ตอนที่ 514 คุณหลงร้องเพลงไม่เป็นเหรอ
ลั่วหานโทรหาหลงเซียว และหลังจากยืนยันว่าไม่ผิด ก็ตอบตกลงตามคำเชิญของเกาจิ่งอาน
หลินซีเหวินและหวาเทียนได้ยินว่าลั่วหานจะออกไปแฮบบี้ในตอนกลางคืน และแสดงความอิจฉาริษยาทุกรูปแบบทันที เกาจิ่งอานผู้ร่ำรวยโบกมือ “นางฟ้าในชุดขาวทุกคนที่ช่วยคนตายและรักษาบาดแผล เราไปด้วยกันคืนนี้ เพื่อนของเทพธิดาก็คือเพื่อนของผมด้วย ทุกคนไม่ต้องเกรงใจนะ ทุกคนกินและดื่มให้สนุกกันอย่างเต็มที่ในคืนนี้ และคนที่ขับรถได้ก็ขับรถไป หรือขับไม่ได้ก็นั่งแท็กซี่ไป หรือผมให้คนขับรถมารับ เป็นยังไง?”
หลินซีเหวินและหวาเทียนยิ้มให้กัน “โอ้ย ท่านประธานของ บริษัทอึนเคอ มีเงินจริงๆ หรือไม่อย่างนั้น คุณก็เชิญคนทั้งโรงพยาบาลหวาเซี่ยไปเลย เพื่อนของเทพธิดามาจากทั่วโลก มันไม่เหมาะสมที่จะเชิญแค่พวกเรา”
เกาจิ่งอานโบกมืออย่างหล่อเหลา “ไม่มีปัญหา แต่ว่า ผมยินดีที่จะเชิญ เทพธิดาอาจไม่ยอมที่จะปล่อยให้ผู้คนไป เรื่องกินดื่มและสนุกสนานเป็นเรื่องที่ไม่สำคัญนัก ชีวิตของผู้ป่วยเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด หากเกิดอะไรผิดพลาดมีคนเสียชีวิตขึ้นมา อย่าโทษผมที่ให้ทุกคนดื่มจนเสียงานหล่ะ”
หลินซีเหวินดันแว่นสายตาสั้นขึ้นเล็กน้อย และโค้งปากของเธอแล้วพูดว่า “คุณหมอฉู่ คุณได้ยินไหม คนรวยพร้อมที่จะมอมเหล้าแล้ว คุณแน่ใจหรือว่าจะไป?”
ลั่วหานเก็บโฟลเดอร์เวชระเบียน เก็บกระเป๋า “เขาไม่กล้ามอมเหล้าฉันหรอก สำหรับพวกคุณมันก็ไม่แน่นะ”
“ทำไมหล่ะ?”
“เพราะสามีของฉันก็ไปด้วย คุณคิดว่าเขากล้าไหม?” ลั่วหานเลิกคิ้ว และพูดเรียบๆ
“โอ้ยๆ พูดเหมือนว่าใครไม่มีผู้ชาย รอเดี๋ยว ฉันก็จะจ้างผู้ช่วยคนหนึ่ง!” หลินซีเหวินพูดอยู่ก็ไปโทรศัพท์เลย
หวาเทียนรู้สึกว่าเป็นโอกาสที่ดี เขาจึงโทรหาลู่ซวงซวงด้วยทีเดียว
เวลาหนึ่งทุ่มในช่วงเย็น ลั่วหานและเกาจิ่งอานและคนอื่นๆก็มาถึงที่ Club.HT ตรงเวลา ในช่วงกลางคืนสถานบันเทิงสว่างไสว และเต็มไปด้วยตลาดต่างประเทศอันยาวไกลที่คึกคัก
ลั่วหานไม่ได้มาที่นี่เป็นเวลานานแล้ว ประตูของ Club.HT ได้มีการปรับปรุงใหม่แล้ว กระจกสีทองส่องแสงสะท้อนให้เห็นภาพร่างคนที่ขยายใหญ่ขึ้น และสีเคลือบที่สะดุดตา สามารถมองเห็นได้ในมุมมองของการมองเห็น
ในล็อบบี้ของสถานบันเทิง โดมแขวนด้วยโคมไฟระย้าขนาดใหญ่ที่ซับซ้อนและหรูหรา พื้นโปร่งใสสะท้อนเงา รองเท้าเหยียบลงบนกระเบื้องและเสียงสะท้อนก็ชัดเจน
หลินซีเหวินกระแทกเข้ากับหวาเทียน “คุณหมอหวา คุณเห็นไหม สิ่งเหล่านี้ และสิ่งเหล่านี้ สิ่งเมื่อกี้นี้ ถนนสายนี้เป็นของ MBK ทั้งหมด ทรัพย์สินของคุณชายใหญ่หลงทั้งหมด!”
