ตอนที่ 802 หรือว่า ฉันไปขายไตไหม
นิ้วของหลงเซียวแตะที่พวงมาลัยโดยไม่รู้ตัว เปิดปากขอเงินภรรยาแบบนี้……เขาทำไม่ลง
“ง่ายๆ เลย อยากจูบเธอ”
เสียงสิ้นสุดลง เขาก้มลงมา ปากบางได้ปิดปากของลั่วหานแล้ว แตะฟันของเธอเบาๆ ฉวยโอกาสสอดเข้าไป
คลอเคลียเบาๆ เขาปล่อยริมฝีปากนุ่มของเธอ จ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง
มือของลั่วหานดันหัวของเขาผลักหัวเขาออกไป “พอหรือยัง? ฉันจะไปทำงานแล้ว วันนี้ฉันมีเคสผ่าตัดเล็กๆ กลัวการรับผู้ป่วย”
หลงเซียวไม่ก้าวก่ายงานของเธอ แสดงความเข้าใจ “ได้สิ รู้ลิมิตของตัวเองก็พอ เลิกงานแล้วฉันให้หยังเซินมารับเธอ”
ลั่วหานกลับไม่รีบลงรถ มองเขาแบบนี้ “หลงเซียว นายมีเรื่องจะบอกฉันใช่ไหม?”
หลงเซียวขมวดคิ้ว บีบคางเธอเบาๆ “มีเหรอ?”
“ไม่มีเหรอ? นายมีเรื่องต้องบอกฉันแน่นอน” ลั่วหานรู้จักเขามาหลายปีแล้ว เข้าใจยังมีอยู่บ้าง!
“ถ้ามีจะบอกเธอแน่นอน ตอนนี้ยังไม่มีจริงๆ ไปทำงานเถอะ”
ส่งลั่วหานเรียบร้อย มือถือของหลงเซียวดังขึ้นอีกแล้ว ครั้งนี้กู้เยนเซินโทรศัพท์มาโดยตรง “บ้าจริง! คุณชายหลงนายไม่ถึงขั้นขนาดนี้หรือเปล่า? กลัวไม่ได้เงินแล้วไม่มาทำงานเลยเหรอ ขนาดประชุมของคณะกรรมการยังให้ผู้ช่วยจัดการ!”
หลงเซียวบีบคิ้วอย่างหดหู่ “ฉันออกมายืมเงิน แต่ว่ายืมไม่ได้”
“อะไรนะ?”
อะไรนะ?
กู้เยนเซินไม่กล้าเชื่อหูตัวเอง หยิบมือถือออกดูอีกรอบ ใช่เบอร์โทรศัพท์ของหลงเซียว ใช่เสียงของเขา แต่ว่าทำไมสยองขวัญแบบนี้?
“ยืมเงิน? นายยืมใคร? ใครกล้าไม่ให้นายยืมเงิน? บริษัทไห่ลุน? อ้อ ไม่ใช่ พวกเขาใช้เงินไปกับหุ้นจำนวนมากแล้ว น่าจะไม่มีเงินแล้ว” คิดถึงตัวเอง กู้เยนเซินก็อยากจะร้องไห้
“ลั่วลั่ว” หลงเซียวพูดสองคำเบาๆ
ฝั่งนั้นนิ่งไปเลย
นิ่งไปสักพักก็พูดขึ้น “บ้าจริง นายยืมเงินภรรยานาย? นี่……เปิดปากยากจริงๆ ฉันควรเตือนเธอทางอ้อมไหม?”
