ตอนที่ 532 อย่าฆ่าคนอีกเลย
ช่วงค่ำของเมืองหลวง จราจรและผู้คนที่พลุกพล่านในใจกลางเมืองนั้นเสียงดังกว่าตอนกลางวันเสียอีก เนื่องจากใกล้ถึงวันไหว้พระจันทร์แล้ว ห้างสรรพสินค้า ซูเปอร์มาร์เก็ต ร้านอาหารและสถานที่ต่างๆตกแต่งร้านด้วยแสงไฟและผ้าสวยๆ เสียงดนตรีที่รื่นเริงออกมาจากร้านค้า ครึ่งหนึ่งของถนนก็เต็มไปด้วยบรรยากาศของเทศกาลที่จะมาถึง
แต่ห้องพักฟื้นในมุมหนึ่งของโรงพยาบาลหวาเซี่ย กลับเงียบสงบราวกับแยกตัวออกจากโลก
เพื่อให้ผู้ป่วยมีสภาพแวดล้อมในการพักผ่อนที่เงียบสงบที่นี่ บ้านของที่นี่จึงทำการเก็บเสียงได้ดี สภาพแวดล้อมที่เขียวขจีโดยรอบก็มีมากกว่าที่อื่นหลายเท่า แม้จะเป็นฤดูใบไม้ร่วง ป่าไม้ไผ่ ต้นเอเวอร์กรีน ต้นการบูรและต้นอื่นๆที่มีใบไม้เขียวชอุ่มตลอดปียังคงล้อมรอบรั้วเหล็กไว้อย่างดื้อดึง
ในบรรยากาศที่เงียบสงบแบบนี้ เสียงของบทสนทนาก็เสียงดังฟังชัดมากขึ้น
หยวนชูเฟินนั่งอยู่บนเก้าอี้หวายตัวเล็กๆข้างแปลงดอกไม้ขนาดเล็ก แสงจันทร์ในช่วงสิ้นเดือนที่ 7 ของปฏิทินจันทรคติ
ส่องทะลุผ่านเงาต้นไม้กระทบลงบนใบหน้าซีดเซียวของเธอ เงียบสงบไปชั่วครู่ เสียงที่อ่อนแรงของเธอดังขึ้นพูดว่า “ไวจริงๆ ใกล้จะถึงวันหยุดเทศกาลอีกแล้ว”
ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างๆเธอสวมเสื้อโค้ทและกางเกงขายาวสีดำล้วน ใส่หมวกปากเป็ดที่กดปีกหมวกลงต่ำมาก แสงสว่างไม่พอ และพวกเขานั่งอยู่ในที่ที่มืด จึงแทบจะมองไม่เห็นหน้า
ชายคนนั้นเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าและถอนหายใจ “ใช่ ใกล้จะถึงวันหยุดเทศกาลอีกแล้ว” หลังจากผู้ชายคนนั้นพูดจบ ก็แบมือของตัวเองออกและมองไปแวบหนึ่ง แล้วยิ้มเยาะให้กับตัวเองอย่างขมขื่น
หยวนชูเฟินสังเกตเห็นการกระทำของเขา รู้ถึงความคิดของเขา กระตุกมุมปาก ยิ้มเยาะตัวเองได้น่าขมขื่นกว่าเขาอีก “อันนี้คุณรับไว้ ฉันจะไม่ให้คุณทำงานเพื่อฉันอีกแล้ว”
เธอหยิบบัตรธนาคารสีทองออกมาจากกระเป๋าเสื้อคลุมของโรงพยาบาลและยื่นให้ชายคนนั้น “รหัสคือวันเกิดของเขา คุณรู้อยู่แล้ว ในนี้มีเงินทั้งหมดแปดสิบล้าน อาจจะมากกว่านั้นแต่ไม่น้อยกว่าแน่นอน อนาคตคุณนำเงินนี้ไปในที่ที่ไม่มีคนรู้จักคุณ ใช้ชีวิตให้ดี เป็นคนดีและอยู่อย่างบริสุทธิ์ในอนาคตเถอะ”
ชายคนนั้นผงะอย่างเห็นได้ชัด และหัวเราะออกมาทันที เสียงหัวเราะของเขาต่ำมาก ราวกับว่ากำลังพยายามอดกลั้นบางอย่างอยู่ ตอนที่หัวเราะ ก็ไอโดยไม่ตั้งใจหนึ่งที “ผมทำงานให้คุณ ถ้าเพียงเพราะเพื่อเงินจริงๆ ก็คงไม่อยู่มาถึงทุกวันนี้หรอก ผมรู้ว่าคุณไม่ขาดแคลนเงิน แต่ผมไม่สามารถรับสิ่งเหล่านี้ไว้”
หยวนชูเฟินขมวดคิ้วแน่น แล้วก็หัวเราะ และยัดบัตรธนาคารลงในมือของผู้ชายคนนั้นอย่างบังคับ “นี่เป็นสิ่งที่คุณควรจะได้รับ เราตกลงกันไว้ตั้งแต่แรกแล้ว คุณช่วยทำงานให้ฉัน ฉันให้เงินคุณ อีกอย่าง……”หยวนชูเฟินลูบวิกผมของตัวเอง ยิ้มของเธอขมขื่นจนเกือบจะสามารถลิ้มรสของยาจีนได้ “ฉันคงมีเวลาอีกไม่มากแล้ว ถ้าฉันตาย เงินพวกนี้ก็เป็นสิ่งของนอกกายจริงๆแล้ว”
ผู้ชายในความมืด กลิ้งลูกกระเดือกไปสองที ขึ้นหนึ่งทีลงหนึ่งที การเคลื่อนไหวช้ามาก ลำบากเล็กน้อย เขารับบัตรใบนั้นมาวางไว้ในมือ “หลงถิงจะให้โฉหวั่นชิงกลับมาอย่างแน่นอน เขาก็จะต้องหาวิธีดันให้หลงจื๋อได้รับตำแหน่งประธานของ MBK แน่นอน คุณแน่ใจแล้วใช่ไหมว่าจะไม่ทำต่อ？”
หยวนชูเฟินหลับตาลง เธอดูเหนื่อยมาก “เพื่อเซียวเอ๋อแล้ว ฉันทำมาหลายอย่างมาก ตอนนั้นฉันกลัวว่าตัวตนของเขาจะถูกค้นพบ และไม่ลังเลแม้จะต้องฆ่าคน มือทั้งสองข้างของฉันเปื้อนไปด้วยเลือดแล้ว และไม่สามารถล้างมันให้สะอาดได้อีก เว้นแต่ฉันจะตาย แต่คุณแตกต่างออกไป คุณยังมีโอกาส รีบจากไปเถอะ ชีวิตของโฉหวั่นชิง เก็บไว้ให้เธอเถอะ”
ความรู้สึกของชายคนนั้นซับซ้อนมาก จึงทำให้ใบหน้าของเขาบิดเบือนไปเล็กน้อย “อาเฟิน ให้ผมฆ่าคนให้คุณอีกคน หลังจากฆ่าเขาแล้ว ผมก็จะหยุดมือ”
ดวงตาของหยวนชูเฟินเบิกกว้างทันที สายตาที่เย็นชาจ้องมองไปที่ใบหน้าด้านข้างของผู้ชายอย่างไม่กะพริบตา พูดอย่างว่างเปล่า “คุณจะฆ่าใคร？！”
ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “อาเสิ่ง”
“อะไรนะ？！”หยวนชูเฟินลุกขึ้นยืนทันที เนื่องจากลุกขึ้นยืนไวเกินไป โรคโลหิตจางทำให้เธอเซจนเกือบจะล้มลงไป โชคดีที่ผู้ชายคนนั้นรู้ตัวทัน จึงยื่นมือไปพยุงเธอไว้
หยวนชูเฟินสามารถยืนจนตั้งตัวได้แล้ว หันกลับไปมองชายคนนั้น ดวงตาเบิกกว้างมากทั้งสองข้าง จนแทบจะแตกออกมา “คุณจะฆ่าอาเสิ่ง？ไม่ได้ คุณจะฆ่าเขาไม่ได้”
ชายคนนั้นพยุงหยวนชูเฟินไว้ น้ำเสียงยังคงต่ำและหนักแน่น ไม่มีความผิดปกติแม้แต่น้อย “ผมจำเป็นต้องฆ่าเขา เขาช่วยคุณฆ่าคน เพียงเพื่อเงินเท่านั้น ถ้าเขาถูกตำรวจจับได้เมื่อไหร่ คุณก็ยังจะไม่สามารถหลุดพ้นจากข้อหาซื้อฆาตกรรมได้ ผมไม่สามารถปล่อยให้หลงเหลืออัตรายได้”
หยวนชูเฟินกัดริมฝีปาก ริมฝีปากที่ซีดก็ขาวซีดมากขึ้นจากการกัดของเธอ “ตอนนั้นฉันต้องการปิดปากผู้คนถึงได้ให้อาเสิ่งฆ่าคน ตอนนี้คุณต้องการฆ่าอาเสิ่งเพื่อปิดปากเขา รูนั้นก็จะใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ฉันไม่ให้คุณคอยจับตามองโฉหวั่นชิงต่อไป ก็เพราะตัดสินใจที่จะปล่อยวางและไม่ทำร้ายใครอีกแล้ว”
ชายคนนั้นยัดบัตรธนาคารลงในกระเป๋าใหญ่ของเสื้อ และกระชับคอเสื้อให้แน่น“ปากของอาเสิ่งไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่ ผมไม่สามารถปล่อยให้เขามีชีวิตอยู่ต่อไปได้ คุณไม่ต้องกังวล เรื่องนี้ผมจะจัดการให้เรียบร้อย จะไม่เหลือร่องรอยไว้แม้แต่น้อย หลังจากฆ่าเขาแล้ว ผมก็จะหยุดมือ”
หยวนชูเฟินกระวนกระวาย และดึงแขนเสื้อของเขาไว้แน่น “ไม่ได้ ฉันไม่อนุญาตให้คุณฆ่าเขา คนพวกนั้นในตอนนั้น ตอนนี้ก็เหลือเพียงไม่กี่คนแล้ว ไม่ว่าอย่างไร ฉันก็หวังว่าเขาจะมีชีวิตต่อไป”
“ตอนนั้น？”ชายคนนั้นยิ้มเยาะ“คนพวกนั้นในตอนนั้น ล้วนสมควรตาย！ไม่เพียงแค่หลงถิง คนพวกนั้นก็สมควรตายเหมือนกัน！เหอะเหอะ ตอนนั้นมือทั้งสองเปื้อนไปด้วยเลือด ตอนนี้อยากกลับตัวทำความดีไถ่บาป？ช่างคิดจริงๆเลย！”
หยวนชูเฟินส่ายหัว รูม่านตาของเธอถูกปกคลุมไปด้วยริ้วเลือดสีแดง และมีริ้วเลือดสีแดงสดติดไปทั่วรูม่านตา “ไม่ได้ จะฆ่าคนไม่ได้อีกแล้ว ความเจ็บป่วยของฉันคือบทลงโทษ ถ้าฆ่าคนอีก ฉันกลัวว่าเซียวเอ๋อก็จะได้รับผลกระทบไปด้วย เซียวเอ๋อมีวิธีจัดการของเขาเอง เราอย่าเข้าไปยุ่งเกี่ยวอีกเลย”
ชายคนนั้นลุกขึ้นยืนและกดปีกหมวกลงต่ำ“ปล่อยให้พวกเขาใช้ชีวิตอย่างสงบสุขมาตลอดหลายปี ก็เพียงพอแล้ว”
หลังจากพูดจบ ชายคนนั้นก็ยกฝีเท้าและหยุดอยู่กับที่หลังจากก้าวออกไปหนึ่งก้าว “ชีวิตของโฉหวั่นชิง ผมสัญญากับคุณได้ว่าจะเก็บไว้ให้เธอก่อน ถ้าเธอกล้าเล่นเล่ห์กล ผมก็จะฆ่าเธอเหมือนกัน คุณพักฟื้นดีๆ ผมไปก่อนหล่ะ ช่วงนี้ผมจะไม่ปรากฏตัวอีก”
ร่างดำหายเข้าไปในป่า เดินไปทางประตูหลัง และเดินจากไปอย่างเงียบๆ ในสวนเงียบสงบลงอีกครั้ง ราวกับเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
หยวนชูเฟินเอามือทั้งสองข้างปิดหน้าและดวงตา หน้าอกของเธอกระเพื่อมเพราะหายใจแรง
——
วันรุ่งขึ้น ที่รีสอร์ทหยีจิ่ง
“แหวะ！！”
ลั่วหานวิ่งเข้าไปในห้องน้ำในตอนเช้า เกาะชักโครกไว้อาเจียนจนตัวสั่นไปทั้งตัว อาหารทั้งหมดที่กินเมื่อคืนถูกอาเจียนออกมาจนหมด อาเจียนจนแสบคอหอยไปหมด ไม่เพียงแค่คอเท่านั้นที่เจ็บ แต่ยังมีกรดในกระเพาะอาหารมากมายที่ไหลย้อน หลอดอาหารและกระเพาะอาหารราวกับจะฉีกขาด
ลั่วหานอาเจียนจนอ่อนแรงและปวดเมื่อยไปทั้งตัว ขาทั้งสองข้างเอียงมาด้านข้างเล็กน้อยก็คุกเข่าลงเลย ใบหน้าเล็กๆแดง ดวงตาก็ร้อนจนบวม ความรู้สึกของการอาเจียนนั้นไม่ดีเลยจริงๆ！
“ลั่วลั่ว……”หลงเซียวตบหลังเธอเบาๆ ช่วยให้เธอหายใจคล่องขึ้น คิ้วทั้งสองข้างขมวดแน่นพันกันจนจะเป็นก้อน ดวงตาที่ลึกล้ำก็แทบจะลุกเป็นไฟ
ทุกข์ใจ ไม่เต็มใจ เกลียดที่ตัวเองไม่สามารถแบกรับทุกอย่างแทนเธอได้
ลั่วหานอาเจียนจนพูดอะไรไม่ออก เมื่อกำลังจะพูดอะไรออกมาก็รู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนอีกครั้ง ครั้งนี้ของในกระเพาะอาหารถูกอาเจียนจนหมด เหลือเพียงน้ำกรดที่มีรสเปรี้ยวขม
หลงเซียวคุกเข่าลงบนพื้นข้างหนึ่ง ใช้มือทั้งสองข้างจับไหล่ของเธอไว้ หัวใจถูกฉีกเป็นสองครึ่งเพราะความทรมานของเธอ
“ฉันไม่เป็นไร ก็แค่แพ้ท้องเท่านั้นแหละ”ลั่วหานหันกลับไปมองเขา พูดคำหนึ่งแล้วรีบหันหลังกลับไป เพิ่งจะอาเจียนเสร็จ รสชาติในปากนั้นไม่ค่อยจะดีนัก
“หลังคลอดลั่วลั่วน้อย เราจะไม่มีลูกกันอีกแล้ว ผมไม่สามารถให้คุณต้องทนทุกข์ทรมานอีก”หลงเซียวโอบลั่วหานเข้ามาในอ้อมแขนของตัวเอง ลูบเส้นผมของเธอ กดเธอเข้าไปในอ้อมอกของตัวเอง
ในที่สุดลั่วหานก็อาเจียนจนเสร็จ หลงเซียวยื่นมือกดปุ่มล้างน้ำของชักโครก เสียงดังโครกและน้ำราดสิ่งสกปรกลงไป
เม้มริมฝีปาก แต่ลั่วหานกลับดูมีความสุข ลูบมือไปมาอยู่บนท้องน้อย สัมผัสชีวิตน้อยๆที่กำลังเติบโตอยู่ด้านใน
“รอให้คลอดแล้วค่อยว่ากันใหม่ อีกอย่าง เราต่างก็ชอบเด็กๆกัน ฉันคิดว่า……มีสองคนจะดีกว่านะ เด็กหนึ่งคนดูจะเหงาไปหน่อย”
หลงเซียวบีบปลายจมูกของเธอ ดวงตาทั้งสองข้างมองเธออย่างลึกซึ้ง ดวงตาที่รักใคร่แบบนั้น ราวกับจะให้เธอจมดิ่งลงไปในความรัก “ผมไม่อยากให้คุณต้องทนทุกข์ทรมาน คุณทำแบบนี้จะเหนื่อยเกินไปแล้ว”
ลั่วหานเบ้ปากยิ้ม “นี่เป็นสิทธิพิเศษของแม่ ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ คุณกังวลมากไปแล้ว เอาล่ะเอาล่ะ เราไปทานอาหารเช้ากันเถอะ เมื่อกี้อาเจียนจนหมด ตอนนี้หน้าท้องแบนราบเลย”
หลงเซียวลูบแก้มของเธอด้วยความสงสาร ใบหน้าเหลืองเล็กน้อย หลังจากตั้งครรภ์เด็กก็ดูดซึมสารอาหารจากร่างกายของเธอ สีหน้าของเธอดูหมองคล้ำแล้ว “โอเค ผมอุ้มคุณไป”
