บทที่ 1122 ความลับของลูกสาวจะบอกแค่พ่อเท่านั้น
ในตอนนั้นเองสายตาพ่อแม่หลายคนที่มารับลูกก็ถูกดึงดูดด้วยออร่าที่สะดุดตาที่แผ่ออกมา
ผู้ปกครองของเด็กอนุบาลทุกคนจำได้ว่าคนคนนี้คือหลงเซียว
ผู้หญิงทั้งสองคนก้าวถอยหลังอย่างขลาดกลัวหลายก้าว ฟันสั่นดังเอี๊ยดอ๊าด ทั้งๆที่เป็นฤดูร้อนที่เย็น แต่ทำไมถึงรู้สึกเย็นตั้งแต่ฝ่าเท้าจนถึงหลังศีรษะนะ ช่างน่าตกใจมาก
ใบหน้าของหลงเซียวเย็นชา น้ำเสียงห่างเหิน “พวกคุณต้องการพบผมหรือ?”
หม่ามี๊ของกระต่ายส่ายหัวอย่างเฉื่อยชา “ไม่…ไม่ใช่ ฉัน…ท่านเซียว คุณ…ทำไม…”
หลงเซียวขมวดคิ้ว “ผมทำไม? ไม่เหมือนผู้รับเหมาหรอ?”
กึก——
เข่าของหญิงสาวอ่อนลงจนแทบจะคุกเข่าลงไป “ขอโทษค่ะท่านเซียว ขอโทษนะคะ ที่ฉันมองไม่ลูกสาวคุณไม่ออก ฉันขอโทษค่ะ!”
หม่ามี๊ของมะม่วงก็ตกใจจนปากสั่น “ท่านเซียว ฉัน…ฉันผิดไปแล้วค่ะ ฉันขอโทษด้วยนะคะ ฉันต้องขอโทษด้วย!”
ไม่นานเสียงกระซิบที่คุยกันเรื่องที่แท้ลูกสาวของหลงเซียวก็มาเข้าเรียนที่นี่ก็ดังมาจากฝูงชน!
นอกจากนี้ดาราสาวสองคนเกรงว่าจะถูกบล็อกไปแล้ว
หลงเซียวทำหน้าเหมือนจะยิ้มต่อหน้าเด็กๆ รักษามารยาทที่ดีที่ถูกสั่งสอนมา “ขอโทษผมทำไมกันครับ?”
ลมเหมือนจะเปลี่ยนทิศไป ทั้งสองยิ้มพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “Angel เมื่อกี้น้าล้อเล่นเฉยๆ น้าต้องขอโทษหนูด้วยนะจ๊ะ ขอโทษนะ ขอโทษนะ หนูยกโทษให้น้าได้มั้ย?”
“น้าผิดไปแล้ว หนูบอกพ่อว่าไม่ต้องโกรธได้มั้ย?”
คิ้วน้อยทั้งสองข้างของชูชูขมวดเข้าหากัน “หนูให้พวกเขาขอโทษหนู ต่อไปห้ามบอกว่าหนูเป็นคนหลอกลวงอีก หนูเคยบอกไปแล้วว่าแด๊ดดี้กับหม่ามี๊จะมารับ!”
“ได้ๆๆ ขอโทษ พวกเราจะขอโทษ!”
“ขอโทษ ฉันขอโทษนะที่มีตาหามีแววไม่ ลูกจ๋า รีบขอโทษAngelเร็ว”
เด็กน้อยไม่ยอมจึงก็เบ้ปาก “หนูไม่ทำ”
ป๊าบ!
หญิงสาวตีก้นลูกสาวด้วยฝ่ามือ “ยังจะดื้ออีก? รีบขอโทษสิ!”
เด็กน้อยไม่สามารถทนการโดนตีได้จึงร้องไห้จ้าทันที “ฮืออออ ฮือๆๆๆ”
ตีลูกต่อหน้าคนนอกแบบนี้ คิดไม่ถึงว่าจะกล้าทำได้ลงคอ?
คิ้วของหลงเซียวขมวดลึกกว่าเดิม “ผมขอแนะนำให้พวกคุณย้ายโรงเรียน”
พูดจบหลงเซียวก็อุ้มชูชูออกจากโรงเรียนอนุบาลด้วยท่าทางเย็นชา
คนด้านหลังพากันถอนหายใจ ไอ้พระเจ้า ยังดีที่ไม่ได้ทำเรื่องที่เกินเหตุไป ไม่งั้นคงตายแน่ๆ
ผู้หญิงสองคนเมื่อกี้ที่มีท่าทีดุร้ายก็เหี่ยวเฉาในทันที สายตาสองคู่เฝ้ามองหลงเซียวจากไปอย่างเลื่อนลอย ไม่ได้ออกอาการใดๆ
หลังจากขึ้นรถ ชูชูก็เอียงหัวถามหลงเซียว “แด๊ดดี้คะ ทำไมพวกเขากลัวแด๊ดดี้ขนาดนั้นล่ะคะ?”
