อนที่ 613 หัวหน้าของฉัน ฉันชอบ
หลงเซียวกลับถึงบ้านก็สี่ทุ่มแล้ว แม้ว่าเขาจะกระตือรือร้นที่อยากกลับบ้าน แต่การขับรถด้วยความเหนื่อยล้ามีแนวโน้มที่จะเกิดอุบัติเหตุง่าย เขาจึงขับรถกลับมาด้วยความเร็วที่ช้าๆ
เมื่อเขากลับถึงบ้านโคมระย้าขนาดใหญ่ในห้องนั่งเล่นคฤหาสน์ถูกปิดลงแล้ว มีเพียงโคมไฟสีส้มที่ยังส่องสว่างอยู่ในห้องโถงขนาดใหญ่ โคมไฟย้อนยุคสไตล์ยุโรปอันละเอียดอ่อนแขวนอยู่บนชั้นโลหะทรงเรียว แสงที่ส่องออกมาไม่แยงตา ให้ความรู้สึกที่อบอุ่นมาก
ที่ทำให้หลงเซียวแปลกใจคือมีร่างคนนอนอยู่บนโซฟาข้างโคมไฟตั้งพื้น ดูเหมือนว่าเขาจะหลับไปในขณะที่พักผ่อน บนโซฟามีผ้าห่มแคชเมียร์บริสุทธิ์ผืนหนาอยู่บนตัวซึ่งน่าจะถูกห่มโดยแม่บ้านในภายหลัง
หลงเซียววางกุญแจรถลงอย่างเบาๆ แล้วเปลี่ยนรองเท้าแตะเดินไปนั่งคุกเข่าข้างหนึ่งลงโดยไม่ให้สุ้มให้เสียง และมองลั่วหานที่กำลังหลับใหลใต้แสงไฟสีเหลืองอันอบอุ่น
ข้างๆมือเธอมีหนังสือหนังสือที่อ่านระหว่างตั้งครรภ์วางไว้ บนพรมมีหนังสือเกี่ยวกับการผ่าตัดอยู่ บนโต๊ะก็มีสมุดจดบันทึกหนึ่งวางอยู่
หลงเซียวลูบแก้มที่ดูใสสะอาดของลั่วหาน และประคองใบหน้าด้านข้างของเธอด้วยฝ่ามืออันอบอุ่นของเขา เธอหลับไปจึงไม่สามารถตอบกลับความอ่อนโยนที่หลงเซียวมอบให้ได้ แค่ถึงจะแค่อย่างนี้ หลงเซียวก็รู้สึกผ่อนคลายไปทั่วร่างกายของเขาและมีประสิทธิภาพมากกว่าการไปนวดตัวอีก
กลัวเธอจะตื่น หลงเซียวเลยอุ้มเธอทั้งผ้าห่มไว้ขึ้นไปยังชั้นสอง แน่นอน เวลาที่เขากอดลั่วหาน ไม่มีความหนักอะไรเลยบนมือเขาเลย น้ำหนักของคนมีครรภ์คนหนึ่งยังหนักไม่เท่ากับผู้หญิงปกติคนหนึ่งเลย เป็นคนร่างผอมแต่เกิดจริงๆ? หรือเพื่อควบคุมหุ่นแล้วไม่กล้ากิน?
ดึงผ้านวมออกแล้ววางลั่วหานลงบนเตียง แน่ใจว่าเธอนอนหลับในท่าที่สบายแล้ว หลงเซียวก็ปิดประตูลง ลงเดินไปชั้นล่าง
แม่บ้านจัดเตรียมอาหารค่ำไว้ห้องอาหารไว้เรียบร้อยแล้ว “คุณชาย คุณจะรับประทานอาหารตอนนี้เลยไหมคะ?”
หลงเซียวพยักหน้า “เตรียมผลไม้ให้ฉันนิดหน่อยแล้วไปวางไว้ที่ห้องสมุดฉันเถอะ อาหารไม่ต้องแล้ว”
“ค่ะ คุณชาย จะจัดเตรียมไปเดี๋ยวนี้” หลังพูดจบแม่บ้านก็เดินไปจัดเตรียมผลไม้ที่ท้ายครัว
ก่อนที่หลงเซียวจะเดินขึ้นไปชั้นบนเขาก็เห็นหนังสือและสมุดจดอยู่ที่พื้นอีกครั้ง เลยก้มลงเก็บหนังสือและจัดวางให้เข้าที่โดยตนเอง จู่ๆปากกาแท่งหนึ่งก็หล่นลงมาลงบนพรม
หลงเซียวก้มลงเก็บอีกครั้ง เลยพบหน้าที่ปากกาคั้นไว้นั้นโผล่ขึ้นมา มือเขาเลยเปิดไปอย่างอัตโนมัติ
สมุดที่ขาวสะอาดถูกเขียนด้วยตัวหนังสือที่เรียบร้อย มีหลายหน้าเขียนเกี่ยวกับคำศัพท์ทางการแพทย์และตัวหนังสือภาษาอังกฤษ หลงเซียวนิ่งไปครู่หนึ่ง เมื่อเปิดไปหน้าหลังๆ
บนกระดาษทั้งหน้ามีเพียงสามคำที่ซ้ำเท่านั้น ทั้งแนวนอน, แนวตั้ง,ที่หวัดบ้าง, เรียบร้อยบ้าง, เขียนไปเรื่อยบ้าง,ที่ใช้แรงเขียนบ้าง ทั้งหมดล้วนเป็นถังจิ้นเหยียน！
ไม่นึกว่าตัวอักษรแค่สามตัวนี้เธอจะเขียนไปตั้ง สามสิบกว่ารอบ
จู่ๆคิ้วของหลงเซียวก็ขมวดขึ้นเป็นเงื่อนตาย ความเชื่อใจลั่วหานในใจเขาเต็มร้อย แต่ถึงจะเชื่อใจยังไง เมื่อเห็นเธอเขียนชื่อคนอื่นอย่างนี้ ในใจมันก็มีความไม่สบายใจอยู่แน่นอน
ถังจิ้นเหยียนเพิ่งออกจากประเทศจีนไม่กี่วันเอง เธอมีความคิดถึงเขาขนาดนี้เลยเหรอ?
ไม่ใช่ละ……
หลงเซียวบีบคางแล้วคิดพิจารณา จู่ๆลั่วหานจะมาใส่ใจถังจิ้นเหยียนขนาดนี้ กลัวว่าจะไม่ใช่แค่ความคิดถึงธรรมดาน่ะสิ?
ถ้างั้นจะเป็นอะไร？
นำสมุดเก็บเข้าที แล้วหลงเซียวก็ขึ้นไปห้องสมุดเริ่มทำงานของตอนกลางคืนขึ้น
ในขณะที่เขาเปิดคอม ใส่รหัส จอภาพสีฟ้าสว่างขึ้น ตาของหลงเซียวได้รับแรงกระทบอีกครั้ง
จอภาพเดิมที่เขาตั้งไว้ถูกเปลี่ยนโดยลั่วหาน ไม่ใช่รูปถ่ายจบของเธอในสมัยนั้นแล้วแต่กลับเป็นรูปถ่ายกลุ่มของพวกเขา รูปถ่ายกลุ่มเดิมเป็นรูปถ่ายแนวตั้ง แต่เธอเปลี่ยนอัตราส่วนจากขนาดเดิมให้เป็นขนาดที่เหมาะสมพอดีเต็มเข้ากับหน้าจอ
ภาพหน้าจอดูสะอาดดี ไม่เพียงแค่แสงดีแต่มันไม่ไปบังไอคอนตรงหน้าจอด้วย แต่ภาพนี้เห็นได้ชัดว่าเคยถูกเธอใช้แอพ PS
หลงเซียวเปิด “ซอฟต์แวร์ที่เพิ่งใช้” และเห็นไอคอน PSนี้จริงด้วย ไม่นึกเลยว่าศัลยแพทย์จะใช้แอพนี้เป็นด้วย
แน่นอนว่าหลงเซียวไม่มีทางรู้ว่า ศัลยแพทย์ก็ต้องทำรายงานทางวิชาการและทำ PPT เป็นเรื่องปกติที่จะต้องใช้แอพตัดต่อภาพ แต่มีไม่กี่คนเท่านั้นที่จะมีเก่งและทักษะในการใช้เหมือนลั่วลั่ว
เฮอเฮอ
หลงเซียวชื่นชมดีใจอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็เปิดดูอีเมล์ขึ้น
หลังจากดูเมล์แรกเสร็จ โทรศัพท์หลงเซียวก็ดังขึ้น
มาจากข้อความของจี้ตงหมิง
“ขอบคุณโอกาสที่บอสสร้างให้ ผมส่งแอนดี้กลับบ้านอย่างปลอดภัย กำลังจะกลับบ้าน” ดูจากข้อความแล้วราวกับเห็นหน้าตาที่มีความสุขของจี้ตงหมิง
ชายวัยสามสิบต้นๆแล้ว ทำตัวอย่างกับเด็กเพิ่งวัยรุ่น
หลงเซียวตอบกลับ “แค่นี้ก็กลับมาแล้วเหรอ ไม่ได้ขึ้นไปจิบชา?”
ตามปกติแล้ว ฝ่ายหญิงควรเชิญให้ฝ่ายชายขึ้นไปดื่มน้ำ ไม่ว่าจะดื่มอะไรก็ตามก็ควรเชิญชวนให้อีกฝ่ายขึ้นไป หรือแอนดี้ไม่ได้พูด?
จี้ตงหมิงว่า “ดึกมากแล้ว ผมเลยให้แอนดี้ขึ้นไปพักผ่อนดีๆ เลยไม่ได้ขึ้นไป”
แม่งเอ้ย!
ทำให้หลงเซียวโมโหจริงๆ!
โอกาสอยู่ตรงหน้ากลับโดนเขาปล่อยไปแบบนี้ ไอ่จี้ตงหมิงนี่!
หลงเซียววางโทรศัพท์ลงไม่ตอบกลับไปอีก สมควรโสดมาสามสิบกว่าปีนี่แล้ว ไอคิวแบบนี้ทำให้คนซึ้งใจจริงๆ!
จี้ตงหมิงกลับรู้สึกดีกับกระทำของตนเอง ขับรถไปด้วยร้องเพลงไปด้วย อารมณ์ดีจนราวกับนั่งเฮลิคอปเตอร์ลอยขึ้นบนฟ้าแล้ว
ยิงอยู่ก็ยิ่งแน่ใจขึ้น ว่าเธอเนี่ยแหละคือสเปคที่ทำให้เขาใจเต้น!
——
วันถัดมา
สื่อออนไลน์มีแต่ข่าวล้นหลามเต็มไปหมด ตู้หลิงเซวียนถูกตัดสินว่าพยายามจะขโมยบริษัทไห่ลุนเขาสมควรที่จะต้องรับผิดชอบกับผลทั้งหมด
หลงยี่ใส่ไข่ใส่นมอยู่ด้านล่าง ทำให้ไฟลุกขึ้นไปอีก มองดูแล้วเหมือนทำให้ไฟของจีนลุกไปถึงอีกด้านหนึ่งของมหาสมุทร
บริษัทหลันเทียนของตู้หลิงเซวียนก็ใช่บริษัทธรรมดา ทั้งฝ่ายประชาสัมพันธ์ฝ่ายข่าวและผู้เชี่ยวชาญด้านการจัดการวิกฤตของบริษัทหลันเทียน ต่างก็รีบออกมาแถลงข่าว เพื่อช่วยตู้หลิงเซวียนแก้ข่าวที่รุนแรงต่อเขาในตอนนี้
นอกจากนี้ยังเอาหัวข้อที่ตู้หลิงเซวียนถูกทำร้ายมาทำข่าว เพื่อย้ายความสนใจของประชาชน แต่ประชาชนกลับไม่สนใจ และเชื่อแต่เรื่องที่ตู้หลิงเซวียนทำผิดไป และยังมีคนเขียนบทความปกป้องผู้ถือหุ้น เรียกร้องให้ตู้หลิงเซวียนให้คำตอบที่น่าพอใจแก่พวกเขา
ตู้หลิงเซวียนไม่ได้เข้าแถลงข่าวเพราะกลัวจะ “เสียหน้า” แล้วจะแย่ไปกว่าเดิม
“ตู้หลิงเซวียนเล่นตัว ไม่เอาหุ้นส่วนของประชาชนไว้ในสายตา เลยปฏิเสธการมาแถลงข่าว”
“ตู้หลิงเซวียนมีทัศนคติที่ไม่จริงใจ ขาดงานแถลงข่าว ทำให้นักลงทุนเกิดความไม่พอใจเป็นอย่างมาก”
“ตู้หลิงเซวียนบีบอัดบริษัทไห่ลุน บังคับให้บริษัทไห่ลุน ประกาศว่าล้มละลาย ดันมาเหมือนยกหินมาหล่นทับขาตัวเองอีก ก็รอดูว่าบริษัทหลันเทียนจะเก็บสภาพนี้ยังไง”
“ตู้หลิงเซวียน……”
เปิดข่าวออกมา เหมือนทั้งโลกมีแต่ชื่อของตู้หลิงเซวียน แล้วทุกที่ก็ล้วนแต่มีคอมเม้นที่ด่า ผู้เสพข่าวคอมเม้นมากถึงห้าสิบล้านเม้น
Weiboถูกคลิ๊กเข้าไปดูมากกว่าหนึ่งพันล้านครั้ง คนต่อหลายคนที่นับไม่ถ้วนต่างก็ไม่เชื่อว่านี่เป็นตู้หลิงเซวียนที่พวกเขารู้จัก
นิตยสารการเงินรายใหญ่ผู้เชี่ยวชาญด้านสื่ออาวุโสผู้วิจารณ์ข่าวและผู้มีชื่อเสียงด้านการเงินยังใช้ประโยชน์จากความร้อนแรงในการแสดงความคิดเห็นวิเคราะห์พฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมของ ตู้หลิงเซวียน จากมุมมองของมืออาชีพ
หลงเซียวจ้องไปที่ข่าวบนipad ขมวดคิ้วขึ้นเหมือนมีอะไรแฝงอยู่
ตู้หลิงเซวียนในรูปถ่ายใช้มือข้างหนึ่งปิดหน้าครึ่งหนึ่งไว้ หลังถูกทุบตีใบหน้าอันหล่อเขาก็เริ่มเปลี่ยนสี ดูจากในกล้องตลกเป็นอย่างมาก
ลั่วหานก็เห็นข่าวด้วยเช่นกัน แต่เธอไม่คิดเลยว่าเรื่องจะมาถึงขั้นนี้ เธอนั่งลงข้างหลงเซียว ใกล้เข้าไปที่อ้อมกอดของเขา
“หลังผ่านครั้งนี้ไป บริษัทเควินคงปิดลงเพราะล้มละลาย” ลั่วหานกางมือตัวเอง บังไปที่หน้าจอเพื่อที่ไม่อยากให้หลงเซียวดูมันอีก
หลงเซียวหันไปมองลั่วหานแล้วบีบไปที่ปลายจมูกของเธอ“ ปิดลงเพราะล้มละลายอ่ะแน่นอนอยู่แล้ว แต่ตู้หลิงเซวียนไม่ใช่คนทั่วๆไป แผลแบบนี้ไม่ไปกระทบรากเขาหรอก แต่ต่อไปอยากเข้ามาในขบวนรบของจีนก็คงจะยากขึ้นกว่าเดิมมากพอสมควร”
เคลื่อนทัพออกศึกไม่ทันคว้าชัย ตัวดันตายเสียก่อน ประโยคนี่ช่างพูดได้ดีจริงๆ!
ลั่วหานเบาะปาก “ถ้าเทียบกับความหน้าเนื้อใจเสือของนายล่ะก็ เขายังคงแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน”
หลงเซียวไม่ปฏิเสธ “คราวนี้ตู้หลิงเซวียนก่อเรื่องไว้ไม่เล็กเลย เขาต้องหาวิธีกู้ชื่อเสียงของตนเองคืนแน่ คราวนี้ยุ่งแน่ทีเดียว เฮอเฮอ”
ลั่วหานจามไปทีหนึ่ง “ทั้งหมดนี่ก็ล้วนนายเป็นคนจัดให้! จือๆ!”
“อื้มหื้ม? ฉันจะคิดสักว่าเธอชมฉันก็แล้วกัน”
ลั่วหานบีบไปที่จมูกของเขา ยิ้มจนแดงไปทั้งหน้า “ใช่แล้ว วันนี้ฉันต้องไปโรงพยาบาล”
“ไปวันนี้เลยเหรอ?” หลงเซียวอยากให้เธอพักผ่อนเยอะกว่านี้หน่อย
ลั่วหานจัดระเบียบชุดของตัวเอง “ไปวันนี้แหละ คนไข้ของฉันผ่าตัดในไม่กี่วันนี้ ฉันไปคอยดูไว้จะดีกว่า”
ระหว่างกำลังพูดกัน โทรศัพท์ของหลงเซียวก็ดังขึ้น
เบอร์ของกู้เยนเซิน
“ชายกู้ รบกวนผมตั้งแต่เช้าเลย มีอะไรหรือเปล่า?” หลงเซียวถูไหล่ของลั่วหานด้วยมือขวาและถือโทรศัพท์ด้วยมือซ้าย
“เชี่ย! นายดูข่าวแล้วใช่ไหม? เหี้ยตอนเช้าฉันแปรงฟันอยู่เห็นข่าวเกือบกินยาสีฟันเข้าไป คราวนี้ตู้หลิงเซวียนงานใหญ่เข้าแล้ว ฝั่งสหรัฐอเมริกาก็มีข่าวออก หลายๆแผนกก็กำลังตรวจสอบบริษัทตู้หลิงเซวียนอยู่ ฮ่าๆๆๆ ดูเหมือนว่าบ้านเขาจะฝนตกไม่สิ้นสุดแล้ว ยินดีกับเขาด้วย ฮ่าๆ”
เหมือนว่ากู้เยนเซินกำลังโกนหนวดอยู่ เพราะมีเสียงของมีดโกนหนวดดังขึ้น
“ฉันเห็นข่าวแล้ว ฝั่งสหรัฐอเมริกาตรวจสอบน่าจะไม่นาน บริษัทของตู้หลิงเซวียนที่สหรัฐอเมริกากับที่นี่ไม่มีความเกี่ยวข้องโดยตรงต่อกัน” ไป๋เวยกอดอกพิงอยู่ที่กรอบประตูหน้าห้องน้ำ “เพิ่งได้รับอีเมล์ แหล่งพลังงานใหม่ของโครงการเคาะแล้ว พวกเขาเลือกบริษัทฉู่ซื่อ กู้เยนเซินตื่นเต้น จนลั่นพูดคำว่า แม่งเอ้ย ออกมา เคาะแล้ว สุดยอดที่สุด!”
ไป๋เวยทำท่าOK สื่อถึงความชัวร์ “บอกท่านเซียว บริษัทฉู่ซื่อจะเข้าสู่การทำงานของโครงการใหม่อย่างเต็มที่ วันนี้ไปบริษัทเช้าหน่อย นายน่าจะเข้าใจ”
นายเข้าใจว่า ท่านเซียวชอบเฝ้าเมียอยู่บ้าน
กู้เยนเซินเขย่าหัวของไป๋เวย แล้วจูบลงไปที่หน้าผาก”ฉันเข้าใจ”
หลงเซียวขมวดคิ้ว “ชายกู้ คุยเรื่องจริงจังอยู่ ก็อย่าไปแอ๊วสาว”
ลั่วหาน：“……”
ท่านเซียว มือของคุณท่านก็กำลังกอดเมียไม่ใช่เหรอ!
กู้เยนเซินหัวเราะฮ่าๆ “ได้ได้ได้ ฉันจะรีบแต่งตัวไปบริษัทเดี๋ยวนี้แหละ คุณชายหลง แหล่งพลังงานใหม่ของโครงการบ่งบอกถึงความก้าวหน้าของบริษัทฉู่ซื่อ ถ้างั้นควรฉลองสักหน่อยไหม? ”
หลงเซียวนำโทรศัพท์ออกและถามความเห็นของลั่วหาน “บริษัทฉู่ซื่อได้รับมือแหล่งพลังงานใหม่ของโครงการ คุณว่าควรฉลองยังไงดี？”
ลั่วหานใช้มือเล่นตรงกระดุมเสื้อของหลงเซียว คิดไปคิดมา “ทุกคนก็เหนื่อยกับโครงการนี้มาครึ่งเดือนแล้ว ไม่งั้นเราให้พวกเขาหยุดพร้อมกันวันหนึ่งเป็นไง ให้พวกเขาได้พักผ่อน อีกสองวันก็เป็นวันหยุด ให้พวกเขาหยุดยาวสามวันเลย เป็นไง?”
รอยยิ้มแผ่กระจายไปทั่วริมฝีปากของหลงเซียว“หยุดยาวสามวัน บอสคุณนี่ใจกว้างจริงๆ คุณรู้อยู่ใช่ไหมว่าบริษัทฉู่ซื่อจ่ายเงินให้แก่พนักงานแต่ละวันเท่าไหร่？”
ลั่วหานยักไหล่ เขาไม่รู้ “ถ้าอย่างนั้นท่านเซียวก็คงจะรู้ วิธีวางสายยาวเพื่อตกปลาใหญ่ ให้พวกเขาได้พักผ่อนเพื่อการทำงานที่ดียิ่งขึ้น!”
หลงเซียวพยักหน้าแสดงถึงความเข้าใจ พูดกับกู้เยนเซินว่า “ประกาศลงไป ศุกร์นี้หยุดยาวสามวันพร้อมกัน”
“เชี้ย!! จริงเหรอ สามวัน?” กู้เยนเซินหยุดโกนหนวด มองไป๋เวยด้วยสายตาที่ไม่กล้าเชื่อ
“ความหมายของหัวหน้า ผมมีหน้าที่แค่ส่งต่อเท่านั้น” หลงเซียวยิ้มแสยะ
“แม่งเอ้ย! หัวหน้าคนนี้ฉันชอบ! ฉันชอบที่สุดเลย!”
“กล้าเหรอ!”
