บทที่ 1157 ตรวจสอบบริษัทเทียนหลันให้ครบถ้วน
อเมริกา นิวยอร์ก
ในห้องทำงานของชั้นบนสุดของบริษัทหลันเทียน ตู้หลิงเซวียนถือบุหรี่ไว้ในมือข้างหนึ่ง อีกข้างกุมหัวไว้ เส้นเลือดบนหัว เต้นตุบๆ สีหน้าแย่มาก
ผู้ช่วยของเขาเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง “ท่านประธานครับ คนตรวจสอบมาแล้วครับ”
ตู้หลิงเซวียนดับก้นบุหรี่ ใบหน้าเย็นชามีน้ำค้างแข็งชั้นหนาแขวนอยู่ “รู้แล้ว”
เจิ้งซินถูกตรวจพบในประเทศจีนว่าช่วยพ่อของเขา เจิ้งเฉิงหลินโอนเงินที่ขโมยมา ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาบริษัทหลันเทียนก็ไม่เคยหยุดพักเลยแม้แต่วันเดียว เดินทีเขาคิดว่าผ่านไปแล้ว ทุกอย่างจะกลายเป็นประวัติศาสตร์ อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าจะมีใครบางคนกำลังเล็งเขา
คนนั้นคือใคร ไม่ต้องคิดก็รู้
หลงเซียว……
เฮอะๆ!
ตอนนี้เป็นโอกาสที่จะกัดเขาให้ตายแล้ว? ดังนั้นจึงตอกกลับอย่างบ้าคลั่ง? กดเขา?
คิดแบบนี้ในใจ ก้นบุหรี่ถูกเขาบดขยี้จนแตกเป็นเสี่ยงๆ เขาบดก้นบุหรี่หลายอันในที่เขี่ยบุหรี่ ฝุ่นเปื้อนบนนิ้วของเขา
ตู้หลิงเซวียนเหลือบมองฝุ่นบนนิ้ว ดูเหมือนว่าความสกปรกของมันคือคนที่ทำให้เขาคลื่นไส้
“ท่านประธานครับ สำนักการตรวจสอบต้องการให้เราหยุดธุรกิจทั้งหมดเพื่อการตรวจสอบทั้งหมด เมื่อเราหยุดทำงาน จะก่อให้เกิดความสูญเสียอย่างล้นหลามต่อบริษัท ท่านว่า……เราสามารถหาคนที่จะเจรจาได้ไหมครับ?”
ผู้ช่วยรู้สึกหนาวสั่นจากการเคลื่อนไหวและสายตาของตู้หลิงเซวียน แต่เพื่อผลประโยชน์ของบริษัท เขาต้องให้คำแนะนำ
เพียงแต่ว่า ฟังคำพูดของเขาจบ ตู้หลิงเซวียนดึงกระดาษออกมาหลายสิบแผ่น ค่อยๆ เช็ดฝุ่นบนมือ “ตอนนี้หาใครก็ไม่มีประโยชน์”
ทางการสั่ง นอกจากนี้ยังเป็นฉันทามติของจีนและอเมริกา เขายอมรับการตรวจสอบดีๆ นั้นดีที่สุด ถ้าเขาทำการต่อต้าน เรื่องจะจัดการยากกว่าเดิม
ผู้ช่วยกุมความหวังในการล่าถอย แต่กลับถูกคำพูดของประธานตอกกลับจนหัวใจเย็นไปแล้ว “จะให้พวกเขาทำแบบนี้เหรอครับ? ไม่มีวิธีจัดการกับมันเหรอครับ?”
เมื่อหยุดทำการ จะก่อให้เกิดความสูญเสียที่แก้ไขไม่ได้ ไม่ว่าจะสูญเสียเงิน หรือชื่อเสียงของบริษัทหลันเทียน เมื่อบริษัทได้รับชื่อเสียงติดลบ มันยากมากที่จะแก้ไขอีกครั้ง
ตู้หลิงเซวียนใช้กระดาษสิบกว่าแผ่นเช็ดนิ้วมือหลายสิบรอบ เห็นได้ชัดว่ายังรู้สึกว่าเช็ดไม่สะอาด “ให้พวกเขาตรวจสอบ”
ผู้ช่วย “……”
ท่านประธานสะดุดล้มแล้วสมองกระแทกคิดจะไม่สนใจอะไรแล้วเหรอ?
ความคิดนี้น่ากลัวจริงๆ!