หลงเซียวอุ้มแล้วลูบหัวของชูชู “เพราะแด๊ดดี้ก็เป็นซูเปอร์แมน แด๊ดดี้กับหม่ามี๊ต้องปราบปีศาจสิ่งชั่วร้ายเหมือนกันไงครับ”
ชูชูถามต่ออย่างมีไหวพริบ “อ้อ งั้นพวกเขาก็เป็นปีศาจใช่มั้ยคะ?”
หลงเซียวส่ายหัว “พวกเขาจะเป็นปีศาจเวลาทำสิ่งชั่วร้าย เช่นเมื่อกี้ตอนที่ผู้ใหญ่โกรธ ปีศาจในใจของพวกเขาก็จะวิ่งออกมา แด๊ดดี้ต้องราบให้ปีศาจที่วิ่งออกมาให้กลับเข้าไป”
ชูชูครุ่นคิด “แด๊ดดี้คะ เมื่อกี้แด๊ดดี้เพิ่งจะเอาชนะปีศาจมา หนูจะให้รางวัลแด๊ดดี้!”
หลงเซียวพูดอย่างอบอุ่น “เอาสิ หนูจะให้รางวัลอะไรแด๊ดดี้ละครับ?”
ชูชูยื่นหน้าเข้าไปใกล้หูหลงเซียวแล้วกระซิบบอกความลับเล็กๆว่า “จริงๆแล้วหนูก็เป็นซูเปอร์แมนเหมือนกัน หนูคอยปราบปีศาจตัวน้อยๆด้วย”
หลงเซียวมีสีหน้าประหลาดใจ “จริงเหรอ?”
“ค่ะ! หนูเก่งมากเลยนะ!” ชูชูชูกำปั้นเล็กๆ ราวกับว่ากำปั้นนุ่มสีชมพูมีพลังที่ไม่สิ้นสุด
เธออยากจะทำให้ใจของแด๊ดดี้ละลาย
หลงเซียวจุ๊บหน้าผากชูชูด้วยความรัก “โอเค งั้นแด๊ดดี้ให้เครื่องรางป้องกันตัวกับชูชูไว้ จากนี้ถ้าเจอปีศาจอีกให้เรียกแด๊ดดี้นะคะ”
ชูชูเตะเท้าบนเบาะอย่างมีความสุข “โอเค โอเค หนูมีเครื่องรางป้องกันตัวแล้ว!”
หยังเซินที่กำลังขับรถฟังเรื่องไร้สาระของสองพ่อลูกพูดอย่างจริงจัง ในใจก็รู้สึกสบายเหมือนมีลมพัดเย็นๆพัด
“แด๊ดดี้ พวกเราเรียนเพลงเด็กเพลงใหม่ได้แล้ว หนูจะร้องเพลงให้ฟัง” ชูชูชูมือเล็กๆราวกับยื่นสมบัติให้
หลงเซียวรอคอยอย่างตั้งอกตั้งใจ “เอาสิ แด๊ดดี้ชอบฟังAngelร้องเพลงที่สุด”
ชูชูเอามืออ้วนๆราวกับมือทารกตบเข้าหากัน “You are my sunshine,my only sunshine You make me happy when skies are gray You’ll never know dear how much I love you Please don’t take my sunshine away I’ll always love you and make you happy If you will only say the same…”
หลงเซียวปรบมือตามจังหวะไปกับเธออย่างตั้งใจ สายตาที่อ่อนโยนมองดูลูกสาวร้องเพลงอย่างมีความสุข ปากของเด็กน้อยขยับเปิดปิด ดวงตาก็โค้งเป็นพระจันทร์เสี้ยว
ใช่ เด็กน้อยคือแสงอาทิตย์ของเขา เป็นนางฟ้าของเขา และเป็นคนที่เขารัก
เท้าของหยังเซินก็ขยับตามจังหวะอย่างห้ามไม่อยู่
ฉากแบบนี้ช่างอบอุ่นจริงๆ มีเพียงเฉพาะเวลาอยู่ต่อหน้าลูกเท่านั้นที่จะทำให้ออร่า ฐานะ เงินทอง หน้าตาของหลงเซียวหายไปทั้งหมด เหลือแค่เพียงผู้ชายที่เรียบง่ายคนหนึ่ง คนเป็นพ่อ
…
ลั่วหานกำลังดูประวัติอาการป่วยในห้องเข้าเวร จู่ๆประตูห้องก็ถูกคนเปิดออก
คนที่พรวดพราดเข้ามาเป็นพยาบาลจากแผนกศัลยกรรมหัวใจ “หมอฉู่คะ เร็วเข้า มีคนไข้อยู่ในห้องฉุกเฉินค่ะ”
ลั่วหานหยิบหูฟังรีบก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว “สถานการณ์เป็นยังไง?”
พยาบาลวิ่งเหยาะๆไปกดลิฟต์ “พยายามฆ่าตัวตายไม่สำเร็จ เลือดไปเลี้ยงสมองไม่พอ ตอนนี้อยู่ในอาการช็อก”
“ฆ่าตัวตาย? ฆ่าตัวตายยังไง?”
ถ้าผู้ป่วยฆ่าตัวตายธรรมดา คงไม่ต้องให้เธอออกโรงด้วยตัวเองหรอก?
ประตูลิฟต์เปิดออกพยาบาลก็พูดอย่างหดหู่ว่า “กริชเสียบเข้าไปในหัวใจทำให้หัวใจทะลุไปครึ่งเซนติเมตร คนไข้เป็นผู้หญิง ที่ห้องฉุกเฉินกลัวว่าหัวใจจะเสียหาย จึงอยากเชิญคุณหมอไปรักษา”
ลั่วหานพยักหน้า
“ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร ตอนที่มามีตำรวจหลายคนคอยติดตาม” นางพยาบาลชี้ไปที่ตำรวจร่างสูงอย่างไม่สบายใจ
“บางทีอาจเป็นเพราะตำรวจมาเจอหลังฆ่าตัวตาย”
พอหมอในห้องฉุกเฉินเห็นลั่วหานมาก็รู้สึกมีที่พึ่ง “ผู้ป่วยในห้องช่วยเหลือเสียเลือดมาก กำลังอยู่ระหว่างช่วยเหลือ ลำบากหมอฉู่แล้ว”
เจ้าหน้าที่ตำรวจสองนายที่อยู่ข้างๆพยักหน้าให้ลั่วหาน
ลั่วหานพยักหน้าตอบรับ
“หมอฉู่ นี่คือเคสคนไข้ เชิญดูค่ะ”
ลั่วหานรับเคสคนไข้จากหมอ เธอกวาดดูอายุและระดับการบาดเจ็บก่อน ทำให้ชื่อของผู้ป่วยที่มุมขวาบนสะดุดเข้าตา
โม่หรูเฟย
คิดไม่ถึงว่าเธอจะฆ่าตัวตาย? ยังคงใช้กริชแทงหัวใจ?
สาวที่เมื่อก่อนมีเสน่ห์ ขนาดโดนยุงกัดยังร้องไปครึ่งวัน แต่ตอนนี้กลับกล้าใช้กริชฆ่าตัวตายงั้นหรอ? หรือว่าหลังจากใช้ชีวิตอยู่ในคุกมาสองปีกว่า ทักษะก็เพิ่มมากขึ้น
เธอทำใจให้สงบ “ฉันจะไปดู”
โม่หรูเฟยยังคงอยู่ในอาการโคม่า เสื้อผ้าเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงเข้ม ใบหน้าซีดไร้เลือด ผมสั้นมาก จนเห็นหน้าผากที่ดูซูบไป เธอดูผอมลง ใบหน้าที่เคยเต็มไปด้วยคอลลาเจนได้หายไปแล้ว
แสงในห้องผ่าตัดสว่างมากจนทำให้เธอดูซีดไปหมด
“หมอฉู่ คนไข้…คนนี้คือเป็นเพื่อนเก่าคุณสินะ?”
หมอในห้องฉุกเฉินที่ทำงานในโรงพยาบาลมานานจำโม่หรูเฟยได้
ลั่วหานสวมถุงมือแพทย์เดินเข้าไปมองเปลือกตาของโม่หรูเฟย”อืม เพื่อนฉันเอง ไม่ได้ติดต่อกันมานานแล้ว”
พอลองคิดพวกเธอไม่เคยติดต่อกันเลยตั้งแต่เธอถูกตัดสินจำคุก
“ฉันยังจำได้ว่าข่าวตอนนั้นของเธอดังมาก ทำเรื่องไม่ดีไว้แย่มาก ไม่คาดคิดว่าจะรอดจากความคิดของสาธารณชนที่ยากลำบากที่สุดมาได้ แต่ตอนนี้กลับรับมือไม่ไหว” หมอพูดจากใจขณะผ่าตัดไปด้วย
ลั่วหานเม้มริมฝีปากเงียบๆ
ใช่ ในช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุดยังรอดมาได้ แล้วทำไมยังเลือกฆ่าตัวตาย?
โม่หรูเฟย เธอมีอำนาจมาก ถือตัวมากไม่ใช่หรอ? ทำไมไม่อดทนมากกว่านี้ ทนใช้ชีวิตในคุกให้หมดสิบปี
