ตอนที่ 811 เทียบกันว่าใครโง่กว่ากัน
ไม่รู้ว่าปฏิกิริยาแรกของตู้หลิงเซวียนคืออะไร ลั่วหานได้ยินการประเมินค่าที่หลงเซียวมีต่อเธอ เลือดเกือบจะพุ่งออกมา ผู้ชายคนนี้ชมคนเก่งเกินไปแล้วมั้ง?
ยังมี หนึ่งฝ่ามือตบลงบนใบหน้าของตู้หลิงเซวียนอย่างเต็มที่ ล้วนไม่พิจารณาถึงฝ่ายตรงข้ามว่าจะต้านไหวหรือไม่
ดูเหมือนสามารถสังเกตถึงการเคลื่อนไหวในใจของลั่วหาน มือของหลงเซียวใช้แรงไปเล็กน้อย เอานิ้วของลั่วหานสอดเข้าไปในซอกนิ้ว งอขึ้นมาทีละนิ้วๆอย่างตั้งใจ
ลั่วหานไม่ได้ออกเสียง จ้องมองไปยังตู้หลิงเซวียน
ดูสีหน้าของเขาให้ละเอียดดำเขียว ดำดินปืนยิ่งกว่าท้องฟ้าที่อยู่นอกหน้าต่าง ดำจนเงา “หลงเซียว ผมนึกไม่ถึงจริงๆว่าคุณจะเป็นคนอย่างนี้”
หลงเซียวกลับเยาะเย้ยว่า “ผมในจินตนาการของประธานตู้เป็นคนอย่างไรหรือ?”
ปากของตู้หลิงเซวียนกระตุกเล็กน้อย เยาะเย้ยพูดว่า “ผมคิดว่าอย่างน้อยคุณก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง แต่ไม่ใช่เศษสวะที่ยืนอยู่ข้างหลังผู้หญิง”
หาได้ยากมากที่จะได้ยินคำว่าเศษสวะสามคำนี้จากปากของตู้หลิงเซวียน ลั่วหานอดไม่ได้ยิ้มออกมา “เควิน ผู้ชายที่แท้จริง ไม่ว่าอยู่ในเวลาใดอยู่ต่อหน้าคนแบบไหนสามารถป้องกันผู้หญิงของตนเองก่อน แต่ไม่ใช่อยู่ต่อหน้าสามีของฝ่ายตรงข้าม ยังพูดจาไร้มารยาทเหมือนเดิม”
ตบอีกฝ่ามือหนึ่ง แรงของลั่วหานในครั้งนี้ไม่น้อยกว่าหลงเซียวเมื่อกี้
ในเมื่อล้วนฉีกหน้ากัน ใครๆก็ไม่ต้องแสดงความเมตตาความชอบธรรมคุณธรรมกับใครทั้งนั้น พูดเปิดเผยพูดอย่างชัดเจนแล้ว วันหลังก็เป็นศัตรูกันให้ดีๆเถอะ
ฝ่ามือนี้ตู้หลิงเซวียนเจ็บอยู่ในใจ “แอนน่า คุณแค้นผมขนาดนี้หรือ?”
ลั่วหานกำมือ ซ่อนเข้าไปในกำปั้นของหลงเซียว “ฉันไม่ได้แค้นคุณ ความแค้นบางทียิ่งลึกกว่าความรัก แค้นคนคนหนึ่ง จะคงไว้อยู่ในใจตลอด แต่สำหรับคุณ ฉันไม่มีความรู้สึกเช่นนี้”
หากพูดว่าแค้น ก็จะพัวพันกับความรัก ไม่มีความรัก ที่ไหนมีความแค้นล่ะ?
ตู้หลิงเซวียนไม่ได้พูดอีก เขาพูดไม่ออกว่าในเวลานี้ตกลงอารมณ์เป็นยังไงกันแน่ รักเธอจริงหรือ? ไม่ได้สะเทือนอย่างรุนแรงกับแอนน่าที่แท้จริงเลย หากพูดว่าไม่รัก…….
ไม่ หรือว่าเพียงแค่เธอถูกหลงเซียวแย่งไปแล้ว เขาไม่ยอม
หลงเซียวหยิบกระเป๋าของลั่วหานขึ้นมา เตรียมตัวจะพาเธอออกไป “นอกจากนี้ จากนี้ไปความสัมพันธ์ของประธานตู้กับบริษัทฉู่ซื่อเพียงแค่คู่แข่งกัน หวังว่าคุณจะเอาพลังความสามารถทั้งหมดออกมา”
กล้ามเนื้อบนใบหน้าของตู้หลิงเซวียนสั่นแล้วสั่นอีก “แน่นอน”
ลั่วหานกับหลงเซียวจับมือกันออกไป หน้าก็ไม่หันมอง
ตู้หลิงเซวียนกลับเงียบเหงายืนอยู่ที่ที่จากกัน ยืนไปนานห้านาที อยู่ตอนที่พนักงานล้วนคิดว่าเขากลายเป็นหินไปแล้ว ในที่สุดเขาก็ย่างก้าวออกไป
รถของลั่วหานยังจอดอยู่ที่โน่น เธอนั่งรถหลงเซียว ในเวลานี้มองไม่เห็นไฟหลังรถของหลงเซียวไปแล้ว
ตู้หลิงเซวียนขึ้นรถ จุดบุหรี่หนึ่งมวน มือยื่นวางอยู่หน้าต่างที่เลื่อนลงมา ควันบุหรี่เผาโชย ท้องฟ้ายาวไกลล้วนหัวเราะเยาะความพ่ายแพ้ของเขาอยู่
บุหรี่ม้วนหนึ่งสูบไปสองส่วนสาม มือถือของเขาดังขึ้น
ตู้หลิงเซวียนกดปุ่มลำโพง “อิสซา”
อิสซาที่อยู่ไกลข้ามมหาสมุทร เคี้ยวลิ้นแล้วเคี้ยวลิ้นอีก “เควิน ข่าวดังไปถึงอเมริกาแล้ว บริษัทฉู่ซื่ออันแข็งกร้าวเข้าถึงโครงการของชานเมืองหลวง เรื่องดีไม่ออกจากประตู เรื่องไม่ดีส่งไปถึงทุกมุม ตอนนี้ทุกคนล้วนพูดว่า เป็นบริษัทMBKแท้ๆ ร่วมมือกับบริษัทหลันเทียนที่ขนาดใหญ่ คิดไม่ถึงว่าเอาชนะบริษัทฉู่ซื่อที่เล็กๆไม่ได้
พวกที่ชอบด่าคนอื่นแบบไม่มีเหตุผลพูดว่า หลงเซียวเป็นผู้มีความสามารถ เพียงแค่เขาอยู่ ใต้หล้าล้วนเป็นของเขา พูดแบบธรรมดาก็คือ จะให้รถไฟวิ่งเร็ว ล้วนพึ่งพาอาศัยหัวรถไฟนำหน้า”
ตู้หลิงเซวียนเงียบๆ ดูดบุหรี่อีกหนึ่งที “ถ้าหากว่าคุณจะมาเยาะเย้ยผม งั้นก็ไม่ต้องแล้ว”
“เป็นยังไงแล้วล่ะ? ถูกลบหลู่แล้วเสียใจมากหรือ?หรือว่า…….คุณกำลังสูบบุหรี่อยู่ล่ะ? คิดไม่ถึงว่าไม่ได้ดื่มเหล้าคลายเครียด คุณภาพสภาวะจิตยังแข็งแกร่งมาก” น้ำเสียงของ อิสซาฟังไม่ออกว่าเห็นใจหรือเยาะเย้ย
“อิสซาคุณเคยรักใครมาก่อนไหม? ความรักที่แท้จริงเป็นเช่นไรหรือ?” ตู้หลิงเซวียนโยนคำถามจริงจังที่ลึกกว่าเรื่องหนึ่ง
อิสซากลับแสดงว่า “ไม่รู้ ความรักเป็นผีอะไรฉันล้วนไม่รู้ โตขนาดนี้ไม่เคยคบกับใครมาก่อนแอบรักก็ไม่มีเช่นกัน โอ๊ะ พูดว่าหลงเซียวเป็นไอดอลของผู้คนทั้งหลาย ฉันจะต้องไปแย่งมาหรือไม่
ไอ้หย่า ใช่สิ หากว่าฉันแย่งหลงเซียวมา แอนน่าส่งให้คุณนะ!”
คำตอบของ อิสซาอ้อมไปหนึ่งรอบ ผลสุดท้ายดูเหมือนก็ยังแหย่ตู้หลิงเซวียนอยู่
ตู้หลิงเซวียนทิ้งเศษบุหรี่อย่างไร้เรี่ยวแรง “ช่างหัวมันเถอะ ถามคุณก็ไร้ประโยชน์”
“ดูถูกคน! ฉันไม่เคยคบกับใครมากก่อน แต่ว่าฉันเคยอ่านนวนิยายมาโอเคไหม! มีประโยคหนึ่งพูดว่ายังไงหน่า รักคนคนหนึ่งอย่างแท้จริง ก็อย่าบังคับให้เธออยู่ข้างกาย สภาวะสูงสุดของความรักคือ ฉันคือรักคุณ คุณก็คืออิสระ!”
ตู้หลิงเซวียนเงียบไปสักพัก “สภาวะสูงขนาดนั้น ผมบรรลุไม่ถึงหรอก”
ตู้หลิงเซวียนตัดสาย อิสซาไป อีกครั้ง
อิสซาทั้งด่าทั้งบ่นกระทืบเท้า “ไอ้ควย! ตัดสายจนติดนิสัยแล้ว! ไม่ผิดก็ตัดสายฉันก่อนทุกครั้ง วันหลังฉันจะตัดสายคุณก่อน!”
อิสซาพิงหน้าต่างมองแสงอาทิตย์ของอเมริกา แสงสีทองย้อมผมยาวหยักสีน้ำตาลแดงของเธอยิ่งยั่วยวนผู้คน “หลงเซียว ฉู่ลั่วหาน ฉันอยากรู้อยากเห็นต่อเรื่องของพวกคุณอย่างมาก”
……
หลังจากล้างหน้าล้างตาเสร็จ ลั่วหานเหนื่อยแล้วก็ไปนอนก่อนหลงเซียวยังมีงานที่ยังไม่เสร็จ อาบน้ำเสร็จแล้วไปห้องหนังสือ
เกือบจะตีสองหลงเซียวจึงกลับเข้าห้องนอน
เขาเพิ่งนอนลงไป เขาทำให้ลั่วหานตกใจตื่น นอนตะแคงพิงเข้าไปในอ้อมอกของเขา
“วันนี้ที่คุณพูดกับตู้หลิงเซวียนเป็นเรื่องจริงหรือ?” เธอตาปรือเลือนราง แม้แต่เสียงล้วนแหบจนเหมือนเด็กคนหนึ่ง
หลงเซียวช่วยเธอห่มผ้าห่มให้ดี น่องเกี่ยวพันกับขาของเธอ “จริงครับ ทุกคำล้วนจริงแท้มาก”
ใบหน้าที่อยู่ในผ้าห่มของลั่วหานยิ้ม กอดแขนของเขาไว้ “ที่แท้ฉันดีขนาดนี้”
หลงเซียวนอนลงไปสามารถทำให้เธอนอนติดหน้าอกของตนเองพอดี “การประเมินค่าเต็มห้าดาว ภรรยาที่ดีหนึ่งเดียวในโลก”
ไม่รู้ว่าเธอได้ยินหรือไม่ ผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมอกไม่มีการตอบรับ
วันรุ่งขึ้น หลงเซียวตื่นก่อน กลัวลั่วหานอดนอนทั้งคืนเหนื่อยเกินไป สั่งคนใช้ไม่ต้องเรียกเธอตื่น อาหารเช้าตื่นเมื่อไหร่กินเมื่อนั้น
ป้าหลันป้อนนมให้ชูชูเสร็จ อุ้มเด็กให้กับหลงเซียว “อ้วนขึ้นหน่อยแล้วนะ ท่านอุ้มดู”
กายเล็กๆของชูชูสามารถไม่ถือสาแม้แต่นิดกอดอยู่ในอ้อมอกไม่กลัวทำให้บาดเจ็บเลย แขนสองข้างของหลงเซียวกอดเธอไว้แกว่งแล้วแกว่งอีก ตาโตแวววาวของชูชูจ้องมองพ่ออย่างไม่กะพริบ ปากน้อยอ่อนนิ่มปากจู๋ขึ้นมา ลักษณะเล็กน่ารักเหลือเกิน
ป้าหลันอธิบายอย่างละเอียด “เด็กจ้องมองท่านขนาดนี้ พูดได้ว่าเธอชอบท่านมาก ชอบให้ท่านกอดไว้ ท่านมองดูมือของเธอ อยากจะจับท่านตลอดล่ะ”
ทันทีที่เธออธิบายแล้ว ความรักที่เป็นพ่อของหลงเซียวยิ่งรุนแรง ก้มหัวจ้องมองนางฟ้าน้อยที่อยู่ในอ้อมอก ในเวลานี้หลงเซียวเพียงคิดว่าถึงแม้ว่าเธออยากได้ดวงดาวพระจันทร์ที่อยู่บนฟ้า เขาก็จะเด็ดลงมาให้เธอ
“เด็กดี Angel ผมคือแด๊ดดี้ เรียกแด๊ดดี้” หลงเซียวจูบแก้มของตัวเล็กที่รัก กล่อมเธอเรียก
ป้าหลันกับอาเซียงล้วนเม้มปากยิ้ม เด็กเล็กขนาดนี้ถ้าเรียกคนเป็น น่ากลัวจริงๆนะ!
นึกถึงรูปถ่ายที่รับปากกับหลงจื๋อ หลงเซียวใช้แขนเดียวกอดตัวเล็กที่รักไว้ ถ่ายรูปให้ลูกน้อยหลายใบ ข้างหน้าข้างๆล้วนถ่ายไปหลายใบ ไม่ว่ามุมมองไหนล้วนน่ารักจนน่ากอด
ลั่วหานตื่นขึ้นมาเป็นช่วงเช้าสามโมงครึ่งแล้ว ที่นอนที่อยู่ข้างๆล้วนว่างเปล่าแล้ว หลังจากล้างหน้าล้างตาเสร็จอย่างง่ายๆ ลั่วหานลงไปกินอาหารเช้า ป้าหลันอุ้มเด็กเล่นอยู่ในห้องโถงใหญ่พอดี
ลั่วหานมองเห็นลูกสาวลืมเรื่องกินข้าวไปหมดเลย “ชูชู คิดถึงหม่ามี๊หรือยัง? เมื่อคืนหม่ามี๊กลับมาดึกเกินไปแล้ว หนูนอนแล้ว เราไม่ได้เจอกันเป็นเวลานานขนาดนี้ คิดถึงหม่ามี๊อย่างมากหรือไม่?”
ชูชู ยื่นมืออยู่ในอ้อมอกของลั่วหาน ไปจับผมของลั่วหานโดยสัญชาตญาณ มือเล็กๆได้โอกาสก็จับอย่างรุนแรง เจ็บจนลั่วหาน ไอหย่า หลายเสียง
ป้าหลันช่วยแกะมือของตัวเล็กที่รักออก “คุณหญิง เด็กล้วนชอบจับผม คราวหน้าจะอุ้มเธอต้องหมัดผมขึ้นมาก่อน”
บนข้อมือของลั่วหานมียางมัดผมพอดี หมัดผมยาวกลายเป็นหางม้าขึ้นมา “เด็กน้อยหนูนี่ ตอนนี้จับไม่ถึงแล้วล่ะ?”
กล่อมเด็กสักพัก คนใช้ยกอาหารวางไว้ที่โต๊ะอาหาร
“หลงเซียวไปเมื่อไหร่หรือ? ก่อนที่จะไปกินข้าวหรือยัง?”
“คุณชายกินข้าวเสร็จแล้วค่อยไป ก่อนที่จะไปยังถ่ายรูปให้ลูกน้อยหลายใบด้วยล่ะ มีความรักเหลือเกิน!” อาเซียงปากเร็ว ทันทีที่ดีใจล้วนพูดออกมาหมดเลย
ถ่ายรูปหรือ?
ลั่วหานก็หยิบมือถือขึ้นมาเช่นกัน ถ่ายรูปลูกสาวก่อน ค่อยถ่ายตัวเองอีก ถ่ายไปสิบกว่าใบจึงตัดใจวางลูกสาวลงได้
บริษัทฉู่ซื่อ ออฟฟิศประธานกรรมการ
กู้เยนเซินปิดเอกสารลง “ทั้งหมดนี้ก็คือแผนผม พูดจบแล้ว รู้สึกว่าผมเก่งมากใช่ไหม? รู้สึกว่าได้รับของล้ำค่าใช่หรือไม่?”
ใครจะรู้ หลงเซียวที่นั่งอยู่โต๊ะฝั่งโน้นจ้องมองมือถือตลอด แม้แต่หน้าก็ไม่เงย “ยังพอใช้ได้”
“ไอ้ควย! ผมพูดไปเป็นเวลานานขนาดนี้ คุณแค่ยังพอใช้ได้หรือ? ยุ่งอะไรกับมือถือล่ะ?” กู้เยนเซินไถพื้นกระโดดเข้าไป จากนั้น ตะลึงเลย!
หน้าจอใหญ่ที่คมชัดของหลงเซียว สะดุดตามากเป็นหน้าของแต่งรูปภาพในapp!
เขากำลังใส่หูอยู่บนศีรษะให้กับลูกสาว มีกางออก งอลง สีชมพู สีขาว รูปแบบหูหลายรูปแบบ!
“ไอ้ควย!! ไอ้ควย!!แม้ว่าทั่วจักรวาลล้วนรู้ว่าชูชูน่ารักมาก แต่ว่าผมก็ไม่ได้แย่นะ! ผมเหน็ดเหนื่อยตรากตรำและมีผลงานอย่างใหญ่หลวง คุณก็ทำอย่างนี้กับผมหรือ? อึดอัดใจ!”
หลงเซียวเงยหน้า “อันนี้เป็นยังไงบ้างล่ะ?”
กู้เยนเซินดูเหมือนกลืนกินหญ้าหมัดหนึ่งไปเต็มๆ “เอ้อ! น่ารัก น่ารัก น่ารัก!!”
แต่ว่า หลังจากได้เห็นผลสำเร็จรูปแล้ว ก็ยังถูกพิชิตอย่างไม่มีจริยวัตร เพราะว่าลูกน้อยช่างน่ารักเหลือเกิน น่ารักเกินไปล่ะ !!
“ส่งให้ผม ส่งให้ผม! อันนี้จะต้องส่งให้ผม! ผมสามารถไปโอ้อวดอยู่ในกลุ่มเพื่อนสามปี!” กู้เยนเซินอ้อนวอนส่งเข้ามาในกลุ่ม
จากนั้นหลงเซียวจัดแต่งรูปถ่ายให้เรียบร้อยแล้วปฏิเสธไปอย่างสง่างาม “จะให้ลุงรองของชูชูเกี่ยวอะไรกับคุณล่ะ?”
“ไอ้ควย! ผมก็เป็นคุณลุงเธอเช่นกัน คุณชายหลง คุณรีบให้ผมเถอะ ผมจะเอาไปเยาะเย้ยไป๋เวย ไม่แน่อาจพูดได้ว่าปีหน้าผมก็สามารถเป็นแด๊ดดี้ได้เช่นกัน!”
หลงเซียวส่งรูปถ่ายให้กับหลงจื๋อ ผ่านไปไม่นานก็สำเร็จแล้ว
“ถ้าเป็นอย่างนี้ละก็ ผมยิ่งส่งให้คุณไม่ได้ ไป๋เวยมองเห็นชูชูกังวลว่าคลอดจะลูกที่น่ารักแบบนี้ออกมาไม่ได้ ยิ่งไม่กล้าคลอดแล้ว”
“ไอ้ควย!ไอ้ควย! เป็นเพื่อนกันใช่หรือไม่! เป็นพี่น้องใช่หรือไม่! ก็พูดแค่ใช่หรือไม่ล่ะ? คุณไม่ให้ผมใช่ไหม? ได้ ผมจะนั่งอยู่ตรงนี้ ผมไม่ไปแล้ว!”
กู้เยนเซินเอาวิธีที่จัดการหลงถิงนั้นออกมา พิงเข้าไปที่โต๊ะ คิดว่าเป็นสิริมงคลทุกอย่าง
หลงเซียวหยิบเอกสารขึ้นมาอย่างไม่หนักหนาอะไร “ไม่ไปแล้วหรือ? การประชุมในอีกสิบนาที ไม่ไปหรือ?”
กู้เยนเซินน้ำตาพุ่ง “คุณใจร้ายนะ! หลังจากนี้ผมจะไปขโมยชูชูกลับบ้าน ทำให้คุณร้องไห้!”
หลงเซียวไม่สนใจเขา เดินตรงไปยังห้องประชุม ยังเดินไม่ถึงห้องประชุม ไป๋เวยกับแอนดี้อยู่ดีๆ “อ่า!!” ร้องกรี๊ดขึ้นมา!
“อ่า!! ช่วยด้วย ช่วยด้วย หัวใจของฉัน!”
“ฉันจะตายแล้ว จะตายแล้ว! ทำไมเป็นอย่างนี้ได้ยังไงหรือ!!”
หลงเซียวหยุดการย่างก้าว กู้เยนเซิน ปั้ง ติดอยู่บนหลังเขาแล้ว
ทั้งตัวกู้เยนเซินล้วนอยู่ในความตื่นตะลึง “ไอ้ควย เป็นอะไรแล้วหรือ? เป็นปฏิกิริยาอะไรของทุกคน? แผ่นดินไหวแล้วหรือ?”
