บทที่ 1002 ไม่ให้ผมกินหน่อยเหรอ?
ร้านอาหารแบบเดียวกัน โต๊ะอาหารแบบเดียวกัน อาหารแบบเดียวกัน
แต่ความโรแมนติกได้หายไปหมดแล้ว บรรยากาศนั้นมีแต่ความตึงเครียดและเลห์กลต่างๆ ที่ซ่อนอยู่ในใจของทั้งสอง
ทั้งสองสบตากันโดยมีโต๊ะคั่นกลาง อาหารตะวันตกที่ดูดียังคงดูน่าทานมาก แต่หลงเซียวกลับไม่รู้สึกอยากกินมันเลย
MAX นั่งตรงที่ที่ลั่วหานนั่งเมื่อสักครู่นี้ แล้วหยิบส้อมและมีดที่ลั่วหานยังไม่ได้ใช้ขึ้นมา “อาหารเย็นที่ดีขนาดนี้ คุณไม่ลองกินหน่อยเหรอ?”
สำเนียงภาษาจีนของMAXแปลกเล็กน้อย แต่ก็ยังดีที่เขาสื่อสิ่งที่เขาต้องการพูดออกมาได้อย่างชัดเจน
เขาเคยเรียนภาษาจีนตอนที่เขามีความสัมพันธ์กับหยวนชูเฟย ภาษาจีนสามารถช่วยให้เขารู้จักคนได้มากขึ้น เป็นอีกหนึ่งภาษาที่จำเป็นต้องเรียนรู้ แต่ว่าเขาไม่ได้ใช้มันมานาน ก็เลยพูดไม่ค่อยถนัด ส่วนมากเขาก็พูดภาษาอังกฤษ
สายตาที่เฉียบคมและเย็นชาของหลงเซียวมองไปที่เขา “อยากพูดอะไรก็พูดมาตรงๆ”
MAXหั่นสเต๊กด้วยความสง่า ท่าทีของเขาไม่เร่งไม่รีบ กำลังพอดี ไม่ว่ามองจากมุมไหนก็สามารถเห็นความสง่าและความเป็นผู้ดีของคนของชาววังได้ สมกับฉายาหนุ่มบริติชจริงๆ
แต่ในสายตาของหลงเซียวแล้ว ท่าทางของเขามันขัดใจมาก โดยเฉพาะที่เขานั่งตรงที่นั่งของลั่วหาน
แล้วดื่มด่ำกับอาหารที่เดิมทีเป็นของเขาและลั่วหาน!
MAX ป้อนฟัวกราที่สดใหม่หอมนุ่มเข้าไปในปาก แล้วดื่มไวน์แดงเล็กน้อยเพื่อเจือจางความหอมเลี่ยนของฟัวกรา “ร่วมมือกับผม เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดของคุณ ผมช่วยคุณจัดการกลุ่มมาเฟีย คุณช่วยผมขยายตลาดในประเทศ ร่วมมือกันหาเงิน ไม่ดีตรงไหน?”
หมวกของเขากดต่ำลงมา แว่นดำปิดตาไว้ เห็นแค่คางและริมฝีปากที่บางและเยือกเย็น
แสงไฟที่ส่องระย้าก็ไม่สามารถส่องสว่างให้กับความมืดมนที่อยู่บนตัวเขาได้
หลงเซียวเหลือบมองเขาโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ ออกมา “ผมจะออกจากกลุ่มมาเฟีย แล้วผันตัวไปเป็นคนพวกเดียวกับคุณ เพื่ออะไร?”
การค้าขายแบบนี้ เขาไม่ทำอย่างแน่นอน!
MAXเงยหน้าขึ้น แล้วมองดูหลงเซียวผ่านแว่นดำ มีความเยาะเย้ยแปลกๆ ปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากของเขา “คุณ……ดื้อรั้นจริงๆ เลยนะ”
หลงเซียวดึงผ้าเช็ดปากมาแล้วมาเช็ดถูที่นิ้วมืออย่างแรง “จัดการCres แล้วผมจะให้เงินคุณหนึ่งก้อน”
เขาอยากได้การร่วมมือที่มันเด็ดขาดชัดเจน เขาจ่ายเงิน อีกคนก็ทำงานให้ พอเสร็จสิ้นภารกิจทั้งสองก็แยกกันและไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันต่อ
แต่ไม่ใช่แบบที่MAX พูด ที่ต้องเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในองค์กรของเขา เขาจึงจะถอนตัวออกจากกลุ่มมาเฟียได้
ในเมื่อมันเป็นเช่นนี้ แล้วทำไมเขาถึงต้องทำเรื่องให้มันยุ่งยากด้วย?
