ตอนที่ 518 ฉันจะเป็นของคุณนับจากนี้ไป
เสียงที่อ่อนหวาน ผสมกับเสน่ห์ของผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่ และลักษณะที่กระตุกของชายในวัยยี่สิบต้นๆที่ยังไม่ถอยกลับ ดังเข้าหูของหลินซีเหวิน
หูของหลินซีเหวินถูกแผดเผาด้วยคำพูดของเขาราวกับว่าถูกจุดไฟ อุณหภูมิสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว ร้อน เผ็ด กระตือรือร้น พยายาม และเป็นสีเขียวฝาด
คางของหลงจื๋อกดแนบกับหลังของเธอ และลมหายใจของเขาก็ถูกรีดเข้าผิวหนังของเธอผ่านเสื้อผ้าบางๆ และเขาก็กระซิบว่า “สาวบ้านนอก อยู่กับฉันที่นี่”
ร่างกายของหลินซีเหวินถูกรัดแน่น ทุกเส้นประสาท กล้ามเนื้อทุกส่วน ไม่มีเส้นเลือดไหน ไม่ใช่ของตัวเองอีกต่อไป และกลายเป็นบ้า และรุนแรง
เธอกัดริมฝีปากล่างตัวเอง และกัดแรงๆ ราวกับว่าเธอกำลังจะกัดริมฝีปากจนขาด “หลงจื๋อ คุณเมามากเกินไปแล้ว และตอนนี้คุณยังไม่สร่างเมา คุณปล่อยมือก่อน ฉันจะไปเอายาแก้เมาให้คุณ จนกว่าคุณจะตื่นค่อยว่ากันอีกที”
เธออยากคุยกับเขาดีๆ แต่เธอก็แค่อ้าปาก พูดออกเสียง แต่เสียงของเธอนุ่มและตุ้งติ้งราวกับว่าเธอได้แช่ไวน์ดอกท้อ แม่งเอ้ย! !
คอของหลงจื๋อมีอาการคัน เขากลืนน้ำลายเพื่อบรรเทาอาการคันเล็กน้อย คอของเขาคลึง และผิวหนังที่คอของเขาก็สั่นระริก “สาวบ้านนอก ผมไม่ได้เมา ผมมีสติมาก ผมรู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ พวกเราก็โตกันแล้ว ผมรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่”
หลงจื๋อกอดเธอแน่น เสียงของเขาอ่อนลง และการเคลื่อนไหวของเขาโดดเด่นยิ่งขึ้น
ฟ้าร้องอู้อี้ระเบิดเข้าที่ศีรษะของหลินซีเหวิน และดวงตาบนใบหน้าของเธอก็สบเข้ากับดั้งจมูกของเธอ เธอต้องการที่จะดันแว่นขึ้นไป แต่มือถูกมัดไว้กับลำตัวทั้งสองข้าง และไม่สามารถดึงออกได้
ริมฝีปากของหลินซีเหวินแห้ง “หลงจื๋อ คุณอยากจะทำอะไร?”
หลงจื๋อเมาและคลุมเครือ การเคลื่อนไหวของเขายุ่งเล็กน้อย และเขาเคลื่อนไหวอย่างไร้ราก เขาพลิกตัวหลินซีเหวิน หันหน้าไปทางเขา และแสยะยิ้ม “คุณว่าหล่ะ? คุณว่าผมอยากจะทำอะไร?”
หลินซีเหวินรู้สึกเพียงว่ากลิ่นเหล้าที่รุนแรงกำลังเข้ามาใกล้กับจมูกตัวเองมากขึ้น กลิ่นเหล้าเข้ามาถึงรูจมูกของเธอ และความร้อนก็เข้าใกล้ริมฝีปากของเธอ เงาของหลงจื๋อถูกรุกรานอย่างท่วมท้น และเธอก็กลัวเล็กน้อยถอยออกมา “หลงจื๋อ คุณมองดูชัดๆ ว่าฉันเป็นใคร? เธอลืมตาขึ้นมามองหน้าฉันชัดๆ แม่งเมาแล้วมั่ว และเมื่อสร่างเมาจะหันหน้าหนีไปและไม่ยอมรับ แล้วฉันจะไปหาใครหล่ะ!”
