ประธานหยิ่งยโสของฉัน – ตอนที่ 1128

ตอนที่ 1128

บทที่ 1128 ไหวพริบพูดแล้วร้องไห้

หลังจากตกกันไปตะลึงชั่วขณะ ผู้ปกครองที่รวมตัวกันรอบๆก็ตกใจ ใช้สายตาตัดสินหวังซาวอย่างคิดไม่ถึง

มือที่หวังซาวยื่นออกมาด้วยความโกรธเมื่อกี้ ตอนนี้ค้างอยู่ในอากาศ นิ้วสั่นน้อยๆ

เด็กที่นั่งเอาก้นถูพื้น หลังจากผ่านการตกตะลึงไปชั่วขณะก็ร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิมไม่หยุด

คุณหญิงหวังกอดลูกชายแก้วตาดวงใจของเธอแล้วตะโกนเรียก จากนั้นก็กระโดดขึ้นหยิบกระเป๋าหนังจระเข้ตีหวังซาวดัง “ป๊าบๆๆ” สุดกำลัง

“ไอ้คนใจร้าย! ตีฉันสิ! ตีฉัน! จะตีฉันก็ช่าง! แต่จะตีลูกทำไม!”

หวังซาวเอาฝ่ามือที่จะตบใบหน้าภรรยาลงอย่างทำอะไรไม่ถูก “อาผิง เธอทำบ้าอะไร? หยุดโวยวายได้แล้ว”

คุณหญิงหวังยังคงร้องไห้ไม่หยุด ซิปกระเป๋าหลุดเปิดแยกออก เครื่องสำอางผู้หญิงที่อยู่ข้างในก็กระจายเต็มพื้น ไม่ว่าจะเป็นลิปสติก อายไลเนอร์ แป้ง กระเป๋าสตางค์…

“ฉันโวยวายเหรอ? รังเกียจที่ฉันโวยวายหรอ? รังเกียจฉันตั้งนานแล้วใช่ไหม? ตีสิ! ตีเลย!”

ว่ากันว่าเวลาทะเลาะกับผู้หญิง เธอมักจะทำเรื่องเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ แล้วยังอารมณ์เสียอย่างไร้เหตุผล เมื่อก่อนลั่วหานไม่เคยเห็นตัวอย่างที่ชัดเจนเช่นนี้มาก่อน วันนี้ได้มาเห็นกับตาจริงๆ

ใบหน้าของหวังซาวแดงก่ำด้วยความอับอายจนถึงหู คอที่ค่อนข้างอวบก็โตขึ้นกว่าเดิมจนแทบไม่เห็นคอที่เชื่อมไหล่เข้ากับศีรษะของเขา “พอ! เลิกเล่นได้แล้ว!”

ทำให้ผู้ชายเสียหน้าหวังซาวแสร้งทำเป็นว่าสามารถควบคุมความขัดแย้งภายในได้ แต่เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สามารถทำให้ภรรยาระงับอารมณ์ได้

“แง้…แง้…”

เด็กอ้วนร้องไห้กลิ้งกับพื้นกรีดร้องอย่างเกินจริง

ผู้อำนวยการและครูเข้ามาปลอบเด็ก ผู้ปกครองบางคนที่ได้คิดๆดูแล้วก็พยายามเกลี้ยกล่อมให้คู่สามีภรรยาหยุดทะเลาะกัน สถานการณ์ตอนนี้เรียกได้ว่าวุ่นวายไปหมด

ลั่วหานกดขมับอย่างช่วยไม่ได้ “สามี…ฉันประหลาดใจมาก”

หลงเซียวลดตาลง ไม่วิพากษ์วิจารณ์เรื่องครอบครัวคนอื่น แต่กลับพูดว่า “กลับเร็วหน่อยดีไหม?”

“ช่างมันเถอะ”

ชูชูเห็นพวกผู้ใหญ่กำลังวุ่นวาย ปากเล็กก็ปิดแน่น มองลงไปที่เหรียญในมือ จากนั้นก็เดินเข้าไปในฝูงชนโดยไม่พูดอะไร

เด็กน้อยทั้งยอมทั้งยังเด็ก เธอเด็กกว่าเพื่อนๆในชั้นเดียวกันประมาณ 1 ปี เธอได้เข้าเรียนตั้งแต่อายุ 2 ขวบกว่า

พอชูชูปรากฏตัว ผู้อำนวยการโรงเรียนก็รีบพูดว่า “Angel ครูจะไม่ขอให้เธอยกรางวัลให้เขา”

“ขอบคุณค่ะผู้อำนวยการ หนูขอคุยกับเขาได้ไหมคะ?”

