ตอนที่ 840 อยู่ดีๆ ก็มีลูกชายเพิ่มมา1คน
“เมื่อสักครู่ที่ผ่านมาหวังเค่ยบอกว่าเถียนเถียนรับได้นิ? ทำไมอยู่ดีๆ ถึงเปลี่ยนไปล่ะ?” มันเร็วเกินไปไหม?
ส้งชิงเซวี๋ยนเบ้ปากอย่างทำไรไม่ได้ “หวังเค่ยใจร้อนไง เขาบอกเถียนเถียนว่าอานอานเป็นลูกของแม่เธอ ในใจของเถียนเถียนต่อต้านจ้าวฟางฟาง ไม่ว่าจะพูดอะไรเธอก็ไม่ยอมรับ”
เกาจิ่งอานทำเสียงอ๋อขึ้นมา “ใช่ใช่ใช่ ผมนึกออกแล้ว ตระกูลเสิ่นล้มละลาย จ้าวฟางฟางก็ถูกจับกุมตัวไปด้วย”
เกาหยิ่งจือเหล่ตาลง “เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่นะเนี่ย”
“เดี๋ยวฉันไปดู เถียนเถียนกลัวจ้างฟางฟางมาก ให้เธอรู้ความจริงนี้ได้ยังไงกัน? หวังเค่ยนี่ก็เหมือนกัน! ” ลั่วหานเป็นแม่คนแล้ว แม้ว่าชูชูยังเด็ก แต่เธอก็สามารถรับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของความรู้สึกของเด็กๆ ได้
เถียนเถียนไม่มีแม่คอยดูแล จิตใจของเธอคงอ่อนไหวมากว่าคนอื่นๆ อยู่ดีๆ ที่บ้านก็มีน้องชายเพิ่มมาหนึ่งคนมาแย่งพ่อกับเธอ เด็กน้อยต้องรู้สึกต่อต้านอย่างแน่นอน
อีกอย่างเด็กคนนี้เป็นลูกของจ้าวฟางฟางอีก เถียนเถียนไม่ร้องไห้ไม่งอแงสิแปลก
เกาหยิ่งจือยังไม่รู้จักหวังเค่ย แต่เธอได้ยินว่าพวกเขาคุยกันเรื่องเด็ก เธอเองก็สนใจเป็นอย่างมาก “เด็กอะไร? ฉันจะไปดูด้วย”
เกาหยิ่งจือบอกว่าจะไป เกาจิ่งอานเองก็ตื่นเต้นขึ้นมา เขาสองคนก็ตามพวกเธอไปที่แผนกป่วยเด็กไป
ห้องผู้ป่วยที่อานอานพักอยู่เป็นห้องผู้ป่วยพิเศษ แยกออกจากห้องผู้ป่วยธรรมดาไป สภาพแวดล้อมดีและพื้นที่กว้าง ถือว่าเป็น1ในห้องผู้ป่วยที่ดีที่สุดในโรงพยาบาลหวาเซี่ย
พวกเขาลงจากลิฟต์ ออกจากลิฟต์มาห้องผู้ป่วยจะอยู่ตรงมุม เดินไปแค่ไม่กี่ก้าวก็ได้ยินเสียงเด็กน้อยกำลังงอแง
“หนูไม่เอาน้องชายคนนี้ หนูจะเอาน้องชายของตัวเอง” เสียงที่หวานและนุ่มนวลนั้นแสดงท่าทีต่อต้านออกมา แต่ยังไม่ถึงขั้นที่งอแงจนไม่สามารถทำอะไรได้
หวังเค่ยอธิบายให้เธอฟังอย่างใจเย็น “เถียนเถียนเชื่อฟังพ่อนะ ต่อไปน้องชายจะเป็นเด็กดี จะดูแลและรักเถียนเถียนเป็นเพื่อนพ่อนะ ต่อไปเถียนเถียนมีน้องชายแล้วเขาก็จะเล่นเป็นเพื่อนเถียนเถียนได้ แล้วยังไปโรงเรียนด้วยกันได้อีกนะ แบบนี้ไม่ดีเหรอ?”
หัวที่กลมๆ ของเถียนเถียนส่ายอย่างแรง “หนูไม่เอาน้องชาย หนูจะเอาคุณพ่อ”
พูดไปเธอก็ยื่นมือออกมาอย่างขมขื่นแล้ว โอบรอบคอของหวังเค่ยแล้วห้อยตัวไว้บนตัวเขาราวกับหมีโคอาล่าไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่ยอมปล่อย
เมื่อหวังเค่ยเห็นปฏิกิริยาของลูกสาวรุนแรงขนาดนี้ หัวใจของหวังเค่ยก็เจ็บปวดเช่นกัน “เถียนเถียน เมื่อก่อนหนูบอกกับพ่อว่าหนูชอบน้องชายมากๆ ไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้มีน้องชายแล้วเถียนเถียนไม่ดีใจเหรอครับ?”
