ตอนที่ 508 คอนเฟิร์มไม่ผิด คุณแม่ตั้งครรภ์มีความสุขที่สุด
ความรักความห่วงใยของเขา รอบล้อมเธอ ห่อหุ้มเธอไว้อย่างแน่น
ลั่วหานเม้มปาก หลบสายตาเขาด้วยความเขิน ด้วยการมองที่หน้าอกเขา “ฝักบัวละกัน จะได้เร็วหน่อย”
หลงเซียวยิ้มร้าย “คุณแน่ใจนะ?”
ลั่วหานหน้าร้อนจนจะลุกเป็นไฟ แดงจนเหมือนสีเลือด “หมายความว่าไง? ใช้ฝักบัวอาบเร็วกว่าไม่ใช่เหรอ? อาบน้ำเสร็จจะได้ไปนอน แบบนี้ไม่ถูกเหรอ?”
ตามความคิดของหมอฉู่แล้ว แบบนี้ไม่ผิดหรอก
แต่ว่า หลงเซียวรู้สึกว่า แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
“ฟังคุณ” เขาใช้นิ้วจิ้มจมูกเธออย่างให้ความร่วมมือ ปิดบังความดีใจของตัวเอง
เพราะว่าถ้าใช้อ่างอาบน้ำ ก็จะเต็มไปด้วยฟองสบู่ ก็จะมองไม่เห็นร่างของเธอ เขายากที่จะมีโอกาสได้ดูแลอาบน้ำให้ภรรยาตัวเอง ก็ต้องเชยชมร่างสวยของเธออย่างถี่ถ้วน
ไม่เหมือนกับทุกครั้งที่มีสิ่งของบดบัง แต่ได้เห็นความสวยงามของเธอตรงหน้าอย่างเต็มที่
ลั่วหานหันหลังให้เขา ถอดเสื้อผ้าที่เหลือออก แค่คิดว่าผู้ชายที่อยู่ข้างหลังกำลังรอดูอะไร เธอก็รู้สึกตัวร้อนระอุ ท่าทางก็ทึกทักไปหมด ปลดกระดุมอยู่ตั้งนานกว่าจะออก
หลงเซียวถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกหมดแล้ว ร่างที่ไร้เสื้อผ้า ก็ได้กลิ่นน้ำหอมในตัวเขา
เท้าเปล่า เดินไปด้านหลังเธอ กล้ามเนื้อหน้าท้องที่แน่นแนบชิดกับหลังของเธอ กอดเธอไว้แน่ ทุกอย่างมันสวยงามดุจดอกไม้บาน
“ลั่วลั่ว……” เขาแบนอยู่ข้างหูเธอ ร่างสูงใหญ่ของเขาทำให้เธอดูร่างเล็ก
ร่างสวยในอ้อมกอดดูแข็งทื่อ มีแค่ผ้าบางๆ กั้นระหว่างเขากับเธอ ความรู้สึกนั้น เหมือนอยากกลืนกินความสุขนี้ลงไป
ความรู้สึกที่เธอมีต่อเขา เช่นเดียวกับที่เขารู้สึกกับเธอ ที่แท้ต่างคนต่างดึงดูดกัน ไม่ได้มาจากฝ่ายชายเท่านั้น
ลั่วหานพ่ายแพ้กับการตอบสนองโดยสัญชาตญาณของเธอ
“อือ……” เธอตอบ เสียงเบา และนุ่มนวล
หลงเซียวหมุนจากด้านหลังมาด้านหน้า มองเธอ “มองผม”
ลั่วหานหันไป มองเขา เพราะกำลังก้มหน้าอยู่ พอหันไปก็เห็นกล้ามอกเขาพอดี กล้ามเนื้อแน่นเป็นก้อนๆ สวยและดูดีแบบคนรักการออกกำลังกาย กล้ามเขาไม่ได้ใหญ่จนน่าเกลียด แต่แข็งแรง ได้รูป และดูดี
สายตาลั่วหานมองถึงแค่นี้ ไม่กล้ามองลงไป
หลงเซียวถอดเสื้อผ้าเธอออกทีละชิ้น “ลั่วลั่ว แค่อาบน้ำเอง อย่าคิดมาก”
ลั่วหานอึ้ง “ใครกันแน่ที่คิดมาก?”
