อนที่ 877 ไม่มีอะไร ก็แค่อยากจะเรียกคุณ
น้ำเสียงของหลงเซียวเยือกเย็นยิ่งกว่า “อ้อ? ฆ่าคนแล้ว บอกกับผมว่าตอนที่ฆ่าคนก็เหนื่อยมากเช่นเดียวกัน หวังให้ผมนวดขาบีบไหล่ให้กับคุณ คุณประเมินความใจกว้างของผมสูงเกินไปแล้ว”
อาการป่วยของหลงถิงได้หนักขึ้น ความเหนื่อยล้าในเวลานี้ของเขาคือเรื่องจริง แต่ปรัชญาชีวิตที่ลึกซึ้ง ไม่แน่
“แกกำหนดเอาไว้อย่างแน่ชัดแล้วว่าฉันคือศัตรูของแก ฉันแก้ตัวยังไงก็ไม่พ้นข้อกล่าวหา ในเมื่อฉันพูดอะไรแกก็ไม่เชื่อ งั้นก็เห็นว่าฉันเป็นก็แล้วกัน”
หลงเซียวลูบไล้แหวนแต่งงาน “ถูกหรือผิด ความจริงจะปรากฏออกมาเอง วันนั้นคงจะไม่สายเกินไป”
นิ้วมือของหลงถิงกำแก้วน้ำเอาไว้แน่น นำความเจ็บปวดบนร่างกายเคลื่อนย้ายไปบนมือทั้งหมด ความเจ็บปวดหน่วงๆจากส่วนหัวที่ระเบิดเสียงดังออกมา วินาทีเมื่อสักครู่นี้นั้นแทบจะทำให้เขาส่งเสียงร้องออกมา
เขายืมใช้การเคลื่อนไหวในการดื่มน้ำอำพรางร่างกายที่ไม่สบายเอาไว้ “ดูเหมือน แกยังคงคาดหวังให้ฉันตาย”
หลงเซียวสังเกตได้ถึงความผิดปกติของเขา “ความเป็นความตายของคุณ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับความคิดส่วนตัวของผม”
หลงถิงคิดจะวางแก้วน้ำลง แต่ความเจ็บปวดก็ยังคงทำให้เขาเสียความสมดุลในวินาทีสุดท้ายของการเคลื่อนไหว แก้วน้ำเอียงลง น้ำสาดเต็มพื้น จากขอบโต๊ะหยดติ๋งๆลงบนเท้าของเขา
“หลงเซียว แกคือคนฉลาด ในเมื่อแกดูออกว่าละครวันนี้หมายความว่าอะไร ทางที่ดีที่สุดเล่นละครให้จบ”
“คุณส่งแม่ของเสี่ยวจื๋อเข้าไปในคุก เป้าหมายไม่ใช่แค่รับผิดแทนแม่ของผม คุณคิดยืมใช้มือของทางตำรวจกำจัดเธอ คุณไม่อยากให้เธอเสียเวลาของเสี่ยวจื๋อ ยิ่งไม่อยากให้การปรากฏตัวของโฉหวั่นชิงส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของคุณ”
หลงเซียวตรงประเด็นไม่อ้อมค้อม ทุกประโยคแทงตรงจุดสำคัญของหลงถิง นำเป้าหมายที่น่ารังเกียจของเขาพูดออกมาอย่างตรงจุด
“ตามแต่ว่าแกจะคิดยังไง ฉันแค่อยากจะปกป้องคนที่ฉันรัก เช่นเดียวกัน เธอก็คือคนที่แกรักด้วยเหมือนกัน เรื่องใดๆต่างก็มีค่าตอบแทน คิดได้ ก็ต้องทุ่มเท สิ่งของทุกอย่างต่างก็จำเป็นจะต้องมีการแลกเปลี่ยนในราคาที่เท่าเทียมกัน นี่คือกฎพื้นฐานของการมีชีวิตรอด”
หลอดเลือดที่ด้านหลังฝ่ามือของหลงถิงนูนขึ้นมาจากการกินแรง หลอดเลือดที่คดเคี้ยวพัวพันเชื่อมต่อกันไม่ขาดบนหลังฝ่ามือของเขา
“ไม่ทันแล้วหลงถิง คุณคิดจะใช้วิธีการแบบนี้ชดใช้ หึ！ไม่มีทาง”
“หลงเซียว ไม่ว่าแกจะเชื่อหรือไม่ ฉันรักแม่ของแกมาก！ชีวิตนี้ ฉันรักเธอเพียงแค่คนเดียว” หลงถิงโมโหจนถึงขีดสุด ดวงตาที่แดงก่ำเพราะว่าเบิกกว้างมากจนเกินไปส่องประกายลายน้ำขึ้น
ภายในลูกตาของเขา สะท้อนเงาใบหน้าของหลงเซียว
หลงเซียวมองเห็นตัวเอง หัวเราะขึ้นมาอย่างประชดประชัน
“ฉันไม่อยากให้แม่ของแกได้รับอันตรายใดๆ ฉันอยากจะปกป้องเธอ！แกสามารถช่วงชิงบริษัทMBKไปได้ สามารถทำลายตระกูลหลง สามารถฆ่าฉันได้ แต่ว่า…ความรู้สึกที่ฉันมีต่อแม่ของแก มาจากใจของฉันจริงๆ”
หลงเซียวขมวดคิ้ว ยืนขึ้นด้วยความรังเกียจ “หลงถิง คุณ…ไม่คู่ควร”
เงาร่างสูงโปร่งสีดำก้าวขาจากไป ลมแรงที่มาจากชายเสื้อของเขาพัดผ่านมาบนใบหน้าของหลงถิง ห้องที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นเยือกเย็นขึ้นมาอย่างกะทันหัน
หลงถิงฝืนไม่ไหวอีกต่อไป ล้มลงบนโซฟาในทันที นิ้วมือออกแรงกดขมับเอาไว้ พยายามระงับความเจ็บปวดที่อยู่ภายในอย่างสุดชีวิต
…
“คุณคิดว่าโฉหวั่นชิงถูกจับ มีอะไรแปลกๆไหมคะ?”
ระหว่างทางกลับ ลั่วหานเอ่ยข้อสงสัยของตัวเองออกมา
“มี โฉหวั่นชิงไม่ได้ฆ่าคน คนผิดที่แท้จริงคือแม่ของเรา” หลงเซียวตอบอย่างตรงไปตรงมามาก
ลั่วหานกัดริมฝีปากเล็กน้อย “ที่จริงแล้ว ฉันก็คิดแบบนี้เหมือนกันค่ะ แต่ว่า…ทำไมถึงเปลี่ยนเป็นโฉหวั่นชิงถูกทางตำรวจจับกุม? อีกทั้งเมื่อครู่นี้เฉินเจาพูดว่าพวกเขามีหลักฐานในมือ ในเมื่อไม่ใช่โฉหวั่นชิง ทำไมพวกเขาถึงได้มีหลักฐานล่ะคะ?”
ลั่วหานตบชูชูน้อยเบาๆ หนูน้อยอยู่บนรถค่อนข้างที่จะง่วง ดวงตากระพริบปริบๆ ความกว้างในการลืมตาค่อยๆลดน้อยลง หายใจเบาบาง
“คือหลงถิงที่ดึงเอาความสนใจของทางตำรวจไปที่ตัวของโฉหวั่นชิง หลงถิงคิดจะให้โฉหวั่นชิงรับผิดแทนแม่ของเรา”
สองมือของหลงเซียวจับพวงมาลัยรถเอาไว้แน่น ช่วงข้อกระดูกบนหลังฝ่ามือนูนสูงขึ้นมา บริเวณข้อกระดูกเป็นสีขาว
ลั่วหานยิ้มอย่างขมขื่น “หลงถิงเป็นคนยังไงกันแน่? เขามีมโนธรรมหรือเปล่า? กับแม่ของเรา เขามีความคิดยังไงกัน? ทำไมฉันดูไม่ค่อยเข้าใจ?”
