บทที่ 1055 ศีรษะเป็นของคุณ คุณเป็นของผม
ไม่วางใจบาดแผลที่ส่วนศีรษะของลั่วหาน หลงเซียวกำกับดูแลตลอดขั้นตอน ให้หมอพันแผลให้เธอใหม่อีกรอบ
บนศีรษะไม่ได้มีบาดแผล และก็ไม่ได้เลือดออก เพียงแค่ถูกของแข็งกระแทกเล็กน้อย นูนขึ้นเป็นลูกที่ใหญ่มาก ต้องกำจัดก๊าซในเลือดที่เกาะกลุ่มเพื่อลดอาการบวม ดังนั้นค่อนข้างเจ็บ
หมอบอกว่าจะฟื้นตัวได้ดีมาก ไม่มีทางหลงเหลือรอยแผลเป็น และก็ไม่ส่งผลกระทบต่อการเกิดใหม่ของเส้นผมเช่นเดียวกันเพียงแต่ต้องอดทนสองสามวัน สองวันนี้จะค่อนข้างเจ็บ
ที่จริงแล้วสำหรับลั่วหานผู้หญิงวัยผู้ใหญ่แบบนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคือแพทย์หญิง บาดแผลความเจ็บปวดเล็กน้อยที่อยู่บนร่างกายไม่ถือว่าเป็นอะไร แต่หลงเซียวกลับไม่เห็นว่าเป็นเช่นนั้น เขาตื่นตระหนกยังกับอะไรยังไงอย่างงั้น
ลั่วหานไม่อยากให้หลงเซียวเป็นห่วง ตอนที่พันแผลพูดคุยกับหมอด้วยรอยยิ้ม “ไม่เจ็บเท่าไรแล้ว พันแบบง่ายๆก็พอค่ะ”
สายตาของหลงเซียวมองไปทางหมอ “ตั้งใจพัน อย่าไปฟังที่เธอพูด”
เผชิญหน้ากับใบหน้าที่ขุ่นเคืองเป็นอย่างมากของหลงเซียวหมอหญิงไม่มีแรงต้านทานเลยจริงๆ ยิ้มขึ้นเล็กน้อยอย่างอ่อนโยน “ค่ะคุณหลง”
ลั่วหานนั่งอยู่บนโซฟาอย่างสงบเสงี่ยม แผ่นหลังรองด้วยหมอนอิงที่นุ่มนิ่มใบใหญ่สามใบ สบายจนเกินซูสีไทเฮา “ไม่ต้องไปฟังเขา ไม่เป็นไรแล้วจริงๆค่ะ คุณดูสิฉันไม่ใช่ว่าดีๆอยู่”
หลงเซียวขมวดหัวคิ้ว “ฟังผม เพิ่มการดามให้กับเธอ อย่ากระทบไปโดนแผล”
ลั่วหาน “…”
ไม่ได้โอเวอร์ขนาดนั้นมั้ง เธอก็ไม่ได้คอเคล็ดสักหน่อย！
“ไม่ต้องจริงๆค่ะ นี่คือศีรษะของฉัน คุณฟังฉัน”
ใบหน้าของหลงเซียวได้บึ้งตึงไปครึ่งค่อน “แม้แต่คุณก็ยังเป็นของผม คุณว่าฟังใคร”
หมอหยิบเครื่องมือการดามขึ้นมาแล้ววางลงอีก จากนั้นก็หยิบขึ้นมาอีกครั้ง มองหลงเซียวด้วยความลังเลเก้อเขิน “คุณหลง…”
ลั่วหานไม่มีวิธีต่อต้านแล้วจริงๆ ประนีประนอมยอมรับชะตาเชื่อฟังคำสั่งอย่างว่านอนสอนง่าย “ก็ได้ค่ะก็ได้ ฟังเขา เขาพูดยังไงคุณก็ทำอย่างงั้น”
ดังนั้น สุดท้ายลั่วหานถูกพันแผลจนกลายเป็นบุคคลพิการขั้นสูง เห็นครั้งแรกดูเหมือนเพิ่งกลับมาจากสนามรบ การใช้ชีวิตต่างก็ไม่สามารถดูแลด้วยตัวเองได้แล้ว
หลงเซียวประคองไหล่ของเธอเอาไว้ ให้น้ำหนักค่อนตัวบนของเธอกดทับมาบนร่างกายของตนเอง แบบนี้ยังคงไม่วางใจ “ผมอุ้มคุณเถอะ”
เมื่อครู่นี้เขาก็พูดว่าอุ้มเธอ แต่ลั่วหานรู้สึกว่าโอเวอร์จนเกินไป ไม่ได้มีใบหน้าที่หนาขนาดนั้นจริงๆ “ไม่ต้องจริงๆค่ะ คุณเห็นฉันเป็นบุคคลพิการหรอคะ? ประคองฉันเอาไว้ก็พอแล้ว ใช่แล้ว MAXล่ะคะ?”
“เขาต่อไปจะยุ่งมาก คงจะไม่มีเวลาเลี้ยงข้าวพวกเรา”
ใครบอกว่าจะให้เขาเลี้ยงข้าว！เธอแค่อยากถามMAXว่า คนที่ทำร้ายเธอเหล่านั้นอยู่ที่ไหน เธอจะไปไต่สวนให้ชัดเจน！
อีกอย่าง คนที่เธอไม่อยากเจอมากที่สุดในตอนนี้ก็คือMAX ไอ้เฒ่าโรคจิตคนหนึ่ง！
“คนผมเจอมาแล้ว คนที่ทำร้ายคุณก็ตรวจสอบเจอแล้ว ผมจะจัดการให้เรียบร้อย ภารกิจของคุณในตอนนี้ก็คือตั้งใจรักษาบาดแผลให้ดี อย่างอื่นส่งมอบให้กับผมทั้งหมด เข้าใจไหม?”
คนที่ทำร้ายลั่วหาน คราวนี้เขาจะไม่มือไม้อ่อนอีก และก็จะไม่ไว้หน้าให้กับใครหน้าไหนอีกเช่นเดียวกัน
“คุณถามออกมาได้หมดแล้ว? ใครคะ?”
ลั่วหานตื่นเต้นจนหันศีรษะกลับมาอย่างกะทันหัน อุปกรณ์ดามที่อยู่บนลำคอจำกัดขอบเขตการเคลื่อนไหวมากจนเกินไป
ล็อกศีรษะของเธอเอาไว้ ช่างน่าเก้อเขินจริงๆ
หลงเซียวจับศีรษะของเธอให้ตรง“คำพูดของผมเมื่อสักครู่นี้คุณลืมหมดแล้ว? คุณคือความจำปลาทองหรอที่รัก?”
น้ำเสียงและเสียงที่เอ็นดูเกินความรักใคร่ของเขา ช่างไพเราะจริงๆ ไพเราะจนทำให้ลั่วหานชาไปทั่วทั้งตัว
“ฉันก็ต้องมีสิทธิ์รู้ว่าคือใครหรือเปล่าคะ? ฉันคือผู้เคราะห์ร้าย ผู้เคราะห์ร้ายมีสิทธิ์รู้ความจริง คุณวางใจเถอะค่ะ ฉันขอแค่รับรู้ความจริง เรื่องล้างแค้นคุณไปทำ OK？”
ลั่วหานเลือกการประนีประนอม ไม่ให้เธอรู้ความจริงไม่ได้ เธอจะไม่สบายใจจนนอนไม่หลับ
หลงเซียวประคองเธอขึ้นรถ ออกจากสถานที่บ้าๆนี่ก่อนค่อยว่ากัน
“คือซุนปิงเหวินให้คนไปทำ เอาล่ะ คุณรู้เพียงแค่เท่านี้ก็พอ ที่เหลือผมจัดการ”
เขาตัดบทในตอนที่เธอยังไม่ได้ถามคำถามที่มากมายกว่านี้ออกมา นำเรื่องที่ต้องดำเนินการในภายหลังรับช่วงต่อลงมาทั้งหมด
ซุนปิงเหวิน?
เขาใจกล้ามากจริงๆ！คิดไม่ถึงว่ายังจะหาเรื่องใส่ตัวยั่วยุหลงเซียว รนหาที่ตายหรอ！
คราวนี้ ลั่วหานตัดสินใจไม่มือไม้อ่อนจิตใจดีอีกต่อไป “ที่รัก คุณไปจัดการให้เต็มที่ ซุนปิงเหวินนิสัยเดิมไม่หาย ดูเหมือนตักเตือนง่ายๆไม่มีประโยชน์แล้ว ยังมีโม่หรูเฟย เธอก็หนีความรับผิดชอบไม่พ้น เมื่อก่อนฉันให้โม่หรูเฟยขอโทษแสดงอำนาจกับเธอ เธอกลับเห็นว่าฉันล้อเล่น ในเมื่อเธอคิดว่าฉันลงมือไม่ลง งั้นก็ลองดู ว่าที่จริงแล้วพวกเขาโหด หรือว่าฉันโหดกันแน่”
ไม่ให้โม่หรูเฟยเจอกับความยากลำบากทุกข์ทรมานจนถึงขีดสุด เธอไม่มีทางหยุดก่อเรื่อง ลั่วหานถือว่าเข้าใจแล้ว คนบางกลุ่มเลวจนเข้าไปในกระดูก คุณไว้หน้าให้กับเธอหน่อย เธอนึกว่าคุณไม่กล้าทำยังไงกับเธอ คุณยอมเธอสามแต้ม เธอนึกว่าตัวเองสุดยอดมาก
ไม่ใช่ทุกคนที่จะรู้จักกลับใจหันมาเดินในเส้นทางที่ถูกได้ และสำหรับพวกที่อบรมสั่งสอนมาหลายครั้งก็ยังไม่แก้ ก็ไม่ต้องไปสอนอีก
“แน่นอน”
…
“พระเจ้า！พี่สะใภ้ใหญ่ทำไมบาดเจ็บรุนแรงขนาดนี้！รีบนั่งลงๆ”
เกาจิ่งอานเห็นสภาพนี้ของลั่วหาน ตกใจจนหัวใจลงไปถึงตาตุ่ม จัดการโซฟาให้เรียบร้อยอย่างเร่งรีบ รองเบาะนั่งหลายต่อหลายอัน
พี่สะใภ้ใหญ่ถูกคนทำร้ายจนสาหัสขนาดนี้ คาดว่าพี่ใหญ่จะต้องฆ่าปิดปากไปแล้ว
ให้ลั่วหานนั่งลงเสร็จ หลงเซียวถึงได้ทำใจปล่อยไหล่ของเธอออกได้ “ลั่วลั่ว คุณพักผ่อนอยู่ที่นี่ ผมมีเรื่องนิดหน่อยจะต้องปรึกษาหารือกับจิ่งอาน”
ลั่วหานพยักหน้า เธอสามารถเดาออกว่าคืออะไร แต่นั่งเฉยๆก็น่าเบื่อมากเลยนะ “ที่รัก โทรศัพท์มือถือของฉันอยู่ที่Merrickทางนั้น ฉัน…”
ดวงตาของหลงเซียวมองไปทางเกาจิ่งอานแวบหนึ่ง สติปัญญาของผู้ที่ถูกมองถูกเปิดออกในทันที “อ๋อ！โทรศัพท์มือถือผมช่วยพี่เอากลับมาแล้ว คงสภาพเดิมไว้ไม่ได้มีการแตะต้อง ยังชาร์จแบตให้พี่แล้วด้วย”
ลั่วหานมองดูโทรศัพท์มือถือของตนเอง “…”
สามีของเธอคงจะเป็นประเภทเดียวกันกับยอดมนุษย์ล่ะมั้ง?
หลงเซียวกับเกาจิ่งอานไปที่ห้องหนังสือ ลั่วหานเปิดเครื่องโทรศัพท์
ไม่เปิดเครื่องมาหลายวัน ไม่รู้ว่าจะถูกโจมตีอย่างบ้าคลั่งหรือเปล่า
เปิดเครื่องเสร็จ โทรศัพท์มือถือสั่นครืนๆๆไม่หยุดอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ เหมือนชักกระตุกยังไงอย่างงั้น
ผ่านไปครึ่งค่อนวันในที่สุดก็หยุดลง ลั่วหานพิงไปบนโซฟาเปิดสายที่ไม่ได้รับออก ดูเหมือนแทบจะทุกคนต่างก็โทรศัพท์มาหาเธอ หลงเซียว ถังจิ้นเหยียน ลู่ซวงซวง เจมส์…
ด้านในข้อความก็มีข้อความมากมายเช่นเดียวกัน เธอเลื่อนเปิดดู มองเห็นข้อความจากเจมส์
“แอนน่า ผมต้องช่วยชีวิตคุณให้ได้！คุณรอผม！ผมเพิ่งถึงลอนดอน！”
ข้อความส่งมาเมื่อสองชั่วโมงก่อน ดังนั้น…คุณพระ เจมส์ได้มาถึงแล้ว?
ตามมาด้วย ข้อความวีแชทก็ระเบิดออกเช่นเดียวกัน
ลู่ซวงซวง “ที่รัก เธอเล่นหายตัวอะไรกัน? หลายวันแล้วก็ยังไม่ปรากฏตัวออกมา！”
ลู่ซวงซวง “ลั่วลั่ว ลั่วลั่ว！รีบปรากฏตัวออกมา！ฉันมีข่าวดีเรื่องนึงจะบอกกับเธอ！”
ลู่ซวงซวง “…เมื่อกี้นี้ฉันถามหวาเทียนแล้ว เขาบอกว่าเธอมีสถานการณ์พิเศษ เอาเถอะ ฉันฝืนอภัยให้เธอ บอกกับเธอนะ ฮิๆๆๆ ฉันท้องแล้วล่ะ โอ้ลัลลา โอ้ลัลลา！อายุครรภ์ยังน้อย วันนี้ทำการอัลตร้าซาวด์ที่โรงพยาบาลหวาเซี่ย น่าอัศจรรย์มากใช่หรือเปล่า?”
ลั่วหานมือเท้าคางเปิดรูปอัลตร้าซาวด์ที่เธอส่งมา อายุครรภ์ยังน้อยมากจริงๆ ตอนนี้ยังดูเพศไม่ออก มีเพียงแค่เค้าโครงของทารกน้อยยัยเด็กนี่ทำเรื่องใหญ่ไม่บอกไม่กล่าว คิดไม่ถึงว่าจะแอบตั้งท้องแล้ว
“เริ่มตั้งแต่ตอนนี้ ระมัดระวังเรื่องอาหารและการพักผ่อน เอาความเคยชินที่ไม่ดีของเธอเลิกทิ้งทั้งหมด ให้ผู้เชี่ยวชาญกำหนดแผนการเลี้ยงทารกในครรภ์ให้กับเธอให้เรียบร้อย ดำเนินการอย่างเข้มงวด หากเธอดื่มเหล้าไปร้านกลางคืนหรือว่าโต้รุ่งดูซีรี่ย์อีก ฉันจัดการเธอแน่！！”
ต่อมา ลั่วหานมองเห็นข้อความจากหลินซีเหวิน “พี่ลั่ว พี่รู้ว่าพี่ใหญ่หลงไปไหนแล้วหรือเปล่า? ฉันติดต่อเขาไม่ได้ มีเรื่องที่สำคัญอยากจะบอกกับเขา”
หืม?
ซีเหวินหาหลงเซียวมีเรื่องอะไร?
ห้องของห้องสวีทภายในโรงแรม
“แม่งเอ๊ย！ไอ้ซุนปิงเหวิน！ฉันอยากจะฆ่ามันให้ตายจริงๆเลยฉัน！”
เกาจิ่งอานฟังความจริงจบก็ระเบิดขึ้นภายในทันที！ทุกวินาทีก็คิดอยากจะสับไอ้สวะซุนปิงเหวินนั่นออกเป็นชิ้นๆ！
หลงเซียวนั่งอยู่บนโซฟา นิ้วมือหมุนแหวนแต่งงานไปรอบๆอย่างช้าๆ “ฉันส่งมันให้กับแก ควรจะทำยังไง ทำถึงขั้นไหน แกตัดสินใจด้วยตัวเอง ไปจัดการให้เต็มที่ ไม่ต้องมีความกังวลใดๆ”
เกาจิ่งอานสูดลมหายใจเบิกตาโพลง “จริงดิ? ถูกกฎหมายผิดกฎหมายก็ได้หมด?”
หลงเซียวไม่ได้ตอบกลับตรงๆ แต่ใช้มือข้าวเดียวกุมขมับเอาไว้ “มันกับตู้หลิงเซวียน เจิ้งซินไม่ใช่ใกล้ชิดกันมากหรอกหรอ? รับมือกับมัน บางทีแกอาจจะไม่ต้องลงมือเองเลยด้วยซ้ำ ยืมมือของคนอื่น ใช้แผนปลีกตัวออกไปโดยไม่ให้ฝ่ายตรงข้ามสังเกตเห็ต นี่คือวิธีการทำงานที่ฉลาดล้ำที่สุด”
เกาจิ่งอานรู้แจ้งขึ้นมาในทันที “เพี้ยะ”ตบต้นขาของตนเองทีหนึ่ง “ผมคิดไม่ถึงอันนี้ได้ยังไงกัน！เข้าใจแล้ว！หลอกใช้เจิ้งซินกำจัดซุนปิงเหวินทิ้ง”
พี่ใหญ่ก็คือพี่ใหญ่ ยืมมีดฆ่าคน…ถุ้ย！ทักษะในการโจมตีโดยเว้นระยะห่างก็คือฉลาดล้ำ ฮิฮิฮิ เขาจะต้องตั้งใจเรียนขึ้นมาแล้ว！
เกาจิ่งอานออกไปจากห้องสวีท ปิดประตูลง
หลงเซียวถึงได้หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ต่อสายไปยังโทรศัพท์ของจางหย่ง เป็นเวลาทำความเข้าใจเกี่ยวกับแนวโน้มของอิตาลีทางนั้นสักหน่อยแล้ว