MAXยิ้มมุมปากใส่เขาอย่างแน่วแน่ ราวกับว่ารอยยิ้มนั้นจะคลานทะลุแว่นดำออกมา กลายเป็นงูพิษที่เลื้อยอยู่กลางในอากาศ “สิ่งที่ผมต้องการไม่ใช่เงิน ผมต้องการคุณ
เงินผมจะหาเมื่อไหร่ก็ได้ และผมก็ไม่ขาดแคลนเรื่องเงิน แต่คุณ……หลงเซียว ไม่ได้เจอได้ง่ายๆ พูดตามตรงนะ ผมชื่นชมคุณมาก คุณออกมาจากกลุ่มมาเฟีย ผมจะให้ตำแหน่งที่ดีกว่ากับคุณ คุณไม่จำเป็นต้องฆ่าคนให้ผม แต่แค่ทำเรื่อง……เล็กๆ น้อยๆ บางอย่างให้กับผมก็พอ”
สามนิ้วของมือซ้ายของเขามากระจุกด้วยกัน ทำท่าเรื่องมันเล็กนิดเดียวออกมา
หลงเซียวดึงเก้าอี้ออกมาอย่างไม่เร่งรีบ เงาร่างที่สูงใหญ่ก็ยืนขึ้นมา “ดูเหมือนว่าพวกเราไม่จำเป็นต้องคุยกันต่อแล้ว”
เมื่อพูดจบ หลงเซียวถือถุงขนมที่ห่อเสร็จแล้วขึ้นมา แล้วก้าวเดินออกไป
มือของMAXยื่นออกไปหาเขาขณะที่เขาเดินผ่าน เขาจับอีกมุมหนึ่งของกล่องขนมไว้ “ขนมหวานก็ไม่ให้ผมกินเหรอ? ผู้สำคัญของข้าวมื้อนี้ดูเหมือนว่าเป็นคุณนะ”
หลงเซียวไม่ขยับตัว “คุณMAXครับ ปล่อยมือครับ”
MAXวางส้อมลง เสียงส้อมกระแทกกับเครื่องเคลือบดังขึ้นมา “ผมไม่ปล่อย คุณจะทำอะไรผม?”
ดวงตาที่แหลมคมของหลงเซียวมองผ่านกระจกไปข้างนอกร้าน บอดี้การ์ดของMAXอยู่นอกร้าน มีทั้งหมด8คน ทุกคนมีอาวุธติดตัวมา รถ5คันที่จอดอยู่หน้าร้านเป็นของพวกเขา กระจกรถของรถฮัมเมอร์สีดำที่อยู่จอดตรงกลางเป็นกระจกกันกระสุน
MAXเตรียมการมาอย่างดี ถ้าจำเป็นเขาอาจจะใช้กำลัง
เขารีบทำให้ส่วนได้ส่วนเสียมันเทียบเท่ากัน หลงเซียวหรี่ตาลง “MAX คุณทำผิดกฎแล้ว”
“ใช่เหรอ? กฎอะไรกัน? ทำไมผมถึงไม่รู้ว่ามีกฎ?” แรงของMAXไม่ได้เบาลงแต่กลับหนักขึ้น เขาบีบจนกล่องกระดาษแข็งๆ แบนลงไป
หลงเซียวหันกลับไปยิ้มให้MAXอย่างเย็นชา “นานแล้วที่ผมไม่ได้ขยับเนื้อขยับตัว ได้ข่าวว่าฝีมือของคุณไม่เลวนิ วันนี้เราสองคนมาประลองกันหน่อยไหม? เรื่องก่อนๆ ของเรา เราสองคนจัดการกันเองดีกว่า ทำไมต้องไปวุ่นวายคนอื่นๆเยอะแยะด้วย?”
