บทที่ 1149 เก็บบริษัทหลินซื่อ
หลงจื๋อลงหมากอีกครั้ง “อืม ตอนนี้อยู่ใกล้ เจอหน้าทุกวัน พวกเรามักจะไปกินข้าวที่บ้านพี่ใหญ่ ลูกสองคนก็ชอบผมกับซีเหวินมาก ตอนนี้ก็ฝึกวิธีดูแลเด็กได้พอดี”
หลินเหว่ยเย่ครุ่นคิดเล็กน้อย วางหมากรุกลงแล้วพูด “สองปีนี้พี่ใหญ่นายดำเนินการไม่เล็ก ให้เขาดูแล MBK เลือกได้ถูกคนจริงๆ บริษัทจุนหลินประสบความสำเร็จได้แล้ว อาคารหยวนชิวก็จะได้เปิดตัวอาคารใหม่ ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องที่น่าสนใจในครึ่งหนึ่งของประเทศจีน
ในน้ำเสียง เต็มไปด้วยการชื่นชม ไม่สามารถแยกจริงปลอมในชั่วขณะ
หลงจื๋อจิบชา “พี่ใหญ่ของผมเกิดมาเพื่อทำเรื่องใหญ่ ไม่เหมือนผม ผมทำเรื่องเล็กเรื่องธรรมดาก็พอแล้ว หวังว่าคุณพ่อจะไม่ผิดหวัง”
หลินเหว่ยเย่หัวเราะออกมา “ดูนายสิ อ่อนไหวเกินไปแล้ว พ่อไม่ได้หมายความว่าจะให้พวกนายเปรียบเทียบกัน อีกอย่าง ให้ลูกเขยอย่างหลงเซียว ฉันไม่กล้าเอา”
หลงจื๋อเบะปาก “พ่อเป็นคนก่อตั้งตระกูลหลิน การดำเนินเรื่องไม่เล็ก ไม่ถึงขนาดกลัวพี่ชายมั้ง?”
นั่งดื่มชาเล่นหมากรุกกับหลินเหว่ยเย่ หลงจื๋อยังคงอดไม่ได้ที่จะเกร็ง ไม่กล้าผ่อนคลายเกินไป คำพูดของหลินเหว่ยเย่มักจะซ่อนอย่างอื่นไว้ หากไม่ทันตั้งตัวอาจตกหลุมพรางได้
ส่วนนี้ เขาเสียเปรียบไปเยอะมากแล้ว
ดังนั้น ที่เรียกว่าคนฉลาดบนโลก อาจจะเพียงเพราะเคยเจอคนร้ายมาเยอะ โดนหลอกแล้วเสียเปรียบมาก ค่อยๆ เรียนรู้การป้องกันตัวเอง และเรียนรู้ที่จะใช้กลอุบายเดียวกันกับผู้อื่น
“ฉันเทียบกับพี่ใหญ่ของนายไม่ได้ ให้เวลาฉันสิบปี ฉันก็ไม่มีปัญญาเข้าMBK แต่ว่าพี่ชายของนายไม่เหมือน ตอนนี้ในคณะกรรมการของบริษัทหลินซื่อมีเก้าอี้ของพี่ใหญ่ของนาย”
น้ำเสียงที่เยาะเย้ยนั้น เป็นการระบายไม่ใช่เหรอ?
หลงจื๋อวางหมากรุกอีกครั้ง “พี่ใหญ่ของผมเป็นนักธุรกิจที่ยอดเยี่ยม นักธุรกิจที่เคยร่วมงานกับเขา กำไรที่มั่นคงไม่ขาดทุน คุณพ่อก็ดูออก มูลค่าตลาดของบริษัทหลินซื่อเพิ่มขึ้นกี่เปอร์เซ็นต์ในช่วงสองปีที่ผ่านมา”
หลินเหว่ยเย่ปฏิเสธเรื่องนี้ไม่ได้จริงๆ เพราะการเข้าร่วมบริษัทหลินซื่อของหลงเซียว ทำการเปลี่ยนแปลงในตำแหน่งและการโฆษณา หลายคนมาที่นี่ มาเพราะ “หลงเซียว” สองคำ ก็เพียงพอที่จะสร้างอนุสาวรีย์
แต่ แล้วยังไง?
สุดท้ายหลงเซียวก็ยังเป็นนกพิราบกว่ารังของนกกางเขน!
หลินเหว่ยเย่สังเกตกระดานหมากรุกอย่างระมัดระวัง สถานการณ์ปัจจุบัน กลายเป็นสัตว์ร้ายที่ติดอยู่กับเขา หากเขาไม่ระวัง เกมนี้เขาจะแพ้
หลงจื๋อก็ไม่รีบ รอเขาค่อยๆ ดู “คุณพ่อก็ได้ยินแล้วใช่ไหม หลังจากที่เจิ้งเฉิงหลินตกม้า บริษัทหลันเทียนได้รับผลกระทบ ตลาดหุ้นตกลงมาเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ ดัชนีวันนี้ทำสถิติต่ำสุดใหม่”
หลินเหว่ยเย่ดูเหมือนจะเคยได้ยินเรื่องนี้เป็นครั้งแรก “ใช่เหรอ? แต่ก็ถูก เจิ้งซินเป็นภรรยาของเขา บริษัทจดทะเบียนมีผลกระทบต่อข่าวสารมากที่สุด การขึ้นลงของราคาหุ้นก็เป็นเรื่องธรรมดา โมเมนตัมของข่าวลดลง ราคาหุ้นก็จะขึ้น”
เล่นถึงตรงนี้ ดื่มชาไปสามแก้ว หลินเหว่ยเย่เพิ่งจะเห็นความตั้งใจในการมาเยือนของหลงจื๋อ
ในใจอดไม่ได้ที่จะแอบยิ้ม ความคิดของหลงจื๋อละเอียดรอบคอบขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร?
หลงจื๋อมองเขาวางหมากรุก มือข้างหนึ่งประคองแก้ม มืออีกข้างถูหมากรุก “เกรงว่าไม่น่าจะง่ายขนาดนั้น Blue บริษัทหลันเทียนเคยช่วยบริษัทเสื้อผ้าของเจิ้งซินเดินทางข้ามมหาสมุทรไปยังอเมริกา และความจริงบริษัทของเจิ้งซินคือสถานที่ฟอกเงิน ตอนนี้ตำรวจพบบัญชีเก่าของบริษัทแล้ว”
หลงจื๋อค่อยๆ วางหมากรุกลง นิ้วมือกดไว้ด้านบนไม่ขยับแล้วพูดต่อ “ไม่ว่าตู้หลิงเซวียนจะรู้หรือไม่ การช่วยเหลือบริษัทที่ผิดกฎหมายในการโอนทรัพย์สินถือเป็นเรื่องผิดกฎหมาย บริษัทหลันเทียนต้องได้รับการสอบสวน”
แก้วชาของหลินเหว่ยเย่ถูกนำมาวางข้างริมฝีปาก แต่กลับหยุดลง “มีเรื่องแบบนี้?”
เขาไม่เคยได้ยิน
หลงจื๋อวางหมากรุกไว้ด้านหลังตัวหมากรุกสีขาวที่เป็นวงกลม หมากรุกสีดำถูกปิดกั้นจนหมด
เล่นหมากรุกกับหลินเหว่ยเย่หลายครั้ง แต่อัตราการชนะของหลงจื๋อน้อยมาก ครั้งนี้เขาชนะอย่างสวยงาม ไม่เหลือแม้แต่ที่ว่างให้หลินเหว่ยเย่
“ตู้หลิงเซวียนเป็นนักธุรกิจที่ฉลาด และเป็นนักแสดงที่เชี่ยวชาญมาก พ่อดูคนได้แม่น ดูพี่ใหญ่ของผมชัดเจนขนาดนั้น ไม่อยากดูตู้หลิงเซวียนบ้างเหรอ?”
หลงจื๋อยิ้มเหมือนเด็ก ใบหน้าหล่อเหลาจริงใจไร้ที่ติ มองไปที่หลินเหว่ยเย่ด้วยสายตาที่ไร้ความสกปรก ราวกับว่าสิ่งที่ไหลผ่านระหว่างทั้งสองไม่ใช่อากาศ แต่เป็นน้ำแข็งที่เพิ่งละลาย ปลอดโปร่งและเย็น
“นายจะบอกอะไรกับฉัน?”
“พ่อเป็นคนที่ฉลาด โปรดอย่ากระโดดออกจากหลุมไฟเพื่อไปอีกหลุมหนึ่ง ซีเหวินเคยบอกท่าน อย่าทะเลาะกับพี่ใหญ่ของผม ท่านไม่ยอมฟัง ตอนนี้ท่านจะร่วมมือกับตู้หลิงเซวียน ผมกลัวว่าท่านจะถูกเขาใช้ คุณพ่อ หยุดเถอะ”
หลินเหว่ยเย่ได้เห็นความพ่ายแพ้ของตัวเองแล้ว “แตะ” ทิ้งหมากรุกสีดำลง ปัดหมากรุกให้กระจัดกระจาย “ฉันไม่เข้าใจว่านายหมายถึงอะไร ตู้หลิงเซวียน? ฉันไม่มีธุรกิจอะไรกับเขา”
“ถึงขนาดนี้แล้ว พ่อยังจะ……” ทำผิดครั้งแล้วครั้งเล่า!
หลินเหว่ยเย่มองเขาด้วยสายตาเย็นๆ “เสี่ยวจื๋อ เวลาไม่เช้าแล้ว ถ้าไม่มีเรื่องอื่น ก็ไปรับซีเหวินที่โรงพยาบาลเถอะ”
โดนคำสั่งขับไล่ หลงจื๋อไม่จำเป็นต้องอยู่อีกต่อไป สิ่งที่เขาอยากพูดก็พูดหมดแล้ว หลินเหว่ยเย่จะฟังหรือไม่ ก็อยู่ที่ตัวเขา
คำพูดของหลินเหว่ยเย่เขาไม่ยอมฟัง ดูเหมือนว่าคำพูดของเขาหลินเหว่ยเย่ก็ไม่ยอมฟัง
ถ้าอย่างงั้น……ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร ก็ให้เขารับผิดชอบเองแล้วกัน
ขึ้นรถ หลงจื๋อสตาร์ทเครื่องยนต์ เหยียบคันเร่งมุ่งไปที่อาคารMBK
ระหว่างทาง หลงจื๋อโทรศัพท์หาหลงเซียว
“พี่ใหญ่ นายยุ่งอยู่เหรอ?”
หลงเซียวที่อยู่อีกฝั่งกำลังประชุมกับฝ่ายการตลาด หลังจากที่หลงจื๋อโทรมา เขาผลักประตูออกจากห้องประชุม
“พอได้ นายพูดเลย”
หลงเซียวออกมาก็คือระเบียงกว้าง เมื่อเห็นว่าเป็นท่านประธาน ผู้คนที่กำลังคุยกันที่ระเบียงรีบเดินออกไป
“ฉันไปหาหลินเหว่ยเย่แล้ว แต่เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สามารถยอมรับสิ่งที่ฉันพูด นายอยากทำอะไรก็ทำเลย ฉันเกรงว่านายไม่ออกตัวก่อน หลินเหว่ยเย่จะกลับมากัดก่อน เขากับตู้หลิงเซวียนต้องมีความลับที่บอกไม่ได้แน่ๆ”
หลงเซียวยิ้มมุมปากอย่างขี้เล่น “ดูเหมือนว่าหลินเหว่ยเย่จะมุ่งมั่นหรือไปสู่ความมืดมิดแล้ว”
หลงจื๋อใช้แรงจับพวงมาลัย “พี่ใหญ่ ขอบคุณที่นายให้ โอกาสฉัน ฉันและซีเหวินเข้าใจความตั้งใจของนาย ดังนั้นนายอยากลงมือทำก็ทำเลย พวกเราจะไม่ปกป้องหลินเหว่ยเย่”
หากไม่คำนึงถึงหลงจื๋อและหลินซีเหวิน หลงเซียวสามารถจัดการกับหลินเหว่ยเย่ได้โดยตรง ให้เขาพังลงอย่างสมบูรณ์
ตอนนี้เขาให้พวกเขาลองเจรจา แต่ท่าทางของหลินเหว่ยเย่เย็นชาขนาดนี้
ถ้าอย่างงั้น……
“เสี่ยวจื๋อ หลายวันนี้ พยายามอย่าดูข่าวการเงิน”
ใจของหลงจื๋อกระตุกอย่างแรง “ครับ พี่ใหญ่”
“ขับรถอย่างปลอดภัย”
“ครับ พี่ใหญ่”
วางสายแล้ว หลงเซียวไม่ได้กลับห้องประชุมทันที แต่กลับรีบโทรศัพท์หาจางหย่ง
จางหย่งรับสายของหลงเซียวได้อย่างรวดเร็วทุกเวลา ครั้งนี้ก็เช่นกัน
“เจ้านาย! ในที่สุดท่านก็โทรศัพท์หาผม! มีอะไรที่ผมสามารถทำให้ไหมครับ”
หายหน้าไปเกือบสองปี จางหย่งว่างจนจะขึ้นราแล้ว เขาใช้เงินที่เขาได้รับในอิตาลีครั้งล่าสุดไปเที่ยวหลายประเทศ โดยทั่วไปสามารถจัดการเรื่องยากแล้วช่วงนี้เขาเตรียมตัวไปประเทศM
ที่นั่น……เขาไม่กล้าพอที่จะท้าทาย ดังนั้นจึงคิดหนักเป็นเวลานาน
ถูกเจ้านายเรียกอย่างกะทันหัน ในที่สุดเลือดที่ไร้ชีวิตของจางหย่งก็ฟื้นคืนชีพ ก้าวกระโดดและเพิ่มขึ้นอย่างชาญฉลาด
“ปราบปรามบริษัทหลินซื่อด้วยกำลังทั้งหมด กลืนหุ้นในมือของหลินเหว่ยเย่ ฉันจะใช้เวลาสิบวันในการกลืนบริษัทหลินซื่อ”
น้ำเสียงของหลงเซียวไม่ได้ล้อเล่น ไม่ล้อเล่นแน่นอน! ท่าทางจริงจังของเขามีมหาสมุทรอินเดียและมหาสมุทรแอตแลนติกกั้นไว้จางหย่งาก็สามารถจินตนาการได้ โทรศัพท์เย็นลงหลายองศา ในใจสั่น
จางหย่งรู้สึกเครียด “เจ้านาย หลินเหว่ยเย่เป็นพ่อตาของคุณชายรอง คุณชายรองรู้ไหมครับ?”
หากคุณชายรองช่วยสะใภ้ของเขา จะกลายเป็นเรื่องวุ่นวายได้ การแสดงพี่น้องทะเลาะกันไม่สนุกแม้แต่นิด
“เขารูั นี่ไม่ใช่ปัญหาที่นายต้องคิด ทำตามความหมายที่ฉันสื่อ นายเข้าใจ?”
หลงเซียวไม่ได้ให้MBK ออกหน้า และไม่ได้เปิดเผยการซื้อบริษัทหลินซื่อ แต่ให้จางหย่งลงมือ ความหมายก็ชัดเจนพอแล้ว
เขากำลังล้มบริษัทหลินซื่ออย่างลับๆ ให้หลินเหว่ยเย่ขาดทุนย่อยยับ
“เข้าใจครับ! ผมเข้าใจ! เจ้านายรอฟังข่าวดีได้เลยครับ!
