บทที่ 1141 ความเหงาเป็นโรคชนิดหนึ่ง
ตอนเช้าถังจิ้นเหยียนมีเคสผ่าตัด เขาทำการผ่าตัดเสร็จช้ากว่าลั่วหาน ตอนนี้ก็น่าจะกินข้าวเสร็จกลับบ้านแล้วหรือเปล่า?
ห้องทำงานของถังจิ้นเหยียนปิดประตูไว้ มู่ลี่ถูกดึงลงด้วย มองไม่เห็นด้านใน ก็ไม่สามารถแน่ใจว่าถังจิ้นเหยียนกลับมาหรือยัง
ลั่วหานเคาะประตู ไม่มีการตอบสนอง
กำลังจะเดินไป ด้านในมีเสียงของหล่น “แปะ” ลงบนพื้น
ดังนั้น ห้องทำงานมีคน?
ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ลั่วหานแนบประตูแล้วฟัง ต่อมาเสียงค่อนข้างเสียงพร่ามัว ดูเหมือนว่าถังจิ้นเหยียนกำลังทะเลาะกับใครบางคน พูดภาษาอังกฤษ
ได้ยินบางคำศัพท์เป็นครั้งคราว เหมือนกำลังพูดว่า “เข้าใจผิด” “ทำร้าย” “สลบ”
ถังจิ้นเหยียนเป็นคนอ่อนโยนมาโดยตลอด ไม่ค่อยโกรธ สามารถทำให้เขาโกรธได้ แสดงให้เห็นว่าอีกฝ่ายมีความสามารถมาก
ลั่วหานยืนตัวตรง ไม่ฟังอีก คิดว่าเวลานี้ไม่น่าจะเหมาะกับการคุยงาน
ฟึ่บ
มู่ลี่ถูกดึงขึ้นจากด้านใน ถังจิ้นเหยียนเห็น ลั่วหานเดินผ่านหน้าต่าง ทั้งสองสบตากัน
เห็นได้ชัดว่าถังจิ้นเหยียนชะงัก “ลั่วหาน?”
ลั่วหานโบกมือ “สะดวกไหม?”
ถังจิ้นเหยียนเปิดประตู เขาได้จัดการอารมณ์ของตัวเองในเวลาอันสั้น ตอนนี้ดูเหมือนว่าเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น “แน่นอน เข้ามาคุยสิ”
“แผนการรักษาผู้ป่วยเตียงที่สอง ฉันอยากฟังความคิดเห็นของนาย ความเสียหายที่ลิ้นหัวใจของเขาไม่ร้ายแรงมาก ฉันขอแนะนำการรักษาแบบอนุรักษนิยม คำนึงถึงอายุของเขา ความยากและอัตราความสำเร็จของการดำเนินการนั้นยากที่จะพูด การรักษาแบบอนุรักษนิยมสามารถบรรเทาความเจ็บป่วยของเขาได้……”
ลั่วหานและถังจิ้นเหยียนพูดคุยเกี่ยวกับการรักษาผู้ป่วย ไม่ได้ถามเรื่องส่วนตัวของเขา
ถังจิ้นเหยียนก็ตั้งใจฟัง และเอาเคสของคนไข้มาเปรียบเทียบ “อืม ฉันเห็นด้วยกับความคิดของเธอ แต่ว่าพวกเราต้องโน้มน้าวครอบครัวของเขา”
ลั่วหานก็ปวดหัวเรื่องนี้ “ลูกชายเขาสนับสนุนทำการผ่าตัด ต้องการรักษา อุดมการณ์ของครอบครัวฉันให้หมอซุนจัดการ หมอซุนเป็นมืออาชีพ”
ถังจิ้นเหยียนยิ้ม “ฉันอยากให้หมอซุนทำงานเชิงอุดมการณ์ให้ฉันจริงๆ”
ลั่วหานไม่เข้าใจ “ทำไมเหรอ? นายมีปัญหาอะไร?”
