ตอนที่ 588 ความจริงก็อยู่ต่อหน้า
หนึ่งประโยคของหลงเซียว หุบปากหลายสิบคน ทุกคนล้วนไม่กล้าพูดเหลวไหลอีก ได้แค่อิจฉา ริษยา บวกกับชื่นชมเลื่อมใสจ้องมองหลงเซียวกับลั่วหาน ระหว่างทางเขาเหมือนดั่งกอดหัวแก้วหัวแหวนปกป้องลั่วหาน กลัวว่าเธอจะเกิดความผิดพลาดแม้แต่นิด
หลินซีเหวินชนแขนของหวาเทียนหนึ่งที ยิ้มเตือนว่า “เหว่ย รู้ไหมว่าทำไมท่านเซียวปกป้องหมอฉู่ขนาดนี้ล่ะ?”
หวาเทียนถอดหน้ากากออก ม้วนขึ้นมาทิ้งลงถังขยะ “ผมจำได้ว่าคุณชายใหญ่หลงไม่ว่าเวลาไหนล้วนปกป้องหมอฉู่มาก ทุกครั้งเจอพวกเขาทั้งสอง ล้วนเหมือนคู่รักที่มีความรักร้อนแรง”
หลินซีเหวินเบ้ปากอย่างเหยียดหยาม “นั้นก็เพราะว่าคุณไม่ได้ตรวจดูดีๆ ไม่ได้พบเห็นหรือ? ตอนนี้หมอฉู่กับเมื่อก่อนเห็นได้ชัดว่าไม่เหมือนกันแล้ว เดินช้าลงหรือไม่?”
หวาเทียน “……”
“กลายเป็นอ่อนโยนมากใช่หรือไม่? อีกทั้งคนที่บ้างานสุดๆเมื่อก่อน ตอนนี้ถึงขนาดไม่ขึ้นเตียงผ่าตัดด้วยตนเองแล้ว คุณไม่รู้สึกแปลกใจมากหรือ?”
หวาเทียนคิดดู ผลสรุปเป็นเช่นนี้อย่างแท้จริง “ดังนั้นคือ?”
มือทั้งสองของหลินซีเหวินวาดวงกลมหนึ่งวงอยู่ที่ท้องของตนเอง ทำท่าเหมือนท้องใหญ่ “เข้าใจหรือยัง?”
หวาเทียนจ้องมองเธอ จากนั้นพยักหน้าอย่างสงบ “อืม ที่แท้เป็นเช่นนี้นี่เอง ดูแล้ววันหลังคุณต้องเป็นเสาหลักแล้วล่ะ สู้ๆเถอะ อนาคตของหมอหลินไร้ขีดจำกัด”
หลินซีเหวินเอามือใส่เข้าไปในกระเป๋าใหญ่ของชุดผ่าตัด ย่อกายของตนเองย่อไปย่อมา “นั่นฉันบอกความลับเรื่องหนึ่งให้คุณอีก ฉันก็จะออกจากโรงพยาบาลหวาเซี่ยแล้วเช่นกัน พี่นะเตรียมตัวจะไปพึ่งพิงแฟนของฉันที่อเมริกา!”
