ตอนที่ 497 ฉันจะไม่ทำให้เขามีชีวิตอยู่อย่างดีแน่นอน
คำถามที่ถามมานี้ ตามจริงก็ไม่ต้องรอคำตอบ หลงเซียวก็ยืนยันว่าเป็นหลงถิงแน่นอน!นอกจากเขาไม่มีคนอื่นหรอก ฆาตกรรมของทั้งตระกูลมู่ เขาเป็นคนทำแน่ๆ!
หยวนชูเฟินไม่ได้พยักหน้า และก็ไม่ได้ส่ายหัว จ้องมองแต่หลงเซียวไว้ ซึ่งเป็นลูกเดียวของเธอ สายเลือดสุดท้ายที่เธอเหลือไว้ให้ตระกูลมู่
“เวลาที่ตระกูลมู่เกิดเรื่องขึ้นนั้น ฉันได้ไปที่ประเทศอังกฤษ ฉันไม่รู้จะเผชิญหน้ากับเส้าเอินยังไง ใช้โรงเรียนยังมีชิ้นงานสุดท้ายต้องทำเป็นข้ออ้าง และกักขังตัวเองอยู่ในอพาร์ทเม้นท์เป็นเวลา 1 สัปดาห์ หลายวันนั้นฉันไม่ได้เจอใครทั้งสิ้นและก็ไม่ได้ติดต่อใครทั้งนั้น พอเวลาที่ฉันออกมา บนหนังสือพิมพ์เต็มไปด้วยข่าวที่ตระกูลมู่ถูกฆ่าไปหมดทั้งตระกูล”
น้ำตาของหยวนชูเฟินไหลไม่หยุด ไหลลงมาเรื่อยๆอย่างห้ามไม่ได้ น้ำตาค่อยๆเยอะขึ้น ภายในน้ำตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและเจ็บปวดใจตลอดสามสิบปีนี้
“หลังจากตระกูลมู่ถูกฆ่า ฉันก็กลับมาที่สหรัฐอเมริกา แม้กระทั่งหน้าสุดท้ายของเส้าเอินยังไม่ได้เห็นเลย เห็นแต่วิลล่าของตระกูลมู่หลั่งไหลไปด้วยเลือดจากข่าว ทรัพย์สินเดียวที่เส้าเอินเหลือไว้หลังจากทำธุรกิจมีแต่บ้านหลังนั้น แต่ในที่สุด บ้านหลังนั้นก็สูญหายไปแล้ว”
“ฉันได้ขอร้องคุณตาคุณยายของพวกคุณ ได้ขอร้องสถานีตำรวจในตอนนั้น ขอร้องทุกๆคนที่มีความเกี่ยวข้องกับตระกูลมู่ แต่ทุกคนล้วนบอกฉันว่าตระกูลมู่น่าจะไปยั่วเย้าคนในมาเฟียจนเขาขุ่นเคือง จึงถูกฆ่าทั้งตระกูล แต่ผู้ชายที่สุภาพอย่างเส้าเอิน เขาจะไปหาเรื่องคนอื่นได้ยังไงล่ะ?ฉันไม่เชื่อ!ฉันไม่เชื่อ!”
น้ำตาของลั่วหานก็ทนไม่ไหว ไหลลงมาเหมือนกับหยวนชูเฟิน ตอนนี้คำพูดหยวนชูเฟินพูดออกมาฟังไม่รู้เรื่องแล้ว หมายความว่าไรก็ไม่ทราบ เธอคิดถึงอะไรก็พูดออกมาทั้งสิ้น ไม่มีตรรกะใดๆ
หยวนชูเฟินร้องไห้พร้อมตะโกนว่า”ต่อมา หลงถิงมาหาฉัน เขาบอกว่าเขาจะกลับไปพัฒนาธุรกิจในประเทศ เขาถามฉันว่ายอมไปกับเขาไหม”
หยวนชูเฟินยิ้มออกมาอย่างขมขื่น เธอร้องไห้และหัวเราะไปด้วย หัวเราะจนร่างกายสั่นไม่หยุด”เส้าเอินก็เสียไปแล้ว ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกด้วยซ้ำ ไปไหนมันยังสำคัญเหรอ?การมีชีวิตอยู่กับการตายมีอะไรต่างกันเหรอ?ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่ตั้งนานแล้ว”
“แม่……”
หยวนชูเฟินกลับมือไปกอดหลงเซียว”เซียวเอ๋อ ฉันทนมาสามสิบปีแล้ว ฉันคิดอยู่ทุกวันว่า เมื่อไหร่ฉันถึงสามารถไปพบกับพ่อคุณ ฉันจะบอกกับเขาว่า ลูกชายของพวกเราโตแล้ว เขาเป็นคนสุดยอดมาก เหมือนกับเขาเลย เซียวเอ๋อ คุณทราบรึเปล่า??”
