ประธานหยิ่งยโสของฉัน – ตอนที่ 1097

ตอนที่ 1097

“ไม่ตอบ หึ ๆ ดูแล้ว มันคงกลัว”

Cres โยนโทรศัพท์แล้วเทวิสกี้ ริมฝีปากที่มีเสน่ห์ชั่วร้ายกลืนไวน์ขาวอย่างกระหายเลือด

“ท่านครับ จะให้คนของเราตายไปทั้งอย่างนั้น?”

ผู้ช่วยคนหนึ่งของ Cres กัดฟันกรอด รู้สึกเจ็บแค้นที่ต้องเสียมือปืนไปอย่างไม่ยุติธรรมเมื่อสองชั่วโมงก่อน

“ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าโดนจ้องเก็บ เป็นขยะชัด ๆ ทิ้งศพ จัดการให้เรียบร้อย”

คนที่ตายไปกลับไม่ได้ดึงความสนใจอะไรของ Cres ได้ แต่หลงเซียวกับ MAX ที่กำลังร่วมมือนกัน มันเป็นปัญหาค่อนข้างยุ่งยากเล็กน้อย

วันรุ่งขึ้น เมืองหลวง

หลินเหว่ยเย่หน้าตาเคร่งเครียดนั่งดื่มชาอยู่ที่ห้องรับแขก ต้าหงเผาที่แช่อยู่จมลงไปในน้ำชาสีน้ำตาล เขาเขย่ามันเล็กน้อยและใบชาก็ลอยขึ้นมาจากก้นถ้วยวนไปมาหลายครั้ง

คุณนายหลินเห็นเขาเช่นนี้ หลังจากแต่งตัวเรียบร้อยแล้วเธอยืนอยู่หน้าโซฟาและเหล่มองเขา “คุณทำแบบนี้ทำไม?”

หลินเหว่ยเย่ลดแก้วชา “ผมจะทำอะไรได้? ก็ดื่มชาแค่นั้น”

เขาพูดจาอย่างแฝงด้วยความเจ็บปวด เข้าจี้ใจดำของคุณนายหลินที่อารมณ์ไม่ดี “คุณทำหน้าแบบนี้ให้ใครดู? ให้ฉันดูเหรอ? ฉันควรจะต้องมานั่งดูคุณทำสีหน้าเหรอ?”

หลินเหว่ยเย่ไม่พูดจาแต่อ่านหนังสือพิมพ์บนโต๊ะด้วยใบหน้าสงบ

คุณนายหลินหยิบหนังสือพิมพ์ไปแล้วขยำเป็นก้อน เมื่อครู่เธอเห็นพาดหัวข่าวใหญ่ในหนังสือพิมพ์ MBK เข้าถือหุ้นหลินซื่อ ยุติการถือครองแต่ผู้เดียวของหลินซื่อ

หลินซื่อนั้นสนใจแต่เรื่องภายนอกแต่ข้างในอ่อนแอ หลินเหว่ยเย่ใช้สถานะลูกเขยของหลงจื๋อเพื่อปีนต้นไม้ใหญ่อย่างหลงเซียว

หลงเซียวลงทุนเพื่อช่วยหลินซื่อ…

สื่อออนไลน์ประโคมข่าวนี้ทั้งวัน คุณนายหลินรู้สึกถึงเพียงการดูแคลน โลกภายนอกเอาแต่พูดว่าหลงเซียวเป็นดาวนำทางผู้ช่วยชีวิต ช่วยเหลือหลินซื่อให้รอดพ้นจากวิกฤติทางการเงิน แต่กลับไม่มีใครเข้าใจ หลงเซียวเป็นพวกที่ปล้นชิงตามไฟ เข้ายึดหุ้นของหลินซื่อ อีกทั้งยังนำทรัพย์สินส่วนตัวของหลินเหว่ยเย่ ออกขายในราคาต่ำ

เรื่องพวกนี้ เกรงว่าคงจะไม่มีใครออกมาพูด

“ไม่ต้องดูแล้ว! มีอะไรน่าดู”

หลินเหว่ยเย่ยิ้มเยาะโดยไม่เงยหน้า “ประธานบริษัทหลินซื่อยังคงเป็นคุณ เรื่องนี้เขาไม่มีทางเปลี่ยนแปลงได้”

“หึ ๆ วันนี้ใช่ แต่วันหน้าจะใช่หรือเปล่าก็ไม่แน่”

คุณนายหลินปรับเสื้อให้กระชับแล้วสะพายกระเป๋าออกไปจากห้องรับแขก

คนขับรถเปิดประตูรถ แล้วพยักหน้าและพูด “คุณนายอรุณสวัสดิ์”

คุณนายหลินหัวเราะหึ ๆ “อรุณสวัสดิ์ แมลงที่ตื่นแต่เช้ามาเป็นอาหารนก! ไปเถอะ!”

