ตอนที่ 539 ไม่อาบน้ำจะทำให้ผมเสียหน้า
วันรุ่งขึ้น จู่ๆก็เกิดฝนตกหนักในเมืองหลวง ท้องฟ้าทั่วทั้งเมืองเต็มไปด้วยหมอก ฝนตกหนักล้างกระจก หน้าต่างส่งเสียงดังมาก
ฝนเริ่มตกหนักในช่วงเวลาห้าโมงเช้า ฝนตกหนักพร้อมกับลมพัดแรง เม็ดฝนถูกพัดใส่สิ่งของทุกอย่างที่ไม่ได้มีอะไรบังไว้ โดยเฉพาะวัตถุโลหะ เสียงดังที่สุด
ดังนั้น เสียงจ้อกแจ้กจอแจแบบนี้จึงปลุกโจวโร่หลินให้ตื่น
“บ้าเอ๊ย！ทำอะไร！”โจวโร่หลินขยี้ตาด้วยความแค้นที่ไม่มีที่สิ้นสุด ใช้ความพยายามอย่างมากกว่าจะยกเปลือกตาขึ้นได้
เธอนอนอย่างงุนงงอยู่บนโซฟาที่ทำจากหนังแท้ทั้งหมดในห้องรับแขก นอนลงไปนั้นไม่ค่อยสบาย แต่นอนไปทั้งคืนกลับไม่รู้สึกไม่ดีตรงไหน
ช่างเหลือเกินเลยจริงๆ！
เธอเงยหน้ามองไปด้านนอกหน้าต่าง ฝนตกหนักมาก ฉากที่ยิ่งใหญ่นั้นราวกับจะกลืนกินเมืองไปทั้งเมือง เหี้ยเอ๊ยอากาศแบบนี้ช่างไม่มีใครเทียมเลยจริงๆ
“เกาจิ่งอาน？”โจวโร่หลินตะโกนเรียก ไม่มีเสียงตอบรับ
ไอ้บ้าเกาจิ่งอาน เมื่อวานใช้เธออย่างกับเป็นแม่บ้านน้อยเลย ใช้งานทุกอย่างเคลื่อนย้ายไปมา แล้วยังจะให้เธอนอนบนโซฟาในห้องรับแขกอีก แม่งเอ๊ย บ้านใหญ่และมีห้องมากมายขนาดนี้แท้ๆ เขาจงใจทำแน่ๆเลย！
โจวโร่หลินเปิดผ้าห่มบนตัวออก ชะงักไปสักครู่ ไม่ถูกสิ เมื่อคืนตอนที่เธอนอนนั้นไม่ได้ห่มผ้าห่ม เอาเถอะ ถือว่าไอ้สารเลวเกาจิ่งอานยังพอมีจิตสำนึก
โจวโร่หลินลูบหัวแล้วลุกขึ้น พับผ้าห่มอย่างลวกๆแล้ววางไว้ด้านข้าง
ด้านนอกหน้าต่างเป็นฝนช่วงฤดูใบไม้ร่วง แค่ดูก็หนาวมากแล้ว
เกาจิ่งอานก็ถูกเสียงดังรบกวนจนตื่น เขาใส่ชุดนอนอย่างสบายๆ หาวอย่างเฉื่อยชา เดินไปที่บันไดของห้องดูเพล็กซ์ บังเอิญเห็นโจวโร่หลินที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าต่างที่สูงจากพื้นจรดเพดานอย่างเงียบๆ กอดอกไว้และมองไปนอกหน้าต่างอย่างใจลอย
มองจากทิศทางของเขานั้นจะสามารถเห็นใบหน้าด้านข้างที่สวยงามของเธอได้อย่างพอดี เส้นผมที่นุ่มสลวยพาดลงมาบนไหล่ เบิกตาโตเล็กน้อยเงยหน้าขึ้นมอง แก้มของเธอขาวใส ขอบหน้าสวยงาม คางและคอก็เป็นเส้นโค้งที่สวยงามและพอดี ชั่วพริบตาหนึ่ง สวยงามเหมือนกับหญิงสาวในสมัยโบราณที่ออกมาจากภาพวาด
ปากที่กำลังหาวของเกาจิ่งอานยังคงรูปปากไว้ไม่ได้หุบลง มือทั้งสองข้างสอดเข้าไว้ในกระเป๋าของชุดนอน เอนไหล่เอียงพิงไว้ตรงราวจับ คาดไม่ถึงว่าจะเปลี่ยนเป็นฉีกยิ้มตรงมุมปากโดยตรง
