ตอนที่ 581 ได้แต่ตัว ไม่ได้หัวใจ
เช้าตรู่ที่แสงอาทิตย์สดใส โรงพยาบาลก็มีทิวทัศน์สวยวิจิตรตระการตาที่มีสายลมเย็นเบาเล็กน้อย
หยวนชูเฟินนั่งอยู่ข้างหน้าขาตั้ง หนึ่งขีดหนึ่งเส้นวาดอย่างตั้งใจ เธอจะเอาความทรงจำส่วนลึก ความรักไร้ขีดจำกัด ความคิดถึงกับความรู้สึกในจิตใจที่เต็มเปี่ยมของตนเอง ล้วนวางไว้อยู่ข้างในทั้งหมด
ดังนั้นทุกเส้นล้วนอยากวาดอย่างระมัดระวังและรอบคอบ เพียงแค่ เธอวาดไปสักพัก วางพู่กันวาดรูปลง อดไม่ได้ถอดทอนใจเบาๆ
“ไม่ได้วาดมาหลายปีแล้ว ไม่คุ้นมือ”
หยวนชูเฟินใจสู้แต่แรงไม่ยอมเป็นใจเล็กน้อย มักจะวาดความรู้สึกที่ตนเองอยากได้ไม่ออก ไม่ใช่ลึกไป ก็ตื้นไป ถ้าไม่รู้สึกหนักเกินไป ก็รู้สึกเบาเกินไป
พยาบาลกลับชื่นชมทิวทัศน์ที่อยู่บนภาพวาดอย่างมึนเมา ทิวทัศน์ที่อยู่บนภาพวาดประมาณเดือนสี่ กำลังเป็นฤดูงดงามสีสันสดใส พื้นหลังน่าจะเป็นประเทศอังกฤษ บริเวณรอบๆคือสิ่งปลูกสร้างสีขาวพร่ามัวที่หลังจากถูกพู่กันวาดรูปเพิ่มประสิทธิภาพแล้ว หลังคาเป็นแบบโกธิค รูปแบบหลักส่วนมากจะเป็นสีขาว สีขาวสอดแทรกอยู่ในระหว่างกลางสีเขียวกับสีแดง ดูเหมือนแค่ลมเป่าก็จะเผยให้เห็นความประณีตงดงามแผ่นใหญ่
“คุณนาย ภาพวาดที่ท่านวาดช่างงดงามจริงๆ! ภาพวาดที่งดงามขนาดนี้ท่านทำไมไม่พอใจล่ะ? นี่คือภาพวาดทิวทัศน์ที่งดงามที่สุดที่ฉันเคยเห็นมา จริงๆนะ!”
หยวนชูเฟินกลับส่ายหัว “งดงามที่สุดหรือ? สามสิบปีก่อน ภาพวาดของฉัน……..” คำพูดพูดไปครึ่งหนึ่ง หยวนชูเฟินเงียบไปเลย เธอไม่สามารถย้อนคิดเวลาเหล่านั้นที่สวยวิจิตรตระการตา ใสสะอาดเช่นดั่งความเจริญรุ่งเรืองในเดือนเมษายนต่ออย่างสงบเพียงแค่จิตเจตนาสั่นไหวเล็กน้อย ก็จะรู้สึกเจ็บปวดทรมานจนยากจะทนได้
พยาบาลอยากรู้อยากเห็นจ้องมองหยวนชูเฟิน “คุณนาย ท่านอยากจะพูดอะไรหรือ? สามสิบปีที่แล้วท่านเป็นยังไงหรือ? ในสมัยก่อนท่านก็วาดภาพอยู่แล้วหรือ?”
หยวนชูเฟินหยิบพู่กันวาดรูปขึ้นมาอีกครั้ง จุ่มสีน้ำมันสีเหลืองกับสีเขียวอ่อน ประสมกลายเป็นสีหญ้าอ่อนตอนปีใหม่ “นานเกินไปแล้ว ฉันจำไม่ค่อยได้แล้ว เทน้ำแก้วหนึ่งให้ฉันเถอะ”
“ได้ค่ะคุณนาย”
พยาบาลหมุนตัวไปเทน้ำชาให้กับหยวนชูเฟิน เดินไปถึงห้องรับแขกอึ้งไปทันทีเลย!
ตาเธออึ้งลิ้นพันกันจ้องมองเงากายที่สีดำเงาหนึ่งยืนอยู่ในห้องผู้ป่วย ลำคอเช่นดั่งกลืนไข่ไปหนึ่งลูก ยืดขยายแล้ว ยืดกลมแล้ว พูดไม่ออกสักคำ!
พยาบาลขาอ่อนทันที อ่อนล้มลงไปทั้งตัว ก้นล้มนั่งอยู่บนโซฟา“หลง……หลง…….”
ยังไงเธอก็คิดไม่ถึง คนที่อยู่ดีๆบุกเข้าไปในห้องผู้ป่วยคิดไม่ถึงคือหลงถิง คิดไม่ถึงว่าคือเขา! เขารู้ได้ยังไงว่าคุณนายอยู่ที่นี่! เขาหาที่นี่เจอได้ยังไง!!
สายตาหนาวเย็นของหลงถิงยิงไปยังเธอ สายตาที่คมกว่ามีดสั้นด้ามหนึ่งทำให้พยาบาลตกใจจนพูดไม่ออกสักคำอย่างแท้จริง ได้แค่ใช้สายตาที่ตื่นตกใจจ้องมองเขา
หลงถิงก้มศีรษะ ประชิดใกล้กับสีหน้าที่ตกใจจนซีดเทาของพยาบาล พูดเสียงเบาว่า “ถ้ากล้าพูดสักคำ ผมจะให้คุณสูญหายไปตลอดกาล”
พยาบาลอยู่ภายใต้การตื่นตกใจมือทั้งคู่ปิดปากของตนเองไว้ ตาทั้งคู่ที่เบิกกว้างจ้องมองเขาอย่างหนักแน่น ความตื่นตระหนกจนมากเกินไปทำให้ลูกตาของเธอล้วนหมุนไม่ได้
หลงถิงเดินผ่านเธอ ชุดสูทสีดำทั้งตัวเดินไปยังห้องนอนที่ติดกับห้องรับแขก ย่างก้าวของเขาเดินอย่างช้ามาก กลัวว่าทำให้คนข้างในตกใจ แต่ว่าก็อยากจะเดินเร็วหน่อย อยากจะเห็นเธอทันที
ความขัดแย้งของอารมณ์ทำให้ก้าวย่างของหลงถิงสับสนเล็กน้อย ในที่สุด เขามองเห็นเงากายเงาหนึ่งที่หันหลังใส่ตนเอง เธอผอมกว่าเมื่อก่อน สีผมเปลี่ยนไปแล้ว สวมใส่ชุดผู้ป่วยที่สีขาวสลับสีน้ำเงิน โดดเดี่ยวเดียวดายแต่กลับนั่งอยู่ใต้แสงอาทิตย์อย่างงดงาม เหมือนดอกจำปีที่สดใสที่สุด สะอาดที่สุดในฤดูใบไม้ผลิ
คิดไม่ถึงว่าเธอกำลังวาดภาพอยู่ ปีนั้นเธอละทิ้งการวาดภาพด้วยตัวเอง อีกทั้งทุบเครื่องมือวาดภาพให้แตกละเอียด ฉีกภาพวาด จนเละด้วยมือของเธอเอง เพราะว่าเกลียดเขา เธอสาบานว่าจะไม่ยกพู่กันวาดภาพอีกเลย
แต่ว่าตอนนี้ หลงถิงไม่กล้าเชื่อสายตาของตนเอง เธอยินยอมยกพู่กันวาดภาพใหม่อีกครั้งได้ยังไงหรือ?
หลงถิงชื่นชมภาพด้านหลังที่เงียบสงบของเธอ ดูเหมือนหยวนชูเฟินที่อยู่ในเวลานี้ผสานกันกับปีนั้นที่เขาได้เจออยู่ที่ต่างประเทศแล้ว ในปีนั้น เขาเห็นเธอครั้งแรกอยู่ในนิทรรศการภาพวาด เธอสวมใส่กระโปรงที่เรียบง่ายสง่างามเดินอยู่ท่ามกลางฝูงชน ส่วนสูงไม่โดดเด่นเลย แต่กลับถูกเขามองเห็นได้ทันที
รักแรกพบ เสน่ห์ที่คงอยู่กลับรักใคร่สุดซึ้งแยกจากกันไม่ได้มาเต็มๆสามสิบปี
ตอนนี้ เขาเห็นเธอกับผลงานภาพวาดปรากฏอยู่ในที่เดียวกันที่หนึ่งอีกครั้ง ในใจรู้สึกสลับซับซ้อนเหลือเกิน
เวลาผ่านไปหลายนาที หยวนชูเฟินเห็นพยาบาลยังไม่มาก็หันหลังไปยังประตูพูดว่า “น้ำล่ะ? ในห้องไม่มีน้ำแล้วหรือ?”
ฝ่ามือหลงถิงแน่นแล้วแน่นอีกอย่างไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย ไม่คาดคิดว่าเหมือนเช่นดั่งปีนั้นที่ได้พบเจอเธอในครั้งแรก ตื่นตระหนกจนทำอะไรไม่ถูกคิดอยากจะหลบหนี
นิทรรศการภาพวาดในปีนั้น เขาเป็นวัยรุ่นที่ไม่มีอะไรคนหนึ่ง ท่องไปยังต่างประเทศไม่มีที่พึ่งพักพิง ไม่มีภูมิหลังครอบครัว แต่ หยวนชูเฟินเกิดมาจากภูมิหลังที่มีชื่อเสียงเต็มเปี่ยมด้วยความสามารถ เป็นหญิงผู้มีความสามารถของมหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ เขาได้เพียงแค่แอบมองเธออยู่ห่างๆ
เธอมองไปยังเขา เขาก็หลบหนีเลย
หากว่าไม่ใช่เธอ ปีนั้นเขาจะเป็นเช่นไร……
ความคิดกลับคืนมา หลงถิงแบมือออก คิ้วดกทำให้อารมณ์ที่ไร้ขอบเขตข้นเหนียวเลย เขายกน้ำแก้วหนึ่ง ก้าวเท้าเดินไปยังข้างหลังหยวนชูเฟิน
แก้วกระจกที่โปร่งใสส่งเข้าไป แสงอาทิตย์ส่องอยู่ข้างใน ทำให้คลื่นแสงของน้ำบริสุทธิ์พลิ้วไหวหักเหจนงดงามจริงๆ
หยวนชูเฟินได้แค่รู้สึกว่ามีเงาดำเงาหนึ่งทับมา เงยหัวขึ้นมา ยิ้มทันที “เซียวเอ๋อ——”
แต่ว่า รอยยิ้มของเธอยังไม่ได้เบ่งบานก็แข็งอยู่ข้างริมฝีปากเลย สีหน้าซีดเซียวในทันใดนั้น ไม่มีสีเลือดสักนิด ยื่นมือออกไป ชนกับข้างแก้ว อยู่ดีๆสูญเสียพลังของการรับ
พิ้งพั้ง——เพี้ยง!
แก้วใสตกแตกอย่างละเอียดอยู่บนพื้น เศษแก้วกระเด็นทั่วพื้น น้ำเปียกพื้นทั้งแผ่น
ตาทั้งสี่จ้องมอง อย่างหนึ่งคือประหลาดใจตื่นตะลึง อีกอย่างหนึ่งคือฉุกละหุกเศร้าโศก เงียบไปเป็นเวลานานก็ไม่หาย
ในที่สุด หลงถิงเอ่ยปากพูด “อาเฟิน…….”
“คุณออกไป”
มือทั้งคู่ของหยวนชูเฟินสั่นระริก เธอเอาข้อศอกดันไว้อยู่บนเก้าอี้ จึงไม่ทำให้ตนเองสูญเสียการควบคุม เธอเพิ่งจบการให้เคมีบำบัดครั้งที่สาม ตอนนี้ร่างกายยังอ่อนแอมาก อยากจะลุกขึ้นมากลับพบเห็นขาทั้งสองข้างไม่มีเรี่ยวแรงสักนิด
หลงถิงก้มตัวนั่งยองๆลง มืออยากจะดึงเธอไว้ แต่ว่าหลังจากยื่นออกไปแล้ว กลับไม่กล้าจับนิ้วของเธอไว้จริงๆ แต่คือปล่อยมือวางที่บนเข่า “อาเฟิน คุณทำไมไม่บอกความจริงกับผมล่ะ? คุณไม่สบายทำไมไม่บอกกับผม”
หยวนชูเฟินวางพู่กันวาดรูปกับจานสีลง ยิ้มเย็นชาหนึ่งที “คุณหลง คุณมาที่นี่คือประณามความผิดหรือ? คุณมีสิทธิ์อะไรล่ะ?”
นึกไม่ถึงว่าเขาถึงขนาดรู้ที่อยู่ของเธอ เหอะๆ!
หลงถิงยิ้มอย่างกระดากอาย “พวกเราเป็นสามีภรรยากัน ผมทำไมไม่มีสิทธิ์ล่ะ? อาเฟิน คุณบอกกับผมว่าคุณจะออกไปเดินเล่นผ่อนคลาย ผมคิดว่าคุณอยู่ข้างนอก ทำไมคุณ……..” เขาจ้องมองชุดผู้ป่วยที่อยู่บนกายของหยวนชูเฟิน ในใจมีความหวาดระแวงอย่างมากมาย
มือทั้งคู่ของหยวนชูเฟินทับอยู่บนขา คงไว้ท่าทีที่ป้องกันระแวดระวังอยู่ “หลงถิง คุณไม่เคยเชื่อฉันเลย คุณกำลังตรวจสอบฉันอยู่”
“ถ้าผมไม่ตรวจสอบ จะรู้ว่าคุณอยู่ที่นี่ได้ยังไงล่ะ?อาเฟิน คุณไม่สบายแล้ว ผมสามารถดูแลคุณได้ ตอนนี้คุณเป็นแบบนี้ เพื่อจะลงโทษผมใช่หรือเปล่า?” หลงถิงก็ยังอยากจะยื่นมือดึงเธอสักหน่อย แต่ว่าก็ไม่กล้าอยู่ดี กลัวว่าตนเองยื่นมือไป เธอก็จะจากไป
หยวนชูเฟินลืมตาขึ้น ดวงตาที่ทรุดโทรมซึมเศร้าเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย “หลงถิง คุณจะรู้สึกว่าฉันกำลังลงโทษคุณอยู่หรือ? คุณไม่มีมโนธรรมไม่มีความรู้สึกมานานแล้ว คุณรู้สึกผิดไม่เป็น ตำหนิตนเองไม่เป็น คุณเป็นคนที่ไร้หัวใจคนหนึ่ง”
หลงถิงถูกเธอพูดจนเขียวม่วงขึ้นเต็มใบหน้า แต่ว่าก็ยังรักษาความอดทนไว้ “พันผิดหมื่นผิดล้วนเป็นความผิดของผม แต่ว่าคุณไม่สบายผมไม่สนใจไม่ได้ อาเฟิน กลับบ้านพร้อมกับผมเถอะ ผมดูแลคุณได้”
หยวนชูเฟินหัวเราะ เหอะๆ เบาๆ รอยยิ้มที่หนาวเย็นเหลือเกินถึงขนาดสิ้นหวัง “ไม่จำเป็นแล้วหลงถิง คุณไล่ลูกของฉันออกจากบริษัท กล่าวหาเซียวเอ๋ออย่างเปิดเผยในการประชุมคณะกรรมการ ยังประเมินค่าการอุทิศทำเพื่อบริษัท MBK ของเขาต่ำในสื่อมวลชน แม้ว่าวันไหว้พระจันทร์ผ่านไปแล้วหลายวัน แต่ว่าอยู่ในใจฉันก็ยังไม่ได้ผ่านไป”
มือของหลงถิงกำขึ้นมาอีกครั้ง “อาเฟิน ครั้งนี้คือหลงเซียวยินดีออกจากบริษัท MBK ด้วยตนเอง ผมไม่ได้ทำให้เขาลำบากใจ คุณน่าจะเข้าใจ”
หยวนชูเฟินไม่มองเขา ตาหลบหนีไปมองทิวทัศน์ด้านนอก “มีความแตกต่างกันหรือ? คุณอยากจะไล่เซียวเอ๋อออกจากบริษัทมาโดยตลอด อยากจะให้หลงจื๋อมาแทนฐานะของเขา คุณคิดว่าฉันไม่รู้หรือ? เล่ห์กลที่คุณใช้อยู่บนกายของเซียวเอ๋อ หรือว่ายังไม่มากพอหรือ?”
ใบหน้าของหลงถิงเดี๋ยวดำเดี๋ยวขาว ชุดสูทสีดำจากล่างขึ้นบนล้วนม้วนคลื่นที่โหมกระหน่ำอยู่ “ทำไมต้องทำแบบนี้คุณชัดเจนมากกว่าผม หลงเซียวมีฐานะอะไร คุณยิ่งชัดเจน”
หยวนชูเฟินหัวเราะ เหอะ อย่างเบาๆ อ่อนแอแต่กลับมั่นคงยืนหยัด “เขามีฐานะอะไรหรือ? ฐานะของเขาก็คือลูกชายคนโตของตระกูลหลง ทายาทของบริษัท MBK”
หลงถิงถอนหายใจหนึ่งที หัวเราะเยาะเย้ยตนเอง เหอะๆๆ หลายเสียง “อาเฟิน คุณฉลาดมาก แต่ว่ามีบางเรื่อง ไม่ใช่ฉลาดน้อยก็สามารถจัดการได้ ตอนนี้หลงเซียวออกจากบริษัท MBK แล้วทายาทของบริษัทเป็นได้แค่เสี่ยวจื๋อ”
“ออกไป” หยวนชูเฟินหลับตาลง ไม่ยอมที่จะพูดคำพูดไร้สาระกับเขาสักคำ
หลงถิงค่อยๆยื่นมือออก โอบไหล่ของหยวนชูเฟินไว้ “แต่ว่า ไม่ว่าหลงเซียวเป็นเช่นไร คุณล้วนเป็นภรรยาของผมหลงถิง คือผู้หญิงที่ผมรักที่สุดในชาตินี้ คุณเชื่อผม ผมไม่เคยมีการเปลี่ยนแปลงต่อคุณเลย คุณกลับไปดูสิ โคมไฟสีแดงที่คุณชอบแขวนไว้ให้ดีๆแล้ว”
หยวนชูเฟินอยากจะผลักมือของเขาออก แต่ว่าไม่มีเรี่ยวแรงนั้น “ในชาตินี้ฉันล้วนไม่รักคุณ หลงถิง คุณได้ตัวของฉัน แต่ไม่ได้หัวใจของฉันตลอดกาล”
ในใจหลงถิงเกิดความโกรธรุนแรงขึ้น หลังจากนั้นไม่นานอมยิ้ม “อาเฟิน อย่าเอาแต่ใจ ไม่มีหลงเซียว พวกเรายังสามารถเป็นสามีภรรยากัน ตอนนี้เขาไปบริษัทฉู่ซื่อ อยู่ด้วยกันกับฉู่ลั่วหาน ไม่ใช่จะดีกว่าหรือ?”
เหอะๆ!ช่างเยาะเย้ยใหญ่เทียมฟ้าจริงๆ!
“หลงถิง คุณกล้าพูดว่า บริษัท MBK ที่คุณได้ครอบครองในตอนนี้เป็นของคุณหรือ? คุณกล้าพูดว่า บริษัท MBK เป็นที่ใสสะอาดหรือ? คุณกล้าพูดว่า บริษัท MBK ไม่มีเลือดของคนเหล่านั้นหรือ? คุณกล้าหรือ?!”
หยวนชูเฟินยิ่งพูดยิ่งรุนแรง ประโยคสุดท้ายพูดจบ เธออดไม่ได้ปิดปากไอไปหลายเสียง
หลงถิงตบไหล่ของเธอช่วยให้เธอหายใจสะดวก “เอาล่ะๆ ไม่พูดแล้ว ไม่พูดแล้ว”
“ตอบฉัน! หลงถิงคุณตอบฉัน คุณกล้าไหม?” สายตาหนาวเย็นของหยวนชูเฟินมองไปยังเขา จ้องมองเขาอย่างไม่กะพริบตา ทำให้เขาไม่มีที่หลบหนี
ในที่สุด หลงถิงก็ยังหลบเธอไม่ได้เช่นกัน “ไม่มี ผมใช้ยี่สิบปีพัฒนาบริษัท MBK ในสิบปีนี้แม้ว่าเป็นหลงเซียวบริหารอยู่ ผมก็ทุ่มเทสติปัญญาและกำลังทั้งหมด นี่คือผมสร้างด้วยมือของตนเองคนเดียว”
“เหอะๆ ฮ่าฮ่าฮ่า!” หยวนชูเฟินอยู่ดีๆ หัวเราะขึ้นมา “คุณสร้างด้วยมือตนเองคนเดียวหรือ? เหอะๆๆ เหอะๆๆ”
หลงถิงเห็นเธอหัวเราะจนน้ำตาล้วนไหลออกมาแล้ว รีบห้ามเธอไว้ “อาเฟิน คุณเป็นยังไง…….” หยวนชูเฟินสะบัดมือของเขาออก พูดหนึ่งคำหนึ่งประโยคว่า “หลงถิง หากว่าไม่อยากให้คนอื่นรู้ นอกจากตนเองไม่ได้กระทำ คุณคิดว่าสามสิบปีสามารถปิดบังความจริงทั้งหมดจริงๆหรือ? คุณดูเอาเถอะ สักวันหนึ่ง ผ้าปิดความละอายอยู่บนตัวคุณจะถูกเปิดออก”
“อาเฟิน!” หลงถิงโมโหมาก น้ำเสียงสูงขึ้นหนึ่งเท่า
หยวนชูเฟิน เหอะแล้วเหอะอีก “โมโหแล้วหรือ? คุณใช้ทุกวิธีการหาฉัน ก็ไม่ใช่จะมาฟังฉันด่าคุณหรือ? ไม่อยากฟังแล้วหรือ? หลงถิงคุณกลัวอะไรอยู่หรือ?”
“ผมอะไรก็ไม่กลัว!” หลงถิงไม่ซูฮก เหอะ เย็นชา
หยวนชูเฟินอ่อนเพลียจนหลับตาลง ในเมื่อถูกเขาพบเห็นแล้ว นั่นก็ปล่อยไปตามธรรมชาติดีกว่า “กลางคืนจุดไฟเพิ่มอีกดวงหนึ่งเถอะ พลังมืดของตระกูลหลงหนักเกินไปแล้ว”
