ตอนที่ 959 เล่นหนีออกจากบ้าน
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง
นักข่าวทั้งหลายในที่สุดก็ถูกได้รับการอนุญาตให้สัมภาษณ์หยวนชูเฟิน ห้องโถงใหญ่ในการสัมภาษณ์อยู่ที่ด้านข้างของห้องจัดแสดงนิทรรศการ หยวนชูเฟินนั่งอยู่บนโซฟาอย่างสง่างาม ไฟแฟลชถ่ายภาพที่อยู่บริเวณโดยรอยกระพริบขึ้นอย่างบ้าคลั่ง ส่องใบหน้าที่แดงมีเลือดฝาดของเธอจนดูเปล่งปลั่ง
ลั่วหานกับหลงเซียวเป็นตัวประกอบอยู่เป็นเพื่อนที่ริมด้านข้าง หลีกเลี่ยงการถ่ายใบหน้าตรงของช่างกล้อง
…
“ท่านประธาน คุณนายกำลังรับการสัมภาษณ์ ตอนนี้ยังไม่ได้ออกจากศูนย์จัดแสดงนิทรรศการ”
เหลียงจ้งซุนนำข่าวที่เพิ่งได้รับบอกกับหลงถิง
หลงถิงดึงปกคอของเสื้อกันลมเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมองไปยังประตูใหญ่ศูนย์นิทรรศการที่ตระหง่าน “พวกเราเข้าไป”
หลงถิงกดปีกหมวกทรงแปดเหลี่ยมลงต่ำ บดบังหน้าผากและดวงตาทั้งสองข้างเอาไว้ ปกคอเสื้อตั้งตรงของเสื้อโค้ทผ้าขนสัตว์สำหรับฤดูหนาวทรงยาวสีดำสนิทบดบังส่วนคางเอาไว้ ตอนที่ก้าวขาคิ้วขมวดเข้าหากันแน่นเพราะความเจ็บปวดของร่างกาย
“ท่านประธาน ระวังครับ”
เหลียงจ้งซุนขึ้นมาข้างหน้าจะประคองเขา ถูกหลงถิงปัดออก
“ไม่ต้อง ฉันเดินเอง”
ห้องโถงใหญ่นิทรรศการยังคงได้รับความนิยมอย่างดุเดือด ระยะห่างของช่วงอายุผู้เข้าชมก็กว้างมากเช่นเดียวกัน อายุน้อยไม่เกินห้าหกขวบ อายุมากดูเหมือนจะเจ็ดสิบแปดแล้ว หลงถิงเดินอยู่ด้านในก็ไม่เป็นที่สะดุดตา
รูปแบบของห้องโถงจัดแสดงคือทรงวงแหวน สะดวกผู้เข้าชมไม่เดินเส้นทางการชมซ้ำ
ตอนที่หลงถิงเข้าไป ส้งชิงเซวี๋ยนเดินทางทรงวงแหวนทางนั้นพอดี ทั้งสองคนเดินผ่านไหล่กันไป
ช่วงเวลาอันรวดเร็วนี้ ก็เหมือนกับตอนที่เขาเข้าร่วมนิทรรศการภาพวาดของเธอในปีนั้น เขาอยู่ในกลุ่มผู้คนพี่ลั่วเงยหน้ามองเธอที่ถูกผู้คนล้อมรอบเอาไว้ ในตอนนั้น เธอสวยสง่าขนาดนั้น ความคิดไม่ดีที่อยู่ในหัวต่างก็คือการดูหมิ่นที่มีต่อเธอ
หลงถิงยืนอยู่ด้านหน้าภาพวาดหนึ่ง ตกสู่ภวังค์จ้องมองนิ่ง
เหลียงจ้งซุนหยิบคู่มือการรับชมขึ้นมา ด้านบนมีคำบรรยายสรุปง่ายๆของภาพทุกภาพ ภาพที่หลงถิงดูอยู่ในขณะนี้คือผลงานที่ได้รับรางวัลสมัยเรียนมหาวิทยาลัยของหยวนชูเฟิน และก็เป็นภาพวาดบุคคลเพียงภาพเดียวของเธอ
แต่ในภาพมีเพียงแค่เงาด้านข้าง ชายหนุ่มที่แต่งตัวสไตล์อังกฤษมือซ้ายถือร่มกันฝนคันหนึ่ง บนถนนลอนดอนที่เมฆหมอกอึมครึมเขายืนอยู่อย่างเงียบๆ
อาคารสีขาวบริเวณไม่ไกลไฟดวงนึงสว่างอยู่ แสงไฟสีส้มทำให้หน้าต่างสไตล์พระราชวังสว่าง
ชายหนุ่มเงยหน้ามองไปทางหน้าต่าง คนที่อยู่ภายในหน้าต่างบานนั้นก็กำลังมองเขาอยู่
เห็นได้ชัดเจนมาก ความหมายแฝงของภาพๆนี้คือความอาลัยอาวรณ์ของเธอกับมู่เส้าเอิน
เหลียงจ้งซุนหาภาพที่สอดคล้องเจอบนสมุดภาพ คำบรรยายสรุปของภาพนี้คือ “ขอเพียงแค่ใจของคุณเหมือนกันกับของฉัน ฉันจะไม่ทำให้ความรักของคุณผิดหวังอย่างแน่นอน”
“ขอเพียงแค่ใจของคุณเหมือนกันกับของฉันที่ดีจริงๆ…” หลงถิงหัวเราะขึ้นอย่างประชดประชัน “ใจของเธอ ไม่เคยหยุดลงที่ฉันมาก่อน”
เหลียงจ้งซุนไม่มีความคิดเห็นต่อความรู้สึกของเขา ปิดสมุดภาพลงอยู่เป็นเพื่อนเขา
หลงถิงเก็บกลับสายตา “ภาพเหล่านี้มาจากที่ไหน? ตรวจสอบเจอหรือยัง?”
“ตรวจสอบเจอแล้วครับ ช่วงหนึ่งต่างก็อยู่ในมือของหลินเหว่ยเย่ ตามที่ตู้หลิงเซวียนว่า หลินเหว่ยเย่มีเงื่อนไขให้ฉู่ลั่วหานซื้อในราคาห้าล้านต่อภาพแต่ต่อมา…ต่อมาเกิดเรื่องบางอย่างขึ้น เจิ้งเฉิงหลินยื่นมือให้หลินเหว่ยเย่คายออกมาทั้งหมด ไม่ใช้เงินสักแดงเดียว”
นัยน์ตาของหลงถิงปรากฏแสงความเยือกเย็นที่อึมครึมออกมา “หลินเหว่ยเย่? มันเก็บซ่อนของๆอาเฟินเป็นการส่วนตัว！”
เหลียงจ้งซุนพยักหน้า “ท่านประธาน หลินเหว่ยเย่บางทีอาจจะเพียงแค่คิดเอาเงินจากมือของท่าน บริษัทหลินซื่อขาดแคลนเงินทุน เขาเพื่อการเงินถึงหาไปถึงฉู่ลั่วหาน”
หลงถิงหัวเราะขึ้นอย่างประชดประชัน “หลินเหว่ยเย่คิดจะค้นพบแหล่งน้ำทั้งซ้ายและขวา”
“ท่านประธานคิดจะทำยังไงครับ?” เหลียงจ้งซุนกดเสียงให้เบาลง หลังจากที่สังเกตจากสีหน้าและคำพูดแล้ว เขาคาดว่าหลงถิงได้สูญเสียความเชื่อใจต่อหลินเหว่ยเย่ไปแล้วอย่างแน่นอน
“เวลาเปิดศาลใกล้จะถึงแล้ว…” หลงถิงบ่นพึมพำ ด้านหน้าของเขาคือภาพทุ่งดอกป๊อปปี้ที่หมึกสีเข้มข้น สีน้ำมันใช้วัสดุได้อย่างเพียงพอมาก นำกลีบดอกไม้ที่แดงเหมือนเปลวเพลิงระบายจนราวกับสีเลือดสด
“ครับ”
หลงถิงหอบหายใจเสียงทุ้ม “หลงเซียวคิดจะจัดการฉันไปจนถึงที่ตาย”
เหลียงจ้งซุนไม่พูดอะไร
นิ้วมือของหลงถิงสัมผัสกรอบกระจก “ฉันไม่ตายง่ายขนาดนั้น”
…
งานนิทรรศการภาพวาดที่หางโจวจะต่อเนื่องไปอีกห้าวัน หลังจากที่วันแรกจบลงอย่างสมบูรณ์แบบ ลั่วหานและหลงเซียวอยู่เป็นเพื่อนพักผ่อนกับหยวนชูเฟินที่วิลล่าข้างทะเลสาบตะวันตก ตกกลางคืนทุกคนมองดูทะเลสาบตะวันตกที่อยู่ในทิวทัศน์ยามค่ำคืน
น้ำพุดนตรีในทะเลสาบตะวันตกครึ่งชั่วโมงเปิดหนึ่งครั้ง ทุกครั้งต่างก็งดงามมีอานุภาพเกรียงไกร
การพัฒนาทางด้านเทคโนโลยีในปัจจุบันโค่นความทรงจำที่หยวนชูเฟินมีต่อที่นี่ และก็เพิ่มองค์ประกอบใหม่ๆด้วยเช่นเดียวกัน
ดูน้ำพุดนตรีจบ หยวนชูเฟินตัดสินใจวาดทิวทัศน์ทะเลสาบตะวันตกอีกครั้งในช่วงเวลาสุดท้าย
วิลล่าที่เข้าสู่กลางดึกเงียบจนราวกับนอกโลก
ลั่วหานกับหลงเซียวนั่งอยู่ในสวน เงาไม้ไผ่ ในฤดูหนาวแกว่งไกวตามลม ส่งเสียงเสียดสีดังออกมา เงาไม้ไผ่กระดำกระด่างอยู่บนพื้น
แสงไฟจากหอคอยเหลย์เฟิงบริเวณห่างไกลเป็นเงาสะท้อนอยู่บนคลื่นน้ำของทะเลสาบตะวันตก เงาแสงที่ราวกับอยู่ในความฝันจินตนาการพาคนถึงยังวังสวรรค์
“หลงถิงวันนี้ปรากฏตัวแล้ว”
“อืม”
ลั่วหานยักไหล่ “ที่หลงถิงปฏิบัติต่อแม้แม่ดูเหมือนจะเป็นความจริงใจที่ลึกซึ้งมากนะคะ”
พูดจากมุมองความรู้สึกของผู้หญิง หลงถิงที่จริงไม่ถือว่าเป็นผู้ชายที่ใช้ไม่ได้ แต่มักจะทำให้คนพะอืดพะอม
หลงเซียวหัวเราะขึ้นเล็กน้อย “มือของเขาเปื้อนไปด้วยเลือดสดของคุณพ่อผม ความจริงใจแบบนี้ผมว่าไม่ใช้จะยังดีกว่า”
วันถัดมา แสงอาทิตย์อันอบอุ่นปลุกวันใหม่ให้ตื่นขึ้น
สูดอากาศของเจียงหนาน สีหน้าของหยวนชูเฟินดีขึ้นเยอะมาก
“เซียวเอ๋อ ลูกกับลั่วหานงานยุ่ง ก็อย่าอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนแม่เลย แม่อยู่ที่นี่พักหลายวันหน่อย ให้หมออยู่เป็นเพื่อนก็พอ” หยวนชูเฟินชอบที่นี่ด้วยใจจริง อีกด้านหนึ่งก็คือ เธอไม่หวังให้หลงเซียวและลั่วหานเห็นเธอที่ร่างกายแห้งเหี่ยวลงทุกวัน
เธอคิด ต่อให้ตาย ก็ต้องเสร็จพิธีอย่างเงียบๆ เหลือความประทับใจที่ดีที่สุดให้กับลูกๆทั้งหลาย
ส้งชิงเซวี๋ยนก็แสดงความคิดเห็น “ผมอยู่ที่นี่ดูแลคุณ ผมก็คือหมอ พูดถึงการดูแลสุขภาพไม่มีใครเชี่ยวชาญยิ่งกว่าผม”
ลั่วหานงอแง กอดแขนของหยวนชูเฟินไม่ปล่อย “หลงเซียว ให้ฉันอยู่ที่นี่ด้วยเถอะค่ะ ฉันก็อยากจะพักร้อนอยู่ที่นี่”
หลงเซียว “…”
หยวนชูเฟินเอ่ยขึ้นด้วยเสียงหัวเราะ “เธออยู่ที่นี่ ให้เซียวเอ๋อกลับบ้านเฝ้าห้องที่ว่างเปล่าแต่เพียงผู้เดียว เธอก็ไม่กลัวเขาถูกผู้หญิงคนอื่นพาตัวไปหรอ?”
ลั่วหานทำตัวโง่ๆหยอกเธอหัวเราะ “พาไปก็พาไปสิคะ มีแม่ที่เป็นจิตกรที่สมบูรณ์แบบขนาดนี้อยู่เป็นเพื่อน หนูจะเอาผู้ชายไปทำอะไร?”
หลงเซียว “…”
จี้ตงหมิงปิดจมูกกลั้นขำ
ลั่วหานอยู่ที่นี่แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้ เธอต้องกลับไปทำงานที่โรงพยาบาล
หลงเซียวยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะอยู่ คดีของหลงถิงจะเปิดการไต่สวน การพิพากษาของศาลชั้นต้นเขาจะต้องขึ้นศาล
หยวนชูเฟินยินยอมอยู่ที่นี่เป็นไปตามความปรารถนาของพวกเขาพอดี การพิพากษาของศาลชั้นต้นจะมีความยุ่งยากและอุปสรรคมากมาย บางทีอาจจะมีการพลิกผันกลางคันก็ไม่สามารถรู้ได้ ยังไงไม่ให้เธอเห็นจะดีกว่า รอพิจารณาตัดสินคดีมีผลสรุปแล้วค่อยบอกข่าวในท้ายที่สุดกับเธอ
“ชูชู คุณย่าจะคิดถึงหนู หนูก็ต้องอย่าลืมคิดถึงย่านะ” สิ่งที่หยวนชูเฟินทำใจไม่ได้เพียงอย่างเดียวก็คือหลานสาวสุดที่รัก อยากจะแค่ให้ชูชูอยู่ที่นี่ด้วยเหมือนกัน！
“แม่คะ ต่อไปหนูจะส่งคลิปวิดีโอของชูชูมาทุกวัน”
ส้งชิงเซวี๋ยนประสมโรงอย่างไม่ยอมเหงาอ“ยังต้องให้รูปกับฉัน！ฉันไม่ได้โพสต์รูปของชูชูมาหลายวันแล้ว
ลั่วหานหมดคำพูดมากกับอันนี้ “ลุงส้ง หน้าฟีดของคุณลุงได้ถูกชูชูสแปมหน้าจอแล้ว แบบนี้ต่อไปคุณลุงจะไม่มีเพื่อนเอานะคะ”
คนอื่นโชว์ความรักโชว์ลูกหลานก็ช่างแล้ว ส้งชิงเซวี๋ยนที่โชว์นี่นับว่าเป็นอะไร? หลานสาวของบ้านเพื่อน?
“แบบนี้ต่อไป เพื่อนของฉันจะเยอะขึ้นมากกว่าเดิม！ไม่เชื่อฉันกลับไปเปิดบัญชีเวยป๋อลองดู? ”ส้งชิงเซวี๋ยนลูบเครา เอ่ยข่มขู่
หลงเซียวยิ้มอ่อน “ครับ เปิดแล้วบอกผม”
“ทำไม? เธอจะติดตามฉัน?” ส้งชิงเซวี๋ยนยิ้มจนตาทั้งสองข้างเต็มไปด้วยจีบรอยย่น
หลงเซียวยิ้ม เผยฟันที่เรียงตัวเป็นระเบียบขาวสะอาดออกมา “บล็อคคุณ”
ในขณะเดียวกันนี้ เจมส์ได้มาถึงหางโจว
เขาเห็นการตอบสนองอันกึกก้องของงานนิทรรศการภาพวาดของหยวนชูเฟินบนอินเตอร์เน็ต รู้ที่อยู่ของงานนิทรรศการ ยังวิ่งเข้าไปในกลุ่มแฟนคลับอีก รู้สถานที่สุดท้ายที่หยวนชูเฟินลงเหยียบ
ฮ่าๆๆ！
ฉันก็เลยมาอย่างแฮปปี้แบบนี้！
…
ลั่วหานและหลงเซียวโดยสารเที่ยวบินช่วงบ่ายภายในวันนั้นกลับสู่เมืองหลวง เครื่องบินจอดลงสนามบินอย่างตรงจุดตรงเวลา
หยังเซินได้รออยู่ที่ด้านนอกสนามบิน
หลงเซียวพอลงจากเครื่อง โทรศัพท์ของแอนดี้ก็โทรเข้ามา
เพื่ออยู่เป็นเพื่อนคุณแม่ทั้งกายและใจ หลงเซียวกำชับเอาไว้ว่าก่อนหน้าที่เขาจะกลับเมืองหลวงใครก็ไม่ต้องอาศัยเหตุผลใดๆมารบกวนเขา
นอกเสียจากว่าจะเป็นเรื่องด่วนสุดขีด
แอนดี้ได้รู้เวลาลงเครื่องที่แน่นอนของเขาจากจี้ตงหมิง นี่ถึงได้กล้าโทรศัพท์หาเขา
“ท่านประธาน โรงจำนำว่านเหากับบริษัทหลินซื่อได้เซ็นสัญญาอย่างเป็นทางการ หลินเหว่ยเย่ไม่ได้ออกหน้า คือคุณนายหลินเป็นตัวแทนอำนาจเต็ม จ้าวไห่เซิงทางนั้นพวกเราจะจ้องเอาไว้”
หยังเซินเปิดประตูรถ ลั่วหานอุ้มลูกเข้าไปยังเบาะนั่งทางด้านหลังก่อน หลงเซียวยืนอยู่ด้านนอกประตูรถ สายตาราวกับฟ้าโปร่งที่เหนือศีรษะก็ไม่ปานกว้างใหญ่ไม่มีที่สิ้นสุด “ดีมาก ตู้หลิงเซวียนกับเจิ้งซินมีการเคลื่อนไหวอะไร?”
“หลังจากที่เจิ้งเฉิงหลินออกจากโรงพยาบาล การรื้อถอนของเมืองเจียงเฉิงก็ทยอยกันเริ่ม คราวนี้ในที่แจ้งคือการเสนอราคา ที่จริงแล้วภายในเจิ้งเฉิงหลินกำหนดตู้หลิงเซวียนเอาไว้แล้ว”
“เข้าใจแล้ว”
“อีกอย่าง ช่วงนี้ซุนปิงเหวินกำลังดำเนินการเงินทุนSeries B แอปพลิเคชั่นการเงินของพวกเขาได้สร้างขึ้นมาแล้ว จะระงับไว้สักหน่อยไหมครับ?ฆ แอนดี้คาดคะเนอย่างลองหยั่งเชิง
ซุนปิงเหวินหรอ？
หลงเซียวสีหน้านิ่งเฉย “ไม่ต้องถึงขั้นนั้น”
“ครับ ผมเข้าใจ”
คุยงานเสร็จ หลงเซียววางสายขึ้นรถ
หยังเซินขับรถตรงถึงรีสอร์ทหยีจิ่ง
ตอนที่ชูชูน้อยลงจากรถถึงได้ลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย เพราะว่าหิวแล้ว กระพริบตาปริบๆมองแม่อย่างได้รับความไม่เป็นธรรม แบ๊วจนลั่วหานใจละลาย
“ลูกรักเป็นเด็กดี หม่ามี๊จะชงนมให้เดี๋ยวนี้”
เข้ามาในห้อง หลงเซียวลูบหน้าผากของชูชู ด้านบนมีเหงื่อเม็ดเล็กๆผุดออกมา “ร้อนแล้วใช่หรือเปล่า? หมวกถอดได้แล้วมั้ง？”
“อุณหภูมิเครื่องทำความร้อนสูง ถอดออกเถอะค่ะ”
หลงเซียวถอดหมวกเล็กๆที่ร้อนระอุให้กับชูชู ไม่ได้แขวนบนเสาแขวน แต่หมุนมือครอบลงบนเหนือศีรษะของลั่วหานแทน
หมวกหูกระต่ายเล็กๆอยู่บนศีรษะของลั่วหานดูใจร้อนเกินไปหน่อย แต่บ้องแบ๊วเป็นอย่างมาก！
หลงเซียวพยักหน้าอย่างชื่นชม “ที่รัก คุณตอนเด็กก็น่ารักแบบนี้สินะ?”
ไม่ใช่เธอที่เป็นหมอฉู่อีกต่อไป ก็มีด้านที่อ่อนโยนและน่ารักเช่นเดียวกัน ถึงขั้นมีบางครั้งยังโง่ๆบ๊องๆ
ลูกสาวน่ารักขนาดนี้ จะต้องสืบทอดยีนที่ดีของเธอมาอย่างแน่นอน
ลั่วหานใช้ศอกผลักเขา เบ้ปากอย่างทำหน้าไม่ถูก “ท่านเซียว ปีนี้คุณสามขวบหรอคะ…ให้ป้าหลันชงนมให้ชูชูได้แล้ว！”
“ครับ คุณภรรยาผู้ยิ่งใหญ่” หลงเซียวหยิบหมวกไปแขวนเรียบร้อย อุ้มชูชูไปที่ห้องรับแขก
ส่งหลงเซียวจากไป ลั่วหานเดินมาถึงหน้าประตูห้องของเจมส์ เคาะบานประตูสองที “เจมส์ คุณดีขึ้นหน่อยหรือยังคะ?”
เด็กคนนี้ประพฤติตัวเรียบร้อยสองวันคิดไม่ถึงว่าจะไม่โทรศัพท์ไปร้องทุกข์กับเธอ ไม่สอดคล้องกับสไตล์ของเขา แต่ว่าหวัดคงจะหายแล้วล่ะมั้ง?
ด้านในไม่มีคนตอบรับ
“เจมส์? คุณอยู่ข้างในหรือเปล่า?”
ยังคงไม่มีคนตอบรับ
ลั่วหานในใจคิดว่าคงจะไม่ได้สลบไปแล้วหรอกมั้ง！
ใช้เท้าถีบประตูที่ไม่ได้ล็อกออก พบว่าภายในห้องว่างเปล่า คนไม่ได้อยู่ในห้องเลยแม้แต่น้อย！
ลั่วหานมองไปหนึ่งรอบ พบว่าบนโต๊ะมีกระดาษข้อความแผ่นหนึ่ง “แอนน่า คุณนึกว่าไม่พาผมไปเที่ยวผมก็จะไม่มีวิธีการแล้วหรอ?！ผมไปล่ะ ออกไปลั้นลา！”
ลั่วหานขยำกระดาษข้อความเป็นก้อนอย่างหมดคำพูด “แม่คุณสิ！คิดไม่ถึงว่าจะเล่นหนีออกจากบ้านกับฉัน！
