ตอนที่ 760 ของขวัญมอบให้ลูกสาวที่รัก
สนามบินนานาชาติเมืองหลวง
หลงเซียวนั่งอยู่ที่ห้องโถงรอวีไอพี จี้ตงหมิง จางหย่งนั่งอยู่ตรงข้ามเขา บรรยากาศในห้องเคร่งเครียด อากาศหนาแน่น
หลงเซียวดูเอกสารบนไอแพดเสร็จแล้ว เสียงทุ้มต่ำท่ามกลางหิมะเย็น “สินค้าล็อตนี้ของเหลียงหยู้คุนติดอยู่ที่ยุโรป เหอะ ไม่คิดว่าจะกล้าใช้ชื่อของฉัน”
จี้ตงหมิงและจางหย่งมองหน้ากัน ทั้งสองไม่กล้าพูดอะไรมาก คำพูดประโยคนี้ของเจ้านายออกมา แม้แต่หายใจ เขายังไม่กล้าเสียงดัง
จางหย่งอยากกินลูกกวาด ให้ตัวเองสงบลงบ้าง แต่ก็…ไม่กล้า
จี้ตงหมิงเอ่ยเสียงเบา “ตำรวจฝั่งออสเตรเลียส่งข่าวมาให้คุณ เกรงว่าเรื่องนี้จะจัดการไม่ใช่ง่ายๆเลย ยังไงก็ไม่ใช่จีน”
นิ้วมือเรียวของหลงเซียวกดปิดหน้าจอไอแพด “ไม่ง่าย ก็ต้องทำ”
จี้ตงหมิงถาม “เจ้านายครับ อีกครึ่งชั่วโมงเครื่องจะออก ผมไปโทรศัพท์หน่อยได้ไหมครับ”
หลงเซียวพยักหน้า จางหย่งเองก็รีบออกไป แม้จะไม่จำเป็นต้องโทรศัพท์ แต่เขาเครียดจนฉี่จะราดอยู่แล้ว
จี้ตงหมิงเดินออกมา มาอยู่ในที่เงียบๆ ต่อสายไปยังเบอร์โทรศัพท์ของแอนดี้ แอนดี้กำลังประชุม มองเห็นสายจากจี้ตงหมิง จึงตัดไป
เฮ้ย
จี้ตงหมิงหดหู่ คุณภรรยา เวลาสำคัญ คุณจะปล่อยผมทิ้งแบบนี้สิ
“ที่รัก เรื่องด่วน โทรกลับด้วย” จี้ตงหมิงส่งข้อความหาเธอ
แอนดี้จึงต้องสั่งพักการประชุม “ทางที่ดีให้คุณมีเรื่องด่วนนะ ตอนนี้ฉันกำลังคุยกับวิศวกรเรื่องของเมืองเจียงเฉิง ตู้หลิงเซวียนไม่ใช่หลอดไฟประหยัดน้ำมัน คุณรีบพูดมา”
จี้ตงหมิงรู้สึกหนักใจ “ผมจะไปออสเตรเลียกับเจ้านาย เกิดเรื่องนิดหน่อย บางทีอาจจะไม่กี่วันถึงจะได้กลับ”
หรืออาจจะ…ไม่ได้กลับเลย
แอนดี้ดูเวลา มุ่ยปาก “เมื่อเช้าก่อนออกไปก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอ มีเรื่องอื่นอีกหรือเปล่า”
จี้ตงหมิงหนาวเหน็บอยู่ในใจ “เอ่อ คุณอยากได้อะไรใช้บัตรผม รหัสคือวันเกิดของคุณ” บอกรหัสบัตรกับเธอ เผื่อว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง…ถุ้ย!
แอนดี้กระแอมไอ “ได้ได้ ยังมีอะไรอีกไหม ทางนี้กำลังรีบนะ เจียงเฉิงกำลังรอคำตอบจากเรา คุณรู้หรือเปล่าว่าโครงการของเมืองเจียงเฉิงมีแมลงเม่ากี่ตัวไหม ตอนนี้ฉันกดดันมาก เข้าใจไหม”
“เข้าใจครับ งั้น คุณไปประชุมต่อเถอะ เดี๋ยวผมต้องขึ้นเครื่องแล้ว ถึงแล้วจะบอกคุณนะ” จี้ตงหมิงรอแอนดี้ตอบ ทว่าได้ยินเสียงคนตะโกน “ประธานไป๋ เมืองเจียงเฉิงโทรมาแล้ว รบกวนคุณรับสายด้วยครับ”
“ค่ะ ฉันรู้แล้ว…อาหมิง ฉันต้องวางแล้วนะ รีบมากจริงๆ”
จี้ตงหมิงมองสายที่ถูกตัดไป พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ
จางหย่งเดินออกมาจากห้องน้ำ ในปากมีอมยิ้มหนึ่งอัน เห็นท่าทางเหม่อลอยของจี้ตงหมิง ยื่นมือไปไหล่คอเขาเอาไว้
“เป็นอะไร ทะเลาะกับแอนดี้เหรอ”
จี้ตงหมิงยกโทรศัพท์ขึ้น “ทะเลาะก็ดีสิ ขนาดเวลาทะเลาะก็ยังไม่มีเลย ไอ้ตู้หลิงเซวียนนี่ แม่ง…หลังกลับจากจัดการของที่ออสเตรเลีย ฉันจะมาคิดบัญชีกับมัน”
จางหย่งแลบลิ้น “ตู้หลิงเซวียนคนนี้น้ำลึกมาก จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆคนแบบนี้…น่ากลัวที่สุด”
“พูดมาก กินๆไป เช้าเย็นกินแต่น้ำตาลความดันสูง”
จางหย่งโวยวาย “โกรธก็โกรธสิ อย่ามาลงที่ร่างกายฉัน เชอะ ผู้ชายมีความรัก บ้า”
เอ่อ…มองเห็นเจ้านายที่ออกจากโถง จางหย่งคิด ผู้ชายหย่าร้าง…น่าจะป่วยหนักกว่า
เครื่องออกแล้ว หมอกสีขาววาดเส้นทั่วท้องฟ้า
——
ช่วงสาย ลั่วหานเล่นโยคะเสร็จแล้ว อาบน้ำร้อนสดชื่นเรียบร้อย
โทรศัพท์พลันดังขึ้น
เป็นเบอร์แปลก ไม่มีตำแหน่ง
“ใครคะ”
ได้ยินเสียงผู้ชายหัวเราะมาจากปลายสายก่อน จากนั้นค่อยมีเสียงตามมา “แอนน่า ของขวัญของผมคุณได้รับแล้วหรือยัง”
เฮ้ย
ไม่คิดว่าจะเป็นเขา
“ของขวัญอะไรคะ” ลั่วหานกลัวจริงๆว่าเขาจะส่งอะไรแปลกประหลาดมา ยังไงครั้งก่อนที่เธอช่วยชีวิตเขา เขาก็ส่งเสือดาวมาให้
เนี่ย ความแปลกนี้ไม่ใช่ธรรมดาเลย
เจมส์หัวเราะแล้วบอก “แน่นอนว่าต้องเป็นสิ่งที่คุณชอบอยู่แล้ว คุณตั้งครรภ์ คงจะเหงา ดังนั้นผมเลยส่งอะไรเล็กๆน้อยๆไปให้คุณคลายเครียด น่าจะไปถึงบ้านคุณแล้ว”
ลั่วหานยังไม่ทันได้ถามว่าทำไมเขารู้จักบ้านของเธอ ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของอาเซียงและเสี่ยวหลินวิ่งมาจากสวนของคฤหาสน์ ทั้งสองหอบหายใจจนสติสตังแทบไม่เหลือ “คุณหญิงคะ ข้างนอก…ข้างนอกมี…มี…”
ลั่วหานขมวดคิ้ว “เจ้าชายเจมส์ คุณส่งอะไรมาให้ฉันคะ”
เจมส์อ้อนไร้เดียงสา “ของขวัญไงครับ น่ารักมาก”
ให้ตายสิ
ลั่วหานตัดสาย เดินไปที่ประตูมองเห็นกรงใหญ่วางอยู่ ด้านในมีสิงโตแอฟริกาตัวใหญ่คนเงาแวววาว กำลังมองรอบด้านด้วยความโกรธและมองมาที่เธอ
แม่ง
ครั้งที่แล้วเป็นเสือดาว ครั้งนี้เป็นสิงโต คุณจะส่งมาทั้งสวนสัตว์เลยรึไงนะ
ประหลาด
ติ๊ง
โทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง
เจมส์ “แอนน่า สิงโตเป็นเจ้าแห่งป่า ปกป้องคุณแทนผมได้ นี่เป็นสิงโตถูกฝึกแล้วเชื่องมาก มันรู้จักคุณ ฝึกมาตั้งแต่เกิดแล้ว ตอนนี้มันสองขวบแล้ว มอบเป็นของขวัญให้ผู้หญิงตัวน้อยของผม เติบโตไปพร้อมกับหญิงสาวตัวน้อยๆ”
ลั่วหานคับแค้นใจ ของขวัญบ้าอะไร อยากให้ลูกเธอตกใจร้องไห้หรือยังไง
สาวใช้และพ่อบ้านต่างพากันตกใจก้าวถอยหลัง ไม่กล้าเดินเข้าไปใกล้แม้เพียงครึ่งก้าว แม้จะมีกรงกั้นเอาไว้ แต่อยู่ๆก็มีสัตว์ร้ายกินเนื้ออันตรายมาอยู่ในสวน ช่างน่ากลัวเป็นที่สุด
ลั่วหานบอก “ลุงหวัง ให้สวนสัตว์… โทรศัพท์”
ข้อความจากเจมส์ถูกส่งมาอีก “แอนน่า ของขวัญต้องเก็บไว้ข้างกายนะ ถ้าแอบส่งออกไป ผมคงเสียใจมาก ถ้าผมเสียใจ คงไม่ดีต่อหัวใจ หัวใจไม่ดี ผมต้องไปให้คุณตรวจที่จีนนะ”
ไอ้ คุณ ชาย
พ่อบ้านถาม “คุณหญิงครับ ต้องติดต่อเจ้าหน้าที่เลี้ยงของสวนสัตว์ไหมครับ”
ลั่วหานกุมศีรษะ “ไม่ต้องหรอก เอาไว้ที่นี่ก่อน คงจะไม่ทำร้ายใคร ไม่ต้องแตะต้องมันก็พอ”
ติ๊ง
ข้อความที่สามของเจมส์ “แอนน่า สิงโตเป็นสัตว์ตระกูลแมว พวกมันสามัคคีและรักกันเหมือนครอบครัว อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เล็ก สามัคคีและมีความสุข มีสายสัมพันธ์แน่นแฟ้น เพียงแต่น่าสงสาร พ่อแม่ของสิงโตตัวนี้ถูกนายพรานฆ่าตายแล้ว”
ลั่วหาน “…”
แม้สิงโตจะแข็งแกร่งและกล้าหาญ แต่พวกมันแต่พวกมันก็ยังมีความสง่างามของการเป็นเจ้าป่า สิงโตเมื่อคลอดใหม่ๆเพราะมันเหมือนแมวดังนั้นจึงน่ารักมาก สิงโตตัวนี้ยังไม่โต คล้ายกับซิมบ้าในเดอะไลอ้อนคิงเมื่อโตขึ้น
ซิมบ้า?
ลั่วหานเรียกสติกลับมา สำรวจสิงโต “อย่างน้อยก็ต้องมีชื่อสินะ”
ติ๊ง
เป็นข้อความจากเจมส์อีกครั้ง “แอนน่า มันชื่อฟู้กุ้ย เพราะหรือเปล่า ผมรู้อยู่แล้วว่าคุณต้องชอบ”
ห๊ะ
ฟู้กุ้ย? สิงโตชื่อฟู้กุ้ย ให้ตายเถอะ
“ภาษาจีนของผมแย่มาก เลยถามคนอื่นว่าคนจีนชอบชื่อไหน เขาบอกว่า คนจีนชอบฟู้กุ้ย ฟาฉาย ฉางโซ้ว ดังนั้น…”
ดังนั้นคุณเลย.. ให้ตายเถอะ
ลั่วหานวางโทรศัพท์ ลองเรียกมันดู “Hello ฟู้กุ้ย”
สิงโตมองมาที่เธอจริงๆด้วย ดวงตาโตอบอุ่นขึ้นมาก”
“ว้าว”
อาเซียงและเสี่ยวหลินเห็นดังนั้น จึงลองเรียกบ้าง “ฟู้กุ้ย，ฟู้กุ้ย”
สิงโตนอนลงที่พื้น เชื่องราวกับแมวตัวใหญ่ ใช้ดวงตาใสซื่อมองเจ้าของใหม่ของมัน
“ว้าว เชื่องจังเลย คุณหญิงคะ มันฟังออกจริงๆด้วย”
“คุณหญิงคะ ใครส่งมาให้เหรอคะ คุณชายซื้อมาหรือเปล่าคะ”
ลั่วหานหัวร้อน “ไม่ใช่หรอก คนรวยแปลกประหลาดคนหนึ่งส่งมาให้น่ะ ให้ที่ห้องครัวเอาเนื้อมาให้มันหน่อย บ้าไปแล้ว เอาสิ่งนี้ไว้ในบ้าน ป้องกันโจรขโมยได้จริงเหรอ”
นับจากนั้น ฟู้กุ้ยก็อยู่ในคฤหาสน์ ค่อยๆเติบโต กลายเป็นสัตว์เลี้ยงของลูกสาวที่รัก
——
หลังจากเครื่องบินไปสิบกว่าชั่วโมง หลงเซียวมาถึงสนามบินนานาชาติประเทศซิดนีย์อย่างปลอดภัย
เปลี่ยนชุดมาสวมชุดฤดูร้อนแทนของท้องถิ่น หลงเซียวยับเนกไท สาวเท้ายาวเดินออกจากสนามบิน
จางหย่งแบกเป้ สูดอากาศเข้าลึก “เจ้านายครับ สภาพแวดล้อมที่นี่ไม่เลวเลย”
จี้ตงหมิงบอก “ใช่ไม่เลว แหล่งน้ำงดงาม อากาศชื้น เหมาะสมที่จะฝังกระดูก”
“เฮ้อ คุยกันไม่ได้จริงๆ”
ตรงหน้า คนของเหลียงหยู้คุนรออยู่ก่อนแล้ว มองเห็นหลงเซียวออกมา ชายชุดก็เข้าไปหา “คุณหลง เชิญขึ้นรถครับ”
หลงเซียวหัวเราะเสียงเย็น “คุณเหลียงรอบคอบจังเลยนะ แต่ไม่ต้องขึ้นรถหรอก เดี๋ยวฉันจะไปศุลกากรเอง”
จี้ตงหมิงและจางหย่งคอยคุ้มกันอยู่คนละฝั่ง ทั้งสองทิ้งระยะห่างจากชายชุดดำ เปิดทางให้ มายบัคสีดำวิ่งมาจอดตรงหน้า
“เจ้านาย เชิญครับ”
หลงเซียวพยักหน้า ก่อนขึ้นรถบอกกับชายชุดดำ “บอกเจ้านายของพวกแก อยากให้ฉันเป็นแพะ ต้องเตรียมตัวมาครึ่งชีวิต”
ปึง
คนขับรถปิดประตูรถ รถของหลงเซียววิ่งออกไป
จี้ตงหมิงนั่งอยู่ข้างคนขับ จางหย่งขับรถ
จางหย่งบอก “เจ้านายครับ หัวหน้าหน่วยตรวจศุลกากรเคยให้เราคุยแล้ว แต่ว่าของล็อตนี้ใหญ่มาก เกรงว่าจะไกล่เกลี่ยไม่ได้ง่ายๆ”
หลงเซียวลูบแหวนที่นิ้วนาง หัวใจสงบลงอย่างประหลาด “เขาว่ายังไง”
จางหย่งบอก “ข้อหาลักลอบ ลงโทษสถานเบาคือจ่ายค่าปรับ สถานหนักคือจำคุก หนักไปกว่านั้นคือประหารครับ จากของล็อตนี้แล้ว โดยพื้นฐานคือไร้กำหนด”
จี้ตงหมิงกัดฟัน “แม่ง เหลียงหยู้คุน เลวจริงๆ ไม่ร่วมมือกับมัน มันก็มาโจมตีเรา เชี่ย”
มาถึงศุลกากร มายบัคหยุดลงที่ใต้ตึก หลงเซียวกลัดกระดุมชุดสูท ก้าวลงจากรถ
จี้ตงหมิงบอก “เจ้านายครับ เด็กๆได้ตรวจของในศุลกากรแล้ว ทั้งหมดถูกเก็บเอาไว้โกดังที่ท่าเรือครับ ยึดพื้นที่โกดังไปกว่าสองร้อยตารางเมตร เป็นสินค้าส่วนตัวทั้งหมดครับ”
หลงเซียวพยักหน้า “อืม”
ทั้งสามก้าวขึ้นบันได แสงแดดแรงของออสเตรเลียทำให้กระดุมข้อมือสีดำเม็ดหนึ่งของหลงเซียวสะท้อนแพรวพราวแย่งตา
ตำรวจศุลกากรร่างสูงชาวออสเตรเลียยืนขวางอยู่ตรงหน้าประตู เอ่ยภาษาอังกฤษสำเนียงออสเตรเลีย “คุณหลง คุณเข้าไปได้คนเดียวครับ”
หลงเซียวส่งสัญญาณบอกให้จางหย่งและจี้ตงหมิงรออยู่ด้านนอก ตัวเองเดินผ่านประตูกระจกเข้าไป
จี้ตงหมิงและจางหย่งถูกกันเอาไว้ด้านนอก ทั้งสองร้อนรุ่มยิ่งกว่าแดดตอนกลางวันที่ร้อนระอุอีก
“เฮ้ย ไอ้หนูตายเหลียงหยู้คุน น่าจะฆ่าให้มันตายตั้งนานแล้ว” จางหย่งกระทืบเท้าระบายความโกรธ
จี้ตงหมิงกลับบอกว่า “เหลียงหยู้คุนก็คงเป็นหมาจนตรอกกระโดดกำแพง ของที่มาเก๊าของมันครั้งก่อนถูกเจ้านายปล้นไปทั้งหมด เขาสูญเสียไปทั้งล็อต ต่อมาเจ้านายได้ตัดเส้นทางทางใต้ของเขาทั้งหมด”
หลงเซียวในชุดสูท สง่างามสูงส่งราวกับเจ้าชายในยุคกลาง มองไม่ออกถึงความจนตรอกกับการขายของเถื่อนแม้แต่ครึ่ง เขายื่นมือออกไป กล่าวยิ้มๆ “สวัสดีครับ คุณพ่านเอิน ผมหลงเซียวครับ”
พ่านเอินเป็นอธิบดีศุลกากรตรวจสอบของออสเตรเลีย เขาเจอตัวจริงของหลงเซียว ตกใจไม่น้อย เมื่อเทียบกับรูปภาพ หรี่ตาลงแล้วบอก “ของล็อตนั้น เป็นของคุณเหรอ”
เขาดูสะอาด และเปิดเผย
หลงเซียวนั่งลงบนเก้าอี้ ขายาวยกขึ้นไขว่ห้าง สบายๆ สองมือวางที่หน้าท้อง ภาษาอังกฤษคล่องแคล่วตอบออกไป “ขออภัยครับ ผมไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดอะไรอยู่”
