ตอนที่ 817 คนสวย คุณยอดเยี่ยมมากนะ
ผู้ชายถักเปียทันทีที่ได้ยินดีใจเลย เขาโผล่หัวออกไปยังข้างนอก หน้าต่างรถ โผล่คอช่วงหนึ่งของเขาออกมา บนคอสวมสร้อยทองเส้นใหญ่อย่างโอ้อวด ยังโผล่ให้เห็นชุดรถจักรยานยนต์แบบหนาที่เป็นสีสันออกมาหนึ่งส่วน
“ได้ยินว่าคุณขับรถเก่งมาก ผมแค่อยากจะแข่งกับคุณเท่านั้น ดูคุณพูดสิหนักเกินไปแล้ว อะไรจะเอาชีวิตไม่เอาชีวิตล่ะ ผมรู้ว่าคุณเป็นผู้หญิงของหลงเซียว เอาชีวิตของคุณแล้วผมยังจะมีชีวิตอยู่ได้หรือ? ผมยังไม่อยากจะตายล่ะ”
ลั่วหานอดไม่ได้ แต่แยกไม่ออกว่าคนคนนี้ตกลงมีบทบาทอะไรกันแน่ เธอเพิ่งสั่งสอนโม่หรูเฟยจบ หรือว่าเป็นเธอส่งคนเข้ามาล้างแค้นหรือ?
สำหรับไอคิวอย่างโม่หรูเฟยแบบนั้น ไม่กล้ารับรองว่าจะไม่ทำเช่นนี้
แต่ลั่วหานยังมีความกังวลอย่างหนึ่ง อย่าบอกว่าคนคนนี้มีความเกี่ยวข้องกับเจมส์นะ?
ผ่านการพิจารณาแล้ว ลั่วหานเคาะกระจกรถหนึ่งทีอย่างหล่อ “คุณอยากจะแข่งรถกับฉันหรือ? เกรงว่าคุณคุณสมบัติไม่ถึง ฉันรีบ เชิญยอดฝีมืออื่นเถอะ!”
ลั่วหานเลื่อนกระจกรถขึ้นไปใหม่ เลื่อนไปครึ่งหนึ่ง เสียงของผู้ชายรีบร้อนขึ้นมาอีก “หมอฉู่ เมื่อก่อนคุณชื่อแอนน่าหรือเปล่า? คุณเคยแข่งรถอยู่สถานที่แข่งรถใต้ดินของนิวยอร์กมาก่อนชนะพี่ชายใหญ่ผม คุณน่าจะจำไม่ได้แล้วใช่ไหม?”
ลั่วหานกลับแปลกใจขึ้นมาเล็กน้อย ตอนที่เธออยู่อเมริกาเพราะว่าความจำเสื่อม มีช่วงเวลาหนึ่งบ้าคลั่งมากจริงๆ แต่ว่าเธอไม่เคยเปิดเผยฐานะที่แท้จริงของตนเองมาก่อน เขารู้ได้ยังไงหรือ?
ผู้ชายถักเปียใช้นิ้วที่สวมใส่แหวนทองอย่างโอ้อวด ก๊อกๆ อยู่นอกหน้าต่างหลายครั้ง ดูเหมือนยิ้มอย่างจริงใจ “ผมมาตามชื่อเสียง แค่หน้านี้คุณก็ไม่ให้ผม ไม่ค่อยดีนะ? ถึงแม้ว่าผมรับปาก ผมก็ไม่รู้จะพูดกับพี่น้องของผมยังไงล่ะ พวกพี่น้องทิ้งงานในมือตั้งใจรอคุณอยู่ที่นี่ ถูกไหม?”
นิ้วของลั่วหานลูบผ่านพวงมาลัย ดูแล้ววันนี้น่าจะเอาตัวรอดยากแล้ว
หากว่าแข่ง รถเธอคันเดียว PK สามคัน หากว่าไม่แข่ง รถสามคันล้อมรอบขึ้นมาในเวลาเดียวกันละก็ เธอก็ไม่เหนือกว่า
“ได้ล่ะ แข่งเถอะ”
การแข่งขันนะ จังหวะยังต้องตามตนเอง ไอ้หนูกลุ่มนี้อยากจะเล่นยังไงก็เล่นอย่างงั้น
ทันทีที่ผู้ชายได้ยินตื่นเต้นดีอกดีใจ “โอเค! ในเมื่อคนสวยรับปากแล้ว อย่างงั้นพวกเราก็ทำตามกฎเกณฑ์ ประลองๆอย่างจริงจัง ผมอยากจะรู้จริงๆ สามารถทำให้พี่ชายใหญ่ของผมพ่ายแพ้เป็นคนแบบไหน”
ลั่วหานพูดในใจ คำพูดไร้สาระ แน่นอนจะต้องเป็นคนที่สามารถทำให้คนพ่ายแพ้ได้เช่นกัน!
แต่ว่าในปากกลับเป็นลักษณะที่ทุกอย่างคุยกันได้ “ทุกคนล้วนยุ่งมาก อย่าหน่วงถ่วงเวลาของฉัน พูดเถอะ จะแข่งยังไง อ้อมเส้นทางไหนหรือ? จุดหมายปลายทางเป็นที่ไหนหรือ?”
เรื่องแข่งรถ ลั่วหานไม่เล่นมานานแล้ว ตอนนี้เป็นแม่แล้ว เธอยิ่งถนอมชีวิต
ผู้ชายถูสันจมูกหนึ่งทีตามอำเภอใจ “ง่ายมาก ก็อยู่ตรงเส้นทางที่จะลงทางด่วนเส้นนั้น ระยะทางทั้งหมดห้าสิบกิโล โค้งงอคุณก็รู้ ทางเป็นสองเส้นทาง แต่ว่าไม่มีเส้นแบ่งเขต หากบังเอิญมีรถสวนมาละก็จะมีความอันตรายเล็กน้อยนะ แน่นอนอยู่แล้ว อุปสรรคยิ่งเยอะ ยิ่งทดสอบฝีมือได้”
ลั่วหานรู้จักทางข้างล่าง ไปยังชานเมือง แม้ว่าเป็นสองเส้นทาง แต่ว่าความกว้างของทางก็แคบจนสามารถบังคับใส่รถเข้าไปได้แค่สองคัน ถ้าหากว่ามีรถส่งของสองคันเจอกัน มีคันหนึ่งจะต้องถอยถึงปากทางจึงจะผ่านได้
อีกทั้งระหว่างนั้นทางโค้งเยอะมาก โค้งหักศอกบางที่ถูกหินผาโผล่ออกมาบังไว้ มองไม่เห็นข้างหน้าสักนิด
พูดตรงๆ นอกเหนือจากยอดฝีมือ ไม่มีใครจะแข่งรถอยู่ที่นี่
“ได้สิ การยั่วยุที่เกิดจากคุณ เส้นทางที่คุณกำหนด ดูเหมือนฉันก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไม่ร่วมมือ” ลั่วหานรับไว้อย่างสบาย
รถของเธอคือหลงเซียวให้มา เดิมทีก็เป็นรถสปอร์ตหรูที่มียี่ห้อดังอีกทั้งผ่านการเพิ่มเติมความปลอดภัยลดการสั่นสะเทือน เพิ่มความเร็ว ความแข็งแกร่งของเครื่องยนต์ สามารถเทียบเคียงกับ Bugatti ได้จริงๆ
ใช้รถคันนี้มาแข่ง ลั่วหานหลับตาก็สามารถระเบิดคนเหี้ยๆกลุ่มหนึ่งให้เละ
“คนสวย พูดไว้ก่อน การแข่งรถไม่ใช่เป็นการแข่งขันทั่วไป จะได้รับบาดเจ็บอะไรไม่มีใครรับรองได้ ในเมื่อคุณพยักหน้าแล้ว งั้นพวกเราใครก็ไม่ต้องเกรงใจใครแล้วเช่นกัน”
ลั่วหานยิ้ม “คุณวางใจเถอะ ฉันจะไม่เกรงใจกับใครทั้งนั้น”
แต่ว่าฉันเกรงใจกับตนเองอย่างมาก
รถทั้งสี่คันเรียงกันจอดอยู่บนทางที่มีรถน้อย รถของลั่วหานอยู่ข้างขวาคันที่สอง ผู้ชายอยู่ข้างซ้ายของลั่วหาน พวกเขาทั้งสองต่างคนต่างมี “การป้องกัน” ที่ระดับต่างกันไม่มากอย่างหนึ่ง
เสียงเครื่องยนต์ ฮือๆ ดังอยู่ ลั่วหานจ้องมองแหวนแต่งงานหนึ่งที และกวาดมองผู้ชายอีกหนึ่งที
“ฟิ้ว——”
ธงที่อยู่ในมือคนสวย ฟิ้ว สะบัดลง!
รถทั้งสี่คันกลายเป็นเส้นสีดำเส้นหนึ่งอย่างรวดเร็ว บินขึ้นไปพร้อมกัน!
ผู้ชายถักเปียน่าจะตั้งใจจะมาเอาชนะกับเธอจริงๆ ดังนั้นรถขับเร็วมาก อีกทั้งมองจากสายตาของลั่วหาน ผู้ชายต่อการเพิ่มความเร็วเลี้ยวโค้ง เคลื่อนที่ควบคุมอยู่ในระดับเชี่ยวชาญสามารถรู้ว่าเวลาที่ใกล้ชิดกับการแข่งรถประมาณห้าปี
แต่ว่าฝีมือของเขามั้ง…….
โดยพื้นฐานเป็นระดับเดียวกันกับหลงจื๋อ พูดว่าไม่ถึงเป็นยอดฝีมือ แต่คนทั่วไปไม่ใช่คู่แข่งเขา
ฝีมือของลั่วหานไม่เป็นยอดสูงสุดเลย หากเจอกับหลงเซียวละก็ โดยพื้นฐานจะต้องถูกบีบเป็นฝุ่น ตอนเวลานั้นเธอชนะผู้ชายคนหนึ่งที่ถูกเรียกว่าพี่ชายใหญ่ เพียงแค่บังเอิญเท่านั้น
วันนั้นเธอรู้ว่าต้องไปเลือกเวลาจัดงานแต่งกับตู้หลิงเซวียน โมโหขึ้นมาแข่งรถไม่ห่วงชีวิต
ตอนนี้ให้เธอทำอีกครั้งหนึ่ง ทำไม่ได้อย่างเด็ดขาด
ผ่านทางโค้งหักศอกหนึ่งโค้ง รถอื่นๆทั้งสามคัน ฟิ้วฟิ้วฟิ้ว ล้วนบินผ่านไป มีเพียงแค่ลั่วหานหลังจากพวกเขาบินผ่านไปแล้วอยู่ดีๆลดความเร็วช้าลง
ห้าสิบกิโลเมตรเท่านั้น พวกเขาใช้ความเร็วเช่นนี้สามารถวิ่งระยะทางทั้งหมดเสร็จอย่างรวดเร็ว แต่ว่าเธอเน้นการเข้าร่วมเป็นสำคัญ ไม่อยากชนะ
ดังนั้นลั่วหานรักษาความเร็วรถอยู่ที่ปลอดภัยที่สุด ใช้เวลาประมาณยี่สิบนาทีจึงถึง โดยพื้นฐานถือว่าเป็นความเร็วเต่าแล้ว
ผู้ชายถึงจุดหมายปลายทาง รอไปแล้วห้านาทีไม่พบเห็นแม้แต่เงาสักนิด อดไม่ไหวส่งข้อความอันหนึ่ง “พี่ใหญ่ เล่นยังงี้ไม่ดีนะ คุยกันแล้วว่าเป็น อะไรหรือ? แม่มึงเอ่ยแค่เป็นมือใหม่! คุณยังให้ผมเข้ามาทดสอบอีกหรือ?”
ผ่านไปสักพักข้อความตอบกลับ “เป็นไปไม่ได้ ผมเคยเห็นบันทึกการแข่งรถของเธอ เป็นเพราะไม่อยากเล่นกับมือใหม่อย่างคุณแบบนี้แน่นอน”
“ผม…….ทุ้ย! แค่เธอล่ะ?”
ตอนที่ลั่วหานมาถึง คนขับรถทั้งสองเห็นได้ชัดว่ารอจนหงุดหงิดแล้ว
“คนสวย หมายความว่าอะไรหรือ? นี่คือเป็นการตบหน้าผมอยู่หรือ? ดูถูกพวกเราหรือว่ายังไงหรือ?” ผู้ชายคาบบุหรี่ม้วนหนึ่งไว้ ข้างเขาทิ้งเศษบุหรี่สองมวนไปแล้ว
ลั่วหานจอดรถไว้ ไม่ได้ลงจากรถเลย “คนหล่อ พูดตามตรงตอนที่พวกคุณเริ่มออกรถฉันก็ยอมแพ้แล้ว พวกคุณล้วนเป็นยอดฝีมือ ฉันยอมรับความพ่ายแพ้อย่างจริงใจ”
ลั่วหานกวาดมองนาฬิกาข้อมือหนึ่งที แม่มึงเอ่ย สายขนาดนี้แล้ว!
ผู้ชายหัวเราะ เหอะๆ เดินโยกไปโยกมาเข้ามา พิงอยู่ที่หน้ารถมายบัค “คนสวย เล่นไม่ไหวหรือ?”
ลั่วหานขมวดคิ้วอย่างอ่อนโยนมาก “ก็ยังมีเล็กน้อยจริงๆ ฉันเป็นแม่คนหนึ่งแล้ว เล่นไม่ไหวแล้ว ดังนั้น เรื่องแบบนี้วันหลังอย่ามาหาฉันอีกเลย OK ไหม?”
ผู้ชายเคาะหน้ารถของเธอ “ไม่เล่นแล้วหรือ? ในเมื่อไม่เล่นแล้ว รถก็ยังแต่งเป็นพิเศษล่ะ? ได้ยินเสียง ผมก็สามารถรู้ถึงเครื่องยนต์ข้างในนี้ว่าเป็นระดับไหนเช่นกัน คุณตั้งใจดูถูกพวกเราโดยเฉพาะ!”
แม่มึงเอ่ยช่างน่าเบื่อจริงๆ! ไอ้หนูนี่มาจากไหนกันแน่!
ลั่วหานอยากเอ่ยปาก โทรศัพท์ดังขึ้นแล้ว หลินซีเหวินโทรมา
“พี่ลั่ว! คุณทำไมยังไม่มาหรือ? คนที่แซ่ลัวไม่ไหวแล้ว คุณมาเร็วหน่อย! หัวใจหยุดอย่างกะทันหัน หวาเทียนช่วยกลับคืนมาครั้งหนึ่งไม่ไหวอีกแล้ว!”
แม่มึงเอ่ย!
สีหน้าของลั่วหานอยู่ดีๆมีก้อนเมฆสีดำรวมตัวขึ้นมา “ได้!”
วางสายลง ลั่วหานจ้องมองไปยังผู้ชายอีกครั้ง “อยากจะแข่งจริงหรือ?”
ผู้ชายสูบบุหรี่หนึ่งที ทิ้งเศษบุหรี่เหยียบให้เละ “แข่ง! ครั้งนี้คุณยังอยากจะเล่นยังไงหรือ?”
ลั่วหานนับระยะโดยประมาณ “ฉันจากในเมืองถึงที่นี่ พวกเราใช้ปากทางทางด่วนเป็นหลัก ใครถึงก่อนชนะ!”
“ได้!”
เริ่มแข่งขัน ครั้งนี้ลั่วหานรีบจะกลับไปโรงพยาบาล เล่นกับพวกเขาในครั้งนี้ไปด้วย เช่นเดิม แพ้ชนะไม่สำคัญ สิ่งที่เธอจะเอาคือเวลา!
ฟิ้ว!
รถของลั่วหานบินออกไปดั่งธนู เพิ่มความเร็วเป็นวินาทีบรรลุถึงขีดสูงสุดของรถคันนี้ แค่กะพริบตา รถของลั่วหานใช้อำนาจวาสนาที่มีอย่างแน่นอนบินผ่านไปแล้ว
ผู้ชายอึ้งแล้วอึ้งอีก “อีเหี้ยยยยย! จริงๆนะ?”
ลั่วหานเอาผลงานที่ดีที่สุดตามระดับมาตรฐานในตอนนี้ ระหว่างทางเหยียบสุดคันเร่ง ในทางโค้งหักศอกเคลื่อนย้ายอย่างสวยงามหลายทีเธอล้วนควบคุมอย่างดีมาก
รถ เอี๊ยด จอดอยู่!
รถข้างหลังแม้แต่เงาล้วนไม่มี ลั่วหานยิ้มกับผู้หญิงเมื่อกี้ที่สะบัดธง “คนสวย ลาก่อน!”
ไม่สนสายตาที่ตื่นตระหนกของสาวน้อย รถของลั่วหานขับขึ้นไปบนทางยกระดับลอยฟ้า ไปอย่างรวดเร็ว
ในที่สุดหลายคนนั้นก็มาถึงจุดหมายปลายทาง กลับไม่เห็นลั่วหานเลย
ผู้ชายย้อนนึกถึงทั้งหมดที่เมื่อกี้มองเห็นอย่างตื่นตะลึง ทั้งตัวตื่นเต้นเหมือนดั่งฉีกเลือดไก่ “อีเหี้ยยยยย! จริงๆนะ! ผู้หญิงคนนี้ยอดเยี่ยมมากเลย!”
ผู้ชายรุนแรงจนมือสั่นคว้ามือถือออกมา “พี่ใหญ่ คำพูดเมื่อกี้ผมขอเก็บคืน ฉู่ลั่วหานไม่ใช่พูดเล่นจริงๆ ภรรยาของหลงเซียวคนนี้ช่างความสามารถน่าทึ่งจริงๆ ผมกับลิ้วเอ๋อถึงขนาดตามเธอไม่ทัน เก่งมาก เก่งมาก!”
