ใบหน้าหลงถิงไร้แวว แต่อยู่ในแวดวงธุรกิจมานาน เขาก็ไม่ถึงกับตื่นตระหนก แต่ใช้มือจับเสื้อสูทของหลงเซียว “เรื่องขอโทษ ทุกคนก็แค่ต้องการคำอธิบาย ไม่ได้มีความหมายอื่น”
เหอะ
หลงเซียวหลบมือเขาออกอย่างธรรมชาติ ยิ้มเรียบเฉย “มีหรือไม่มีความหมายอื่น ผมไม่สนใจ แต่ว่า ทุกท่านก็ระวังเงินในบัญชีตัวเองด้วย เดี๋ยวศูนย์หายไปหนึ่งตัวเมื่อไหร่ก็ไม่รู้”
หลงเซียวสะบัดเสื้อสูท เสื้อเรียบไร้รอยยับ สิ่งที่เขาทำก็เพื่ออยากบอกให้พวกเขารู้ ว่าใครคือมีด ใครคือปลารอเชือด ยังไม่แน่นอน
หลงเซียวพูดจบ เดินออกไปพร้อมชุดสูทสีดำ
จี้ตงหมิงปิดหนังสือขอโทษ ถามขึ้นอย่างจงใจ “ท่านประธานใหญ่ครับ นี่ท่านประธานอดหลับอดนอนเขียนขึ้นมา ตัวหนังสือหมื่นกว่าตัว ท่านจะดูสักหน่อยไหมครับ”
“เอาออกไป ออกไป” หลงถิงไม่อยากได้ยินคำว่าหนังสือขอโทษ
จี้ตงหมิงกะพริบตา “ครับ ท่านประธาน”
ภายในห้องประชุม หลงถิงกำหมัดแน่น “ปัง” ทุบไปที่โต๊ะ “นี่มันเรื่องอะไรกัน? ตลาดหลักทรัพย์นิวยอร์กเกิดเรื่องใหญ่โตแบบนี้ ทำไมพวกคุณไม่รู้?”
คณะกรรมการหลายคนต่างก็นกสองหัว “ท่านประธาน พวกเราไม่รู้ข่าวอะไรเลย ถ้ามีเหตุการณ์ใหญ่โตขนาดนี้ พวกเราก็ต้องรู้ตั้งนานแล้ว”
หลงจื๋อขยับเก้าอี้ออก เลียนแบบพี่ชายจัดเสื้อสูทตัวเอง โค้งตัวให้หลงถิง และพวกคณะกรรมการ พูดเยาะเย้ยขึ้น “ผู้เชี่ยวชาญทั้งหลาย ผมรอร้องพวกท่าน วันหลังอยากหาเรื่องคนอื่น ก็ดูตัวเองก่อนว่าปลอดภัยไหม อย่าเล่นงานไม่โดนคนอื่น กลับโดนตัวเอง พวกท่านประชุมกันต่อ ผมไปทำงานก่อน”
วันนี้หลงถิงขายหน้าอย่างหนัก ลูกชายสองคนไม่มีใครอยู่ข้างเขาสักคน
คณะกรรมการต่างดูออก รู้สึกถึงความผิดปกติ รู้แก่ใจแต่ไม่มีใครพูด
ตอนนี้ใครเป็นคนควบคุมสถานการณ์ ไม่จำเป็นต้องศึกษากันอีก
ผ่านไปสักพัก เหลียงจ้งซุนหน้าดำ ก้มหน้าไปกระซิบข้างหูหลงถิง “ท่านประธาน เมื่อกี้ตรวจสอบแล้ว ทางตลาดหลักทรัพย์ไม่มีเรื่องอะไรเลย”
“ว่าไงนะ? ไม่มี?”
“อือ……เมื่อครู่ที่ท่านประธานพูดมา ไม่ใช่เรื่องจริงครับ”
“หลอกฉัน มันอยากตายแล้ว”
หลงเซียวกลับไปถึงออฟฟิศ ดึงเนกไทอย่างหงุดหงิด ปลดกระดุมบนสุดออก ยืนหันหน้าไปทางหน้าต่าง เมื่อมองชัดเจนแล้วจะเห็นรอยข้อนิ้วเขาขาวซีด เนื่องจากกำมือแน่น
จี้ตงหมิงถามอย่างระวัง “ท่านประธาน เรื่องที่ตลาดหลักทรัพย์นิวยอร์ก……”
“เรื่องปลอม”
หลงเซียวปรับลมหายใจ เรียกสติตัวเองคืนมาอย่างเร็วที่สุด
จี้ตงหมิงตื่นเต้นจนผมฟูชี้ขึ้น เขานึกว่าตัวเองทำงานพลาด เรื่องใหญ่โตขนาดนี้เขาไม่รู้แม้แต่นิดเดียว ที่แท้เป็นเรื่องปลอม
บอส เล่นเก่งจริงๆเลย
“แต่ว่า ถ้าพวกคณะกรรมการรู้ความจริง ต้องไม่ยอมแน่นอน ท่านจะทำยังไงต่อ?” จี้ตงหมิงตามหลงเซียวไม่ทัน นี่มันขุดหลุมให้ตัวเองใช่ไหม?