ในใจของโจวโร่หลินกลัดกลุ้มมาก ฝนตกหนักขนาดนี้ จะออกไปอย่างไร？ไม่ได้พกร่ม อีกอย่างตอนนี้ก็เริ่มหิวแล้ว ที่น่ากลัวไปกว่านั้นคือ เธอยังไม่ได้ล้างหน้าแปรงฟัน เธอไม่มีเสื้อผ้าที่ใช้เปลี่ยนได้ เธอไม่มีถุงเท้าไม่มีอะไรเลย！
ไอ้ฝนบ้า！
หงุดหงิดและคร่ำครวญว่า “ทำไมต้องฝนตกด้วยนะ！พระเจ้า แม้แต่คุณก็รังแกฉัน！”
พรืด！
เกาจิ่งอานถูกกระตุ้นให้หัวเราะด้วยความแตกต่างของอารมณ์เธอก่อนและหลังอย่างสิ้นเชิง “แม่บ้านน้อย มาพยุงผม”
โจวโร่หลินเงยหน้าขึ้นอย่างกะทันหัน และเห็นว่าเกาจิ่งอานกำลังมองเธอเหมือนมองตัวตลก แล้วยังยิ้มอย่างมีเลศนัยอีกด้วย！
คุณอยากตายเหรอ！
“ใครคือแม่บ้านน้อย？ฉันจะบอกคุณ เมื่อคืนที่ฉันช่วยคุณนั้นเพราะเห็นแก่มนุษยธรรม ไม่ได้หมายความว่าวันนี้ยังจะช่วยคุณอีก คุณจัดการด้วยตัวเองเถอะ ลาก่อน！”
เมื่อนึกถึงที่ช่วยเขาทายาเมื่อคืน ช่วยเขาเทน้ำเสิร์ฟชา ช่วยนวดให้เขา แล้วยังพยุงเขาขึ้นไปชั้นบน เธอก็แทบอยากจะฆ่าเกาจิ่งอานให้ตายไปเลย
“ไป？คุณจะไปไหน？แถวนี้ไม่มีรถให้เรียกหรอก อีกอย่างรถแท็กซี่เข้ามาในบริเวณนี้ไม่ได้ นอกจากนี้ ด้านนอกฝนก็กำลังตก”
เกาจิ่งอานพิงราวจับไว้ไม่ขยับ รอให้เธอปรนนิบัติ
โจวโร่หลินเขย่าโทรศัพท์มือถือ ยกริมฝีปากขึ้น ราวกับกำบัตรแห่งชัยชนะอยู่ในมือและพูดว่า “คุณคิดว่าแบบนี้ฉันก็จะทำอะไรไม่ได้แล้วงั้นหรือ？ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันใช้ APP เรียกรถ เช่นDidi Uber grab ฉันไม่เชื่อว่าจะหารถไม่ได้”
เกาจิ่งอานยิ้มเย้ยหยัน “ได้ เรียกเลย ห้ามรถที่ไม่ใช่รถของผู้อาศัยจอดนอกเขตชุมชนในระยะสามร้อยเมตร เมื่อคุณไปถึงก็เปียกโชกไปทั้งตัวแล้ว”
ในพื้นที่คฤหาสน์ระดับไฮเอนด์นั้น การรักษาความปลอดภัยเข้มงวดมากจริงๆ
ไม่มีแนวโน้มว่าฝนที่เทลงมาจะลดลงเลยสักนิด โลกตกอยู่ในความวุ่นวาย ซึ่งไม่ใช่เรื่องตลกแน่นอน
โจวโร่หลินกัดฟัน “คุณไม่ต้องมายุ่ง ฉันจะไม่ไม่ไม่ดูแลรับใช้คุณอีกแล้ว คุณดูแลตัวเองด้วย”
เรื่องสำคัญต้องพูดสามครั้ง โจวโร่หลินถือกระเป๋าเตรียมตัวจะจากไป
ไอ้บ้าเกาจิ่งอาน สารเลว ไม่แปลกที่คนอื่นจะประเมินเขาได้แย่ขนาดนี้ สมน้ำหน้า！ด่าคุณให้ตายไปเลย！
เกาจิ่งอานลดเปลือกตาลง และจุ๊ปาก “โธ่ น่าสงสารจริงๆ ชีวิตลำบากจริงๆ บาดเจ็บพิการแบบนี้ ดูแลตัวเองไม่ได้แล้ว ยังจะถูกคนอื่นรังเกียจอีก……โธ่ ต่อไปนี้ไม่สามารถทำความดีเลียนแบบเหลยเฟิงอีกแล้ว ทำคุณบูชาโทษ สูญเสียซ้ำสองในครั้งเดียวเลยจริงๆ โธ่……ผมสงสารตัวเองจริงๆเลย”
