ตอนที่ 517 เมาแล้วยังสามารถจีบสาวได้
มีการคำนวณเช่นนี้หรือไม่? ในนี้ยังมีเงินของเขาอยู่ด้วย และส่วนใหญ่เป็นเงินที่เธอเพิ่งเสียไปเมื่อกี้นี้
อย่างไรก็ตาม คุณหลงได้จ่ายเงินแทนให้กับเกาจิ่งอาน ซึ่งเธอชื่นชมมาก และเห็นด้วยมาก
“ก็ดี ตอนนี้เกาจิ่งอานดื่มมากเกินไป กลัวว่าเขาจะจำรหัสผ่านบัตรธนาคารของเขาไม่ได้ เขาแพ้เงินสดทั้งหมดบนตัวของเขาแล้ว ถ้าเขาไม่จ่ายบิลก็จะถือว่ากินข้าวแบบไม่จ่ายตางค์”
หลงเซียวหัวเราะเบาๆ และรอยยิ้มที่ทำให้มึนเมาออกมาจากคำพูดที่ว่า “ใช่ คืนนี้เขาดื่มเยอะมาก และควรดูแลเขาอย่างเหมาะสม”
ลั่วหานรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร และพยักหน้า “ยังไงผู้คนก็เรียกคุณว่าพี่ใหญ่ คุณควรดูแลสักหน่อย”
หลงเซียวงอแขนของเขาและมองไปที่หน้าปัด “ปล่อยให้พวกเขาเล่นต่อไป เรากลับบ้านก่อน ตอนนี้คุณนอนดึกไม่ได้แล้ว”
ลั่วหานลูบไล้หน้าท้องส่วนล่างของเธอ อันที่จริงเมื่อกี้นี้เธอเล่นสนุกจนมากเกินไป เธอลืมเรื่องการตั้งครรภ์ไปหมดแล้ว จู่ๆเธอก็ตื่นขึ้นมา “โอเค gเรากลับบ้านไปพักผ่อนกันเถอะ”
ทั้งสองจากไป คนอื่นๆยังคงเล่นไพ่และดื่ม และก็มีคนหยิบไมโครโฟนขึ้นมาและร้องโหยหวน
โจวโร่หลินเดินสะดุดกำแพงไปที่ห้องน้ำ สายตาของเธอไม่สามารถโฟกัสได้ เธอลังเลอยู่นอกห้องน้ำชายและหญิงเป็นเวลานาน ผู้หญิง? ผู้ชาย?
อันไหนกันแน่?
เธอเดินเข้าไปในประตูบานไหน มีอาการคลื่นไส้อาเจียนออกมาจากอก และแรงที่น่าตกใจก็พุ่งเข้าสู่ลำคอของเธอ โจวโร่หลินไม่มีเวลาคิดเรื่องนี้อีกต่อไป และกระโจนเข้าไปในห้องน้ำของผู้ชาย
เข้าประตูนั่งยองๆในโถปัสสาวะ อาเจียน—–อาเจียนอย่างแรง
เธอนั่งยองๆบนพื้น ขอบกระโปรงของเธอถูพื้น ผมของเธอกระจัดกระจายและคลุมใบหน้าครึ่งหนึ่ง และเธอก็อาเจียนต่อๆไป เป็นเวลานานยังไม่จบ
ชายที่กำลังปัสสาวะอยู่ข้างๆเขารู้สึกตกตะลึง และแต่ละคนไม่สามารถปัสสาวะออกมาได้ขณะที่ถือน้องชายอยู่
“เชี่ย! เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงมีผู้หญิงคนหนึ่ง?”
“อะไรวะ! สาวน้อยคนนี้วิ่งเข้าผิดที่แล้ว”
โจวโร่หลินอาเจียนจนมืดสลัวไปหมด ไม่ว่าพวกเขาจะพูดถึงอะไรก็ตามเธอไม่มีเวลาสนใจเลย มีเสียงคุยกันดังข้างหูของเธอ เธออาเจียนจนคอบวมและเจ็บปวด และร่างกายของเธอสั่นไปหมด
เกาจิ่งอานหลับตาและพักผ่อน และน้ำก็ไหลออกมา หลังจากแก้ปัญหาแล้ว เขาก็ยกกางเกงขึ้น
หันศีรษะ และอยู่ในความงุนงงชั่วครู่
“คุณโจวเหรอ?”
ดวงตาสีหมอกขนาดใหญ่ของโจวโร่หลินดูไม่คงที่ เธอมองไปที่ขาของเกาจิ่งอาน และเข็มขัดของเขาอยู่พักหนึ่ง และในที่สุดก็เห็นใบหน้าของเขาอยู่ต่อหน้าเธอ “เฮ้ๆ ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่?”
เกาจิ่งอานพูดว่าเซี่ย พร้อมกับคาดเข็มขัดอย่างรวดเร็ว “นี่คือห้องน้ำผู้ชาย ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่?”
ดื่มเยอะเกินไป ดื่มเยอะเกินไป!
โจวโร่หลินสะบัดมือของเธอ “ตลกละ ฉันจะผิดได้อย่างไร? คุณต่างหากที่ผิด เฮ้ๆ เฮ้ๆๆๆ พวกคุณ…..”
เธอมองไปที่ชายที่กำลังพยายามชงปัสสาวะ และพูดอย่างคลุมเครือ “หือ? นั่นคืออะไร? พวกคุณมีทุกคน ทำไมฉันถึงไม่มี?”
ไอ้เหี้ย!
เกาจิ่งอานถูกช็อคขนลุก แม่งเอ้ย เคยเห็นคนที่กินเหล้าแล้วนิสัยไม่ดี แต่ไม่เคยเห็นคนที่แย่แบบนี้มาก่อน! จะขึ้นสวรรค์แล้วจริงๆ!
“คุณโจว คุณเมาแล้ว ออกไปเร็วๆ ออกไป” เกาจิ่งอานอดไม่ได้ที่จะดึงแขนของเธอ
“เดี๋ยวก่อน” โจวโร่หลินแบนปาก เธออาเจียนจนพอสมควรแล้ว แต่เธอไม่สามารถชะลอความเร่งด่วนของเธอได้ “ฉันอยากจะฉี่”
ใบหน้าของเกาจิ่งอานซีดเซียว เขามองไปรอบๆห้องน้ำ และยังมีผู้ชายหลายคนที่กำลังยืนปัสสาวะอยู่ กัดฟันทันที “นี่คือห้องน้ำของผู้ชาย ไปที่ประตูถัดไปเพื่อปัสสาวะ ลุกขึ้น แล้วผมจะส่งคุณออกไป”
โจวโร่หลินเหมือนแอ่งโคลน นอนอยู่บนพื้นและไม่ยอมลุกขึ้น “คุณอุ้มฉัน”
โคลนยื่นแขนออกไป เงยหัวขออุ้ม แก้มน้อยๆที่ถูกฤทธิ์แอลกอฮอล์เป็นสีชมพู อมชมพูที่น่ารักจนดูเหมือนตุ๊กตาสีชมพู
โดยเฉพาะอย่างยิ่งดวงตาที่เมาซึ่ง ทำให้ตาถูกคลุมด้วยหมอกและสายฝนของแม่น้ำเจียงหนานในเดือนมีนาคม ความงามนั้นไม่จริง
เกาจิ่งอานรู้สึกตึงที่ลำคอ และลูกกระเดือกของเขาก็กลิ้ง “ไอ้บ้า ทำชั่ว”
เมื่อครอบครองและอุ้มตัวโจวโร่หลินขึ้นมา เกาจิ่งอานพาคนออกจากห้องน้ำผู้ชายด้วยใบหน้าดำขลับ แต่เขาจะกล้าที่จะเข้าไปในห้องน้ำของผู้หญิงได้อย่างไร!
“คุณโจว ในนี้คือห้องน้ำผู้หญิง คุณเข้าไปด้วยตัวเองเถอะ ผมจะรอคุณอยู่ที่นี่” เกาจิ่งอานตบแก้มของโจวโร่หลิน เพื่อให้เธอมีสติเล็กน้อย
โจวโร่หลินคลิกที่ริมฝีปากของเธอ “อืม…ห้องน้ำผู้หญิง ห้องน้ำผู้หญิง ฉันอยากจะฉี่”
ด้วยคำพูดนั้น โจวโร่หลินก็เหมือนหอยที่ไม่มีกระดูก เธอยังคงเลื่อนลง เกาจิ่งอานอยากจะอุ้มเธอไว้ แต่ร่างกายเธอก็นุ่มนวลโดยไม่มีการสนับสนุนใดๆ เขาจึงไม่สามารถอุ้มเธอไว้แน่น
“เชี่ย โจวโร่หลิน คุณไม่เป็นอะไรจริงๆใช่ไหม?”
โจวโร่หลินยิ้มอย่างเฉยเมย “แน่นอนไม่เป็นไร สบายมาก ฉันจะดื่มต่อไปอีกสักครู่ คุณรอฉัน คุณรอฉัน”
พูดพึมพำ โจวโร่หลินจับกำแพงและเดินไปข้างหน้า ตอนแรกเธอเดินเป็นเส้นตรง เดินไปเดินไปก็กลายเป็นเส้นS กระโปรงลอยและแกว่งไปมาและเธอสามารถเผยออกมาทั้งหมดได้ทุกเมื่อ
เกาจิ่งอานจับหน้าผากของเขา และก้าวไปข้างหน้าเพื่อยืดเส้นตรงของเธอ “ตกลงคุณไหวไหม? คุณไม่ไหวก็บอก อย่าถือสา”
โจวโร่หลินไม่ฟังเรื่องไร้สาระของเขา และเดินเข้าไปในประตูด้วยเอียงไปมา “รอฉัน รอฉันดื่มด้วยกัน”
ดื่มป้าแกสิ! หากดื่มอีกคุณไม่เพียงแค่เข้าห้องน้ำผิดแล้ว อาจขึ้นเตียงผิดก็เป็นไปได้
โจวโร่หลินแก้ปัญหาเสร็จแล้ว สวมเสื้อผ้า และลื่นลงเมื่อกดชักโครก เธอล้มลงบนโถส้วม เอนกายลงบนโถส้วมที่สะดวกสบาย และกอดแน่น “อากวาง คุณกลับมาหาฉันแล้วเหรอ? คุณอย่าเลิกกับฉันได้ไหม? ฉันรู้ว่าคุณจะต้องกลับมาแน่นอน และฉันก็รู้ว่าคุณจะคุณจะต้องคิดถึงฉันแน่ๆ”
เกาจิ่งอานรออยู่ข้างนอกหลายสิบนาที ไม่เห็นคนเลย และปัญหาใหญ่ก็ควรได้รับการแก้ไขแล้วใช่ไหม? ผู้หญิงออกมาทีละคน ทุกคนต่างก็มองเขาไม่มากก็น้อย
เกาจิ่งอานผู้ที่หน้าตาหล่อเหลาดึงดูดผู้หญิงมาโดยตลอด เป็นเรื่องธรรมดาที่จะถูกคนอื่นเขามองแบบนี้มานานแล้ว แต่ตัวโจวโร่หลินไม่ได้อยู่ที่นั่น เขาจึงอยู่ในอารมณ์ที่จะคิดถึงเรื่องอื่นได้อย่างไร
หยุดผู้หญิงคนหนึ่งแล้วถามว่า “มีสาวเมาอยู่ข้างในไหม อายุยี่สิบกว่า ผมยาวด้วย”
หญิงสาวยิ้มอย่างอ่อนโยน “คุณผู้ชาย ข้างในเป็นห้องเดี่ยว ฉันก็ไม่รู้”
บ้าเอ้ย!
ห้องสุขาของผู้หญิงเป็นช่องแยก ซึ่งแตกต่างจากห้องสุขาของผู้ชาย
เกาจิ่งอานปวดหัวมาก “คุณช่วยตามหาโจวโร่หลินให้ผมหน่อย”
“ขอโทษค่ะคุณ แฟนของฉันกำลังรอฉันอยู่”
เกาจิ่งอานรู้สึกหดหู่ และไม่สามารถหาใครมาช่วยได้ เขาบุกเข้าไปในห้องน้ำของผู้หญิงโดยตรง และเคาะประตูทีละห้อง มีเสียงผู้หญิงหลายคนกรีดร้องอยู่ข้างใน
โชคดีที่ในที่สุดเขาก็พบโจวโร่หลินที่กำลังอุ้มโถส้วมอยู่ ได้ยินเสียงฮึดฮัดข้างใน เกาจิ่งอานจึงเตะประตูให้เปิด
“โจวโร่หลิน คุณ…..”
หญิงสาวทรุดตัวลงกับพื้น กอดชักโครกด้วยความเสียใจ เงยหน้าขึ้นด้วยน้ำตา คลอเบ้าไร้เดียงสาและทำอะไรไม่ถูก “คุณกลับมาแล้วเหรอ ฉันรอคุณอยู่ตลอด รอคุณอยู่ตลอด คุณรู้ไหม?”
น้ำตาที่ไหลเอื่อยๆประดับรูม่านตาของเธอ บอบบางและน่าสงสารทำให้คนเอ็นดู เกาจิ่งอานไม่สามารถพูดคำด่าคนออกมาได้
โจวโร่หลินยิ้มเล็กน้อย ดวงตาที่สวยงามของเธอเต็มไปด้วยดอกไม้นับไม่ถ้วน “อุ้มฉัน อุ้มฉันหน่อย”
เกาจิ่งอานสูง 180 ซม.ยืนอยู่ในห้องน้ำของผู้หญิงเป็นภาพที่สะดุดตาอยู่แล้ว และการขออุ้มโดยเด็กหญิงตัวน้อยที่เศร้าหมองนั้น วิเศษยิ่งกว่า
มีผู้หญิงมากมายมาล้อมรอบชมดู “คุณผู้ชาย คุณทะเลาะกับแฟนคุณ ก็ทิ้งคนไว้ที่นี่ไม่ได้ใช่ไหม?”
“ดูสิสาวน้อยร้องไห้เสียใจแค่ไหน”
“เลิกกันก็ต้องเลือกเวลา เมื่อกี้เธอร้องไห้อยู่ในนั้นมาสักพักแล้ว และเธอก็บอกว่าจะไม่เลิกกัน”
เกาจิ่งอานรู้สึกฟ้าผ่าใส่หัว เลิกกันเหรอ?
ไม่มีคำอธิบายเพิ่มเติม เกาจิ่งอานอุ้มโจวโร่หลินในแนวนอนด้วยมือทั้งสองข้าง และเดินออกจากห้องน้ำท่ามกลางลมหนาว แทบจะระเบิดโดยเธอ!
โจวโร่หลินนอนอยู่ในอ้อมแขนของเกาจิ่งอาน และพึมพำอย่างคลุมเครือ “อากวาง เราไม่เลิกกัน โอเคไหม?”
หลังของเกาจิ่งอานแข็งทื่อ ดวงตาของเขาหดลง “อากวางคือใคร?”
โจวโร่หลินหาท่าที่สะดวกสบายในการนอนลง หยุดพูด และกอดเขาแน่นเหมือนเด็กๆ เพราะกลัวว่าเขาจะทิ้งเธอไว้อีกครั้ง
เกาจิ่งอานขมวดคิ้ว ควรทำอย่างไร? เธอเป็นคนของฉู่ลั่วหาน ไม่ว่าเขาจะไม่เลือกอาหารด้วยความหิวแค่ไหนเขาก็ไม่สามารถทำอะไรตัวเธอได้ไอ้บ้า!
เขาอุ้มคนขึ้นรถ และเกาจิ่งอานสั่งให้คนขับรถไปที่โรงแรม
Club.HT ห้องเหมา
กู้เยนเซินและคนอื่นๆมักจะเมาในช่วงครึ่งหลัง และสิบกว่าคนเต้นรำอย่างดุเดือด
หลงจื๋อและจี้ตงหมิงกอดกันอยู่ ลู่ซวงซวงและไป๋เวยเล่นกันใหญ่ และจี้ตงหมิงถูกหวาเทียนลากไปจะทำการผ่าตัด
โชคดีที่หลินซีเหวินยังคงมีสติ และบังคับให้หลงจื๋อออกจากประตู
บริกรใน Club.HT รู้จักกู้เยนเซินและจี้ตงหมิง และเรียกรถเพื่อส่งพวกเขากลับ กู้เยนเซินและไป๋เวยไปด้วยกัน หวาเทียนและลู่ซวงซวงไปด้วยกัน หลินซีเหวินและหลงจื๋อไปด้วยกัน
หลังจากขึ้นรถ หลินซีเหวินก็ตบหน้าหลงจื๋อ “คุณชายรองหลง ตื่นๆ”
แม้ว่าหลงจื๋อจะดื่มไปมาก แต่เขาก็ยังมีสติที่เหลืออยู่ เขาเหล่ตาและพูดว่า “สาวบ้านนอก ผมส่งคุณกลับบ้าน”
“คุณดื่มมากเกินไป ฉันส่งคุณกลับบ้านก่อน และตรงไปที่บ้านพักเก่าของตระกูลหลง โอเค?” หลินซีเหวินสัมผัสใบหน้าของเขา มันร้อนมาก
หลงจื๋อเอียงตัวลงบนตักเธอ “ไม่กลับไป ไม่กลับบ้าน พ่อผมอยู่บ้าน”
หลินซีเหวินนึกถึงอารมณ์ของหลงถิง และหัวใจของเธอก็จมลง “โอเค ไม่กลับบ้าน เราไปที่ที่พักฉันอาศัยอยู่ที่นั่นกันสักคืน”
หลงจื๋อจับมือเธอ แล้วจูบ “สาวบ้านนอก เรากลับบ้านกัน”
หลินซีเหวินอดหัวเราะหรือร้องไห้ไม่ได้ “ตกลงคุณเมาหรือไม่เมากันแน่? กลับบ้านอะไรกัน?”
