ตอนที่ 704 ลูกสาวของคุณรังแกน้องชายของฉัน
“ที่ฉันได้ยินนั้นไม่ผิดใช่มั้ยคุณนายหลง? คุณจะคิดบัญชีเรื่องอะไรกับฉัน? ฮ่าฮ่า มันแปลกๆไปไหม”
แม่หลินยังคงวางตัวอยู่ในตำแหน่งที่สูง กับความเคยชินที่เป็นผู้นำของเธอ ท่าทางการพูดจาและน้ำเสียงของเธอในตอนนี้มีการออกคำสั่งที่ชัดเจนเล็กน้อย
แต่เห็นได้ชัดว่าลั่วหานไม่ได้เกรงกลัวในเรื่องนี้
มือขวาของลั่วหานกำลังปกป้องหน้าท้องส่วนล่างของเธอ และมือซ้ายก็ถือสายกระเป๋าสะพายใบเล็กไว้ที่ไหล่ ดวงตาที่ชัดเจนและจริงจังของเธอสบตากับเธออย่างแน่วแน่ “คุณได้ยินไม่ผิด ที่ฉันมาเยือนถึงที่บ้านด้วยตัวเอง ไม่ใช่มาเพื่อส่งลูกสาวของคุณ แต่มีบัญชีหนึ่ง ที่จะต้องคิดกับคุณให้ชัดเจน”
หลงจื๋อรู้สึกงงงวยอยู่ในใจ พี่สะใภ้กำลังเล่นกลอะไรอยู่? คิดบัญชีในเรื่องไหน? ทำไมเขาถึงไม่รู้เรื่องเลย?
ไม่เพียงแต่หลงจื๋อเท่านั้น หลินซีเหวินก็มีคำถามมากมายอยู่ในใจ ไอดอลของฉัน คุณอย่าก่อเรื่องนะ
แม่หลินยืนขวางอยู่ที่ประตู “คุณนายหลงจะคิดบัญชีอะไร? ฉันติดเงินคุณหรือ? หรือฉันจะติดหนี้บุญคุณต่อคุณ? ลองพูดมาสิ”
ที่แตกต่างจากเฉินเจา แม่หลินไม่ได้ไว้หน้าลั่วหานเพราะสถานะตัวตนของเธอ ตรงกันข้าม เธอใช้คำพูดที่เย็นชา และไม่ได้มองลั่วหานและหลงจื๋ออยู่ในสายตาเลยสักนิด
ลั่วหานแสดงออร่าที่สูงส่งเยือกเย็นกว่าเธอ ในความเป็นจริงเห็นได้ชัดว่า ด้วยนิสัยที่หยิ่งผยองของแม่หลินนั้น คือความเคยชินที่ถูกยกย่องมาเป็นเวลานาน และจำเป็นต้องถูกปราบปรามเล็กน้อย
“คุณนายหลินเตรียมที่จะพูดคุยกันเช่นนี้หรือ? ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า ระเบียบการต้อนรับแขกของตระกูลหลินเป็นเช่นนี้นี่เองหรือ? นี่ก็คือสิ่งที่เรียกว่าการปลูกฝังและนิสัยใจคอของตระกูลหลินหรือ? ถ้าเป็นเช่นนั้น ก็โอเค ฉันเคารพมันอย่างเต็มที่” ลั่วหานยิ้มอย่างจางๆ และเธอก็ปูด ท้องน้อยและแสดงตัวตนของตัวเองว่า เธอเป็นหญิงตั้งครรภ์คนหนึ่ง
การตั้งครรภ์นั้นเป็นเรื่องที่ดีจริงๆ และสามารถใช้เป็นประโยชน์ได้ในช่วงเวลาที่สำคัญ
เห็นได้ชัดว่าแม่หลินรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยที่ถูกพูดเช่นนี้ และหลีกทางอย่างไม่เต็มใจ “เข้ามาเถอะ”
หลงจื๋อตบลิ้น เชี่ย พี่สะใภ้คุณเก่งมากจริงๆ ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน ยังไงก็ได้เข้ามาแล้วค่อยว่ากัน
หลินซีเหวินจับแขนของแม่หลินและแสดงความสนิทสนมของเธอ “คุณแม่ ฉันรู้ว่าคุณรักฉันมากที่สุด! ฉันก็รักคุณ!”