สุดท้ายก็เป็นเพื่อนรักของตัวเอง เวลาสำคัญแล้วจะซวยซ้ำซวยซ้อนไม่ได้
หลงเซียวขับรถไปบริษัท เชื่อมต่อหูฟังบลูธูท “ไม่ต้อง ค่อยคิดวิธีเถอะ”
“คิดวิธีอะไร? นายใจกว้างขนาดนั้น มอบทรัพย์สินทั้งหมดภายใต้ชื่อของนายให้กับภรรยานาย ตอนนี้แม้ว่าอยากขายบ้านอย่างกะทันหัน ก็ต้องให้เธอตกลงก่อน อีกอย่าง ธนาคารเพื่อการส่งออกกองทุนจำนวนมากยังต้องการลายเซ็นและการอนุญาตของหมอฉู่”
กู้เยนเซินพูดเรื่อยๆ ก็เห็นใจหลงเซียว ทำไมผู้ชายถึงอยู่แย่ขนาดนี้? เมื่อก่อนเขาไม่เคยคิดมากเรื่องเงินเลย……
อืม ก็ไม่ถูก ช่วงที่ยากจนที่สุดทำของลักลอบยังเคยทำ อะแฮ่ม เรื่องอดีตอย่าพูดถึง
“นายไม่มีเงินเหรอ?” หลงเซียวถามเสียงเบาๆ อีกครั้ง
“ไม่มีแล้ว! ฉันถอดกางเกงให้นายยังได้ แต่ว่าบัตรเครดิตไม่มีเงินแล้วจริงๆ”
เงินมีอยู่ แต่ว่าไม่กี่ล้านสำหรับหลงเซียวแล้วยังถือว่าน้ำน้อยแพ้ไฟ พวกเขายังขาดหลายหมื่นล้าน
หลงเซียวไม่ได้พูด
กู้เยนเซินคิดได้ “หรือว่า นายหาหลงจื๋อ?”
หลงเซียวอยากบีบคอเขาให้ตาย “ไม่มีทาง”
“เจิ้งซินล่ะ? เธอชอบนายจะตาย ยืมเงินไม่ใช่ปัญหานะ!”
“คุณชายกู้ นายอยากตาย?”
“อย่าอย่าอย่า แน่นอนว่าฉันไม่อยากตาย แต่ว่าตอนนี้ไม่มีใครให้นายยืมได้แล้ว ความสัมพันธ์ของธุรกิจก็บางอยู่แล้ว หากมีคนรู้ว่านายกำลังยืมเงิน แม่เอ๊ย ฉันไม่กล้าจินตนาการถึงผลที่จะได้รับเลย”
เมื่อตกต่ำลง พวกที่เคยใกล้ชิดก็พากันตีจาก ตาของคนพวกนั้นดีจะตาย ฉะนั้นเจ้านายของบริษัทใหญ่ แม้จะจนมากถึงขั้นกลับบ้านไปก็ต้องกินดิน อยู่ข้างนอกก็ต้องแต่งตัวดูดี
หลงเซียวอืมไปคำหนึ่ง “ดำเนินการจัดหาเงินทุนต่อไป ได้มาเท่าไรก็เท่านั้น ไม่พอค่อยหาวิธี”
กู้เยนเซินจะไปประชุม คนหยุดอยู่ที่นอกประตูของห้องประชุม “ถ้าไม่ได้จริงๆ พอตาของนายล่ะ? นายให้เงินเขาเยอะขนาดนั้น……ถูกไหม?”
“ไม่ได้ เงินที่ฉันลงทุนให้บริษัทเฉียวซื่อไม่ได้จะเอากลับมา และไม่มีทางขอเงินจากฝั่งแม่ลั่วลั่ว”
นี่คือหลักการ!
ลูกเขยขอเงินพ่อตา เขาทำไม่ได้!
“แค่นี้ก่อนนะ ฉันไปประชุม นายมาแล้วค่อยคุย”
ข้างนอกห้องประชุม กู้เยนเซินเก็บโทรศัพท์ ไป๋เวยถือเอกสารเดินมาจากตรงข้าม แขนข้างหนึ่งของกู้เยนเซินดันกำแพงไว้ กันทางเดินของไป๋เวย
“สวัสดีตอนเช้า ประธานไป๋”
ไป๋เวยมองเขาตาขวาง “เช้าตรงไหน?”