เขาใช้โธ่ทีเดียวสามครั้งติดต่อกัน พูดได้น่าสงสารมาก สร้างบรรยากาศอีกนิดก็คงจะร้องไห้แล้ว
โจวโร่หลินเดินไปที่โถงทางเดิน เตรียมเปลี่ยนรองเท้า แต่ว่าด้านหลังของเธอเกรงมาก รู้สึกว่าถ้าจากไปโดยตรงแบบนี้ไม่ค่อยจะถูกต้องเท่าไหร่
เกาจิ่งอานบ่นและถอนหายใจยาวต่อ “น่าสงสารจังเลย บันไดก็ลงไปไม่ได้ น่าสงสารจังเลย ทิ้งธุรกิจหลายร้อยล้านไว้ ไม่รู้ว่าจะต้องสูญเสียเงินมากมายขนาดไหน แต่เขากลับไม่รู้สึกซาบซึ้งเลย ผมแม่งปัญญาอ่อนเองสมองพิการเอง น่าสงสารจังเลย……”
กัดฟัน ขมวดคิ้ว แข็งใจไว้ โจวโร่หลินหันศีรษะอย่างรวดเร็ว
“พอแล้ว！ผู้ชายตัวโตขนาดนี้จะโอดครวญอะไรหนักหนา？ฉันจะช่วยคุณอีกครั้ง ครั้งสุดท้าย อีกเดี๋ยวคุณบอกให้ผู้ช่วยของคุณมา”
เมื่อเผชิญหน้ากับความไร้ยางอายของเกาจิ่งอานแล้ว โจวโร่หลินตัดสินใจถอยหลังหนึ่งก้าว ก้าวนี้！
ใบหน้าของเกาจิ่งอานเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง โอดครวญมาก คิ้วทั้งสองข้างขมวดจนจะพันกันเป็นก้อน“อืม……ครั้งสุดท้ายก็ครั้งสุดท้ายเถอะ อย่างไรผมก็เป็นเด็กที่ไม่มีคนรักไม่มีคนเอ็นดูอยู่แล้ว”
เหี้ยเอ๊ย！
เด็กเหรอ？
โจวโร่หลินตระหนักได้อย่างลึกซึ้งว่า เกาจิ่งอานนั้นจบมาจากมหาวิทยาลัยไร้ยางอาย อีกทั้งยังเป็นว่าที่ดุษฎีบัณฑิตอีกด้วย！
“เป็นไปไม่ได้หรอก ท่านประธานเกา รอบตัวท่านคนที่อยากจะดูแลรับใช้คุณมีตั้งมากมาย ไม่ว่าจะอ้วนหรือผอม อก36D เอวเท่ากระดาษA4 มีกล้ามหน้าท้อง คุณสามารถเลือกได้ตามต้องการเลย”
โจวโร่หลินจับแขนของเกาจิ่งอานไว้หนึ่งข้าง และพยุงเขาลงไปชั้นล่าง
เกาจิ่งอานจงใจกลั่นแกล้ง ทิ้งน้ำหนักตัวเกินครึ่งของตัวเองไปกดทับบนตัวเธอ หญิงสาวตัวผอมพยายามรักษาสมดุลของร่างกายอย่างยากลำบาก เท้าทั้งสองข้างทิ้งน้ำหนักลงลึกหนึ่งข้างตื้นหนึ่งข้าง ไม่นานก็มีเหงื่อออกบนหน้าผากแล้ว
เกาจิ่งอานยิ้มร้ายกาจ รอยยิ้มที่สวยงามบนใบหน้าราวกับเด็กน้อยที่ขโมยลูกอมกิน “โจวโร่หลิน คุณเคยทดสอบไอคิวไหม？ไอคิวคุณถึงยี่สิบคะแนนไหม？”
โจวโร่หลินเหนื่อยหอบเหมือนสุนัข ไม่มีอารมณ์ที่จะมาตอบเขา หายใจหอบและตะคอกว่า “คุณหุบปาก！เดินดีๆ คุณหนักเกินไป ควรจะลดน้ำหนักแล้ว！！”
เกาจิ่งอานเห็นว่าเธองี่เง่าโง่และน่าแกล้งมาก จึงยิ่งอยากจะแกล้งเธอ ดังนั้นจึงเก็บน้ำหนักตัวกลับมาเล็กน้อย ยื่นหน้าไปใกล้เธอ เป่าลมร้อนไปที่ใบหน้าของเธออย่างคลุมเครือ “คุณบอกให้ผมลดน้ำหนักในฐานะอะไร？”
