บทที่ 1015 นานปรากฏตัว บรรยากาศก็เปลี่ยน
หลงจื๋อลงเครื่อง เป็นเวลากลางคืนของเมืองเจียงเฉิงแล้ว ตามที่นัดกับเกาจิ่งอาน หลงจื๋อไปที่โรงแรมก่อน
หลายวันนี้เกาจิ่งอานยิ่งเป็นหมา ไม่มีโอกาสไปรับหลงจื๋อที่สนามบิน แม้แต่ที่สัญญาไว้ทางโทรศัพท์ว่ากินอร่อยเล่นสนุก……ก็ไม่มีสักอย่าง
สิ่งที่รอหลงจื๋ออยู่คือห้องของเกาจิ่งอานที่เอกสารรกรุงรังเหมือนขยะ หนังสือ กระดาษพิมพ์เสีย และเสื้อผ้าที่เกาจิ่งอานก็โยนลงบนโซฟา
หลงจื๋อมองข้างใน รังเกียจเขาทันที
“ประธานเกา ที่นี่ของคุณเพิ่งถูกปล้นใช่ไหม?”
เกาจิ่งอานอ้าแขนอย่างกระตือรือร้น จะกอดหลงจื๋อเหมือนกับญาติที่สนิท “น้องชายมาแล้ว! รีบเข้ามาๆ พี่ชายยุ่งไปหน่อย มีสไตล์ของศิลปินหรือเปล่า?”
ตาของหลงจื๋อกระตุก “ผมไม่เคยเห็นศิลปินแบบนี้มาก่อน”
เกาจิ่งอานกอดหลงจื๋อก่อน “นั่งลงๆ ฉันเล่าเรื่องตู้หลิงเซวียนและเจิ้งซินให้นาย”
หลงจื๋อพยักหน้า ตอนจะนั่งเพิ่งพบว่า บนโซฟาไม่มีแม้แต่ที่ที่นั่งได้ นิตยสาร หนังสือพิมพ์ เสื้อ เนกไท และยังมีถุงเท้าที่ไม่รู้ว่าซักหรือยัง!
จริงๆ เลย!
เกาจิ่งอานกวาดมือ ผลักของที่ขัดเรื่องไปอีกฝั่ง “นั่ง! อยากดื่มอะไร?”
หลงจื๋อ “……”
เกาจิ่งอานนายเป็นคนไม่สนใจอะไรเลย!
ไม่ ขนาดนี้ก็คือเละเทะ
ดีที่พี่ใหญ่ไม่อยู่ที่นี่ มิฉะนั้นแม้แต่ประตูยังไม่เข้า
“ตู้หลิงเซวียนอยู่ที่ไหน? รู้ไหม?” หลงจื๋อไม่อยากพูดไร้สาระกับเขา และไม่อยากเสียเวลา
เกาจิ่งอานชงคัฟแฟะอเมริกาโน่ให้เขาหนึ่งแก้ว “ดื่มกาแฟในตอนกลางคืนเพื่อให้สมองของนายสดชื่น ช่วยนายคิดวิธีรับมือที่สมบูรณ์แบบ!”
หลงจื๋อ “……”
เขาไม่รับได้ไหม? ไม่ดื่มได้ไหม?
เกาจิ่งอานไม่ได้ล้างมือ! เขาไม่ล้างมือ!
เกาจิ่งอานนั่งลงข้างๆ เขา ดึงแฟ้มสีแดงออกมาจากกองเอกสาร “นี่คือโรงแรมที่ผู้เข้าร่วมประมูลพักอยู่ ตู้หลิงเซวียนอยู่ที่โรงแรมสี่ตี้ ไม่ไกลจากสถานที่จัดงานประมูลและบ้านของเจิ้งซิน ตอนเย็นทั้งสองยังกินข้าวด้วยกัน”
เกาจิ่งอานโกรธเล็กน้อย!