“เมื่อกี้ฉันได้รับโทรศัพท์จากแม่ของฉัน ขาขวาของพ่อยังไม่หายดี อัตราความสำเร็จของการผ่าตัดเพียงสามสิบเปอร์เซ็นต์ ถ้าหากล้มเหลวก็ต้องตัดขา แต่การรักษาแบบอนุรักษนิยมต้องใช้ยาในระยะยาว ฉันได้อ่านรายการยา ยาสามชนิดมีฮอร์โมน จะกระตุ้นการทำงานของระบบทางเดินอาหารและตับของเขา กินเป็นเวลานาน จะเพิ่มภาระในหัวใจ”
ถังจิ้นเหยียนเก็บเอาประสบการณ์ของตัวเอง ติดต่อผู้ป่วย ทั้งสองต้องเผชิญกับสถานการณ์เดียวกัน
ที่แท้เขากำลังโกรธเรื่องนี้? ไม่น่าแปลกใจแล้ว
“ผลที่แย่ที่สุดของการผ่าตัดคือการตัดขา แต่อย่างน้อยก็สามารถเหลือขาได้หนึ่งข้าง หนึ่งชีวิต การรักษาแบบอนุรักษนิยม อาจมีผลข้างเคียง กระทบต่อหัวใจ เมื่ออวัยวะภายในเสียหาย ก็ไม่สามารถกลับคืนได้ ถ้าเธอเป็นฉัน เธอจะตัดสินใจยังไง?”
ถังจิ้นเหยียนผายมือออก วางบนเก้าอี้อย่างช่วยไม่ได้ ใบหน้าโศกเศร้า เหมือนท้องฟ้าที่กำลังจะฝนตก
ลั่วหานคิดถึงแม่สามีที่เสียไป เผชิญหน้ากับการสูญเสียชีวิต พวกเขาไม่มีความสามารถที่เพียงพอ ไม่มีใครหมดหนทางไปกว่าหมอที่เผชิญกับความตาย พวกเขาเป็นนักสู้ที่สู้กับความตาย การเสียชีวิตของผู้ป่วยหนึ่งคน คือความล้มเหลวบนสนามรบหนึ่งครั้ง
แม้ว่าคนจะปลอบใจตัวเอง หมอไม่ใช่เทพเจ้าที่มีชีวิต แต่เมื่อทำอะไรไม่ได้ กลัวว่าจะไม่มีใครรู้ความทุกข์ในใจ
“พ่อของนายรับได้ไหมกับการใช้ชีวิตด้วยขาหนึ่งข้าง?”
ลั่วหานรู้สึกว่า อันดับคือต้องให้เกียรติถังจงรุ่ย
ถังจิ้นเหยียนรู้สึกโกรธเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องนี้ “ทัศนคติของพ่อมองโลกในแง่ร้ายมาก เขาบอกว่าชีวิตของตัวเองถูกเก็บมา สามสิบปีก่อนก็ควรตายไปพร้อมกับมู่เส้าเอิน เขาไม่อยากใช้ชีวิตอย่างไม่มีความหมาย จึงไม่ค่อยให้ความร่วมมือกับการรักษามากนัก”
พูดถึงตรงนี้ ก็จะทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย
“พ่อของนายมีอะไรที่ไม่สามารถบรรยายได้หรือเปล่า?”
ถังจงรุ่ยประสบอุบัติเหตุ ตื่น ร่วมเป็นสักขีพยานในชะตากรรมของหลงถิง ยังได้รู้เกี่ยวกับการตายของหยวนชิวเฟิน เขาเฝ้าดูสถานการณ์พัฒนาไปทีละขั้น บางทีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีภายในกำลังฉีกขาดอีกแล้ว
“ฉันบอกไม่ถูก แต่ดูเหมือนว่าเขาไม่อยากมีชีวิตต่อ ฉันอยากให้เขาเจอหลงเซียว เธอว่าไง?” ถังจิ้นเหยียนยื่นข้อเสนออย่างกล้าหาญ
“ได้สิ เดี๋ยวฉันจัดการให้”
เพราะว่าอารมณ์ไม่ดีมากเกินไป หลังจากถังจิ้นเหยียนเลิกงาน ไม่ได้กลับบ้านทันที แต่กลับไปดื่มเหล้าที่บาร์
เขามาที่แบบนี้ไม่บ่อย บาร์ที่ไฟแดงเหล้าเขียว เสียงเพลงดังข้างหู เสียงที่น่าตื่นเต้นจะทำให้หลังสั่นสะเทือน ชายหญิงที่ข้างตัว ล้วนสวมเสื้อที่น้อยจนน่าสงสาร แขนของผู้หญิงแกว่งไปมา เงาเหมือนงูกำลังเลื้อย
เสียงดนตรีกลบความคิดในใจไปมาก สถานที่แบบนี้เหมาะกับการเมาที่สุด เพราะทุกคนล้วนมาหาความสนุกทั้งนั้น
ไม่มีใครเห็นความลับในใจของใคร
“นี่ สุดหล่อ ดื่มด้วยสิ”
ถังจิ้นเหยียนดื่มให้เมาทีละแก้ว จู่ๆ บนแขนก็มีมือของผู้หญิงวางไว้ ผู้หญิงสวมแหวน นิ้วมือเรียวยาว แต่มีร่องรอยของการสูบบุหรี่เล็กน้อยที่นิ้ว
เขาไม่ได้สนใจ แต่กลับดื่มอีกหนึ่งคำ
สาวสวยเลิกคิ้ว ร่างนุ่มนิ่มเกาะข้างถังจิ้นเหยียน “ดื่มเหล้าคนเดียว? มีเรื่องในใจ? หรือว่าทะเลาะกับแฟนสาว?”
ถังจิ้นเหยียนไม่มีอารมณ์คุยกับเธอ ตอบส่งๆ “ไม่ใช่”
“นี่ ฉันขอเหล้าSleepless nightหนึ่งแก้ว”
สาวสวยโบกมือให้บาร์เทนเดอร์ อีกคนขยิบตา “เมื่อเป็นSultry night วันนี้เป็นSleepless night คุณเหงามาก?”
สาวสวยสะบัดผมยาว เผยให้เห็นหน้าผากขาวและใบหน้าที่สะอาด “ความเหงาเป็นโรคของเมือง ไม่มียารักษา”
ดวงตาใต้แว่นตาของถังจิ้นเหยียน หลับตาลง ไม่มียารักษา? คิดไม่ถึงว่าคนที่มาเมาที่นี่ ยังมีความรู้
บาร์เทนเดอร์ส่งค็อกเทลสีหม่นให้สาวสวยอย่างเร็ว “เมาครั้งเดียวคลายเศร้าพันครั้ง แก้วนี้ให้คุณฟรีๆ ขอให้คืนนี้คุณไม่เหงา”
การแต่งหน้าที่สมบูรณ์แบบของสาวสวยนั้นไร้ที่ติ อายไลเนอร์และอายแชโดว์ที่เกินจริงซ่อนลุคเดิมของเธอ ริมฝีปากสีแดงสด ใบหน้าถูกปิดกั้นโดยหน้าม้า เผยให้เห็นขนาดเท่าฝ่ามือเท่านั้น เป็นที่นิยมมากในบาร์
“สุดหล่อ คุณดูอ่อนโยน ไม่น่าจะเป็นเพลย์บอย รู้จักกันหน่อย ฉันชื่อTina”
ผู้หญิงที่ชื่อTinaยื่นมือออกมาอย่างกระตือรือร้น แต่ว่ามือของเธอยังไม่โดนถังจิ้นเหยียน ก็ถูกคนกั้นไว้
“เฮ้ เพื่อนฉันมีภรรยาแล้ว”
ร่างของผู้ชายสูงมาก แค่เขามา ก็มีลมพัดผ่าน แข็งแกร่งไม่สามารถละเลยได้
สาวสวยเงยหน้าอย่างแรง ความประหลาดใจชั่วขณะทำให้เธอนิ่ง เกาจิ่งอาน?
เธอเคยเห็นเกาจิ่งอานบนทีวี อดีตคุณชายสุดโรแมนติก ต่อมากลายเป็นพ่อบ้านที่ดี ทำไมไม่เจอสองปี กลับมาที่นี่อีกครั้ง?
ผู้ชาย……เหมือนกันทั้งหมด มองหน้าผู้หญิงคนหนึ่งนานแล้ว ก็จะเกิดอาการเบื่อ อยากค้นหาความตื่นเต้นใหม่ ๆ
แต่ไม่ว่าสองปีก่อนหรือปัจจุบัน หน้าของเกาจิ่งอาน ก็ยังหล่อ ยังทำให้เธอใจเต้น
“นายล่ะ? มีไหม”
มือข้างขวาของเกาจิ่งอานถือแก้วเหล้า ข้างซ้ายซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกง ดังนั้นจึงไม่เห็นว่าบนนิ้วสวมแหวนหรือไม่
เพียงแค่ได้ยินมาว่าเขาแต่งงานแบบเรียบง่าย แต่ว่างานแต่งเป็นแบบไหนไม่มีใครรู้
“มีหรือไม่มี ไม่เกี่ยวกับคุณ” เกาจิ่งอานเป็นผู้ชายที่อยู่ท่ามกลางดอกไม้นับพัน เคยเห็นตัวละครทุกประเภท คนตรงหน้านี้ ก็ไม่ต่างอะไรมาก
Tinaยักคิ้ว ท่าทางเหมือนชัยชนะอยู่ในมือ “คุณเกากล้าเล่นเกมสักเกมไหม? ง่ายมากนะ”
เกาจิ่งอานยิ้มเย็น “ไม่กล้า”