เขาไม่อ้วนแม้แต่น้อย ทั้งตัวเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อทั้งนั้น ซิกซ์แพ็ก กล้ามหน้าท้อง ขายาวเอวบาง หุ่นดีมาก！
เธอรังเกียจที่เขาอ้วนงั้นหรือ ไอ้คนปัญญาอ่อนที่ไม่มีสมอง！
ในที่สุดโจวโร่หลินก็แบกเขาลงจากบันไดจนเสร็จ พยุงเขาไปนั่งลงบนโซฟา “ในฐานะที่ฉันเป็นพลเมืองของสาธารณรัฐประชาชนจีน！”
บนใบหน้าของเธอมีเหงื่อร้อนๆออกมาหนึ่งชั้น เท้าเอวและจ้องไปที่ใบหน้าร้ายกาจของเขา
เกาจิ่งอาน：“……”
โจวโร่หลินเช็ดหน้าผากและปลายจมูก “ฉันไปละนะ ต้องไปทำงาน”
เกาจิ่งอานกระตุกมุมปาก “คุณจะไปทำงานในสภาพแบบนี้？”
โจวโร่หลินก้มหน้าลงมองตัวเอง ผมไม่ได้สระ หลังจากนอนมาทั้งคืนแล้วเสื้อผ้าก็ยับ อีกอย่างไม่อาบน้ำก็รู้สึกไม่สบายไปทั้งตัว แล้วการใส่เสื้อผ้าตัวเดิมสองวันติดแบบนี้ เพื่อนร่วมงานจะต้องนินทาอย่างแน่นอน……
กลัดกลุ้มแล้ว
เกาจิ่งอานเห็นอกเห็นใจไอคิวของเธอ ชี้ไปทางห้องน้ำ “แม่บ้านน้อย ในห้องน้ำมีแปรงฟันสำรอง แต่เป็นของผู้ชาย อาจจะใหญ่ไปหน่อย ในตู้ด้านขวามือมีผ้าเช็ดตัวตัวใหม่อยู่ คุณจัดการกับตัวเองสักหน่อยแล้วค่อยออกไป ไม่ว่าอย่างไรก็ขับรถของผมกลับมา ออกไปแบบนี้ขายหน้าผมหมด”
“คุณ！บ้า！”โจวโร่หลินด่าหนึ่งคำแล้วก็หันหลังไปที่ห้องน้ำ
โอเค อาบน้ำแต่งตัวใช่ไหม จะใช้ครีมอาบน้ำของคุณให้หมด ใช้แชมพูของคุณให้หมด ใช้ยาสีฟันของคุณให้หมด
ทำให้น้ำท่วมห้องน้ำคุณ！！
โจวโร่หลินเดินเข้าไปในห้องน้ำด้วยความคิดที่จะอาละวาดในวังหลวง โอเค……ห้องอาบน้ำแยกออกจากห้องสุขานั้น มีขนาดใหญ่、หรูหรา、ฟุ่มเฟือยเกินกว่าที่เธอคิดไว้ อ่างจากุซซี่คู่ สามารถมองเห็นสวนดอกไม้ได้จากหน้าต่าง ในห้องยังมีต้นไม้สีเขียวขนาดเล็ก ผนังกำแพงเป็นกระจกทั้งหมด เมื่อเข้าไปก็สามารถมองเห็นภาพของตัวเองที่ถูกขยายใหญ่
ตู้เก็บของแบบบิวท์อิน เต็มไปด้วยผลิตภัณฑ์อาบน้ำ ภาษาฝรั่งเศส ภาษาอังกฤษ ภาษาสเปน
สมควรแล้วที่เกาจิ่งอานจะเป็นท่านประธานของบริษัทใหญ่ อาศัยอยู่ในคฤหาสน์ก็สามารถบ่งบอกได้แล้ว ของใช้เสื้อผ้าอาหารภายในนั้นล้วนเป็นสิ่งของชั้นนำเกินกว่าที่เธอจะสามารถจินตนาการได้
แต่ว่า โจวโร่หลินก็นึกถึงปัญหาหนักอีกหนึ่งอย่าง เธออาบน้ำเสร็จแล้วจะใส่อะไร？！
เมื่อคิดถึงตรงนี้แล้ว เธอผลักประตูเข้าไปหาเกาจิ่งอาน