หลงเซียวกอดล้อมไหล่ของคุณแม่ไว้อย่างแน่น จู่ๆเขาก็เข้าใจเรื่องหลายอื่นขึ้นมา เรื่องหลายอย่างตอนยังเด็กอยู่ คุณแม่มักจะร้องไห้อยู่เงียบๆคนเดียว มักจะนั่งเหม่อลอยอยู่คนเดียว และเมื่อได้เจอสิ่งของบางอย่างแม่ก็จะเริ่มเสียสติด้วย
เธอแบกรับภาระที่หนักเช่นนี้ ทนความสิ้นหวังและอกหักใจมากมายจนนับไม่ถ้วน แต่ไม่สามารถระบายกับคนอื่นได้
เขามีคุณแม่คนหนึ่งที่ดีที่สุดในโลก และยังมีคุณพ่อที่ดีเลิศที่สุดในโลกด้วย แต่จนถึงป่านนี้เขาถึงรู้ตัว
“ต่อมา ฉันได้ไปที่สุสานของตระกูลมู่คนเดียว สิ่งที่เห็นมีแต่ป้ายสุสานทีละอัน ตระกูลมู่ทั้งหมดสิบเจ็ดคน เด็กที่เล็กที่สุดมีเพียง 1 ขวบกว่า ล้วนถูกฆ่าหมด คืนเดียวเอง ตระกูลมู่ก็สูญหายไปจากโลกแบบนี้ เส้าเอินของฉัน เขามีแต่รูปภาพเดียว แขวนอยู่บนป้ายสุสาน”
ลั่วหานทนไม่ไหวจริงๆ เธอใช้มือปิดคลุมหน้าเอาไว้ และเขย่าไหล่อย่างรุนแรง และกลั้นเสียงร้องไห้ออกมา เมื่อเทียบกับตระกูลฉู่ ตระกูลมู่อนาถกว่าร้อยเท่า เมื่อเทียบกับความเจ็บปวดที่เธอได้รับ หยวนชูเฟินได้รับมากกว่าเธอเป็นหมื่นเท่า
ลั่วหานเข้าใจโดยคร่าวๆแล้ว หลังจากมู่เส้าเอินล้มละลายแล้ว หยวนชูเฟินก็ถูกหลงถิงข่มขืน เธอเลยไม่ต้องทำตามสัญญาที่นัดกับมู่เส้าเอินว่าจะหนีไปที่ยังประเทศอังกฤษ ต่อมาได้ยินข่าวว่าตระกูลถูกฆ่าทั้งตระกูล เลยเตรียมจะคิดสั้น แต่กลับพบว่าตัวเองนั้นท้อง
และเธอเข้าใจผิดว่าลูกเป็นของหลงถิง ภายใต้แรงกดดันต่างๆ เธอเลยต้องแต่งงานกับหลงถิงอย่างไม่เต็มใจ จากนั้นหลงถิงก็กลับมาพัฒนาธุรกิจในประเทศ แล้วการล้มละลายของตระกูลหยวนเกิดขึ้นหลังจากพวกเขาสองคนกลับประเทศจีนเหรอ?แล้วทำไมถึงล้มละลายล่ะ?คนแก่ทั้งสองคนของตระกูลหยวนเป็นยังไงบ้างแล้ว?
ลั่วหานไม่กล้าถาม กลัวถามแล้วจะทำให้หยวนชูเฟินเสียใจยิ่งกว่าเดิม
หยวนชูเฟินกอดหลงเซียวเอาไว้ พึมพำทีละคำ”หลังจากฉันแต่งงานกับหลงถิงแล้ว ความสัมพันธ์ของพวกเรานั้นไม่ดีเลยทีเดียว ฉันไม่รักเขา ไม่ว่าเขาจะดีต่อฉันแค่ไหน ฉันก็ไม่สามารถรักเขาได้ ความสัมพันธ์ของพวกเราดำเนินการต่อได้เพราะมีคุณเป็นตัวกลาง แต่ต่อมา หลงถิงมีเมียน้อยข้างนอก ผู้หญิงคนนั้น ก็คือคุณแม่แท้ๆของหลงจื๋อ”
อดีตเหมือนควันไฟ รบกวนแล้วดึงดูดความสนใจของผู้คน พินิจพิเคราะห์ดู ทีละชั้นทีละชั้น
เรื่องต่อมา หลงถิงล้วนรู้หมด ปีนั้นที่เขาอายุสิบห้าขวบ หลงถิงได้พาหลงจื๋อกลับมาที่ตระกูลหลง ต่อจากนั้นมา เรื่องก็เปลี่ยนไปหมดทุกอย่าง ล้วนเปลี่ยนไปหมดแล้ว……
น้ำตาของหยวนชูเฟินตกบนแขนเสื้อสูทของหลงเซียว”เดินทีฉันนึกว่า หลงถิงพาหลงจื๋อกลับบ้าน ก็แค่อยากจะให้หลงจื๋อกลับสู่ตระกูล แต่การปรากฏตัวของหลงจื๋อ ทำให้สถานการณ์ของคุณแย่ลงทุกวัน ฉันเคยคิดหลายๆครั้งว่า ถ้าฉันใจร้ายหน่อย ให้หลงจื๋อและแม่เขาหายไปจะโลกนี้ตลอดไป ทุกสิ่งก็จะจบสิ้นลงใช่ไหม?”
“แต่ฉันทำไม่ได้ แต่ไม่มีความผิด นี่มันไม่ใช่ความผิดของหลงจื๋อ ต่อมาฉันถึงรู้ว่าการที่หลงถิงให้หลงจื๋อกลับมา ยัดเยียด บีบบังคับคุณ ก็เพราะว่าเขารู้ตัวตนที่แท้จริงของคุณ เขาไม่อยากให้คุณอยู่ แต่ก็จากคุณไปไม่ได้”
ตอนที่หลงเซียวอายุสิบห้าขวบ ก็ได้ปรากฏสมองทางการค้าที่สุดยอดมาก เขาได้สืบทอดสมองที่สุดยอดทางธุรกิจของมู่เส้าเอินมาอย่างสมบูรณ์แบบ เป็นแค่เด็กอยู่ แต่มีพรสวรรค์และความสามารถเพียงพอที่จะต่อต้านกับผู้เชี่ยวชาญทางด้านธุรกิจที่อาวุโส
ผู้ช่วยที่สุดเทพเช่นนี้ แน่นอนว่าหลงถึงจะไม่ยอมปล่อยไป
“แม่ สิ่งพวกนี้ฉันล้วนรู้ครับ ล้วนรู้แล้วครับ”
เมื่ออดีตและความทรงจำเชื่อมโยงกัน สุดท้ายก็ได้เชื่อมต่อกันเป็นเรื่องเป็นราว เชื่อมต่อกันเป็นชีวิตอดีตที่สมบูรณ์ครบถ้วน
ความจริงของเรื่องทั้งหมดเป็นอย่างนี้นั่นเอง
“เซียวเอ๋อ อย่าปล่อยหลงถิงไปนะ รับปากกับแม่นะลูก ไม่ว่าเขาเป็นคนฆ่าพ่อคุณหรือเปล่า ไม่ว่าปีนั้นเขาได้ข่มขืนฉันหรือไม่ รับปากกับแม่นะ อย่าปล่อยเขาไปไม่ว่าทุกกรณี!เพราะถ้าหากคุณปล่อยเขาไป นั้นเขาก็จะมากัดคุณกลับ เขาจะไม่เหลือทางให้คุณหรอก คุณเข้าใจไหม?”
หยวนชูเฟินพูดอย่างขอร้องและหวังดี เธออยากจะเป็นคนต้านทานทุกอย่าง แต่ตอนนี้เธอไม่มีความแข็งแกร่งและความสามารถอย่างนั้นแล้ว
“ฉันรู้ครับ ฉันจะไม่ทำให้เขามีชีวิตอยู่อย่างดีแน่นอน”
คำพูดที่มั่นใจและเด็ดขาด สิ่งที่เขาสัญญาไว้เขาก็จะทำได้แน่นอน
“ฉันเชื่อคุณอยู่แล้ว เซียวเอ๋อ คุณเป็นคนที่ยอดเยี่ยมมาเสมอ คุณฉลาดกว่าคุณพ่อของคุณ วิชาความรู้ที่หลงถิงสอนคุณมานั้น คุณใช้ได้อย่างดีมากทีเดียว สิ่งนี้คุณทำดีกว่าคุณพ่อของคุณ เพราะอย่างน้อยคุณสามารถปกป้องตัวเองได้”
“เรื่องหลายอย่าง หลังจากเกิดขึ้นไปแล้วนานมากฉันถึงค่อยๆได้รู้ความจริง หลังจากนั้นอีกสิบปี ฉันถึงรู้ว่าหลงถิงเป็นคนที่ทำให้พ่อของคุณล้มละลาย แล้วใช้เวลาเกือบ 20 ปีถึงรู้ว่า ธุรกิจที่หลงถิงทำนั้น มีสามส่วนที่ผิดกฎหมาย แต่น่าเสียดายที่ฉันรู้ความจริงได้ช้าเกินไป”
พอพูดสิ่งพวกนี้เสร็จ หยวนชูเฟินก็เหมือนจะเหนื่อยมากทีเดียว เหนื่อยล้าจนไม่มีแรงแล้ว นอนอยู่ในอ้อมแขนของหลงเซียวหลงเซียวอย่างสิ้นแรง”เซียวเอ๋อ แม่เหนื่อยมากแล้ว โรคครั้งนี้ ก็เท่ากับให้ฉันได้พักผ่อน”
ผู้คนได้พูดบ่อยๆว่า คนที่กังวลมักจะเจ็บป่วยได้ง่าย ในมุมมองของหมอ เนื้องอกในสมองของหยวนชูเฟิน อาจจะเป็นผลที่เกิดจากการกังวลในหลายปีนี้
เธอคิดมากไป มีความคิดในใจมากมาย และทับกองอยู่กันหมด จะไม่ป่วยมันก็ยากนะ
หยวนชูเฟินหลับตาลง ไม่พูดอะไรอีก และนอนหลับอยู่ข้างๆของลูกชาย ค่อยๆเข้าฝันไป
หลงเซียวอุ้มเธอขึ้นมาอย่างระวัง และนำหยวนชูเฟินวางกลับไปบนเตียง ยังมีความสงสัยอีกมากมาย เกี่ยวกับเพื่อนของพ่อในปีนั้น และเรื่องของตระกูลหยวน รอทีหลังค่อยมาถามต่อละกัน
ลั่วหานห่มผ้าห่มให้หยวนชูเฟิน ใช้ผ้าขนหนูที่อุ่นๆเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเธอ และเช็คมือให้เธอด้วย หลังจากเสร็จหมดทุกอย่าง จึงจะออกจากห้องนอนในวอร์ดพร้อมกัน
ทั้งสองคนนั่งอยู่ห้องรับแขก นั่งพิงติดกัน
ลั่วหานกอดเขาไว้ รู้สึกถึงความเศร้า ตึงเครียด โกรธขรึม และหัวใจที่เต้นอย่างรุนแรงของเขา
เวลาสั้นๆเมื่อกี้นี้ มันโหดร้ายเกินไปสำหรับเขา ความจริงของเรื่องหลายเรื่องถูกเปิดออก เผยให้เห็นรอยแผลที่น่าเกลียดที่สุด ร่องรอยที่ถูกรถกลิ้งไปมาหลายๆครั้งนั้น จะต้องจดจำไว้อย่างลึกซึ้งตลอดชีวิตนี้
“คุณสามี”
เธอเรียกเขาอย่างอ่อนโยน กอดเอวของเขาไว้ อยู่ติดบนอ้อมอกของเขา
หลงเซียวหวีผมให้เธอ น้ำเสียงแหบแห้งอยู่”ฉันจะไม่ให้หลงถิงมาทำลายคนข้างๆของฉันอีกต่อไป คุณและคุณแม่จะไม่สามารถได้รับอันตรายแม้แต่นิดอีก”
ลั่วหานหลับตาลง หงายคางขึ้นมา”พวกเราจะปกป้องคุณแม่ด้วยกัน พวกเราจะช่วยเธอผ่านอุปสรรคพวกนี้ไปด้วยกัน ชีวิตจะดีขึ้นแน่นอน แน่นอน”
หลงเซียวก็ได้กอดเธอ วางคางไว้บนหัวของเธอ หายใจเข้าลึกๆ”คุณอยู่ข้างๆฉันก็พอ”
“เออ ฉันจะอยู่ข้างคุณตลอดไป อยู่กับคุณทุกวัน ไม่ไปไหนทั้งสิ้น อยู่เคียงข้างคุณอย่างเดียว”ลั่วหานเงยหน้าขึ้นไปและจูบเบาๆบนคางของเขา
จากนั้นก้มหน้าขดตัวในอ้อมอกแขนเขา
แสงยามบ่ายสาดส่องมาที่พวกเขาสองคน ผ้าม่านถูกลมพัดผ่าน ข้างนอกหน้าต่างมีใบไม้สีเหลืองที่ร่วงลงมาเพราะลมพัดที่แรง
“คุณสามี หลงถิงจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอก เขาจะใช้วิธีมาทำร้ายคุณอีกแน่นอน”แม้ว่าหัวข้อเรื่องนี้มันเสียบรรยากาศ แต่จำเป็นต้องกล่าวถึง
นิ้วมือของหลงเซียวทะลุผ่านผมดำของเธอ ม้วนเป็นทีละเส้น”ฉันรู้ว่าคนที่โหดเหี้ยมอย่างหลงถิง เขาจะไม่ปล่อยให้คนของตระกูลมู่รอดไปด้วยแม้คนเดียว”
“แต่คุณได้คิดบ้างไหม ทำไมหลงถิงถึงไปฆ่าคนในตระกูลมู่ทั้งหมดล่ะ?เขาได้ทำจนบริษัทของพ่อคุณล้มละลายแล้ว แถมยังได้แม่มาแล้ว ทำไมถึงทำโหดเช่นนี้อีก?”
หลงเซียวค่อยๆถอนหายใจออกมา”เบื้องหลังของหลงถิง อาจมีอำนาจอยู่อีก ปีนั้นเขาเป็นเพียงแค่ชายหนุ่มที่เริ่มทำธุรกิจส่วนตัวได้ไม่นาน คงไม่ทำเรื่องที่เสี่ยงขนาดนั้นหรอก”
“ต้องตรวจให้ชัดเจน เรื่องพวกนั้นต้องค่อยๆตรวจให้ชัดเจน”ลั่วหานรู้สึกกระวนกระวายในใจ เธอรู้สึกว่าเรื่องเหมือนแค่ถูกลอกออกเพียงชั้นเดียว ยังมีมีเรื่องบางอย่าง แม้กระทั่งหยวนชูเฟินก็คงไม่รู้เช่นกัน
นั้นสิ่งที่ซ่อนตัวอยู่ในตำแหน่งที่สำคัญที่สุด จะเป็นอะไรล่ะ?
หลงเซียวก้มหน้า จูบลงไปในระหว่างผมของเธอ”เรื่องพวกนี้ให้ฉันมาทำเถอะ เชื่อฉัน”
“ฉันเชื่อคุณ……”เธอบีบตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเขาอีก”แต่ฉันยิ่งรักคุณ”
โทรศัพท์ของหลงเซียวดังขึ้นอีกที เขาขมวดคิ้ว ปิดโทรศัพท์ขึ้นมา ยังคงเป็นหลงจื๋อโทรมา
เมื่อเห็นชื่อที่ปรากฏอยู่ในหน้าจอ ทำให้หลงเซียวค่อนข้างจะรู้สึกจนปัญญา กดปุ่มรับสาย และวางโทรศัพท์อยู่ข้างหู”มีอะไรเหรอ เสี่ยวจื๋อ”
หลงจื๋อหายใจออกยาวๆในห้องทำงาน”พี่ใหญ่ กว่าคุณจะได้รับสาย ทำไมวันนี้คุณไม่ได้มาทำงาน?”
“มีเรื่องบางอย่าง เพิ่งจัดการเสร็จ”
เมื่อลั่วหานได้ยินว่าเป็นเสี่ยวจื๋อ จึงเตรียมลุกขึ้นมาจากอ้อมแขนของหลงเซียว แต่ถูกมือของหลงเซียวกดลงไป
หลงจื๋อเอ่ยเสียงอ่อออกมา”ตอนนี้คุณมีเวลาหรือไม่?มาที่บริษัทเที่ยวหนึ่งได้ไหม?”
หลงเซียวเหลือบไปหมดนาฬิกาในข้อมือ”มีเรื่องอะไร?พูดในโทรศัพท์”
หลงจื๋อเกาหัว เกาหน้า”ไม่ได้ ต้องคุยกับต่อหน้า พี่ใหญ่ คุณรีบมาเที่ยวหนึ่งเถอะ”
“โอเค อีกหนึ่งชั่วโมง”