ลิ้วเอ๋อกลืนน้ำลาย คิดไม่ถึงว่าเมื่อกี้ผู้หญิงคนนี้บอกว่ายอมรับความพ่ายแพ้อย่างจริงใจ ตบหน้าตบอย่างรุนแรงมาก
ขาสองข้างของ อิสซาไขว้กันนั่งอยู่บนเสื่อทาทามิ ในมือเขย่าแก้วไวท์แดง “ฉันพูดอะไรอยู่นะ? เธอไม่ได้เป็นคนทั่วไป ยังไงหรือ? รสชาติของการพ่ายแพ้ไม่เลวนะ?”
“เหอะๆ พี่ใหญ่คุณพูดเช่นนี้ พวกเราหาเธอไม่ได้เพื่อแข่งรถเป็นหลัก ก็ยังไม่ใช่ช่วยคุณทดสอบหรือ? ตอนนี้ทดลองออกมาแล้ว คุณคิดว่าจะทำยังไงล่ะ?”
ริมฝีปากแดงของ อิสซาจิบไวท์แดง พร้อมกับไฟสาธารณะนอกหน้าต่าง เขย่าร่วมกันกลายเป็นทิวทัศน์ยามค่ำคืนที่สวยงาม
“ฉันหรือ? ฉันสนใจพวกเขาทั้งสองอย่างมาก เพียงแค่หลงเซียวหรือ? กลัวว่าจะจัดการยิ่งยากกว่าผู้หญิงของเขา ทำเช่นนี้ก่อนพวกคุณกระจายตัวไปเถอะ”
“พี่ใหญ่ คุณไม่ใช่จะมาประเทศจีนหรือ? คุณรีบมาเถอะ ในประเทศจีนมีสิ่งของมากมายที่สนุกมาก!” ผู้ชายถักเปียแนะนำอย่างตื่นเต้นดีใจ
“ฉันคิดอยากจะทำอยู่แล้ว แต่แด๊ดดี้ของฉันควบคุมฉันอยู่ล่ะ ฉันไปไม่ได้ รอให้ฉันคิดวิธีก่อน วางสาย!”
นอกหน้าต่างเป็นแสงจันทร์ของนิวยอร์ก อิสซามือเดียวดันคางไว้ “อยากจะบินออกไปทันทีจริงๆนะ ประเทศจีน………”
ลั่วหานขับบินมาตลอดทางรีบมาถึงโรงพยาบาลรถจอดอยู่หน้าประตูไม่ได้ไปจอดที่โรงรถสักนิด วิ่งขึ้นลิฟต์ไป อีกทั้งก้าวเท้าอย่างรวดเร็วตรงไปยังห้องผู้ป่วย
“ซีเหวิน! เป็นยังไงแล้วล่ะ?”
หลินซีเหวินเห็นเธอมาแล้ว มีที่พึ่งทันที “พี่ลั่ว ดูแล้วน่าจะไม่ไหวแล้ว หัวใจล้มเหลว เวลาเข้าสู่โคม่าครั้งที่สองสีหน้าซีดเซียว ดูแล้วน่ากลัวจัง”
ลั่วหานไม่ฟังการอธิบายของเธออีก และไม่สามารถสนใจถึงสิ่งที่จะเอามาเช็ดหน้าผาก จับเครื่องฟังตรวจของหลินซีเหวินก็พุ่งเข้าไปในห้องช่วยชีวิต
คุณนายหลัวอกสั่นขวัญหายไปหมดยืนอยู่ข้างๆ เคยเห็นความเก่งของลั่วหานมาก่อน ครั้งนี้เธอไม่กล้าเอะอะก่อกวนอีก กัดฟันรอฟังผล
หวาเทียนกับหมอหวังล้วนอยู่ในห้องช่วยชีวิต แต่การเต้นของหัวใจกับชีพจรของคนไข้ยังเป็นศูนย์เหมือนเดิม
“หมอฉู่!คุณมาแล้ว!” หมอหวังยิ้มอย่างยกภูเขาออกจากอก
ลั่วหานพยักหน้า ก้าววิ่งขึ้นไป เครื่องฟังตรวจเห็นได้ชัดว่าไม่จำเป็นแล้ว “การช็อกไฟฟ้ากี่ครั้งแล้วหรือ?”
หวาเทียนเหงื่อเต็มใบหน้า “สามครั้ง สองร้อยจูล แต่ว่าไม่มีผล”
เมื่อกี้คุณหมอหวังทำ CPR เหนื่อยล้าแล้ว เวลานี้มือทั้งสองข้างล้วนเมื่อยอยู่ “ดูแล้วเขาน่าจะไม่ไหวแล้ว”
ลั่วหานจับเครื่องช็อกไฟฟ้าไว้ กัดมุมปากหนึ่งที “ลองอีกสักครั้ง”
