บทที่ 1024 เท่! เถ้าแก่จะพลิกฟ้าแล้วล่ะ!
ก่อนมือผู้ชาย ปืนของหลงเซียวยิงกระสุนลูกที่สองออกไปแล้ว ยิงโดนขาอีกข้างหนึ่งของผู้ชาย!
ที่ที่กระสุนสองนัดยิงปรากฏว่าเป็นจุดเดียวกันระหว่างขาพอดี
“อ่า!! อ่า!!”
ขาสองข้างของผู้ชายเจ็บปวดรวดร้าว ปุ้ง คุกเข่าอยู่บนพื้น เจ็บจนใบหน้าบิดเบี้ยวแยกเขี้ยวยิงฟัน เหงื่อไหลออกจากช่วงหัว ทำให้ผ้าปิดหน้าสีดำที่อยู่บนหน้าเปียกแฉะ
เสียงร้องทรมานของผู้ชายยังไม่ได้หายไป เงากายสีดำเงาหนึ่งเหมือนดั่งภาพมายา ปิดแสงที่อยู่ข้างหน้าเขาไว้!
รูปร่างที่เรียวยาวหลังตรงของหลงเซียวยืนอยู่ข้างหน้าเขา ตามด้วยความโดดเด่นนิ่งสนิทอย่างโอหังสูงใหญ่
แก๊ก!
ในฉับพลันที่ผู้ชายเงยหน้าขึ้น สมองถูกปืนกระบอกหนึ่งจี้ไว้!
รอเขาเห็นสถานการณ์ภายใต้ตาอย่างชัดเจน คนกลายเป็นสัตว์ถูกล่าที่อยู่ใต้ปากปืนของหลงเซียวแล้ว และทั้งหมดนี้ ล้วนเร็วมากจนทำให้สมองของเขาหมุนไม่ทัน
อีกทั้งเขาไม่สามารถจินตนาการได้ เขาทำได้ยังไงอยู่ในเวลาสั้นขนาดนั้นเดินเข้ามาจากรถฝั่งโน้น! อีกทั้งจี้ตรงสมองของเขาอย่างแม่นยำ
หลงเซียวอยู่มุมสูงก้มมองผู้ชายไม่พูดสักคำ สายตากลับพอที่จะทำให้เขาตัวสั่นเป็นลูกนก
เส้นเลือดต้นขาของผู้ชายเลือดไหลจ๊อกๆ ทั้งกัดฟัน ทั้งตัดสินใจเด็ดขาด แบกปืนไรเฟิลขึ้นมาคิดอยากจะต่อสู้กันจนตกตายไปด้วยกันทั้งสองฝ่ายสักที!
ขายาวของหลงเซียว “ปั้ก” กวาดผ่านแขนของผู้ชาย เพียงแค่ได้ยิน “แกล๊บ” เสียงก้องกังวานที่กระดูกสลับที่เสียงหนึ่ง มือของผู้ชาย ปุ้ง ตกอยู่บนพื้น ฝุ่นละอองกระเด็นขึ้นไปทั่ว
ในฉับพลันที่คนขับรถมองเห็นเถ้าแก่ทำเกินระดับ ตาสองข้างเบิกตาโพลง ตึ๊ง ตึ๊ง ตึ๊ง!
ไอ้ควย!
โอ้พระเจ้า!
เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
นั่นคือเถ้าแก่ที่เขารู้จักหรือ?
เขารู้แค่ว่าเถ้าแก่เล่นปืนเป็น แต่นึกไม่ถึงว่าฝีมือของเถ้าแก่เก่งขนาดนี้!
คนอื่นไม่ได้พบเห็น แต่ว่าเขามองเห็นอย่างชัดเจน!
เมื่อกี้เถ้าแก่กระโดดพลิกตัวหนึ่งที พลิกตัวผ่านจากหลังคารถโดยตรง เขาใช้เพียงแค่มือเดียวดันหลังคารถไว้ ขายาวกระโดดขึ้นไป ถึงขนาดเหมือนอินทรีย์บินขึ้นไปบนท้องฟ้าโดยตรง
ถ้าหากว่าไม่ใช่ตาสองข้างของเขาล้วนไม่ใช่สายตาสั้น เขาต้องคิดว่าตนเองดูผิดแล้วอย่างแน่นอน
กึกๆ!
คนขับรถกลืนไอเย็นลงไปหนึ่งที ตอนนี้เข้าใจแล้วว่าเมื่อกี้ทำไมเถ้าแก่ใจเย็นขนาดนั้น ขนาดนั้นแล้ว
มีพลังความสามารถ ก็ตามใจได้นะ! หล่อระเบิดเลย!
อีกทั้ง แม้ว่าบริเวณนั้นล้วนกลายเป็นหลุมดินเหนียวแล้ว บนกายหลงเซียวกลับเหมือนไม่ได้ถูกเปื้อนฝุ่นเลยสักนิด บนชุดสูทที่ราคาสูงของเขา ไม่ยับสักนิดฝุ่นที่ตกอยู่บนไหล่ล้วนไม่ได้เหลือไว้ ตกไหลผ่านตามเนื้อผ้าไหมที่ไหลลื่นของชุดสูท!
มีเพียงรองเท้าหนังสีดำของเขาที่มีฝุ่นเล็กน้อย
การรบที่โหดร้ายรุนแรง สั้นๆฉากหนึ่งจบอย่างมีประสิทธิผลง่ายๆ นักฆ่าสี่คนตายไปแล้วสองคนสองคนบาดเจ็บสาหัส คนหนึ่งในนั้นถูกยิงขาสองข้าง อีกคนหนึ่งถูกตัดแขนสองข้าง
“เถ้าแก่ตอนนี้จะทำยังไงดี?”
ทีมปกป้องที่ดักซุ่มอยู่ข้างหลังตรึงเอานักฆ่าไว้ ถามความคิดเห็นจากหลงเซียว
หลงเซียวยกข้อมือขึ้นดูเวลา ดูแล้วดูอีก “พาพวกเขาออกไปก่อน หาสถานที่ที่หนึ่งใส่กุญแจมือไว้ รอผมกลับมาแล้วค่อยว่ากัน”
การเปิดประมูลก็จะเริ่มแล้ว เขาพลาดไปไม่ได้
“ได้ เถ้าแก่”
พวกบอดี้การ์ดพาคนทั้งสองขึ้นรถ เหลือคนหนึ่งพูดว่า “เถ้าแก่ ในสถานที่นี้จะต้องจัดการให้สะอาดหรือไม่? หรือว่า…….”
“โทรแจ้งตำรวจ บอกว่าระหว่างทางเห็นมีคนสู้กัน ทั้งสองคนล้วนตายแล้ว” หลงเซียวพูดจบอย่างเมฆบางลมเบา เช็ดปืนที่อยู่ในมือให้สะอาด ติดสายป้องกันให้ดีๆ ส่งไปให้คนขับรถ
คนขับรถประคองปืนที่เถ้าแก่เคยใช้มาแล้ว ตื่นเต้นจนเกือบจะร้องไห้
บอดี้การ์ดจ้องมองการกระทำที่หลงเซียวเช็ดมืออย่างละเอียด กลืนน้ำลายหมดทุกคน
เถ้าแก่……
คุณอย่ามีสง่าราศีขนาดนี้ได้หรือไม่?!
“โอเค! ผมโทรแจ้งตำรวจเดี๋ยวนี้!”
เถ้าแก่ท่านเก่งมาก เหตุผลแบบนี้ล้วนคิดออกมาได้……ไม่ยอมนับถือฟ้าอากาศก็ยอมนับถือท่านแล้ว!
ไม่ ไม่เพียงแค่นับถือ ช่างยอมรับนับถือ! เลื่อมใสศรัทธาจริงๆ เลย!
รถที่นั่งตอนเวลามาถูกยิงเลอะเลย หลงเซียวขมวดคิ้วพูดว่า “น่าเสียดายแล้ว”
คนขับรถ “………”
บอดี้การ์ด “……..”
ไม่นึกเลยว่าเจ็บปวดใจกับรถคันหนึ่งหรือ?
ไม่มั้ง?
จากนั้นหลงเซียวอารมณ์ดีมากพูดเสริมว่า “ผมพูดถึงเสื้อผ้า”
เสื้อคลุมที่ถูกยิงจนเลอะตัวนั้น
คนขับรถ “……..”
บอดี้การ์ด “………”
เถ้าแก่ท่านไม่ได้ล้อเล่นจริงๆใช่ไหม? เสื้อผ้ามีราคากว่ารถหรือ? รถมีคุณค่ากว่าชีวิตหรือ?
หลงเซียวทิ้งผ้าเช็ดหน้าArmaniสีทึบของผู้ชายที่เคยเช็ดมือแล้ว ขึ้นรถไปอีกคันหนึ่ง บนรถจัดเตรียมชุดสูทที่สะอาดชุดหนึ่งให้เรียบร้อยแล้วเสื้อคลุมแบบยาวสีครีมตัวหนึ่ง รองเท้าหนังที่สะอาดเอี่ยมคู่หนึ่ง
หลงเซียวจ้องมองเสื้อผ้า อมยิ้มหนึ่งที
“เถ้าแก่ ผมได้รับข่าวแล้ว ท่านไม่เป็นอะไรนะ?”
โทรศัพท์ของจี้ตงหมิงมาอย่างทันเวลา นาทีเดียวเขาก็ไม่กล้าล่าช้าด้วย โทรมาถามในเวลาแรก ไม่ได้ยินหลงเซียวเอ่ยปากพูดด้วยตนเอง เขาไม่ว่าเป็นยังไงก็จะวางใจไม่ได้
“ผมไม่เป็นอะไร คนอยู่ในมือผม รอข่าวผม”
ใจที่แขวนไว้ของจี้ตงหมิงในที่สุดก็โล่งอกแล้ว “ดี อย่างงั้นก็ดี จากที่ท่านออกจากเมืองหลวงจนถึงตอนนี้ คุณชายรองมาถามหลายครั้งแล้ว ผมจะบอกกับเขาหรือไม่?”
นิ้วมือของหลงเซียวถูอยู่บนหัวเขา พยักหน้าเล็กน้อย “ยังไม่ต้อง รอผมพูดกับเขาด้วยปากตนเอง”
“ได้ครับ”
คิดดู ยังเป็นเถ้าแก่อธิบายด้วยตนเองจะดีกว่าหน่อย
หลังจากสามสิบนาที สถานที่เปิดการประมูล
เกาจิ่งอานกับคนกลุ่มหนึ่งนั่งอยู่ในสถานที่ประมูล ตัวแทนบริษัทหลันเทียนที่ถือเอาตู้หลิงเซวียนเป็นหลัก นั่งอยู่ในที่ไม่ไกล ยังมีธุรกิจอื่นที่จ้องเขมือบบ้าง
การประมูลราคารอบนี้ผ่านการคัดเลือกและกรองมาสองรอบ ที่เหลือล้วนเป็นหัวกะทิในหัวกะทิ
บริษัทอึนเคอแม้ว่าเป็นธุรกิจใหญ่ แต่เทียบกับบริษัทใหญ่อื่นๆแล้ว ยังอ่อนไปเล็กน้อย
สิ่งที่โชคดีมากคือ เป้าหมายของเขาคือบริษัทหลันเทียน สิ่งที่ไม่โชคดีคือ ที่นี่รวบรวมพลังความสามารถและพลังการแก่งแย่งที่แข็งแกร่งที่สุดก็เป็นบริษัทหลันเทียนเช่นกัน
เกาจิ่งอานมีการขนลุกเล็กน้อย
เห็นใกล้จะดำเนินการประกาศเอกสารการประมูลราคาแล้ว แต่ว่าเขายังไม่ได้รับการตอบกลับของพี่ชาย ตกลงพี่ชายใหญ่ช่วยเขาอ่านดูหรือยัง? ทำไมไม่มีข่าวเลย?