“แกหุบปากไปก่อนเลย! บัญชีของเรายังไม่ได้คิดกันเลย” แม่หลินไม่ได้ยอมรับมันเลยสักนิด ปล่อยให้ลูกๆของเธอยิ้มเอาใจด้วยทุกวิถีทาง แต่ก็ไม่มีรอยยิ้มที่ตอบกลับเลย
หลินซีเหวินยกนิ้วโป้งให้ลั่วหาน และทั้งหมดก็เดินเข้าไปในประตูก่อนและหลัง
หลังนั่งลง หลินซีเหวินก็ไปรินน้ำชาด้วยตัวเอง โดยเอามาวางทีละแก้วอย่างดีๆ
หัวใจของหลงจื๋อรู้สึกอบอุ่น และตื่นเต้นมาก เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าคนบ้านนอกคนนี้ยังมีศักยภาพของภรรยาที่ดีและคุณแม่ที่ดีซ่อนอยู่ในตัวด้วย? ในอนาคตข้างหน้าที่ไม่ไกล เธอจะต้องเป็นผู้ช่วยภายในที่ยอดเยี่ยมที่สุดอย่างแน่นอน!
แม่หลินนั่งขาไขว่ห้าง พิงที่โซฟา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดีว่า “ว่ามา เข้ามาในบ้านแล้ว มีเรื่องใดเรามาคุยกันให้ชัดเจนไปเลย”
ลั่วหานจิบน้ำชาอย่างไม่รีบไม่ร้อน “คุณนายหลิน ลูกสาวของคุณบังคับให้มีความสัมพันธ์กับน้องชายของฉัน และไม่ว่าน้องชายของฉันจะต่อต้านอย่างไรเธอก็เอาความบริสุทธิ์ของเสี่ยวจื๋อไปจนได้ บัญชีนี้ควรจะคิดยังไงดี?”
พุฟ! !
“พุฟซะ!”
หลินซีเหวินแสร้งทำเป็นว่าจะดื่มน้ำเข้าปาก แล้วพ่นมันออกมาทั้งหมด เธอยกมุมปากขึ้นแทบจะบิดเบี้ยว นี่……..แบบนี้ก็ได้ด้วยเหรอ? !
หลงจื๋อไม่ได้ดื่มน้ำใดๆ แต่ก็ดูเหมือนเขาจะรู้สึกถึงพลังของเลือดที่กำลังไหลย้อนกลับ
ทันใดนั้นดวงตาของแม่หลินก็เบิกกว้างขึ้น และมือของเธอก็สั่นอย่างเห็นได้ชัด “คุณหมอฉู่ คุณกำลังพูดถึงเรื่องตลกที่ใหญ่ที่สุดในโลกจริงๆ ลูกสาวของฉันจะบังคับคุณชายลองหลงงั้นเหรอ? เรื่องไร้สาระ! เขาเป็นผู้ชาย แต่ซีเหวินเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คุณกำลังพูดเรื่องไร้สาระจริงๆ!”
ลั่วหานวางแก้วลงอย่างเบามือ เอาเบาะรองหลังเธอ แล้วก็นอนหงายลงเหมือนกัน “มันเป็นเรื่องไร้สาระหรือเปล่า คุณก็ลองถามผู้ที่เกี่ยวข้องก็ชัดเจนแล้วไม่ใช่เหรอ? เรื่องแบบนี้ฉันจะสร้างมันขึ้นมาเองได้อย่างงั้นเหรอ?”
