บทที่ 1175 (ตอบจบ6) พ่อรูปหล่อ คุณเป็นใครคะ
หวังเค่ยหันกลับไปมองโซฟาฝั่งนั้น มองกลับไป ผิวเนียนขาวสะดุดตา
หญิงสาวชุดแดงผมยาวสลวยด้านหน้ามีหน้าม้า กระโปรงสั้นเผยให้เห็นขาเรียวยาว แต่งหน้าจัด กรอบตาสีเขียวสวย ปากแดงระเรื่อ ดูเป็นผู้หญิงแรงๆ
นี่…เป็นโจวโร่หลินคนเรียบร้อยคนนั้นจริงๆ น่ะเหรอ
แตกต่างกันเกินไปหรือเหล่า
แต่เมื่อดูดีๆ ก็คือ…
“ไม่ผิดหรอก เป็นเธอจริงๆ ”
“ว้าว ทำไมเธอแต่งตัวแบบนี้ออกมา แถมยังแอบออกมาดื่มเหล้าดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้ ไม่ได้ ผมต้องไปหาเธอ”
เขายังไม่ทันได้ไป ก็ถูกกู้เยนเซินดึงเอาไว้ “เดี๋ยวก่อน ไป๋เวยก็อยู่ด้วย คุณอย่าพึ่งเข้าไป เรารอดูก่อน พวกเธอจะทำอะไรกันแน่ นั่งดูเฉยๆ พอ”
หวังเค่ยจ้องมองดูชัดๆ ไม่มีเกาหยิ่งจือ เขาจึงถอนหายใจอย่างอดไม่ได้
อีกด้าน ไป๋เวยดีดนิ้วด้วยท่าทางมาดเท่ พนักงานเดินเข้ามา สายตาทอดมองไปยังร่างของเธอ “คุณผู้หญิง ดื่มอะไรดีครับ”
ไป๋เวยเคาะเบาๆ ลงบนเมนู “คืนนี้เรามาล่า ขอเหล้าแรงๆ ขอมันดาลาให้ฉันก่อนหนึ่งแก้ว”
มันดาลามีXOเป็นพื้นฐาน เป็นค็อกเทลที่มีแอลกอฮอล์สูงที่สุด
“ครับ แล้วคุณผู้หญิงท่านอื่นๆ ล่ะครับ”
โจวโร่หลินบอก “เหมือนกัน”
กู้เยนเซินกัดฟันอยู่เงียบๆ “ว้าว มาล่างั้นเหรอ เธอจะท้าทายสวรรค์เหรอ”
เกาจิ่งอานแทบไม่อยากเชื่อสายตาและหูของตัวเอง “ว้าว…โร่หลินดื่มมันดาลา เธอไม่ได้ท้าทายสวรรค์ เธอจะขึ้นสวรรค์”
หวังเค่ยกอดแขนเกาจิ่งอานเอาไว้ตลอดเวลา เขากลัวจะคุมไม่อยู่ “จิ่งอาน ใจเย็นหน่อย ตอนนี้เธอกดดัน ออกมาดื่มหน่อยก็พอเข้าใจได้ แค่ไม่เกินไปก็พอแล้ว”
มือของเกาจิ่งอานนั้นสั่นระริก “ผมเข้าใจเหรอ เข้าใจบ้าอะไรล่ะ คุณไม่เห็นท่าทางของพวกเธอเหรอ เป็นยังไง เคยเห็นแบบนี้เหรอ นี่เป็นสิ่งที่ผู้หญิงแต่งงานแล้วควรจะเป็นเหรอ”
คำพูดนั้น จี้ตงหมิงทนฟังไม่ได้ “ประธานเกา พูดแบบนี้ก็ไม่ถูกนะครับ คุณดูพวกเธอสิ พูดความจริงถ้าไม่บอกก็คงไม่รู้ว่าแต่งงานแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเป็นแม่คนแล้ว แต่ละคนดูแล้วยังเป็นสาววัยรุ่นอยู่เลย เมื่อสักครู่มีผู้ชายเดินผ่าน ล้วนมองไปที่พวกเธอทั้งนั้น”
เมื่อถูกเตือน เกาจิ่งอานก็สังเกตเห็นสายตาหลายคู่ที่มองไปยังพวกเธอ แค่มองก็รู้แล้วว่าไม่ได้หวังดี
กู้เยนเซินยกแก้ว “ผมจะรอดูว่าใครมันกล้าเข้าไป”
เกาจิ่งอานบอกอย่างมั่นใจ “ผมจะรอดูว่าพวกเธอจะกล้าคุยกับชายแปลกหน้าหรือเปล่า”
หวังเค่ยบอก “คุณจี้ เดี๋ยวชงเหล้า เติมเหล้าน้อยหน่อย ขอน้ำเยอะๆ ”