หลงเซียวผูกเนกไทกลับไปใหม่ “รู้ความจริงแล้วไง? คนพวกนี้ต้องโดนสักครั้ง นึกว่าตัวเองฉลาด? เหอะ”
จี้ตงหมิงพูด “บอสคิดวิธีจัดการกับพวกเขาแล้ว?”
ร่างสูงในชุดดำ หันกลับมา นั่งลง “หนูงูในโพรงเดียวกัน ก็แค่ต่างคนต่างพึ่งผลประโยชน์ต่อกัน อยากทำให้พวกเขาแตกแยก จะมีอะไรยาก?”
จี้ตงหมิงกดถูกใจให้บอสตัวเองในใจ “บอส ตอนนี้ท่านประธานใหญ่ตั้งใจจะกดดันท่าน พวกเราจะมืออ่อนไม่ได้”
“พ่อฉันชอบเล่นหมากรุก เล่นเป็นเพื่อนเขาสักตา ให้เขาดูหมากของตัวเองถูกกินไปทีละตัวทีละตัว เขาต้องชอบแน่นอน”
หลงจื๋อวิ่งขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ผลักประตูห้องทำงานประธานบริษัทออก “พี่ใหญ่”
หลงเซียวเงยหน้า ซ่อนสายตาการคิดแผนการ “เรื่องอะไร?”
“พี่ใหญ่ เมื่อกี้พี่เก่งมาก พวกคณะกรรมการหน้าเขียวกันหมด ฮาๆ สะใจที่สุด พี่ใหญ่ พี่เป็นไอดอลผมเลย ผมจะเป็นแฟนคลับตัวยงของพี่เลย”
หลงเซียวดึงเอกสารฉบับหนึ่ง เปิดออกดู “ไม่กลับไปทำงานที่ออฟฟิศตัวเอง วิ่งมาเพื่อจะยกย่องพี่?”
“เฮอะๆ ความนับถือที่ผมมีต่อพี่มันซ่อนไม่อยู่ เพราะฉะนั้น……อย่างนั้น พี่ยุ่งต่อเลย ผมไปทำงานละ ช่วงนี้ผมเคลียร์งานก่อน จากนั้นก็บินอเมริกา”
มือที่จับปากกาไว้ หยุดไปวินาทีหนึ่ง “อืม ไปเลย”
อเมริกา……แม่ที่ไม่เคยอยู่ภายใต้แสงสว่างเลย จะมีผลกระทบยังไงกับเสี่ยวจื๋อ?
——
ลั่วหานเปลี่ยนเสื้อคลุมสีขาว ตรวจสอบรายชื่อที่ต้องไปเช็กห้องผู้ป่วย จดรายชื่อแล้ว ใส่ปากกาไว้ในเสื้อ
“ผู้ป่วยเตียงหมายเลขสามวันนี้ไปถ่ายภาพหัวใจอีกรอบ รอการผ่าตัดของหมอถังเรียบร้อยแล้วเอามาให้ฉัน” ลั่วหานพูดโดยไม่ได้เงยหน้า
หวาเทียนพยักหน้า “ได้ครับ ที่จริงผู้ป่วยเตียงสามช่วงนี้ฟื้นฟูได้ดี แต่อาการประสาทยังอ่อนเพลีย วันนี้ผมเพิ่มยานอนหลับไปให้ ปรับนิดหน่อยก็ไม่เป็นไรแล้ว”
“ได้ ความดันละ?”
“68 110 ปกติ”
“ได้”
หลินซีเหวินยืนหน้าเข้ามามอง ในมือถือเอกสารผู้ป่วยอยู่หัวเราะชอบใจ “หมอฉู่ มีข่าวดี กับข่าวร้าย หมอจะฟังอันไหนก่อน?”