หลงเซียวปิดตา ลืมตาขึ้น “สัตว์เดรัจฉาน！”
กลับถึงรีสอร์ทหยีจิ่งได้ดึกมากแล้ว เลยเวลาอาหารเย็นมาก็นาน ลั่วหานอุ้มชูชูที่กำลังนอนหลับกลับบ้าน มองเห็นรถคันนั้นที่ถูกจางหย่งขับไปได้กลับมาแล้ว
อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นด้วยความปวดหัว “ที่รักคะ พวกเขาคงจะอยู่บ้านกันหมด”
หลงเซียวก็ขมวดคิ้วขึ้นเช่นเดียวกัน “คนเหล่านี้！”
“บอส ช่วยด้วย！ช่วยด้วย！”
จางหย่งที่วิ่งวนไปทั่วอยู่ที่ห้องรับแขกวิ่งอย่างรวดเร็วเข้ามากอดขาของหลงเซียวเอาไว้ ด้านหลังตามติดมาด้วยอิสซาและเจมส์ ทั้งสองคนๆหนึ่งถือไม้ปัดฝุ่นขนไก่ คนหนึ่งสวมนวมชกมวย
ขาของหลงเซียวถูกจางหย่งกอดเอาไว้แน่น ก้าวขาออกไม่ได้ เอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง “ลุกขึ้นมาก่อน”
จางหย่งฮือๆๆๆๆ “ไม่ปล่อย！ผมจะต้องตายอย่างอนาถอยู่ภายใต้อุ้งมือปีศาจของพวกเขา！บอสต้องช่วยผมนะครับ！”
อิสซาเคาะไม้ปัดฝุ่นขนไก่ลงในฝ่ามือของตนเอง “จางหย่ง เธออย่านึกว่าเธอกอดต้นขาของบอสก็จะไม่เป็นอะไรแล้ว บัญชีของพวกเรายังไม่สะสางนะ！”
จางหย่งน้ำตาไหลพราก “เธอมันคนบ้า！ฉันแม่งซวยไปแปดชาติแล้วฉัน！”
ลั่วหานวางชูชูลงบนเตียงเด็กเล็กภายในห้อง ตอนที่ออกมาจางหย่งยังคงกอดขาของหลงเซียวเอาไว้ “เกิดอะไรขึ้น? ทำไมพวกเขาสองคนถึงได้ตีเธอ?”
จางหย่งอยากจะหันไปกอดขาของลั่วหาน รู้สึกว่าขาของเมียบอสมีประโยชน์มากยิ่งกว่า แต่ว่าเขาเพิ่งจะมีความคิด ก็ถูกหลงเซียวถีบไปทีหนึ่ง
“ผมเป็นวัวเป็นควายให้กับพวกเขามาทั้งวัน แม่งก็เพราะฝีมือการถ่ายภาพของผมกาก ก็จะตีผม ผมแม่งโคตรไม่ได้รับความเป็นธรรมเลย！”
ประสาทหรือเปล่า！
ลั่วหานไม่สามารถยอมรับเหตุผลนี้ได้！
“เจมส์ อิสซา พวกเธอเกินไปแล้ว ไว้หน้าฉันหน่อย เก็บของลงไป”
อิสซากัดฟัน “ไม่ได้！จำเป็นต้องสะสางให้ชัดเจน！คุณลองดูว่าเขาถ่ายรูปบ้าอะไร！ฉันร้อยเจ็ดสิบสอง มันถ่ายมาร้อยยี่สิบ！”
วันนี้ลั่วหานอยู่ที่บ้านตระกูลหลงได้กลัดกลุ้มมากพอแล้ว กลับบ้านยังต้องจัดการกับเรื่องข้อพิพาทแปลกๆแบบนี้อีก บ้าไปแล้วจริงๆ รับโทรศัพท์มือถือมาอย่างรำคาญ เหลือบมองดูแวบหนึ่ง
จริงๆ…ด้วย
จางหย่งคงจะเป็นคนที่แบบถ่ายรูปไม่เป็นเอามากๆแบบนั้น ตอนที่ถ่ายยกมือถือขึ้นสูงถ่ายลงมาจากด้านบน ขาเรียวยาวของคุณเขากลายเป็นลูกฟักท่อนสั้นๆ
