ตอนที่ 770 คุณตื่นแล้ว ในที่สุดคุณก็ตื่นแล้ว
“ขยับแล้ว มือของหลงเซียวขยับแล้ว! คุณหมอซุน รีบเข้ามา! เร็วเข้า!”
ลั่วหานลืมไปว่าเธอเป็นผู้หญิงที่อยู่เดือนอยู่ ยืนขึ้นและวิ่งไปคว้าแขนเสื้อของคุณหมอซุนและลากเขาเข้ามา ทำให้คุณหมอซุนตกใจมากจนร้องโอ้ยๆไปหลายครั้ง
“โอเคๆๆๆๆ โอเคๆๆๆๆ คุณนายหญิงคุณใจเย็นๆก่อน! ผมจะเข้าไปตรวจเขาให้เดี๋ยวนี้เลย” คุณหมอซุนเดินหน้าเข้าไปด้วยความตื่นเต้นและตกใจ
หลังจากการตรวจสอบอย่างละเอียด โดยเปรียบเทียบการเต้นของหัวใจและชีพจรก่อนและหลังและสัญญาณชีพอื่นๆ คุณหมอซุนหายใจออกยาวๆอย่างไม่สามารถช่วยได้ “สัญญาณชีพในปัจจุบันของคุณหลงฟื้นตัวเต็มที่แล้ว และการกระตุ้นในเมื่อกี้นี้ก็ปลุกจิตสำนึกของเขาอย่างชัดเจน พวกเราต้องตรวจเขาอย่างละเอียดอีกครั้ง โปรดทุกท่านออกไปก่อน”
ลั่วหานรู้สึกเพียงว่ามีใครบางคนเล่นอยู่ในหัวของเธอ และก็เอามือปิดปากแน่น เพื่อไม่ให้ตัวเองควบคุมอารมณ์ไม่ได้ในเวลานั้น
ป้าหลันพาทารกกลับไปที่สถานรับเลี้ยงเด็ก และทารกก็เชื่อฟังตลอดทาง ดวงตาที่มีน้ำทั้งสองข้างของเธอมองไปที่นั่นอย่างอยากรู้อยากเห็น ด้วยความฉลาดและคล่องแคล่วของเธอ ไม่สามารถดูออกได้ว่านี่เป็นทารกน้อยที่มีอายุยังไม่ถึงสิบวันเลยจริงๆ
ลั่วลั่วนั่งอยู่ในห้องนอนของห้องนั่งเล่นและรอการวินิจฉัยของพวกเขา เธอเฝ้าดูแลเตียงโรงพยาบาลอย่างใกล้ชิดทุกย่างก้าว การเต้นของหัวใจของเธอเต้นอย่างบ้าคลั่งความดีใจที่ไม่อาจบรรยายได้ และก็มีความวิตกกังวลที่ไม่อาจบรรยายได้เช่นกัน
ในเวลาเดียวกัน
MBK ในห้องทำงานของหยวนชูเฟินท่านประธาน
หัวหน้าเจ้าหน้าที่ฝ่ายการเงินของหลงถิงยื่นใบเสร็จการซื้อหุ้นให้หลงถิง และกล่าวด้วยความเคารพว่า “หยวนชูเฟินท่านประธาน ปัจจุบันหุ้นของบริษัทฉู่ซื่อไม่คงที่มาก คุณแน่ใจหรือว่าต้องการซื้อเข้ามาจำนวนมากในเวลานี้”
หลงถิงเหลือบมองไปที่เอกสารตัวเลข “ดูเหมือนว่าอิทธิพลส่วนตัวของหลงเซียวจะเป็นกุญแจสำคัญในการกำหนดความผันผวนของหุ้นของบริษัทฉู่ซื่อ”
“ใช่ ในช่วงเวลาหลายวันที่ผ่านมานี้ หลงเซียวไม่เคยปรากฏต่อสายตาสาธารณชน แม้แต่การประชุมผู้ถือหุ้นของบริษัทฉู่ซื่อก็ขาดไป ผู้ช่วยของเขากล่าวเมื่อสองสามวันก่อนว่า เขาไม่สะดวกที่จะจัดการกับงานของบริษัทชั่วคราว เนื่องจากเหตุผลส่วนตัวบางประการ แต่นักข่าวตีข่าวออกมาว่าหลงเซียวได้ประสบอุบัติเหตุ………”
ตอนที่พูดถึงจุดนี้ เขามองไปที่หลงถิงอย่างระมัดระวัง กลัวว่าคำพูดที่ผิดของเขาจะทำให้เกิดปัญหา แต่ปฏิกิริยาของหลงถิงนั้นใจเย็นมาก ดูเหมือนเขาจะรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว และเขาก็พูดต่อว่า “ยังมีสื่อบอกว่าหลงเซียวได้รับอุบัติเหตุอย่างร้ายแรงไป ตลาดหุ้นของบริษัทฉู่ซื่อมีความผันผวนมากในสัปดาห์นี้ เกือบจะเป็นไปตามแนวโน้มของข่าว”
หลังจากพูดถึงกุญแจสำคัญของตัวเอง การเงินก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก และวางมือไว้ตรงหน้าเขา รอคำสั่งของหลงถิง
หลงถิงโยนใบเสร็จลงที่โต๊ะ แล้วเหลือบมองด้วยสายตาเหยียดหยาม “สำหรับบริษัทเล็กๆเหมือนบริษัทฉู่ซื่อ MBK ต้องซื้อเข้ามาอย่างน้อยเจ็ดแปดบริษัทต่อปี คำถามแบบนี้คุณยังจะต้องมาถามผมอีกหรือ?”
หลังจากการเงินพิจารณาแล้ว “แต่หยวนชูเฟินท่านประธาน บริษัทอื่นๆส่วนใหญ่มีการบริหารจัดการที่ไม่ดี และอยู่ในภาวะขาดทุน MBK ใช้ประโยชน์จากความว่างเปล่าเพื่อซื้อในราคาที่ต่ำ แต่บริษัทฉู่ซื่อบริหารโดยหลงเซียวกับมือ มันไม่ใช่คนทั่วไปเลย
หลงถิงเอนหลังพิงเก้าอี้เจ้านาย เหล่มองเขาอย่างเกียจคร้าน “แล้วตอนนี้ล่ะ? คนดูแลอยู่ที่ไหน?”
เมื่อฝ่ายการเงินได้ยินเช่นนี้เขาก็เข้าใจแล้ว หลงถิงหมายถึงการใช้ประโยชน์จากความผันผวนอย่างรุนแรงของราคาหุ้นของกลุ่มมังกรของบริษัทฉู่ซื่อโดยไม่มีผู้นำ และนำบริษัทฉู่ซื่อไปในบัดดล!
“ผมเข้าใจแล้ว ผมจะซื้อหุ้นของบริษัทฉู่ซื่อจากช่องทางต่างๆ และพยายามที่จะผนวกบริษัทฉู่ซื่อเมื่อหุ้นต่ำที่สุด เพื่อที่คุณจะกลายเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุดของบริษัทฉู่ซื่อ”
หลงถิงหลับตาลง “เข้าใจก็ดีแล้ว ดำเนินการให้เร็วที่สุด ต้องมีคนจำนวนมากจ้องมองชิ้นเนื้อก้อนโตอย่างบริษัทฉู่ซื่ออยู่แน่ๆ”
“ครับ หยวนชูเฟินท่านประธาน”
——
เมื่อตกกลางคืน ในคืนฤดูหนาวที่เงียบสงบ ไม่ได้ยินเสียงรอบๆวิลล่า ไฟของวิลล่าดับลงไปแล้ว มีเพียงโคมไฟถนนในสนามและโคมไฟทรงโค้งสไตล์ยุโรปบนผนังเท่านั้นที่ส่องให้เห็นทิวทัศน์ในความเงียบ
ลั่วหานยกมุมผ้าห่ม ค่อยๆเลื่อนตัวเองเข้าไปในผ้าห่ม และนอนลงข้างๆหลงเซียว เสียงหายใจที่เงียบสงบของเขาดังอยู่ใกล้หู ใกล้จนราวกับว่าเขาเพิ่งหลับไปไม่นาน
ตอนช่วงกลางวันเขาขยับมือเล็กน้อย แต่แล้วก็ไม่มีการตอบสนองใดๆหลังจากนั้น แพทย์บอกให้ลั่วหานไม่ต้องรีบร้อน และอยู่เคียงข้างเขา โดยให้เขารับรู้สิ่งที่คุ้นเคย และให้เขาปรับตัวเข้ากับทุกสิ่งรอบตัว
ดังนั้น ลั่วหานจึงเลือกที่จะนอนข้างๆเขา อยู่เป็นเพื่อนเขาทั้งกลางวันและกลางคืน และเผชิญหน้ากับเขาทั้งกลางวันและกลางคืน เพื่อที่จะได้พบกับจุดที่จะสามารถกระตุ้นเขาได้โดยเร็วที่สุด
ลั่วหานกำลังจับมือข้างหนึ่งของเขาไว้ใต้ผ้าห่ม เช่นเดียวกับตอนที่เขาจับเธอ สอดนิ้วเข้าไปทีละนิ้ว ขดนิ้ว และกำแน่น
“หลงเซียว ในช่วงนี้ มีหลายสิ่งที่เกิดขึ้น บริษัทฉู่ซื่อ ในครอบครัว แม่ เราทุกคนต่างก็ต้องการคุณมาก คุณเป็นกระดูกสันหลังของพวกเรา เราตื่นตระหนกมากจริงๆ ที่คุณล้มลงเช่นนี้
ปัจจุบันหลงถิงพยายามที่จะซื้อหุ้นของบริษัทฉู่ซื่อไว้ข้างหลัง หลงถิงเป็นคนที่คาดเดาได้ยาก เราไม่สามารถปล่อยให้เขาประสบความสำเร็จได้ ดังนั้น คุณต้องรีบตื่นขึ้นมาเร็วๆ คุณว่ามา เราจะต่อสู้อย่างไร?
สื่อได้ใช้เรื่องของคุณไปสร้างเป็นข่าวใหญ่ ซึ่งทำให้หุ้นของบริษัทฉู่ซื่อลดลงตามขีดจำกัดเป็นเวลา 2 วันติดต่อกัน ผู้ถือหุ้นหลายคนเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง และขายหุ้นจำนวนมาก เงินสดของเรากำลังไหลออกไปจำนวนมาก ถ้าฉันทำให้ทรัพย์สินหมดที่คุณมอบให้ฉันสูญเสียไปจนหมด จะทำอย่างไร?”
ลั่วหานหันไปด้านข้างอย่างระมัดระวัง และนอนข้างๆเขา หันหน้าไปทางเขา และกระซิบข้างหูว่า “สามี การบาดเจ็บของคุณในครั้งนี้ไม่สามารถแยกออกจากหลงถิงได้ คนแบบนี้ไม่น่าพูดถึงศีลธรรมกับเขาเลย แม้ว่าคุณจะรู้สึกรักใคร่เสี่ยวจื๋อและไม่ทำอะไรหลงถิงเพราะไว้หน้าเขา แต่คุณอย่าลืมไป ต้นไม้อยากจะอยู่เงียบสงบแต่ลมจะไม่หยุด และหลงถิงจะไม่พูดเรื่องศีลธรรมกับคุณ คนอย่างเขา ไม่มีคำว่าศีลธรรมเลย”
“สามี ถ้าความเมตตาและการยอมเสียเปรียบมันจะกลับมาทำร้าย งั้นก็ลงมือทำมันไปเลย หลงถิงทำสิ่งที่ไม่ดีมามากมาย และการยอมแพ้ของเรามีแต่จะทำให้เขายิ่งเก่งกล้าเข้ามาเรื่อยๆ”
หลังจากพูดคำเหล่านี้ ลั่วหานก็ซบไหล่ของหลงเซียว และกอดอกด้วยความอบอุ่น หลังจากนั้นไม่นาน เสียงหายใจสม่ำเสมอก็ดังขึ้น
คนที่นอนอยู่ข้างๆเธอ ขดนิ้วของเขาอย่างเบาๆ และเบาๆ ห่อมือที่ไร้กระดูกของเธอไว้ในฝ่ามือของเขา
ยังมีอาการปวดตุบๆที่แผลที่หลังของเขา และหลงเซียวยืดแขนออก นำศีรษะของลั่วหานมาที่หน้าอกของเขาเบาๆ ลดคางลง กดศีรษะของลั่วหาน และจูบเส้นผมของเธออย่างลึกซึ้ง
——
วันรุ่งขึ้น
ลั่วหานตื่นขึ้นมาจากความฝัน แสงแดดอันอบอุ่นนอกหน้าต่างส่องลงบนใบหน้าของเธอ และผ้าม่านอัตโนมัติก็ถูกเปิดออกแล้ว แสงแดดในฤดูหนาวดูเหมือนผงสีทองจำนวนนับไม่ถ้วน ทำให้ใบหน้าของเธอเป็นสีเหลืองอบอุ่นจางๆ
ลั่วหานขยับหัวของเธอ และพบโดยไม่คาดคิดว่าหัวของเธอพิงกับหน้าอกของหลงเซียว ไอ้เหี้ย! ทำไมถึงอดทนไม่ได้ขนาดนี้ เขายังเจ็บอยู่ เธอนอนทับที่หน้าอกของเขาได้อย่างไร!
ลั่วหานขยับศีรษะออกจากเขาด้วยความคิดหนัก เพราะกลัวว่าจะทำให้เจ็บร่างกาย และขยับตัวไปที่หมอนตัวเองเล็กน้อย
“ลั่วลั่ว”
ข้างหู เสียงอันอ่อนโยนดังเข้ามาในหูอย่างเป็นธรรมชาติ แขนที่อ่อนโยนแต่ทรงพลังของเขาโอบรอบเอวของเธอ และแนบเธอแน่นขึ้นในอ้อมกอดของเขา
ลั่วลั่วเบิกตากว้างอย่างว่างเปล่า แต่ชะลอการเคลื่อนไหวของเธออย่างน่าเบื่อเพราะความประหลาดใจ ใช้เวลานานในการเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าเหนือแนวทแยงมุม
“คุณ……..คุณตื่นแล้วหรือ? คุณตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่?”
มุมริมฝีปากของหลงเซียวขยับขึ้น นิ้วมือวิ่งไปตามเส้นผมของลั่วหาน “เมื่อวาน ตอนกลางคืน การบรรยายของคุณครูฉู่ปลุกผมตื่นขึ้นมา”
เมื่อคืน? บรรยาย?
ดังนั้น……….ดังนั้นตอนที่เธอพูดสิ่งเหล่านั้นเขาก็ตื่นขึ้นมาแล้ว! เขาตื่นแล้วจริงๆด้วย!
เนื่องจากเขาไม่ได้พูดมาหลายวัน เสียงของเขาจึงทุ้มต่ำและเซ็กซี่ “ลั่วลั่ว สิ่งที่คุณพูดนั้นถูกต้อง และมันก็ตรงกับความคิดของผมด้วย”
ลั่วหานเพียงแค่เอนตัวอยู่ในอ้อมกอดของเขา ระงับความดีใจที่เขาตื่นขึ้นมา และพยักหน้า “คุณหมายถึง การจัดการกับหลงถิงหรือไม่?”
หลงเซียวพยักหน้า “ใช่ ผมคิดว่า วิธีการก่อนหน้านี้เห็นได้ชัดว่ามีความเมตตามากเกินไป แต่ไม่จำเป็นต้องมีความเมตตา กับการจัดการกับคนอย่างเขาหรอก”
“คุณอยากจะทำอย่างไร?” ลั่วหานกลิ้งไปมา และหันหน้ามาหาเขา
“ขั้นแรก เพียงแค่ทำเหมือนทำตามแผนเขา” หลงเซียวพูดสั้นๆเกี่ยวกับแผนการของเขา และหลังจากการแนะนำ “มันต้องการความร่วมมือจากคุณ กลัวว่าคุณจะต้องทำงานหนักต่อไป”
“ไม่เป็นไร! ตราบใดที่คุณสามารถตื่นขึ้นมาได้ ฉันก็ไม่มีความคิดเห็นเรื่องอื่น! ฉันไม่มีความเห็น!” ลั่วหานโอบแขนไว้รอบคอของเขา และในที่สุดก็ร้องไห้ด้วยความดีใจ
หลงเซียวจูบที่ตาและจมูกของเธอซ้ำๆ “ขออภัย ตอนที่คุณคลอด Angel ผมไม่สามารถอยู่กับคุณได้ ผมไม่ได้ทำตามที่ผมสัญญาไว้”
คำว่าขออภัย รวมด้อยความรักที่อ่อนโยน ความทุกข์ และหนักแน่นของเขา ล้วนมีอยู่ในนั้นทั้งหมด เพราะความรักนั้นลึกซึ้งเกินไป เพราะความรู้สึกผิดนั้นลึกเกินไป แต่ก็สามารถพูดได้แค่ว่าผมขอโทษ แต่พระเจ้าทรงทราบ คำสามคำนี้ ซ่อนความรักของเขาอยู่มากมาย
ลั่วหานกอดเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยมือ “ใช่ คุณควรจะขอโทษ แต่ฉันไม่ชอบฟังคำขอโทษของคุณ ลองคิดดูว่าจะชดเชยฉันอย่างไร ฉันจะไม่ปล่อยมันผ่านไปอย่างง่ายดายขนาดนั้น!”
หลงเซียวยิ้มอย่างเฉยเมย “เอาล่ะ ผมจะหาทางชดเชยให้คุณแน่นอน”
ลั่วหานจงใจเช็ดน้ำตาออกบนชุดนอนของเขา “วันนี้คุณจับมือลูกสาวตอนที่คุณหมดสติอยู่ คือคุณได้ยินอะไรใช่ไหม?”
หลงเซียวพยักหน้า “อืม ได้ยินทั้งหมดเลย เด็กโง่”
ลั่วหานรู้สึกเขินเล็กน้อย “เอ่อ………”
“มีผู้หญิงคนหนึ่งบอกผมว่า เธอนอนคนเดียว…….เอ่อ……..” ก่อนที่หลงเซียวจะพูดซ้ำสิ่งที่ลั่วหานพูด ลั่วหานปิดปากเขาด้วยมือข้างหนึ่ง เพื่อไม่ให้เขาพูดเรื่องน่าอายอีก!
“หยุด! หยุด! มันเปรี้ยวเกินไป ไม่ต้องพูดซ้ำ!”
หลงเซียวจับมือเธอกลับ “ผมไม่สะดวกที่จะลุกขึ้น ผมจะขอให้ภรรยาให้ป้าหลันอุ้มคนรักคนน้อยจากชาติก่อนของผมมาได้ไหม?”
หลงเซียวขอร้องอย่างน่าสงสาร ราวกับนางบำเรอตัวน้อยที่เสียความโปรดปรานไป
ลั่วหานรู้สึกขบขันด้วยรอยยิ้มของเขา “ไม่ไป ฉันไม่มีความสุข คุณต้องเกลี้ยกล่อมฉัน”
นิ้วของหลงเซียวไล้ไปตามริมฝีปากของเธอ และลูบคางและไหปลาร้าเบาๆ “คุณต้องการให้ผมเล้าโลมอย่างไร? บาดแผลกระสุนที่หลังของผมคงหายบ้างแล้ว………..”
แม่ง
ลั่วหานกล่าวว่า “โอเค โอเค คุณนอนลงเร็วๆ ไม่ต้องขยับ ฉันจะให้ป้าหลันอุ้มเด็กมา แต่………คุณนอนลงก่อน แล้วฉันจะอุ้มเธอมา”
ป้าหลันพาลูกน้อยที่ดื่มนมเสร็จไปที่ประตูห้องนอน พูดด้วยรอยยิ้ม “ทำตัวดีจริงๆ ดื่มนมตอนเช้า ตอนนี้ยังอารมณ์ดีอยู่ แต่ก็จะนอนอีกครั้งในภายหลัง”
“โอเค เดี๋ยวเธอง่วงก็ให้เธอนอนที่นี่ คุณไปทำงานก่อนได้” ลั่วหานอุ้ม Angel และกอดเข้าอ้อมกอด เธอเบาเกินไป และไม่ได้รับน้ำหนักมากเลยตอนที่อุ้ม
เมื่อเดินไปที่เตียง ลั่วหานก็วางทารกน้อยไว้บนเตียงของหลงเซียว และทารกน้อยก็ดูดนิ้วก้อยเข้าปาก อย่างตั้งใจ
ลั่วหานแยกมือทารกออกจากปากของเธออย่างระมัดระวัง ยังมีน้ำลายเปียกอยู่บนนิ้วของเด็กผู้หญิง และถามหลงเซียวเพื่อรีบขอเป็นรางวัล “ลูกสาวที่ฉันคลอดออกมา น่ารักไหม? น่ารักมากใช่ไหม?”