ได้รู้ข่าวของลั่วหานตั้งครรภ์ หวาเทียนไม่ประหลาดใจเลย ตอนนี้เขาประหลาดใจมาก “คุณพูดว่าหลงจื๋อหรือ? คุณไม่ได้ดูข่าวหรือ? สื่อมวลชนถ่ายทอดว่า คุณชายรองหลงกำลังกลับประเทศสืบทอดบริษัท MBK อีกทั้งผู้บริหารชั้นสูงของบริษัท MBK จนถึงวันนี้ก็ไม่ได้ออกมาอธิบายให้ชัดแจ้ง”
“เป็นไปไม่ได้! พวกเราเพิ่งติดต่อกันมา เขาตัดสินใจดีๆแล้ว วันหลังก็ก้าวหน้าอยู่อเมริกา ไม่กลับประเทศ” แขนสองข้างของหลินซีเหวินสลับไขว้อยู่หน้าอก ทำสัญญาลักษณ์กากบาทอย่างใหญ่
หวาเทียนยักไหล่ยักแล้วยักอีก “ในข่าวเขียนดั่งเหมือนจริง อ่านแล้วไม่เหมือนปลอม คุณไปทำความชัดเจนหน่อยดีกว่าเถอะ” พูดอยู่ หวาเทียนยกเท้าเดินไปห้องเปลี่ยนชุด
หลินซีเหวินบ่นอยู่ในใจ ไม่มั้ง เพิ่งผ่านไปกี่ชั่วโมงเท่านั้น เธอทำการผ่าตัดจบสิ้นครั้งหนึ่ง ฝั่งโน้นก็เปลี่ยนแปลงแล้วหรือ? ล้อเล่นล่ะ!
กลับไปที่ห้องเปลี่ยนชุด หลินซีเหวินหยิบมือถือขึ้นมา ไม่มีสายเข้ากับข้อความ เธอเปิด weibo คิดไม่ถึงว่าคำพูดยอดฮิตที่เขียนอยู่ข้างบน เป็นหลงจื๋อจะกลับประเทศจริงๆ อีกทั้งตั้งใจเน้นเป็นพิเศษพูดว่าหลงถิงสูญสิ้นความเชื่อมั่นจากลูกชายคนโต จากนี้ไปจะทุ่มเทแรงทั้งหมดส่งเสริมลูกชายคนที่สอง
ยิ่งมีคนมากกว่านี้ ทำการคาดเดาอย่างกล้าหาญ พี่น้องกันทั้งสองคนกำลังจะเริ่มการต่อสู้อย่างเข้าตาจน
“พูดไร้สาระ! พ่นขี้เต็มปาก!” หลินซีเหวินโมโหจนปิด weibo โทรหาหลงจื๋อ
แต่ว่าหมายเลขเพิ่งกดออกไป ฝั่งโน้นก็ส่งเสียงผู้หญิงเป็นหุ่นยนต์มา “หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณา……”
“ไอ้ควย! ทำอะไรอยู่กันแน่! ความเร็วในการเปลี่ยนโฉมหน้าของผู้ชายก็เร็วกว่าเปิดหนังสือเช่นกันหรือ?” หลินซีเหวินเปลี่ยนชุดเสร็จอย่างรวดเร็ว เตรียมพร้อมหลังเลิกงานแล้วจะกลับไปบ้านเก่าโดยตรง ไปหาพ่อที่แก่ประสบการณ์ของเธอถามให้ชัดเจน
ข้างนอกโรงพยาบาล เวลาใกล้ถึงทุ่มครึ่งแล้ว ลมพัดมาทีหนึ่งเย็นนิดๆ
หลงเซียวกอดลั่วหานไว้ ทำหน้าเข้มหล่อพูดว่า “ตั้งครรภ์แล้วยังทำการผ่าตัดหรือ? ผมควรล็อกคุณอยู่ในบ้านขังตัวไว้สิบเดือนหรือไม่ล่ะ?”
แขนของลั่วหานเกาะอยู่ที่แขนของเขา เอาตัวเองติดไปยังเขายิ่งใกล้ชิด “ไม่ใช่การผ่าตัดที่ฉันทำ ฉันเพียงแค่ชี้นำอยู่ข้างในเท่านั้น หลินซีเหวินเป็นผู้ที่ทำการผ่าตัดของวันนี้ ระดับความเชี่ยวชาญของเธอในตอนนี้สามารถทำการผ่าตัดคนเดียวได้แล้ว ไปถึงอเมริกาจะได้หางานใหม่อย่างราบรื่น”
สีหน้าของหลงเซียวอ่อนลงเล็กน้อย “ลั่วลั่ว…….”
“รอสักครู่ คุณอย่าเพิ่งพูด ฉันมีเรื่องจะถามคุณ ถ้าหากว่าเสี่ยวจื๋อจะไม่กลับประเทศอีกจริงๆ คุณจะทำยังไงกับบริษัท MBK? คุณยืนหยัดที่จะแก้แค้นใช่หรือไม่?”
คราวนี้หลงเซียวขมวดคิ้วขึ้นมา “คุณไม่อยากให้ผมทำเช่นนี้หรือ?”
ลั่วหานส่ายหัว “ไม่ ตรงข้ามกันพอดี ฉันยังรับปากกับจ้าวฟางฟางแล้ว ศาสตราจารย์ส้งจะรักษาโรคให้ อานอานจ้าวฟางฟางส่งข่าวเล็กน้อยให้ฉัน คุณจะต้องสนใจอย่างแน่นอน”
“โอ๊ะ? พูดมาให้ฟังสิ” หลงเซียวมีความสนใจมากจริงๆต่อสิ่งนี้
คนทั้งสองขึ้นรถ ต่างคนต่างนั่งอยู่ซ้ายขวาของฝั่งที่นั่งข้างหลัง หยังเซินสตาร์ทรถลั่วหานนี่จึงพูดต่อว่า “เสิ่นคั่วอยากผ่านการร่วมงานกับบริษัท MBK แอบขโมย แกนเทคโนโลยีกับพลังบุคลากรของบริษัท MBK พวกเขาอยากจะแทรกซึมเข้าภายในขายบริษัท MBK จนหมด”
เหอะๆ!
มือเรียวของหลงเซียวจับมือข้างหนึ่งของลั่วหานวางไว้บนขาของตนเอง นิ้วถูเธออย่างไม่เจตนา หลังจาก เหอะ เบาๆจึงพูดว่า “คิดไม่ถึงว่าสิ่งที่ใช้คือแผนการเก่าของตู้หลิงเซวียน ไม่น่าล่ะตู้หลิงเซวียนกับเสิ่นคั่วจึงคบกันแบบส่วนตัว การสนทนาของสองคนถึงขนาดเป็นเรื่องเช่นนี้ ช่างทำให้คนประหลาดใจมากจริงๆ!”
รถตรงไปข้างหน้าเรื่อยๆ แสงสว่างของไฟสาธารณะสลับสอดแทรกอยู่บนหน้าต่างรถ ส่องใบหน้าทั้งสองคนแล้วเดี๋ยวสว่างเดี๋ยวมืด
“คุณพูดว่าเควินหรือ? เขาเป็นยังไงล่ะ?” ชื่อนี้ ลั่วหานนึกถึงแล้วก็รู้สึกเยาะเย้ยเล็กน้อย อ้อมไปอ้อมมาหลายปีขนาดนี้ เขากลับวนเวียนอยู่ในโลกของเธอเหมือนเดิม
หลงเซียวพิงไปยังหลังเก้าอี้ เอามือคว้าศีรษะของลั่วหานวางอยู่หน้าอก “ตู้หลิงเซวียนร่วมงานกับบริษัทไห่ลุนของเมืองหนิงไห่ ก็คืออยากจะใช้วิธีนี้ขาย บริษัทไห่ลุน จนหมด บริษัทไห่ลุน ในปัจจุบันนี้ยังไม่รู้ความจริง แต่ว่าผมคิดแล้ว ตามความคืบหน้าของตู้หลิงเซวียน อีกไม่นาน บริษัทไห่ลุน ก็จะรู้สึกตัวได้”
ลั่วหานหัวเราะเย็นชาเหอะๆ “เป็นนักธุรกิจเจ้าเล่ห์อย่างที่คิด! แต่ว่า…….คุณรู้ชัดเจนขนาดนี้จะต้องมีแผนการของคุณอย่างแน่นอนล่ะ?”
หลงเซียวยิ้มอย่างเบิกบานใจหนึ่งที นิ้วยาวลูบผมยาวที่เหมือนดั่งซาตินของเธอ “โดยธรรมชาติ ผมก็เป็นนักธุรกิจ อีกทั้งเป็นนักธุรกิจเจ้าเล่ห์ที่ไม่มีกำไรไม่ตื่นแต่เช้า”
ลั่วหานหัวเราะ ฮ่าฮ่า เป็นเพื่อน สอดคล้องกับคำพูดของเขาอย่างมาก “อย่างงั้น ผมยังมีข่าวดีอีกเรื่อง คุณอาจจะมีความสนใจด้วยเช่นกัน อีกทั้งข่าวดีนี้สนุกมาก ทุกครั้งนึกขึ้นมาผมก็จะรู้สึกว่าชีวิตเต็มเปี่ยมด้วยละครที่เรียบง่าย!”
หลงเซียวก้มมองตาแวววาว ฟันขาวของเธอ น้ำเสียงเข้มต่ำอ่อนโยนเซ็กซี่ “โอ้ว? ข่าวดีอะไรหรือ?”
ลั่วหานเอียงตัวไปยังใกล้หูของเขา ใช้มือข้างหนึ่งขวางไว้อยู่ข้างหูเขา พูดเสียงเบาๆไปประโยคหนึ่ง หลังจากพูดจบยิ้มนิดๆหนึ่งที “เช่นไรล่ะ? ชอบไหม?”
คิ้วหลงเซียวแฝงไว้ด้วยรอยยิ้มจนพยักหน้าอย่างที่คิด “พูดถึงความเจ้าเล่ห์ คุณพูดว่าเป็นลำดับสอง ไม่มีใครกล้าว่าตนเองเป็นลำดับหนึ่ง เหอะๆ”
ลั่วหานยักไหล่ ภูมิใจต่อการกระทำที่ชาญฉลาดของตนเองอย่างมาก “เฝ้ารอดูเถอะ จะคึกคักอย่างมาก”
“ใช่แล้ว ตั๊กแตนจับจิ้งหรีด นกกระจอกเหลืองอยู่ข้างหลัง ผมก็มีข่าวเรื่องหนึ่งจะบอกกับคุณเช่นกัน”
โอ๊ะ? วันนี้คือแลกเปลี่ยนข่าวกันอย่างปีติหรือ?
“ได้! พูดเถอะ” ลั่วหานนั่งดีๆ ตั้งใจฟัง
“เสิ่นเหลียวออกมาแล้ว”
……
ฟ้าสว่างแล้ว แสงอาทิตย์ส่องผ่านผ้าม่านสักหลาดที่หนาหนัก เส้นหนึ่งออกจากแนวทแยงมุม คนที่นั่งอยู่บนพื้นดันพื้นลุกขึ้นมา เงากายที่สูงๆผอมๆ เหมือนดั่งข้ามคืนแล้วผอมลงเล็กน้อย
หลงจื๋อเดินไปข้างหน้าหน้าต่าง มือทั้งสอง ฉ๊วก เปิดผ้าม่านออกอย่างรุนแรง แสงที่เคืองตาอยู่ดีๆ สอดแทรกอย่างมหาศาลเข้าตาของเขา แสบจนตาเขาปิดแล้วปิดอีก
จ้องมองไปไกล เขามองเห็นทีวี LED แขวนอยู่บนกำแพงของสิ่งปลูกสร้างตึกหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล หน้าจอที่กะพริบอยู่กำลังถ่ายทอดข่าวต่างประเทศ
ในเมื่อตอนที่หน้าจอสลับถึงช่วงเฉพาะของการเงิน เขามองเห็นหลงถิงนั่งอยู่ที่นั่งประธานของการแถลงข่าว สีหน้าเขาทรุดโทรม ดูเหมือนแก่ลงไปมาก ริ้วรอยที่อยู่บนใบหน้าถูกกล้องถ่ายระยะใกล้ขยายใหญ่ขึ้น ร่องรอยของความแก่ลงตื่นตาตระหนกใจ
“แท้ที่จริงแล้ว ความปรารถนาของผมที่ใหญ่ที่สุด ไม่ใช่ได้ควบคุมทรัพย์สินมากมายเลย แต่แค่หวังว่าลูกๆของผม ครอบครัวของผม สามารถอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ผมก็พอใจแล้ว…….”