หลงจื๋อยิ้มร้าย “ตู้หลิงเซวียนทนทุกข์ทรมานจากพี่ใหญ่ของฉัน น่าจะฉลาดแล้ว ดังนั้นวิธีการทั่วไปน่าจะไม่ค่อยเหมาะ”
เกาจิ่งอานยกนิ้วชื่นชม “ฉันว่าแล้วนายต้องมีวิธี พูดมาสิ นายคิดว่ามีวิธีที่แตกต่างกันอย่างไร? หลอกเอาเงิน ที่ฉันมีผู้เชี่ยวชาญ”
เห็นเขาภูมิใจขนาดนี้ หัวใจของหลงจื๋อบิดเบี้ยวแล้ว
มันใช่เรื่องที่น่าภูมิใจเหรอ?
“ทำลายคอมพิวเตอร์ของเกาจิ่งอาน หนังสือ แล้วก็ ให้เขาไม่สามารถออกไปเข้าร่วมงานประมูล”
หลงจื๋อพูด และยังดูรายชื่อผู้เข้าร่วม กล้าเข้าชิงโครงการใหญ่ของเมืองเจียงเฉิง แน่นอนว่าพวกเขาล้วนเป็นองค์กรชั้นยอดในอุตสาหกรรม
แต่ในช่วงนี้MBKไม่กระตือรือร้นที่จะลงทุนในที่อยู่อาศัยเชิงพาณิชย์ โฟกัสหลักอยู่ที่ศูนย์ธุรกิจการตลาดครบวงจร และยังร่วมมือกับโรงภาพยนตร์หลายแห่ง สร้างโรงภาพยนตร์ IMAX ชั้นนำในห้างสรรพสินค้าใหญ่ๆ
ตู้หลิงเซวียนถือโอกาสลงทุนอย่างมากในการสร้างที่อยู่อาศัยเชิงพาณิชย์ ต้องการจับหางของราคาที่อยู่อาศัยที่พุ่งสูงขึ้น
“……” เกาจิ่งอานคิดว่าตัวเองฟังผิด มองไปที่หลงจื๋ออย่างงงงวย
พูดไปพูดมา จะหลอกเอาเงินจริงๆ เหรอ?
หลงจื๋อสังเกตเห็นสายตาของเขา มองบนกลับ “ทำไมต้องมองฉันแบบนี้ ฉันไม่ได้บอกจะขโมย”
เกาจิ่งอานบึนปาก “ไม่ขโมย นายจะเอาของจากเขาได้ยังไง? ซื้อเหรอ?”
เป็นบ้ามั้ง
“ฉันเป็นบ้าเหรอไปซื้อเนี่ย? แน่นอนว่าไม่ซื้อ!” หลงจื๋อก็มึนแล้ว
“……ดังนั้น ก็คือขโมยไง”
ไม่มีอะไรผิดปกติกับทิศทางความคิดของเขา
“แอบสับเปลี่ยน เข้าใจไหม?”
หลงจื๋อจริงจังมาก ไม่ได้ล้อเล่นแน่นอน แต่เกาจิ่งอานฟังแล้ว ไม่ต่างจากขโมยเท่าไร
“สับเปลี่ยนยังไง? ก็ยังต้องเข้าไปในห้องของเขา? จะเข้าห้องของเขา ก็อย่าใช้เส้นทางปกติ นายเข้าใจ” เกาจิ่งอานยักคิ้ว ส่งสายตาที่สื่อความหมายให้เสี่ยวจื๋อว่า “จริงๆ นายไม่ต้องอธิบาย พี่อย่างฉันก็เข้าใจ”
หลงจื๋ออยากตะโกน คนที่ฉลาดเหมือนพี่ชายฉันทำไมไม่มาหลายคน!
“ฉันมาทำอะไร?
เกาจิ่งอาน “……”
ไม่ใช่มาช่วยฉันเหรอ?
หลงจื๋อมองบน “ฉันร่วมมือกับตู้หลิงเซวียน เมื่อก่อนเขาเคยทำให้พ่อฉันพอใจ อยากสร้างความสัมพันธ์กับMBK ปัจจุบันพวกเรายังได้ร่วมกันพัฒนาบริษัทจุนหลิน ดังนั้นฉันสามารถไปโรงแรมของเขาโดยตรง เข้าใจหรือยัง?”
เกาจิ่งอานปากเบี้ยวอย่างหนัก “เอ่อ……เข้าใจแล้ว ใครให้นายไม่พูดให้ชัดเจน?”
หลงจื๋อมองเขาอย่างรังเกียจ “ฉันพูดชัดเจนแล้ว นายคิดไม่ถูกต่างหาก ชอบคิดในทางคดโกง”
เกาจิ่งอาน “……”
น้อยใจจัง! เห็นได้ชัดว่ากำลังคิดหาวิธีเหมือนกัน
“ฉันโทรศัพท์หาตู้หลิงเซวียน ชวนเขาดื่มเหล้า” หลงจื๋อหยิบมือถือออกมา “นายช่วยฉันจัดการเรื่องหนึ่ง”
ในใจเกาจิ่งอานกำลังคิดว่าพวกเราสองคนใครคือพี่รองกันแน่?
เอาเถอะ กลับมาค่อยว่ากัน “ช่วยอะไร? นายพูดมาเลย”
“ช่วยฉันหาเหล้าดีๆ มาสามสี่ขวด แอลกอฮอล์สูง แรง พยายามสามขวดก็ล้ม” หลงจื๋อยิ้มจนเผยฟันขาว ดวงตาที่หล่อเหลาเปล่งประกายยิ่งกว่าดวงดาวนอกหน้าต่าง
“ไม่มีปัญหา! พี่เก่งที่สุดในเรื่องนี้! นายโทรศัพท์ ยี่สิบนาทีฉันกลับมา”
หลงจื๋อทำมือOK รอเกาจิ่งอานออกจากห้อง เขาเตะสิ่งของที่เกะกะเท้าของเขา
โทรศัพท์หาตู้หลิงเซวียน……
หลงจื๋อยังไม่ได้โทรออก หาข้ออ้างอะไรดี?
อ้อ ใช่! มีแล้ว!
—
เกาจิ่งอานรู้ทุกยี่ห้อของเหล้า เหล้าที่ดีที่สุดอยู่ที่ไหน เขาไม่ต้องเสียแรงก็สามารถหาเจอ
จินตนาความสะใจของการถึงร่วมมือกับหลงจื๋อเพื่อกำจัดขยะ เกาจิ่งอานตื่นเต้นล่วงหน้าแล้ว
อย่างไรก็ตาม ช่วงเวลาที่ก้าวออกจากประตูกระจกหมุนของโรงแรม จู่ๆ ตาของเกาจิ่งอานก็หรี่ลง
โอ้
โลกกลมขนาดนี้เลยเหรอ?
เจอซุนปิงเหวินและโม่หรูเฟย?
อีกคนพิการ อีกคนตั้งครรภ์ กลางคืนดึกๆ มาทำอะไรที่เมืองเจียงเฉิง?
เกาจิ่งอานเดินถึงนอกประตู ไม่ได้เข้าไปทักทาย มองทั้งสองเดินเข้าประตู ท่าทางของทั้งสองดูดี เหมือนมีเรื่องดีๆ
พวกเขาก็อยู่ที่นี่?
แม่เอ๊ย จู่ๆ ก็รู้สึกอากาศไม่สดชื่นๆ
ซุนปิงเหวินและโม่หรูเฟยเช็กอินที่แผนกต้อนรับ เลือกห้องสวีทชั้นบนสุด เป็นห้องข้างๆ ของเกาจิ่งอานพอดี
เกาจิ่งอานไม่ได้มองอีก ขึ้นรถแล้วรีบมุ่งไปที่โรงกลั่นเหล้า
ฝั่งนี้
หลงจื๋อได้โทรศัพท์ออกแล้ว “ประธานตู้ ฉันเอง”
ได้รับสายจากหลงจื๋อ ตู้หลิงเซวียนแปลกใจมาก ถือบุหรี่ที่จุดไว้ มองควันที่เต็ม พูดด้วยรอยยิ้ม “คุณชายรองหลง คิดไม่ถึงว่าคุณจะโทรหาฉัน”
เห็นได้ชัดว่าหลงจื๋อและตู้หลิงเซวียนมีความสัมพันธ์แบบร่วมงานกัน แต่หลงจื๋อปฏิเสธเขา เพราะว่าลั่วหานยังคงมีอคติกับเขาอยู่มาก ดังนั้นตู้หลิงเซวียนจึงประหลาดใจที่ได้รับโทรศัพท์จากเขา
ในเวลาเดียวกันก็นึกถึงประโยคหนึ่ง ไม่มีเรื่องไม่มาหา
หลงจื๋อใช้สำเนียงทางการ ไม่สุภาพและไม่กระตือรือร้น “ได้ยินมาว่านายอยู่เมืองเจียงเฉิง ฉันมาดูโครงการที่เมืองเจียงเฉิง ถือโอกาสเจอนายด้วย”
ตู้หลิงเซวียนเคาะเขม่า เขม่าลอยเข้าที่เขี่ยบุหรี่ นิ้วเรียวยาวยังถือบุหรี่ที่เหลือครึ่งหนึ่ง “บังเอิญจริงๆ ได้สิ”
“บอกที่อยู่ให้ฉัน”
“แต่ฉันไม่ค่อยเข้าใจ ทำไมจู่ๆ คุณชายรองหลงอยากเจอฉัน?” ตู้หลิงเซวียนสูบบุหรี่ พ่นควันออกมาเป็นวงกลม
“พูดตามตรง ฉันก็ไม่อยากเจอนาย แต่พ่อฉันสั่งเป็นพิเศษ ฉันมาเมืองเจียงเฉิงแล้วต้องไปเยี่ยมนาย”
หลงจื๋อกระทำต่อตู้หลิงเซวียน สุภาพไม่ได้จริงๆ
ตู้หลิงเซวียนเข้าใจ ที่แท้ก็หลงถิงให้ทำ งั้นก็ไม่แปลกแล้ว “ที่อยู่ส่งให้นายจากข้อความ”
“OK”
วางสายไปหลายนาที เกาจิ่งอานกลับมาอย่างอารมณ์ดี นิ้วมือควงพวงกุญแจหมุนไปมา “น้องชาย พี่วางเหล้าไว้ในรถแล้ว รถนายเอาไปขับได้ตามสบายเลย”
“นายไปกับฉัน”
“ฉัน? ฉันกับตู้หลิงเซวียนไม่เหมาะที่จะเจอกันในตอนนี้” เกาจิ่งอานยังคิดไม่ชัดเจนความหมายของเขา
หลงจื๋อหัวเราะ “นายคิดมากแล้ว ฉันให้นายขับรถส่งฉันไป แล้วอยู่ในรถรอฉัน”
เกาจิ่งอาน “……”
ขึ้นรถ เกาจิ่งอานจับพวงมาลัย คุยกับหลงจื๋อ “นายลองทายดูว่าฉันเจอใครที่โรงแรม?”
“ใคร?”
หลงจื๋อกำลังวุ่นอยู่กับการคิดว่าจะสับเปลี่ยนอย่างไร มีอารมณ์ทายที่ไหนกัน
“ซุนปิงเหวินและโม่หรูเฟย เขาทั้งสองก็พักที่โรงแรมฮิลตัน”
ดวงตาสีดำของหลงจื๋อหรี่ลง “บังเอิญจริงๆ! พระเจ้ายังอยากช่วยพวกเรา! ฮ่าๆ!”
เกาจิ่งอานเกือบชนฟุตบาทเพราะเสียงหัวเราะของเขา “ทำไม? นายคิดถึงอะไร?”
“ไอคิวของซุนปิงเหวินและโม่หรูเฟยรวมกันยังไม่ถึงครึ่งหนึ่งของพี่ชายฉัน! ดังนั้น……ฉันก็น่าจะจัดการได้”
ดูสีหน้าของเขาในกระจก เกาจิ่งอานมีอาการหนาวสั่น “หลังจากสับเปลี่ยนแล้วนายจะให้เขารับโทษแทนดหรอ?”
โอ้! ใช่สิ!
ทำไมเขาคิดไม่ถึง!
หลงจื๋อกระตุกยิ้ม ใบหน้าที่คมเหมือนมีดยิ้มอย่างมีชัย “อืม ดีจะตาย!”
เกาจิ่งอานเหยียบคันเร่งอย่างตื่นเต้น!
ฟิ้ว!
รถเคลื่อนที่ด้วยความเร็ว ระยะทางสิบห้าที ถึงภายในห้านาที!
หลงจื๋อมองประตูใหญ่ของโรงแรมโฟร์ซีซั่นด้วยสีหน้างงงวย ค่อยๆ หันไปทางเกาจิ่งอาน
เกาจิ่งอานเคาะพวงมาลัยอย่างภูมิใจ “ฉันรู้ว่านายจะชมทักษะของพี่ชายดี”
หลงจื๋อ “……”
ชมน้องแกสิ! เขาเกือบจะอ้วกแล้ว!
เขายังไม่ดื่มเลย!
“นายรู้วิธีถอดรหัสรหัสโทรศัพท์หรือเปล่า?”
ลงจากรถ หลงจื๋อถามเกาจิ่งอานอย่างไม่ค่อยแน่ใจ
“……เคยลอง เคยสำเร็จและเคยผิดพลาด”
ทำไมจู่ๆ ถึงถาม?
“……เปอร์เซ็นต์สำเร็จสูงไหม?”
หลงจื๋อควรเตรียมตัวให้เร็วกว่านี้ ทำไมเพิ่งพูดว่าซุนปิงเหวินอยู่ที่เมืองเจียงเฉิงหลังจากเขาขึ้นรถล่ะ!
“ครึ่งครึ่งมั้ง” เกาจิ่งอานเอนหลังพิงเก้าอี้ด้วยท่าทางไม่พอใจ
“……”
นี่มันไร้สาระไม่ใช่เหรอ?!!!!!
หลงจื๋อเปิดยาขวดเล็ก เทแผ่นยาสีขาวออกมาหนึ่งเม็ด “หนึ่งเม็ดพอไหม?”
“……นายเตรียมยาแก้แฮงค์ด้วย?”
เตรียมตัวได้ดีเกินไปหรือเปล่า?
“ไร้สาระ ฉันคงไม่ล้มเร็วกว่าเขามั้ง? รีบพูด หนึ่งเม็ดพอไหม?” หลงจื๋อมองซ้ายมองขวา ดูเหมือนจะไม่ค่อยปลอดภัย จึงเทอีกเม็ด
เกาจิ่งอานกลืนน้ำลาย “น้องชาย ฉันพูดไม่น่าฟัง ท่าทางของนาย……เหมือนกันยาคุม”
หลงจื๋อมองบน “ในขวดเหล้าไม่ใช่น้ำของแม่น้ำจื่หมู่! คุมพ่อแกสิ!”
เกาจิ่งอาน “……”
ฉันแค่ล้อเล่นเพื่อปรับบรรยากาศ……
ตู้หลิงเซวียนยังคงสวมสูทเหมือนเดิม กลิ่นยาสูบจาง ๆ เพิ่มความเป็นชายของเขา นิสัยที่เป็นผู้ใหญ่ดูไม่เหมือนคนธรรมดา
หลงจื๋อถือกล่องกระดาษสีขาวสวยงามมา ข้างในมีเหล้าขาว “เอาเหล้าดีๆ มา ดื่มด้วยกัน”
ตู้หลิงเซวียนยิ้ม “ได้สิ ยังไม่เคยดื่มกับนายแบบสองต่อสองเลย”
“ดื่มกับฉัน รสชาติจะไม่ธรรมดา ลองดูนายก็จะรู้” หลงจื๋อทิ้งตัวลงบนโซฟา
เป็นผู้ชายเหมือนกัน ห้องของตู้หลิงเซวียนเต็มไปด้วยรสนิยมของผู้ชายชั้นยอด
ส่วนเกาจิ่งอาน……
ช่างเถอะ ไม่เปรียบเทียบก็ไม่มีอันตราย
“คุณชายรองหลงรสนิยมดีจัง เหล้าขาวยี่ห้อนี้ฉันก็เคยเก็บเป็นการเก็บรวบรวม มีความเข้มข้น แอลกอฮอล์สูง คนทั่วไปดื่มไม่ถึงสามแก้ว” ตู้หลิงเซวียนจับขวดเหล้า ดูออกความไม่ธรรมดาของสิ่งนี้
หลงจื๋อวางแก้วเหล้า “ดื่มกับนาย ฉันต้องเลือกดีที่สุดอยู่แล้ว อีกอย่าง ประธานตู้ นายเป็นคนทั่วไปเหรอ?”
“เฮอะๆ! คุณชายรองหลงชม งั้นฉันก็เคารพเทียบไม่ได้กับทำตาม”