หวาเทียนพยักหน้า “มีความร่ำรวยมาก?”
“ไม่นะ แฟนของฉันคือหลงจื๋อ คุณน่าจะรู้!” ดวงตาของหลินซีเหวินบิดเบี้ยว และเธอดูภูมิใจมาก
หวาเทียนขยี้คิ้วของเขาโดยไม่พูด “ยังไม่ได้แต่งงานเข้าในตระกูลหลงเลย อย่าพึ่งได้ใจ”
ทุกคนขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นห้า ชั้นห้าเป็นห้องเหมาขนาดใหญ่ การรวมความบันเทิง ร้องคาราโอเกะ การดื่ม การเล่นไพ่นกกระจอก สิ่งอำนวยความสะดวกทุกอย่างมีครบ
ว่ากันว่าเป็นการจัดเลี้ยง แต่จริงๆแล้วเป็นมื้ออาหารที่ไม่เป็นทางการและสนุกสนาน ไม่มีข้อจำกัดเหมือนการจัดเลี้ยงขนาดใหญ่ และสภาพแวดล้อมทั้งหมดก็ผ่อนคลายมาก
เกาจิ่งอานเปิดห้องเหมาสองห้องที่อยู่ตรงข้ามกัน เมื่อพวกเขาไปถึงที่นั่นในห้อง 501 ได้รวบรวมผู้คนจำนวนมากแล้ว พวกเขาทั้งหมดเป็นเพื่อนของเกาจิ่งอาน ลั่วหานไม่รู้จัก แค่ทักทายกันอย่างเรียบง่ายก็จบแล้ว
ห้องเหมาของพวกเขาอยู่ที่ห้อง 502 และมีเพียงไม่กี่คน ภายในห้องเหมามีโต๊ะกลมขนาดใหญ่ เต็มไปด้วยเครื่องดื่ม เบียร์และเหล้าสีแดงและเหล้าสีขาว ภายใต้การตรวจสอบด้วยสายตา จำนวนไม่ต่ำกว่าร้อยขวด
“ท่านผู้ยิ่งใหญ่เกาจิ่งอาน นี่คือคุณจัดเลี้ยง หรือจัดแข็งขันการดื่มกัน? แผนชั่วร้ายนะ โถๆๆๆ!” หลินซีเหวินประชดเขา
ลั่วหานก็ประหลาดใจเล็กน้อย “เตรียมเหล้าให้เยอะขนาดนี้ คุณอยากทำให้คนเป็นลมตอนกลางคืนกี่คน?”