อุ้มลั่วหานไว้ในอ้อมแขน ลุกขึ้นและเดินออกจากห้องน้ำอย่างระมัดระวัง
“เดี๋ยวก่อน！ให้ฉันบ้วนปากก่อน เมื่อกี้……อุ๊ป！”
เธอดิ้นรนจะเอาอ่างล้างมือ ใครจะรู้ว่าริมฝีปากของเธอถูกเขาจับได้ และด้วยการจูบที่ลึกล้ำ ลิ้นดั่งงูแดงเข้าไปในปากเธออย่างแนบเนียน ผัวพันกับลมหายใจของเธอไว้ ไม่ถือสาแม้แต่น้อย แต่กลับลึกซึ้งดูดดื่มมากขึ้น
ลั่วหานอู้อี้และโบกมือทุบบนหน้าอกของเขา “เพิ่งอาเจียน……อา！”
หลังจากนั้นไม่นาน จูบที่บ้าอำนาจของหลงเซียวก็สิ้นสุดลง จากนั้นถึงได้ขมวดคิ้ว“นี่เป็นสิทธิพิเศษของผู้ชาย”
โอเค สิทธิพิเศษของคุณหลง เธอยอม
อาหารเช้ายังคงเป็นอาหารชุดที่มีคุณค่าทางโภชนาการสำหรับสตรีมีครรภ์ ซึ่งเต็มโต๊ะขนาดใหญ่ไปหมด หลงเซียวตักไข่ตุ๋นกุ้งหนึ่งช้อนและยื่นไปตรงปากเธอด้วยตนเอง “ลองชิมว่าชอบหรือไม่”
ลั่วหานยิ้มเยาะ“คุณหลง ฉันเป็นคนท้อง ไม่ใช่คนพิการ ทานอาหารไม่ได้เป็นปัญหา ฉันทานเอง”พูดไปพร้อมกับจะแย่งช้อนคืน
หลงเซียวตั้งใจนั่งติดๆกับเธอ ก็เพื่อที่จะได้สะดวกในการป้อนอาหารให้เธอ แน่นอนว่าไม่ปล่อยมือ “ใช่ คุณเป็นคนท้อง แต่คุณเป็นคนท้องของผม จะต้องได้รับการดูแลที่ดีที่สุด อ้าปาก ลองชิมหนึ่งคำ”
ลั่วหาน：“……”
ทำได้แค่อ้าปากอย่างเชื่อฟัง ทานหนึ่งคำอย่างสง่า ไข่ตุ๋นทำได้อร่อยมาก ไม่มันไม่เลี่ยน แถมรสชาติกลมกล่อมมาก เนื้อกุ้งไม่คาว เคี้ยวไปคือเนื้อสัมผัสดีมาก
“ชอบไหม？”
“ชอบ อร่อยมาก”
หลงเซียวยิ้ม และพยักหน้าด้วยความพอใจ“โอเค ถ้าชอบ พรุ่งนี้ยังมีอีก”
ทั้งสองคนกำลังทานอาหาร คนใช้นำจานผลไม้ที่หั่นแล้วมาเสิร์ฟ แล้วเห็นว่าชามนึ่งว่างที่อยู่บนโต๊ะจึงพูดด้วยความประหลาดใจว่า“ว้าว คุณชายรู้รสชาติที่คุณหญิงชอบจริงๆด้วย คุณทานจนหมดเลย”
ลั่วหานกำลังทานMoo shu“อืม รสชาติดีมากเลย ขอบคุณนะคะ”
คนรับใช้รีบส่ายหัวและโบกมือ“ไม่ใช่ไม่ใช่ นี่คุณชายทำด้วยตัวเองเลย คุณชายยังกังวลว่าทำครั้งแรกจะไม่อร่อย แต่คุณชอบมากขนาดนี้ คุณชายเก่งจริงๆเลย！”
ลั่วหานหันหน้ากลับไปมองหลงเซียวช้าๆ“คุณทำเหรอ？”
นิ้วมือเรียวยาวของหลงเซียวจับตะเกียบไว้ และคีบผักสลัดต้นเข้าปากชิ้นหนึ่ง “อืม”
ลั่วหานประทับริมฝีปากลงบนใบหน้าเขาทีหนึ่งอย่างรวดเร็ว และไม่สนว่าจะอยู่ต่อหน้าคนรับใช้หรือไม่ จูบเขาหนักๆไปทีหนึ่ง ยิ้มแล้วพูดว่า “ขอบคุณนะคะ！”