ดวงตาที่ใสสะอาดของชูชูมองไปที่เด็กชายตัวอ้วนที่ตัวเต็มไปด้วยโคลน ที่ในที่สุดเขาก็ถูกผู้อำนวยการโรงเรียนเกลี้ยกล่อมให้หยุดกลิ้ง แต่เขาก็ยังคงสะอื้นร้องไห้อยู่

ผู้อำนวยการโรงเรียนไม่สบายใจกลัวว่าเด็กชายจะฉกรางวัลจึงปกป้องอยู่ข้างๆแล้วพูดว่า “ได้สิ”

ชูชูก้าวไปข้างหน้าถอดเหรียญออกจากคอ แต่ไม่ได้ส่งให้เด็กชายตัวอ้วน

“นายอยากได้อันนี้หรอ?” ชูชูถามอย่างตั้งใจ

เด็กตัวอ้วนสูดจมูก “ใช่”

งั้นก็หมายความว่าถ้าฉันอยากได้เธอก็ต้องให้ฉันงั้นหรอ?

ชูชูพยักหน้า ดวงตาสีเข้มสดใสเป็นประกาย “เมื่อกี้ตอนที่นายแข่ง นายได้พยายามแข่งแล้วรึยัง? นายวิ่งเร็วรึเปล่า?”

เด็กชายตัวอ้วนกัดปากไม่พูดอะไร

เขาไม่ชอบเล่นกีฬา ตอนวิ่งเขาอยากจะให้พ่อแม่อุ้มเพราะขี้เกียจ สุดท้ายก็โดนจับได้จึงต้องกลับไปที่จุดเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ดังนั้นจึงวิ่งได้อันดับรองสุดท้าย

ผู้ใหญ่หลายคนที่อยู่ข้างๆกันพากันเงียบ

ชูชูถามอีกครั้งว่า “นายไม่ได้พยายาม แล้วมีสิทธิ์อะไรมาเอารางวัล?”

เด็กชายตัวอ้วนมองเหรียญอย่างอิจฉา “ก็ฉันอยากได้”

ลั่วหานกับหลงเซียวยืนรอเหมือนพ่อแม่คนอื่นๆเพื่อดูว่าลูกสาวจัดการกับเรื่องยุ่งยากนี้ยังไง

ชูชูกะพริบตา “นี่มันคือรางวัลอะไรรู้มั้ย?”

เด็กชายตัวอ้วนมองพ่อแม่อย่างขลาดๆ ความจริงหวังซาวกับภรรยาหยุดทำร้ายร่างกายกันแล้ว พวกเขาต่างมองชูชู

“เหรียญรางวัลสำหรับที่หนึ่ง”

“แต่นายไม่ได้ที่หนึ่ง ทำไมฉันต้องให้นายด้วย? เพราะนายร้องไห้งั้นหรอ?”

“ฉัน…”

“แด๊ดดี้บอกว่ามีแค่คนที่พยายามเท่านั้นที่ควรจะได้รางวัล คนที่ไม่พยายามก็ไม่มีสิทธิ์ได้ นายไม่พยายามจึงให้นายไม่ได้”

ตอนที่ชูชูพูด ลั่วหานเงยหน้ามองหลงเซียว “นายเคยสอนลูกสาวเรื่องพวกนี้หรอ?”

เธอนึกว่าหลงเซียวมีหน้าที่แค่ตามใจลูกสาวจนเสียคนซะอีก

หลงเซียวยืดอกอย่างภาคภูมิใจ “เคยพูดไปครั้งหนึ่ง แต่ไม่คิดว่าเธอจะจำได้”

ลูกสาวรู้ความมาก คนเป็นพ่อก็ดีใจมากเช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้นลูกสาวเขายังเป็นเด็กที่มีไหวพริบ

หวังซาวมองอย่างตะลึง เด็กตัวเล็กๆคนนี้กลับพูดจามีเหตุผล

เด็กชายตัวอ้วนหน้าแดง “เมื่อก่อนเวลาที่ฉันอยากได้อะไร แค่ร้องไห้ หม่ามี๊ก็จะซื้อให้ฉัน”

คราวนี้คุณหญิงหวังเสียหน้า ผู้ปกครองที่อยู่ด้านข้างได้ยินความหมายที่แฝงในนั้นก็ไอออกมาอย่างเข้าใจซึ่งกันและกัน

“แต่ฉันไม่ใช่หม่ามี๊ของนายนะ” น้ำเสียงของชูชูนุ่มนวลอ่อนหวานเอ่ยขึ้นอย่างจริงจัง

“…”

เหล่าผู้ปกครองที่มุงดูยอมเธอเลยจริงๆ

คิดไม่ถึงเลยว่าคำพูดของเด็กน้อยจะเต็มไปด้วยตระกะ ทำเอาเด็กชายตัวอ้วนพูดอะไรไม่ออก เห็นได้ชัดว่าเธอพูดเก่งมาก!