หลินเหว่ยเย่จิบชาและเหลือบมองหนังสือพิมพ์ที่ถูกทิ้งลงไปในถังขยะ ดวงตาของเขามืดมิดและเย็นชา

ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ที่ซ้ำซากจำเจก็ทำลายความเงียบในห้องนั่งเล่นและ หลินเหว่ยเย่ก็หันไปที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือที่ส่องสว่าง

“เหวินเหวิน ทำไมถึงโทรมาแด๊ดดี้ในเวลานี้?”

หลินเหว่ยเย่เปลี่ยนอารมณ์ ยิ้มให้ลูกสาวอย่างอ่อนโยนและแสดงความรัก

หลินซีเหวินอยู่กะดึกทั้งคืน เธออยู่ทานมื้อเช้าที่โรงอาหารของโรงพยาบาล ในมือถือซาลาเปาผักแห้งที่ยังทานไม่หมด เธอทานมันอย่างอร่อย “แด๊ดดี้ ไม่เป็นไรนะคะ?”

“พ่อจะเป็นอะไรล่ะ? ก็ดีอยู่นะ”

หลินซีเหวินยิ้มกว้างหนังสือพิมพ์ที่อยู่ในมือมีพาดหัวข่าวบาดตา เธอพลิกไปแล้วแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น “แด๊ดดี้เห็นหนังสือพิมพ์วันนี้รึยัง?”

“หนังสือพิมพ์อะไร? พ่อเพิ่งทานอาหารเช้าเสร็จ เตรียมจะไปเดินเล่น ที่บ้านไม่มีหนังสือพิมพ์ใหม่ส่งมา” หลินเหว่ยเย่ทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หลินซีเหวินค่อย ๆ เคี้ยวซาลาเปา “เหอ ๆ ๆ แด๊ดดี้ไปเดินเล่นเถอะค่ะ ออกไปเล่นหมากรุกหรือไม่ก็ไปดูหนัง ไปรำไทเก๊กกับพวกคุณอาหวังก็ได้”

“หนูพูดกับแด๊ดดี้อย่างกับเป็นตาแก่วันเกษียณ แด๊ดดี้แก่ขนาดนั้นแล้วเหรอ?”

“ไม่แก่ค่ะ! แด๊ดดี้ของหนูอายุยี่สิบแปดอยู่เสมอ!”

หลินเหว่ยเย่หัวเราด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน “แด๊ดดี้จะอายุน้อยไปตลอดได้ยังไง ในเมื่อลูกโตเสียขนาดนี้แล้ว เหอ ๆ กินข้าวเช้าอยู่เหรอ? กินเถอะ กินข้าวไปด้วยคุยโทรศัพท์ไปด้วยจะทำให้ส่งผลต่อการย่อย กินข้าวดี ๆ นะ”

หลินซีเหวินจมูกรื้น “อือ แล้วเจอกันค่ะแด๊ดดี้”

ในใจของเธอมันชา ก้อนเนื้อถูกกระชากออกเต็มช่องท้อง

หลินซีเหวินโยนซาลาเปาที่ยังกินไม่หมดทิ้งไป ขยำหนังสือพิมพ์เปิดฝาถังขยะแล้วโยนมันทิ้ง

หลังเข้ากะกลางคืน จึงไม่ค่อยมีสติ หลินซีเหวินคิดว่าตัวเองดูผิดไป หลังจากปรับสายตาดูแล้วจึงมั่นใจว่ารถของหลงจื๋อจอดอยู่นอกคลินิก หลงจื๋อพิงรถอยู่ ด้านนอกของชุดสูทสามชิ้นเป็นเสื้อคลุมขนสัตว์สีน้ำตาลตัวยาว ร่างสูงและผอมอาบแสงยามเช้า

“คุณมาได้ยังไง?”

