ตอนที่ 809 หาผู้ชายที่รู้ร้อนรู้หนาว
ผมของลั่วหานถูกกระชาก เจ็บจนเหมือนเข็มแทงหนังหัว ข้างบนไม่มีแรง “ปล่อยนะ!”
เธอดุครอบครัวของผู้ป่วย เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายหวาดกลัวกับน้ำเสียงที่สงบนิ่งของเธอ ปล่อยมือจริงๆ “เธอทำสามีฉันตาย ฉันไม่ยอมแน่!”
หลินซีเหวินฉวยโอกาสกระโดดขึ้นไปดึงผู้หญิงไว้ เรียกพยาบาลสองคนมาจับแขนเธอและแยกคนออกจากลั่วหาน ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้กินอะไรเติบโต แรงเยอะขนาดนี้ หลินซีเหวินและพยาบาลทั้งสองจับมือและเอวของเธอ เธอยังสามารถเตะคน
ลั่วหานไม่ทันจัดผมที่โดนเธอกระชาก เงยหน้ามองเธอด้วยสายตาเย็นชา “สามีเธอตายแล้วเหรอ?”
ผู้หญิงถูกถามสีหน้าเปลี่ยนเป็นขาวดำ “เธออยากให้เขาตายเหรอ!! ไม่มีหมอคนไหนดี ใจดำทุกคน!”
ลั่วหานยิ้ม สำหรับบางครอบครัวของผู้ป่วย แม้ว่าแพทย์จะอธิบายเรื่องทุกอย่างแล้ว นำคัมภีร์เต้าเต๋อจิงออกมาและท่องร้อยครั้งก็ไม่มีประโยชน์ โดยเฉพาะฝั่งผู้หญิง
ดังนั้นวิธีที่ดีที่สุดก็คือ ไม่ต้องอธิบายเหตุผล
“พูดแบบนี้ก็คือยังไม่ตาย ในเมื่อไม่ตาย สิ่งที่เธอเพิ่งพูดเป็นการใส่ร้ายฉัน ฉันมีสิทธิ์ฟ้องคดีในสิ่งที่เธอพูดเมื่อกี้ นอกจากนี้……”
ลั่วหานนึกถึงนามสกุลของผู้ป่วย “คุณนายหลัว สามีเธอมีประวัติการแพ้ ยาแก้แพ้ที่เขาทานไม่ได้ออกโดยโรงพยาบาลของเรา แม้ว่าเขาจะไม่สามารถออกไปได้ในวันนี้ ก็ไม่ใช่ความรับผิดชอบของโรงพยาบาลเรา”
ลั่วหานพูดจบ หันไปพยักหน้าให้ หลินซีเหวินและพยาบาล ส่งสัญญาณให้ปล่อยคน
หลินซีเหวินกล้าที่ไหนกัน ในท่าทางของผู้หญิงนี้ ปล่อยแล้วเธอต้องพุ่งเข้าไปลั่วหานแน่นอน แล้วรังแกแน่ๆ
ผู้หญิงกัดฟันและด่า “ฉันรู้จักเธอ เธอก็คือฉู่ลั่วหาน ข้างนอกพูดกันว่า เธออย่างกับนางฟ้า ฉันไม่เชื่อ! คุณเป็นหมอต้มตุ๋นรังแกคนอื่น เป็นภูมิแพ้ยังรักษาไม่ดี เธอเป็นหมอบ้าอะไร!”
ทางเดินของห้องฉุกเฉินมีคนเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ แพทย์และพยาบาลกลัวว่าลั่วหานจะต้องทนทุกข์ทรมาน ค่อยๆ ล้อมรอบพร้อมที่จะเริ่มการช่วยเหลือได้ทุกเมื่อ ผู้ป่วยได้ยินเสียงก็มาดูความตื่นเต้น
ชีวิตในโรงพยาบาลที่น่าเบื่อ โดยปกติจะต้องพบข้อพิพาทของแพทย์และผู้ป่วยเพื่อยกเลิก
ลั่วหานยิ้มบางๆ “ง่ายมาก ถ้าเธอไม่เชื่อโรงพยาบาลของพวกเรา หรือไม่เชื่อหมอของพวกเรา ตอนนี้ก็สามารถให้สามีเธอกลับไป ฉันจะแจ้งหมอที่ห้องฉุกเฉิน ให้หยุดการช่วยเหลือสามีของเธอทันที คุณนายหลัวคิดว่าไง?”
คุณนายหลัวฟังแล้วนิ่งไปทันที อ้าปากกว้าง “เธอ……ทำไมเธอต้องพูดขนาดนี้! เธอเป็นหมอนะ!”
“ขอบคุณนะ! ดีที่เธอยังจะได้ว่าฉันเป็นหมอ ในเมื่อรู้สถานะของฉัน ก็ฟังคำสั่งของหมอให้ดี ทำตามที่หมอสั่ง ตอนนี้สถานการณ์ของสามีเธอก็รุนแรงแล้ว ถ้าเธอยังโวยวายอีก เขาตายจริงๆ แล้วพวกเราไม่รับผิดชอบ”
แพทย์และพยาบาลโดยรอบมองไปที่ลั่วหานด้วยสายตาเหลือเชื่อ พวกเขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า ลั่วหานจะสามารถจัดการกับครอบครัวของผู้ป่วยที่ไม่มีเหตุผลด้วยวิธีการแบบนี้
ฆ่าในวินาทีเดียว……จริงๆ!
คุณนายหลัวไม่กล้าโวยวายอีกต่อไปจริงๆ ในใจก็เป็นห่วงสถานการณ์ของสามี พูดเสียงเย็นอย่างไม่เต็มใจ “เขาจะออกมาได้เมื่อไร?”
ลั่วหานดูประวัติของผู้ป่วยที่หลินซีเหวินให้มา ประวัติทางการแพทย์ที่ผ่านมาของผู้ป่วยส่วนใหญ่เป็นโรคหัวใจพิการ เคยผ่าตัดที่โรงพยาบาลหวาเซี่ย ถังจิ้นเหยียนเป็นคนลงมือ การผ่าตัดได้รับการยินยอมจากครอบครัวแล้ว ผลลัพธ์ของการผ่าตัดก็ดีมาก
หมอของผู้ป่วยคนนี้คือถังจิ้นเหยียน ยาทั้งหมดถังจิ้นเหยียนเป็นคนจัดการ หลังจากเกิดอาการแพ้ ถังจิ้นเหยียนก็ระมัดระวังมากขึ้น
ตลอดถึงส่งผู้ป่วยออกจากโรงพยาบาลถังจิ้นเหยียนก็ไม่เคยปล่อยวาง
ดูประวัติจบ ลั่วหานปิดสมุดและยื่นให้หลินซีเหวิน ถึงจะตอบกลับด้วยใบหน้านิ่ง “ยังไม่ทราบเวลาที่เจาะจง ขึ้นอยู่กับสมรรถภาพทางกายและความปรารถนาที่จะมีชีวิตรอดของสามีของคุณ”
คุณนายหลัวได้ยินคำตอบที่แบบนี้จากหมอบ่อยแล้ว แต่ถึงคราวที่ตัวเองจะไม่พอใจ “เธอพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?”
“ความหมายก็คือ รอ รอสามีของเธอเงียบๆ แล้วก็ ในเมื่อเธอมีเวลาว่างมาโวยวายกับฉัน ยังไม่ดีเท่าไปเตรียมของที่สามีเธอต้องใช้ในการนอนโรงพยาบาล การฟื้นตัวหลังการช่วยเหลือก็สำคัญมากเช่นกัน”
ลั่วหานได้เอานิสัยที่ดีที่สุดออกมาแล้ว ถ้าเธอยังโวยวายอีกครั้ง สิ่งที่รอเธออยู่ก็อาจจะเป็นหมอที่โกรธ
คุณนายหลัวไม่กล้าเถียงอีกต่อไป หยิบมือถือออกมาโทรศัพท์ “พี่รอง ฉันเอง เหล่าหลัวอยู่ที่ห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาล นายเตรียมของที่บ้าน……”
ในขณะที่เธอกำลังคุยโทรศัพท์ ลั่วหานใช้เวลานี้เตือนหลินซีเหวิน “นี่เป็นผู้ป่วยของหมอถัง ตอนนี้หมอถังไม่อยู่ในประเทศ พ่อของเขาป่วยหนัก เธออย่ารบกวนเขา โดยนิสัยของเขา ต้องบินข้ามคืนมาแน่ๆ”
หลินซีเหวินพยักหน้าว่าเข้าใจ “ฉันไม่กล้ารบกวนเขา แล้วตอนนี้ทำยังไง? ผู้ป่วยคนนี้ใครจะรับต่อ?”
“ฉันรับ”
“พี่ลั่ว เธอไม่กลัวที่จะมีปัญหาเหรอ? ชีวิตและความตายของผู้ป่วยไม่สามารถคาดเดาได้ สมมุติช่วยกลับมาไม่ได้ แม้ว่าครอบครัวของผู้ป่วยจะไม่มีเหตุผลแต่ก็มีเหตุผลแล้ว ผู้ตายเป็นใหญ่ เธอไม่รู้เหรอ? ในประเทศนี่คือการตลาด”
หลินซีเหวินบึนปาก มีกรณีข้อพิพาทระหว่างแพทย์กับคนไข้ไม่น้อยกว่ายี่สิบกรณีในความคิด
ลั่วหานจัดผมที่ยุ่งเหยิงด้วยมือ “ฉะนั้นฉันยิ่งต้องรับ เปลี่ยนเป็นหมอคนอื่น หากเกิดเรื่อง ผู้บริหารโรงพยาบาลจะหาคนขึ้นแทน เส้นทางของหมอก็จบแล้ว เข้าใจไหม?”
หลินซีเหวินคิด พยักหน้ารัวๆ “เหมือนจะจริง หาวิธีแก้ปัญหาไม่ได้จริงๆ หมอที่เข้าร่วมก็จะต้องรับผลกระทบ เห้อ หมอเป็นยากจริงๆ”
ลั่วหานลูบหัวเธอ “ดังนั้น หมอหลินเธอยิ่งใหญ่มากนะ”
ครืด ครืด
มือถือของหลินซีเหวินดังขึ้น หลงจื๋อส่งข้อความมา
“เหวินเหวิน เธอเห็นพี่สะใภ้ฉันไหม? ฉันจะบอกให้ วันนี้พี่สะใภ้อยู่ที่บริษัทเท่มากเลย ฆ่าตู้หลิงเซวียนภายในไม่กี่นาที! ฆ่าผู้ชายเลวแล้วยังมอบลูกอมอีก ฉันแอบถ่ายด้วย แต่เสียดายโดนพี่ชายฉันลบทิ้งแล้ว”
หลินซีเหวินจิ๊ปาก เก็บมือถือเข้าไป
ดังขึ้นอีกครั้ง “แต่พี่ชายฉันบอกว่าจะส่งรูปถ่ายชูชูให้! เดี๋ยวฉันโพสต์แล้วเธอไปกดไลค์ด้วยนะ!”
รูปถ่ายของชูชู?!
หลินซีเหวินตอบทันที “ได้!”
หลงจื๋องอนแล้ว “เมื่อกี้ทำไมไม่ตอบฉัน?”
หลินซีเหวิน “โรงพยาบาลมีงาน เมื่อกี้พี่ลั่วฆ่าครอบครัวหญิงไป ฮิๆ เท่มากเลย!”
MBK ห้องทำงานประธาน
มือหลงถิงจับแก้วแน่น “หลงเซียว ฉู่ลั่วหาน สองคนที่ควรตาย!”
เหลียงจ้งซุนที่อยู่ข้างๆ ไม่กล้าพูดโดยตรง แต่พูดขึ้นมาหนึ่งประโยค “วันนี้ลั่วหานเย่อหยิ่งจริงๆ เธอควรกดดันให้เหมาะสมสิ?”
หลงถิงมองเขาอย่างดูถูก “คนเป็นกระดูกราคาถูก ยิ่งให้เธอได้ใจ เธอจะยิ่งไม่รู้ตัวเองเป็นตัวอะไร มีแค่บริษัทฉู่ซื่ออ่อนๆ ก็จะแข่งกับ MBK แต่ว่า ฉู่ลั่วหานเอาเงินมาจากไหน?”
หลงถิงหรี่ตาอย่างอันตราย รวบรวมเมฆครึ้ม
“สองหมื่นล้านไม่ใช่เลขน้อย ต่อให้เธอเอาทรัพย์สินทั้งหมดของเธอและหลงเซียวออกมา ก็มีแค่หนึ่งหมื่นกว่าล้าน เว้นแต่ว่าเธอจะจำนองที่อสังหาริมทรัพย์ หรือจำนองClub. THโดยตรง”
อสังหาริมทรัพย์ทั่วไปไม่สามารถมีมูลค่าสองหมื่นล้านได้ คฤหาสน์กุยหลายและวิลล่าชนบท รวมกับวิลล่าที่พวกเขาอยู่ ก็ไม่ได้ราคานี้ เว้นแต่พวกเขาจะมีอสังหาริมทรัพย์อื่น ๆ
“ถามธนาคารดู เธอจำนองอะไร?”
เหลียงจ้งซุนไม่รอช้า รีบติดต่อประธานธนาคารที่สนิท ถามทั้งหมดผลที่ได้รับคือ “ท่านประธานครับ ฉู่ลั่วหานไม่ได้จำนองอะไรเลยครับ”
สีหน้าของหลงถิงดูไม่ดีจนอธิบายยากแล้ว “เธอจะมีเงินสดจำนวนมากขนาดนี้ได้อย่างไร?”
“หรือว่าบริษัทเฉียวซื่อให้เธอ? พวกเขายังมีเกาจิ่งอาน กู้เยนเซิน รวมเงิน น่าจะไม่ยากนะครับ” เหลียงจ้งซุนเดา
หลงถิงส่ายหัว “ไม่หรอก เงินเยอะขนาดนี้ พวกเขาเอาไม่ออกมา”
“หรือว่ายังมีคนที่ซ่อนอยู่ช่วยเธอหรือเปล่า? ผมไปสืบดู”
“อืม”
สักพัก หลงถิงทุบโต๊ะอย่างโกรธแค้น “ฉู่ลั่วหานถอนตำแหน่งของตู้หลิงเซวียน เมืองเจียงเฉิงต้องหาคนใหม่ไป”
เหลียงจ้งซุนนึก “คุณชายรอง?”
หลงถิงมองไปที่เขาด้วยสายตาเย็นๆ “ไม่ได้ หมอนี่อยู่ข้างหลังเซียวตลอด ให้เข้าไป เขาไม่อุ้มโครงการทั้งหมดให้หลงเซียว?”
“งั้นให้ฝ่ายวิศวกรรมไป ธุรกิจอย่างเป็นทางการ”
“อืม นายไปจัดการ”
แต่ถ้าเป็นแบบนี้ พวกเขาอยากได้ผลประโยชน์จากโครงการก็คงยากแล้ว
ข้างหน้ามีเนื้อมาวางไว้แต่กลับกินไม่ได้ หลงถิงโกรธมาก
ทีมโครงการของเมืองเจียงเฉิงได้รับข่าวเร็วๆ นี้ ตู้หลิงเซวียนออกจากฝ่ายวิศวกรรมอย่างกะทันหัน เปลี่ยนเป็นชั้นสูงของMBKรับช่วงต่อ ข่าวนี้กะทันหันมาก ไม่ได้ตั้งตัว
การเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ แม้แต่ผู้นำของเมืองเจียงเฉิงยังบอกว่าคิดไม่ถึง แต่เมื่อเจิ้งเฉิงหลินเห็นโครงการเปลี่ยนไปใช้วัสดุก่อสร้างของบริษัทโม่ซื่อกรุ๊ป ก็เข้าใจทันที
“หลงเซียวเริ่มแล้ว เตะตู้หลิงเซวียนที่ขวางหูขวางตาออก นี่เป็นการแข่งขันภายในระหว่างสองบริษัท ก่อนหน้านี้ตู้หลิงเซวียนยุยงหลงเซียวโกรธจริงๆ” เจิ้งเฉิงหลินดื่มเหล้าไปหนึ่งคำ ยิ้มให้เจิ้งซิน
เจิ้งซินแย่งแก้วเหล้าในมือเขา “ยังดื่มอีก? ลืมที่ฉู่ลั่วหานพูดแล้วเหรอ? สภาพร่างกายของนายตอนนี้ดื่มเหล้าไม่ได้”
เจิ้งเฉิงหลินหัวเราะแล้วช่วยตัวเองแก้ตัว “ได้ได้ได้ วันนี้ครั้งสุดท้าย ไม่ดื่มแล้ว ลูกสาวไม่ให้ฉันดื่ม ฉันไม่ดื่มแล้ว”
เจิ้งซินยื่นเหล้าที่เหลือในแก้วของเขาให้สาวใช้ สั่งให้เททิ้ง “ตู้หลิงเซวียนเป็นแมลงดูดเลือดที่หลงถิงตั้งใจวางไว้ในโครงการ คนเก่งอย่างเขา สามารถดูดเลือดไม่เหลือร่องรอย คนอื่นไม่รู้ แต่หลงเซียวไม่รู้ไม่ได้”
เจิ้งเฉิงหลินกินองุ่นไปหนึ่งลูก “นี่เธอก็ไม่รู้แล้วถ้าเป็นโครงการใหญ่ ไม่มีอะไรที่ไม่เกิดขึ้น เปลี่ยนเป็นใคร ใครก็โลภ”
เจิ้งซินคิดสักพัก “คุณพ่อ ช่วงนี้เสิ่นเหลียวไม่มีการเคลื่อนไหว?”
“ทำไมจะไม่มี? แม้แต่หนึ่งนาทีเขายังไม่อยู่นิ่งๆ” คิดอยากหาที่พักพิง คิดจนบ้าไปแล้ว
“คนที่เสิ่นเหลียวอยากหา เกรงว่าจะลงมือยากสินะ?”
“ใช่ ตอนนี้เป็นช่วงเวลาสำคัญ ใครก็ไม่กล้าทำให้ดูไม่ดีเกินไป แต่ว่า หากเสิ่นเหลียวทำได้จริงๆ ก็เป็นเรื่องดี”
“หมายความว่าไง”
“ง่ายมาก เสิ่นเหลียวสมรู้ร่วมคิดกับคนที่นั่น หากมีหลักฐาน ทั้งสองก็ต้องล้มลง ก่อนหน้านั้นพวกเราต้องเคลียร์ความสัมพันธ์กับเสิ่นเหลียว เตรียมตัวหากทั้งสองล้มลงจะไม่เกี่ยวข้องกับพวกเรา เมื่อพวกเขาแสดงเท้าออกมา พวกเราก็ลงมือ”
สายตาเจิ้งซินหรี่ลง เทเหล้าให้ตัวเองครึ่งแก้ว ดื่มหมดในคำเดียว “ต่อให้เสิ่นเหลียวล้มลง ฉันก็ไม่ได้เขามา ใช่ไหมคุณพ่อ?”
เจิ้งเฉิงหลินเจ็บใจจนไม่รู้จะพูดอะไร ตบไหล่ลูกสาวเบาๆ “ซินซิน อะไรที่ควรปล่อยวางก็ปล่อยเถอะ เธอก็อายุไม่น้อยแล้ว หาผู้ชายที่รู้ร้อยรู้หนาวมาอยู่ด้วยกันก็ไม่เลวนะ?”
เจิ้งซินยิ้มเจ็บปวด “ท่านไม่เข้าใจ