หลงจื๋อวางศีรษะไว้ในอ้อมแขนของเธอ “กลับบ้าน เรากลับบ้าน”
หลินซีเหวินลูบผมฟูสั้นของเขา “โอเค กลับบ้าน”
เมื่อรถแท็กซี่มาถึงอพาร์ตเมนต์ของหลินซีเหวิน เธอลากตัวหลงจื๋อลงจากรถ ต้องใช้แรงกินนมจำนวนมากเพื่อดึงคนเข้าไปในลิฟต์ หลงจื๋อกดร่างของเขาครึ่งหนึ่งไว้กับตัวเธอ สูดดมเส้นผมของเธอ และพูดอย่างไม่ชัดเจน “สาวบ้านนอก ตัวคุณหอมจัง หอมมาก”
หลินซีเหวินกลัวว่าเขาจะล้มลง จับหัวของเขาไว้ “เมาแล้วยังจะจีบสาวๆอีก ขาดการสั่งสอน
ประตูลิฟต์เปิดออก หลินซีเหวินหมุนกุญแจบิด เปิดประตู ดึงหลงจื๋อเข้าไปในห้องนั่งเล่น แล้วผลักเขาลงบนโซฟา
“กระหน่ำ!”
หลงจื๋อหนักกว่าเธอมาก เมื่อเธอผลัก เธอก็ถูกลากไปที่โซฟาด้วยแรงเฉื่อย และบังเอิญไปนอนทับหลงจื๋อพอดี
แขนของหลงจื๋อกอดเธอไว้แน่น กลิ่นแอลกอฮอล์ก็ระเหยออกมา และลอยไปพร้อมกับเสียง “สาวบ้านนอก อย่าขยับ”
กระเป๋าที่หลินซีเหวินแขวนบนแขนของเธอ ร่วงหล่นลงมาที่พื้น พร้อมกับเสียงดัง
“หลงจื๋อ คุณนอนลง ฉันจะไปเอายาแก้เมามาให้”
หลินซีเหวินผละออกจากเขา
หลงจื๋อยืดตัวขึ้น ขมวดคิ้วอย่างอึดอัด แล้วก็อาเจียน——
ตอนนี้เยี่ยมไปหมดแล้ว เสื้อผ้าของเขา เสื้อผ้า พรม และโซฟาของหลินซีเหวิน ล้วนกลายเป็นพื้นที่ที่ได้รับความเสียหายมากที่สุด
“หลงจื๋อ!! ไอ้เลว!”
หลินซีเหวินกระทืบเท้าด้วยความโกรธ แต่หลงจื๋อเมาครึ่งหลับครึ่งตื่นและเธอไม่สามารถทำอะไรกับคนได้
จึงต้องอดทนต่อความโกรธและทำความสะอาดสิ่งสกปรก ถอดเสื้อนอกของตัวเอง ถอดเสื้อของหลงจื๋อโยนทิ้ง ถอดเสื้อเชิ้ตของเขาออก เผยให้เห็นหน้าอกที่แข็งแกร่งของผู้ชาย
ทันใดนั้นสายตาของเธอก็แข็งตัว จับจ้องไปที่กล้ามเนื้อหน้าท้อง
เห็นร่างของหลงจื๋อเป็นครั้งแรก แม่งเอ๋ย เยี่ยมมาก!
หลงจื๋อโหย่วเงยหน้าขึ้น มองเธอ “สาวบ้านนอก ชอบไหม?”
ใบหน้าของหลินซีเหวินเหมือนไฟ ร้อนแรง “ชอบบ้านอะไรหล่ะ! ฉันจะไปล้างมือ”
ทันใดนั้น หลงจื๋อก็กอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาจากด้านหลัง โดยให้เสื้อของเธออยู่ระหว่างอกอันอบอุ่นของเธอ ซึ่งพัวพันกับความร้อน “ไม่ต้องล้าง อยู่ที่นี่”