เกาจิ่งอานทักทายพวกเขาให้นั่งลง และตะโกนว่าพวกเขาคิดผิด “สิ่งเหล่านี้จัดเตรียมโดยเลขาของผมเอง สาบานได้เลย ผมไม่รู้เรื่องอย่างแน่นอน ฮ่าฮ่าฮ่า คนที่ดื่มเหล้าเบียร์ได้ก็ดื่มไป คนที่ไม่ดื่มก็กินอาหารและร้องเพลง เล่นไพ่นกกระจอกไป ตราบเท่าที่ไม่ยุ่งเกี่ยวกับการพนันและยาเสพติด ไม่เป็นไรได้หมด ถือว่าพักผ่อนๆกัน”
พวกเขานั่งลงที่นั่ง และหลังจากนั้นไม่นานก็มีคนจำนวนมากเดินผ่านห้องเหมามา บางคนเป็นคนแปลกหน้า บางคนก็เป็นคนคุ้นเคย และบางคนก็เหมือนจะเคยเห็นมาก่อนแต่ไม่เคยได้พูดคุยกัน
ลั่วหานดื่มน้ำต้มสุกสองสามคำก่อนเพื่อให้ชุ่มคอ “งานเลี้ยงในค่ำคืนนี้ มีหัวข้ออะไร?”
เกาจิ่งอานรินไวน์สองสามแก้ว และในห้องเหมาก็อบอวลไปด้วยกลิ่นหอมไวน์แดงจางๆ “หัวข้อก็คือ……ไม่บอกคุณ”
“อา!”
กำลังพูดคุยกันอยู่ หลงเซียวและจี้ตงหมิงก็มาถึง และคนที่มาด้วยกันยังมีหลงจื๋อด้วย ทั้งสามคนนำหน้าโดยหลงเซียว เข้าไปในประตูก็ทำให้ผู้คนเปล่งประกายด้วยแสง
หลงเซียวก้าวไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่อง และเดินตรงไปที่ด้านข้างของลั่วหาน ทางซ้ายของลั่วหานเกาจิ่งอานนั่งอยู่ และหลินซีเหวินอยู่ทางขวา ร่างของเขายืนอยู่ด้านหลังเกาจิ่งอานในแนวทแยงมุม
ไม่มีร่องรอยในดวงตา
เกาจิ่งอานรีบลุกขึ้นยืนอย่างรู้สึกช้า “เหอเหอเหอ พี่ใหญ่หลง คุณมานั่งที่นี่ ผมจะย้ายที่ให้”
ลั่วหานเม้มริมฝีปากและยิ้ม
หลงเซียวดึงเก้าอี้ออกไปแล้วนั่งลง เขาขมวดคิ้ว เมื่อเห็นเหล้าไวน์เต็มโต๊ะ “ลั่วลั่ว คุณรู้สึกเป็นยังไงบ้าง? เครื่องดื่มกระตุ้นกลิ่นมากเกินไปหรือเปล่า ในกระเพาะอาหารยังโอเคไหม?”
ลั่วหานส่ายหัว “ไม่เป็นไร ไวน์แดงไม่รู้สึกอะไร แค่ไม่ดื่มมันก็พอแล้ว”
หลงจื๋อแสยะยิ้ม เดินไปหาหลินซีเหวิน และเกี่ยวนิ้วของเขา “คุณหมอหวาเทียน คุณมีความรู้สึกน้อยเกินไปหรือไม่?”
หวาเทียน “…..”
หลังจากมอบเก้าอี้ให้กับหลงจื๋อ แล้วหวาเทียนก็ย้ายออกไปอีกฝั่งหนึ่ง
เกาจิ่งอานรีบเชิญหวาเทียนโดยตรงกลางนั่งอยู่สองสามคน “คุณหมอหวา มานั่งที่นี่มา หมาตัวเดียวต้องถนอมชีวิต เรามากอดกันให้อบอุ่นและปลอดภัยกัน”
ใบหน้าของหวาเทียนเปลี่ยนเป็นสีดำ “ไม่เป็นไรครับคุณเกา ผมมีแฟนแล้ว”
เกาจิ่งอาน: “……”
“ฮ่าฮ่าฮ่า!” หลินซีเหวินและหลงจื๋อแสยะยิ้มอย่างไร้ยางอาย “เจ้าคนรวยที่ยิ่งใหญ่ คุณคิดมากเกินไป คุณเป็นผู้ชายที่โดดเดี่ยวเพียงคนเดียวอยู่ที่นี่เท่านั้น คุณสามารถกอดตัวเองได้”
จี้ตงหมิงลูบขมับของเขาอย่างเงียบๆ และริเริ่มที่จะย้ายตำแหน่งไปที่เกาจิ่งอาน “ผม…….ก็ยังโสด”
พุฟ!
หลินซีเหวินและหลงจื๋อหัวเราะอย่างสุดเสียง “พวกคุณก็คบกันไปเลย! ขอให้โชคดีล่วงหน้า!”
เวลาผ่านไปได้ไม่นาน ลู่ซวงซวงก็มาถึง และโต๊ะอาหารทรงกลมขนาดใหญ่สำหรับคนสิบกว่าคน นั่งตามลำดับโดยมีหลงเซียว ลั่วหาน หลินซีเหวิน หลงจื๋อ หวาเทียน ลู่ซวงซวง จี้ตงหมิงและเกาจิ่งอาน
ห้องเหมาตรงข้ามเริ่มร้องเพลงและดื่มเหล้าแล้ว และบรรยากาศก็คึกคักมาก
เนื่องจากหลงเซียวอยู่ที่นี่ ทุกคนจึงไม่กล้าเอะอะมากเกินไป และยังคงเก็บกดมันอยู่
เกาจิ่งอานกระแอมไอ “พี่ใหญ่หลง หรือไม่ เราก็มาคลิกเพลงเพลงหนึ่งเพื่อเติมพลังให้กับบรรยากาศหน่อยเป็นอย่างไร?”
หลงเซียวยังคงจับมือของลั่วหานอยู่โดยไม่ปล่อย และพยักหน้าอย่างผ่านๆ “แน่นอน พวกคุณไม่จำเป็นต้องยับยั้งชั่งใจ อยากจะสนุกแบบไหนก็สนุกไปเลย เพียงแค่ผ่อนคลายตามที่ต้องการ”
หลงเซียวออกคำสั่งออกไป มีความสับสนและการระเบิดเกิดขึ้นฝั่งนี้ หลินซีเหวินและหลงจื๋อกระโดดไปที่ที่เลือกเพลงทันที และเลือกเพลงสำหรับคู่รักที่จะร้องทีละเพลง
“ไม่รักไม่ได้” “รักในฮิโรชิม่า” “การตัดสินใจที่สำคัญที่สุด” และเพลงยอดนิยมคลาสสิกอื่นๆเต็มไปทั้งหน้าจอ
“ผมว่า คู่รักอย่างพวกคุณไม่ควรทำให้ชัดเจนขนาดนี้นะ? ทิ้งทางเดินไว้ให้พวกเราที่ยังโสดไว้บ้าง” เกาจิ่งอานผลักหวาเทียนออกไป และเลือกเพลง “ทะเลกว้างและท้องฟ้า” เอาขึ้นไปด้านบนสุด แล้วลากตัวจี้ตงหมิง “คุณชอบร้องเพลงอะไร?”
ปกติแล้วจี้ตงหมิงจะติดตามอยู่ข้างๆหลงเซียว อย่างอดกลั้นและยับยั้งชั่งใจมาก วันนี้เขาก็ติดเชื้อจากบรรยากาศ และก็ปล่อยตัวออกมา “ Little Apple โอเคไหม?”
Little Apple เหรอ? !
หลงจื๋อตกใจมาก จี้ตงหมิงที่เขารู้จักมานั้นไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับ Little Apple อย่างสิ้นเชิงเลย
“โอเค! อีกหนึ่งเพลง “กังนัมสไตล์” และอีกสองสามเพลงจาก Phoenix Legend”
รสนิยมของเกาจิ่งอานนั้น สู้ฟ้าจริงๆ
หลินซีเหวินคว้าไมโครโฟนไว้ “หลงจื๋อ มาที่นี่เร็ว เรามาร้องเพลงก่อนเถอะ”
ทั้งสองคนร้องเพลง “ไม่รักไม่ได้” และทั้งสองคนก็ร้องเพลงอย่างเพี้ยนๆตลอดทั้งเพลง พวกเขาร้องจนทำให้คนทั้งห้องเมาไปเลย
“เชี่ย! พวกคุณสองคนอย่าเอาชีวิตคนอื่นแล้วได้ไหม? เอาไมโครโฟนมาให้ผม โอ้พระเจ้า ผมจะทรมานตายเพราะคุณสองคนแล้ว!” เกาจิ่งอานคว้าไมโครโฟนแล้ว ขว้างไปให้จี้ตงหมิง “มาเถอะ เรามาโชว์เพลง “เรดซัน” สักเพลงกันเถอะ!”
จี้ตงหมิงถอดเสื้อสูทออก และเตรียมที่จะทำงานใหญ่สักครั้ง “มาเลย! เพลงนี้ผมร้องเป็น”
หนุ่มโสดสองคนดื่มด่ำกับเพลงกวางตุ้ง ร้องเพลงและเต้นรำ ภาพนั้นแสบตา และตลกมาก
“ฮ่าๆๆ! ความรักของเกย์ พวกคุณต้องมีความรักของเกย์แน่ๆ”
พวกเขาร้องเพลงอย่างกระสับกระส่าย และอาหารบนโต๊ะที่นี่ก็ถูกเสิร์ฟขึ้นมาเรื่อยๆทีละรายการ ลั่วหานและหลงเซียวนั่งอยู่อย่างสงบ และทั้งสองก็มีความสุขกับอาหารค่ำสำหรับของสองคนที่ไม่เข้ากับพวกเขา
หลงเซียวปอกเปลือกกุ้งให้ลั่วหาน และจัดวางกุ้งขาวและนุ่มอย่างเรียบร้อย “กินเยอะๆ เดี๋ยวถ้าอยากกลับแล้วก็บอกผม เราสองคนกลับไปก่อนล่วงหน้า”
ลั่วหานมีจิตใจที่จะกินอาหารได้ที่ไหน เธอตื่นเต้นมาก ที่ได้เห็นพวกเขาร้องเพลงกันอย่างสนุกสนาน “เราจะไปลองดูสักหน่อยไหม?”
หลงเซียวขมวดคิ้ว “ร้องเพลงเหรอ?”
ลั่วหานยิ้มอย่างบึ้งตึง “อืม ร้องเพลง อยากลองดูไหม?”
“ได้ คุณอยากร้องเพลงอะไร ผมจะไปเลือกให้”
กลัวว่าฝูงชนที่ส่งเสียงดังจะชนกับลั่วหาน หลงเซียวจึงคิดริเริ่มที่จะดึงเก้าอี้ของเขาออกไป
ลั่วหานเช็ดมือของเธอเอง “ฉันจะไปพร้อมกับคุณ ฉันคิดว่ามีเพลงหลายเพลงที่ดีงาม”
“โอเค”
หลงเซียวปกป้องลั่วหานอย่างระมัดระวัง จับเอวของเธอด้วยแขนข้างหนึ่ง และปิดกั้นร่างกายที่บิดไปมาด้วยแขนอีกข้างหนึ่ง
ในเวลานี้ โทรศัพท์ของหลงเซียวก็ดังขึ้น
เขาหยิบมันขึ้นมาและดู “คุณชาย มีอะไรเหรอ?”
กู้เยนเซินรวบรวมข้อมูลทางการเงินเสร็จ และเตรียมจะรายงานให้เขาทราบ ใครจะรู้ว่าเขาได้ยินเสียงร้องเพลงแหลมตรงนั้นทันทีที่เขารับสาย บทสนทนาจึงเปลี่ยนไป “คุณชายใหญ่หลง คุณอยู่ที่ไหน?”
“Club.HT เกาจิ่งอานจัดงานเลี้ยง”
“ไอ้บ้า! ผมก็อยากจะไปสนุกเหมือนกัน! ขอไปด้วย!”
หลงเซียวเห็นว่าบรรยากาศค่อนข้างดี และกล่าวว่า “โอเค ตรงขึ้นมาที่ชั้นห้า”
“โอเค!”
ลั่วหานได้เลือกเพลงภาษาอังกฤษสองสามเพลง “สามี คุณร้องเพลงไหนเป็น?”
หลงเซียวมองไปที่ชื่อเพลง “ร้องไม่เป็นเลย”
ดวงตาของลั่วหานหดตัวลงเล็กน้อย “ไม่เป็นเลยเหรอ? เพลงภาษาจีนหล่ะ? มีอยู่หลายเพลงที่นี่เป็นบ้างไหม?”
ดูเหมือนเธอจะมองข้ามจุดที่สำคัญที่สุดไปแล้ว คุณหลงดูเหมือนจะไม่เคยร้องเพลงเลย แต่ว่า เธอรอคอยมาก จากคุณหลงที่ร้องเพลงไม่เป็นเลย ร้องเพลงออกมาแล้วผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร
หลงเซียวอ่านเพลย์ลิสต์ไปจนหมดหน้า แล้วพลิกหน้าถัดไป “ร้องไม่เป็นเลย”
“ถ้าอย่างนั้นควรทำอย่างไรดี? หรือว่าฉันเลือกเพลงที่ร้องเดี่ยว เดี๋ยวฉันจะร้องเพลงให้คุณฟัง” ลั่วหานถอยกลับแทน และลบเพลงที่เลือกแล้วหลายเพลงออก
“ไม่เป็นไร เรามาร้องเพลงด้วยกัน” หลงเซียวหยุดการเคลื่อนไหวของเธอ กดมือเธอไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง เปิดรายชื่อเพลงกับมืออีกข้างหนึ่ง และเลือกเพลงรักคลาสสิค เพลง“สิ่งที่โรแมนติกที่สุด”
ทุกคนที่กำลังร้องเพลงอย่างสนุกกันเห็นว่าหลงเซียวและลั่วหานกำลังเลือกเพลงอยู่ พวกเขาจึงรีบถอยหลังให้ “พี่ใหญ่หลง พวกคุณร้องก่อน พวกคุณร้องก่อน!”
หลงจื๋อเหลือบมองเพลงสุดท้ายในเพลย์ลิสต์อย่างรวดเร็ว และเลือกเพลงนั้นไว้ด้านบน หลังจากร้องเพลง “ทะเลกว้างและท้องฟ้า” ก่อนหน้านี้ เขาก็เปลี่ยนมาเพลงนี้โดยตรง
ลู่ซวงซวงปรบมือ “ทุกคน ทุกคน ลั่วลั่วเป็นเทพแห่งไมโครโฟนที่เป็นที่รู้จัก จีนอังกฤษฝรั่งเศสกวางตุ้ง และไม่มีเพลงไหนที่เธอร้องไม่ได้ เดี๋ยวพวกคุณอย่าหลงเสน่ห์เธอไปในชั่วขณะหล่ะ!”
“จริงเหรอ? ว้าวกาก้า! ไอดอล ผมเชียร์คุณ!!”
“พี่สะใภ้สู้ๆ!!”
“พี่สะใภ้เยี่ยมมาก!!”
ดวงตาที่ลึกล้ำและมีเสน่ห์ของหลงเซียวมองไปที่เธออย่างไม่น่าเชื่อ “คุณเก่งขนาดนี้เลยเหรอ?”
ลั่วหานแสดงใบหน้าที่ภูมิใจ “อืมหืม! แล้วคุณคิดว่า?”
อันนี้……
ลู่ซวงซวงคว้าไมโครโฟนไปที่ลั่วหาน “ที่รัก ฉันไม่ได้ยินคุณร้องเพลงมานานแล้ว ร้องหลายๆเพลงนะ ทำให้พวกเขาตกตะลึงไปเลย!”
หลงจื๋อยื่นไมโครโฟนให้หลงเซียว โดยอัดอั้นที่จะหัวเราะดังๆ “พี่ใหญ่……ผมพูดได้แค่ว่า ดูแลตัวเองด้วย ฮ่าๆๆ!”