เขารีบพิจารณาความแข็งแกร่งของเหล่าชายเสื้อดำอย่างเร็ว พวกเขาดูไม่คุ้นหน้า แต่ถ้าสังเกตดีๆ จะเห็นว่า พวกเขาทุกคนเป็นมืออาชีพ ไม่เป็นทหารฝึกก็เป็นทหารหน่วยรบพิเศษมาก่อน พวกเขาถูกMAXจ้างมาในราคาสูงมาก ต่างก็เป็นคนที่หลบหนีมา
ระหว่างประลองฝีมือกันสองต่อสองและสู้กับพวกเขาทั้งทีม หลงเซียวเลือกอย่างแรก
MAXหัวเราะฮ่าฮ่าฮ่าออกมาเสียงดัง เสียงหัวเราะดังก้องและหนักแน่น “คุณอยากประลองฝีมือกับผม? แล้วถ้าคุณแพ้ล่ะ?”
หลงเซียวยิ้มมุมปาก “แล้วถ้าคุณแพ้ล่ะ?”
MAXยักไหล่ด้วยความไม่แยแส แล้วปล่อยมือออก “ถ้าผมแพ้ วันนี้คุณสามารถออกจากร้านอาหารนี้ไปอย่างสมบูรณ์ ผมจะส่งคุณกลับไปที่โรงแรมด้วยตัวของผมเอง แต่ถ้าคุณแพ้ ต่อจากนี้ไปคุณก็เป็นคนของผม และร่วมงานกับผม”
“ตกลง”
หลงเซียววางกล่องกระดาษลง แล้วถอดเสื้อกันลมออกมาอย่างสง่า และม้วนแขนเสื้อเสื้อเชิ้ตสีขาวขึ้นไป แล้วเอาเนกไทที่ลั่วหานใส่ให้เขาใส่เข้าไปในปกเสื้อ มีพายุบางอย่างเกิดขึ้นในแววตาของเขา
MAX ยืนถือไม้ท้าวยืนอยู่ตรงที่ที่ห่างจากเขา10กว่าเมตร เขาถ่างขาออกเป็นตัวอักษรเลข8แบบกลับด้าน “ผมเคยได้ยินข่าวมานานแล้วว่าคุณมีชื่อเสียงจากการประลองฝีมือแค่ครั้งเดียว แต่ยังไม่มีโอกาสได้เห็นว่าฝีมือของคุณเป็นยังไง กังฟู……..หึหึ ผมอยากลองเหลือเกิน”
“คืนนี้ผมจะให้คุณได้ลองอย่างสาสมใจ”
MAXไม่ใช่คนธรรมดา กังฟู มวยไทย ยูโดของญี่ปุ่นเขาคุ้นชินกับมันมากราวกับว่าเป็นของตัวเขาเอง เขาลำบากฝ่าฟันมา10กว่าปี ถ้าเขาไม่เก่งพอเขาก็คงไม่มีชีวิตอยู่รอดมาถึงทุกวันนี้หรอก
ส่วนหลงเซียว…….
“หลงเซียว 10ปีที่แล้วคุณเกือบตายในมือของCres มันเป็นเพราะอะไร?”
ระหว่างที่ต่อสู้กัน ไม้ท้าว ของMAXโจมตีไปที่ขาของหลงเซียวอย่างแรง แต่เขาก็หลบไปได้แล้วใช้มือข้างเดียวจับไม้ท้าวไว้!
“แล้วตอนนั้นที่คุณเสียโฉมไป มันเป็นเพราะอะไรล่ะ?”
หลงเซียวตอบโต้กลับอย่างเบาๆ ขณะเดียวกันเขาเพิ่มแรงเข้าไปที่มือแล้วกระโดดข้ามการโจมตีของMAX ไป แล้วลงพื้นอย่างสมบูรณ์
หลายปีแล้วที่เขาไม่ได้ต่อสู้กันแบบหมัดต่อหมัด ท่าการต่อสู้ของเขาก็ดูไม่ค่อยชินสักเท่าไหร่ แต่ยังโชคดีที่แรงและเทคนิคเขายังไม่ลืม
เขาจี้โดนจุดเจ็บของMAX หมัดของเขาเหวี่ยงไปที่จมูกของหลงเซียวอย่างแรง “มันไม่เกี่ยวกับนาย!”
หลงเซียวหงายหัวไปด้านหลังเพื่อหลบหมัดของเขา แล้วเขาก็เหวี่ยงขาขวาเข้าไป!
ตู้ม!
โดนเข้าที่หน้าท้องของMAX เต็มๆ
MAXกระเด็นไป2เมตร แล้วจึงจะยืนนิ่งขึ้นมาได้ “คุณหนีออกมาจากมือของCresไม่ได้หรอก ถ้าคุณไม่ร่วมมือกับผม คุณจะตายอย่างอนาถแน่นอน 10ปีที่แล้วคุณไม่ตาย ไม่ได้หมายความว่าตอนนี้คุณก็จะไม่ตาย”
หลงเซียวเก็บขากลับไป “ผมจะอยู่หรือตายมันไม่เกี่ยวกับคุณ”
“ผมสามารถทำให้คุณไม่ตายได้” มือทั้งสองข้างของMAXวางไปที่จุดโค้งงอของไม้ท้าว
“หึ………….คุณยังไม่เก่งถึงขั้นที่สามารถควบคุมความตายของคนได้”
หลงเซียวกระโดดแตะไม้ท้าว ของMAX กระเด็นออกไปอย่างสวยงาม เงาดำๆ บินจากไปด้วยความเร็วสูง เพี๊ยะ! ไม้ท้าวไปกระแทกกับกำแพงแล้วร่วงลงมาที่พื้นอย่างแรง!
“คุณแพ้แล้ว”
หลงเซียวยืนนิ่ง เขามองเขาด้วยสายตาที่สงบนิ่งแต่เต็มไปด้วยความท้าทาย
MAXตกตะลึงไป1วินาที ตอนที่ไม้ท้าวของเขาโดนแตะจนกระเด็น เขาอึ้งจริงๆ ไม่คาดคิดว่าเขาจะเคลื่อนที่ได้เร็วขนาดนี้ เร็วกว่าที่เขาคิดไปเยอะมาก
“ผมเริ่มสนใจคุณเข้าแล้ว พวกเราจะต้องได้ร่วมงานกับอย่างมีความสุขแน่นอน”
กางเกงสแล็คของหลงเซียวไม่ยับเลยแม้แต่น้อย รองเท้าหนังที่เงาวาวก็ไม่มีฝุ่นเกาะแม้แต่น้อยราวกับว่าการประลองฝีมือเมื่อสักครู่นี้เขาไม่ได้เป็นคนลงมือเอง
เขาปล่อยชายแขนเสื้อลงมา แล้วหยิบเนกไทออกมาจากเสื้อแล้วจัดแต่งให้เรียบร้อย ใส่เสื้อกันลมแล้วหยิบกล่องขนมบนโต๊ะ เมื่อเขาเห็นมุมกล่องที่มันบุบลงไป เขาก็ขมวดคิ้วขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“การร่วมมือของเราสองคนมันเป็นไปได้แค่ทางเดียว คุณฆ่าคน ผมให้เงิน นอกจากนี้แล้ว ผมไม่ยอมรับกรณีแบบที่2”
รอเขารู้ให้แน่ชัดก่อนว่าMAX คือใคร แล้วค่อยว่ากัน!
ตั้งแต่ต้นจนจบ หมวกและแว่นตาของMAXไม่ได้ร่วงลงมาเลย หมวกของเขาก็ยังคงใส่ไว้ที่หัว มุมองศามันยังเป็นเหมือนเดิม
เมื่อสักครู่นี้เขาไม่ได้ลงมือหนัก เขาออมมือให้กับเขา
เพราะฉะนั้น ฝีมือของคนคนนี้ไม่ต่างอะไรจากเขา แต่จุดประสงค์ที่เขาตั้งใจออมมือให้มันคืออะไรกันแน่?
เป็นสิ่งที่น่าครุ่นคิด
MAXหรี่ตาขึ้นมาชิวๆ “คุณยอมรับแน่ หลงเซียว ไม่สิ หรือว่าผมต้องเรียกคุณว่าคุณมู่”
หลงเซียวไม่รู้สึกแปลกใจเมื่อได้ยินเขาพูดนามสกุลที่แท้จริงของตัวเองออกมา แต่ทางกลับกัน เขาดูนิ่งและเฉยชามาก “MAX ตอนนั้นคุณเคยใช้วิธีนี้กับคนอื่นด้วยใช่หรือไม่?”
ส่วนสูงของหลงเซียวได้เปรียบกว่า มันสูงกว่าหมวกที่MAXใส่เล็กน้อย เพราะฉะนั้นเขาก็มองไปที่เขาแบบผู้สูงส่งกว่ามองผู้ต่ำกว่าอย่างเป็นธรรมชาติ
ปฏิกิริยาของMAXก็นิ่งเฉยเช่นกัน “หึหึ คุณถือสามากเหรอ? ไม่ต้องเป็นห่วงนะ วิธีเดียวกันโดยปกติแล้วผมใช้แค่ครั้งเดียวเท่านั้น ผมชอบความแปลกใหม่ อีกอย่าง……..คุณน่าสนใจมากกว่าคนก่อนๆ ที่ผมเจอเสียอีก”
หลงเซียวยิ้มมุมปากขึ้นมาอย่างเย็นชา “มันต่างกันเหรอ? คุณก็เป็นฝ่ายแพ้มาตลอดนิ”
……………
หลงเซียวเดินลงไปแล้วเดินเข้าไปหารถที่ขับเข้ามาโดยไม่พูดอะไร ตอนที่เขาเดินผ่านเหล่าบอดี้การ์ดก็มองเขาด้วยสายตาเหลือเชื่อ พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงไม่โดนปราบ?
มีบอดี้การ์ดหนึ่งคนรีบวิ่งเข้าห้องโถงไปหลังจากที่หลงเซียวจากไป เมื่อสักครู่นี้เขาได้ยินเสียงกระแทกดังมาจากด้านใน เขาคิดว่าสภาพเหตุการณ์ก็คงจะแย่มาก แต่ปรากฏว่าข้างในนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย โต๊ะอาหารวางอยู่ที่เดิมแบบไม่เสียหายอะไรเลย บนพื้นก็ไม่มีร่องรอยของการถูไถ เก้าอี้อะไรพวกนี้ก็ปกติดี
เขาคิดไม่ออกจริงๆ ว่าเมื่อสักครู่นี้พวกเขาต่อสู้กันยังไง
บอดี้การ์ดเก็บไม้เท้าขึ้นมาแล้วใช้สองมือยื่นให้MAX “บอสครับ ให้พวกเราไปดักมันไว้ไหมครับ?”
MAXยกมือห้ามเขาไว้ “ไม่ต้อง เขาจะกลับมาหาฉันอย่างแน่นอน”
“กลับมาหาท่าน? เขาปฏิเสธคำขอของท่านไปแล้วนิครับ”
บอดี้การ์ดไม่เข้าใจ
นิ้วมือของMAXถูที่แหวนตรงนิ้วโป้งของเขา “เขากลับมาแน่นอน”
……….
“หัวหน้าครับ ตั๋วเครื่องบนจองไว้เรียบร้อยแล้วครับ พวกเราไปสนามบินตอนนี้เลยก็ได้ครับ”
หลงเซียวกลับไปที่โรงแรม จี้ตงหมิงก็เข้ามาต้อนรับ เมื่อเห็นกล่องกระดาษในมือเขาแล้ว
จี้ตงหมิง : “……”
เขาเห็นอะไร?
ไม่คาดคิดว่าหัวหน้ากินข้าวเสร็จแล้วจะห่อกลับมาด้วย? ห่อกลับมา?! นี่ตัวเองตาบอดไปรึเปล่า?
“อืม ถึงเมืองหลวงแล้วก็เปลี่ยนเครื่องไปหางโจวทันทีเลย”
“เราจะถึงหางโจวตอน9นาฬิกาของวันพรุ่งนี้ครับ นี่เป็นทางที่ใกล้และเร็วที่สุดครับ” จี้ตงหมิงยื่นข้อมูนของเครื่องบนให้เขาดู
เขาคิดไม่ออกว่าบอสมีเหตุด้วยอะไร เขากับMAXไม่ได้ตกลงกันเรื่องงาน ทำไมต้องบินไปที่หางโจวล่ะ?
เขายิ่งไม่เข้าใจ ปกติแล้วบอสไม่กินขนมหวานแล้วทำไมวันนี้ถึงถือมาการองมา!