“อารมณ์โกรธขนาดนี้? หรือว่าอารมณ์ตื่นนอนยังอยู่ถึงนอนนี้?” กู้เยนเซินมองซ้ายมองขวา เห็นว่าไม่มีคนเดินผ่าน จับมือของไป๋เวย
ไป๋เวยสะบัดออก “อย่าแตะฉัน กำลังรำคาญอยู่”
“รำคาญอะไร? บอกฉันสิ ฉันช่วยเธอ”
ไป๋เวยเบะปากเหมือนยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม “อยากช่วยฉัน? ได้สิ ส่งอั่งเปาให้ฉันหนึ่งร้อยอันสิ”
“ห๊ะ ช่วงนี้ยากจนจนเป็นบ้าไปแล้วเหรอ? เจอหน้าก็ขอเงิน?” เหนื่อยใจ
ไป๋เวยเปิดมือถือ “เห็นไหม ฉันสงสัยว่าเทพธิดาของพวกเรายังล้มละลายเลย”
กู้เยนเซินเบิกตา “โค๊ะ หนึ่ง สอง นี่……เอ่อ ช่วงนี้เจ้าของบ้านก็ไม่มีอาหาร”
ไป๋เวยกอดอกมองเขา “การเงินไม่ดี?”
“อ่า……นั่น……จู่ๆ ก็หิวขึ้นมา เที่ยงนี้กินอะไรดี? หมูเส้นผัดเปรี้ยวหวาน? ไก่ผัดเม็ดมะม่วงหิมพานต์? แล้วก็ยำแตงกวา?”
กู้เยนเซินพูดเมนูอาหารแล้วเดินเข้าห้องประชุม
ไป๋เวยครุ่นคิดอาหารที่กู้เยนเซินพูดเมื่อกี้ แม่เจ้า นี่คืออาหารกลางวันของกู้เยนเซินเหรอ? ปกติเขากินแต่อาหารจากเชฟดังๆ อาหารวันนี้ดูเหมือนจะมีราคาต่ำกว่ายี่สิบหยวนด้วยซ้ำ
โรงพยาบาลหวาเซี่ย
ลั่วหานเปลี่ยนชุดกาวน์ เตรียมตัวสำหรับไปห้องตรวจ
ส้งชิงเซวี๋ยนวิ่งมาอย่างเร็ว “เสี่ยวลั่วลั่ว! เสี่ยวลั่วลั่ว!”
ลั่วหานหันกลับไปมองเขา “เป็นอะไร? เกิดเรื่องเหรอ?”
วิ่งเร็วขนาดนี้?
ส้งชิงเซวี๋ยนยิ้มและหยิบมือถือออกมา “วีแชทดีจริงๆ ด้วย เมื่อคืนฉันดูวงเพื่อน กดไลค์ให้เธอแล้ว ฉันยังโหลดแอปพลิเคชันอื่นมา โอ้ ไม่แปลกที่วัยรุ่นชอบเล่นโทรศัพท์ สนุกมาก”
ลั่วหานพูดไม่ออก “ลุงส้ง ท่านวิ่งมาก็เพื่อสิ่งนี้เหรอ?”
“อื้ม! มิฉะนั้นล่ะ? ใช่แล้ว ฉันยังเพิ่มเกาจิ่งอานด้วย เจ้าเด็กนี้โพสต์แต่ละอย่างนี่จริงๆ เลย……ฉันอ่านให้เธอฟัง เปรี้ยวมาก!”
“ไม่ต้องไม่ต้อง” ลั่วหานไม่อยากฟังกลอนของเกาจิ่งอาน
“พูดขึ้นมา เกาหยิ่งจือรักษาที่อเมริกาเป็นยังไงบ้าง? กี่เดือนแล้ว ดีขึ้นหรือเปล่า?” ส้งชิงเซวี๋ยนไม่เล่นมือถืออีก พูดตรงประเด็น
“สัปดาห์หน้ากลับมา ดีขึ้นแล้ว แต่ผลข้างเคียงของยาได้ปรากฏขึ้นแล้ว หมอที่นั่นให้ข้อเสนอแนะเกี่ยวกับความเป็นจริงของเคส ยากระตุ้นมดลูกและรังไข่ของเธอ เธอไม่สามารถมีบุตรได้”
ลั่วหานสูดหายใจเข้าลึกๆ เผยความเศร้าออกมา
ส้งชิงเซวี๋ยนลูบหนวด “แบบนี้……เสียดายจัง”
“โชคดีที่รอดมาได้ รอเธอกลับมาเถอะ ถึงเวลาก็รู้แล้ว” ลั่วหานรีบไปห้องตรวจ ไม่คุยกับส้งชิงเซวี๋ยน
เกินไปหลายก้าว ได้ยินเสียงของส้งชิงเซวี๋ยนจากไกลๆ “เสี่ยวหลิน ที่เธอโพสต์เมื่อคืน รูปนั้นทำยังไงเหรอ? ทำได้สวยมาก!”
หลินซีเหวินอวดอย่างภูมิใจ “แอปพลิเคชันแต่งรูปไง! ฉันโหลดให้คุณ คุณก็โพสต์รูปสวยๆ แล้วก็ แอปพลิเคชันนี้สามารถถ่ายคลิปวิดีโอได้ น่ารักมาก เห็นหูกระต่ายไหม สวยมากเลย”
“ดีดีดี ฉันก็จะเอาแอปพลิเคชันนี้!”
ลั่วหานหัวเราะ บอกแล้วว่าตาเฒ่าน้อย ตาเฒ่าน้อย ยิ่งแก่ยิ่งเด็กจริงๆ แต่แบบนี้ก็ดี
ประโยคนั้นพูดได้ดี ขอให้คุณทิ้งชีวิตครึ่งหนึ่งและกลับไปเป็นวัยรุ่น
ลุงส้งน่าจะเป็นคนแบบนั้น ย้อมผมขาวโดยไม่ทำให้ใจเด็กเปลี่ยนไป
ตรวจเสร็จ ลั่วหานไปเยี่ยมจ้าวฟางฟางและอานอาน อานอานตื่นแล้ว เด็กน้อยอยู่ข้างแม่เป็นเด็กดีมาก
ลั่วหานบอกผลลัพธ์ของฉู่ซีหรานให้กับเธอ ปลอบเธอหลังจากนี้อย่ากลัว แต่ก็อย่าฆ่าตัวตายอีก
“เด็กไม่เกี่ยว นี่คือเนื้อที่ออกมาจากตัวของเธอ ดูแลเขาดีๆ เถอะ”
ลั่วหานหวังว่าเด็กคนนี้จะไม่ได้รับความเจ็บปวดอีก
……
หลงเซียวกำลังอ่านรายงานการประชุม โทรศัพท์ดังขึ้น
ตู้หลิงเซวียนโทรมา
ปฏิกิริยาเร็วดีนี่!
ตู้หลิงเซียนนั่งอยู่ในห้องทำงานของหลงถิง ตรงกลางของทั้งสองมีหมากรุกตั้งอยู่ ตู้หลิงเซวียนจับสีขาว หลงถิงจับสีดำ
ทั้งสองกำลังดู ไม่ได้เล่น
เกมหมากรุกดูเหมือนจะหยุดชะงัก
“หลงเซียว ความสัมพันธ์ของนายกับรองผู้อำนวยการนั้นไม่ธรรมดาจริงๆ” น้ำเสียงของตู้หลิงเซวียนประชดประชันนิดๆ
หลงเซียวทำเป็นฟังไม่รู้เรื่อง “ทำไม?”
“เช้านี้เขาก็ติดต่อมาที่ประธานหลง บอกว่าที่ดินของชานเมืองหลวงมีปัญหาเล็กน้อย ให้พวกเราคิดดู”
ในมือของหลงถิงกำหมากรุกแน่น โกรธมาก
“อ่อ? มีเรื่องแบบนี้? ปัญหาอะไร?” หลงเซียวแกล้งโง่เหมือนเดิม
ปัญหาก็คือ ก็แค่ไม่จำเป็นต้องมีความผิด โครงการใหญ่ขนาดไหนจะไม่มีปัญหา?
“เฮอะเฮอะ ปัญหาไม่ใหญ่ แต่ว่าถ้านายเข้าร่วม จะจัดการได้ดีกว่า” มือของตู้หลิงเซวียนบีบคาง ลังเลว่าก้าวต่อไปควรเดินอย่างไร
หลงเซียวหัวเราะเบาๆ ไม่พูด
“ปัจจุบันโครงการนี้มีเงินลงทุนรวมร่วมหมื่นล้าน พยายามในการสร้างวิลล่าชั้นนำของจีน หากนายอยากลงทุน พวกเราก็ไม่ควรขี้เหนียวเกินไป นายกับฉันคนละสามหมื่นล้าน สรุปยอดเงินแบบรวมก่อนเวลาสิบสองนาฬิกาของวันพรุ่งนี้ เป็นไง?”
ตู้หลิงเซวียนงอตาเล็กน้อย ยิ้มให้หลงถิง
สามหมื่นล้าน?
นิ้วเรียวยาวของหลงเซียวถูแหวนแต่งงาน “ไม่มีปัญญา”
“เยี่ยมมาก เจอกันพรุ่งนี้ กรุณานำทนายความของนายมากด้วย มาจบขั้นตอนกัน”
โทรศัพท์ถูกวางสาย ไม่มีความสุภาพใด ๆ
ตู้หลิงเซวียนวางหมากรุกลง “ประธานหลง เกมหมากรุกนี้ทางตันแล้ว”
หลงถิงก็สังเกตมาครึ่งวันแล้ว ไม่มีทางให้เดินแล้วจริงๆ แต่ว่า…..
จู่ๆ มือใหญ่ของเขาก็ทำเป็นแนวนอน ทำให้หมากรุกทั้งกระดานคว่ำ ตัวหมากรุกลายครามกระจัดกระจายไปทั่ว
“นี่คือ……”
หลงถิงทำความสะอาดกระดานหมากรุก วางหมากรุกในมือไว้ตรงกลาง “ไม่มีทางให้เดิน เพียงแค่หาวิธีอื่น คนยังมีชีวิต ต้องมีวิธี”
ตู้หลิงเซวียนกระตุกยิ้ม วางหมากรุกของตัวเอง “ประธานหลงกล้าหาญจริงๆ!”
ขณะนี้ บริษัทฉู่ซื่อ
กู้เยนเซินและจี้ตงหมิงนั่งอยู่ตรงข้ามของหลงเซียว ทั้งสามคนตาใหญ่จ้องตาเล็ก
“ยังขาดสองหมื่นล้าน ทุบหม้อขายเหล็กก็หาไม่ครบ และต้องได้ก่อนสิบสองนาฬิกาของพรุ่งนี้ เงินเยอะขนาดนี้ ธนาคารต้องใช้เวลาดำเนินการแปดชั่วโมง
กู้เยนเซินเกือบจะหมดหวังแล้ว
“แม่เอ๊ยตู้หลิงเซวียน เขาคิดถูกเวลาว่าพวกเราไม่มีเงินใช่ไหม? ตั้งใจใช้เงินกันพวกเรา”
หลงเซียวดื่มกาแฟไปหนึ่งคำ วางลง หยิบขึ้นมาดื่มอีก
จี้ตงหมิงกลืนน้ำลาย “เจ้านายครับ ถ้าเอาเงินของคุณหญิงออกมา พอไหมครับ?”
หลงเซียวดื่มกาแฟอีกครั้ง “เงินสดไม่พอ แต่ว่า…… อสังหาริมทรัพย์อยู่ในมือของเธอ ต้องจำนองไว้ที่ธนาคาร”
กู้เยนเซินกุมขมับ “เฮ้อ……หรือว่าฉันไปขายไตไหม?”