เขาไม่กล้าไปรบกวนหลงเซียวอีก ได้แค่รออยู่เฉยๆ รอไปรอมา ไม่นึกเลยว่ารอจนถึงนับเวลาถอยหลังแล้ว
ในใจทุกข์ทรมานมาก!
สำหรับตู้หลิงเซวียนคือนั่งอยู่แถวหน้าอย่างจิตใจฮึกเหิม ผู้แข่งขันมากมายล้วนส่งสายตาที่ชื่นชมยอมรับต่อตู้หลิงเซวียน เห็นได้ชัดว่าเห็นตู้หลิงเซวียนเป็นผู้ชนะแล้ว
แต่เกาจิ่งอานล่ะ เพราะว่าถูกพลิกกลับแล้วสองครั้ง สูญเสียพลังการดึงดูดไปแล้ว ลูกค้ากับเถ้าแก่ที่คุ้นหน้า พยักหน้าให้สัญญาณกับเขาพอเป็นพิธี
แต่ขอไปทีที่อยู่ในสายตาเขามองออก
วงการธุรกิจนะ น้ำใจบางกว่ากระดาษ
เกาจิ่งอานรังเกียจอย่างลึกซึ้ง!
“ต่อไปนี้ เรียนเชิญคุณตู้หลิงเซวียนประธานกรรมการของบริษัทหลันเทียน ทำการอธิบายความคิดเห็นที่จะพัฒนาโครงการของคุณ”
พิธีกรที่อ่อนโยนสวยหวานเรียกถึงชื่อของตู้หลิงเซวียน ในงานระเบิดเสียบปรบมือขึ้นดั่งฟ้าร้องอย่างให้เกียรติมาก
สมองกับตาของคนเหล่านี้ฉลาดว่องไวเหลือเกิน เสียงปรบมือครึ่งหนึ่งคือให้ตู้หลิงเซวียน อีกครึ่งหนึ่งเพื่อที่จะเอาใจใส่เจิ้งเฉิงหลิน คนตาสว่างล้วนมองออกได้ เจิ้งเฉิงหลินช่วยเหลือตู้หลิงเซวียนโดยเจตนาอยู่
ยังมีข่าวลือของเจิ้งซินคุณหนูผู้สูงศักดิ์ของเขากับตู้หลิงเซวียนที่ถูกเปิดโปงออกมา คิดว่าน่าจะไม่ใช่แค่หมาขี้ย่อมต้องมีมูล
สรุปได้ว่า ตู้หลิงเซวียนดูท่าจะกลายเป็นลูกเขยในอุดมคติของเจิ้งเฉิงหลินแล้ว ทุกคนยังคงมีทีมเร็ววันจะดีกว่า
ชุดสูทที่ตรงทื่อระมัดระวังละเอียดรอบคอบทั้งตัวของตู้หลิงเซวียน ความรู้ลุ่มลึกใจกว้างสุภาพมีมารยาท พยักหน้าตอบกลับทิศทางทั้งสาม แสดงให้เห็นถึงมารยาทของตนเองเต็มเปี่ยม
เจิ้งซินที่ยืนอยู่หลังเวทีจ้องมองตู้หลิงเซวียนที่กะพริบละลานตาอยู่ใต้แสงไฟ ริมฝีปากแดงที่เซ็กซี่ยิ่งยกขึ้นสูงแล้ว
โม่หรูเฟยเอาอกเอาใจเสียงอ่อนโยนพูดว่า “ประธานตู้มีแรงพลังมากนะ ปล่อยตามองไปเถ้าแก่ที่อยู่ในงาน ก็มีเพียงประธานตู้สามารถรับคำว่าหนุ่มหล่อโดดเด่นคำนี้ได้ไหวแล้ว”
เจิ้งซินฟังแล้วในใจมีความสุขมาก
ผ่านการพูดคุยเมื่อวาน เจิ้งซินกับโม่หรูเฟยได้บรรลุถึงความคิดตรงกันแล้ว พวกเขาจะจัดการหลงเซียวพร้อมกัน!
เป็นเจ้าของไม่ได้!
ยอมทำร้ายดีกว่า!
โม่หรูเฟยลูบท้องที่นูนขึ้น ตาที่ขึงลับเหมือนดั่งงูพิษที่เลื้อยอยู่ตัวหนึ่ง แฉะลื่นตกอยู่ในทิศทางบางแห่ง
ตู้หลิงเซวียนขึ้นเวที แรงพลังที่สง่าผ่าเผยดึงดูดผู้หญิงมาไม่น้อย ก็ทำให้เถ้าแก่วัยกลางคนอิจฉาด้วยเหลือเกิน
“เหมือนอย่างที่คิดเป็นวีรบุรุษที่ออกจากวัยรุ่นมาน่ะ! ตู้หลิงเซวียนอายุยังน้อยๆก็รับผิดชอบทั้งบริษัทแล้ว พลังความสามารถไม่ควรประมาท ผมชื่นชมเขาอย่างมาก”
“ใช่สิ! การทำงานเข้มงวดมาก เป็นคนไม่โอ้อวดเรียบง่าย คนแบบนี้ยิ่งจะกลายเป็นคนที่มีความรู้ความสามารถได้”
“ที่จริงแล้วผมก็ชื่นชมหลงเซียวด้วยจริงๆ แต่อย่างเขาคนนี้โอ้อวดเกินไปแล้ว อยากจะพิสูจน์ลักษณะเลิศล้ำของตนเองในทุกที่ สู้ความจริงใจของตู้หลิงเซวียนไม่ได้”
“หลงเซียวเหรอ…….เหอะๆไม่เหมาะที่ผมจะพูดเหลวไหล”
“เหอะๆ! ผมรู้”
เกาจิ่งอานได้ยินจนทำให้ไม่พอใจอย่างมาก!
นี่หมายความว่าอะไร! พี่ชายใหญ่เป็นยังไงล่ะ! พี่ชายใหญ่ก็คือเก่งกว่าตู้หลิงเซวียนหมื่นเท่า! ตู้หลิงเซวียนหิ้วรองเท้าให้กับพี่ชายใหญ่ล้วนไม่คู่ควร!
พี่ชายใหญ่จำเป็นต้องตั้งใจโอ้อวดหรือ?
ทั้งตัวของพี่ชายใหญ่ล้วนเป็นจุดแวววาว!
แต่ว่า……..ตกลงว่าพี่ชายใหญ่คุณช่วยอ่านเอกสารการประมูลราคาให้ผมหรือไม่ล่ะ?
ไม่รู้ครั้งที่เท่าไหร่เกาจิ่งอานจ้องมองมือถือ ไม่มีข่าว ไม่มีWeChat ไม่มีโทรศัพท์
เขาถูกพี่ชายใหญ่โยนทิ้งอย่างน่าสงสาร
ตู้หลิงเซวียนอธิบายอย่างละเอียด รวมทั้งจะจัดการครอบครัวย้ายรื้อทิ้งได้ยังไงด้วย รับรองถึงว่าจะทำยังไงโครงการจึงสำเร็จลุล่วงได้ในภายในเวลาที่กำหนด ตอนเวลาดำเนินงานจะจัดการกับปัญหาที่แปดเปื้อนสิ่งแวดล้อมยังไง
ทีมดำเนินงานของเขาใช้วัตถุดิบการก่อสร้างรักษาสิ่งแวดล้อมยังไง อยู่ตรงที่ปัญหาการลดปริมาณฟอร์มาลดีไฮด์ทำการอธิบายจุดสำคัญอีกรอบ ยังมีระยะหลังเขาจะทำการเพิ่มพื้นที่สีเขียวในหมู่บ้าน ก่อสร้างถนน โรงเรียน ห้างสรรพสินค้าและอุปกรณ์เสริมฯลฯ
พูดอย่างที่ใช้ใจมีน้ำใจ มีตรรกะ มีความลึกล้ำ ยังยืนอยู่ในจุดยืนของฝูงชนทั้งหลายทุกด้าน ล้วนไม่วางฟอร์มที่เป็นพ่อค้า
ไม่ต้องสงสัยเลย ตู้หลิงเซวียนได้รับเสียงร้องไชโยเต็มห้อง
เกาจิ่งอานกัดฟันอย่างแน่น!
แม่มึงเอ่ย!
วิญญูชนจอมปลอม! ของที่วางมาดภูมิฐานมีศีลธรรม!
ยังมีเอกสารการประมูลราคาฉบับนี้ ทำไมไม่เหมือนกันกับสิ่งที่หลงจื๋อแอบสับเปลี่ยนมาล่ะ? ดีกว่าฉบับนั้นอย่างมาก!
แม่มึงเอ่ย ตู้หลิงเซวียนเป็นคนหรือไม่? เขาเป็นคนแบบไหน!
เกาจิ่งอานทนไม่ไหวแล้วจริงๆ หยิบมือถือขึ้นมา ส่งข้อความหนึ่งให้กับหลงเซียว “พี่ชายใหญ่ ผมใกล้จะขึ้นเวทีแล้ว เอกสารการประมูลราคาผมแก้ด้วยตนเองเล็กน้อย แต่ดูเหมือนยังไม่ดีพอ…….เมื่อกี้ตู้หลิงเซวียนเพิ่งพูดจบไป แม่มึงเอ่ย เจ้านี่ ไม่ได้ล้อเล่นจริงๆ ผมมีความหวาดผวาเล็กน้อย”
ส่งข้อความเสร็จ เกาจิ่งอานถอนหายใจหนึ่งที กำกำปั้นอย่างแน่นแล้วปล่อยออก
โทรศัพท์ยังคงนิ่งสงบมาก
ฝั่งโน้น หลงเซียวเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ชุดแต่งกายใหม่ทั้งหมดตัดเย็บตามตัวทำให้ท่วงท่าที่งดงามและสวยงามเหมือนเทพของเขาฟื้นคืน
อีกครั้ง
ดูเหมือนเมื่อกี้ล้วนไม่ได้เกิดอะไรขึ้น
อืด อืด มือถือสั่นไปสองที
หลงเซียวหยิบมือถือออกมา ข้อความของเกาจิ่งอาน
ไม่ได้ตอบกลับเลย แต่คือเดินก้าวใหญ่ไปยังห้องจัดงานฝั่งโน้นโดยตรง
ตู้หลิงเซวียนแสดงความขอบพระคุณผู้ชมอย่างงดงาม พิธีกรปรบมือชื่นชมอย่างไม่หยุดปาก “ประธานตู้สมเป็นนักธุรกิจที่มีมโนธรรมในวงการธุรกิจ เอาใจเขามาใส่ใจเราคิดแทนทุกคน ผมเป็นคนนอกวงการคนหนึ่งฟังแล้วล้วนซาบซึ้งเลย”
พิธีกรช่วยตู้หลิงเซวียน “หาเสียงรอบหนึ่ง” แล้วจึงพูดว่า “ต่อไปนี้ คุณเกาจิ่งอานของบริษัทอึนเคอมาจากเมืองหลวง เชิญขึ้นเวที”
เกาจิ่งอาน “…….”
แม่มึงเอ่ย
อยู่ดีๆเขานึกถึงภาวะที่ตกอับในตอนที่ถูกผลักขึ้นไปบนเวทีรับรางวัลของหลงจื๋อนั้น
โอเคล่ะ ประวัติศาสตร์มักจะทำให้คนตื่นตะลึง