เธอกล่าวออกมาคำหนึ่ง หลงจื๋อก็ให้ความร่วมมือด้วยพละกำลังทั้งหมดของเขาในทันที ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความขี้อายและความเจ็บปวด ดูเหมือนเด็กที่ทำอะไรไม่ถูกหลังจากถูกทำร้าย สายตาที่น่าสงสารของเขากะพริบ ดูเหมือนผู้เป็นรับตัวเล็กคนหนึ่งอย่างมาก
แต่หลินซีเหวินเช็ดจมูกของเธออย่างใจกว้าง กางขาออก และตบไหล่ของหลงจื๋อด้วยมือทั้งสองข้างแบบผ่านๆ และพูดอย่างเต็มพลังว่า “คุณชายรองหลง เรื่องเมื่อคืนนี้ ฉันขอโทษนะ ฉันหุนหันพลันแล่นเกินไป คุณอย่าร้องไห้นะ”
ใบหน้าของแม่หลินเป็นสีเขียวทันที ตั้งแต่ดั้งจมูกจนถึงโหนกแก้ม ตั้งแต่แก้มถึงโคนหู แข็งไปทั่วทั้งใบ “หลินซีเหวิน! คุณร่วมมือกับคนนอกมาโกหกแม่ของคุณงั้นหรือ? คุณอยากจะทำอะไร?!”
หลินซีเหวินพูดอย่างไร้ยางอาย “คุณแม่ จริงๆแล้วฉันไม่อยากกลับมาเลย แต่ว่าคุณหมอฉู่ปกป้องคุณชายรองหลงมากเกินไป เมื่อรู้ว่าฉันรังแกเขา ก็จะคิดบัญชีกับฉันให้ได้ และให้ฉันต้องรับผิดชอบต่อคุณชายรองหลง แต่ว่า……..สถานการณ์ของฉันคุณก็รู้ดี เรื่องใหญ่ขนาดนี้ฉันไม่กล้าตัดสินใจเอง ฉันเลยถูกพวกเขาลากขึ้นรถ ดังนั้น…….เรื่องที่เหลือคุณก็รู้ทั้งหมดแล้ว”
“พัฟ!”
ถ้วยน้ำชาเซรามิกในมือของแม่หลินก็หล่นลง และถ้วยน้ำชาเซรามิกก็แตกเป็นชิ้นๆนับสิบกว่าชิ้น และชิ้นส่วนแตกสีขาวก็ลอยออกไปไกลหลายเมตรเลยทีเดียว
“ดัง” เศษชิ้นหนึ่งก็ตกลงบนพื้น และตกไปอยู่ที่ข้างเท้าของหลินเหว่ยเย่ที่เพิ่งเข้าประตูมา
หลินเหว่ยเย่พึ่งเดินเข้าประตู ก็ตกใจกับเศษชิ้นส่วนอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ก้มตัวลงไปเก็บเศษชิ้นส่วน และเห็นผู้คนที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น เขาจึงไม่รีบที่จะเข้าไปข้างใน
ตอนเมื่อกี้นี้ที่เขากลับมาจากข้างนอก และก็เห็นรถที่จอดอยู่นอกประตู ดูจากป้ายทะเบียนที่ประกอบด้วยหมายเลข 6 และหมายเลข 8 รวมทั้งยี่ห้อและรุ่นของรถยนต์ เขาก็เดาได้คร่าวๆแล้วว่าเจ้าของรถคือใคร
จริงๆด้วย……..เป็นพวกเขานั่นเอง
“หลินซีเหวิน! คุณยังรู้จักความอับอายหรือไม่? คุณรู้หรือไม่ว่าคุณเป็นผู้หญิง!” แม่หลินโกรธจนเส้นเลือดปรากฏขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเจน โยนถ้วยน้ำชาแล้วยังไม่สะใจพอ และมือของเธอยังคงสั่นอยู่ เธออยากจะโยนหลินซีเหวินออกไปเพื่อคลายความโกรธของเธอ
หลินซีเหวินกระซิบอย่างเขินอาย “คุณแม่ ในช่วงเริ่มต้นของชีวิตมนุษย์ สัญชาตญาณทางเพศ เมื่อคืนฉันดื่มมากเกินไป คุณก็รู้ว่า ฉันไม่มีศีลธรรมอะไรเลย คุณชายรองหลงดูแลฉันอยู่ในโรงแรม และฉันก็สับสน…….โอ้ย! โทษที่เขาหน้าตาดีเกินไป ฉันก็เลย…….ต้องใช้วิธีบังคับเอา”
หลินเหว่ยเย่ “……..”