ไม่เช้าไม่สาย ไม่เพี้ยนไม่เอียง ทั้งหมดนี้ถูกหลงจื๋อมองเห็นพอดี อีกทั้งเหมือนดั่งลูกดอกยิงเร็วและรุนแรง เสียบเข้าไปในหัวใจของเขา ทิ่มขีดจำกัดของเขาแตกในทันที!
“เสี่ยวจื๋อ แกตื่นหรือยัง? แม่ทำอาหารเช้าเสร็จแล้ว ล้วนเป็นสิ่งที่แกชอบกิน มากินข้าว” นอกประตู เสียงที่อ่อนโยนรักใคร่โปรดปรานของโฉหวั่นชิง ในแต่ละประโยคล้วนเป็นรักใคร่โปรดปรานที่มีต่อลูกชาย
“อืม ตื่นแล้วล่ะ”
หลงจื๋อที่ไม่ได้นอนทั้งคืนยังสวมใส่เสื้อของเมื่อคืนอยู่ ผลักประตูออก เขามองเห็นมารดาที่เตี้ยกว่าตัวเองอย่างมาก อารมณ์สลับซับซ้อน
บนโต๊ะอาหาร โฉหวั่นชิง คีบผักให้หลงจื๋ออย่างต่อเนื่อง “กินเยอะหน่อย แกผอมเกินไปแล้ว วันหลังก่อตั้งธุรกิจเองจะต้องรับความทุกข์มากมาย แกต้องกินข้าวเยอะหน่อย”
หลงจื๋อกินข้าวอย่างซื่อ แต่กินแล้วไร้รสชาติ
โฉหวั่นชิง หยิบโบว์ชัวโฆษณาปึกหนึ่งจากบนโซฟาขึ้นมาให้เขา “ใช่แล้ว เมื่อเช้าตอนที่ฉันไปซื้อผัก มองเห็นโฆษณาของตัวแทนอสังหาริมทรัพย์ไม่น้อย มีร้านค้าที่เหมาะสมมากมายสามารถเช่าได้ วันนี้แกลองไปดูสิ”
หลงจื๋อพิจารณาดูโบว์ชัวโฆษณาหนึ่งที หางตาเหลือบมองเห็น logo ที่อยู่ข้างบนในนั้นใบหนึ่ง คิดไม่ถึงว่าเป็นอสังหาริมทรัพย์ของบริษัท MBK
เหอะๆ ช่างน่าหัวเราะเป็นพิเศษจริงๆ!
หลงจื๋อวางตะเกียบลง “ไม่ต้องแล้ว วันนี้ผมก็จะกลับประเทศ”
……
รีสอร์ทหยีจิ่ง
อยู่ดีๆมือถือของลั่วหานดังขึ้นจากความมืด เธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จกำลังสระผมอยู่ มือทั้งสองกำลังนวดฟองของแชมพูสระผมอยู่ ลั่วหานอุ้มผมไว้อยากจะไปรับโทรศัพท์ แต่ว่าทันทีที่จับหัวกับข้างหูของตนเองล้วนเป็นฟอง
แบบนี้จะรับสายได้ยังไง?
“สามีจ๋า?”
ได้ยินเสียงลั่วลั่วเรียกอยู่ข้างบน หลงเซียวทิ้งเอกสารไว้ ขายาวดั่งบินก้าวขึ้นบันได สั้นๆสิบกว่าวินาทีก็ขึ้นข้างบนแล้ว มือทั้งคู่ดันหนึ่งที เปี้ยงปั้ง ผลักประตูห้องนอนในชั้นสองออก เข้าไปมองเห็นลั่วหานกำลังอุ้มผมที่เต็มเปี่ยมด้วยฟองไว้ เวลาตอนนั้นคนทั้งสองล้วนหัวเราะขึ้นมาเลย
“คุณวิ่งเร็วขนาดนั้นทำไมหรือ?” ลั่วลั่วบีบตาแล้วบีบตาอีก ฟองจะตกเข้าไปแล้ว
“คุณเรียกผม ผมย่อมต้องใช้ความเร็วที่เร็วที่สุดเข้ามา ทำไมหรือ? ต้องการให้ผมทำอะไรหรือ?” หลงเซียวพูดอยู่ก็ม้วนแขนเสื้อขึ้นมา “ช่วยคุณสระผมหรือ?”
“ไม่ไม่ไม่ โทรศัพท์ของฉันดังขึ้น คุณช่วยรับสายให้หน่อย” ลั่วหานหัวเราะ ฮ่าฮ่า หลงเซียวคุณช่างจริงๆนะ……..น่ารักมากเลย!
หลงเซียว “……..”
สายที่โทรเข้ามาคือเจิ้งซิ่วหยา หลงเซียวเปิดลำโพง “สวัสดีครับ”
เจิ้งซิ่วหยาชะงักไปหนึ่งที จากนั้นมีปฏิกิริยากลับมา อีเหี้ยยยยย ถึงขนาดเป็นหลงเซียวรับสาย!
“สวัสดีค่ะคุณหลง ขอถาม…….”
“ลั่วลั่วอยู่ข้าง มีเรื่องอะไรคุณพูดมาเถอะ” หลงเซียวตัดคำของเธอ
เจิ้งซิ่วหยานึกไม่ถึงว่าจะเป็นหลงเซียว ดังนั้นจังหวะถูกตีจนวุ่นวายไปหมด แต่ว่าลองคิดถึงความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาสามีภรรยาทั้งคู่ เหมือนดั่งคนบางคนที่เคยพูด
ดังนั้นจ้องมองข้อมูลที่อยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ น้ำเสียงเข้มงวดและหนักอึ้งพูดว่า “คุณหลง ครั้งก่อนคนที่พยายามที่จะทำร้ายศาสตราจารย์ส้งพวกเราสืบหาชัดเจนแล้ว”
ตาทั้งคู่ของลั่วหานกับหลงเซียวสบกัน ในสายตาต่างคนต่างส่งความกลัดกลุ้มของตนเอง
หลงเซียวพูดว่า “ผมรู้แล้ว พูดต่อไปอีกสิ”
ลั่วหานหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งขึ้นมาเช็ดผม นั่งชิดกับหลงเซียวฟัง
เจิ้งซิ่วหยาคลิกเมาส์หนึ่งที หน้าจอปรากฏใบหน้าของชายวัยกลางคนใบหน้าหนึ่งออกมา
“เจ้านายของเหมาจู้น ที่อยู่ในแก๊งค์แลนด์HK ไม่ใช่คนของแก๊งค์แลนด์HKเลย แต่เป็นเหลียงหยู้คุนที่ครึกครื้นในประเทศแถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มาโดยตลอดคนคนนี้อยู่ในกลุ่มอิทธิพลทางมืดและทางสว่าง อยู่ด้านมาเฟียมีคนไม่น้อยล้วนติดตามเขา แต่ว่า ในปัจจุบันนี้พวกเรายังไม่รู้ ตกลงว่าคือเหลียงหยู้คุนอยากจะฆ่าศาสตราจารย์ส้งโดยตรง หรือว่ายังมีคนอื่นจ้างเขาอยู่เบื้องหลัง”
shit!
ดวงตาเย็นชาของหลงเซียวปลดปล่อยไอหนาว นิ้วมือเขาคดงอ งอแน่นทีละนิ้วๆ “ผมรู้ว่าคือใครแล้ว”