หลงจื๋อหัวเราะเยาะ และบังคับเปิดตายาวที่สวยงามของเขา หลินซีเหวินต่อหน้าเธอ กลายเป็นสองคน และทั้งสองซ้อนทับกันเป็นเส้นเดียว เงานั้นแกว่งไปมาและไม่สามารถโฟกัสได้ “คุณเป็นสาวบ้านนอก แน่นอนผมรู้ คุณคือแฟนผม คุณลืมไปแล้วเหรอ?”
บ้าเอ๋ย!
หลินซีเหวินรู้สึกรำคาญ อยากจะเตะเขา และเตะคนเมาให้ตายจริงๆ!
“ใช่ ฉันเป็นแฟนของคุณ คุณปล่อยฉันไป รีบๆ ถ้าคุณไม่ทำอะไรฉันจะต่อยคุณ” หลินซีเหวินดิ้นรน พยายามที่จะสลัดแขนของเขาออก
หลงจื๋อเป็นผู้ชาย ที่แข็งแกร่งกว่าเธอมาก หากเขาไม่ริเริ่มที่จะปล่อย เธอก็แทบจะไม่สามารถกำจัดเขาได้ และทำได้เพียงกระทืบเท้าของเธอด้วยความโกรธเท่านั้น
“ผมจะไปอเมริกาแล้ว สาวบ้านนอก ผมไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ผมจะได้กลับมา ผมกำลังจะไปอเมริกาแล้ว” เขาเอาจมูกแนบจมูกเธอ เข้าไปพัวพันกับช่องว่างระหว่างคนทั้งสองพร้อมกับหายใจแต่ละครั้งค่อยๆ ลมหายใจกลายเป็นรสชาติเดียวกัน
ดวงตาของหลินซีเหวินเบิกกว้าง และล็อคสายตาของเขา “คุณกำลังจะไปอเมริกา? เมื่อไหร่? ทำไมคุณไม่สามารถกลับมาได้ทันที?”
แม่ง มีประโยชน์ไหมที่จะถามตอนนี้? หลงจื๋อยังมีไอคิวคิดอยู่หรือไม่?
หลงจื๋อกดใบหน้าอันหล่อเหลาของตัวเองไว้บนใบหน้าของเธอ โดยเกือบจะซ้อนทับใบหน้าของเธอ “ผมจะไปหาใครสักคน เราไม่ได้เจอกันมานานแล้ว คนคนนี้ ผมเป็นหนี้เธอมากมาย และผมจะไม่สามารถจ่ายมันได้ตลอดชีวิต”
เขาเมา มีความสั่นสะเทือนในการพูด และกลิ่นแอลกอฮอล์ที่รุนแรงยิ่งทำให้คนรู้สึกไม่จริง
หลินซีเหวินพยุงเขาด้วยความยากลำบาก “หลงจื๋อ คุณจะไปพบใคร? คนอะไร?”
หลงจื๋อเบ้ปาก ราวกับว่ากระเพาะของเขาไม่สบาย “สาวบ้านนอก ถ้าผมไม่ได้เป็นอะไรเลย? เธอยังจะรักผมอยู่ไหม?”
ดูเหมือนว่าจะเมาดูเหมือนจะเป็นความจริง สิ่งที่เขาพูดโดยไม่มีเหตุผลนั้นน่าเศร้าเล็กน้อย การผลิบานของดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลิและเดือนมีนาคมกลายเป็นน้ำค้างแข็งของฤดูหนาวที่สิบสองในฤดูหนาวที่สิบ และเขามองโลกในแง่ร้าย
หลินซีเหวินกอดเขา และกระซิบเพื่อปลอบใจ “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรถ้าไม่มีอะไรคุณยังมีฉันอยู่ ฉันสนับสนุนคุณเอง ฉันรวยกว่าคุณ”
ทันใดนั้นร่างกายของหลงจื๋อก็จมลง และเขาเกือบจะทำให้เธออ่อนแอลง “ถ้าอย่างนั้นคุณก็ต้องการผมหรือยัง ผมจะเป็นของคุณในอนาคต คุณเป็นผู้รับผิดชอบ คุณต้องรับผิดชอบต่อผม”
เหมือนกับเด็กคนหนึ่ง ที่ไร้ยางอาย
หลินซีเหวินถูกฟ้าผ่า และปล่อยมือเธอทันที “คุณอันธพาล!!”