ในที่สุดเด็กชายตัวอ้วนก็เลิกงอแง “ฉัน…”

เห็นได้ว่าเขาอยากได้มันจริงๆ

ชูชูวางเหรียญไว้ในมือเขา “ถ้านายชอบมันมากจริงๆ ฉันก็ให้นายได้ แด๊ดดี้กับหม่ามี๊ขอให้ฉันเอาเหรียญให้นาย เอาไปเถอะ”

เด็กชายตัวอ้วนแทบไม่เชื่อสายตาว่าเหรียญในมือได้มาดูไม่สมจริงมาก “แต่…”

ชูชูหันหลังกลับวิ่งไปหาแด๊ดดี้กับหม่ามี๊แล้วจับมือลั่วหาน “หม่ามี๊บอกว่าเด็กๆต้องเชื่อฟังผู้ใหญ่ ฉันเชื่อฟังหม่ามี๊”

เหรียญในมือของเด็กชายตัวอ้วนร้อนทันที ใบหน้าของหวังซาวและภรรยาร้อนผ่าวขึ้นมา

ลั่วหานลูบใบหน้าเล็กๆของลูกสาว “แก่แดดนะเรา ปากเล็กๆนี่เก่งจริงๆ”

“สาวน้อยพูดเก่งเพราะเรียนรู้มาจากนาย”

“ถ้าพูดถึงเรื่องที่ไหวพริบดี ที่เธอพูดน่ะที่สอง ฉันไม่กล้าพูดว่าที่หนึ่งหรอกนะคุณนายหลง” หลงเซียวอุ้มชูชูขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาเปล่งออร่า

การโต้เถียงสิ้นสุดลงก็ถึงเวลาที่ทุกคนจะรับประทานอาหาร

หลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จก็มีกิจกรรม

แต่ทว่าโทรศัพท์ของหลงเซียวดังขึ้นหลังเวลาอาหารกลางวัน

ลั่วหานที่กำลังคุยกับชูชูว่าจะเล่นเกมแสดงยังไงในช่วงบ่าย พอได้ยินโทรศัพท์ของหลงเซียวสั่นก็หันมาสบตากัน

หลงเซียวแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน ยังคงทำอุปกรณ์ประกอบฉากด้วยเครื่องมือง่ายๆที่มีให้

การแสดงผ่อนปรนให้พ่อแม่และเด็กๆต้องเล่นบทบาทของตัวละครการ์ตูนที่ต่างกันเน้นฉากคลาสสิกในการ์ตูน

อุปกรณ์ประกอบฉากต้องทำเอง

ลั่วหานกลัวว่าจะเกิดเหตุฉุกเฉินที่บริษัท ยังไงซะวันนี้ไม่ใช่วันหยุดสุดสัปดาห์ “รับสายเถอะ”

ชูชูคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงบอกว่า “แด๊ดดี้รีบรับสายเถอะค่ะ ไม่งั้นคุณลุงที่โทรมาจะร้อนใจนะคะ”

ลูกสาวรู้ความมากจนหลงเซียวซาบซึ้งและดีใจจนพูดไม่ออก “Angelเด็กดี แด๊ดดี้จะรีบกลับมานะ”

บทบาทที่พวกเขากำลังจะแสดงคือลูกชายหัวโตกับพ่อหัวเล็ก หลงเซียวเพิ่งทำผ้ากันเปื้อนของแม่เสร็จ ยังไม่ได้ทำหูของบนหัวของลูกชายหัวโต

ลั่วหานหยิบผลงานที่เสร็จไปครึ่งหนึ่งในมือเขา “รีบไปเร็ว เดี๋ยวฉันทำอันนี้เอง”

“แน่ใจนะ?”

“แน่ใจสิ ฉันเป็นมือศัลยแพทย์ อย่ามาสบประมาทฉันนะ” ลั่วหานหยิบกระดาษแข็ง กรรไกรและกาวมาไว้ข้างตัวเอง ดูแลงานทั้งหมดของหลงเซียว

หลงเซียวพยักหน้าแล้วหยิบโทรศัพท์เดินออกไปข้างนอกสิบเมตร

แน่นอนว่ามันเป็นสายที่สำคัญ

มิเช่นนั้นจี้ตงหมิงที่รู้ว่าวันนี้เขามีกิจกรรมไม่มีทางรบกวนเขาง่ายๆแน่

“บอส เกิดเหตุสุดวิสัย ผมเกรงว่าบอสจะต้องกลับมา”

จี้ตงหมิงรายงานเสียงต่ำอย่างร้อนใจ

ประธานหยิ่งยโสของฉัน

ประธานหยิ่งยโสของฉัน

Status: Ongoing

คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป / ประธานหยิ่งยโสของฉัน หมออายุรศาสตร์มือหนึ่งฉู่ ลั่วหาน แต่งงานมาสามปีแล้ว กลับ ไม่มีใครสักคนรู้ว่าสามีเธอเป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลหลง ตระกูลร่ำรวยอันดับแรกของเมืองเจียงตู ซึ่งเป็นคุณชาย เซียวที่ใครๆได้ยินชื่อก็ต้องหวาดกลัว ตลอดสามปีมาทั้งสอง ไม่เคยมีอะไรกัน เธอต้องทนดูรูปภาพหวานๆของเขากับเมีย น้อยโชว์บนหน้าจอ เธอหัวเราะ “หลงเซียว เราหย่ากันเถอะ” ” เห้อ หย่าเหรอ คุณผู้หญิง คุณคิดว่าผมเป็นอะไร? ” เธอเซ็น ใบหย่าอย่างไม่ลังเล ทิ้งแหวนแต่งงาน ดีมาก! เธอกล้ามาก คอยดูแล้วกันว่าผมจะจับคุณกลับมายังไง!

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท