ตอนที่ 751 ชื่อของลูกเรา
ชั่วพริบตา ก็เข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว
หน้าหนาวของเมืองหลวงหนาวเย็นเป็นพิเศษ ทั้งฟ้าทั้งผืนเปลี่ยนเป็นสีเทาจางๆ ให้ความรู้สึกอึดอัด ตื่นขึ้นมาตอนเช้าก็เจอกับบรรยากาศเมฆมืดครึ้ม ดึงท้องฟ้าลงมาราวกับมันเหนือศีรษะ
ลั่วหานลุกนั่งเริ่มลำบากแล้ว ท้องกลมโตราวกับลูกฟุตบอล ทุกครั้งที่นอนลงหรือลุกนั่งล้วนต้องใช้พลังมหาศาล
หลงเซียวมือไวตาไว สองมือโอบประคองเอวเธอให้ลุกขึ้นมา นั่งลงที่ขอบเตียงและลูบหน้าท้องเธอเบาๆ “ทำไมไม่เรียกผม”
ขาทั้งสองข้างของลั่วหานบวมขึ้น ขนาดเท้าใหญ่ขึ้นมาสองไซต์ “ฉันต้องลุกขึ้นมาเอง ไม่งั้นตอนคลอดแล้วคงไม่มีกำลังมากกว่านี้”
คลอดลูกต้องใช้กำลังมากเป็นพิเศษ แถมยังต้องใช้ทักษะ ไม่งั้นคนทั่วไปจะทนได้เหรอ ตอนนี้นับวันยิ่งมีคนผ่าคลอดมากมาย เพราะพัฒนาการเด็กในครรภ์ดีมาก ทำให้ตัวโตมากตั้งแต่อยู่ท้องแม่
อีกทั้งคนสมัยนี้เปราะบาง ทนรับความเจ็บปวดจากการคลอดลูกไม่ไหว
หลงเซียวเคยค้นหาข้อมูล ดูจนหวาดผวา “ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราไปคลอดลูกที่ต่างประเทศ ผมจะเตรียมหมอที่ดีที่สุดให้ จะอยู่ข้างๆคุณ ถ้าไม่อยากคลอด ก็ผ่าคลอด ฝีมือการเย็บแผลของหมอคุณก็รู้ดี ไม่มีแผลเป็นแน่นอน”
ลั่วหานอาศัยแขนของเขาพยุงตัวยืนขึ้น “ไม่ได้ ฉันต้องคลอดธรรมชาติ ถ้าเด็กไม่ได้คลอดผ่านวิธีธรรมชาติภูมิคุ้มกันเขาจะต่ำ”
อีกอย่าง ถ้าผ้าคลอด ภายในสองปีก็อย่างหวังจะได้มีท้องที่สองเลย แต่เธอไม่อยากรอนานขนาดนั้น เธออยากรีบท้องคนที่สองโดยเร็ว
เธอหวังอยากมีทั้งลูกชายลูกสาว ให้ตระกูลมู่ได้แตกกิ่งก้านสาขา ถ้าหากเป็นไปได้ เธอไม่ปฏิเสธเลยที่จะมีลูกสามคน ยังไงก็เลี้ยงไหว ยังไงซะพวกเขาก็ชอบเด็ก
ดังนั้น เธอไม่ควรทำเรื่องท้องและการคลอดให้น่ากลัวเกินไป ถ้าเกิดทำให้หลงเซียวกลัว เขาคงไม่ยอมให้เธอท้องอีกเป็นแน่
หลงเซียวประคองลั่วหานไปห้องน้ำ ระหว่างทางไม่กล้าแม้แต่จะปล่อยมือ
จัดการธุระหลังตื่นนอนด้วยเวลาที่ยาวนานแล้ว ลั่วหานพยายามไล่หลงเซียวให้รีบไปทำงาน เธอได้ลาพักงานจากโรงพยาบาลมาอยู่บ้านรอคลอดแล้ว หลงเซียวแทบจะอยู่ติดบ้านเพื่อเฝ้าเธอแล้ว
“ผมจะอยู่บ้านเป็นเพื่อนคุณ” หลงเซียวย้ายคอมพิวเตอร์ออกมา เตรียมทำงานอยู่ที่บ้าน
ลั่วหานกุมขมับ “ท่านประธานคะ อาทิตย์ที่แล้วคุณทำงานแค่วันเดียว แล้วยังกลับมาตั้งแต่บ่ายสาม ฉันที่เป็นเจ้านายไม่ค่อยวางใจคุณเลยค่ะ ถ้าคุณยังไม่ไปทำงานอีก ฉันจะยึดอำนาจคุณคืนนะ จะลองไหมคะ”
หลงเซียวจับคางเธอแล้วจูบเบาๆอย่างสิ้นอำนาจ “ได้ครับ ผมจะเข้าบริษัท มีอะไรโทรหาผมได้ตลอดเลยนะ หมอซุนก็มาได้ตลอดเวลาเหมือนกัน ยังมีอีก อยากได้อะไรให้แม่บ้านไปหยิบให้ คุณก็นอนอ่านหนังสือไป”
ช่างเถอะ แบบนั้นไม่กลายเป็นหมูสิแปลก
“ได้ค่ะ ทราบแล้วค่ะ ไปเถอะค่ะ”
ลั่วหานหยิบผ้าพันคอไหมพรมขนแกะออกมาจากราว พันคอให้เขาด้วยตัวเอง จากนั้นจูบปลายคางเขาค่อยปล่อยเขาไป
เห็นได้ชัดว่าไม่อยากไปเหมือนกัน
ความเป็นจริง หลงเซียวต้องเข้าบริษัทบ้างสักครั้งแล้ว
ช่วงนี้มีเรื่องมากมายต้องจัดการ เขาต้องจัดการให้มันเรียบร้อยในคราวเดียว
จี้ตงหมิงและแอนดี้เห็นว่าเจ้านายอยู่ๆก็โผล่มาที่บริษัท รีบวิ่งแข่งการเข้ามาหา ในมือแต่ละคนกอดเอกสารมากมายเอาไว้ กลัวว่าเจ้านายจะรีบออกไปกะทันหันอีก
ตั้งแต่ถึงช่วงใกล้คลอดของนายหญิง พวกเขาแต่ละคนต่างก็คึกมาก เจ้านายยังตื่นเต้นมาก ตื่นเต้นจนอารมณ์และตารางงานเกือบจะเหมือนกึ่งเกษียณเข้าไปทุกที น่ากลัวมากจริงๆ
“ท่านประธานคะ รายงานข้อเสนอแนะของโครงการเมืองเจียงเฉิงอยู่ตรงนี้แล้วนะคะ สะสมมาเกือบจะครึ่งเดือนแล้ว คุณลองดูหน่อยนะคะ” แอนดี้ส่องกองเอกสารมากมายยื่นให้เขา
ในมือของจี้ตงหมิงอุ้มกองเอกสารมากกว่าเธอหลายเท่า แต่ก็ต้องยอมหลักการภรรยามาก่อน เขายินดีที่จะยืนรออยู่ข้างๆ
หลงเซียวพยักหน้า “วางไว้ก่อน เดี๋ยวผมดูเสร็จแล้วจะบอกคุณนะ”
เมื่อพูดจบ หลงเซียวเหลือบไปเห็นแหวนบนนิ้วนางข้างซ้ายของเธอ จากนั้นจึงหันไปมองจี้ตงหมิง สายตายาวไกลของเขาส่งสายตาชื่นชมไปให้
ดูเหมือนว่าช่วงนี้ทุกคนจะไม่ว่างกัน การงานความรักล้วนก้าวหน้า
แอนดี้บอก “อีกอย่าง บริษัทเสิ่นซื่อส่งจดหมายมาเรียนเชิญให้คุณเข้าร่วมงานเลี้ยงของบริษัทติดต่อกันถึงสองครั้ง คุณจะไปไหมคะ”
หลงเซียวบอกออกมาตรงๆ “คำเชิญจากบริษัทเสิ่นซื่อมาให้ปฏิเสธไปเลย ไม่ต้องรายงานผม”
“รับทราบค่ะ” แอนดี้ชอบคำสั่งมีอำนาจแบบนี้ของเจ้านายมาก
จี้ตงหมิงเบ้ปาก “แอนดี้ เสร็จแล้วใช่ไหม”
“เกือบแล้ว ผู้ช่วยจี้เชิญค่ะ”
หลงเซียวหัวเราะออกมา “แอนดี้ คุณออกไปก่อนเถอะ”
ครั้งนี้จี้ตงหมิงค่อยส่งเอกสารทั้งหมดให้เขา “เจ้านาย มีไม่กี่เรื่องต้องบอกกับคุณ”
หลงเซียวยกถ้วยกาแฟขึ้น “พูดมาสิ”
จี้ตงหมิงนั่งลงตรงหน้าเขา รายงานทีละเรื่อง “เกิดเรื่องกับฟางหลิงหยู้แล้ว เสิ่นเหลียวได้ฟังความคิดเห็นของเธอ เมื่อพ่ายแพ้อึนเคอเรื่องการแย่งที่ตรงบินหูผืนนั้น เสิ่นเหลียวเอาความโกรธไปลงที่ฟางหลิงหยู้ ตัดมือข้างหนึ่งของฟางหลิงหยู้ อีกทั้งยังทำให้ขาเธอใช้การไม่ได้ ฉู่ซีหรานอ้อนวอนแทนแม่ของเธอ ก็ถูกทำร้ายเหมือนกัน”
มุมปากของหลงเซียวยกยิ้มร้ายกาจ “แล้วยังไง”
“จากนั้น เรื่องก็ยังไม่จบ ฟางหลิงหยู้คิดจะหนี โดนคนของเสิ่นเหลียวจับได้ ไม่รู้เอายาอะไรให้เธอดื่ม จนเธอไม่มีสติ ราวกับคนบ้า เห็นบอกว่าถูกขังไว้ห้องใต้ดินของตระกูลเสิ่น น่าสังเวชมากครับ”
น่าสังเวชหรอ
หลงเซียวไม่ใส่ใจ ถ้านับสิ่งที่ฟางหลิงหยู้ทำกับลั่วหานแล้ว สิ่งที่เธอได้รับนั้นไม่นับว่าเสียเปรียบ
“เรื่องที่สอง”
หลงเซียวไม่ได้ใส่ใจกับบทสรุปของฟางหลิงหยู้เท่าไหร่นัก การมีอยู่ของผู้หญิงคนนี้นั้นขวางหูขวางตา เขาและลั่วหานให้โอกาสเธอไม่รู้กี่ครั้งแล้ว แต่ก็มีบางคนที่ไม่รู้ที่ต่ำที่สูง ตงหมิงบอก “ตารางการทำงานของคุณผู้หญิงที่อังกฤษจบลงด้วยดีครับ ไม่มีเหตุอะไร แต่ว่า อาหย่งบอกว่าตอนที่คุณผู้หญิงอยู่ที่บริษัทมีคนคิดลงมือทำร้ายสองครั้งครับ ระหว่างนั้นมีคนเข้ามาขัดขวาง รวดเร็วมาก ท่าทางคล่องแคล่วว่องไว จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้เลยว่าเป็นใคร ผมสงสัยว่าจะเป็นบอดี้การ์ดที่คุณผู้หญิงจ้างมาครับ”
“คุณผู้หญิงจ้างมาเหรอ” หลงเซียวถามกลับ แต่ก็ไม่มีข่าวของอีกฝ่ายเลย
“ผมคิดว่าใช่ครับ ไม่งั้นใครจะส่งคนมาอารักขาเธอ คุณผู้หญิงเองก็น่าจะรู้ครับว่าจะเกิดอันตรายขึ้น” จี้ตงหมิงไม่กล้าตัดสิน ยังไงซะเขาก็ได้ลองหลายวิธี
“ต่อ” หลงเซียวเปิดคอมพิวเตอร์ ค้นหาคำที่เกี่ยวข้อง หน้าจอแสดงผลมากมาย
“หลังจากที่คุณผู้หญิงกลับโรงพยาบาล หลงถิงไปหาเธอ”จี้ตงหมิงเสียงเบา
หลงเซียวพยักหน้า “อืม”
จี้ตงหมิงเห็นว่าเขายังนิ่ง หัวใจที่แขวนอยู่วางใจลงเล็กน้อย “ให้คุณผู้หญิงกลับบ้าน”
หลงเซียวจิบกาแฟไปหนึ่งอึก “อืม”
ห๊ะ ยังนิ่งเหรอ เจ้านายไม่เป็นไรใช่ไหม
จี้ตงหมิงกระแอม “คุณผู้หญิงก็ยอม”
“ห๊ะ” ครั้งนี้ ในที่สุดปฏิกิริยาของหลงเซียวก็ไม่นิ่งแล้ว ดวงตาคมลึกราวกับน้ำทะเลของเขามีความประหลาดใจ “เมื่อไหร่”
“เมื่อวานครับ หลงถิงไปอีกครั้งหนึ่ง คุณผู้หญิงก็ยอมแล้ว” จี้ตงหมิงกลัวจริงๆว่าเจ้านายจะโกรธจนสาดกาแฟใส่หน้าเขา
นิ้วมือของหลงเซียวจับถ้วยกาแฟเอาไว้แน่น “ผมรู้แล้ว”
ถ้าพูดแบบนี้ แสดงว่าแม่เขาต้องค้นพบอะไรใหม่ๆที่ลอนดอนแน่
จี้ตงหมิงรายงานจบ รอยยิ้มโง่ๆปรากฏขึ้น ส่งรายงานห้างไว้บนสุด “เจ้านายครับปรับปรุงซ่อมแซมไปได้พอประมาณแล้ว เพียงแต่ ชื่อของห้างคุณจะตั้งยังไงครับ”
นิ้วเรียวยาวของหลงเซียวเคาะลงบนเอกสาร “Angel เมืองแห่งนางฟ้า”
ลูกของเขา เป็นนางฟ้าของเขาและลั่วลั่ว เขาใช้ความรักตั้งชื่อเพื่อเป็นของขวัญให้ลูกของเขา แน่นอนว่าต้องตั้งชื่อว่าangel แน่นอนว่าชื่อนี้จะเป็นชื่อภาษาอังกฤษของลูกสาวเขา
จี้ตงหมิงชื่นชม “นางฟ้า ได้ครับได้ ผมถอดป้ายเดิมของบริษัทโม่ซื่อออกแล้ว ต้องรอฝ่ายออกแบบ…….”
“เดี๋ยวก่อน” หลงเซียวเอ่ยขัดจี้ตงหมิง ส่งข้อความหาลั่วหาน
“ที่รัก เขียนคำว่า angelลงบนกระดาษให้หน่อย”
ลั่วหานงงไปชั่วครู่ แต่ไม่ได้ถามอะไรมาก จากนั้นเขียนคำศัพท์ภาษาอังกฤษตัวเขียนลงบนหนังสือแม่และเด็ก จากนั้นถ่ายส่งให้หลงเซียว
หลงเซียวส่งต่อรูปภาพในโทรศัพท์ให้จี้ตงหมิง “logoก็ทำตามนี้แล้วกัน ไม่ต้องหาคนออกแบบ”
นี่…..ง่ายเกินไปหรือเปล่า……ไม่สิ มีเอกลักษณ์ที่สุดเลย ที่แท้ ที่บ้านมีอำนาจขนาดนี้นี่เอง เพียงแค่นายหญิงเขียนง่ายๆก็สามารถตั้งเป็นชื่อร้านที่ยิ่งใหญ่ในอนาคตได้
นับถือ นับถือ
เมื่อลั่วหานส่งข้อความเสร็จแล้ว คิดแล้วก็ยังไม่เข้าใจ “ทำไมคะ มีเรื่องพิเศษอะไรหรือเปล่า”
หลงเซียวพิงพนักเก้าอี้ มองออกไปนอกหน้าต่าง “ชื่อภาษาอังกฤษของลูกสาว หม่ามี๊เขียนสวยมาก”
ชื่อภาษาอังกฤษหรอ ยังไม่มีชื่อภาษาจีนเลยนะ
หลงเซียวเอ่ยเสริมขึ้นมาหนึ่งประโยค “ผมรับผิดชอบชื่อภาษาอังกฤษของลูก ชื่อภาษาจีนให้คุณตั้ง”
ลั่วหานหัวเราะเบาๆ “ได้สิ อานจี๋เอ๋อ”
นี่…มู่อานจี๋เอ๋อเหรอ คุณภรรยาจะง่ายเกินไปหรือเปล่า
“ล้อคุณเล่นน่ะ ชื่อของลูกสาวให้หม่ามี๊เป็นคนตั้ง” ลั่วหานส่งข้อความเสร็จ หันไปคุยกับหน้าท้องโต “angel พ่อของหนูตั้งชื่อให้หนูแล้ว ชอบไหมคะ”
ลูกน้อยในท้องคล้ายกับกำลังยืดเส้นยืดสาย ดิ้นขึ้นมาทันใด
ลั่วหานรีบกดบันทึกเสียง “ที่รักคะ ลูกสาวเราชอบชื่อนี้มากเลย เมื่อสักครู่เธอดิ้นด้วย คุณนี่รู้ใจเธอจังเลย”
ฝั่งหลงเซียวเริ่มนั่งไม่ติดแล้ว เขาพึ่งจะมาทำงาน ลูกสาวที่รักก็ทำตัวน่ารักแล้ว จะให้เขานั่งทำงานอย่างสงบได้ยังไงกัน
หลงเซียวเองก็ส่งข้อความเสียงมา “angel พ่อรักหนูนะคะ เชื่อฟังแม่หน่อยนะคะ เดี๋ยวพ่อกลับบ้านไปร้องเพลงให้ฟัง”
ลั่วหานเกือบจะหัวเราะออกมา ไม่พูดประโยคสุดท้ายยังดีซะกว่า
“คุณนายคะ ด้านนอกแสงแดดออกแล้ว จะออกไปเดินเล่นหน่อยไหมคะ”
ครูเนอสเซอรี่ป้าหลันที่จ้างมาดูแลจะไปออกกำลังกายกลางแจ้งกับลั่วหานทุกวัน ป้าหลันเป็นครูเนอสเซอรี่ที่หลงเซียวเลือกมาจากคนนับพัน ตอนนี้เริ่มดูแลลั่วหาน เด็กจะได้คุ้นเคยกับคนรอบข้าง เมื่อคลอดแล้วจะได้ไม่ต่อต้านหรือปฏิเสธเธอ
ลั่วหานเชื่อมั่นในทฤษฎีเลี้ยงเด็กของหลงเซียว
“เอาสิคะ ออกไปเดินเล่นกันค่ะ”
ลั่วหานวางโทรศัพท์ลง เดินตามป้าหลันออกไป
โทรศัพท์บนโซฟาสั่นขึ้นหนึ่งครั้ง ข้อความหนึ่งปรากฏขึ้นบนหน้าจอ
“คุณหมอแอนน่า เรื่องที่คุณให้ผมจัดการเรียบร้อยแล้วนะ การตรวจอีกครั้งของผมล่ะ เมื่อไหร่คุณจะมา ถ้ายังไม่มา ผมจะไปเชิญคุณนะ”
——
MBK ห้องทำงานท่านประธานชั้นสูงสุด
โทรศัพท์บนโต๊ะของหลงถิงดังขึ้น
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา “ฮัลโหล”
“พี่หลง ผมเอง”
หัวคิ้วขมวดขึ้นทันใด วางโทรศัพท์ลง โบกมือบอกให้พนักงานออกไปก่อน
รอจนประตูปิดลง เขาค่อยยกโทรศัพท์ขึ้นอีกครั้ง “มาโทรอะไรเวลานี้”
เหลียงหยู้คุนโวยวายอยู่สักพัก จากนั้นบอก “พี่หลง ครั้งก่อนหลงเซียวไอ้เด็กเวรนั่นปล้นเอาของของผมไปที่มาเก๊า ทำจนผมกลับเข้าสู่ลู่ทางเดิมไม่ได้เลย นี่ก็จะปีใหม่แล้ว พี่น้องเราก็ต้องได้รับเงินปีใหม่นะ ผมไม่มีลู่ทางเลย คงไม่เหมาะสมมั้ง”
หลงถิงพูดด้วยความเสียงเย็น “เงินที่ฉันให้แกไปล่ะ”
“เฮ้ พี่ชายของฉัน สิ่งที่ผมต้องการไม่ใช่เงิน แต่เป็นเงินทำเงิน ผมต้องเปิดช่องทางทางใต้ พี่ใหญ่ ให้ผมใช้ท่าเรือMBKเถอะ”
“ไม่ได้ ท่าเรือของMBKถูกควบคุม ศุลกากรตรวจเข้มงวด ของพวกนั้นของนายคงไม่ได้ขึ้นฝั่ง” ใบหน้าของหลงเซียวเขียวขึ้น
เหลียงหยู้คุนยิ้มเยาะ “พี่ใหญ่ พี่กลัวหลงเซียวแล้วหรือเปล่า ทำไมถึงได้ขี้ขลาดขนาดนี้ล่ะ แต่ก่อนพี่ไม่ได้เป็นเต่าหดหัวขนาดนี้ ผมยืมท่าเรือของMBKเพื่อจะให้ไก่ออกไข่ กำไรให้พี่สามสิบเปอร์เซ็นต์ เป็นยังไง”
หลงถิงจ้องมอง ดวงตาทะมึนเยือกเย็นราวหิมะ “ลืมบทเรียนครั้งที่แล้วเร็วขนาดนั้นเลยเหรอ กล้าลงมือในจีน ถึงตำรวจไม่ทำงาน หลงเซียวเองก็ไม่ปล่อยแกแน่”
เหลียงหยู้คุนหัวเราะอย่างงไม่อาย “พี่ใหญ่ หลงเซียวเป็นศัตรูคนเดียวกันของเรา พี่เพื่อชื่อเสียง ผมเพื่อผลประโยชน์ เราร่วมมือกัน ยังกลัวจะกำจัดเด็กไม้สิ้นกลิ่นน้ำนมคนหนึ่งได้อีกเหรอ”
หลงถิงกลับหัวเราะหยัน “อาคุน แกนี่มันแผลหายแล้วลืมความเจ็บปวดจริงๆ ถ้าแกแตะต้องหลงเซียวอีกครั้ง สิ่งที่จะสูญเสียคงไม่ใช่แค่ของ ชีวิตของแกก็คงต้องให้เขา เอาล่ะ ฉันกำลังยุ่ง วางแล้วนะ”
เมื่อวางสาย เหลียงหยู้คุนดูดบุหรี่เต็มแรงหนึ่งเฮือก พูดกับลูกน้องที่ก้มหน้าอยู่ข้างๆ “หลงถิงกับหลงเซียวนี่ไม่ใช่ของดีอะไรเลยจริงๆ แต่ละคนไม่เห็นกระต่ายไม่ปล่อยเหยี่ยว（ไม่ลงมือเมื่อไม่เห็นเป้าหมายที่ชัดเจน）ฉันรอต่อไปไม่ได้แล้ว”