“ได้ ผมเอง” เขายิ้มอย่างสง่า มีเสน่ห์ดึงดูดจิตใจคน ไออุ่นจากน้ำอบอวล ดูสวยงาม
แน่นอน เหมือนที่เขาคิดไว้ หุ่นและผิวลั่วหาน สวยงามเหมือนภาพวาด เหมือนภาพในฝัน ดูเหมือนจริงและไม่เหมือนจริง
ผิวพรรณเธอขาว ไม่มีข้อบกพร่องแม้แต่น้อย เหมือนหยกขาวที่สวยงาม ไม่ต้องเกาะสลักก็สวยงามพอแล้ว
“คุณหลง ดูจากความเร็วของคุณแล้ว คืนนี้เราคงต้องนอนกันที่นี่แล้ว?”
ลั่วหานก้มหน้ามองเท้าของเขา มองน้ำค่อยๆ ไหลผ่านเท้าของเขา มันดูสะอาดและแข็งแรง
หลงเซียวช่วยเธอถูไหล่ หลัง เอว “ไม่นานก็เสร็จ ผมก็อยากออกไปเร็วๆ”
เขาบอกว่าผมก็อยากออกไปเร็วๆ น้ำเสียงแหบแห้ง เห็นได้ชัดว่ากำลังกลั้นอะไรไว้ อย่างเช่นความเร่าร้อนของเขา
ผ่านไปเนิ่นนาน ทั้งสองอาบน้ำเสร็จ หลงเซียวเช็ดคราบน้ำบนตัวลั่วหาน แล้วใช้ผ้าขนหนูสะอาดห่อตัวเธอไว้ อุ้มไปที่เตียง
ลั่วหานยิ้มแล้วดึงแขนเขาไว้ แล้วพูดว่า “คุณหลง เป็นสุภาพบุรุษจริงๆ”
เขาเป็นสุภาพบุรุษจริงๆ ทั้งสองอยู่ในห้องน้ำสภาพแบบนั้นแล้ว เขายังควบคุมตัวเองได้ ไม่ใช่แค่เพราะว่าเธอท้อง แต่เพราะความเป็นสุภาพบุรุษ บุคลิกที่ดีในตัวเขาเอง
ไม่ ยังมีความรักและความห่วงใยที่เขามีต่อเธอ
บนตัวของหลงเซียวมีผ้าขนหนูแค่ผืนเดียว ใต้สะดือลงไป เห็นเงาโค้งสวยเงาได้รูป สัญญาลักษณ์แห่งพลังและความงาม
“ผมไม่ใช่สุภาพบุรุษ ผมเป็นสามีคุณ และพ่อของลูกของเรา”
เพราะฉะนั้น ข้างต้นทั้งหมดนี้ เป็นหน้าที่ของเขา และเป็นสิ่งที่เขาทำด้วยความเต็มใจ
ลั่วหานเข้าใจความหมายของเขา ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรอีก “ขอบคุณค่ะพ่อของลูก”
หลงเซียวชอบคำพูดนี้มาก แค่คิดว่าจากนี้ไปจะได้ยินอีกเป็นหลายสิบปี เขาก็ดีใจจนควบคุมตัวเองไม่ได้
โน้มตัว นั่งบนหัวเตียง ดึงผ้าขนหนูมาชิ้นหนึ่ง ช่วยลั่วหานเช็ดเท้า “ตอนนี้คุณท้องแล้ว งานที่โรงพยาบาล ควรลดลงหน่อยไหม?”