อีกทั้งรูปภาพทั้งหมดต่างก็เป็นมุมเดียวกัน แสงเดียวกัน องค์ประกอบรูปเดียวกันหมด มีหลายรูปถึงขั้นมืดมิดเห็นหน้าไม่ชัด
เอ่อ…
“อิสซา ถ่ายรูปไม่เป็นก็ไม่ถือว่าเป็นโทษตายอะไรมั้ง? เธอไม่คุ้มที่จะตีเขาให้ตาย ใช่ไหมล่ะ?” ลั่วหานร้อนตัวแทนจางหย่ง
ผู้หญิงน่ะหรอ ต่างก็ชอบให้ตัวเองถูกถ่ายออกมาสวยๆ แสงมุมสัดส่วนพื้นหลัง หลายส่วนหลายอย่างต่างก็ต้องประกอบกันสมบูรณ์แบบ แต่ว่า…จางหย่งหลีกเลี่ยงทุกอย่างได้อย่างสมบูรณ์แบบ
อิสซาเท้าสะเอวกระทืบเท้า “ใช่ไหมอะไรกัน? ฉันก็จะตีเขาให้ตาย มือพิการ！”
หลงเซียวแสดงออกว่าไม่มีอารมณ์ที่จะสนใจ สะบัดขาเล็กน้อย “อาหย่ง ปล่อยมือ”
จางหย่งหมดคำพูดน้ำตาไหลพราก ปล่อยขาของหลงเซียวออกอย่างอาลัยอาวรณ์ ต่อมาก็คือเสียงกรีดร้องหลังจากการถูกตบตี
หลงเซียวคล้องมือของลั่วหานขึ้น “หิวแล้วล่ะสิ?”
“หิวค่ะ ตอนเที่ยงตรงทานอาหาร ตอนนี้สองทุ่มกว่าแล้ว” ลั่วหานลูบคลึงท้อง หน้าท้องแบนราบ
ห้องรับแขกวุ่นวายจนไก่หมากระเจิง หลงเซียวพาลั่วหานตรงไปที่ห้องครัว สถานที่แห่งเดียวที่เงียบสงบภายในวิลล่าก็คือที่นี่แหละ
กดลั่วหานนั่งลงบนเก้าอี้ หลงเซียวม้วนแขนเสื้อเชิ้ตสีขาวขึ้น เหน็บไว้ที่บริเวณข้อพับแขน “อยากทานอะไรครับ? ผมทำให้คุณ”
ลั่วหานห้อยกลับด้านอยู่บนเก้าอี้ คางเกยอยู่ที่พนักเก้าอี้ด้านบนสุด “คุณทำอาหาร? ไม่อย่างงั้น ฉันทำเองดีกว่าค่ะ?”
หลงเซียวชำระล้างมือทั้งสองข้างอยู่ด้านข้างอ่างล้างผัก เปิดตู้เย็นออก หยิบผักใบเขียวบางส่วนออกมา “คุณอุ้มชูชูเหนื่อยมากแล้ว ผมทำ ง่ายๆหน่อยก็แล้วกัน? บะหมี่ไข่ใส่ผักใบเขียว?”
ลั่วหานตามเข้าไป ตรวจสอบผักที่เขาหยิบออกมา ทั้งยังเปิดช่องฟรีซของตู้เย็นสองประตูออกอีกครั้ง “ไม่อย่างงั้น เกี๊ยวน้ำแช่แข็งเป็นยังไงคะ? มีไส้ผัก เห็ดหอม…แล้วก็เนื้อวัว คุณชอบอันไหนคะ?”
ในมือของลั่วหานถือเกี๊ยวแช่แข็งสองสามถุง พอเงยหน้าขึ้นมาก็ปะหน้ากับหลงเซียว หลงเซียวบิดตัวกระทบเข้ากับส่วนบนสุดของศีรษะของเธอ ด้านหน้าลำตัวคือไอเย็นของอาหารแช่แข็ง ปลายจมูกคือกลิ่นหอมอ่อนๆของเส้นผมเธอ
มือที่เปียกชุ่มของหลงเซียวหลีกเลี่ยงช่วงเอวของเธอ ใช้แขนโอบเธอเอาไว้ “มีไส้เนื้อปลาหรือเปล่า?”
ลั่วหานเงยหน้าขึ้นใช้จมูกกระทุ้งเข้ากับคางของเขาเบาๆ “ไม่มีค่ะ”
ที่เขาพูด คือเธอนางเงือกตัวนี้
หลงเซียวหยิบเอาไส้เห็ดหอมไปถุงหนึ่ง “ไปรอที่ด้านข้างเถอะ หลังจากนี้สิบนาทีทานอาหาร”
เขาหมุนตัวเปิดแก๊ส ลั่วหานโอบเอวของเขาเอาไว้จากทางด้านหลัง ใบหน้าด้านข้างแนบไปบนร่างกายของเขา เขาอยู่ที่ด้านหน้าแกะถุง เทเกี๊ยวน้ำ ร่างกายขยับไปมาในรัศมีเล็กๆ
ลั่วหานนัวเนียอยู่บนร่างกายของเขาไม่ยอมปล่อย “หลงเซียว…”
หลงเซียวต้มน้ำ ปิดฝาหม้อ “เป็นอะไรไปครับ?”
ลั่วหานออดอ้อนกับแผ่นหลังของเขาอย่างน่ารักอ่อนโยน “ฉันก็แค่อยากจะเรียกคุณ”
หลงเซียวมือจับอาหารแช่แข็งค่อนข้างที่จะเย็น ถูจนอบอุ่นขึ้นมาถึงได้กุมมือที่โอบรอบหน้าอกตัวเองเอาไว้ ลูบไล้แหวนแต่งงานของเธอ “อยากจะพูดอะไร?”
ลั่วหานปิดบังเขาไม่ได้จริงๆ “โฉหวั่นชิง…คุณมีความคิดยังไงคะ? ปล่อยให้หลงถิงบิดเบือนความจริงตามอำเภอใจ?”
มือของหลงเซียวกุมมือของเธอเอาไว้ ไม่ได้ขยับ น้ำที่แต่เดิมก็ต้มเดือดแล้วไม่ช้าก็ส่งเสียงบุ๋งๆดังออกมา “ไม่มีทาง”
“แต่ว่า โฉหวั่นชิงกับแม่ของเรา จำเป็นจะต้องมีคนหนึ่งที่ยอมรับความผิด”
เกี๊ยวน้ำลงหม้อ หลงเซียวพลิกไปพลิกไป “อืม”
“คุณอยากจะให้แม่ของเราเข้าคุก? ฉันทำใจไม่ได้” ลั่วหานแนบใบหน้าตรงๆลงบนร่างกายของเขา ลมหายใจทะลุเสื้อผ้า รดลงบนร่างกายของเขา ร้อนๆ
“ผมก็ทำใจไม่ได้ ดังนั้น ผมไม่มีทางให้เธอเข้าคุก”
เกี๊ยวน้ำเดือดแล้วสองครั้ง หลงเซียวปิดแก๊สลง
ลั่วหานได้กลิ่นหอมของอาหาร ยักไหล่เล็กน้อย “ดูเหมือน คุณจะต้องใช้วิธีการที่ไม่ธรรมดาแล้ว”
หลงเซียวคีบเกี๊ยวน้ำที่ขาวนวลขึ้นมาชิ้นหนึ่ง เป่าลมเย็นสองสามที “เรื่องใหญ่คับฟ้า ทานอิ่มค่อยว่ากัน มาครับ ลองชิมดู”
ลั่วหานหัวเราะเล็กน้อย “ไม่ใช่ว่าไส้เห็ดหอมหรอกหรอคะ? ยังจะสามารถชิมออกมาเป็นรสเนื้อได้?”
หลงเซียวจิ้มไปบนศีรษะของเธอ “ผมให้คุณลองชิมดูว่าสุกหรือยัง”