สิบนาทีต่อมา หุ้นของบริษัทหลันเทียนระงับการซื้อขาย ทุกแผนกของอาคารหลันเทียนหยุดดำเนินการ โดยเฉพาะฝ่ายการเงินและฝ่ายบริหาร อาจมีการตรวจสอบทีละรายการ
คนงานชาวอเมริกาในเครื่องแบบหลายสิบคนเดินเข้ามา ถือเอกสารที่มีตราประทับของจีนและอเมริกา ใช้ภาษาอังกฤษในการบอกตู้หลิงเซวียนในสิ่งที่พวกเขาจะทำ
ตู้หลิงเซวียนยื่นมือออกไปอย่างสุภาพและเชิญพวกเขาเข้าไปในห้องทำงานของเขา พูดภาษาอังกฤษอย่างชำนาญ “พวกเราจะให้ความร่วมมือเป็นอย่างแข็งขัน มีข้อสงสัยสามารถถามผมได้ตลอดเวลา”
ท่าทางของตู้หลิงเซวียนจริงใจมาก ให้ผู้ตรวจสอบประหลาดใจอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ต้องเผชิญกับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เช่นนี้ ปฏิกิริยาของเขาไม่รีบร้อนแม้แต่นิด และมองไม่ออกความตื่นตระหนกแม้แต่นิด เหมือนว่า…….เตรียมตัวมานานแล้ว
ผู้ช่วยไม่รู้ว่าควรพูดอะไรแล้ว ท่านประธานเป็นอะไรไป? หรือว่าอยากทิ้งหลันเทียน?
เมื่อการตรวจสอบเริ่มต้นขึ้น รอบโดยทั่วไปประมาณสิบวัน สำหรับบริษัทใหญ่ๆ อย่างหลันเทียน เกรงว่าจะมากกว่าสิบวัน หลันเทียนสามารถรับได้ไหม? แม้ว่าจะไม่พบปัญหาใดๆ หลันเทียนก็จะได้รับผลกระทบอย่างหนักเช่นกัน
ยิ่งไปกว่านั้น……เขาไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะไม่มีปัญหาจริงๆ
ผู้ช่วยถูมืออย่างประหม่า ไม่กล้ามองตู้หลิงเซวียน
ส่วนตู้หลิงเซวียนหยิบนิตยสารการเงินจากชั้นวาง นั่งอยู่ในบริเวณแผนกต้อนรับริมหน้าต่างของห้องทำงานโดยอย่างไรเร่งรีบ เปิดออกทีละหน้า
ฝั่งผู้ตรวจสอบก็วุ่นอยู่กับการถอดฐานคอมพิวเตอร์ ใช้ฮาร์ดไดรฟ์มือถือ เลื่อนดูทีละโฟลเดอร์ ตู้หลิงเซวียนเหมือนคนไม่มีอะไรทำนั่งดื่มชาอ่านหนังสือ บรรยากาศสองฝั่งต่างกันมาก
ผู้ช่วยกลืนน้ำลาย เหงื่อบนหน้าผากไหลลงมาที่คาง เขาแอบเช็ดเหงื่อ ถอยไปข้างๆ
“คุณเควิน กรุณาเปิดลิ้นชัก”
คนงานชาวอเมริการ่างสูงเตือนเขา
ตู้หลิงเซวียนยื่นพวงกุญแจที่มีกุญแจสิบกว่าดอกให้เขาแล้วยิ้ม “ได้ครับ ทั้งหมดอยู่ข้างบน
พนักงานสะดุ้ง รับไป “ขอบคุณ”
ผู้ช่วย “……”
ท่านประธานเป็นอะไรไปแล้ว?
หลังจากการตรวจสอบเริ่มขึ้นหนึ่งชั่วโมง โทรศัพท์มือถือของตู้หลิงเซวียนดังขึ้น
มองเห็นชื่อบนหน้าจอ เห็นได้ชัดว่าตู้หลิงเซวียนนิ่งไปหลายวินาที แต่ก็กดรับสาย
“แด๊ดดี้”
“ออกมาตีกอล์ฟกับฉัน”
“ครับ”
เวลานี้ คิดว่าพ่อรู้เรื่องที่เกิดขึ้นของบริษัทแล้ว แต่พ่อไม่ได้พูดถึงแม้แต่คำเดียว
ก็ใช่ โดยนิสัยของพ่อ เขาจะไม่ยุ่งเรื่องงานของเขามากเกินไป ยิ่งไม่กดดันเขาในเวลาสำคัญ
ตู้หลิงเซวียนวางโทรศัพท์มือถือลง เหลือบไปเห็นพนักงานที่กำลังค้นห้องทำงานของเขา เผยรอยยิ้มเยาะเย้ย
“ฉันออกไปแป๊บหนึ่ง นายดูไว้”
ตู้หลิงเซวียนหยิบกุญแจรถบนโต๊ะ พูดกับผู้ช่วย
“ครับ ท่านประธาน”
ผู้ช่วยก็ไม่กล้าถามว่าเขาไปไหน เปิดประตูห้องทำงานอย่างนอบน้อม ส่งเขาออกไป
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ตู้หลิงเซวียนถึงสนามกอล์ฟ พ่อเป็นสมาชิกของที่นี่ ปกติมักจะมาที่นี่เป็นงานอดิเรก
เวลาที่เขาไม่ยุ่งก็จะตีกอล์ฟเป็นเพื่อนพ่อ สถิติสูงสุดของทั้งสองคือเก้าหลุม แต่นั่นคือสถิติที่พ่อเขาทำไว้ เขายังไม่ได้ทำลาย
พ่อตู้สวมชุดกีฬาน้ำหนักเบา สวมถุงมือสีขาว สวมหมวกเบสบอลสีขาว ก้มตัวเพื่อเล็งไปที่ลูกบอลสีขาว ได้ยินเสียงฝีเท้าของลูกชาย พูดแบบไม่เงยหน้า “ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เดี๋ยวเรามาเรียนรู้จากกันและกัน
ตู้หลิงเซวียนสวมชุดสูทสีดำ ยืนอยู่ข้างๆ ไม่ขยับ “แด๊ดดี้ ท่านหาผมเพื่อมาตีกอล์ฟ?”