ไม่ใช่คำสั่ง แต่เป็นการเจรจา เขาไม่อยากบังคับให้เธอทำอะไรทั้งนั้น ถึงแม้จะทำเพื่อดีต่อเธอ
สิ่งที่ลั่วหานปวดหัวที่สุดก็คือเรื่องนี้ คิดถึงเรื่องในโรงพยาบาลหลายเรื่องที่เธอต้องทำเอง เธอก็รู้สึกกังวล “การผ่าตัด ฉันจะพยายามให้หมอคนอื่นทำแทน แต่ผู้ป่วยที่ฉันรับผิดชอบยังต้องการฉัน โครงที่ฉันรับผิดชอบ การผ่าตัดมันค่อนข้างยาก ผู้เชี่ยวชาญด้านนี้ยังไม่เยอะ และฝีมือยังไม่ค่อยถนัด ฉันเป็นห่วง”
หลงเซียวเช็ดเท้าให้เธอแล้ว จับข้างหนึ่งไว้ “แล้วตัวคุณละ? สามเดือนแรกยังไม่มั่นคง เหนื่อยมากไม่ได้ อีกหน่อยลูกค่อยๆโตขึ้น มันก็ยิ่งเหนื่อย คุณจะยืนหลายชั่วโมงในห้องผ่าตัด ร่างกายจะรับไม่ไหว”
ลั่วหานขมวดคิ้ว “ฉันจะพยายามปรับ แล้วก็……” ลั่วหานหยุดไป “ที่จริงแล้ว ฉันยังไม่ได้ไปตรวจเลยค่ะ แค่สันนิษฐานจากอาการเหมือนกับคนท้อง แต่ท้องจริงหรือไม่ ท้องนานแค่ไหน ต้องรอตรวจอีกที”
หลงเซียวจับเท้าเธอไว้แล้วก้มลงไปจูบ “พรุ่งนี้ผมไปตรวจกับคุณ”
ลั่วหานอึ้งไปนิดหนึ่ง จ้องมองเขา “คุณ……”
“ทำไม? ไม่ให้ผมไป?”
“ไม่ใช่ เมื่อกี้คุณ……” จูบเท้าฉัน
“อย่างนี้?” หลงเซียวจับเท้าอีกข้างมาจูบ ท่าทางคลุมเครือกว่าเมื่อกี้
ลั่วหานอึ้งไปอีก
หลงเซียววางเท้าเธอลง ให้เธอนั่ง หันไปหยิบไดร์เป่าผมมาเป่าผมให้เธอ “คืนนี้นอนดีๆ ก่อน เชื่อในความรู้สึกของตัวเอง คุณเป็นหมอ ความรู้สึกมันเด่นชัดกว่าคนทั่วไปอยู่แล้ว ถ้าท้องจริง พวกเราก็ทำการบ้านระยะแรกดีๆ แต่ถ้าไม่ท้องก็ไม่เป็นไร สักวันมันต้องมา”
ลั่วหานนอกจากซาบซึ้งแล้ว ก็ไม่รู้จะพูดอะไร เขาเพียบพร้อมทุกอย่าง อบอุ่น อ่อนโยน ดีจนเธอหาคำเปรียบเทียบไม่ได้
เกือบร้องไห้ให้เขาดู
เป่าผมจนแห้ง อุ้มเธอนอนลง คืนนี้ เขากอดเธอไว้ นอนหลับฝันหวานไปด้วยกัน
เช้าวันรุ่งขึ้น แสงแดดสอดส่อง ท้องฟ้าโปร่งใส
ลั่วหานกับหลงเซียวตื่นมาพร้อมกัน
หลงเซียวจูบหน้าผากเธอ ตอนเพิ่งตื่นนอนแหบแห้งพูดข้างหูเธอ “คุณนอนต่ออีกสักพัก ผมออกไปก่อน”
“หือ? รีบร้อนขนาดนี้? ออกไปทำอะไรคะ?”
หลงเซียวดึงผ้าห่มออก “ซื้อที่ตรวจครรภ์ให้คุณ ตรวจที่บ้านก่อน ถ้ามีจริง เราค่อยไปโรงพยาบาลกัน”
ลั่วหานกลั้นหัวเราะไว้ “ทำไมไม่ไปโรงพยาบาลเลย?”