จี้ตงหมิงขยิบตา “ยังต้องบอกอีกเหรอครับ พวกเธอดื่มแบบนี้ แน่นอนว่าคงไม่ใช่แก้วสองแก้วแน่ ระดับแอลกอฮอล์ขนาดนี้ วางใจเถอะครับ”
กู้เยนเซินแสยะยิ้ม ยกแก้วขึ้นดมกลิ่น กลิ่นจางมาก “พวกคุณคิดว่าพวกเธอโง่เหรอ การดื่มของไป๋เวยไม่ได้ด้อยไปกว่าพวกคุณเลย หลอกเธอไม่ได้หรอก”
จากนั้น เขาเด็ดใบสะระแหน่ไม่กี่ใบโยนลงไป “แค่มีกลิ่นก็ได้แล้ว กลิ่นแรง แยกไม่ออกหรอก”
เกาจิ่งอาน “ว้าว นี่ภรรยาที่รักของคุณใช่ไหม”
ฝั่งไป๋เวยเริ่มดื่มพูดคุยสนุกสนาน
โจวโร่หลินสะกิดไหล่เธอ “ประธานไป๋ พวกเขานั่งอยู่ฝั่งนั้น คงจะจำพวกเราได้แล้ว”
“จำได้แล้วยังไง ใครกำหนดว่ามีแค่ผู้ชายที่มาเที่ยวสถานบันเทิงได้แล้วผู้หญิงทำไม่ได้ ไม่ต้องไปมองพวกเขาแล้ว ดื่มของเราไป”
ลินดาหัวเราะ “ประธานไป๋ สีหน้าประธานกู้ไปดีเท่าไหร่เลยนะคะ”
ไป๋เวยยกขาเรียวเสียวขึ้นไขว่ห้าง “สวยๆ ผู้หญิงเราก็ต้องมีวันของตัวเอง อย่าให้ผู้ชายคิดว่าเราหนีจากเขาไม่ได้ วันนี้ เราเป็นราชินี อยากทำอะไรก็ทำ”
“ได้ วันนี้เราเป็นราชินี อยากทำอะไรทำ ดื่ม มาดื่มกัน”
“ราชินีจงเจริญ ดื่ม”
กำลังดื่มสนุกสนาน ชายหนุ่มสามคนก็ถือแก้วเหล้าเดินเข้ามา ชายหนุ่มเสื้อเชิ้ตสีฟ้าเดินนำมาเข้าไปใกล้โจวโร่หลิน “คุณผู้หญิง ดื่มด้วยกันไหมครับ”
โจวโร่หลินหันไปมอง สีหน้าไม่เลว “ได้สิคะ”
เกาจิ่งอานกำหมัดแน่น “เฮ้ กล้ามากจริงๆ ”
กู้เยนเซินยังคงนั่งดื่มช้าๆ ยังไงซะภรรยาของเขาก็ยังปลอดภัยดี
ใครจะคิด ว่าผู้ชายคนที่สองจะเดินเข้าไปหาไป๋เวย “คุณครับ ขอดื่มให้กับคุณสักแก้วนะครับ”
ไป๋เวยยกแก้วขึ้น “แน่นอนค่ะ ยินดีที่รู้จักนะคะ”
ไม่ถึงหนึ่งนาที ชายคนที่สามก็มานั่งลงระหว่างที่นั่งของหญิงสาวทั้งสอง พวกเขาต่างก็พากันพูดคุยสนุกสนาน ราวกับรู้จักกันมานาน
กู้เยนเซินนิ่งไม่ไหวแล้ว “ไม่ได้ เจ้าเด็กนั้นวางมือไว้ตรงไหน ฉันจะฆ่ามัน”
เขาลุกขึ้นเตรียมไปต่อยคน มองเห็นหลงเจ๋อเดินเข้ามา ทั้งสองมองสบตากัน
“คุณชายกู้ จะไปไหนครับ ไม่ดื่มแล้วเหรอ”
เขาพึ่งจะมา เขาก็จะไปแล้วเหรอ ไม่ไว้หน้ากันเกินไปหรือเปล่า
กู้เยนเซินหน้าดำหน้าแดง “มีเรื่องครอบครัวต้องจัดการ รอสักครู่”
ฝั่งไป๋เวยคนเยอะ ที่นั่งก็สะดุดตา ดังนั้นหลงเจ๋อจึงมองเห็นในทันใด เลขาของบริษัท ฝ่ายประชาสัมพันธ์ของฉู่ซื่อ ไป๋เวย โจวโร่หลิน ปกติอยู่ที่บริษัทก็ไปทานข้าวด้วยกัน วันนี้ออกมาดื่มด้วยกัน
เพียงแต่การแต่งตัวนั้น…
หลงเจ๋อเข้าใจแล้วว่าทำไมกู้เยนเซินต้องโกรธ
สีหน้าของเกาจิ่งอานเองก็ไม่ได้ดี ทักทายหลงเจ๋อแล้วถือแก้วเหล้าเดินไปหาภรรยา
หวังเค่ยและหลงเจ๋อพยักหน้าทักทาย นั่งรอดูความสนุก
กู้เยนเซินนั่งลงบนพนักโซฟาด้านหลังไป๋เวย ยื่นมือออกไป โอบไหล่ไป๋เวย “คนสวย มาดื่มเหรอครับ”
ไป๋เวยหันหลังให้เขา ริมฝีปากแดงสวยแสยะยิ้ม แสร้งทำเป็นไม่รู้จัก “พ่อรูปหล่อ เรามีคนแล้วค่ะ”
ชายหนุ่มที่นั่งข้างไป๋เวยถามอย่างไม่เกรงใจ “คุณเป็นใคร”
กู้เยนเซินอ้าปากยังไม่ทันได้เอ่ยอะไร ไป๋เวยก็บอก “คนไม่รู้จักน่ะค่ะ มา เรามาดื่มกันเถอะ”
กู้เยนเซินโมโห แย่งแก้วเหล้าไป๋เวย “คุณภรรยา ถ้าอยากดื่มเดี๋ยวผมจะดื่มเป็นเพื่อนคุณเอง”
ชายหนุ่มเหลือบสายตาไปมองกู้เยนเซิน “เหอะๆ คุณ เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ภรรยาหรอ มั่นใจเกินไปหรือเปล่า”
“ก็นี่มันเมียฉัน แกหุบปากไปเลย”
ชายหนุ่มยิ่งดูถูกเข้าไปอีก เดิมทุกคนออกมาดื่มเหล้าก็เพื่อผ่อนคลาย มีคนมาก่อกวนแน่นอนว่าทนไม่ได้ “คุณบอกว่าเธอเป็นเมียคุณก็จะเป็นง่ายๆ เลยงั้นเหรอ เธอยอมรับหรือยัง คุณลองดูสิ ดูว่าเธอจะสนใจคุณไหม”
ไป๋เวยเชิดหน้าขึ้น สายตานั้นบอกความหมายได้ว่า คุณเป็นใครกัน ฉันไม่รู้จักคุณ ไปไกลๆ ฉันหน่อย
กู้เยนเซินกัดฟัน ดูท่าแล้ว ไป๋เวยคงไม่ยอมให้ความร่วมมือ ถ้าเขาพูดไปแล้ว ไป๋เวยตอบกลับมาว่าไม่รู้จัก นั่นคงจะขายหน้าน่าดู
แต่พนักงานที่นั่งอยู่ข้างไป๋เวย เมื่อมองเห็นว่าประธานกู้อยู่ที่นี่ รู้สึกเกรงใจไม่กล้าท้าทายเขา
แต่ก็ไม่กล้าท้าทายเจ้านายอย่างไป๋เวย ดังนั้นจึงพากันนั่งกอดแก้วเหล้าอยู่เงียบๆ ไม่ดื่มและไม่พูด
เกาจิ่งอานดึงผู้ชายที่นั่งข้างโจวโร่หลิน “หลบไป”
ชายหนุ่มกำลังจะโวยวาย “แกเป็น…”
เกาจิ่งอานกอดคอโจวโร่หลินเอาไว้ “ที่รัก ออกมาเที่ยวไม่พาผมมาด้วย ไม่เกินไปหน่อยเหรอ”
โจวโร่หลินเลียนแบบไป๋เวย ในใจเห็นได้ชัดว่าไม่ยอม “พ่อรูปหล่อ คุณเป็นใครคะ ฉันรู้จักคุณเหรอ”
หึหึ กล้ามาก เรียนรู้ที่จะเสแสร้งแล้ว เยี่ยมไปเลย เยี่ยม
“ไม่รู้จักก็ไม่เป็นไร” เกาจิ่งอานยื่นแก้วเหล้าในมือให้ชายหนุ่มอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ มืออีกข้างเชยปลายคางโจวโร่หลิน ดวงตาแพรวพราวจ้องมองเธอ ในขณะที่โจวโร่หลินกำลังมึนงงอยู่นั้น เข้าโน้มตัวลงไป ใช้ริมฝีปากปิดริมฝีปากแดงสวยของเธอเอาไว้
เริ่มต้นอย่างนุ่มนวล แสดงถึงอำนาจที่มี จากนั้นโจมตีอย่างบ้าคลั่ง เนิ่นนานรับรสได้ถึงการลงโทษ จูบนี้ยืดยาว จนคนรอบข้างนิ่งอึ้งไปตามๆ กัน
โจวโร่หลินขัดขืนในช่วงแรก แต่เกาจิ่งอานไม่ให้โอกาสเธอได้ขัดขืน จากนั้นเธอจึงค่อยๆ โอนอ่อนไปกับเขา สิ้นแรงการต่อต้าน
เนิ่นนาน ยาวนาน เขาจึงยอมปล่อยริมฝีปากโจวโร่หลินให้เป็นอิสระ ยิ้มร้าย “ตอนนี้รู้จักหรือยังครับ”