เถียนเถียนเบะปากเล็ก ๆ ของเธอไว้ ดวงตาที่สดใสของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา “คุณพ่อโกหกหนู นี่ไม่ใช่น้องชายของหนู”
คนที่อยู่นอกประตูได้ยินเถียนเถียนกำลังคุยกับพ่อ พวกเธอรู้สึกใจอ่อนและเป็นห่วงเธอ
เกาหยิ่งจือเห็นแค่แผ่นหลังของเถียนเถียน เธอรู้สึกว่าเสียงของเด็กคนนี้เธอเคยได้ยินจากที่อื่นมาก่อน รู้สึกคุ้นเคยเป็นอย่ามาก “เธอเชื่อฟังคุณมากเลยไม่ใช่หรือ? คุณลองไปคุยกับเธอดู”
ลั่วหานที่มีภาระรับผิดรู้สึกว่ากดดันอย่างมาก กล่อมเด็กเป็นเรื่องที่ทดสอบEQอย่างมาก ลั่วหานไม่ค่อยมั่นใจในEQของตัวเอง
“เถียนเถียน”
ลั่วหานเรียกเธอด้วยเสียงเบา ๆ แล้วเอนตัวเข้าใกล้เถียนเถียนที่ร้องไห้อย่างหนัก เธอเช็ดน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยน
เถียนเถียนเงยหน้าขึ้นและมองดูลั่วหาน ทันใดนั้นเธอก็ร้องไห้เสียงดังขึ้นมา “คุณป้าลั่วลั่วคะ ฮือฮือฮือฮือฮือ”
“โอ๋นะเถียนเถียน ไม่ร้องนะคะ เราไม่ร้องไห้นะคะ มาให้คุณป้ากอดมา”
ลั่วหานรับเถียนเถียนมาจากมือของหวังเค่ยแล้วกอดเธอ เจ้าเด็กน้อยตัวสั่นอยู่ในอ้อมแขนของเธอ เธอร้องไห้จนหน้าแดงไปหมด
ลั่วหานดูแล้วรู้สึกเจ็บใจ “ที่รัก ใครรังแกหนูคะ? บอกคุณป้ามา”
เถียนเถียนเม้มปากไว้ไม่ยอมพูด แต่คิดในใจว่าคุณพ่อเป็นคนเลว แต่เธอก็ไม่อยากนินทาคุณพ่อให้คนอื่นฟัง เธอพยายามอดทนไว้
ลั่วหานเห็นว่าเธอกลั้นไว้จนหน้าแดงไม่ยอมพูดออกมา เธอก็เลยพูดกล่อมเธออย่างอ่อนโยน “เถียนเถียน ดูตุ๊กตาสิ ตุ๊กตาน่ารักไหม”
เถียนเถียนมองไปที่อานอานที่นอนอยู่บนเตียงตามทางที่เธอชี้ อานอานยังคงกลับอยู่ ใบหน้าที่นุ่มนวลนั้นขาวอึ๋มราวกับนมสด ขนตาที่หนาๆ ราวกับใบพัดเล็กๆ เจ้าเด็กน้อยดูน่ารักมาก
แต่เถียนเถียนกลับกอดลั่วหานไว้แน่นกว่าเดิม แล้วมองไปที่คุณพ่ออย่างกังวลใจ แล้วก็ก้มหน้าลง
“คุณป้าลั่วลั่วคะ เขาไม่ใช่น้องชายของหนู”
เมื่อเจอกับความหนักใจของเด็กผู้หญิงคนนี้มันทำให้ลั่วลั่วไม่รู้ว่าควรทำยังไง “เถียนเถียน ทำไมเขาถึงไม่ใช่น้องชายของหนูล่ะ? หนูดูสิ เขาน่ารักเหมือนเถียนเถียนเลยจริงไหม?”
เกาหยิ่งจือที่อยู่ข้างนอกประตูเห็นหน้าเถียนเถียนสักที เธอใจสั่นไปสักพัก “โอ้ย ฉันเคยเจอเด็กผู้หญิงคนนี้ เจอที่โรงพยาบาลนี่แหละ เป็นเด้กที่น่ารักแกละเชื่อฟังมาก แต่ดื้อนะเนี่ย”
ภาพตอนนั้นที่เธอเจอเถียนเถียนก็ปรากฏขึ้นมาในหัว เกาหยิ่งจือก็หัวเราะขึ้นมา เด็กผู้หญิงที่น่ารักๆ ในวันนั้นต่างจากวันนี้มาก
เถียนเถียนกอดคอของลั่วหานไว้ แล้วเอาตัวแนบติดตัวเธอ “คุณป้าลั่วลั่วคะ คุณป้าบอกกับคุณพ่อให้หน่อยว่าอย่าพาเขากลับบ้าน ได้ไหมคะ?”
ลั่วหานคิดในใจว่าไม่ได้ละ ทำไมกล่อมมาตั้งนานแต่ไม่ได้ผลเลย แล้วยังกล่อมจนเด็กคนนี้ต่อต้านมากกว่าเดิมอีก
เกาจิ่งอานเกาหูอย่างปวดหัว “พี่ครับ กล่อมเด็กนี่มันทรมานคนมาก ผมขอยอมแพ้ครับ”
ส้งชิงเซวี๋ยนผายมือออก “ผมลองพยายามแล้ว”
“เดี๋ยวฉันลองเอง”
เกาหยิ่งจือเปิดดูกระเป๋าแล้วยังไม่เจอของที่เหมาะสม แล้วเธอก็ไปค้นดูกระเป๋าของเกาจิ่งอาน ไม่น่าเชื่อว่าจะเจอช็อกโกแลต
เกาจิ่งอาน “……….”
นี่เก็บไว้ให้ภรรยาของผมนะครับ
“เถียนเถียน จำป้าได้ไหมคะ?”
เกาหยิ่งจือเอ่ยปากพูดอย่าอ่อนโยน รอยยิ้มของเธอดูอบอุ่นและเป็นกันเองมันทำให้เด็กรู้สึกพึ่งพาได้ง่ายมาก
ปากของเกาจิ่งอานกระตุก “ศาสตราจารย์ส้ง พี่สาวของผมมีหลายบุคลิกรึเปล่าครับ?”
ส้งชิงเซวี๋ยน “…….”
เถียนเถียนได้ยิน แล้วหันหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตามามองเธออย่างจริงจังถึงจะจำเธอได้ “คุณป้าที่สวยๆ?”
“เถียนเถียนเก่งมากค่ะ! ยังจำป้าได้อยู่เหรอเนี่ย ถ้าอย่างงั้นเถียนเถียนยังจำได้อยู่ไหมว่าเคยบอกอะไรกับป้าไว้?” เกาหยิ่งจือกำลังล่อเธออย่างใจดี แล้วรอเถียนเถียนคิดอย่างใจเย็น
เถียนเถียนกัดปากไว้แล้วส่ายหน้า
เกาหยิ่งจือใช้มือบีบคางของเถียนเถียนเบาๆ “ป้าเสียใจจัง ไม่น่าเชื่อว่าเถียนเถียนจะจำไม่ได้แล้ว เถียนเถียนบอกว่าจูบของเถียนเถียนมีเวทมนตร์ แค่หนูจุ๊บแค่หนึ่งครั้งก็จะหายปวดเลย เถียนเถียนดูสิตอนนี้ป้าหายดีแล้วจริงไหม?”
ตาของเถียนเถียนก็สว่างขึ้นมา เธอคิดถึงเรื่องวันนั้นขึ้นมาในหัว แล้วเธอก็ยิ้มพร้อมดวงตาที่มัวๆ จากน้ำตา “ค่ะ หนูจำได้ค่ะ! คุณป้าดีขึ้นแล้วจริงๆ เหรอคะ? ไม่เจ็บแล้วจริงๆ เหรอคะ?”
หวังเค่ยฟังแล้วรู้สึกงงมาก นี่มันอะไรกัน? ทำไมเถียนเถียนถึงมีความสัมพันธ์กับเกาหยิ่งจือได้? มันเป็นไปไม่ได้อย่างมากเลย
“ค่ะ ไม่เจ็บแล้ว ของคุณเถียนเถียนมากนะคะ” เกาหยิ่งจือวางช็อกโกเลตที่ไปค้นมาไว้ในมือของเถียนเถียน “ของขวัญที่ให้เถียนเถียนค่ะ ชอบไหมคะ?”