“มาสนามกอล์ฟไม่ตีกอล์ฟแล้วจะทำอะไร?”
พ่อตู้ควงแขนอย่างแรง!
ลูกบอลสีขาวเล็กๆ ไถลลงโค้งสวยงามในอากาศ แล้วก็หายไปบนสนามหญ้าในระยะไกล แต่ว่าไม่ได้ลงไปในหลุม หยุดห่างจากหลุมไม่ถึงสิบเซนติเมตร
“เสียดาย อีกนิดเดียว”
พูดว่าเสียดาย แต่บนใบหน้ากลับไม่มีสีหน้าผิดหวัง เผชิญหน้ากับความผิดของตัวเองเงียบๆ ก้มลงอีกครั้งเพื่อเล็งไปที่ลูกถัดไป
“ครับ ผมไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”
รอตู้หลิงเซวียนหมุนตัวเดินออกไป พ่อตู้ถึงจะหันไปมองเขา ถอนหายใจอย่างเสียดายเล็กน้อย ควงไม้กอล์ฟต่อไป
ปึก!
ลูกบอลสีขาวเล็กๆ บินออกไปอีกครั้ง ครั้งนี่ไกลกว่าครั้งที่แล้ว แต่เสียดายมาก เลยหลุมออกไป ก็ยังไม่ลงหลุม
ตู้หลิงเซวียนเปลี่ยนชุดเป็นชุดกีฬา อีกคนส่งไม้กอล์ฟให้เขา ตู้หลิงเซวียนไม่ได้ตีกอล์ฟนานมากแล้ว เล่นกับพ่อครั้งล่าสุดเหมือนจะเป็นครึ่งปีที่แล้ว
พ่อลูกยืนเคียงข้างกัน ท่าทางแทบจะเหมือนกัน ตู้หลิงเซวียนกระชับนิ้วแน่น “ไม่ค่อยถนัดแล้ว”
“ฮ่าๆ นายไไม่ได้เล่นนานแล้ว ถนัดก็แปลกแล้ว ลองดูหนึ่งลูก”
ตู้หลิงเซวียนสูดลมหายใจเบาๆ ประหม่าเล็กน้อย ตาจ้องไม้กอล์ฟและลูกกอล์ฟ ใช้สายตาเล็งไปที่สามจุด ยกแขนขึ้น
ปึก!
ลูกบอลสีขาวเล็กๆ บินออกไปอย่างแรง น่าจะใช้แรงมากเกินไป ลูกบอลสีขาวบินตรงไปยังบ่อน้ำที่อยู่ไกลออกไป
ตู้หลิงเซวียนยักไหล่
พ่อตู้ยิ้มและพูด “นายดูสิ ใช้แรงมากเกินไปแล้ว ต้องเล่นด้วยทักษะ ไม่ใช่แรง เมื่อกี้นายออกแรงมากไป”
ตู้หลิงเซวียนยิ้มบางๆ “ครับ แรงไปหน่อย”
ทั้งสองตีไปหลายนัด พ่อตู้เช็ดเหงื่อบนหน้า รับน้ำแร่จากอีกคน ดื่มไปหลายคำ “เควิน พักหน่อย”
ในตอนแรกตู้หลิงเซวียนหาความรู้สึกไม่เจอ มักจะผิดพลาด ต่อมาก็เจอความรู้สึก ตีเข้าสี่ลูก บนสนามถือเป็นสถิติที่ไม่เลว แต่เขาไม่พอใจมาก
แต่ว่าพ่อให้เขาหยุด เขาวางไม้กอล์ฟลงอย่างให้ความร่วมมือ
สองพ่อลูกนั่งอยู่บนเก้าอี้ผ้าใบ คนหนึ่งถือขวดน้ำแร่ขึ้นมาดื่ม
พ่อตู้เงยหน้ามองท้องฟ้า พูดอย่างรอบคอบ “เควิน นายยังจำคำถามที่นายถามฉันเมื่อตอนเด็กๆ ไหม?”
เควินกลืนน้ำลงคอ “อะไรเหรอครับ?”