หลงเซียวจับจมูกเธอ “เด็กโง่ คุณเป็นคนดังของโรงพยาบาลหวาเชี่ย ไปตรวจที่แผนกสูติ ภายในหนึ่งวันต้องรู้กันทั่วโรงพยาบาลแน่ ถ้าท้องจริง ลือกันออกไปก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าไม่ใช่ ก็กลายเป็นเรื่องราวให้เขาเอาไปคุยกัน”
ลั่วหานตาอุ่นขึ้นมา จะร้องไห้แล้ว
“คุณไม่ต้องออกไปแล้ว ของที่คุณจะซื้อ ฉันซื้อมาแล้ว แต่หลายวันนี้มีเรื่องต้องยุ่ง เลยยังไม่ได้ตรวจ”
ลั่วหานพูดจบ ก็ใช้มือปิดหน้า แอบดูเขาจากร่องระหว่างนิ้ว
สีหน้าหลงเซียว ทั้งอยากหัวเราะ และอยากโมโห เปลี่ยนไปมาหลายอารมณ์ “เด็กโง่ ไม่ว่าเรื่องอะไร ก็สำคัญสู้คุณกับลูกไม่ได้ จากนี้ไปอย่าให้คนอื่นมากระทบตัวคุณทั้งนั้น ไม่อย่างนั้น ผิดหนึ่งครั้งก็ปรับหนึ่งครั้ง”
เรื่องสำคัญขนาดนี้ ยังให้เรื่องอื่นมาทำให้ล่าช้าได้ เขาทึ่งเมียตัวเองจริงๆ
ลั่วหานรู้ว่าตัวเองผิด ไม่เถียงกับเขา “ของอยู่ในลิ้นชัก คุณช่วยฉันหยิบหน่อย”
พูดจบว่าให้เขาช่วยหยิบ ลั่วหานก็หน้าแดง โง่จริง ของแบบนี้ทำไม……
หลงเซียวเปิดลิ้นชักออก เห็นข้างในมีกล่องสีขาวสองกล่อง แล้วก็ยิ้ม
ลั่วหานก้มหน้าหยิบของ เดินเข้าห้องน้ำ “คุณไม่ต้องรออยู่หน้าประตูนะ ไปรอที่อื่น ผลออกมาแล้วฉันบอกคุณเอง”
“ครับ”
เพื่อให้เธอเข้าไปห้องน้ำ อย่างวางใจ หลงเซียวเดินออกจากห้องน้ำ หัวใจเต้นแรง ตุบตับตุบตับ
บอกว่าไม่ตื่นเต้น โกหกทั้งนั้น
ไม่ว่าผลจะเป็นยังไง ตอนนี้เขารู้สึกควบคุมความตื่นเต้นไม่ได้เลย เกิดมาสามสิบปี เขาไม่เคยรู้สึกตื่นเต้นแบบนี้มาก่อน มันช่างมหัศจรรย์ น่าแปลกใจ และมีความสุขที่สุด
เวลา ในวินาทีนี้มันช่างยาวนาน เวลาแห่งการรอคอยมันบีบหัวใจ สายตาจ้องอยู่ที่ประตูห้องน้ำ
ท่านเซียวไม่แน่นิ่งแล้ว
เนิ่นนาน เนิ่นนาน…..
ประตูห้องน้ำถูกผลักออกจากด้านใน
หลงเซียวกลั้นความรู้สึกตื่นเต้นไว้ ไม่บีบถามเธอ
ลั่วหานแกล้งทำหน้าดำเคร่งเครียด “ผลออกมาแล้ว”
“เป็นยังไง?”
ลั่วหานกัดริมฝีปาก ถือของไว้ด้านหลัง ไม่ตอบโดยตรง “อืม……”
หลงเซียวสายตาอ่อนโยน “ไม่เป็นไร ไม่ท้องก็ไม่เป็นไร ไม่ต้องรู้สึกกดดัน ขอแค่คุณไม่เป็นไรก็พอแล้ว”
กลัวเธอผิดหวัง หลงเซียวยิ้มอย่างสบาย กอดเธอไว้ แล้วจูบเธอไปหลายครั้ง
ลั่วหานยื่นของที่อยู่หลังเธอมาให้เขา “คุณดูเอง”
หลงเซียวหลบสายตา “ของที่ทำให้คุณไม่พอใจ ผมไม่ดู”
“ดูเร็ว”
หลงเซียวเหล่ตามองของชิ้นเล็กๆ ในมือเธอ “ได้”
หยิบมาไว้ในมือตัวเอง บนกระดาษทดสอบสีขาวมีขีดสีแดงสองเส้น สีแดงคมชัดสองเส้น
“มันคือความจริง?” หลงเซียวปลดปล่อยความตื่นเต้นในใจออกมา
คือความจริง
ลั่วหานพยักหน้า “อืม คือความจริง เรามีลูกแล้ว คือความจริง ที่รัก ฉันดีใจมาก ดีใจที่สุด”