หลังจากเปิดประตูแล้ว เธอเห็นเกาจิ่งอานกุมหน้าผากไว้อย่างเงียบเหงา ทิ้งตัวลงบนโซฟา และกำลังคุยโทรศัพท์
“ตอนนี้เธอเป็นอย่างไรบ้างแล้ว？มีอันตรายต่อชีวิตหรือไม่？”
น้ำเสียงของเกาจิ่งอานหดหู่มาก เศร้าสลดมาก
โจวโร่หลินไม่กล้ารบกวน แต่ตั้งใจฟังอย่างละเอียด เธอ？เธอเป็นใคร？
เกาจิ่งอานถอนหายใจยาว
ทางด้านนั้นโทรมาจากเรือนจำ ผู้คุมพยายามพูดอย่างสุภาพว่า “ช่วงนี้อารมณ์ของคุณเกาไม่ค่อยมั่นคง หลายครั้งแล้วที่ทำร้ายตัวเอง น่าจะเกิดจากความซึมเศร้าในระยะยาว ถ้าคุณเกาสะดวกก็มาเยี่ยมเธอหน่อยเถอะ”
นิ้วยาวของเกาจิ่งอานใช้แรงนวดตรงหว่างคิ้ว หัวคิ้วถูกเขานวดจนเสียทรง “อืม ผมจะไปวันนี้เลย”
นานแล้วที่ไม่ได้ไป
“โอเค โดยทั่วไปแล้วทุกครั้งที่สภาพอากาศแย่ คุณเกาก็จะมีปฏิกิริยาตอบสนองที่มากเกินไป ปกติก็ยังโอเคฉันคิดว่าสิ่งที่เธอต้องการมากที่สุดคือครอบครัว”
“อืม”
เกาจิ่งอานวางโทรศัพท์ลง บนใบหน้าเศร้าหมองและมืดมนมากกว่าภายนอกอีก เขาอยากจะพิงเก้าอี้ และเมื่อออกแรงก็เจ็บปวดเพราะกล้ามเนื้อถูกยืดออก
“โอ๊ย！”
ทันใดนั้นร่างกายของเขากระตุกด้วยความเจ็บปวด และเขาก็รีบนั่งตัวตรง
โจวโร่หลินขยับปาก เกือบจะโพล่งออกมา
เธอเพิ่งจะเคยเห็นเกาจิ่งอานที่เป็นแบบนี้ครั้งแรก เหงา เศร้า ทำอะไรไม่ถูก เหมือนเด็กคนหนึ่ง
“คุณเกา คุณไม่เป็นไรใช่ไหม？”โจวโร่หลินถามอย่างระมัดระวัง สังเกตสีหน้าของเขาอย่างละเอียด
เกาจิ่งอานเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาก็แดงอย่างเห็นได้ชัดไปชั่วขณะ “คุณอาบน้ำอยู่ไม่ใช่เหรอ？”
โจวโร่หลินดึงชายเสื้ออย่างเก้อเขิน “ฉันอาบน้ำเสร็จแล้วไม่มีเสื้อผ้าใส่ ไม่อาบจะดีกว่า”
เกาจิ่งอานขมวดคิ้ว “มี ในห้องนอนของพี่สาวผมมีเสื้อผ้ามากมาย คุณเลือกตัวที่ยังไม่ได้แกะป้ายออกก็พอ เสื้อผ้าอย่างอื่นก็มีเหมือนกัน อยู่ในห้องของเธอ”
“ห๊ะ？”โจวโร่หลินงง มองคฤหาสน์อย่างแปลกประหลาด ไม่ถูกมั้ง ในห้องน้ำมีแต่ของใช้สำหรับผู้ชายทั้งนั้นไม่มีร่องรอยของผู้หญิงแม้แต่น้อย
“พี่สาวผมอยู่ในคุก”เกาจิ่งอานหลับตาลง ไม่ได้ลืมตาขึ้นในทันที
ในใจของโจวโร่หลินหนักอึ้ง รู้สึกอบอ้าวเล็กน้อย รู้สึกผิดอย่างไม่รู้ตัว “ขอโทษ……”
ทันใดนั้นเกาจิ่งอานก็เปลี่ยนสีหน้าไปอีกแบบ ยิ้มอย่างร้ายกาจและพูดว่า“ถ้ารู้สึกผิด อีกเดี๋ยวเปลี่ยนชุดแล้วใส่ชุดของเธอ แล้วไปสถานที่ที่หนึ่งกับผม คนขับรถไม่อยู่ ผมไม่สามารถขับรถได้ชั่วคราว คุณเป็นคนขับรถให้ผมที”