ลั่วหานเปิดรายละเอียดผู้ป่วยอย่างรวดเร็ว “ได้”
หลินซีเหวินเบียดหวาเทียน ยึดที่เขาที่อยู่ตรงหน้าลั่วหานไป โน้มตัวไปหาลั่วหาน “ข่าวดีก็คือ ผู้ชายที่หมอให้หนูไปสืบครั้งก่อน หนูสืบได้แล้ว หนูไปเป็นนักสืบได้เลยนะเนี่ย”
ลั่วหานขยับเอกสารผู้ป่วยออก หัวเราะ แล้วใช้คีมตบหัวเธอเบาๆ “ได้ เปลี่ยนอาชีพได้แล้ว งั้นข่าวร้ายละ”
หลินซีเหวินจับผม “ทรงผมเสียหมด เฮิ่มๆ ข่าวร้ายก็คือ ผู้ชายคนนั้น ไม่ธรรมดา เขาเป็นศาสตราจารย์ของมหาลัยกลาโหมในเมืองหลวง นี่ไม่ใช่จุดสำคัญ จุดสำคัญคือ นักเรียนที่เขาสอน สามคนเป็นพลตรี หนึ่งคนเป็นพลโท อีกอย่างผู้บังคับบัญชาระดับสูงในค่ายทหารC ครึ่งหนึ่งเป็นนักเรียนของเขาหมด สุดยอดไหมล่ะ?”
“ออ? คนในค่ายทหารเหรอ……” ลั่วหานคิดถึงสถานะของเขา พิเศษจริง ตัวเขาเองไม่ใช่นายพล แต่นักเรียนแต่ละคนไม่ธรรมดา
หลินซีเหวินโบกมือ “หมอฉู่ คิดอะไรอยู่?”
“หือ? ไม่มีอะไร มันก็ไม่ใช่ข่าวร้ายอะไรมั้ง?” คนระดับนี้ ถ้าใช้แล้วน่าจะมีประโยชน์ไม่น้อย
หวาเทียนครุ่นคิด “ถ้าเป็นคนในค่ายทหาร วันนั้นหมอฉู่ทำกับเขาแบบนั้น ถ้าเขาคิดเค้น ก็คงต้องมีปัญหาแน่ หมอฉู่ ถ้าเขาจะแก้แค้น……”
ลั่วหาน “……”
แก้แค้น? คงไม่มั้ง?
หลินซีเหวินกรี๊ดเสียงดัง “อุ๊ย ใช่แล้ว ทหารทำอะไรก็เรียบง่ายรุนแรง หมอฉู่ ครั้งก่อนหมอขู่เขา ถ้าเขาโกรธขึ้นมา หมอฉู่รีบไปซ่อนตัวเร็ว”
ลั่วหานพูดไม่ออก “ศาสตราจารย์จูไม่น่าใช่คนแบบนี้ เดี๋ยวฉันค่อยหาเวลาคุยกับเขา อีกหนึ่งชั่วโมงการผ่าตัดของหมอถังจะเริ่มแล้ว พวกเธอตามฉันเข้าห้องผ่าตัด ตั้งใจฝึก รู้ไหม?”
“รู้ ตั้งใจฝึก เจริญก้าวหน้า”
11โมงเช้า ถังจิ้นเหยียนเปลี่ยนเสื้อผ่าตัดเรียบร้อย ใส่หมวกคลุมหัว เตรียมตัวผ่าตัด
ลั่วหานเป็นผู้ช่วยเขา รับผิดชอบเย็บแผลตอนท้าย ระหว่างการผ่าตัดก็อธิบายให้กับแพทย์ฝึกงาน
ปุ๊ด
หัวใจของผู้ป่วยถูกเปิดออก เลือดไหลออกมาเป็นทาง กลิ่นคาวเลือดฟุ้งจมูก ลั่วหานกำลังอธิบายความยากในการเย็บเยื่อหุ้มหัวใจให้กับหลินซีเหวิน เลือดพุ่งออกมาโดนผ้าปิดปากเธอ กลิ่นคาวเลือดเหม็นแสบจมูกเธอ
“อ้าก หมอฉู่เป็นอะไรไหม?” หลินซีเหวินรีบดึงลั่วหานไปข้างหลัง
ลั่วหานยืนไม่นิ่ง เกือบล้มลงไป
หวาเทียนมือไม้ไว รีบกอดลั่วหานไว้
ลั่วหานเวียนหัวตาลาย ความรู้สึกเหมือนทุกอย่างกำลังหมุน ทำให้หัวเธอเวียนไปหมด
“หมอฉู่เป็นอะไรไหม?”
ลั่วหานพยุงหัวไว้ เหมือนมีดาวอยู่ตรงหน้าเต็มไปหมด “ไม่เป็นไร ไปต่อได้”
ในมือถังจิ้นเหยียนจับมีดผ่าตัดไว้ ไม่กล้าหยุด “ลั่วหาน คุณอยู่ต่อไม่ได้แล้ว คุณออกไปก่อน ให้หมอหลินมาเป็นผู้ช่วยผม”
หลินซีเหวินงง “ฉัน?”
“ใช่ คุณนั่นแหละ รับหน้าที่ครูคุณแทน มาทางนี้”
“หา……”