เมื่อกี้นี้เขาได้ยินอะไรเหรอ?
ลั่วหานยิ้ม เยี่ยม หลินซีเหวินเป็นกลุ่มที่มีความสามารถจริงๆ
หลงจื๋อพูดด้วยเสียงต่ำ “คุณนายหลิน จริงๆแล้วผมก็มีความผิดเช่นกัน ผมควรขัดขืน แต่กลัวว่าจะทำร้ายซีเหวิน ผมก็เลยยอมไป”
แม่ง!
ยอมงั้นเหรอ?
ฮ่าๆๆ! ไม่อยากจะหัวเราะจริงๆเลย ในโอกาสที่จริงจังเช่นนี้
ในสมองของแม่หลินส่งเสียงพึมพำ “ไอ้คนไร้ประโยชน์! คุณเป็นลูกสาวของฉันหรือเปล่า!”
ลั่วหานแทรกคำพูดเข้าไปอย่างเหมาะสม “คุณนายหลิน ตัวตนของเสี่ยวจื๋ออาจไม่ได้มีค่านักที่อยู่ในสายตาของคุณ แต่อยู่ในครอบครัวของเรา เขาเป็นน้องชายสุดที่รักของเรา แม้ว่าหลงเซียวจะไม่ใช่คนในตระกูลหลง แม้ว่าฉันกับหลงเซียวจะหย่ากันแล้ว แต่ฉันก็ถือว่าเสี่ยวจื๋อเป็นน้องชายแท้ๆของตัวเองมาโดยตลอด ตอนนี้น้องชายของฉันได้รับความทุกข์ทรมานขนาดนี้ ฉันจะทนไว้ไม่ได้ คุณนายหลินบอกมาตรงๆ จะจัดการเรื่องนี้อย่างไร?”
ลั่วหานไม่ได้ถ่อมตัวหรือเอาแต่ใจ และท่าทางของเธอก็สงบและมั่นคง
แม่หลินดูถูกภูมิหลังของหลงจื๋อมากที่สุด และยิ่งดูถูกการกระทำของแม่เขา ดังนั้นเธอจึงไม่เต็มใจที่จะให้หลินซีเหวินแต่งงานกับเขา ใครจะรู้ว่าลั่วหานจะกัดเธอก่อน ผู้หญิงคนนี้! !
“ต้องการจำนวนเงินเท่าไหร่? ว่ามา” แม่หลินนำแผนแรกสำหรับจัดการกับปัญหาออกมา
“ฮ่าฮ่า!” ลั่วหานหัวเราะอย่างเย็นชา “คุณนายหลิน แม้ว่าเราจะไม่ใช่ครอบครัวที่ร่ำรวย แต่ยังไงเสี่ยวจื๋อก็เป็นถึงท่านประธานของ MBK และเป็นท่านประธานกรรมการในอนาคต MBK เป็นบริษัทเล็กๆ และไม่มีเงินมากนัก แต่คุณนายหลินอยากจะใช้เงินไล่พวกเรา เกรงว่าจะไม่ได้”
แม่เจ้าเอ้ย!
หลินซีเหวินกลืนน้ำลายของเธอ ไม่ใช่ครอบครัวที่ร่ำรวย? MBK เป็นบริษัทเล็กๆเหรอ? ไอดอลของฉัน คุณมาถึงจุดสุดยอดของความเจียมเนื้อเจียมตัวแล้ว!
หลงจื๋อที่อยู่ข้างๆนอกจากความเคารพ ก็เหลือเพียงความชื่นชมแล้ว
แม่หลินส่ายปาก
หลินเหว่ยเย่ก็ส่ายปากเช่นกัน
“ความหมายของคุณคือ เตรียมจะ……..”
ลั่วหานขัดจังหวะเธอ และเสนอแผนออกมาอย่างมั่นคง “สองวิธี วิธีแรกเจอกันที่ศาล จัดการผ่านช่องทางกฎหมาย การบังคับทำลายล้างดูเหมือนจะเพียงพอสำหรับคุณหนูหลินที่ต้องติดคุกเป็นเวลานานหลายปี อีกอย่าง ตระกูลหลินเป็นครอบครัวร่ำรวยขนาดใหญ่ เรื่องกลายเป็นเรื่องใหญ่ ชื่อเสียงของคุณหนูหลินในอนาคตก็………”
แม่หลินกัดฟัน “แบบที่สอง!”
ลั่วหานยิ้ม “แบบที่สองก็ยิ่งง่ายๆ คือคุณหนูหลินและเสี่ยวจื๋อแต่งงานกัน และต้องรับผิดชอบต่อเสี่ยวจื๋อ การสูญเสียในครั้งนี้ ก็ถือว่าพวกเรารับไป ด้วยรูปร่างหน้าตา ความสามารถ และทรัพยากรทางการเงินของน้องชายฉัน นับประสาอะไรกับคุณหนูหลิน แต่งงานกับเจ้าหญิงก็เพียงพออยู่แล้ว!”
เออ……ความถ่อมตัวตอนเมื่อกี้นี้ก็ไม่นับแล้วเหรอ? มันคือความเอาแต่ใจของการเปลี่ยน!
อย่างไรก็ตาม หลินซีเหวินและหลงจื๋อชอบมันมาก!
แม่หลินหน้าเกรียม! จนพูดไม่ออกสักคำเลย!
ลั่วหานรู้สึกว่าพละกำลังพอดีแล้ว และพูดอย่างอ่อนโยนว่า “คุณหลิน คุณกลับมาได้ทันเวลาพอดีเลย คุณคงได้ยินคำพูดที่เราคุยกันตอนเมื่อกี้หมดแล้วใช่ไหม?”
หลินเหว่ยเย่ยืนนิ่งอยู่ไม่ขยับ คิดว่าตัวเองซ่อนตัวอยู่อย่างดีแล้ว
ถูกจับได้แล้ว ทำได้เพียงเดินเข้าไปทักทาย “ได้ยินแล้ว”
ลั่วหานลุกขึ้น ริเริ่มที่จะยื่นมือออกไปและจับมือกับเขา “ได้ยินชื่อเสียงของคุณหลินมานานแล้ว ต้องขออภัยจริงๆ ที่พบคุณในฐานะนี้ในวันนี้ แต่เพราะว่าเรื่องมันมีสาเหตุที่จำเป็น หวังว่าคุณหลินคงจะเข้าใจ”
นอกจากการยิ้มแล้วหลินเหว่ยเย่ก็พูดได้เพียงว่าไม่เป็นไรไม่เป็นไร
ยื่นมือออกไปและไม่ตบคนที่ยิ้ม อีกอย่าง เขาตั้งใจที่จะทำให้ทั้งคู่ได้คบกันอยู่แล้ว
แม่หลินกัดฟันแน่นและยืนกรานในมุมมองตัวเอง “ฉันไม่เห็นด้วย!”
ลั่วหานก็ไม่ได้รีบร้อน “ไม่เป็นไร งั้นเราก็ไปพบกันที่ศาล ถ้าคุณนายหลินไม่อยากจะออกหน้าด้วยตนเอง สามารถหาทนายความออกมารับหน้าแทนก็ได้ แต่คุณหนูหลินต้องปรากฏตัวในศาล”
หลังจากพูดจบ ลั่วหานก็หยิบกระเป๋าที่อยู่บนโซฟาและกำลังจะจากไป
หลินซีเหวินร้องไห้โหยหวนและกล่าวว่า “คุณแม่! คุณแม่ ถ้าขึ้นศาลแล้วฉันก็จบแล้ว! ชื่อเสียงของฉัน! ในอนาคตฉันจะแต่งงานอย่างไร! ฉันจะต้องอยู่อย่างโดดเดี๋ยวไปตลอดทั้งชีวิตของฉันหรือ?”
หลินซีเหวินคร่ำครวญอยู่ครู่หนึ่ง ทำให้แม่หลินรู้สึกอารมณ์เสียมาก
หลินเหว่ยเย่อธิบายอย่างเหมาะสมด้วยคำพูดดั่งสายลมในฤดูใบไม้ผลิ พูดจนปากแฉะ และในที่สุดก็จบสภาพการณ์แข็งทื่อลงได้
หลังจากเกิดปัญหาแล้ว ทุกคนก็นั่งลงอย่างสงบสติ
แม่หลินถูกบังคับจนไปถึงที่สูงสุด และต้องยอมถอยก้าวให้ แต่หลักการของเธอยังคงไม่เปลี่ยน “หลงจื๋อ ฉันขอถามคุณว่า แม่เกิดของคุณเป็นอะไรไป? เพื่อให้คุณได้รับทรัพย์สินของตระกูลหลง ถึงกับต้องทำเรื่องสกปรกเช่นนั้นออกมา ลูกสาวของฉันไม่ต้องการแม่สามีแบบนี้อย่างแน่นอน!”
ลั่วหานหยุดพูด และถึงเวลาที่หลงจื๋อจะต้องแสดงแล้ว
หลงจื๋อพูดอย่างหนักแน่นว่า “คุณป้าโปรดมอบซีเหวินให้กับผมอย่างหมดห่วงได้เลย ผมสัญญาว่าจะไม่ปล่อยให้ซีเหวินต้องทุกข์ใจใดๆแม้แต่นิดเดียว สำหรับแม่เกิดของผม ผมก็โกรธในสิ่งที่เธอทำเช่นกัน แต่ในฐานะที่เป็นลูกชาย ผมไม่สามารถตัดพ่อแม่ได้เพราะความผิดพลาดของเธอเท่านั้น ผมจะค่อยๆเปลี่ยนเธอเอง โปรดให้เวลาผมหน่อย”
ช่วงคอแม่หลินยังคงแข็งทื่อแต่ก็ผงกคางเล็กน้อย
คำพูดนั้นก็พอมีเหตุผลอยู่บ้าง
หลงจื๋อพูดกับหลินเหว่ยเย่ว่า “คุณลุงหลิน ซีเหวินเป็นเหมือนไข่มุกล้ำค่าในฝ่ามือของท่าน และเป็นทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลหลินด้วย ตอนนี้ ถ้าท่านมอบไข่มุกล้ำค่านี้ให้ผม ผมจะปกป้องเธอเหมือนเป็นลูกตาของผมเองเลย! สำหรับสมบัติของตระกูลหลินนั้น ซีเหวินและฉันจะลงนามในข้อตกลงก่อนที่เราจะแต่งงานกัน และจะไม่แตะต้องเงินของตระกูลหลินแม้แต่สตางค์เดียวไปตลอดกาล”
คำพูดนี้เข้าถึงจุดลึกสุดของหัวใจหลินเหว่ยเย่ ความรักที่ผู้เป็นคุณพ่อให้แก่ลูกสาวนั้น มันมากกว่าคำว่าทรัพย์สินที่เรียกว่านั้น ความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาก็คือให้ลูกสาวมีความสุขอย่างแท้จริง และมีคนรักเธอ และปกป้องเธอ
หลินซีเหวินรู้สึกซึ้งกับคำพูดของหลงจื๋อจนน้ำตาท่วมขังอยู่ในขอบตา และดวงตาที่เปียกชื้นมองไปที่พ่อแม่ของเธอ “คุณพ่อคุณแม่ เราใช้วิธีนี้เพื่อขอให้พวกคุณยอมรับกับการที่เราคบกัน วิธีอาจไม่ได้ดีนัก แต่โปรดเชื่อใจลูกสาวของพวกคุณ IQ ของฉันได้รับการถ่ายทอดมาจากพวกคุณ วิสัยทัศน์ก็เช่นกัน ดังนั้นฉันจะมองคนไม่ผิดแน่นอน พวกคุณคอยรอดูเถอะ ฉันจะมีความสุขมากที่สุดให้พวกคุณเห็นอย่างแน่นอน!