หลินซีเหวินเปลี่ยนชุดแล้ว สอดมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ตดาวน์ เสื้อแจ็คเก็ตดาวน์สีขาวตัวสั้นกางเกงรัดรูปสีดำและรองเท้าบูทหิมะขนยาวดูเหมือนนักศึกษาวิทยาลัย

หลงจื๋อเดินเข้าไปแล้วก้มลงกอดหลินซีเหวิน “เมื่อคืนคุณเข้าเวรไม่กลับบ้าน ผมเลยอยากเจอคุณก่อนไปทำงาน”

หลินซีเหวินที่กำลังอารมณ์ไม่ดี อยู่ในอ้อมแขนของเขา กดใบหน้าของเธอกับหน้าอกของเขา “หลงจื๋อ ฉันทำเรื่องบางเรื่องผิดไปไหม? ในข่าวพวกนั้น ทำร้ายแด๊ดดี้กับหม่ามี๊ฉันมาก”

ที่หลงจื๋อกลัวก็คือเธอจะเห็นข่าวที่รบกวนจิตใจพวกนั้น คิดไม่ถึงว่าเธอจะเห็นแล้ว “เหลวไหล แด๊ดดี้กับหม่ามี๊คุณคร่ำหวอดอยู่ในแวดวงธุรกิจมานับสิบปี สื่อเองก็ปากไม่มีหูรูด พวกเขารู้ดี”

หลินซีเหวินอ้อยอิ่ง “หลงจื๋อ พี่สะใภ้ท้องแล้ว คุณรู้รึเปล่า?”

หลงเจ๋อเปิดเสื้อคลุมและห่อหลินซีเหวินไว้ในเสื้อโค้ท “รู้แล้ว ผมโทรไปหาพี่ใหญ่แล้ว วันนี้จะไปแสดงความยินดีที่ตึก MBK คุณอยากบอกอะไรเขา ผมจะบอกให้”

หลินซีเหวินสูดหายใจเข้าและออก “อวยพรพวกเขาแทนฉัน คุณไปทำงานเถอะ ฉันจะนั่งรถกลับบ้านไปพักหน่อย”

เธอจะไปแล้วหลงจื๋อก็ดึงมือเธอไว้ “ผมไปส่งคุณกลับบ้าน รอคุณหลับแล้วผมค่อยไปบริษัท”

หลินซีเหวินเงยหน้าขึ้นดวงตาที่อ่อนล้าของเธอเต็มไปด้วยภาพสะท้อนของเขา “หลงจื๋อ ตาฉันกระตุกตลอดเลย รู้สึกว่าต้องมีเรื่องแน่”

“เพ้อเจ้ออีกแล้ว! เป็นหมอแล้วยังเชื่อเรื่องงมงาย ห้ามคิดฟุ้งซ่าน คิดอะไรก็คิดถึงผมนี่” หลงจื๋อกระตุกหูของเธอติ่งหูของเธอนุ่มมาก

“ฉันไม่คิดถึงคุณหรอก” หลินซีเหวินยิ้มที่มุมคิ้วและปากของเธอก็เก๊ก

“ผมไม่เชื่อ” หลงจื๋อกดหน้าผากเธอและจงใจพ่นลมหายใจใส่ใบหน้าของเธอ

เมื่อขึ้นรถ หลินซีเหวินนั่งอยู่ที่นั่งข้างคนขับและหลับไป เอียงศีรษะและเอนไปทางด้านข้างของหลงจื๋อโดยไม่ได้นอนหลับอย่างสงบ

หลงจื๋อขับรถให้ช้าลง และอุ้มเธอขึ้นไปข้างบนกลัวว่าจะทำเธอตื่น และไม่กล้าปลุกเธอ เขาอุ้มหลินซีเหวินและขึ้นลิฟต์ เปิดประตูแล้ววางเธอลงบนเตียง

ช่วยถอดรองเท้าให้เธอ ดึงผ้าห่ม เตรียมไว้ทุกอย่าง หลงจื๋อไม่รีบที่จะจากไปแต่นั่งอยู่ที่ขอบเตียง ก้มหน้าชื่นชมการนอนหลับอันเงียบสงบของเธอ

ช่วงนี้พวกเขาต่างคนต่างยุ่ง ทุกวันเขายังไม่ทันตื่นเธอก็ออกไปทำงานแล้ว เขายังไม่เลิกงานเธอก็เข้านอนแล้ว บางครั้งเธอต้องทำงานล่วงเวลาและไม่ได้เจอกันทั้งคืน

ถึงแม้จะอยู่ด้วยกัน แต่กลับเหมือนอยู่กับคนละซีกโลกที่มีเวลาห่างกันสิบสองชั่วโมง

หลินซีเหวินขยับหัวใจของหลงจื๋อ

ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วความรู้สึกตอนแรกที่พี่ใหญ่อยากให้พี่สะใภ้ออกจากงาน สามีที่รักภรรยาสุดหัวใจคนไหนก็ไม่อยากจะให้เธอต้องลำบาก

ใครให้พวกเขามีโชคชะตาเหมือนกันเลือกคุณหมอมาเป็นภรรยากันล่ะ

ห้องประธานบริษัท อาคาร MBK

หลงจื๋อนำบัญชีที่บริษัทฉู่ซื่อทำกับหลงเซียวเป็นการส่วนตัวเพื่อขออนุมัติ เมื่อเข้าไปก็พบว่าพี่ใหญ่กำลังดูโทรศัพท์มือถือ

ไม่กล้ารบกวนเขา จึงรออยู่ข้างประตูอย่างเงียบ ๆ

บนหน้าจอโทรศัพท์ของหลงเซียวยังคงมีข้อความจากเมื่อคืน

Cres: “หลงเซียว คุณรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนสุดท้ายที่ทรยศฉัน?”

ครั้งก่อนก็คือฆาตกรที่ฆ่าตัวตายคนนั้น Cres ข่มขู่เขา

หลงเซียวไม่ตอบและเลือกที่จะลบข้อความทิ้งทันที

“ทำไมไม่เข้ามาล่ะ?”

เมื่อเห็นหลงจื๋อ หลงเซียววางโทรศัพท์ไว้ที่มุมโต๊ะ

“พี่ยุ่งอยู่ ผมก็รอ พี่ใหญ่ไม่ยุ่งแล้วเหรอ?” หลงจื๋อวางรายงานไว้และมีป้ายกำกับในโฟลเดอร์ทั้งสามซึ่งบันทึกสิ่งที่อยู่ข้างใน

“รายงานให้เลขาส่งมาก็ได้ นายไม่ต้องมาเองก็ได้” หลงเซียวคิด ฉู่ซื่อกำลังถ่ายโอนงาน หลงจื๋อคงจะยุ่งมาก

หลงจื๋อนั่งอยู่ตรงข้ามเขา และพูดอย่างยินดี “สิ่งสำคัญของผมไม่ใช่เอาเอกสารมาให้ ผมมาหาพี่ใหญ่”

“อยากจะไปเลี้ยงลูกให้ฉันที่บ้าน?” หลงเซียวยิ้มล้อเลียน

“ได้นะ ขอแค่พี่ให้ผมไป วันนี้ผม…เอาเถอะ วันนี้ไม่ไปดีกว่า ซีเหวินไม่ต้องทำโอทีวันนี้” หลงจื๋อตาหยี ยิ้มอย่างใสซื่อ

หลงเซียวขมวดคิ้ว น้องชายของเขาเป็นพวกกลัวเมียตั้งแต่เมื่อไหร่?

“ใช่แล้ว อันนี้ให้นาย ครั้งที่แล้วก็ลืม”

หลงเซียวเปิดลิ้นชักทางด้านขวาและหยิบกุญแจออกมา มีกุญแจสีทองเหมือนกันสามอันในพวงกุญแจโลหะ วางไว้ในมือของหลงจื๋อดังกรุ๊งกริ๊ง

หลงจื๋อนิ่งไป “นี่อะไร?”

ประธานหยิ่งยโสของฉัน

ประธานหยิ่งยโสของฉัน

Status: Ongoing

คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป / ประธานหยิ่งยโสของฉัน หมออายุรศาสตร์มือหนึ่งฉู่ ลั่วหาน แต่งงานมาสามปีแล้ว กลับ ไม่มีใครสักคนรู้ว่าสามีเธอเป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลหลง ตระกูลร่ำรวยอันดับแรกของเมืองเจียงตู ซึ่งเป็นคุณชาย เซียวที่ใครๆได้ยินชื่อก็ต้องหวาดกลัว ตลอดสามปีมาทั้งสอง ไม่เคยมีอะไรกัน เธอต้องทนดูรูปภาพหวานๆของเขากับเมีย น้อยโชว์บนหน้าจอ เธอหัวเราะ “หลงเซียว เราหย่ากันเถอะ” ” เห้อ หย่าเหรอ คุณผู้หญิง คุณคิดว่าผมเป็นอะไร? ” เธอเซ็น ใบหย่าอย่างไม่ลังเล ทิ้งแหวนแต่งงาน ดีมาก! เธอกล้ามาก คอยดูแล้วกันว่าผมจะจับคุณกลับมายังไง!

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท