ตอนที่ 504 เธอจะดีใจจนร้องไห้
เหนื่อยเกินไปเหรอ?
ช่วงนี้หลายอย่างในร่างกายตัวเองไม่ค่อยปกติ อาการทุกอย่าง บ่งบอกไปทางเดียวกัน เธออาจจะตั้งครรภ์จริง
ความคิดนี้เกิดขึ้นในสอง ก็ทำให้ลั่วหานตกใจ เธอแทบไม่กล้าเชื่อ ไม่รู้ว่าควรยอมรับมันยังไง
ทุกอย่างยังไม่แน่ชัด แค่คิดถึงเรื่องนี้ ลั่วหานก็รู้สึกตื่นเต้นไปหมด ท้อง หมายถึงกำลังมีชีวิตตัวน้อยกำลังเติบโตในท้องเธอ พระเจ้า ไม่น่าเชื่อ
ลั่วหานนั่งอยู่บนเก้าอี้ยาวหน้าห้องผ่าตัด ตรงนั่งคือญาติผู้ป่วย ญาติต่างรอให้ผ่าตัดเสร็จสิ้นอย่างกังวล แต่ลั่วหานเหมือนศูนย์เสียประสาทสัมผัสทุกอย่าง นั่งเหม่อลอยอยู่ตรงนั้น
นิ้วเรียวยาวของเธอค่อยๆ ขยับไปจับที่บริเวณท้องของเธอ จับหน้าท้องแบนเรียบอย่างเบาๆ กันระหว่างชุดคลุมผ่าตัด เธอสัมผัสได้ถึงการกระตุกของเส้นประสาทบริเวณท้องอย่างชัดเจน
จากประสบการณ์หมอเวลานาน เธอก็มีความรู้ด้านสูตินารีพอสมควร ถ้าตั้งครรภ์จริง ไม่ต้องอัลตราซาวด์เธอก็รู้ว่าช่วงไหนเป็นอย่างไร จากตัวอ่อน ค่อยๆเติบโตมีสมอง มีการเต้นของหัวใจ มีแขนขา ขยับตัวได้ มีประสาทสัมผัส ระยะเวลาที่เนิ่นนานและมีความสุข เธอสามารถท่องกลับกันได้เลย
ลั่วหานตื่นเต้นจนควบคุมความรู้สึกในใจไม่ได้ มือทั้งสองข้างลูบไล้หน้าท้องเบาๆ วินาทีนี้ สีหน้าตัวเองซื่อขนาดไหน
เบบี้……ลูกน้อย……
คำศัพท์ที่อุ่นเข้าไปในใจแบบนี้ ไม่รู้ว่าเธอคิดมาแล้วกี่ครั้ง ความฝันที่เธอซ่อนมาตลอด7ปี เป็นจริงแล้วเหรอ?
เธอไม่กล้าคิด
ลั่วหานพยายามควบคุมอารมณ์ หลับตา สูดหายใจเข้าลึกๆ ถ้าลูกน้อยมาจริง แค่คิดเธอก็รู้สึกอยากร้องไห้
แต่ตอนนี้ทุกอย่างยังไม่มั่นใจ เธอกลัวว่ามันไม่ใช่ความจริง
ความรู้สึกซับซ้อน สับสน
ลั่วหานนั่งคิดฟุ้งซ่านอยู่คนเดียว พยาบาลคนหนึ่งวิ่งมาอย่างรีบร้อน วนไปมาอยู่สักพัก ก็ยิ้มอย่างเกรงใจ “หมอฉู่ วันนี้มีผ่าตัดไม่ใช่เหรอคะ?”
เสียงพยาบาลดังขึ้น ตัดขาดความคิดของลั่วหาน ลั่วหานเคลียร์ความรู้สึกวุ่นวายนั้น แล้วเงยหน้ามองพยาบาลที่ดูสีหน้าเร่งรีบ “หมอถังเป็นคนผ่า ฉันไม่เข้าไปแล้ว ทำไมเหรอ?”
พยาบาลกอดแฟ้มเอกสารผู้ป่วยแน่น กัดริมฝีปากพูดอย่างลำบาก “อันนั้น……คือ ผู้ป่วยวีไอพีคนหนึ่ง คนไข้ของหมอถัง แต่นิสัยผู้ป่วย……ดื้อเกินไป หมอถังไม่อยู่ เธอไม่ยอมกินยา ไม่ยอมฉีดยา บอกว่าต้องให้หมอถังไปทำให้เธอด้วยตัวเอง หนู……ไม่รู้จะทำยังไงดี”
ลั่วหานขมวดคิ้ว ยังมีคนไข้แบบนี้อีก ดูแล้วคงเป็นเพราะนิสัยหมอถังดีเกินไปถึงโอ๋คนไข้ขนาดนี้
“เอาแฟ้มคนไข้ให้ฉัน เดี๋ยวฉันไปกับเธอเอง” ลั่วหานถอดหมวดคลุมผมออก ลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อ
พยาบาลได้ยินว่าลั่วหานจะช่วย ก็ดีใจมาก “จริงเหรอคะ? หมอฉู่ยินดีไปก็ดีที่สุดเลยค่ะ หมอถังนิสัยดีจนขึ้นชื่อ ผู้ป่วยหญิงหลายคนก็เกินไป หมอฉู่ไปสั่งสอนพวกเธอหน่อยนี่ดีเลยค่ะ”
“หมอถังนิสัยดี คงลำบากใจเพราะผู้ป่วยหญิงไม่น้อยซินะ?” ลั่วหานนึกภาพผู้ป่วยหญิงกับหมอถัง ถึงกับอยากหัวเราะ หมอถังที่อ่อนโยนโดนผู้ป่วยหญิงเกาะติด คงสนุกน่าดู
พยาบาลเม้มปาก พยักหน้า “อืม……เพราะนิสัยหมอถังดีเกินไป ไม่เคยอารมณ์เสีย ผู้ป่วยหญิงที่อยู่นานแล้ว คิดเหมือนหมอถังเป็นแฟนตัวเอง แต่หนูรู้สึกพวกเธอเกินไป แต่หมอถังก็ไม่เคยอารมณ์เสีย ผู้ชายที่ดีอย่างหมอถัง เป็นสัญลักษณ์ของความเป็นสุภาพบุรุษเลยค่ะ”
“ใช่ เขาคือสุภาพบุรุษ”
ลั่วหานเปลี่ยนเสื้อคลุมเสร็จ กลิ่นคาวเลือดจางลงแล้ว ความรู้สึกคลื่นไส้ก็หายไปแล้ว ไม่ได้อาเจียนออกมาจริง หายใจโล่งแล้ว ก็รู้สึกดีขึ้นเยอะ
ตามพยาบาลมาถึงโซนห้องผู้ป่วยวีไอพี ได้ยินเสียงผู้ป่วยหญิงห้องหนึ่งดังมาแต่ไกล ฟังแล้วเหมือนอารมณ์เสีย
พยาบาลยิ้มเขินๆ หน้านิ่ว “หมอฉู่ หมอได้ยินแล้วใช่ไหม? ก็คือผู้ป่วยคนนี้ ได้ยินว่าเขาเป็นลูกสาวของนักธุรกิจคนหนึ่งในเมืองหลวง เลี้ยงมาอย่างดี นิสัยคุณหนูมาก อะไรนิดหน่อยก็โมโหร้ายใส่พยาบาล พวกเรากลัวเธอกันทุกคนเลย”
ลั่วหานเปิดดูรายละเอียดของผู้ป่วย “ไม่สบายนอนโรงพยาบาลยังโมโหร้ายขนาดนี้ ไม่ใช่เรื่องดี เดี๋ยวเป็นหน้าที่ฉันเอง”
ปิดแฟ้มเอกสาร ลั่วหานเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วย เคาะประตูสองที
เสียงเคาะประตูดึงดูดความสนใจของผู้ป่วยหญิง เธอหยุดโยนของ หันกลับมาดู สีหน้าที่เริ่มมีอาการดีใจเปลี่ยนเป็นหน้านิ่งทันที
“เธอเป็นใคร? หมอประจำของฉันคือหมอถัง ให้เขามา” ผู้ป่วยหญิงหน้าดำ พูดกับลั่วหานอย่างไม่เกรงใจ ครั้งก่อนลั่วหานเพิ่งจัดการจับศาสตราจารย์ของมหาลัยกลาโหม ครั้งนี้ก็เป็นลูกสาวคนรวยอีก เรื่องดีต้องมาเป็นคู่จริง
มองผู้ป่วยหญิงหัวจรดเท้ารอบหนึ่ง หน้าตาใช้ได้ ถึงจะป่วยไม่แต่งหน้า ก็ยังมีผิวขาวสวย ลูกเศรษฐีผู้ดีเลี้ยงมาก็ยังเป็นแบบนี้
แล้วมองรอบห้อง ดอกไม้กระจายเต็มพื้นห้อง คราบน้ำ หมอน ขวดยาก็โดยเธอโยนกระจายอยู่เต็มพื้น
ร่างผอมสูงของลั่วหานเดินไปข้างหน้า โยนแฟ้มเอกสารไปบนเตียง มือใส่ในกระเป๋าเสื้อคลุม พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงพอดี ไม่ยิ้มและไม่มีอารมณ์โกรธ “ไม่ยอมกินยา? ไม่ยอมฉีดยา?”
คำพูดเรียบง่าย สั้นๆ น้ำเสียงไม่ดังมาก แต่ได้ยินชัดเจน สง่าผ่าเผย
ผู้ป่วยหญิงโยนหมอนทิ้งอย่างอารมณ์เสีย มือกอดอกพิงอยู่ที่หัวเตียง เงยหน้าพูด “เรียกหมอถังมา เขาไม่มาฉันก็ไม่กิน พยาบาลพวกนี้ฉีดยาไม่เป็น ฉันต้องการหมอประจำของฉัน”
ลั่วหานพยักหน้า “ได้ ไม่อยากกินก็ไม่ร้องกิน ไม่อยากฉีดก็ไม่ต้องฉีด ฉันดูรายละเอียดอาการคุณแล้ว ก็แค่ลิ้นหัวใจแคบ? ไม่เป็นไร ถ้าไม่หนักก็แค่เส้นเลือดหัวใจตีบหัวใจหยุดเต้นแค่นั้น ถ้าหมอมาพบทัน ปั๊มหัวใจก็ยังพอช่วยได้ ออ ถ้าหนัก ตอนคุณผ่าตัดก็จะเกิดอาหารหัวใจหยุดเต้นกะทันหัน แต่ก็ไม่ยาก ถ้าให้ความร่วมมือในการรักษา ครึ่งชีวิตที่เหลือก็แค่กินยา ไม่มีผลกระทบต่อความสวยของคุณ”
ลั่วหานพูดยาวเหยียดแบบไม่หายใจ ตั้งแต่ต้นจนจบความเร็วเท่ากัน พูดอย่างเป็นมิตร อย่างเป็นการงาน
ผู้ป่วยหญิงเบิกตากว้าง มองลั่วหานอย่างไม่อยากเชื่อ อยากเห็นหน้าเธอผ่านผ้าปิดปาก “คุณพูดไปเรื่อยใช่ หมอถังไม่เห็นพูดแบบนี้ เขาบอกฉันว่าไม่เป็นไร ฉันฟื้นฟูได้ดี การผ่าตัดก็จะดำเนินอย่างราบรื่น”
ลั่วหานก้มตัวไปหยิบแฟ้มเอกสาร ยื่นให้เธอ รู้ว่าเธอดูไม่เข้าใจ จึงแกล้งพูด “ตัวหนังสือเขียนอย่างชัดเจน ตัวหนังสือนี่เป็นลายมือหมอถังไม่ผิดใช่ไหม?”
ผู้ป่วยหญิงหยิบขึ้นมาดูอย่างสงสัย ตัวหนังสืออย่างไก่เขี่ย เธอจะไปดูออกได้อย่างไร “ใช่หมอถังเขียน แต่เขาไม่เคยพูดอย่างที่คุณพูด คุณโกหกฉัน”
“โอเค คุณไม่เชื่อฉันก็ได้ ฉันก็หวังว่าที่ฉันพูดไม่ใช่ความจริง อย่างไงก็ตาม ไม่ใช่หมอทุกคนจะใจดีอย่างหมอถัง พูดกับคนไข้แค่ข้อดี ข้อเสียไม่พูด ฉันเป็นคนพูดตรงไปตรงมา”
พยาบาลแอบเม้มปากอยู่ข้างหลัง หมอฉู่ก็คือหมอฉู่ ยอดเยี่ยม
ผู้ป่วยหญิงกลืนน้ำลาย ใบหน้าที่สวยงามบูดเบี้ยวไปหมด “คุณ……คุณหมายความว่า ฉันจะ……จะกลายเป็นคนกินยาตลอดชีวิต?”
ลั่วหานพยักหน้า “ก็ต้องดูว่าคุณจะเลือกยังไง ไม่ดัดจริตตายก็ไม่ตาย คุณให้ความร่วมมือในการกินยา ฉีดยา เตรียมตัวสำหรับการผ่าตัด ฝีมือผ่าตัดของหมอถัง คงจะรับประกันได้ว่าชีวิตที่เหลือของคุณจะปลอดภัย แต่ถ้าคุณไม่ให้ความร่วมมือ ฉันก็ช่วยอะไรไม่ได้” ลั่วหานยักไหล่อย่างเอือมระอา จะปล่อยเธอตามนั้น
ผู้ป่วยหญิงกัดฟัน อย่างไม่เต็มใจ “คุณคือใคร?”