ช็อกโกเลตอยู่เต็มมือของเถียนเถียน “ชอบค่ะ ขอบคุณคุณป้านะคะ”
ลั่วหานอุ้มเถียนเถียนไว้ แล้วรู้สึกงงนิดหน่อย “หยิ่งจือ นี่มัน……”
เกาหยิ่งจือกะพริบตาส่งสัญญาณ แล้วรับเถียนเถียนไปจากอ้อมแขนของเธอ เอมองดูเถียนเถียนแกะถุงช็อกโกเลตออก แล้วกล่อมด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล “เถียนเถียน คุณป้าของให้เถียนเถียนช่วยอะไรคุณป้าหน่อยได้ไหมคะ?”
เถียนเถียนรู้สึกระแวงขึ้นมาทันที “คะ?”
เกาหยิ่งจืออุ้มเธอไว้แล้วนั่งบนเตียงขนไข้ แล้วแกะช็อกโกเลตออกมาป้อนให้เธอ “เถียนเถียนชอบป้าไหมคะ?”
เถียนเถียนพยักหน้า “ชอบค่ะ”
ลั่วหาน “……….”
ที่แท้เธอเองไม่ถูกเด็กน้อยรักอีกต่อไป
“ถ้าอย่างงั้น ถ้าเกิดว่าคุณป้ามีลูกหนึ่งคนเหมือนกัน เถียนเถียนจะชอบไหมคะ?”
อะไรนะ?
ทุกคนที่อยู่ในห้องและนอกห้องต่างก็ตกตะลึง
เถียนเถียนเคี้ยวช็อกโกแลตไป เธอได้รสชาติหวานๆ ในปาก เธอเองก็อารมณ์ดีขึ้นเยอะมาก
“ค่ะ….” ในที่สุดเธอก็พยักหน้า
เกาหยิ่งจือรู้สึกโล่งอกขึ้นมา “เถียนเถียนดูสิ ลูกของป้าไม่สบาย เป็นเหมือนกับเถียนเถียนเลย ตอนนี้ลูกของป้าไม่สบายตัวมาก ป้ารู้สึกเป็นห่วงอย่างมาก เถียนเถียนรู้สึกเป็นห่วงไหม?”
ลั่วหาน “………”
เกาจิ่งอาน “………..”
หวังเค่ย “………..”
เถียนเถียนทำตาโตอย่างสงสัย ดวงตาที่สดใสของเธอใสราวกับน้ำสะอาด “แต่ว่า….แต่ว่าคุณพ่อบอกว่า เขาเป็นลูกของคุณแม่”
เกาหยิ่งจือบีบไปที่จมูกของเธอเบาๆ “คุณพ่อเขาโกหกหนู คุณพ่อกลัวว่าหนูจะไม่ยอม เพราะฉะนั้นก็เลยช่วยคุณป้าพูดโกหก ป้าผิดไปแล้ว ป้าขอโทษเถียนเถียนนะคะ”
เถียนเถียนรู้สึกตัวอีกรอบ มองไปที่เธอแล้วมองไปที่อานอาน “เขาเป็นลูกของคุณป้าจริงๆ เหรอคะ?”
“ใช่ค่ะ ลูกของป้าไม่สบายเป็นโรคแบบเดียวกันกับที่เถียนเถียนเป็น ป้าอยากขอร้องให้คุณพ่อของเถียนเถียนช่วยดูแลลูกของป้า แต่เถียนเถียนไม่ยอม ป้าเสียใจมาก”
พูดไปพูดมาสีหน้าของเกาหยิ่งจือก้หนักหน่วงขึ้น สายตาที่เสียใจของเธอดูเบลอๆ
“คุณป้าไม่ร้องนะคะ หนู…..หนูให้คุณพ่อน้องน้องชายกลับบ้าน”
มือที่เล็กๆ นิ่มๆ ของเถียนเถียนเช็ดไปที่ตาของเกาหยิ่งจือ สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปเธอเป็นห่วงจริงๆ
เกาหยิ่งจือเปลี่ยนจากร้องไห้มาเป็นหัวเราะ “จริงเหรอคะ? ขอบคุณเถียนเถียนมากๆ เลยนะคะ!”
หัวใจของหวังเค่ยที่แทบจะหลุดออกมาก็ถอยกลับไปที่เดิม เขามองไปที่เกาหยิ่งจือแล้วส่งยิ้มพร้อมพยักหน้าขอบคุณ
ในที่สุดก็กล่อมเถียนเถียนไว้ได้ ที่ไปของอานอานก็จัดการเรียบร้อยแล้ว ส้งชิงเซวี๋ยนถอดหายใจยาวๆ อย่างโล่งอก “ไม่คาดคิดนะครับ ว่าคุณหมอเกากล่อมเด็กได้เก่งขนาดนี้”
เกาหยิ่งจือยิ้มอย่างหนักใจ แล้วมองดูเถียนเถียนและอานอานที่อยู่ข้างให้ห้องกระจก “เมื่อก่อนฉันเองก็ไม่ค่อยชอบเด็กสักเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าเด็กน่ารักขึ้นเรื่อยๆ อาจจะเป็นเพราะต่อไปฉันคงเป็นแม่คนไม่ได้แล้ว เพราะฉะนั้นเลย……”
ลั่วหานโอบไหล่เธอไว้ “อย่าพูดอย่างงี้สิ เถียนเถียนชอบคุณขนาดนี้ เธอแทบจะคิดว่าคุณเป็นแม่ของเธออยู่แล้ว”
เกาจิ่งอานรู้สึกเหมือนฟังผิดไป “พี่สะใภ้ครับ ผมไม่ได้ฟังผิดใช่ไหมครับ?”
ลั่วหานจ้องไปที่เขา “รีบขับรถไปส่งพี่ของนายกลับบ้านซะ”
ส่งกลับบ้านอะไรกัน ผมพาพี่สาวมาตรวจสุขภาพ ยังไม่ทันได้ตรวจเลย แต่ไปรับลูกชายมาก่อน” โดยฉะเพราะแม่ของเด็กเป็นจ้าวฟางฟางด้วยนะ! แม่มึง ตลกเกินไปรึเปล่า!
เกาหยิ่งจือมองบน “พี่สาวนายหน่ะช่วยเหลือคนอื่น!”
เกาจิ่งอานยกมือขึ้นยอมแพ้ “โอคโอเค ที่พี่พูดมาถูกทุกอย่างเลย แล้วต่อไปทำยังไงครับ? แสดงตัวเป็นแม่ของเขาต่อหรือ?”
“นี่มัน……..” เกาหยิ่งจือเองก็ลำบากใจเหมือนกัน ถึงยังไงเธอยังไม่ได้แต่งงานอย่าว่าแต่คลอดลูกเลย อยู่ดีๆ ก็มีลูกชายเพิ่มมาหนึ่งคน งานนี้จะเล่นต่อยังไงดีล่ะ?
ตุบตุบตุบ เถียนเถียนวิ่งออกมาราวกับสายลม มือน้อยๆ ของเธอจับไปที่ชายเสื้อของเกาหยิ่งจือแล้วสะบัดไปมา เงยหน้าขึ้นแล้วมองไปที่เธอด้วยความคาดหวัง “คุณป้าคะ คุณป้าคะ น้องชายฟื้นแล้ว ป้าไปดูน้องชายเร็ว”
ตาของลั่วหานกระตุกไปหนึ่งที แล้วบอกกับเกาหยิ่งจือด้วยสีหน้าอยากจะหัวเราะว่า “ลูกชายของคุณฟื้นแล้ว ไม่ไปเยี่ยมเขาหน่อยเหรอ?”
เกาหยิ่งจือ “……….”
อานอานฟื้นแล้ว ไม่ได้งอแงเลย เขาเชื่อฟังมาก อาจจะเป็นเพราะว่าไม่สบายมานาน ตาของเขาโตมากแต่ดูไม่มีสีสันเลย เขานอนอยู่ในผ้าห่มแล้วกะพริบตาเรื่อยๆ ไม่ยอมพูดคุย
เกาหยิ่งจือกลืนน้ำลายลง “อานอาน เด็กน่ารัก…..”
อุปส์
เกาจิ่งอานขำออกมาทันที
หวังเค่ยยิ้มอย่างหนักใจ “คุณเกาครับ ขอโทษจริงๆ นะครับ เถียนเถียนเขางอแงอยากให้คุณมา ผม…..ผมเอาเธอไม่อยู่”
เกาหยิ่งจือไม่ได้ถือสา “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันชอบเถียนเถียนมาก อีกอย่างอานอานก็น่ารักเช่นกัน เด็กขนาดนี้ไม่มีแม่คอยดูแล น่าเป็นห่วงมากเลยนะคะ”
หวังเค่ยเอามือถูไปที่หัวเข่าอย่างเป็นกังวล “แต่ว่า……มันจะเป็นการสร้างปัญหาให้คุณไหมครับ?”
“ไม่ค่ะ”
เถียนเถียนดึงไปที่ชายเสื้อของเกาหยิ่งจือ แล้วยิ้มออกมาอย่างหวานๆ “คุณป้าคะ น้องชายหิวแล้วรึเปล่าคะ? คุณป้าจะให้นมน้องชายไหมคะ?”
ห้ะ?!
เกาหยิ่งจือก้มลงมองไปที่หน้าอกของตัวเอง แล้วหน้าเธอก็แดงขึ้นมา
