ตอนที่ 498 ต้องเชื่อฟังเถอะนะ นอนหลับให้ดี
ลั่วหานได้ยินคำพูดในโทรศัพท์ของหลงจื๋อ จึงพยายามยิ้มออกมาเป็นธรรมชาติ”ประธานจะหนีงานได้ยังไงล่ะ ไปบริษัทเถอะ”
รูปร่างที่สูงใหญ่ของหลงเซียวยืนอยู่บนตรงกลางของห้องรับแขก มีโคมระย้าคริสตัลขนาดใหญ่แขวนอยู่เหนือศีรษะของเขา สะท้อนแสงบนใบหน้าของเขาและมีเงาบางส่วนปรากฏอยู่ด้วย”ฉันจะไปดูที่บริษัทก่อน จะพยายามกลับมาให้เร็วที่สุด”
ลั่วหานใช้มือคู่หนึ่งจัดระเบียบเน็คไทชุดสูทให้หลงเซียว มือที่คล่องแคล่วช่วยเขาดึงออก ยืดปกเสื้อให้ตรง และก็ดึงให้แน่นอีกที ราวกับว่าเป็นการชมผลงานทางศิลปะ จากนั้นพูดอย่างราบเรียบว่า”ไม่ต้องรีบกลับ ในเมื่อที่เสี่ยวจื๋อมีเรื่องหาคุณ และยังรีบขนาดนั้น มันต้องยุ่งยากแน่นอน ฉันจะอยู่กับแม่ที่โรงพยาบาลนะ คุณไม่ต้องห่วง”
หลงเซียวก้มหน้าลง กอดไหล่ของลั่วหานเอาไว้ ฝ่ามือไปโดนแขนของเธอ จึงรู้สึกว่าแขนของเธอนั้นผอมมาก เมื่อกี้นี้ไม่ได้สังเกต จู่ๆก็ขมวดคิ้วขึ้นมา”คุณป่วยในช่วงที่ฉันไม่อยู่ใช่ไหม?”
ลั่วหานส่ายหน้า แตะปลายจมูกของเขา”ไม่ได้ป่วยเลย ฉันดีอยู่นะ คุณรีบไปเถอะ ถ้าไปช้าเดี๋ยวเลิกงานกันหมดแล้ว”
หลงเซียวยังคงสงสัยอยู่”ไม่มีอะไรจริงเหรอ?ถ้ารู้สึกไม่สบายตรงไหนต้องบอกกับฉันนะ อย่าทนไว้เอง”
“ฉันไม่ได้ป่วยจริงๆค่ะ คุณดูสิฉันแข็งแรงมาตลอดเลยใช่ไหม?รีบไปเถอะ”
หลงเซียวยังคงรู้สึกวางใจลงไม่ได้ และมองดูสีหน้าของเธออย่างละเอียด หน้าเหลืองเล็กน้อย เหมือนจะเหนื่อยมาก ไม่ได้รับการพักผ่อนตลอด”มาทางนี้”
ลั่วหานเอียงหัว”มีอะไรเหรอ?
หลงเซียวไม่พูดอะไรอีก แต่ได้อุ้มลั่วหานขึ้นมาในอ้อมอกโดยตรง และเดินด้วยเท้าก้าวใหญ่อุ้มลั่วหานไปถึงอีกห้องหนึ่ง วางคนไว้บนเตียง และกดไหล่ของเธอไว้”เชื่อฟังเถอะนะ รีบๆนอน พักผ่อนก่อนนะ ช่วงนี้คุณทำงานจนเหนื่อยเกินไป แถมยังต้องดูแลแม่อีก อย่าให้ตนเองต้องเหนื่อยล้าจนเกินไป”
ลั่วหานรู้สึกหัวใจอบอุ่นขึ้นมา เกือบอยากจะร้องไห้ออกมา ถึงเวลานี้แล้ว เขายังนึกถึงสิ่งพวกนี้อีก เรื่องที่คุณแม่พูดเมื่อกี้นี้เจ็บปวดใจขนาดนั้นแล้ว เขายังนึกขึ้นได้ว่าต้องดูแลสุขภาพของเธอ ยังสามารถเห็นการเปลี่ยนแปลงทีละนิดทีละน้อยของเธอ
ผู้ชายคนนี้ จะทำให้เธอไม่รักเขาตลอดกาลได้ยังไงล่ะ?
“โอเค ฉันจะฟังคุณ วันนี้หยุดให้ตัวเองหนึ่งวัน นอนหลับพักผ่อนที่นี่ พอใจหรือยัง?”ลั่วหานพยักหน้าอย่างว่านอนสอนง่าย ทำตาโค้งขึ้นมาราวกับเด็กผู้หญิง
หลงเซียวก้มตัวลง ถอดรองเท้าให้เธอทีละตัว และวางลงพื้น”โทรศัพท์ต้องปิดเครื่อง อย่างน้อยต้องนอนสามชั่วโมงนะ คืนนี้ฉันมารับคุณไปทานข้าว”
“เออ”
หลงเซียวดึงผ้าห่มขึ้นมาให้เธอ ผ้าห่มที่นุ่มนวลมาถึงบริเวณคางของเขา”นอนหลับให้ดีนะ รอฉันกลับมา”
“เออ”
หลงเซียวออกจากโรงพยาบาล ก็ขับรถไปที่MBK
รถขับมาถึงศูนย์กลางธุรกิจCBD ก็มองเห็นตึกตากฟ้าMBKจากที่ไกล เมื่อนึกถึงความเจริญขึ้นมาได้ของตึกนี้เป็นเพราะได้ใช้เลือดเนื้อและสติปัญญาของพ่อเป็นสิ่งแลกเปลี่ยน เมื่อนึกถึงมือของหลงถิงเต็มไปด้วยเลือด หลังมือของหลงเซียวก็โผล่เส้นเลือดดำขึ้นมา!
กระจกสะท้อนให้เห็นถึงความสง่างามของที่นี่ แต่สกปรกเกินไป!สิ่งของในนี้ สกปรกเกินไป!
หลงเซียวเดินขึ้นบันได และเดินเข้าประตูกระจกหมุน พนักงานเคาน์เตอร์หญิงคำนับทักทาย”ประธาน”
เมื่อได้ผ่านห้องโถงพนักงานคนอื่นก็ต่างคำนับ”ประธาน”
สายตาของหลงเซียวมองตรงๆไม่เอียงไปที่ไหน และขึ้นลิฟต์VIPสำหรับผู้บริหารระดับสูงเท่านั้น หลังจากเขาได้เดินผ่านแล้ว ผู้จัดการหลายคนกระซิบกันว่า”สีหน้าของประธานเหมือนจะเอาจริงเอาจังมาก”
“ไม่เพียงแค่จริงจังหรอก มันถือได้ว่าน่ากลัวชิบหายเลย ช่วงนี้มีงานชั่วคราวอะไรหรือ?ก่อนหน้านี้ประธานเพิ่งจัดการโครงการของเมืองเจียงเฉิงเสร็จ ฉันรู้สึกว่า ขั้นตอนต่อมาอาจจะเป็นสำนักงานใหญ่แล้ว”
“โอกาสที่เป็นไปได้มันก็สูงอยู่ แต่ก็ไม่แน่ เพราะช่วงนี้ประธานใหญ่ไม่ได้บอกว่าสำนักงานใหญ่มีการวางแผนอะไร โครงการของเมืองหลวงก็ได้เริ่มแล้ว”
“ใครจะไปรู้ล่ะ ไม่แน่อาจเป็นเรื่องภายในของตระกูลหลงเอง”
ลิฟต์ตรงมาถึงหน้าห้องทำงาน ตามด้วยเสียงดิง ประตูลิฟต์เปิดออก สายตาที่มีดลึกของหลงเซียวมองตรงไปข้างหน้า ไม่มีสีหน้าและอารมณ์ใดๆปรากฏ
แอนดี้เห็นหลงเซียวขึ้นตึก จึงรีบเดินมาจากห้องเลขาด้วยรองเท้าส้นสูง”ประธาน เมื่อกี้คุณชายสองมาแล้ว ตอนนี้เขายังอยู่ในห้องทำงานของคุณอยู่เลย”
หลงเซียวพยักหน้า”ฉันรู้อยู่ ไปเอากาแฟสองแก้วเข้ามา”
“โอเคค่ะ ประธาน”
แอนดี้ผลักประตูไม้เนื้อแข็งของห้องทำงานออก ขายาวที่ถูกกางเกงสูทปกคลุมอยู่ของหลงเซียวก้าวเข้ามา เหลือบตาไปเห็นหลงจื๋อที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาของห้องรับแขก ดูเหมือนจะรอนานแล้ว
“พี่ใหญ่!กว่าคุณจะกลับมา”หลงจื๋อลุกตัวขึ้น วางของในมือลง เป็นกังหันที่ทำจากไม้ซึ่งเป็นของตกแต่งที่วางอยู่บนโต๊ะน้ำชา
หลงเซียวโบกมือสะกิดให้เขานั่งลง”เรื่องอะไรรีบขนาดนี้เชียว?”
“ตามจริง……ก็ไม่ใช่เรื่องที่รีบร้อนมาก แค่ฉันมีเรื่องรู้สึกว่าควรจะปรึกษากับพี่ใหญ่ให้ดี พี่ใหญ่คุณนั่งก่อน”
หลงเซียวสำรวจเสี่ยวจื๋ออย่างไร้ร่องรอย สายตาเต็มไปด้วยความสอบสวน จากนั้นจับปกเสื้อสูทให้ดี นั่งลง เผยให้เห็นความสง่างามและมีเกียรติ
“พูดเถอะ มีอะไร?”
หลงเซียวเกาผมที่ได้จัดแต่งมาเป็นพิเศษ ทรงผมถูกเขาเกาจนยุ่งนิดหน่อย”นี่เป็นสิ่งที่พ่อเอาให้ฉัน”
“เออ?พ่อให้คุณ?”
หลงจื๋อพยักหน้า และดึงเอกสารในแฟ้มสีดำออกมา”ให้ฉันมาเมื่อเช้านี้ เขาบอกว่าเป็นความลับสูงสุดของบริษัท ให้ฉันคุ้นเคยไปก่อน แต่ฉันรู้สึกว่า พี่ใหญ่ถึงเป็นประธานของบริษัท แม้ว่าเป็นความลับ ก็ต้องให้พี่ใหญ่ดูก่อน”
หลงเซียวมองสำรวจหลงจื๋ออีกครั้ง ดังนั้นสถานการณ์ในตรงนี้ก็คือ หลงถิงได้เริ่มดำเนินการให้หลงจื๋อเข้าใจเจาะลึกเกี่ยวกับความลับสูงสุดของบริษัท ดูเหมือนเขาอยากจะรีบเลื่อนตำแหน่งของหลงจื๋อขึ้นมาอย่างรีบร้อนแล้ว
“พ่อให้คุณดู คงไม่ต้องบอกคุณว่าให้คุณเอามาให้ฉันใช่ไหม?”หลงเซียวไม่ได้รับมาทันที
พอดีในเวลานี้ แอนดี้เอากาแฟสองแก้วที่ยังร้อนๆอยู่เข้ามา บลูเมาน์เทนให้หลงเซียว ลาเต้ให้หลงจื๋อ
หลงเซียวจับแก้วกาแฟไว้และพูดว่า”ไม่ได้รับอนุญาตของฉัน ห้ามใครเข้ามาทั้งนั้น”
“รับทราบค่ะ ท่านประธาน”
หลงจื๋อดื่มลาเต้เข้าไปคำหนึ่งใหญ่ๆ เข้าในได้ใส่นมเลยไม่ขม แต่เขาดมกลิ่นกาแฟที่พี่ใหญ่ดื่มนั้น กลิ่นขมมาก
“แม้พ่อไม่ได้บอก แต่เขาเอาให้ฉัน ก็เป็นของฉันแล้ว ฉันอยากจะให้พี่ใหญ่ดูไง”หลงจื๋อมีจิตใจที่ราวกับเด็ก เอาเอกสารให้หลงเซียวอย่างดื้อ
“คุณทำแบบนี้ เดี๋ยวพ่อรู้คงจะโมโหคุณ”
“พี่ใหญ่ไม่พูด ฉันก็ไม่พูด เขาจะรู้ได้ยังไงล่ะ?ใช่ไหม?”
หลงจื๋อกินกาแฟของตนเองหมดไปครึ่งหนึ่ง เหลือบตาไปมองของหลงเซียว คิดจะลองชิมดู
หลงเซียวสังเกตเห็นสายตาของเขา นพเอาแก้วกาแฟให้เขา”ลองชิมดูไหม?”
“ได้สิ!ฉันอยากรู้รสกาแฟที่พี่ใหญ่ชอบกินมาตั้งนานแล้ว แต่ทุกครั้งมาที่นี่ แอนดี้ล้วนให้ฉันกินแต่ลาเต้”
“กาแฟของฉันไม่เหมาะกับคุณ”
“ไม่แน่นะ!”
หลงจื๋อยกแก้วกาแฟขึ้นมาดื่มลงไปคำหนึ่ง”แค่กแค่กๆๆ!รสอะไรเนี่ย!”ดื่มลงไปครึ่งคำก็แลบลิ้นออกมา”พี่ใหญ่!กาแฟที่คุณกินนั้นขมเกินไปเปล่าวะ ลิ้มจะขาดแล้วโว้ย ไม่เอาแล้ว ฉันไม่กินของคุณแล้ว”
หลงเซียวมองไปดูแก้วที่ถูกเขาดื่มไปแล้วด้วยสายตาที่มีความหมายลึกซึ้ง”กาแฟของฉัน มีแค่ฉันคุ้นเคยกับรสนี้ คนอื่นล้วนไม่ชอบ”
“เห็นด้วยครับ!ขมขนาดนี้ ทีหลังฉันไม่กินอีกแล้ว กินกาแฟผสมดีกว่า ลาเต้ก็ดีอยู่นะ ฉันชอบ”
หลงเซียวจับเอกสารเอาไว้ ก้มหน้าไปดู ไม่ได้สังเกตสีหน้าของหลงจื๋ออีก
นี่เป็นเอกสารที่เป็นความลับระดับสูงของบริษัท มันเกี่ยวข้องกับความลับทำธุรกิจที่สำคัญ เกี่ยวข้องกับจำนวนหุ้นส่วนของผู้ถือหุ้น การแบ่งปันส่วน มูลค่าเพิ่ม และข้อมูลอีกหลายๆอย่างที่เป็นความลับ
นอกจากนี้ยังมีข้อมูลส่วนตัวและการประเมินผลของสมาชิกที่สำคัญบางคนในคณะกรรมการบริษัท
มีสิ่งบางอย่างหลงเซียวล้วนไม่เคยได้เห็น นี่เป็นสิทธิพิเศษขั้นสูงสุดของประธานใหญ่ แต่ตอนนี้กลับนำมาแบ่งปัน เป็นพ่อแท้ๆก็อย่างนี้แหละ
ดูเสร็จ หลงเซียววางลง”เป็นความลับทำธุรกิจจริงๆ ถ้ารู้ของในนี้แล้ว ก็สามารถควบคุมคนส่วนใหญ่ในคณะกรรมการของบริษัท”
หลงจื๋อจิบกาแฟลงสักคำหนึ่ง อมอยู่ในปากและค่อยๆกินลงไป”พี่ใหญ่ ฉันไม่มีความคิดอะไรจริงๆ ฉันก็ไม่อย่ามีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับคณะกรรมการของบริษัท คุณรู้ความคิดของฉันใช่ไหม”
รู้ว่ามันเป็นยังไง แต่สามารถไปตามทิศทางนี้หรือเปล่า มันก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งแล้ว
หลงจื๋อในตอนนี้ ยังสามารถถอดตัวไปจากเรื่องนี้ได้หรือเปล่า?
ไม่ได้
“เก็บของให้ดีเถอะ ในเมื่อที่พ่อให้คุณทำความเข้าใจ คุณก็ทำความเข้าใจให้ดี มันจะมีผลประโยชน์ต่อการบริหารของคุณในอนาคต อายุของคุณก็ไม่น้อยแล้ว ควรเรียนรู้การบริหารบริษัทแล้ว”
หลงจื๋อกินกาแฟแก้วหนึ่งจนหมด ครุ่นคิดสักครูหนึ่ง ลังเลไปตั้งนานถึงอ้าปากพูด”พี่ใหญ่ ฉันมีเรื่องหนึ่งจะถามคุณ”
มือสองข้างของหลงเซียวทับกันวางอยู่บนขา พิงหลังโซฟา”เรื่องอะไร?”
“ก็คือ……”หลงจื๋อลังเลอยู่”ก็คือฉันอยากจะ……ช่างเถอะ ไม่มีอะไรแล้ว”
“คุณอยากจะทำอะไร?พูดมาเถอะ ถ้าพี่ใหญ่มีความสามารถช่วยคุณได้ ก็จะช่วยแน่นอน”เมื่อเห็นว่าหลงจื๋อทำตัวเช่นนี้ น่าจะเป็นเรื่องอะไรที่หลงถิงห้ามเขาไม่ทำหรอก?
พอได้ยินพี่ใหญ่พูดเช่นนี้ หลงจื๋อก็ใจกล้าขึ้นมา”พี่ใหญ่ ฉันอยาก ฉันอยากออกจากบริเวณ ฉันอยากไปสหรัฐอเมริกา”
หลงเซียวนั่งตัวตรงขึ้นมา”อ๋อ?ออกจากบริษัทไปทำอะไร?”
“ฉันอยากไปสหรัฐอเมริกา ไปหาคุณแม่ ฉันอาศัยอยู่คนเดียวที่ต่างประเทศมันเหงาเกินไป ฉันอยากกลับไปอยู่กับเธอ”หลงจื๋อค่อยๆสังเกตปฏิกิริยาของหลงเซียวอย่างระมัดระวัง กลัวว่าเขาจะเกลียดหัวข้อเรื่องที่ตัวเองพูดมานี้
เพราะว่าในตระกูลหลง คุณแม่แท้ๆของหลงจื๋อเป็นสิ่งห้ามในการกล่าวถึง โดยเฉพาะต่อหน้าหลงเซียว ยิ่งเป็นสิ่งที่ไม่ควรพูด
แต่ปฏิกิริยาของหลงเซียวราบเรียบมาก”อยากจะไปอยู่กับเธอเหรอ นั้นฉันสามารถให้วันหยุดที่ยาวนานหน่อยแก่คุณ แต่ลาออกจากบริษัทไปสหรัฐอเมริกาคงไม่ได้”
หลงจื๋อไม่เคยได้พูดถึงเรื่องแท้ๆของแม่เขา ดูเหมือนว่าช่วงนี้หลงถิงได้ไปชี้แนะเขา
“เออ หรือว่า พี่ใหญ่ช่วยปรึกษากับพ่อให้ฉันหน่อย ให้ฉันไปบริหารสาขาบริษัทในสหรัฐฯก็ได้นะ ทีหลังฉันจะได้อาศัยอยู่ที่สหรัฐฯเลย”เขาใช้สายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังและขอร้องมองไปที่พี่ใหญ่
ฝ่ามือของหลงเซียวจับไหล่ของหลงหลงจื๋อเอาไว้ น้ำเสียงค่อนข้างจะจนปัญญา จนปัญญาต่อความคิดที่ไร้เดียงสาของหลงจื๋อ”คุณคิดว่าพ่อจะให้เหรอ?”
หลงจื๋อเกาหัวอย่างหดหู่ เกาไปมาหลายๆรอบ”ฉันพูดก็เขาแล้ว เขาไม่ยอม ดังนั้นฉันถึงมาหาคุณไง”
“ฉันก็ไม่ยอม”
ตอบอย่างเด็ดขาดมาก ไม่เหลือพื้นที่ให้หลงจื๋อได้ต่อรอง
“โอเค……ฉันจะฟังพี่ใหญ่ครับ นั้นพี่ใหญ่ทำงานก่อนนะ ฉันไปชี้แจงงานที่เหลือให้เลขาก่อน และค่อยไปสหรัฐฯช่วงเวลาหนึ่ง”
นิ้วยาวที่สวยเหมือนอัญมณีของหลงเซียวจับไหล่ของเขาไว้ ใช้แรงไม่มาก”เสี่ยวจื๋อ เรื่องคุณแม่ของคุณ คุณต้องมีขอบเขตในใจเองนะ”
หลงจื๋อพยักหน้า เขารู้คำว่ามีขอบเขตหมายความว่าอะไร การมีอยู่ของคุณแม่เป็นจุดสกปรกของตระกูลหลง จุดสกปรกจุดนี้จะทำลายชื่อเสียงของเขา ส่งผลกระทบที่ยิ่งใหญ่ต่อตระกูลหลง
ในใจรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ แต่หลงจื๋อก็พยายามยิ้มออกมา”พี่ใหญ่ ฉันกลับไปก่อนแล้วนะ”
หลงเซียวเอาเอกสารให้เขา”ทีหลังสิ่งของที่คุณพ่อให้คุณ ถ้าเขาไม่อนุญาตให้ฉันดู คุณดูเองก็พอ อย่าทำให้เขาต้องโมโห”
เออ…..”
หลงจื๋อออกจากห้องทำงาน หลงเซียวใช้นิ้วมือที่เรียวยาวนวดขมับ เหลือบตาไปมองแก้วกาแฟที่อยู่บนโต๊ะ ความร้อนถูกคายออกไปหมด รสก็ยิ่งขมขึ้น