พยาบาลที่อยู่ข้างหลังอั้นไม่ไหว เปิดปากพูด “เขาเป็น……”
ลั่วหานยิ้ม “ฉันเป็นหมอที่นี่ แต่ไม่ได้รับผิดชอบคุณ ฉันต้องขอเตือนคุณนะ หัวใจไม่ดี ของมัน ของทอด ต้องลดหน่อย หัวใจเป็นปัจจัยหลักของการไหลเวียน ควบคุมตัวเองด้วย”
ผู้ป่วยหญิงตกใจ “ฉัน……คุณรู้ได้ไงว่าฉันกินอะไร?”
ลั่วหานยักคิ้ว คิ้วสวยโค้งขึ้น “มีอะไรติดอยู่ในฟัน สตรอเบอร์รี่ปั่นใช่ไหม?”
“หา?”
ผู้ป่วยหญิงรีบหยิบมือถือใต้หมอนออกมาส่อง มีสตรอเบอร์รี่สีแดงติดในฟันจริง ทันใดนั้น รู้สึกโชคดีคนที่เข้ามาไม่ใช่หอมถัง
“ฉันเพิ่งจะกินเป็นครั้งแรก”
“ฉันไม่สนใจ สุขภาพคุณ คุณจะทำยังไงก็เรื่องของคุณ อย่าวางมือถือใต้หมอนมันเป็นความรู้พื้นฐาน หัวใจคุณไม่ดีอยู่แล้ว ยังอยากทำให้สมองมีปัญหาเหรอ?”
ปากลั่วหานภายใต้ผ้าปิดปากยิ้มโค้งขึ้น
ผู้ป่วยหญิงถึงกับไม่รู้จะตอบกลับยังไง “คุณ……คุณเป็นใครกันแน่? คุณคือหมอฉู่ใช่ไหม? หมอศัลยแพทย์มือหนึ่งของโรงพยาบาลหวาเซี่ย คือคุณใช่ไหม?”
ลั่วหานไม่สนใจเธอ หันกลับพูดกับพยาบาล “ได้แล้ว ให้เธอกินยา”
“ค่ะ”
พยาบาลสาวเก็บขวดยาขึ้นมา ข้างในยังมียาสะอาดอยู่ เธอหยิบขนาดสำหรับหนึ่งมื้อมาวางแล้วเทน้ำ
ผู้ป่วยหญิงก็ยังไม่ยอม “คุณเป็นใครกันแน่?”
ลั่วหานมองพื้นที่เลอะเทอะ “อยากรู้ว่าฉันเป็นใคร ง่ายมาก ทำความสะอาดเก็บกวาดข้าวของบนพื้นให้เรียบร้อย จำไว้ พยาบาลดูแลสุขภาพของคุณ ไม่ใช่พี่เลี้ยงคุณ”
ผู้ป่วยหญิงกัดฟัน “ฉันเก็บกวาดได้ แต่คุณต้องบอกว่าคุณเป็นใคร”
ลั่วหานหัวเราะ ชี้ป้ายชื่อบนเนื้อคลุมให้เธอดู “คุณ จำคนไม่จำเป็นต้องจำแค่หน้า ชื่อฉันก็เขียนอยู่ชัดเจน”
ผู้ป่วยหญิงมองอย่างชัดเจนบนนั้นเขียนว่าศัลยแพทย์หัวใจ ลั่วหาน เธอเอามือปิดปาก “เป็นคุณจริงๆ ด้วย หมอฉู่”
ลั่วหานขมวดคิ้ว “กินยา อย่าให้ฉันเห็นเหตุการณ์แบบเดียวกันเป็นครั้งที่สองนะ”
สั่งงานเรียบร้อย ลั่วหานก็เดินออกจากห้องผู้ป่วย
ได้ยินเสียงตะโกนของผู้ป่วยหญิงดังมาจากห้อง “หมอฉู่ หมอฉู่ ฉันเคยดูรายการของคุณ……”
ลั่วหานเดินไปอย่างเร็ว ห่างออกจากเสียงเธอ
และตอนนี้ เสียงโทรศัพท์เธอดังขึ้น
ชื่อบนหน้าจอ คือหลงถิง