“กระหน่ำ!”
เธอปล่อยมือ หลงจื๋อไม่มีจุดรองรับ และร่างกายหนักร้อยกว่า สูง 180 กว่าล้มลงกับพื้น และใบหน้าที่หล่อกระแทกเข้ากับพื้น แม่งเอ้ย เสียโฉมแล้วมั้งจากการล้มครั้งนี้
“บ้า!!”
กระดูกของหลงจื๋อปวดร้าวไปทั่วร่างกาย และความเมาจากการดื่มส่วนใหญ่ของเขาหายไป “คุณจะฆ่าสามีตัวเองเหนอ!”
หลินซีเหวินมองลงไปที่หลงจื๋อที่ดูโทรมไปหมด ดวงตาของเธอที่อยู่ด้านหลังเลนส์กระพริบและเป็นประกาย “คุณสมควรได้รับมัน ใครให้คุณทำเรื่องบ้าๆ และทำแบบนี้อีกฉันจะจัดการด้วยมีดผ่าตัด!”
ไอ้บ่าเอ้ย!
หลงจื๋อส่ายหัวเพื่อเพ่งสายตา และลุกขึ้นยืนจากบนพื้น “คุณเก่งจริง มานี่!”
เขาโอบไหล่ของหลินซีเหวินด้วยต้นแขน และหลังถูกจับโดยเขา และลากต้นขาของเธอด้วยแขนทั้งสองข้าง และเธอก็ถูกระงับโดยตรง!
“หลงจื๋อ ปล่อยฉันลงมา! คุณจะทำอะไร!”
หลงจื๋อเดินโซซัดโซเซไปที่ประตูห้องนอน กระแทกโซฟาและกรอบประตู ตัวเองและหลินซีเหวิน ทั้งสองคนได้รับบาดเจ็บไม่น้อยนัก
“คุณว่าผมจะทำอะไร? ยังอยากจะฆ่าผม ดูเหมือนว่า……สะอึก….จะไม่ให้อะไรคุณเลย คุณไม่รู้ว่าผมเป็นผู้ชาย!”
สิ่งที่หลงจื๋อพูดนั้นค่อนข้างจะมีพาวเวอร์ในตอนแรก แต่มันไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมที่แอลกอฮอล์จะเรอ
หลินซีเหวินหัวเราะฮ่าๆๆ “เอาเถอะคุณชายรองหลง คุณกล้าทำไรกับตัวฉัน ฉันตัดคุณทิ้ง!”
เธอทำรูปกรรไกรด้วยมือของเธอ และคลิกที่ส่วนล่างของเขา
หลงจื๋อยิ้มเยาะ กอดเธอและตกลงไปในซิมมอนส์ด้วยความยืดหยุ่นที่ดีเยี่ยม น้ำหนักของทั้งสองคนกดลง และที่นอนก็จมลงไปในหลุม
หลงจื๋อเข้าครอบครองและกดเธอไว้บนร่างของเธอ ประสานมือด้วยมือทั้งสองข้าง ยกขึ้นเหนือศีรษะแล้วกดเครื่องลายคราม ดวงตาที่เมาแล้ววาดใบหน้าของเธอปลายจมูกริมฝีปากสีแดง “คุณกล้าที่จะตัดผม ตลอดชีวิตที่เหลือของคุณใครจะมอบความสุขให้คุณ?”
หลินซีเหวินถูกเขาจุดไฟ โดยพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่แสดงความเขินอายและความกระตือรือร้นของเธอ “ฉันจะไม่ตัดคุณ คุณปล่อยมือได้ไหม?”
หลงจื๋อก้มหน้าอย่างกะทันหัน ริมฝีปากที่อบอุ่นและสวยงามก็เข้ามาใกล้ริมฝีปากของเธอ เช็ดสิ่งที่ผิดแต่ไม่หยุด จากนั้นยื่นไปที่ดั้งจมูก กัดแว่นด้วยฟัน แล้วถอดออก
หากไม่มีเลนส์กรอบสีดำ ดวงตาสีน้ำใสก็หลุดเข้าไปในช่องการมองเห็นพวกเขา สะอาด โปร่งแสง และบริสุทธิ์ ด้วยดวงตาสีดำและสีขาวที่มีเขาสองคน ขนาดเล็กห้อยลงมาเบาๆ และความงามราวกับดินแดนมหัศจรรย์บนโลก
หลงจื๋อตกตะลึง “สาวบ้านนอก คุณสวยมากจริงๆ”
หลินซีเหวินอาย อย่าหยุดแสดงให้เขาเห็นในตอนแรก “หลงจื๋อ อย่าหุนหันพลันแล่น อย่าหุนหันพลันแล่นเด็ดขาด เรายังไม่ถึงระดับนั้น ฉันยังไม่พร้อม ให้เวลาฉันสักหน่อย”
หลงจื๋อถอดรองเท้าหนังของตัวเอง เกี่ยวรองเท้าเธอด้วยเท้า ถูออกทีละข้าง เท้าถูเท้า ผิวหนังที่บอบบาง ร้อน และรู้สึกดีเมื่อสัมผัส
“คุณเต็มใจ?” เขาชี้แนะเธอ อย่างอ่อนโยน และมีเสน่ห์มากสุดๆ
หลังของหลินซีเหวินสั่น และเลือดก็มารวมกันที่หน้าผากของเธอ “ยังไม่ถึงเวลา รอถึงวันนั้นมา เราค่อยมาทำอีกครั้ง ได้ไหม?”
ศีรษะของหลงจื๋อจมลง ริมฝีปากของเธอเม้มและเขาขบเม้มอย่างเบามือ และแรงโดยข้ามการโหมโรงอันอ่อนโยนการจูบที่ไร้แบบแผนและไร้โครงสร้าง
“เอ่อ หลงจื๋อ คุณทำฉันเจ็บ”
หลงจื๋อปล่อยนาง และเลิกคิ้วด้วยความเสียใจ “วันนี้ไม่ได้เหรอ?”
หลินซีเหวินไม่ใช่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆอีกต่อไป เมื่อเธอเรียนอยู่ในวิทยาลัยเพื่อนร่วมห้องของเธอมักจะออกไปเปิดห้องกับแฟนของเธอ เธอยังเชี่ยวชาญในความรู้ทางทฤษฎีมากมาย แต่ก็ไม่มีอะไรพิเศษเกี่ยวกับการต่อสู้จริง!
และหลงจื๋อก็เมา ถ้าหากว่าเขาจำอะไรไม่ได้ ในครั้งแรก ฉันจะให้มันกับเขาทุกที่ที่เขาอาจสับสน
“ไม่ได้ วันนี้ไม่ได้”
ใบหน้าของหลินซีเหวินกลายเป็นสีแดงยิ่งขึ้น เมื่อเธอรู้สึกถึงความร้อน
หัวของหลงจื๋อใหญ่ “หมอบลงบนตัวเธอ หายใจแรงๆ “แต่ผมอยาก”
อยากป้าแกสิ! !
“รอให้คุณกลับมาจากอเมริกา โอเค? ถึงตอนนั้นฉันจะเตรียมตัวเองให้พร้อม โอเค?” หลินซีเหวินเงยหน้าขึ้นมองเขา พร้อมสบตากัน ความหลงใหลของเธอพัวพันกับความปรารถนาอย่างแรงกล้า บรรยากาศในห้องนอนดูเหมือนมีก๊าซธรรมชาติรั่วออกมา และแค่จุดไฟก็จะระเบิดทันที
หลงจื๋อไม่ยืนกรานอีกต่อไป จับไหล่บางๆของเธอ เขาตกลง “สัญญากับผมอย่างหนึ่ง ว่าอย่าใส่แว่นตาในอนาคต คุณจะดูดีขึ้นแบบนี้”
หัวใจของหลินซีเหวินอบอุ่น และเธอสัมผัสได้ถึงความยับยั้งชั่งใจของเขา การปรนเปรอของเขา “อืม ฉันสัญญากับคุณ ว่าฉันจะใส่คอนแทคเลนส์ในอนาคต”
หลงจื๋อกำลังหายใจหนัก และหลับไปแล้ว
หลินซีเหวินยิ้ม ออกมาจากร่างกายของเขา/ เจาะลงไป “ช่างเป็นคนโง่ ซึ่งหลับไปแล้ว”
——
“อากวาง! คุณอย่าไป! คุณอย่าไป!!”
ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องของโจวโร่หลินก็ดังขึ้น และเธอก็ยึดเกาจิ่งอานเหมือนจะเอาชีวิต
เกาจิ่งอานรีบหนีสุดชีวิต ดึงที่จับประตูและยอมตายไม่ปล่อย “คุณจำคนผิดแล้วคุณโจว ผมคือเกาจิ่งอาน ไม่ใช่อากวาง! คุณปล่อย!”
โจวโร่หลินเมาและไม่ได้สติ แต่ความแข็งแกร่งของเธอนั้นน่าทึ่ง ร่างเล็กๆของเธอหนีบแขนและหลังของเกาจิ่งอานไว้ โดยใช้มือและเท้าของเธอล็อคเขาไว้ด้วยกัน “คุณคือ! คุณคืออากวาง! อากวาง หื้อๆ คุณบอกว่าคุณจะรักฉันตลอดไป คุณจะไม่เลิกกับฉันใช่ไหม?”
ไอ้เหี้ย! !
ใครแม่งคืออากวาง! รีบพาผู้หญิงบ้าคนนี้หนีไปเลยไอ้บ้า!
เกาจิ่งอานดูหมดหวัง “คุณโจว อากวางของคุณไม่อยู่ที่นี่!”
โจวโร่หลินเหล่ตา “ไม่ใช่ คุณก็คืออากวาง จมูกของเขา ตาของเขา ปากของเขา……เฮ้ๆ อากวาง ปากของคุณสบายที่สุดที่จะจูบ คุณจูบฉันอีกครั้ง”
Fuck!!!
เกาจิ่งอานโก่งตัวเปิดประตูเล็กน้อย และพยายามอย่างหนัก “ปล่อย! มือ!!”
โจวโร่หลินกดเกาจิ่งอานล้มลงกับพื้น และทั้งสองก็ล้มลงกับพื้น เธอปีนขึ้นไปบนแขนของเกาจิ่งอาน และกัดเขาอย่างไม่เลือกหน้า “อากวาง คุณยิ้มหน่อย เฮ้ๆ คุณดูหล่อขึ้นด้วยรอยยิ้ม”
เกาจิ่งอานตะโกน “โจวโร่หลิน! คุณมันบ้าไปแล้ว!!”
โจวโร่หลินฉีกเสื้อผ้าตัวเอง และถอดเสื้อผ้าตัวเองจนเกือบหมด วางยาเกาจิ่งอาน “อากวาง ชุดนี้ดูไม่ดี ฉันจะซื้อชุดใหม่ให้คุณ”
แม่งเอ้ย! !
“อากวาง เสื้อเชิ้ตก็ดูไม่ดี ฉันจะถอดให้คุณ”
แม่งเอ้ย! !
“อากวาง คุณฝึกหน้าท้องตั้งแต่เมื่อไหร่? มันแข็งแรง และสบายมาก ว้าว สัมผัสแล้วรู้สึกยืดหยุ่นมาก!”
แม่งเอ้ย! !
“อากวาง คุณมีเส้นกล้ามหน้าท้องด้วย ว้าว! ดูดีมากๆ ดีมากเลย!” โจวโร่หลินลูบลงไปหัวโล้น เหล่ตา และไปตามเส้นกล้ามหน้าท้องของเขา โดยลอกพันธนาการที่มันออกเล็กน้อย
เกาจิ่งอานเริ่มโกรธ “โจวโร่หลิน เจ้าบ้า! เจ้าจะทำอะไร!!”
โจวโร่หลินกระแทก เธอรีบและกดทับ “ฉันจะทำอะไร เฮ้เฮ้เฮ้ คุณ……ไง!”
แม่งเอ้ย! !
“ช่วยด้วย!!”
